Humingi ng pahintulutan si Don Juan sa ama na payagan siyang hanapin ang dalawang kapatid at ang ibong adarna.
Ano ang napag-usapan nina Don Juan at ang ermitanyo?
Tinulinan ang paglakad
parang ibong lumipad,
kaya’t ang malayong agwat
narating din niya agad.
Natambad sa kanyang mata
ang tahanan ang adarna,
punong pagkaganda-ganda
sa mundo’y siya nang una.
Mga daho’y malalabay
pati usbong, kumikinang
maging sanga’y gintong lantay
yamang dapat pagtakhan.
Sa paghangang di masukat
Para siyang natiyanak,
Gising nama’y nangangarap
Pagkatao’y di mahagap.
Marahil sa awa na rin
Ng inang mahal na birhen
Nagliwanag ang paningin
Pati diwang nangulimlim.
Saka pa lang nagunita
Ang bilin niyong matanda,
Tumanaw na sa ibaba’t
Nakita ang isang dampa.
Humayo na si don juan
sa dampang kanyang natanaw
pagtao ay dinungaw
ng ermitanyong may bahay.
Inanyayahang pumanhik,
Sa itaas na magniig,
Ermitanyo ay mabait
Kay Don Jua’y may pag-ibig.
Mga payo at parangal
Ng ama sa bunsong mahal
Ang aliw ng gahain
Tila sa langit nanggaling.
Ngunit higit sa lahat sa lahat nang
Sa prinsipeng pagtataka,
Tinapay na bigay niya
Ano’t doon ay nakita?
Kayo nga ba at nawika
Sa kanyang buong paghanga:
“Ito’y isang talinghagang
Kay hirap na maunawa!
“Yaong aking nilumusa’y
Isang matandang sugatan,
Saka dito’y iba nama’t
Ermitanyo ang may-alay.
“Hindi kaya baga ito
Ay sa Diyos na sekreto?
Anaki’y si Jesucristo
Ang banal na Ermitanyo!”
At nang sila’y makakain
Ermitanyo ay nagturing:
“Don Juan, iyong sabihin
Ang layon mo’t malining.”
“Marangal na Ermitanyo,
Ituring nang anak ako
Na ngayon po’y naririto
Nagsasabi ng totoo.
“Matagal na pong di-hamak
Ang aking paglalagalag,
Walang bundok, mga gubat
Na di ko yata nalakad.
“Dumanas ang kahirapan
Pagod, puyat, gutom, uhaw,
sa hirap ng mga daan
palad ko ang di namatay.
“Lahat na po ay binata
Nang dahilan sa Adarna
Ibong matamis kakanta
Na lunas sa aking ama.
“Ama ko po ay may sakit
Katawa’y datay sa banig
Siya kong itinatagis
Mula nang ako’y umalis.
“Malabis akong alaalang
Baka ipanaw ni ama
Kung hindi ko madadala
Ibong dito makukuha.”
“Don Juan, iyang hanap mo’y
paghihirapan mong totoo
ang Adarna’y may engkanto
na wala pang tumatalo.”
“Kung tunay po ang pahayag,
Titiisin ko ang lahat,
Maging hangga man ng palad
Tutupdin ko yaong hangad.
“Sa diyos dapat manawagan
Ang lahat ng nilalang,
Ang sa mundo ay pumanaw,
Tadhana ng kapalaran.”
“Don Jua’y nasusubok ko
Katibayan ng loob mo,
Kung talaga ngang totoo
Ako’y tutulong sa iyo.”
“Punong kahoy na makinang
Na iyo nang naraan,
Ay doon nga namamahay
Ang adarna iyong pakay.”
“Ibong ito kung dumating
Hatinggabi ng malalim
Ang pagkantang malambing
Katahimikan kung gawin.
“Pitong awit na na maganda
Pito rin at iba’t iba
Sa balahibong itsurang
Ilalabas ng adarna.
“Upang iyong matagalan
Pitong kanta maiinam,
Kita ngayon ay bibigyan
Ng sa antok ay panlaban.
“Naririto ang labaha’t
Pitong dayap na hinog na,
Iyong dalhi’t at huwag kang
Taluhin ng engkantada.
“Bawat kantang pakikinggan
Ang palad mo ay sugatan,
Saka agad mong pigaan
Ng dayap ang hiwang laman.
“Matapos ang pitong kanta
Magbabawas ang adarna
Ilagang mapatakan ka
Nang doon ay di mapara.
“At kung kung hindi, sa aba mo!
Ikaw ay magiging bato,
Matulad kang totoo
Kay Don Pedro kay Don Diego.
“Dalhin mo rin itong sintas
Pagkaginto at matingkad,
Itali mo pagkahawak
Sa adarnang mag-aalapas.
“Kaya bunso,hayo ka na’t
Sa gabi’y lalalimin ka,
Ito’y oras na talaga
Ng pagdating ng adarna.”
Yumao na si Don Juan
sa tabor na kabundukan,
nang maagang maabangan
yaong ibong kanyang pakay.