Dahan-dahan akong naglakad papasok ng simbahang tinutukoy sa invitation card. Nang makapasok ako ay doon ko lamang na kumpirma na sobrang lawak pala sa loob at ang gara nitong tignan. Sosyal! Pang mayaman talaga!
“Ma'am! Ma'am!” biglang may umagaw sa aking atensyon. Nakadamit ito ng pormal at may suit pang suot. “I'm Wendy, the wedding coordinator po. Nasa likod po ng simbahan ang damit na dapat niyong isuot, doon nalang po muna kayo ha.”
I nod my head and smiled. “Yeah.”
Mabilis akong naglakad papalabas ng simbahan. Biglang pumarada ang isang makintab na sasakyan at lumabas doon ang isang babae. Nang tignan ko ang aking sarili sa repleksyon ng sasakyan ay sobrang ganda ko pala tignan sa isang pulang bestida at magandang high heels.
Damn! Ang ganda ko!
“Magandang babae!”
Napayuko ako sa aking ibaba nang makita kong kumapit doon ang isang batang babae. I smiled widely, 'ansabi niya kanina? Maganda ako? Buti nalang at hindi sinungaling ang batang ‘to, congratulations sa parents!
Inabot ko ang kaniyang pisngi. “Why, baby?”
“Nabitawan niyo po iyong engagement ring niyo po kanina habang papalabas kayo ng garden kaninang umaga.” at tiyaka inabot sa akin ang isang magarang singsing. I frowned after what the cute baby said.
“But,” i trailed off, nagdadalawang isip na sabihin sa kaniya na hindi ako ‘yung bride na tinutukoy niya. “I'm not the bride—”
“Lylia lalapit ka o lalapit ka?”
Nagmamadaling tumakbo pabalik sa kotse ang batang si Lylia. Muntik na nga itong masubsob sa madamong bahagi ng pathway. I chuckled at her reaction, naiiyak siya na nagpa-panic. Nang makapasok siya sa loob ay todo ang kaniyang paghingi ng sorry sa kaniyang Mommy na naghihintay sa loob.
Umalis ang kotse nila Lylia at nagpatuloy nalang ako sa paglalakad papuntang likod ng simbahan. May iilan ngang mga tao na bumati sa akin doon at nagtatanong kung ako ba ang ikakasal. Of course, napapansin ko talaga ang araw na ito. Mas mukha akong bride kaysa sa best friend ko dahil alam akong mas maganda ako sa kaniya. No offense, but I'm just basing on my personality. Hindi ko masasabing mas maganda si Manry sa ‘kin no! Sarili ko ang dapat kampihan ko, hindi ‘yung best friend ko.
Nang mahanap ko ang tinutukoy nilang kwarto ay kaagad akong kumatok doon ng makailang beses.
“Manry?” i knocked once more. “Si Miranda ito, nandito na ako.”
Ilang beses ko iyong inulit ngunit walang sumagot sa akin. Pero nang maitulak ko ang pintuan ay doon ko lang napagtanto na hindi pala nakasarado ang pintuan at the first place. Strange, eh?
Pumasok ako doon at bumungad sa akin ang nakapaganda at eleganteng gown. Nandoon din sa tabi nito ang belo, mga alahas na gagamitin, sapatos na gagamitin at iba pa. Bumaba ang aking tingin sa aking kamay, nandoon parin ang hawak kong kumikinang na engagement ring. Ipinatong ko ito sa nakahigang tela.
Ibinaba ko ang aking bag at inilagay iyon sa isang maliit na sofa. Nang dinungaw ko ang gilid nito ay nakita ko ang mga bestidang susuotin ng mga flower girl, bridesmaid at kung sino pa.
Biglang nag ring ang aking cellphone kaya mabilis ko itong inilabas ng aking bulsa. I sighed of relief nang makita itong reminder lang pala. Pero hindi ko naalalang gumawa ako ng reminder sa calendar ko tungkol sa kasal nila Manry. Biglang pumasok sa aking isipan si Domaine.
Oh please, tea, pasakal nga.
Ipapasok ko na sana ang aking cellphone pabalik ng aking bulsa nang biglang may papel na tinangay ng hangin mula sa higaan. Mabilis ko itong hinanap, baka vow ito ni Manry o di kaya’y importanteng papeles. Nang mapulot ko ito ay ibinalik ko ito sa kama ay laking gulat ko nang makita ang pangalan kong nakasulat doon. A-Akala ko ay vow ito ni Manry.. pero naka print pa ito at mukhang kanina lang ginawa.
Dear Miranda Geneva Flores,
Hi, bestea ko! Oo, para sa’yo talaga ‘tong sulat, may ibang Miranda Geneva pa ba sa mundo? Long time no chat ‘no? Pasensya kana ha, gano’n talaga akong tao. Pero kung mag f-first move ka, why nort diba? Just kidding, my bestea. May pabor sana akong hihilingin sayo, kung okay lang. Pero ang weird ‘no? Ako pa may kasalanan sa’yo pero ako pa ‘yung may lakas ng loob para manghingi ng pabor.😉
I pregnant with Mark Ace Stamford's child, but he doesn't know.🤭 Hindi kaya itong sabihin kay Tita Lexie o Tito Alexandre dahil nahihiya ako sa pagiging reaksyon nila o kinalalabasan ng pangyayaring ito. Inabot ba kanina ng batang kyeot ‘yung engagement ring ko? Oo, pinaabot ko talaga ‘yon for you! Yiiieee!
So, ang naisipan kong solusyon sa pangyayaring ito ay ang hindi siputin si Ash sa kasal namin. Papunta na rin ang Marky na iyon dito, anytime. Hey, i want you to know this. I don't want to marry Ash at the first place. I just saved his effin ass and yours out of Polly's hands.🧙♀️ T’yaka, maliit na bagay ‘no. Alam ko namang mahal mo pa 'yang hampaslupang iyan, at alam ko ring mahal ka parin niya hanggang now. Best wishes, sana ay ikasal ka nang hayop ka! Love you, bestea!😘
—Mandalene Rys Diaz
Muntik na akong mapasigaw sa inis nang dahil sa nabasa ko. No freaking way! Ang importanteng inaasikaso pala ni Mark ay si Manry? Sobrang laking problema. Napahawak ako sa aking ulo nang mapagtagpi-tagpi ang mga pangyayari. This explains why we saw each other earlier at the ice cream shop!
Ibinaba ko ang sulat at pabalik-balik na naglakad para mag-isip kung ano ang mabuting gawin. Oh no! Today is the wedding day! Bakit ba palagi akong nakakasaksi ng mga ganitong pangyayari? Palagi talaga sumasakit ulo ko sa mga ganitong bagay!
Kaya ba ayaw mong magkasal after all these years, Miranda?
I rolled my eyes. Oh shut up, mind! Naguguluhan na nga ako, dumagdag pa ang isip ko sa pakipagtalo. Damn it! Sana pala hindi na ako nagpunta dito at the first place! Nakakainis talaga ang Domaine na iyon at napilit pa akong pumunta dito para lang magkasama sila ng Froilan na iyon.
“Shit talaga!” pinukpok ko ang aking ulo sa bintana. ”Bakit ba ako namomoblema anyway? This is not my wedding, bitch.” paulit-ulit ko iyong pinaalala sa aking sarili. It's okay, hindi ikaw ang pagbubuntungan ng galit ng lahat. Hindi ikaw ang run-away-bride Miranda, just fvcking calm down.
“Manry?”
Mas lalo pang nanglamig ang aking sistema nang biglang bumukas ang pintuan ng bride's room. Iniluwa no'n ang isang magandang babae na nakasuot na ng magarang damit at handang-handa nang maging mother-in-law sa araw na ito. I almost lost my mind while staring at her.
“T-Tita Lexie..” i whispered. Jusmiyo na talaga!
Tita Lexie smiled widely and embraced her arms. “Miranda!” she chuckled and pulled me closer to her chest. Pakiramdam ko ay parang tina-traydor ko si Tita Lexie. Pakiramdam ko ay kasalanan ko ang lahat. Nagsimulang uminit ang gilid ng aking mata nang tawagin niya ako sa pangalan tinatawag niya sa 'kin noon. “Na-miss kita, ‘nak!”
Anak.
I smiled bitterly in my mind.
She used to call me that when Ash and I are in a relationship. But that was before. Nawala ako sa mismong araw ng engagement party, kaya hindi na kami muling nagkita pa. Kahit na nga mga magulang ko ay hanggang text at tawag nalang dahil hindi ko sila magawang maharap dahil sa kahihiyan at takot. Tanging si Domaine lamang ang aking naging kakampi sa panahong walang-wala na ako. Bakit kaya gano’n no?
Magmahal lang naman, naubos na.
“Ako rin Tita..” i trailed off and wiped my tears away. ”..na-miss din kita. Kamusta kana po? Si Tito Alexandre? Si Kuya Ash?” sunod-sunod kong tanong.
My Tita chuckled. “Calm down, will you? You didn't tell me, you're a reporter now, huh?” biro pa niya.
Bumitaw si Tita sa kaniyang magkakayakap sa akin at umupo sa kama. Prente itong nakaupo, at mukhang komportable na sa kaniyang posisyon. Walang pinagbago si Tita, ang ganda-ganda parin! Maliban lang sa iilang buhok niya sa likod na namumuti na. Time flies really fast talaga ‘no?
“Ay hala hija,” napatutop siya sa kaniyang bibig. “Maupo ka, pasensya kana 'di kita nayaya, alam mo na, sumasakit na ang likod ko kakatayo.”
I nod my head. Nang maalala ko ang sulat ay dumoble ulit ang pantig ng puso ko. Magkaka heart attack talaga ako nito! Kaagad akong tumayo nang maalala ko ang sulat, inuupuan iyon ni Tita! Goodness!
“Oh,” Tita Lexie frowned. “May problema ba?”
“Tita—”
She cut me off. “Ano ba ‘tong inuupuan ko? Bakit parang magaspang?”
Muntik na akong hinamatayin sa sinabi ni Tita. Pwede ba kunin mo nalang ako, San Pedro? Ayaw ko talaga ng mga sikreto! Ayaw ko na! Nang sinilip ko si Tita ay biglang itong tumayo at kinuha ang sulat mula sa kaniyang kinauupuan. I gulped.
“What is this?” napatingin si Tita sa akin. “Naka address sayo ang sulat, Miranda, nabasa mo na ba ito?”
Napalunok ulit ako ng laway. “Y-Yes Tita and about that—Sskbcos!”
Biglang binuksan ni Tita ang sulat kaya mas lalo pa akong nag panic. Nasisigurado ko talaga na mukhang ako pa ang guilty dito! Jusmiyo, Manry! Ano bang pinaggagawa nitong babae'ng ‘to sa mundo? Akala ko ay si Domaine lang ang magpapasakit ng ulo ko, pati ba naman ikaw, Manry? I clinched my fist.
Pasakal nga din, Manry!
“Tama nga ang hinala ko, hahay..”
Narinig kong humalakhak si Tita Lexie kaya kaagad na napakunot ang aking noo. Tita Lexie is acting weird, sobrang dami ba talagang nangyari at nag-iba sa panahong nagdaan? What is she talking about? Anong tama?
"Alam kong buntis si Manry, Miranda. She cannot hide it from me." dugtong pa niya.
My mouth went 'O'. "P-Paano mo po—"
Tita Lexie cut me off. “I'm also a mother, anak. Of course mapapansin ko talaga na she's acting weirdly. Nag c-crave nga siya ng pagkain, alam kong pinipigilan niya iyon. Hindi man pansin ni Drix o ni Lex, napapansin ko parin, honey.” she smiled.
Kaagad akong kinain ng konsensya. “Tita sorry po.”
“What? Bakit ka nag s-sorry, ‘nak?”
“Pakiramdam ko po kase kasalanan ko po ang lahat ng ito..” natigilan ako sa pagsasalita nang magtama ang mata namin ni Tita Lexie. Pero nilakasan ko ang aking loob, come on! “Kung hindi lang po nangyari ang pangyayaring iyon, hindi po kaya magiging run-away-bride si Manry.”
“And i am glad she did that, Miranda.”
Nag gulat ako sa sinabi ni Tita at the same time ay naguguluhan. Binalik ko ang aking tingin kay Tita Lexie. “P-Po? Ang alin?”
Tumayo si Tita tiyaka inayos ang kaniyang nalukot na damit. “I'm glad she chose to run away and didn't marry my son, Miranda. Kase kapag nangyari iyon, hinding-hindi ko mapapatawad ang sarili ko.”
“Marriage is a sacred thing, anak.” she added. “And you cannot spend the rest of your life with someone you don't truly love and appreciate your own worth. Keep that in mind, Mira.”
Napaawang ang aking bibig sa sinabi ni Tita Lexie. Sana pala hindi na siya naging negosyante, sana ay naging inspirational speaker nalang siya para sa lahat. Biglang may sumuntok na pakiramdam sa aking dibdib. Ikaw, Miranda? Mahal mo pa ba siya? After all these years? After all these happenings? Mahal mo pa?
Oh-uh my mind. Hindi mo na sana tinanong pa iyon sa akin! Alam na alam mo na ang sagot! Kung tatanungin ang mga taong malapit sa akin magmula kay Isaac, Domaine, Mama hanggang kay Manry. Alam siguro nila kung ano ang isasagot ko sa tanong na iyon. Hindi ka nagiging wais, my brain! Nautakan ko ‘yung utak ko for the first time!
“Oh oh, and one more thing, Miranda.” napaangat ako ng tingin kay Tita Lexie. Nakahawak ang kaniyang kamay sa door knob ng kwarto. Tumayo na rin ako at sinalubong ang kaniyang sinabi. Halos mapahiga ako sa sahig at himatayin nang marinig kong lumabas iyon sa bibig ni Tita Lexie.
“May mas magandang ideya akong naisip para naman happy ang lahat.”