I acted like I didn't heard her. Where in fact, pinagbuhol-buhol no'n ang utak ko. At pinagdarasal ko lang na hindi iyon narinig ni V. Kahit sobrang napaka imposible.
"Oh, naghahanap pala si Mike ng unit? Mas maganda nga kung dito na siya pumili," Si V habang nilalagay sa walk-in closet ang mga damit ko.
"Or...you can live together?" dugtong pa niya.
Nahagip agad ng paningin ko ang marahas na pagbaling ni Shelly kay V na nakatalikod sa amin. Nag-iwas naman agad ako ng tingin at kinunot ko ang noo ko.
"Hindi papayag ang parents ni Lana riyan, surely." Mataman niyang sinabi.
Bumaling si V sa kanya, nakataas ang kilay at nakatiim bagang.
"I know, right? And you don't have to kill the joy. I'm just kidding," sabay irap ni V at talikod.
Tahimik lang ako at pina pakiramdaman ang sariling emosyon na hindi ko na maintindihan.
"I'm just telling a fact-"
"And do you think, I didnt know that? Ano ba ang problema mo? Kapag ganitong usapan, masyado kang pakealemera..." V spat at nasa kay Shelly na lahat ng atensyon niya.
Napatayo si Shelly galing sa pagkakaupo niya sa kama. Her anger is really showing on her face.
"Please! Kung mag-aaway na naman kayo, puwede ba? Iwanan niyo na lang ako dito?" pagalit kong sabi at pumunta sa banyo.
Padabog kong sinarado ang pintuan no'n para iparamdam sa kanila na galit na ako at nagsasawa na ako sa pag-aaway nila sa harapan ko.
I don't want to take sides dahil pareho ko silang kaibigan. Mas lalong gugulo lang kung may kakampihan ako. But who am I kidding? Veronica was right. Kapag si Mike na ang pinag-uusapan, palaging may sagot at pambara si Shelly kay V.
Dahil ba kaibigan niya ito? How deep is their friendship anyway? Na kaya niyang makipag-away para kay Mike.
I washed my face and made myself calm before going out. Si V na lang ang naabutan kong nag-aayos pa rin.
Napalingon siya sa akin at umiling.
"I'm sorry, I just can't help it. She's really getting under my skin!" iritado niyang sabi.
"Umalis siya?" tanong ko.
"Dapat lang!" she scoffed. "Kita mo 'yon? Parang puputok ang ugat sa ulo niya kapag si Mike na ang usapan. And don't tell me it's normal, Lana."
Tumalikod ako at nagpatuloy sa ginagawa. Kahit ano'ng paghahanap ko ng rason para kay Shelly ay wala na akong makita. Mas lalo niya lang pinapatunayan na totoo ang lahat ng sinasabi ni V.
Pumikit ako ng mariin, alam kong sa gagawin ko, maaaring may hindi maganda akong madiskubre. Kailangan kong maging handa. As if I have a choice anyway.
I took the card. The card that my mom handed to me. Isinauli ko kay Mike ang card niyang ginamit ko sa pagbili sa libro. Hindi pa ba nasasabi ng Mama niya na nawawala ang card?
At si Shelly, kung siya man ang talagang may hawak nito, hindi niya ba napansin na nawawala ang ito?
"I want you to do something for me, V."
Sabi ko at inabot sa kanya ang card. Tinanggap niya naman ito, hinihintay ang susunod kong sasabihin.
To get this over with, I gotta do something. Kailangan ko nang tuldokan ang lahat ng ito. Napapagod na ako sa pag-iisip at panghuhula. Kailangan kong malaman kung tamang tao ba ang inaalagaan ko sa mga kamay ko.
"Check the last transactions of that card. Alamin mo saan ginamit at kailan. Lahat...gusto kong malaman."
"Finally, Lana. You've come to your senses. Kung ano man ang makuha natin dito, try to calm and stay sane. Kailangan mo 'yon nang makapag-isip ka para sa susunod mong gagawin," aniya at lumapit sa akin sabay yakap.
"Sasamahan kita dito, Lana. Hindi kita iiwan. I promise you that," dugtong niya pa at parang may kung ano'ng humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya.
Hindi nagtagal ay umalis siya, naiwan akong mag-isa. Tamang-tama ang paglilipat kung ito kung gano'n. Ayokong malaman nila mommy 'to, especially dad.
Ayokong masira ang magandang reputasyon ni Mike sa kanila. Nakakatawa 'di ba? Sa akin, unti-unti nang nasisira. Pero sa kanila, pinipilit kong itago ito para lang hindi masira ang imahe ni Mike.
Matapos mag-ayos ay bumaba na ako para kumain dahil lagpas alas-dos na at hindi ko man lang namalayan. Binuksan ko ang ref at nakitang mga lalagyan lang ng tubig ang naroon.
I gotta buy my own food from now on, huh? Susubukan ko na lang mag grocery mamaya at oorder na lang ako ng food.
While choosing nearby restaurants, I received an email galing kay V. Agad ko iyong binuksan at binasa.
Parang tambol ang kaba sa dibdin ko na hindi ko alam kung paano ko pa pakakalmahinang sarili. Wala pa man, kung ano ano na ang tumatakbo sa utak ko. Kung sakali mang ngayon ay magkamali ako...kami sa hinala namin. Ititigil ko 'to at patuloy kong paniniwalaan at hahawakan ang pagmamahal ni Mike sa akin.
Nang binabasa iyon, pakiramdam ko nanginginig ang kalamnan ko. Naninikip ang dibdib ko at tila nawala na ang kanina'y nagugutom.
Lahat ng transactions ay nangyari ngayong taon at noong nakalipas. Pabalik-balik na pagbili ng plane tickets from here to leyte. From expensive restaurants, to purchasing a luxury bags and clothes?
Parang umakyat lahat ng dugo ko sa mukha nang makita ang pa iba't ibang hotel na pinagbayaran gamit ang card.
Sa sikip ng dibdib ko ay hindi ko napigilang sumigaw sa galit na nararamdaman. Marahas kong tinapon sa dinding ang card at napasabunot sa buhok.
Wala akong pakelam kung may nakarinig man sa pagsigaw ko.
Paano nangyari 'to? Those were brands for women! I would never be wrong dahil palagi kami sa mga tindahan na 'yon ni V noon pa mang bago ko makilala si Shelly.
Are...are they..
Shit!
Wala sa sarili kong tinawagan si Mike. Umaalab sa galit ang dibdib ko at hindi ko 'to kayang ipagpabukas! All this time...all this time, niloloko lang ba ako ni Mike at Shelly? Ginagawa nila akong tanga sa harapan nila?
I was trembling while calling Mike and he's not fucking picking up the call! Paulit-ulit kong tinawagan at sa pang-apat kong tawag ay sinagot na niya.
Kagat ko ang labi kong nanginginig at gusto ko siyang sigawan sa sobrang galit na nararamdaman ko.
"I'm outside. Sa labas ng unit mo..." aniya sa isang malungkot na boses. Agad akong naapektuhan sa tonog ng boses niya. Napapikit ako at kasabay no'n ang pagtulo ng luha ko.
Napasinghap ako at pinatay ang tawag. I was that ready to lash out on him. Pero ipinagtataka ko kung bakit nandito na naman siya? Kakaalis niya lang at...bumalik siya?.
Paano naman niya nalamang wala ako sa bahay at nandito na ako?
Oh right!
Bakit ko pa ba 'yon tinatanong?
Malamang, my dear bestfriend told him.
Kinalma ko ang sarili at pinalis ang luha sa pisngi ko. Naghilamos pa ako sa sink para masigurong hindi niya makitang galing ako sa pag-iyak. Parang pinipilipit ang puso kong pinulot ang card at itinago iyon sa bulsa ng shorts ko.
Ilang malalim na hininga ang pinakalawan ko bago binuksan ang pinto.
Kung kanina sakit na sakit ako sa mga nalaman, at galit na galit ako sa kanya pero mas doble pa yata ang nararamdaman ko ngayon nang makitang malamlam ang mga mata ni Mike. Magulo ang kanyang buhok na tila ba wala na siyang panahon ayusin iyon.
Bumaba ang mga mata ko sa sahig, sa dala niyang bag at maleta. Lumapit siya sa akin at binitawan ang bag sa balikat niya. It fell on the floor and he didn't even care about it.
His forehead fell to my shoulders and his breathing was heavy, as if he's carrying too much weight on it.
Asaan na ang galit ko kaninang nag-aalab? It flew out of the window as fast as it could! Parang nawalan ako ng lakas ng loob para bulyawan siya sa nalaman ko.
Pakiramdam ko, mas masakit sa aking makita siyang ganito. Hindi ko kaya, hindi ako makahinga sa nakikita kong kalungkutan sa kanya kahit wala pa siyang sinasabi.
Yes, my heart is bleeding at the moment, but it bleeds more when I saw him in this kind of state.
"W-What happened?" I asked, calmly. As if I wasn't furious a moment ago.
Nag-angat siya ng tingin at nagtama agad ang mga mata namin. Pagod, galit, awa. Halo halo na ang nakikita ko sa mga mata niya na hindi ko alam kung ano ang dahilan.
He's so near to me, but it seemed like I can't touch him. Our distance isn't enough to touch him, not literally..but emotionally...mentally.
I wanted to know what's on his mind without even telling me. Crazy, right? Alam ko namang walang gano'n, pero kahit pati yata imposible ay pangangarapin ko na para lang maintindihan ko siya.
I'm your woman, you know how much my love for you is. Bakit ayaw mo akong papasukin diyan sa mundo mo, Mike?
I mentally told that to myself.
Tahimik kaming dalawang kumakain at puro paghinga lang namin ang aking naririnig. Hindi siya nagsasalita and I let him be. I will wait when it's comfortable to him to share with me what's bothering him.
Tell me I'm stupid all you want, all they want. I don't care. Ngayong nasa harapan ko siya, mas napatunayan ko kung gaano ko siya kamahal.
Na kaya kong isantabi ang mga nalaman ko. Bakit? I love him. He's my happiness, and if getting that happiness means bleeding me to death, then, I'd willingly bleed more.
Basta lang na ako ang piliin niya. Na...sa akin siya uuwi. Na sa huli, sa akin pa rin siya uuwi.
Ang isiping mawawalay siya sa akin ay parang nagpapasira sa ano mang logic meron ang utak ko. Hindi ko kaya 'yon...
"Uhm...you're here..." sabi ko at napatingin siya sa akin.
Parang piniga ang puso ko sa nakitang itsura niya. He looks fine the last time we saw each other. Hindi ganito, mukha siyang lugmok na lugmok na animo'y namatayan ng mahal sa buhay.
"Can I stay here...for few days? Maghahanap ako ng malilipatan habang nandito ako," aniya.
Umiling ako. "You can stay as much as you want," sabi ko. "Do...you have a problem?" or should I say, do we have a problem.
"Si Mama..." aniya. "Galit siya sa akin. Galit na galit at...nasa hospital siya ngayon, " umiling siya at may nagbabadyang luha sa mga mata niya.
"Bakit? Ano'ng nangyari?" nag-aalala kong tanong. Tuluyan nang kinalimutan ang galit kanina.
Ginulo niya ang buhok niya at pinagsalikop ang dalawang kamay. Sumandal siya roon at yumuko.
My heart sank at the view. Bakit ganito na lang ako masaktan para sa kanya? Kung siya ba...malaman niya ang nasa loob ko, masasaktan din siya para sa akin?
"She doesn't want to see me. Pinalayas niya 'ko at...Fuck!"
Hindi niya matuloy tuloy ang sasabihin. Habang siya'y hirap na hirap na nagsasalaysay...ako naman ay naguguluhan sa nararamdaman.
Bakit hindi ko kayang isumbat sa kanya ang mga nalaman ko? Bakit...ang tanga tanga ko ngayon sa harapan niya na parang takot na takot akong malaman niyang...may alam na ako sa nangyayari?
Am I still sane? O nasisiraan na talaga ako ng bait dahil sa sobrang pagmamahal ko sa kanya. I expected too much from him that, I held on his promises na kahit ngayon...doon pa rin ako kumakapit.
They say love is beautiful. And you will only see the beauty of it by...hurting...by bleeding. Dahil kung hindi ka man lang nakaramdam ng sakit dahil sa pagmamahal, hindi raw iyon totoong pagmamahal.
"Is...she okay? Bakit nasa hospital siya?" tanong ko, pilit inaayos ang boses.
Umiling siya at nakayuko pa rin. Hindi makatingin sa akin.
"I love them. Mahal na mahal ko si Mama. Sinusunod ko naman lahat ng gusto nila...pero...why...why can't they give me this thing that I only asked for. Isa lang naman ang hiniling ko...pero ayaw nila akong mapagbigyan."
His voice broke and that's it for me. I'm gonna hold this man no matter what. Hindi ko siya iiwan lalo na sa panahong ito.
Alam ko na dapat ko rin isipin ang sarili kong nararamdaman. Pero paano ko iyon gagawin kong ganito siya? Hirap na hirap sa sariling problema sa pamilya.
I witnessed how much he loves his family so much that it made me fell for him more. Paano pa niya mamahalin ang ibang tao kung sarili niyang pamilya ay hindi niya kayang mahalin hindi ba?
Loves comes first from your family and everything follows. Kung gaano niya man ako mahalin, alam kong mas higit pa doon ang pagmamahal niya sa pamilya niya.
Puwede naman sigurong...mahalin ko siya kahit nagdududa ako 'di ba? Kaya ko pa naman. Saka na lang siguro ako magwawala kong hindi ko na kaya 'di ba?
I laughed mentally at myself. Do you hear yourself, Lana? Oras na malaman 'to ni V, ewan ko kung ano pa ang sasabihin niya.
Feeling ko, mabibingi ako. Magbibingihan at magbubulag-bulagan ako. Ayawan ko man lahat ng ito, hindi na puwede. Ang magagawa ko na lang ay magpakatatag at gamutin ang sariling sakit sa damdamin.
He's on the guest room at ako naman sa kwarto ko. Kahit hanggang hapunan ay mahirap siyang kausapin na hindi siya matutulala. Ayokong ma pressure siya kaya pinili ko na lang ang manahimik.
Alam ko namang sasabihin niya sa akin ang dinadala niya kapag maayos na siya.
I told V that Mike is here. Gusto niyang pumunta pero hindi ako pumayag. Hindi ko siya kayang harapin at hindi ko pa kayang marinig ang ano mang katotohanang isusumbat niya sa akin.
I wanted to sleep but my mind won't let me. Ang daming tumatakbo sa utak ko kaya ganoon. Kinuha ko na lang ang cellphone ko para maglibang at baka sakaling makatulog kapag napagod.
Iyon ang akala ko.
The first story that's on the top of my screen is from Shelly's. I clicked it, just to see her beside mom's Mike with bloodshot eyes. Holding the old womans hand like she's very used to it.
Ibang tao ang kumuha ng litrato at wala sa sarili kong tiningnan ang kamay ng Mama ni Mike.
I felt another pang to my chest nang pamilyar sa akin ang kamay na 'iyon. Ito iyong kamay na nakita ko dati sa story ni Shelly. Hindi ako puwedeng magkamali.
And to add some more pain, dumapo naman ang mga mata ko sa makinang na bagay na nasa kamay niya.
My breathing went heavy as the pain dominated my heart. Like the more it beats the more it hurts me.
Hindi pa nga ako nakakabawi kanina. Ito na naman!
Fuck!
An engagement ring?