ဘုရင့် သည်းဦးပန်
အပိုင်း (18)
စကားလက်က လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးလိုက်သည့်အခါ သည်းအိပ်မက်ကနေနိုးထလာ၍ မျက်ရည်များအလိုလိုပါးပြင်မှာနေရာယူလျှက် မိမိကိုယ်ကိုယ်အံ့သြသမှုနှင့်
"သည်း က သည်းက အဲ့သလောက်တောင် ရက်စက်ခဲ့တာလား ဟင့်...ကိုကို့ ကျိန်စာကသည်းကိုယ်တိုင် တိုက်ခဲ့တဲ့ကျိန်စာပေါ့ ဟင် ဟုတ်လား ဟုတ်လား"
စကားလက် ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီး
"မင်း အိပ်မက်ထဲမှာမြင်ခဲ့ပြီးပြီမဟုတ်လား အဲ့တာကြောင့် လိုင်းယ(န်)က သစ္စာဖောက်တဲ့မိန်းမတွေကိုမုန်းတာ အထူးသဖြင့် မင်းကို"
သည်းသည် ငိုနေရုံမှအပမတတ်နိုင်ခဲ့။
"ဒါဆို သည်း သည်း ကျိန်စာဖြေပေးလို့ရတယ်မဟုတ်လား ဘယ်လို ဖြေပေးရမလဲဟင် ကိုကိုဒီလိုနှစ်၁၀၀၀လောက်ပေးဆပ်လာခဲ့ရတဲ့ ကျိန်စာဆိုးကြီးကိုသည်းဘယ်လို ဖြေပေးရဖြေပေးရ !"
"ဒါပေါ့ မင်းဖြေပေးရမှာပေါ့ ....ငါလည်း ဒီအဖြေလိုချင်တာ"
သည်းက စိတ်ဝင်တစား နားထောင်နေသည်။
"မင်းမြင်ဖူးမှာပါ ရိုင်ယန်အိမ်တော် ရွှေရောင်အခန်းထဲက မီးတောက်အပြာတွေနဲ့ဝန်းရံထားတဲ့ နှင်းဆီပန်း တစ်ပွင့်"
"သည်းမြင်ဖူးပါတယ် !"
"အဲ့ဒီနှင်းဆီပန်းကို ယူပေးရမယ် အဲ့တာ အိုလီဗီယာ သူ့နှလုံးသားကိုထိုးစိုက်ခဲ့တဲ့နှင်းဆီပွင့်ပုံဆံထိုးပဲ ကျိန်စာကြောင့်ရှင်သန်လာတာ လိုင်းယ(န်)က အဲ့ဒီနှင်းဆီပွင့်ကို မယူနိုင်ဘူး ဘေးမှာဝိုင်းထားတဲ့ အပြာရောင်မီးတောက်တွေက သူ့ကို လောက်မြိုက်စေတယ် အဲ့ဒီ ပန်းကို ယူပေးနိုင်တာ မင်းတစ်ယောက်ပဲရှိတယ် "
"ဒါဆိုရင် ကိုကို့ကျိန်စာ ခြင်္သေ့တစ်ကောင်အဖြစ်ကနေ လွတ်မယ်ပေါ့"
"အင်း .....သာမာန်လူတစ်ယောက်အဖြစ်နေထိုင်နိုင်လိမ့်မယ် ....ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီနှင်းဆီပွင့်ကို ယူတဲ့မင်းကတော့ သေရလိမ့်မယ် သည်းဦးပန်!"
"ရှင်!!"
"မင်းမယူပေးရင် မင်းအသက်အန္တရာယ်ကြုံရတိုင်းလိုင်းယ(န်)လာကယ်လိမ့်မယ် လိုင်းယ(န်)လာကယ်တိုင်း နှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေက တစ်ဖက်ပြီးတစ်ဖက် ကြွေကျလိမ့်မယ် အဲ့လိုကြွေကျတိုင်းလိုင်းယ(န်)ရဲ့နှလုံးသားက မီးတောက်သလို ပူလောင်နာကျင်လိမ့်မယ် !"
ထိုအခါ သည်းကိုထိုအခန်းထဲခေါ်သွားတုန်းက ကိုကို့ရင်ဘက်ရဲပြီးအောင့်လာတာကို ပြန်သတိရမိသည်။
"ပြီးတော့ အဲ့ဒီနှင်းဆီပွင့်ဖက်တွေကုန်သွားရင် လိုင်းယ(န်) လူအသွင်ဆောင်တဲ့ခြင်္သေ့တစ်ကောင်အဖြစ်ကနေက ပြာကျပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မယ် "
သည်းဟာ အသားတွေပါ စက်စက်တုန်လာကာ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိအောင်
"မင်းကြိုက်တဲ့လမ်းကိုရွေး မင်းကိုယ်တိုင် တိုက်ခဲ့တဲ့ကျိန်စာကြောင့် နှစ်၁၀၀၀ပေးဆပ်ခဲ့ရတဲ့ လိုင်းယ(န်)ကို ကယ်မလား မင်းကိုယ်မင်းပဲကယ်မလား တစ်ယောက်ကတော့ သေရမှာပဲ "
သည်းက လက်သီးဆုတ်လိုက်၍
"ကိုကို့ကိုရွေးမှာပါ သေချာပေါက် ကိုကို့ကိုပဲ..."
စကားလက် ပြုံးလိုက်ပြီး
"တော်တယ် သည်းဦးပန် နှင်းဆီပွင့်ဖက်က သိပ်မကျန်တော့ဘူးမင်းလုပ်စရာရှိတာမြန်မြန်လုပ်မှဖြစ်မယ် "
"ဒါဆို ဒီဂရီကရော! "
စကားလက်က သူမရှေ့က ဖန်ခွက်ကို ယူပြလိုက်ကာ ပေါ်လာသော Dream ဟိုတယ်ရှေ့က လမ်းမှာ စောင့်နေသည့် ဒီဂရီရဲ့ပုံရိပ်။
"မင်းအချိန်မှီသွားမှဖြစ်မယ် မဟုတ်ရင် ဒီဇာတ်လမ်းဟာ လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်၁၀၀၀ကအတိုင်းပဲ ဒီဂရီလည်း လူးကပ်(စ်)လို သေရလိမ့်မယ်"
"ရှင်!!"
"မင်းကို လိုင်းယ(န်)ကသာ မြန်မြန်ပြောပြခဲ့ရင် ဒီလိုတွေဖြစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး အခု အချိန်တွေက နောက်ကျကုန်တေ့ာ မလိုအပ်တာတွေ ဆုံးရှုံးရတော့မယ် နောက် ၁၅မိနစ်မှာ ဒီဂရီ ကား အက်စီဒင့်ဖြစ်လိမ့်မယ် မင်းတားနိုင်ရင် ရအောင်တားပေါ့ "
သည်းက ချက်ချင်း စကားလက်ရဲ့တိုက်ခန်းကနေ အလျှင်စလိုပြေးထွက်လာခဲ့၏။၁၅မိနစ်ဆိုသော အချိန်အတွင်း ရောက်အောင် သည်း Taxiငှား၍လာခဲ့သော်လည်း မီးပွိုင့်မှာမီးနီမိသဖြင့် သည်း ချက်ချင်း ဆင်းပြေးရပါတော့သည်။
သည်းကြောင့်နဲ့ တခြားလူတွေမထိခိုက်စေချင်ဘူး မဖြစ်ဘူးယ
သည်း ပြေးရင်း ကုန်လာသည့် အချိန်တွေ
၅.. ၄....၃....၂...၁
သည်းသည် လမ်းတစ်ဖက်က ဒီဂရီကိုမြင်လျှင်
မောဟိုက်လာ၍ လှမ်းမအော်နိုင်သော်လည်း အချိန်မှီရောက်လို့တော်ပါသေးသည်။
"သည်း! "
ဒီဂရီက သည်းကိုမြင်လိုက်ရ၍ပျော်ရွှင်စွာ လမ်းတစ်ဖက်ကိုပြေးလာခဲ့လျှင်စကားလက်ပြောသည့်အတိုင်း ကုန်ကားတစ်စီးဟာ အရှိန်ပြင်းပြင်းမောင်းလာသည်နှင့်ကြုံသဖြင့်
"မလာနဲ့!!"
သည်းက အသံကုန်ဟစ်အော်ပြီး ဒီဂရီအား
ပြေးတွန်းလိုက်လျှင် ထိုကုန်ကားရှေ့ရောက်သွားတာဟာ သည်းဦးပန်ပင်။
သည်းမျက်စိစုံမှိတ်ထားလိုက်ချိန် ဟွန်းတီးသံတွေ ဆူပူနေသောစကားပြောသံတွေ ကားသံတွေမကြားရတော့ဘဲ လက်ဖျောက်တီးသံ တစ်ခုသာကြားလိုက်၍ သည်းခန္ဓာကိုယ်လည်း လေပေါ်ဝဲသွားသကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရကာ
ကားရှေ့ကနေ ပွေ့ခေါ်ခဲ့သည့် လိုင်းယ(န်)ကလမ်းဘေးသို့ကပ်လိုက်လျှင်ကပ်လိုက်ချင်း သည်းကားသံတွေ စကားပြောသံတွေအကုန်ပြန်ကြားလိုက်ရ၍
"ကိုကို!"
"ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ထိခိုက်မိသေးလား"
သည်းက ကိုကို့လည်ပင်းကို တင်းကြပ်စွာသိုင်းဖက်ထားလိုက်သည်။လိုင်းယ(န်)ကသူမခန္ဓာကိုယ်လေးကို အောက်ချပေးလိုက်၍
"ငိုထားတာလား သည်းငယ်! ဘာဖြစ်လို့လဲ ဒါကြောင့်ကိုယ်မသွားပါနဲ့လို့မပြောဘူးလား"
"ဟင့်အင်း အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး "
သည်းတို့ကို ငေးကြည့်နေသည့် ဒီဂရီသည် အသက်မပါဘဲပြုံးပြလျှင် လိုင်းယ(န်)က
"သည်းငယ် ပြောစရာရှိတာပြောပြီးပြီလား "
"ဟင့်အင်း သည်းအခုမှရောက်တာ "
"ကိုယ်သွားပြောပေးရမလား သည်းငယ်အခု နေမကောင်းရင်"
"ဟင်အင်း သည်းကိုယ်တိုင်ပဲပြောချင်တယ် ကိုကို ခဏစောင့်ပါနော် သည်း စကားပြောလိုင်ဦးမယ်"
လိုင်းယ(န်)က သည်းရဲ့ခေါင်းလေးကိုပွတ်၍
"အင်း ကိုယ် ဒီနားက ကော်ဖီဆိုင်မှာစောင့်မယ် သိပ်မကြာစေနဲ့"
×××××
ဒီဂရီသည် သူ့ကို ကယ်လိုက်သော သည်း ကိုကြည့်ကာ စွံ့အ အံ့သြမိရင်း ပြောစရာစကားပျောက်ဆုံးသကဲ့သို့ လမ်းဘေးမှာ ငြိမ်သက်စွာရပ်တန့်နေခဲ့လျှင် သည်းက ဒီဂရီဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့၍
"ဒီဂရီ !"
သည်း ကိုယ်တိုင်လည်းရင်တုန်စိတ်လှုပ်ရှားနေဆဲမို့ သက်ပြင်းအခါခါချမိသည်။
"ဟင်...သည်း ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ တစ်ခုခု ထိခိုက်မိသေးလား "
အခုမှ အသိစိတ်ဝင်လာသော ဒီဂရီသည် သည်းရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီး
စိုးရ်ိမ်ကြီးစွာနှင့်။
"ဘာဖြစ်လို့ အဲ့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ နင်တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် ငါ့ကိုယ်ငါခွင့်နိုင်မှာမဟုတ် သိရဲ့လား "
"ငါနင့်ကိုပြောစရာရှိတယ် ဒီဂရီ "
ဒီဂရီ လည်းခေါင်းညိတ်လိုက်ပြီး
"ငါလည်းပဲ ပြောစရာရှိတယ် အခုလိုဖြစ်သွားတော့ ငါပြောမယ့်စကားတွေကမသင့်တော်လောက်ပေမဲ့ နောက်ကျသွားမှာလည်း ကြောက်တယ် လာ...အထဲဝင်ရအောင်"
ဒီဂရီ ကြီးကျယ်လှသော ဟိုတယ်ကြီးထဲသို့ သူမကိုဆွဲခေါ်ပေမဲ့
"ငါတို့ ဒီတိုင်း ဟိုနားက မြစ်ကမ်းမှာဘဲစကားပြောရအောင်"
ဒီဂရီသည် ပြင်ဆင်ထားသော ဟိုတယ်ထဲမှ ကိတ်တွေ ပူပေါင်းတွေပန်းတွေဟာ အလကားဖြစ်သွားမလား စိုးရိမ်မနေဘဲ သူမ အလိုလိုက်ခဲ့၏။
"အင်း သွားတာပေါ့ "
မြစ်ကမ်းဘေးက နှစ်ယောက်ထိုင်ခုံမှာ တသုန်သုန်တိုက်ခက်နေသည့်လေညှင်းတွေကြားက
"သည်း!"
"ငါအရင်ပြောမယ် ဒီဂရီ"
သည်းက ဒီဂရီပြောမယ့်စကားကိုကြိုသိနေတာမို့ အရင်ပိတ်လိုက်ပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ်....မဖြစ်နိုင်ဘူး "
"ငါ...."
"ငါ့မှာ ကိုကိုရှိတယ် သူက ရေစုန်မျောနေတဲ့ငါ့ဘဝကိုကယ်တင်ခဲ့တာ အကြိမ်ကြိမ် သေမလို့ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အန္တရာယ်တွေကြားကနေကယ်ထုတ်ပေးခဲ့တာ ငါ့ရဲ့ကျေးဇူးရှင်ဆိုရင်လည်းမမှားဘူး ပြီးတော့...ငါ့ကြောင့် ...ဘယ်လောက်တောင်အကြာကြီး စောင့်ခဲ့ရသလဲ "
ဒီဂရီ သည်းပြောတဲ့စကားတွေကို နားလည်တစ်ဝက် နားမလည်တစ်ဝက်နှင့် သူမတကယ်ရင်ထဲကစကားတွေပြောနေတာကိုတော့ သေချာသိသည်။
"ငါ့ရဲ့ကျန်ဘဝကို ကိုကို့အတွက်ပဲရှင်သန်ချင်တယ် သူခံစားခဲ့ရတဲ့ဝေဒနာတွေအားလုံးကို ငါပဲကိုယ်စားခံလိုက်ချင်တယ်"
သည်းက မျက်ရည်တွေကို လက်ဖမိုးလေးဖြင့် သုတ်ဖယ်ကာ
"တောင်းပန်ပါတယ် ဒီဂရီ နင်ကငါ့အတွက်
အကောင်းဆုံးသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ပါ နင့်လိုသူငယ်ချင်းမျိုးကို ငါမဆုံးရှုံးချင်ဘူး "
ဒီဂရီက သည်း ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီးနားလည်ပါသည်။ထို့ကြောင့်လည်း မပြုံးချင်တဲ့နှုတ်ခမ်းတွေအသေအချာ ပြုပြင်ရယ်လိုက်ကာ
"အဲ့တာ ဘာငိုစရာရှိလို့လဲ သည်း ရာ"
သူမမျက်ရည်တွေကို သုတ်ပေးရင်း ကိုယ့်မျက်လုံးထဲက ဝေ့ရစ်လာသော မျက်ရည်တို့ကို လျစ်လျှူရှုထားမိသည်။
"ငါကနင့်ရဲ့ထာဝရသူငယ်ချင်းပါ ဘယ်တော့မှ မဆုံးရှုံးပါဘူး မငိုပါနဲ့"
သည်းက ဒီဂရီ ပုခုံးပေါ်မှာ ငိုချမိပြီး
တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် နားလည်းစွာ နှစ်သိမ့်ပွေ့ဖက်ခြင်းဖြင့်
"တောင်းပန်ပါတယ် ဟင့် အဟင့် တောင်းပန်ပါတယ် လူးကပ်(စ်)!!"
ဒီဂရီက ထူးဆန်းတဲ့နာမည်ခေါ်နေသော သည်း ကိုလည်း ဘာကြောင့်ဟူ၍ မမေးမိဘဲ
နားကြားမှားတာဖြစ်မည်ဟုသာ အမှတ်တမဲ့နေလိုက်မိသည်။ အတန်ငယ်ကြာမှ သည်း တို့နှစ်ယောက်လုံး နှုတ်ဆက်ခဲ့ကြရင်း
"ခံစားချက်ကိုလက်မခံနိုင်ပေမဲ့ နင့်ရဲ့လက်ဆောင်ကိုတော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ လက်ခံထားလိုက်မယ်"
သည်း ဒီဂရီပေးတဲ့ဂါဝန်လေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်းပြောလိုက်သည်။
"ဟက်....ငါအရွေးတော်သားပဲ နင်နဲ့လိုက်တယ်"
သည်း ပြုံးလိုက်လျှင်
"ပြန်တော့လေ စောင့်တဲ့လူကစောင့်နေတယ်မဟုတ်လား ကြာရင် လိုက်လာလိမ့်မယ်"
ထိုအခါမှ သည်းလည်း ရယ်လိုက်မိပြီး
သူ ကိုကို့ကိုစောင်းပြောနေတာ သိနေတာမို့
"အင်းပါ သွားတော့မယ် သင်တန်းမှာတွေ့မယ်နော်"
သည်းထွက်သွားမှ ဒီဂရီ မျက်နှာရုပ်ချည်းမှိုင်တွေသွား၍ ကုတ်အင်္ကျီအိတ်ထောင်ထဲက ဖုန်းကိုထုတ်ဆက်လိုက်ရာ
"ဟယ်လို...အစ်ကိုလေး အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်ပါပြီ ကိတ် ရော တေးဂီတအဖွဲ့ရော ...မီးရှုးမီးပန်း.."
"အားလုံး cancleလုပ်လိုက် အစီအစဉ်ဖျက်လိုက်တော့.....ငါ ကလပ် မှာရှိနေမယ် ပြန်မလာရင် လာခေါ်လှည့် "
"ဟယ်လို...အစ်ကိုလေး ဟယ်လို...."
×××××××××××××××××××××××××
ကိုကိုစောင့်နေတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်ရောက်တော့
Driverအသင့် ကားအသင့်နဲ့စောင့်နေတဲ့ လိုင်းယ(န်)ကြောင့် သည်းက သူမရဲ့ ကြေကွဲဝမ်းနေသောမျက်နှာကို အရင်ဆုံးပြုပြင်လိုက်ကာ
"ကိုကို!"
"အဆင်ပြေခဲ့လား သည်းငယ်"
သည်းက လိုင်းယ(န်)ပုခုံးကို ဖက်တွယ်မှီလိုက်ပြီး"အင်း " ဟုသာဖြေလိုက်သည်။
"ပြန်ရအောင်လေ "
ကားနောက်ခန်းကနေ တစ်လမ်းလုံးစကားမပြောဘဲ လိုင်းယ(န်)ပုခုံးမှာမှီတွယ် လိုက်လာသော သူမကြောင့် လိုင်းယ(န်) သံသယဝင်လာမိသည်။
"နေမကောင်းဘူးလား"
"ဟင့်အင်း "
"ဘာလို့ငြိမ်နေတာလဲ ကိုယ့်ကို ကြည့်ပါဦး"
လိုင်းယ(န်)သူမ ပါးလေးကို စမ်းကြည့်လျှင်
"သည်းကိုဒီတိုင်းလေးပဲခဏလောက်နေခွင့်ပေးပါကိုကို!"
××××××××××
သည်းသည် ရိုင်ယန်အိမ်တော်သို့ရောက်လျှင် ရောက်ချင်းလည်း လိုင်းယ(န်)အား စကားမပြောဘဲ သူမအခန်းရှိရာသို့ လှေကားမှတက်သွားလေရာ လိုင်းယ(န်) အနောက်ကနေလိုက်သွားပြီး
"သည်း!"
ဒုတိယထပ် မှာ သူမအား အနောက်မှဆွဲလှည့်လိုက်၏။
"မင်းဘာဖြစ်နေတာလဲ ကိုယ့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား "
သည်းက မျက်နှာကိုငုံ့ထားတာ ငိုချင်စိတ်က ထိန်းမရ။
"ကိုယ်မေးနေတယ်လေ သည်းငယ်!"
သည်းသည် လိုင်းယ(န်)ရဲ့ရင်ဘက်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ပြီး
"ဟင့် အဟင့် ဘာလို့မပြောပြရတာလဲ
ကိုကို ဘာလို့ သည်းကို ဘာမှမပြောပြရတာလဲ"
လိုင်းယ(န်)အား အသားကုန်ထုရိုက်ကာ ရှိုက်ငိုလိုက်သဖြင့် လိုင်းယ(န်)လည်း စိတ်ပူသွားကာ
"ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုယ် သည်းကို ဘာမပြောတာရှိလို့လဲ"
"တကယ်ဆို ကိုကို ပြောပြသင့်တာ သည်း ရဲ့တာဝန်ကို ကိုကိုပြောသင့်တာ အဟင့် ဟင့် ဟင့် အိုလီဗီယာ ဘယ်လောက်ရက်စက်ခဲ့လည်းဆိုတာ သိရက်နဲ့ သည်းကို ဘာလို့ မမုန်းရတာလဲ သည်းကို ဘာလို့ အဆုံးထိလိုက်ကာကွယ်ပေးနေရတာလဲ ဟီး အီး "
"သည်းငယ် သိသွားပြီလား"
နောက်ဆုံးတော့ သူမသိသွားပြီ ကိုယ်ဘယ်လောက်ပဲ တားဆီး ပိတ်ပင်ထားထား အမှန်တရားကို သူမသိသွားခဲ့တာပဲ။ လိုင်းယ(န်) အရမ်းငိုနေသောသူမကြောင့် ထုရိုက်နေတဲ့ လက်တွေကို ချုပ်ကာ နံရံသို့ ကပ်ပစ်လိုက်ပြီး
"နားထောင် သည်းငယ် ကိုယ်ပျောက်ကွယ်သွားမှာထက် မင်းအခုလို ကြေကွဲဝမ်းနည်းနေတာမြင်ရတာကပိုပြီး ကိုယ်ရင်တွေကွဲမတက်နာကျင်ရတယ် "
သည်းက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ကာ
ကိုကို့ကို သနားသောအကြည့်မျိုး လက်လွှတ်ဆုံးရှုံးမခံနိုင်သည့်အကြည့်မျိုး နဲ့ ရင်ဘက်တွေလည်းနိမ့်ချည်မြင့်ချည် ရှိုက်နေရသည်။
"ကိုကို့ ကျိန်စာကို သည်းဖြေပေးမယ် "
"မလိုဘူး သည်းငယ် အဲ့ဒီကျိန်စာကို ဖယ်ထားပြီး သိပ်မကျန်တော့တဲ့ မင်းနဲ့ကိုယ့်ရဲ့အချိန်တွေမှာ ပျော်ပျော်နေရအောင်"
သည်းရဲ့ လက်ကို ချုပ်ထားတဲ့ ကိုကို့ဆီကနေ မလွတ်သော်လည်းရုန်းပြန်၍
"ဟင့်အင်း ကိုကိုပျောက်ကွယ်သွားတာကို သည်းက ဒီတိုင်းကြည့်နေရမှာလား မရဘူး မဖြစ်ဘူး အိုလီဗီယာရက်စက်ခဲသမျှ ကြေအောင် သည်းပေးဆပ်....အွန်း...."
လိုင်းယ(န်)ငြင်းဆန်နေသော သူမကို လှုပ်မရအောင် ဖိချုပ်ကာ သူမနှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ပစ်လိုက်သည်။
သည်းက နှုတ်ခမ်းတွေကို တင်းတင်းစေ့ပိတ်ကာ ဘယ်လိုပင် ရုန်းထွက်ပါစေ လိုင်းယ(န်)သူမလက်တွေကိုတစ်ဖက်တည်းနှင့်ချုပ်လိုက်၍ သူမအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို လက်မဖြင့်ဖိဆွဲကာ ပွင့်ဟစေပြီး ပြင်းရှသော အနမ်းမျိုးဖြင့် ပြန်လည်သိမ်းယူလိုက်ပြန်သည်။
မောဟိုက်တာကတစ်မျိုး အားမရှိတော့တာကတစ်မျိုးနှင့် သည်း ငြိမ်ကျသွားသည့်အခါ
လိုင်းယ(န်)သူမကို ခါးကနေမြှောက်ချီလိုက်သဖြင့် သည်းခြေထောက်တွေက လိုင်းယ(န်)ရဲ့ ခါးမှာချိတ်တွယ်လျှက် လိုင်းယ(န်)အနမ်းမပျက်စေဘဲ သူ၏အခန်းသို့ ရောက်လာခဲ့၏။
သူမနှင့်အတူ အိစက်ညက်ညောသည့် မွေ့ယာပေါ်သို့ ပစ်လှဲချလိုက်ကာ သူ့ကိုတုန့်ပြန်အနမ်းများပေးနေသည့် သည်း နှုတ်ခမ်းစိုစိုရဲရဲလေးတွေကို တစ်လှည့် အရည်ရွှန်းလဲ့နေသည့် ကြေကွဲရိပ်အချစ်ရိပ်တွေနဲ့ရီဝေနေသည့်မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေကိုတစ်လှည့် စူးနစ်နာကျင်စွာ ကြည့်နေမိရင်း
"မင်းအသက်ကိုအသုံးပြုပြီး ကိုယ်ဘယ်တော့မှ မရှင်သန်နိုင်ဘူး သည်းငယ် မင်းကိုချစ်တဲ့စိတ်တစ်ခုတည်းနဲ့ ဖြစ်လာသမျှကို ကိုယ်ပဲ ကြည့်ရှင်းမယ် "
သည်းသည် ကိုကို့ရဲ့ အရောင်တောက်တောက်မျက်လုံးပြာတွေကို လှမ်းနမ်းလိုက်ပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ် ကိုကို!"
လိုင်းယ(န်)သည် ခြင်္သေ့တစ်ကောင်မာန်ဖီသည့်အလား တောင့်မခံနိုင်တော့ဘဲ သူမကိုယ်ပေါ်ကအပြာနုရောင်ဂါဝန်လေးအား ဆွဲဖြဲလိုက်မိလျှင် ရုတ်တရက်မို့ သည်းလန့်သွားပြီး စောင်စကို တင်းတင်းစွဲထားမိရာ လိုင်းယ(န်) သည်းကိုဖက်ထားလိုက်သည်။
"မကြောက်ပါနဲ့ ဒီတိုင်းလေးပဲငြိမ်နေပေး!"
လည်တိုင်နားမှာ ကိုကို့ဝင်သက်ထွက်သက်တွေကရိုက်ခက်သလို အသက်ရှူသံတွေဟာလည်း နားထဲမှာကျယ်လောင်လျှက် သည်းခန္ဓာကိုယ်တစ်လျောက်အနမ်းတွေပေးနေတဲ့ ကိုကို့ကို ကြည်ဖြူစွာလက်ခံပြီး ကိုကို့ ဆံပင်တွေကို သူမရဲ့လက်သေးသေးကလေးနှင့် ထိုးဆွပေးနေမိသည်။
" အင်း...အင့်...ကိုကို "
လိုင်းယ (န်) ဟာ သူမရဲ့ပေါင်တံဖွေးဖွေးလေးတွေကအစလိုက်နမ်းနေပြီး သူမရဲ့ ပွင့်လွှာလိုပိုင်ဆိုင်မှုလေးကိုပါ နမ်းစုပ်လိုက်သောကြောင့် သည်းမှာ ရင်တွေအဆမတန်ခုန်ကာ ကိုကို့ဆံပင်တွေအား မလွှတ်တမ်းဆွဲထားမိပြီး ကျောကော့တဲ့အထိ ခံစားချက်တွေပြင်းထန်လျှက်ရှိသည်။
သူ၏နှုတ်ခမ်းထက်မှာ ပထမဆုံးအကြိမ်ပြီးမြောက်သွားသော သည်းသည် မောဟိုက်လျှက်ရှိလေရာ ကိုကိုဟာ သည်းကို အနားမပေးတော့ဘဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အဝတ်တွေကိုအလျင်မြန်ဆုံးချွတ်ဖယ်ပစ်လိုက်ကာ သူမအတွင်းပိုင်းထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါသည်။
" အ...ကိုကို... "
သည်းဟာ သူမဆီသို့ငုံ့လျှိုးလာရင်းမျက်နှာကလေးကို သူ၏လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်လာကိုင်သော ကိုကို့ကို ခပ်တိုးတိုးလေးငြီးခေါ်လိုက်သည်။
" အင်း... "
ကိုကိုဟာ သည်းကို ပူလောင်စွာကြည့်ပြီး အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ထိုးသွင်းနေလေသည်။
" အ..အ..အာ့ ကိုကို လျော့..အင်း...လျော့ပါဦး"
သည်းက ကိုကို့ရဲ့ ရင်ဘက်တွေကို တွန်းဖယ်ကာ ပြောလိုက်လျှင် ကိုကိုဟာ သည်းကိုပြန်ကြည့်ပြီး သည်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကို ကျောကနေပွေ့ယူကာ တစ်ပတ်လှည့်လိုက်သဖြင့် အခု သည်းသည် ကိုကို့အပေါ်မှာ ခွလျှက်သားဖြစ်သွားသည်။
ရင်တွေလှိုက်လှိုက်ခုန်လာကာ ကိုကို့ကို စိုးရိမ်စွာငုံ့ကြည့်တော့ ကိုကိုက သည်းရဲ့ ခါးကလေးကို လှမ်းကိုင်ပြီး
" သည်းငယ်...အပေါ်မှနေ...မဟုတ်ရင် ကိုယ်အရမ်းကြမ်းမိသွားလိမ့်မယ် "
" ဟင်...သည်း...သည်းက... အင့်...အ... "
သည်းရဲ့စကားပင်မဆုံးသေး ကိုကိုဟာ သည်းရဲ့တင်ပါးကလေးကို ညှစ်ပြီးမကာ ပြန်ဆောင့်ချလိုက်သောကြောင့် သည်းမှာ တစ်ချက်တစ်ချက်မြောက်သွားပြီး အသည်းထဲထိအေးသွားအောင် ခံစားနေရသည်။
" ကိုယ်မထိန်းပေးတော့ဘူး သည်းငယ် ဆက်လုပ်လို့ဖြစ်မဟုတ်လား "
ကိုကိုဟာ သည်းရဲ့တင်ပါးပေါ်ကနေသူ့လက်တွေကိုရုတ်သိမ်းပြီး ပြောလိုက်သည်။ သည်းဟာ ကိုကို့ရဲ့ ရင်ဘက်အပေါ်မှာ လက်ထောက်ပြီး ခပ်ဖြေးဖြေးကလေး လှုပ်ရှားနေလိုက်တော့ ကိုကိုက ခပ်ပြုံးပြုံးနှင့် စည်းစိမ်ကိုခံစားနေသည်။
သည်းက တစ်ချက် တစ်ချက် ကိုကို့ရင်ဘက်နှင့်လည်ပင်း မျက်နှာတွေကို ငုံ့နမ်းတဲ့အခါမှာလည်း ကိုကိုဟာ အနမ်းရိုင်းတွေကို သည်းနှင့်အပြိုင်ပြန်ပေးသည်။
" အား...သည်းငယ်...နည်းနည်းလောက် မြန်လိုက်.."
" အင့်...ဟင့်...ကိုကို...သည်းလည်း... အား...."
သည်းသည် ကိုကို့စေခိုင်းမှုအတိုင်း အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ကျားလိုက်လို့ပြေးနေသော ယုန်ငယ်သဖွယ် လှုပ်ရှားပစ်လိုက်ရာ နှစ်ယောက်အတူ ခရီးဆုံးပြီးမြောက်ခြင်းဆီသို့ လျောလျောရှူရှူရောက်သွားပြီး သည်းဟာလည်း ကိုကို့ ရင်ခွင်ထဲသို့ မောဟိုက်စွာ အရုပ်ကြိုးပျက် မှောက်ကျလာသည်။
ကိုကိုဟာ သည်းကို အလိုက်သင့်ပွေ့ဖက်ထားပြီး သူမအတွင်းထဲက သူ၏ ပိုင်ဆိုင်ရာကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်သည်။
" ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တယ် "
ဟု သည်းက ကိုကို့ရဲ့ ရင်ခုန်သံကိုနားထောင်ပြီး မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ကာပြောလျှင်
" ကိုယ်မင်းကိုချစ်တာ နှစ် ၁၀၀၀ ပါ သည်းငယ် "
×××××××××××××××××××××××××
လှပတဲ့နံနက်ခင်းဆိုပေမဲ့ သည်းအတွက်တော့ နှုတ်ရမယ့်နံနက်ခင်း။
သည်းရဲ့လည်ပင်းကို အနောက်ကနေသိုင်းဖက်ထားသော ဖြူဖြူဖွေးဖွေးအကြောစိမ်းတို့ယှက်နွယ်နေတဲ့ ကိုကို့လက်တွေကို ငုံ့နမ်းလိုက်ကာ
ဖယ်လိုက်၍ နှစ်ခြိုက်စွာအိပ်ပျော်နေတဲ့ ကိုကို့မျက်နှာချောချောကို နောက်ဆုံးဖြစ်မလားဆိုပြီး အဝကြည့်ကာ
"တောင်းပန်ပါတယ်ကိုကို သည်း ကိုကို့စကားကို နားမထောင်နိုင်ဘူး"
လိုင်းယ(န်)နှဖူးပေါ်သို့ နှုတ်ဆက်အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေလိုက်ပြီး ကိုကို့အင်္ကျီထဲက ဆွယ်တာတစ်ထည်အား ယူဝတ်လိုက်၍ထိုအခန်းထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
လွန်းပြည့် ဒီဂရီ ကိုခရစ် မစ္စဆွေ အန်တီသက် နဲ့ ဒေဝီပါမကျန် တစ်ယောက်ချင်းစီကို နှုတ်ဆက်ချင်ပေမဲ့ အခြေအနေအရ ဒီနေ့ဟာ နောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်ပါလျှင်.....
သည်း ငိုနေရမယ့်အချိန်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်သတိပေးပြီး နှင်းဆီပွင့်ရှိရာ အခန်းသို့ သွားခဲ့သည်။
ကိုကို့ လက်ဗွေရာနှင့်မှပွင့်သည့် ဒီအခန်းကို သည်းဘယ်လိုဖွင့်ရမလဲ။
လက်တွေလည်းတုန်လာကာ ကိုကိုမနိုးခင်ရ
အောင်ဖွင့်ရမှာမို့ သည်း ခြစ်ကုပ်စဉ်းစားရင်း စကားလက်ကို သတိရသွားကာ
"ဖုန်း ဖုန်း ဆက်ရမယ် !"
သည်းသည် ကိုကို့အခန်းထဲက ဖုန်းကိုပြန်သွားယူပြီး စကားလက်အား ဖုန်းအခေါ်မှာပင်
ရုတ်တရက် ဝရန်တာကနေရောက်လာသော စကားလက်။
"ဟင်!"
"သြော...မင်းရွေးချယ်မှုမှန်သားပဲ "
"အစ်မ ဘယ်လိုလုပ်!"
"အချိန်မရှိဘူး သည်းဦးပန် နှင်းဆီပွင့်ဖက်က တစ်ခုတည်းကျန်တော့တာ မင်းအချိန်မှီမယူနိုင်ရင် လိုင်းယ(န်) ပျောက်ကွယ်လိမ့်မယ်"
သည်းလည်း စိတ်လှုပ်ရှားလာပြီး
"ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ အစ်မ တံခါး က ကိုကို့လက်ဗွေရာနဲ့မှပွင့်မှာ အစ်မကို အခုပဲဖုန်းဆက်မလို့"
စကားလက် ထိုတံခါးကို လက်ဖဝါးဖြင့် တွန်းလိုက်ရာ အလွယ်နဲ့တော့မပွင့်။
"လော့ဖျက်မှဖြစ်မယ်ထင်တယ်"
"ရှင်!"
ရုတ်တရက် ပွင့်သွားသည့်တံခါးကြောင့်
"ဟင် ဘယ်လို!"
"မေ့သွားပြီလား ငါက စုန်းမဆိုတာ"
သည်းသည် ထိုအခန်းထဲကို ဝင်သွားလိုက်လျှင်
မီးတောက် အပြာတွေကြားထဲက နှင်းဆီပန်းကအရင်လိုမလှမပတော့ဘဲ ပွင့်ဖက်တစ်ခုသာကျန်သော အကျည်းတန်သည့်ပန်းပွင့်တစ်ပွင့်သဖွယ်။
သည်းသည် ထိုပန်းကို နာကျည်းစိတ်နှင့် မီးတောက်တွေကြားထဲကနေ ဖြတ်၍ လှမ်းအယူမှာ
"မလုပ်နဲ့!!"
ရုတ်တရက် သည်းလက်ကို ပုတ်ချ ဆွဲဖက်လိုက်ရာ ရင်ခွင်တစ်ခုထဲသို့
"ကိုယ် ပြောထားတယ်မလား ဒီပန်းကိုမထိပါနဲ့လို့"
စကားလက်သည် လိုင်းယ(န်)လက်ထဲက သည်းကိုဆွဲခေါ်ကာ
"ရှင် ဘယ်အချိန်ထိ ခေါင်းမာနေဦးမှာလဲ ဒီပွင့်ဖက်က အခုတစ်ခါ သည်းဦးပန်ကိုထပ်ကယ်လိုက်ရင် ကြွေကျပြီ ရှင့်ဘဝပြီးသွားပြီ လိုင်းယ(န်)"
သည်းသည် ထိုပန်းကို ယူဖို့ ထပ်ကြိုးစားလျှင်
"ကိုယ်ပြောနေတယ် သည်းငယ် မင်း ဒီလိုလုပ်စရာမလိုဘူး ဒီနှင်းဆီပွင့်ဖက်တစ်ခုက အချိန်ဘယ်လောက်တောင်ခံလဲသိလား မင်း သာကိုယ်နဲ့အတူ ရှိနေမယ်ဆိုရင် နောက်ထပ် လှပတဲ့အမှတ်တရအချို့တွေအများကြီးဖန်တီးလို့ရသေးတယ် အဲ့တာကြောင့် ကိုယ့်စကားနားထောင်ပါ"
"ဟင့်အင်း.... ဘယ်လောက်ထိခံမှာမို့လို့လဲ တစ်ရက်လား နှစ်ရက်လား အဲ့ဒီအချိန်အတွင်း ကိုကို တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ တောင်းပန်ပါတယ် ဒီကျန်စာကို ဖြေဖျောက်ခွင့်ပေးပါ "
ဆူညံသောမသံတွေကြောင့် ရုတ်တရက်ပေါ်လာတဲ့ ခရစ် မြင်လိုက်ရသည့်အခြေအနေ ကြောင့် မျက်လုံးပြူးသွားကာ နှင်းဆီပန်းကိုတစ်လှည့် တစ်ယောက်တစ်မျိုး ကြေကွဲနေသောမျက်နှာများနှင့် လူ၃ယောက်ကိုတစ်လှည့်ကြည့်ပြီး
"လိုင်းယ(န်) မင်း ....."
"ဟုတ်တယ် ကိုခရစ် ကိုကို့မှာအချိန်မကျန်တော့ဘူး ကျေးဇူးပြုပြီးဝိုင်းပြောပေးပါ သည်း အခုမှ ဒီပန်းကိုမယူရင် ကိုကို ပျောက်ကွယ်သွားတော့မှာ"
"ခရစ် သည်းကို ခေါ်သွား "
ခရစ် ဘာလုပ်ရမှန်းမသိ ရပ်နေရာမှ
"ခရစ် ငါပြောနေတယ်လေ သည်း ကိုခေါ်သွား"
အော်လိုက်သည့် လိုင်းယ(န်)ကြောင့် ခရစ်လည်း သည်းကိုပုခုံးကနေလှမ်းဆွဲလိုက်ရာ
စကားလက်က ပြန်ဆွဲသည်။
"ခရစ် ရှင် လိုင်းယ(န်)ကိုဒီတိုင်းအဆုံးအရှုံးခံမှာလား"
ထိုအခါ လိုင်းယ(န်)သည် သည်းကိုပွေ့လျှက် ထိုနေရာမှပျောက်သွားပြီး ရိုင်ယန်အိမ်တော်၏ ခေါင်းမိုးထပ်မှာ ထွက်ခွာစနေမင်းကြီးဆီ သည်းကိုအပ်နှင်းလိုက်သည်။
"ဒီမှာနေခဲ့ လုံးဝ လိုက်မလာနဲ့ ကိုယ်ပြန်လာခဲ့မယ်"
ချက်ချင်း ပြန်ပျောက်သွားသည့် ကိုကိုနောက်သို့ သည်းလိုက်သွားရန်ကြိုးစားပေမဲ အိမ်ထဲပြန်ဝင်ရမည့်တံခါးကို လုံးဝဖွင့်မရတော့ပေ။
"ကိုကို အဟင့်ဟင့်ဟင့် ကိုကို....တောင်းပန်ပါတယ် သည်း ကိုဝင်ခွင့်ပြုပါ"
××××
"လိုင်းယ(န်) ရှင်ဒီလို လုပ်ရုံနဲ့ ပြီးသွားမှာမဟုတ်ဘူး "
"ငါအဆုံးထိ သည်းဦးပန်ကို ကာကွယ်သွားမှာ သူ့ကိုစတေးပြီးမှ ရမယ့် အသက်မျိုးနဲ့ ငါမရှင်သန်နိုင်ဘူး "
စကားလက်က ခပ်မဲ့မဲ့ပြုံးလိုက်၍
"ရှင် ဒီဇာတ်သိမ်းကို နှစ်၁၀၀၀လောက်စောင့်နေပြီးတော့မှ အလကားအဖြစ်ခံတော့မှာလား "
"ငါ့ ဇာတ်သိမ်းက ငါ့စိတ်ကြိုက်ပဲ မင်းဝင်ပါစရာမလိုဘူး"
"ကျွန်မလည်းမတက်နိုင်ဘူး ဒီနှစ်၁၀၀၀ကိုရှင်နဲ့အတူ စောင့်နေရတဲ့ ကျွန်မကတော့ အလကားအဖြစ်မခံနိုင်ဘူး ရှင့်ကို ရအောင် ကယ်တင်မှာဘဲ"
စကားလက်က နှင်းဆီပန်းတင်ထားတဲ့ ဖန်ကပ်ကို လှမ်းယူပြီး ခေါင်မိုးထပ်သို့သွားသဖြင့်
လိုင်းယ(န်) အဆုံးသတ်အထိ အလျော့မပေးတဲ့ စကားလက်ကို စိတ်ပျက်မိသည်။
"သည်းဦးပန် မြန်မြန် ပန်းကိုလာယူ!"
လိုင်းယ(န်)က သည်းရဲ့ရှေ့သို့ ခြင်္သေ့တစ်ကောင်အသွင်နှင့် "ဝေါင်း" ခနဲဟိန်းလျှက် ထိုပန်းကိုခုန်အုပ်လိုက်သည့်အခါစကားလက်၏ လက်ထဲကနေ ပန်းဟာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ပြုတ်ကျသွား၏။ လိုင်းယ(န်)သည် မာန်ဖီလျှက် စကားလက် အပေါ်သို့ ခုန်အုပ်ချလိုက်ရာ
"အား...."
တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် အပြိုင်အဆိုင် သတ်နေစဉ် သည်းဟာ မကြာခင်က ရုတ်တရက် ပေါ်လာတဲ့ ခြင်္သေ့အသွင် ကိုကို့ကြောင့် လဲသွားသော ကြမ်းပြင်ကနေ ပြန်မထနိုင်ဘဲ ထိုပန်းကို မမှီတမှီလှမ်းယူဖို့ကြိုးစားသည်။
စကားလက်က ခြင်္သေ့လိုင်းယ(န်)ရဲ့အောက်ကနေ ပန်းကိုမမှီ မှီအောင်ယူနေသော သည်းကို မြင်လိုက်ကာ သူမလက်က အစွမ်းအချို့ဖြင့် သည်းလက်နှင့်မှီအောင် ပန်းကို နေရာရွှေ့ပေးဖို့ကြိုးစားလျှင် လိုင်းယ(န်) ဟာ စကားလက်၏ လည်ပင်းအား ကြီးမားချွန်ထက်သောအစွယ်အချို့ဖြင့် ကိုက်သတ်ပစ်လိုက်၏။
"အ....အား...."
အစိမ်းရောင်သွေးအချို့ဟာ လည်ပင်းမှပေါက်ထွက်လာပြီး သူမရဲ့လက်တွေလည်းလှုပ်မလာတော့ပါ ရုတ်ချည်းငြိမ်ကျသွားတဲ့ စကားလက် အသက်မရှိတော့တာကို သတိထားမိလိုက်တဲ့ သည်း ကိုယ်တိုင်လည်း စွံ့အ အံ့သြမိရင်း
စကားလက်ရဲ့ရုပ်အလောင်းဟာပြာတွေအဖြစ်ပျောက်ကွယ်သွား၍ လိုင်းယ(န်)ဟာ တိုက်ခိုက်ထားရလို့ပင်ပန်းနေသော်လည်း သည်းအနားသို့ တစ်လှမ်းချင်းဖြေးညှင်းစွာရောက်အောင်လာခဲ့သည်။
ဒီတစ်ကြိမ်မှာလည်း သည်းအသက်ကိုကယ်လိုက်ပြန်ပြီမို့ နှင်းဆီပွင့်ဖက် ကြွေကျသွားပြီ ဆိုတာ သည်းသိသလို ကိုကိုလည်းသိလိမ့်မည်။
လည်ဆံမွှေးအရှည်ကြီးတွေနဲ့ မျက်လုံးအပြာရောင်ခြင်္သေ့တစ်ကောင်အသွင် ချစ်ရပါသော ကိုကို့အား သည်းပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး တဟီးဟီးရှိုက်ငိုကာ
"မသွားပါနဲ့ ပျောက်ကွယ်မသွားပါနဲ့ "
ခရစ်က နောက်ပြန်လဲကျသွား၍ ကြေကွဲစဖွယ် ချစ်သူနှစ်ဦး၏နှုတ်ဆက်မြင်ကွင်းကြောင့်
ကြက်သေသေသွားသည်။
"မသွားပါနဲ့ ကိုကို ဟီးအီး...ဟီး ကိုကို့ကိုချစ်တယ် သည်း ကိုကိုမရှိဘဲ မနေနိုင်ဘူး တောင်းပန်ပါတယ် မသွားပါနဲ့ ကိုကို မသွားပါနဲ့ ....."
သေချာပေါက်ပျောက်ကွယ်တော့မယ်ဆိုတာ သိနေသော်လည်း နှုတ်ကနေ မဖြစ်နိုင်တာကို အတင်းတောင်းဆိုနေမိသည်။
အမြှီးကနေတစ်ဆင့် ပြာမှုန်များအဖြစ်သို့တရိပ်ရိပ် လွင့်စင်နေပြီဖြစ်တာကြောင့်
"ကိုကို သည်းကိုထားမသွားပါနဲ့ သည်း ဘယ်လောက်ပဲပေးဆပ်ရပေးဆပ်ရ ကိုကိုမရှိဘဲ မနေနိုင်လို့ပါ ကိုကို မသွားပါနဲ့"
ထိုစကားအပြင်ထပ်မပြောနိုင်တဲ့ သည်းကို လိုင်းယ(န်)ကိုယ်တစ်ဝက် လွင့်စင်နေပြီဖြစ်၍ လူအသွင်ပြောင်းလဲသွားကာ လွတ်ထွက်မသွားအောင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် အတင်းဖက်ထားကြပြီး
"ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်!"
နားထဲမှာတိုးသဲ့သဲ့ကို့ကို့အသံလေးကြားလိုက်ရပြီးနောက် သည်းလက်ထဲမှာ ဗလာကျင်းဖြစ်သွားကာ
"ဟင်...."
ကောင်းကင်သို့လွင့်စင်နေတဲ့ ကိုကို့အရိပ်အယောင် ပြာမှုန်တွေ။
သည်းသည် မတ်တပ်မရပ်နိုင်တဲ့ကြားက အန္တရာယ်များလှသည့် ခေါင်မိုးထပ်မှာ
အတင်းပြေးကာ ငယ်သံပါအောင် အော်ခေါ်မိရင်း
"ကိုကို....ဟီး အီး ကိုကို ပြန်လာခဲ့ပါ သည်း ကိုကိုမရှိရင် ဘယ်လိုနေရမလဲ ကိုကို အဟင့်....ဟင်.."
ခရစ်သည် ခေါင်မိုးထပ်ကနေပြုတ်ကျမည်စိုးသောကြောင့် သည်းအား နောက်ကနေ ပြန်ဆွဲထားပြီး
"သည်း သတိထားပါဦး သည်းဦးပန်.!!"
"ကိုကို...အဟင့် အ...အ..."
အသံလည်းမထွက်တော့ဘဲ ခရစ်လက်ထဲမှာ ပျော့ခွေကျသွားသော သည်းကြောင့်
ခရစ်လည်းပွေ့ချီကာ အောက်သို့ဆင်းခဲ့လျှင်
မစ္စဆွေလည်း ထိုနည်းတူစွာ ငိုနေသဖြင့်
"မစ္စဆွေ သည်းဦးပန် ကို ကူပါဦး ကျွန်တော်တို့ဆေးရုံသွားရလိမ့်မယ်"
လိုင်းယ(န်)ပျောက်ကွယ်သွားသည်ဖြစ်စေ လိုင်းယ(န်)သာကျိန်စာပြယ်၍သာမာန်လူတစ်ယောက်ဖြစ်လာလျှင်ဖြစ်စေ မစ္စဆွေနှင့်ခရစ်သည် အပစ်ပေးခံရတဲ့ဝိဉာဉ်အဖြစ်မုကင်းလွတ်ကာ သာမာန်လူတစ်ယောက်အဖြစ်ရှင်သန်နိုင်မည်ဖြစ်သည် ။ မစ္စဆွေနှင့်ခရစ်သည် လိုင်းယ(န်)အပေါ်မူတည်တာကြောင့်ဖြစ်၏။
××××××××××××××××××××××××××××××
အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပါ
အပိုင်း (19) ဆက်ရန်
အမှန်တော့ fb မှာက အပိုင်း (17) နဲ့ ဇာတ်သိမ်းခဲ့တာပါ
ဒီမှာဆို အခု အပိုင်း (18) ကဇာတ်သိမ်းဖြစ်မှာပေါ့ အပိုင်း (16) ကလည်း ဒီရောက်မှအသစ်ရေးတာဆိုတော့လေ ဒါပေမဲ့ fb ရဲ့ ဇာတ်သိမ်းက တစ်ဝက်တစ်ပျက်နဲ့ နားမလည်ကြဘူးဆိုလို့ အဲ့ဒီကနေ နည်းနည်းလေးပိုရေးပေးဖို့ ဆန္ဒရှိပါတယ် အဲ့တာကြောင့် အပိုင်း (18) ကို ဒီနေရာမှာတင်ရပ်လိုက်တာပါ
Zawgyi Version
ဘုရင့္ သည္းဦးပန္
အပိုင္း (18)
စကားလက္က လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးလိုက္သည့္အခါ သည္းအိပ္မက္ကေနနိုးထလာ၍ မ်က္ရည္မ်ားအလိုလိုပါးျပင္မွာေနရာယူလွ်က္ မိမိကိုယ္ကိုယ္အံ့ၾသသမႈႏွင့္
"သည္း က သည္းက အဲ့သေလာက္ေတာင္ ရက္စက္ခဲ့တာလား ဟင့္...ကိုကို႔ က်ိန္စာကသည္းကိုယ္တိုင္ တိုက္ခဲ့တဲ့က်ိန္စာေပါ့ ဟင္ ဟုတ္လား ဟုတ္လား"
စကားလက္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး
"မင္း အိပ္မက္ထဲမွာျမင္ခဲ့ၿပီးၿပီမဟုတ္လား အဲ့တာေၾကာင့္ လိုင္းယ(န္)က သစၥာေဖာက္တဲ့မိန္းမေတြကိုမုန္းတာ အထူးသျဖင့္ မင္းကို"
သည္းသည္ ငိုေန႐ုံမွအပမတတ္နိုင္ခဲ့။
"ဒါဆို သည္း သည္း က်ိန္စာေျဖေပးလို႔ရတယ္မဟုတ္လား ဘယ္လို ေျဖေပးရမလဲဟင္ ကိုကိုဒီလိုႏွစ္၁၀၀၀ေလာက္ေပးဆပ္လာခဲ့ရတဲ့ က်ိန္စာဆိုးႀကီးကိုသည္းဘယ္လို ေျဖေပးရေျဖေပးရ !"
"ဒါေပါ့ မင္းေျဖေပးရမွာေပါ့ ....ငါလည္း ဒီအေျဖလိုခ်င္တာ"
သည္းက စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနသည္။
"မင္းျမင္ဖူးမွာပါ ရိုင္ယန္အိမ္ေတာ္ ေ႐ႊေရာင္အခန္းထဲက မီးေတာက္အျပာေတြနဲ႕ဝန္းရံထားတဲ့ ႏွင္းဆီပန္း တစ္ပြင့္"
"သည္းျမင္ဖူးပါတယ္ !"
"အဲ့ဒီႏွင္းဆီပန္းကို ယူေပးရမယ္ အဲ့တာ အိုလီဗီယာ သူ႕ႏွလုံးသားကိုထိုးစိုက္ခဲ့တဲ့ႏွင္းဆီပြင့္ပုံဆံထိုးပဲ က်ိန္စာေၾကာင့္ရွင္သန္လာတာ လိုင္းယ(န္)က အဲ့ဒီႏွင္းဆီပြင့္ကို မယူနိုင္ဘူး ေဘးမွာဝိုင္းထားတဲ့ အျပာေရာင္မီးေတာက္ေတြက သူ႕ကို ေလာက္ၿမိဳက္ေစတယ္ အဲ့ဒီ ပန္းကို ယူေပးနိုင္တာ မင္းတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္ "
"ဒါဆိုရင္ ကိုကို႔က်ိန္စာ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္အျဖစ္ကေန လြတ္မယ္ေပါ့"
"အင္း .....သာမာန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ေနထိုင္နိုင္လိမ့္မယ္ ....ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီႏွင္းဆီပြင့္ကို ယူတဲ့မင္းကေတာ့ ေသရလိမ့္မယ္ သည္းဦးပန္!"
"ရွင္!!"
"မင္းမယူေပးရင္ မင္းအသက္အႏၱရာယ္ႀကဳံရတိုင္းလိုင္းယ(န္)လာကယ္လိမ့္မယ္ လိုင္းယ(န္)လာကယ္တိုင္း ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြက တစ္ဖက္ၿပီးတစ္ဖက္ ေႂကြက်လိမ့္မယ္ အဲ့လိုေႂကြက်တိဳင္းလိုင္းယ(န္)ရဲ႕ႏွလုံးသားက မီးေတာက္သလို ပူေလာင္နာက်င္လိမ့္မယ္ !"
ထိုအခါ သည္းကိုထိုအခန္းထဲေခၚသြားတုန္းက ကိုကို႔ရင္ဘက္ရဲၿပီးေအာင့္လာတာကို ျပန္သတိရမိသည္။
"ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ေတြကုန္သြားရင္ လိုင္းယ(န္) လူအသြင္ေဆာင္တဲ့ျခေသၤ့တစ္ေကာင္အျဖစ္ကေနက ျပာက်ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိမ့္မယ္ "
သည္းဟာ အသားေတြပါ စက္စက္တုန္လာကာ ဘာလုပ္လို႔လုပ္ရမွန္းမသိေအာင္
"မင္းႀကိဳက္တဲ့လမ္းကိုေ႐ြး မင္းကိုယ္တိုင္ တိုက္ခဲ့တဲ့က်ိန္စာေၾကာင့္ ႏွစ္၁၀၀၀ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ လိုင္းယ(န္)ကို ကယ္မလား မင္းကိုယ္မင္းပဲကယ္မလား တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေသရမွာပဲ "
သည္းက လက္သီးဆုတ္လိုက္၍
"ကိုကို႔ကိုေ႐ြးမွာပါ ေသခ်ာေပါက္ ကိုကို႔ကိုပဲ..."
စကားလက္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
"ေတာ္တယ္ သည္းဦးပန္ ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္က သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးမင္းလုပ္စရာရွိတာျမန္ျမန္လုပ္မွျဖစ္မယ္ "
"ဒါဆို ဒီဂရီကေရာ! "
စကားလက္က သူမေရွ႕က ဖန္ခြက္ကို ယူျပလိုက္ကာ ေပၚလာေသာ Dream ဟိုတယ္ေရွ႕က လမ္းမွာ ေစာင့္ေနသည့္ ဒီဂရီရဲ႕ပုံရိပ္။
"မင္းအခ်ိန္မွီသြားမွျဖစ္မယ္ မဟုတ္ရင္ ဒီဇာတ္လမ္းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္၁၀၀၀ကအတိုင္းပဲ ဒီဂရီလည္း လူးကပ္(စ္)လို ေသရလိမ့္မယ္"
"ရွင္!!"
"မင္းကို လိုင္းယ(န္)ကသာ ျမန္ျမန္ေျပာျပခဲ့ရင္ ဒီလိုေတြျဖစ္လာမွာမဟုတ္ဘူး အခု အခ်ိန္ေတြက ေနာက္က်ကဳန္ေတ့ာ မလိုအပ္တာေတြ ဆုံးရႈံးရေတာ့မယ္ ေနာက္ ၁၅မိနစ္မွာ ဒီဂရီ ကား အက္စီဒင့္ျဖစ္လိမ့္မယ္ မင္းတားနိုင္ရင္ ရေအာင္တားေပါ့ "
သည္းက ခ်က္ခ်င္း စကားလက္ရဲ႕တိုက္ခန္းကေန အလွ်င္စလိုေျပးထြက္လာခဲ့၏။၁၅မိနစ္ဆိုေသာ အခ်ိန္အတြင္း ေရာက္ေအာင္ သည္း Taxiငွား၍လာခဲ့ေသာ္လည္း မီးပြိုင့္မွာမီးနီမိသျဖင့္ သည္း ခ်က္ခ်င္း ဆင္းေျပးရပါေတာ့သည္။
သည္းေၾကာင့္နဲ႕ တျခားလူေတြမထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး မျဖစ္ဘူးယ
သည္း ေျပးရင္း ကုန္လာသည့္ အခ်ိန္ေတြ
၅.. ၄....၃....၂...၁
သည္းသည္ လမ္းတစ္ဖက္က ဒီဂရီကိုျမင္လွ်င္
ေမာဟိုက္လာ၍ လွမ္းမေအာ္နိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိန္မွီေရာက္လို႔ေတာ္ပါေသးသည္။
"သည္း! "
ဒီဂရီက သည္းကိုျမင္လိုက္ရ၍ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ လမ္းတစ္ဖက္ကိုေျပးလာခဲ့လွ်င္စကားလက္ေျပာသည့္အတိုင္း ကုန္ကားတစ္စီးဟာ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းလာသည္ႏွင့္ႀကဳံသျဖင့္
"မလာနဲ႕!!"
သည္းက အသံကုန္ဟစ္ေအာ္ၿပီး ဒီဂရီအား
ေျပးတြန္းလိုက္လွ်င္ ထိုကုန္ကားေရွ႕ေရာက္သြားတာဟာ သည္းဦးပန္ပင္။
သည္းမ်က္စိစုံမွိတ္ထားလိုက္ခ်ိန္ ဟြန္းတီးသံေတြ ဆူပူေနေသာစကားေျပာသံေတြ ကားသံေတြမၾကားရေတာ့ဘဲ လက္ေဖ်ာက္တီးသံ တစ္ခုသာၾကားလိုက္၍ သည္းခႏၶာကိုယ္လည္း ေလေပၚဝဲသြားသကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရကာ
ကားေရွ႕ကေန ေပြ႕ေခၚခဲ့သည့္ လိုင္းယ(န္)ကလမ္းေဘးသို႔ကပ္လိုက္လွ်င္ကပ္လိုက္ခ်င္း သည္းကားသံေတြ စကားေျပာသံေတြအကုန္ျပန္ၾကားလိုက္ရ၍
"ကိုကို!"
"ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ထိခိုက္မိေသးလား"
သည္းက ကိုကို႔လည္ပင္းကို တင္းၾကပ္စြာသိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္။လိုင္းယ(န္)ကသူမခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေအာက္ခ်ေပးလိုက္၍
"ငိုထားတာလား သည္းငယ္! ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဒါေၾကာင့္ကိုယ္မသြားပါနဲ႕လို႔မေျပာဘူးလား"
"ဟင့္အင္း အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး "
သည္းတို႔ကို ေငးၾကည့္ေနသည့္ ဒီဂရီသည္ အသက္မပါဘဲၿပဳံးျပလွ်င္ လိုင္းယ(န္)က
"သည္းငယ္ ေျပာစရာရွိတာေျပာၿပီးၿပီလား "
"ဟင့္အင္း သည္းအခုမွေရာက္တာ "
"ကိုယ္သြားေျပာေပးရမလား သည္းငယ္အခု ေနမေကာင္းရင္"
"ဟင္အင္း သည္းကိုယ္တိုင္ပဲေျပာခ်င္တယ္ ကိုကို ခဏေစာင့္ပါေနာ္ သည္း စကားေျပာလိုင္ဦးမယ္"
လိုင္းယ(န္)က သည္းရဲ႕ေခါင္းေလးကိုပြတ္၍
"အင္း ကိုယ္ ဒီနားက ေကာ္ဖီဆိုင္မွာေစာင့္မယ္ သိပ္မၾကာေစနဲ႕"
ဒီဂရီသည္ သူ႕ကို ကယ္လိုက္ေသာ သည္း ကိုၾကည့္ကာ စြံ႕အ အံ့ၾသမိရင္း ေျပာစရာစကားေပ်ာက္ဆုံးသကဲ့သို႔ လမ္းေဘးမွာ ၿငိမ္သက္စြာရပ္တန့္ေနခဲ့လွ်င္ သည္းက ဒီဂရီဆီသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့၍
"ဒီဂရီ !"
သည္း ကိုယ္တိုင္လည္းရင္တုန္စိတ္လႈပ္ရွားေနဆဲမို႔ သက္ျပင္းအခါခါခ်မိသည္။
"ဟင္...သည္း ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ တစ္ခုခု ထိခိုက္မိေသးလား "
အခုမွ အသိစိတ္ဝင္လာေသာ ဒီဂရီသည္ သည္းရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး
စိုးရ်ိမ်ကြီးစွာနှင့်။
"ဘာျဖစ္လို႔ အဲ့ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ နင္တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ငါ့ကိုယ္ငါခြင့္နိုင္မွာမဟုတ္ သိရဲ႕လား "
"ငါနင့္ကိုေျပာစရာရွိတယ္ ဒီဂရီ "
ဒီဂရီ လည္းေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး
"ငါလည္းပဲ ေျပာစရာရွိတယ္ အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့ ငါေျပာမယ့္စကားေတြကမသင့္ေတာ္ေလာက္ေပမဲ့ ေနာက္က်သြားမွာလည္း ေၾကာက္တယ္ လာ...အထဲဝင္ရေအာင္"
ဒီဂရီ ႀကီးက်ယ္လွေသာ ဟိုတယ္ႀကီးထဲသို႔ သူမကိုဆြဲေခၚေပမဲ့
"ငါတို႔ ဒီတိုင္း ဟိုနားက ျမစ္ကမ္းမွာဘဲစကားေျပာရေအာင္"
ဒီဂရီသည္ ျပင္ဆင္ထားေသာ ဟိုတယ္ထဲမွ ကိတ္ေတြ ပူေပါင္းေတြပန္းေတြဟာ အလကားျဖစ္သြားမလား စိုးရိမ္မေနဘဲ သူမ အလိုလိုက္ခဲ့၏။
"အင္း သြားတာေပါ့ "
ျမစ္ကမ္းေဘးက ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခုံမွာ တသုန္သုန္တိုက္ခက္ေနသည့္ေလညွင္းေတြၾကားက
"သည္း!"
"ငါအရင္ေျပာမယ္ ဒီဂရီ"
သည္းက ဒီဂရီေျပာမယ့္စကားကိုႀကိဳသိေနတာမို႔ အရင္ပိတ္လိုက္ၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္....မျဖစ္နိုင္ဘူး "
"ငါ...."
"ငါ့မွာ ကိုကိုရွိတယ္ သူက ေရစုန္ေမ်ာေနတဲ့ငါ့ဘဝကိုကယ္တင္ခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသမလို႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အႏၱရာယ္ေတြၾကားကေနကယ္ထုတ္ေပးခဲ့တာ ငါ့ရဲ႕ေက်းဇူးရွင္ဆိုရင္လည္းမမွားဘူး ၿပီးေတာ့...ငါ့ေၾကာင့္ ...ဘယ္ေလာက္ေတာင္အၾကာႀကီး ေစာင့္ခဲ့ရသလဲ "
ဒီဂရီ သည္းေျပာတဲ့စကားေတြကို နားလည္တစ္ဝက္ နားမလည္တစ္ဝက္ႏွင့္ သူမတကယ္ရင္ထဲကစကားေတြေျပာေနတာကိုေတာ့ ေသခ်ာသိသည္။
"ငါ့ရဲ႕က်န္ဘဝကို ကိုကို႔အတြက္ပဲရွင္သန္ခ်င္တယ္ သူခံစားခဲ့ရတဲ့ေဝဒနာေတြအားလုံးကို ငါပဲကိုယ္စားခံလိုက္ခ်င္တယ္"
သည္းက မ်က္ရည္ေတြကို လက္ဖမိုးေလးျဖင့္ သုတ္ဖယ္ကာ
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒီဂရီ နင္ကငါ့အတြက္
အေကာင္းဆုံးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပါ နင့္လိုသူငယ္ခ်င္းမ်ိဳးကို ငါမဆုံးရႈံးခ်င္ဘူး "
ဒီဂရီက သည္း ဘာကိုဆိုလိုသလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္ပါသည္။ထို႔ေၾကာင့္လည္း မၿပဳံးခ်င္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြအေသအခ်ာ ျပဳျပင္ရယ္လိုက္ကာ
"အဲ့တာ ဘာငိုစရာရွိလို႔လဲ သည္း ရာ"
သူမမ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း ကိုယ့္မ်က္လုံးထဲက ေဝ့ရစ္လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ကို လ်စ္လ်ႉရႈထားမိသည္။
"ငါကနင့္ရဲ႕ထာဝရသူငယ္ခ်င္းပါ ဘယ္ေတာ့မွ မဆုံးရႈံးပါဘူး မငိုပါနဲ႕"
သည္းက ဒီဂရီ ပုခုံးေပၚမွာ ငိုခ်မိၿပီး
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္းစြာ ႏွစ္သိမ့္ေပြ႕ဖက္ျခင္းျဖင့္
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဟင့္ အဟင့္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ လူးကပ္(စ္)!!"
ဒီဂရီက ထူးဆန္းတဲ့နာမည္ေခၚေနေသာ သည္း ကိုလည္း ဘာေၾကာင့္ဟူ၍ မေမးမိဘဲ
နားၾကားမွားတာျဖစ္မည္ဟုသာ အမွတ္တမဲ့ေနလိုက္မိသည္။ အတန္ငယ္ၾကာမွ သည္း တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကရင္း
"ခံစားခ်က္ကိုလက္မခံနိုင္ေပမဲ့ နင့္ရဲ႕လက္ေဆာင္ကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ လက္ခံထားလိုက္မယ္"
သည္း ဒီဂရီေပးတဲ့ဂါဝန္ေလးကို ငုံ႕ၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္သည္။
"ဟက္....ငါအေ႐ြးေတာ္သားပဲ နင္နဲ႕လိုက္တယ္"
သည္း ၿပဳံးလိုက္လွ်င္
"ျပန္ေတာ့ေလ ေစာင့္တဲ့လူကေစာင့္ေနတယ္မဟုတ္လား ၾကာရင္ လိုက္လာလိမ့္မယ္"
ထိုအခါမွ သည္းလည္း ရယ္လိုက္မိၿပီး
သူ ကိုကို႔ကိုေစာင္းေျပာေနတာ သိေနတာမို႔
"အင္းပါ သြားေတာ့မယ္ သင္တန္းမွာေတြ႕မယ္ေနာ္"
သည္းထြက္သြားမွ ဒီဂရီ မ်က္ႏွာ႐ုပ္ခ်ည္းမွိုင္ေတြသြား၍ ကုတ္အကၤ်ီအိတ္ေထာင္ထဲက ဖုန္းကိုထုတ္ဆက္လိုက္ရာ
"ဟယ္လို...အစ္ကိုေလး အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ပါၿပီ ကိတ္ ေရာ ေတးဂီတအဖြဲ႕ေရာ ...မီးရႈးမီးပန္း.."
"အားလုံး cancleလုပ္လိုက္ အစီအစဥ္ဖ်က္လိုက္ေတာ့.....ငါ ကလပ္ မွာရွိေနမယ္ ျပန္မလာရင္ လာေခၚလွည့္ "
"ဟယ္လို...အစ္ကိုေလး ဟယ္လို...."
ကိုကိုေစာင့္ေနတဲ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ေရာက္ေတာ့
Driverအသင့္ ကားအသင့္နဲ႕ေစာင့္ေနတဲ့ လိုင္းယ(န္)ေၾကာင့္ သည္းက သူမရဲ႕ ေၾကကြဲဝမ္းေနေသာမ်က္ႏွာကို အရင္ဆုံးျပဳျပင္လိုက္ကာ
"ကိုကို!"
"အဆင္ေျပခဲ့လား သည္းငယ္"
သည္းက လိုင္းယ(န္)ပုခုံးကို ဖက္တြယ္မွီလိုက္ၿပီး"အင္း " ဟုသာေျဖလိုက္သည္။
"ျပန္ရေအာင္ေလ "
ကားေနာက္ခန္းကေန တစ္လမ္းလုံးစကားမေျပာဘဲ လိုင္းယ(န္)ပုခုံးမွာမွီတြယ္ လိုက္လာေသာ သူမေၾကာင့္ လိုင္းယ(န္) သံသယဝင္လာမိသည္။
"ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ဟင့္အင္း "
"ဘာလို႔ၿငိမ္ေနတာလဲ ကိုယ့္ကို ၾကည့္ပါဦး"
လိုင္းယ(န္)သူမ ပါးေလးကို စမ္းၾကည့္လွ်င္
"သည္းကိုဒီတိုင္းေလးပဲခဏေလာက္ေနခြင့္ေပးပါကိုကို!"
သည္းသည္ ရိုင္ယန္အိမ္ေတာ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္းလည္း လိုင္းယ(န္)အား စကားမေျပာဘဲ သူမအခန္းရွိရာသို႔ ေလွကားမွတက္သြားေလရာ လိုင္းယ(န္) အေနာက္ကေနလိုက္သြားၿပီး
"သည္း!"
ဒုတိယထပ္ မွာ သူမအား အေနာက္မွဆြဲလွည့္လိုက္၏။
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား "
သည္းက မ်က္ႏွာကိုငုံ႕ထားတာ ငိုခ်င္စိတ္က ထိန္းမရ။
"ကိုယ္ေမးေနတယ္ေလ သည္းငယ္!"
သည္းသည္ လိုင္းယ(န္)ရဲ႕ရင္ဘက္ကို တြန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
"ဟင့္ အဟင့္ ဘာလို႔မေျပာျပရတာလဲ
ကိုကို ဘာလို႔ သည္းကို ဘာမွမေျပာျပရတာလဲ"
လိုင္းယ(န္)အား အသားကုန္ထုရိုက္ကာ ရွိုက္ငိုလိုက္သျဖင့္ လိုင္းယ(န္)လည္း စိတ္ပူသြားကာ
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုယ္ သည္းကို ဘာမေျပာတာရွိလို႔လဲ"
"တကယ္ဆို ကိုကို ေျပာျပသင့္တာ သည္း ရဲ႕တာဝန္ကို ကိုကိုေျပာသင့္တာ အဟင့္ ဟင့္ ဟင့္ အိုလီဗီယာ ဘယ္ေလာက္ရက္စက္ခဲ့လည္းဆိုတာ သိရက္နဲ႕ သည္းကို ဘာလို႔ မမုန္းရတာလဲ သည္းကို ဘာလို႔ အဆုံးထိလိုက္ကာကြယ္ေပးေနရတာလဲ ဟီး အီး "
"သည္းငယ္ သိသြားၿပီလား"
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူမသိသြားၿပီ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ပဲ တားဆီး ပိတ္ပင္ထားထား အမွန္တရားကို သူမသိသြားခဲ့တာပဲ။ လိုင္းယ(န္) အရမ္းငိုေနေသာသူမေၾကာင့္ ထုရိုက္ေနတဲ့ လက္ေတြကို ခ်ဳပ္ကာ နံရံသို႔ ကပ္ပစ္လိုက္ၿပီး
"နားေထာင္ သည္းငယ္ ကိုယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာထက္ မင္းအခုလို ေၾကကြဲဝမ္းနည္းေနတာျမင္ရတာကပိုၿပီး ကိုယ္ရင္ေတြကြဲမတက္နာက်င္ရတယ္ "
သည္းက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ကာ
ကိုကို႔ကို သနားေသာအၾကည့္မ်ိဳး လက္လႊတ္ဆုံးရႈံးမခံနိုင္သည့္အၾကည့္မ်ိဳး နဲ႕ ရင္ဘက္ေတြလည္းနိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ ရွိုက္ေနရသည္။
"ကိုကို႔ က်ိန္စာကို သည္းေျဖေပးမယ္ "
"မလိုဘူး သည္းငယ္ အဲ့ဒီက်ိန္စာကို ဖယ္ထားၿပီး သိပ္မက်န္ေတာ့တဲ့ မင္းနဲ႕ကိုယ့္ရဲ႕အခ်ိန္ေတြမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရေအာင္"
သည္းရဲ႕ လက္ကို ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကိုကို႔ဆီကေန မလြတ္ေသာ္လည္း႐ုန္းျပန္၍
"ဟင့္အင္း ကိုကိုေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို သည္းက ဒီတိုင္းၾကည့္ေနရမွာလား မရဘူး မျဖစ္ဘူး အိုလီဗီယာရက္စက္ခဲသမွ် ေၾကေအာင္ သည္းေပးဆပ္....အြန္း...."
လိုင္းယ(န္)ျငင္းဆန္ေနေသာ သူမကို လႈပ္မရေအာင္ ဖိခ်ဳပ္ကာ သူမႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူနမ္းရွိုက္ပစ္လိုက္သည္။
သည္းက ႏႈတ္ခမ္းေတြကို တင္းတင္းေစ့ပိတ္ကာ ဘယ္လိုပင္ ႐ုန္းထြက္ပါေစ လိုင္းယ(န္)သူမလက္ေတြကိုတစ္ဖက္တည္းႏွင့္ခ်ဳပ္လိုက္၍ သူမေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို လက္မျဖင့္ဖိဆြဲကာ ပြင့္ဟေစၿပီး ျပင္းရွေသာ အနမ္းမ်ိဳးျဖင့္ ျပန္လည္သိမ္းယူလိုက္ျပန္သည္။
ေမာဟိုက္တာကတစ္မ်ိဳး အားမရွိေတာ့တာကတစ္မ်ိဳးႏွင့္ သည္း ၿငိမ္က်သြားသည့္အခါ
လိုင္းယ(န္)သူမကို ခါးကေနျမႇောက္ခ်ီလိုက္သျဖင့္ သည္းေျခေထာက္ေတြက လိုင္းယ(န္)ရဲ႕ ခါးမွာခ်ိတ္တြယ္လွ်က္ လိုင္းယ(န္)အနမ္းမပ်က္ေစဘဲ သူ၏အခန္းသို႔ ေရာက္လာခဲ့၏။
သူမႏွင့္အတူ အိစက္ညက္ေညာသည့္ ေမြ႕ယာေပၚသို႔ ပစ္လွဲခ်လိဳက္ကာ သူ႕ကိုတုန့္ျပန္အနမ္းမ်ားေပးေနသည့္ သည္း ႏႈတ္ခမ္းစိုစိုရဲရဲေလးေတြကို တစ္လွည့္ အရည္႐ႊန္းလဲ့ေနသည့္ ေၾကကြဲရိပ္အခ်စ္ရိပ္ေတြနဲ႕ရီေဝေနသည့္မ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြကိုတစ္လွည့္ စူးနစ္နာက်င္စြာ ၾကည့္ေနမိရင္း
"မင္းအသက္ကိုအသုံးျပဳၿပီး ကိုယ္ဘယ္ေတာ့မွ မရွင္သန္နိုင္ဘူး သည္းငယ္ မင္းကိုခ်စ္တဲ့စိတ္တစ္ခုတည္းနဲ႕ ျဖစ္လာသမွ်ကို ကိုယ္ပဲ ၾကည့္ရွင္းမယ္ "
သည္းသည္ ကိုကို႔ရဲ႕ အေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်က္လုံးျပာေတြကို လွမ္းနမ္းလိုက္ၿပီး
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကို!"
လိုင္းယ(န္)သည္ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္မာန္ဖီသည့္အလား ေတာင့္မခံနိုင္ေတာ့ဘဲ သူမကိုယ္ေပၚကအျပာႏုေရာင္ဂါဝန္ေလးအား ဆြဲၿဖဲလိုက္မိလွ်င္ ႐ုတ္တရက္မို႔ သည္းလန့္သြားၿပီး ေစာင္စကို တင္းတင္းစြဲထားမိရာ လိုင္းယ(န္) သည္းကိုဖက္ထားလိုက္သည္။
"မေၾကာက္ပါနဲ႕ ဒီတိုင္းေလးပဲၿငိမ္ေနေပး!"
လည္တိုင္နားမွာ ကိုကို႔ဝင္သက္ထြက္သက္ေတြကရိုက္ခက္သလို အသက္ရႉသံေတြဟာလည္း နားထဲမွာက်ယ္ေလာင္လွ်က္ သည္းခႏၶာကိုယ္တစ္ေလ်ာက္အနမ္းေတြေပးေနတဲ့ ကိုကို႔ကို ၾကည္ျဖဴစြာလက္ခံၿပီး ကိုကို႔ ဆံပင္ေတြကို သူမရဲ႕လက္ေသးေသးကေလးႏွင့္ ထိုးဆြေပးေနမိသည္။
" အင္း...အင့္...ကိုကို "
လိုင္းယ (န္) ဟာ သူမရဲ႕ေပါင္တံေဖြးေဖြးေလးေတြကအစလိုက္နမ္းေနၿပီး သူမရဲ႕ ပြင့္လႊာလိုပိုင္ဆိုင္မႈေလးကိုပါ နမ္းစုပ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သည္းမွာ ရင္ေတြအဆမတန္ခုန္ကာ ကိုကို႔ဆံပင္ေတြအား မလႊတ္တမ္းဆြဲထားမိၿပီး ေက်ာေကာ့တဲ့အထိ ခံစားခ်က္ေတြျပင္းထန္လွ်က္ရွိသည္။
သူ၏ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ၿပီးေျမာက္သြားေသာ သည္းသည္ ေမာဟိုက္လွ်က္ရွိေလရာ ကိုကိုဟာ သည္းကို အနားမေပးေတာ့ဘဲ သူ႕ခႏၶာကိုယ္က အဝတ္ေတြကိုအလ်င္ျမန္ဆုံးခြၽတ္ဖယ္ပစ္လိုက္ကာ သူမအတြင္းပိုင္းထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္ပါသည္။
" အ...ကိုကို... "
သည္းဟာ သူမဆီသို႔ငုံ႕လွ်ိုးလာရင္းမ်က္ႏွာကေလးကို သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လာကိုင္ေသာ ကိုကို႔ကို ခပ္တိုးတိုးေလးၿငီးေခၚလိုက္သည္။
" အင္း... "
ကိုကိုဟာ သည္းကို ပူေလာင္စြာၾကည့္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ထိုးသြင္းေနေလသည္။
" အ..အ..အာ့ ကိုကို ေလ်ာ့..အင္း...ေလ်ာ့ပါဦး"
သည္းက ကိုကို႔ရဲ႕ ရင္ဘက္ေတြကို တြန္းဖယ္ကာ ေျပာလိုက္လွ်င္ ကိုကိုဟာ သည္းကိုျပန္ၾကည့္ၿပီး သည္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ေက်ာကေနေပြ႕ယူကာ တစ္ပတ္လွည့္လိုက္သျဖင့္ အခု သည္းသည္ ကိုကို႔အေပၚမွာ ခြလွ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
ရင္ေတြလွိုက္လွိုက္ခုန္လာကာ ကိုကို႔ကို စိုးရိမ္စြာငုံ႕ၾကည့္ေတာ့ ကိုကိုက သည္းရဲ႕ ခါးကေလးကို လွမ္းကိုင္ၿပီး
" သည္းငယ္...အေပၚမွေန...မဟုတ္ရင္ ကိုယ္အရမ္းၾကမ္းမိသြားလိမ့္မယ္ "
" ဟင္...သည္း...သည္းက... အင့္...အ... "
သည္းရဲ႕စကားပင္မဆုံးေသး ကိုကိုဟာ သည္းရဲ႕တင္ပါးကေလးကို ညွစ္ၿပီးမကာ ျပန္ေဆာင့္ခ်လိဳက္ေသာေၾကာင့္ သည္းမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေျမာက္သြားၿပီး အသည္းထဲထိေအးသြားေအာင္ ခံစားေနရသည္။
" ကိုယ္မထိန္းေပးေတာ့ဘူး သည္းငယ္ ဆက္လုပ္လို႔ျဖစ္မဟုတ္လား "
ကိုကိုဟာ သည္းရဲ႕တင္ပါးေပၚကေနသူ႕လက္ေတြကို႐ုတ္သိမ္းၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ သည္းဟာ ကိုကို႔ရဲ႕ ရင္ဘက္အေပၚမွာ လက္ေထာက္ၿပီး ခပ္ေျဖးေျဖးကေလး လႈပ္ရွားေနလိုက္ေတာ့ ကိုကိုက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ စည္းစိမ္ကိုခံစားေနသည္။
သည္းက တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ ကိုကို႔ရင္ဘက္ႏွင့္လည္ပင္း မ်က္ႏွာေတြကို ငုံ႕နမ္းတဲ့အခါမွာလည္း ကိုကိုဟာ အနမ္းရိုင္းေတြကို သည္းႏွင့္အၿပိဳင္ျပန္ေပးသည္။
" အား...သည္းငယ္...နည္းနည္းေလာက္ ျမန္လိုက္.."
" အင့္...ဟင့္...ကိုကို...သည္းလည္း... အား...."
သည္းသည္ ကိုကို႔ေစခိုင္းမႈအတိုင္း အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ က်ားလိုက္လို႔ေျပးေနေသာ ယုန္ငယ္သဖြယ္ လႈပ္ရွားပစ္လိုက္ရာ ႏွစ္ေယာက္အတူ ခရီးဆုံးၿပီးေျမာက္ျခင္းဆီသို႔ ေလ်ာေလ်ာရႉရႉေရာက္သြားၿပီး သည္းဟာလည္း ကိုကို႔ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ေမာဟိုက္စြာ အ႐ုပ္ႀကိဳးပ်က္ ေမွာက္က်လာသည္။
ကိုကိုဟာ သည္းကို အလိုက္သင့္ေပြ႕ဖက္ထားၿပီး သူမအတြင္းထဲက သူ၏ ပိုင္ဆိုင္ရာကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲထုတ္သည္။
" ကိုကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ "
ဟု သည္းက ကိုကို႔ရဲ႕ ရင္ခုန္သံကိုနားေထာင္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ကာေျပာလွ်င္
" ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တာ ႏွစ္ ၁၀၀၀ ပါ သည္းငယ္ "
လွပတဲ့နံနက္ခင္းဆိုေပမဲ့ သည္းအတြက္ေတာ့ ႏႈတ္ရမယ့္နံနက္ခင္း။
သည္းရဲ႕လည္ပင္းကို အေနာက္ကေနသိုင္းဖက္ထားေသာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးအေၾကာစိမ္းတို႔ယွက္ႏြယ္ေနတဲ့ ကိုကို႔လက္ေတြကို ငုံ႕နမ္းလိုက္ကာ
ဖယ္လိုက္၍ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကိုကို႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို ေနာက္ဆုံးျဖစ္မလားဆိုၿပီး အဝၾကည့္ကာ
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ကိုကို သည္း ကိုကို႔စကားကို နားမေထာင္နိုင္ဘူး"
လိုင္းယ(န္)ႏွဖူးေပၚသို႔ ႏႈတ္ဆက္အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြလိုက္ၿပီး ကိုကို႔အကၤ်ီထဲက ဆြယ္တာတစ္ထည္အား ယူဝတ္လိုက္၍ထိုအခန္းထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
လြန္းျပည့္ ဒီဂရီ ကိုခရစ္ မစၥေဆြ အန္တီသက္ နဲ႕ ေဒဝီပါမက်န္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ေပမဲ့ အေျခအေနအရ ဒီေန႕ဟာ ေနာက္ဆုံးေန႕ျဖစ္ပါလွ်င္.....
သည္း ငိုေနရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္သတိေပးၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္ရွိရာ အခန္းသို႔ သြားခဲ့သည္။
ကိုကို႔ လက္ေဗြရာႏွင့္မွပြင့္သည့္ ဒီအခန္းကို သည္းဘယ္လိုဖြင့္ရမလဲ။
လက္ေတြလည္းတုန္လာကာ ကိုကိုမနိုးခင္ရ
ေအာင္ဖြင့္ရမွာမို႔ သည္း ျခစ္ကုပ္စဥ္းစားရင္း စကားလက္ကို သတိရသြားကာ
"ဖုန္း ဖုန္း ဆက္ရမယ္ !"
သည္းသည္ ကိုကို႔အခန္းထဲက ဖုန္းကိုျပန္သြားယူၿပီး စကားလက္အား ဖုန္းအေခၚမွာပင္
႐ုတ္တရက္ ဝရန္တာကေနေရာက္လာေသာ စကားလက္။
"ဟင္!"
"ေၾသာ...မင္းေ႐ြးခ်ယ္မႈမွန္သားပဲ "
"အစ္မ ဘယ္လိုလုပ္!"
"အခ်ိန္မရွိဘူး သည္းဦးပန္ ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္က တစ္ခုတည္းက်န္ေတာ့တာ မင္းအခ်ိန္မွီမယူနိုင္ရင္ လိုင္းယ(န္) ေပ်ာက္ကြယ္လိမ့္မယ္"
သည္းလည္း စိတ္လႈပ္ရွားလာၿပီး
"ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အစ္မ တံခါး က ကိုကို႔လက္ေဗြရာနဲ႕မွပြင့္မွာ အစ္မကို အခုပဲဖုန္းဆက္မလို႔"
စကားလက္ ထိုတံခါးကို လက္ဖဝါးျဖင့္ တြန္းလိုက္ရာ အလြယ္နဲ႕ေတာ့မပြင့္။
"ေလာ့ဖ်က္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္"
"ရွင္!"
႐ုတ္တရက္ ပြင့္သြားသည့္တံခါးေၾကာင့္
"ဟင္ ဘယ္လို!"
"ေမ့သြားၿပီလား ငါက စုန္းမဆိုတာ"
သည္းသည္ ထိုအခန္းထဲကို ဝင္သြားလိုက္လွ်င္
မီးေတာက္ အျပာေတြၾကားထဲက ႏွင္းဆီပန္းကအရင္လိုမလွမပေတာ့ဘဲ ပြင့္ဖက္တစ္ခုသာက်န္ေသာ အက်ည္းတန္သည့္ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္သဖြယ္။
သည္းသည္ ထိုပန္းကို နာက်ည္းစိတ္ႏွင့္ မီးေတာက္ေတြၾကားထဲကေန ျဖတ္၍ လွမ္းအယူမွာ
"မလုပ္နဲ႕!!"
႐ုတ္တရက္ သည္းလက္ကို ပုတ္ခ် ဆြဲဖက္လိုက္ရာ ရင္ခြင္တစ္ခုထဲသို႔
"ကိုယ္ ေျပာထားတယ္မလား ဒီပန္းကိုမထိပါနဲ႕လို႔"
စကားလက္သည္ လိုင္းယ(န္)လက္ထဲက သည္းကိုဆြဲေခၚကာ
"ရွင္ ဘယ္အခ်ိန္ထိ ေခါင္းမာေနဦးမွာလဲ ဒီပြင့္ဖက္က အခုတစ္ခါ သည္းဦးပန္ကိုထပ္ကယ္လိုက္ရင္ ေႂကြက်ၿပီ ရွင့္ဘဝၿပီးသြားၿပီ လိုင္းယ(န္)"
သည္းသည္ ထိုပန္းကို ယူဖို႔ ထပ္ႀကိဳးစားလွ်င္
"ကိုယ္ေျပာေနတယ္ သည္းငယ္ မင္း ဒီလိုလုပ္စရာမလိုဘူး ဒီႏွင္းဆီပြင့္ဖက္တစ္ခုက အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံလဲသိလား မင္း သာကိုယ္နဲ႕အတူ ရွိေနမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ လွပတဲ့အမွတ္တရအခ်ိဳ႕ေတြအမ်ားႀကီးဖန္တီးလို႔ရေသးတယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ ကိုယ့္စကားနားေထာင္ပါ"
"ဟင့္အင္း.... ဘယ္ေလာက္ထိခံမွာမို႔လို႔လဲ တစ္ရက္လား ႏွစ္ရက္လား အဲ့ဒီအခ်ိန္အတြင္း ကိုကို တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဒီက်န္စာကို ေျဖေဖ်ာက္ခြင့္ေပးပါ "
ဆူညံေသာမသံေတြေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ေပၚလာတဲ့ ခရစ္ ျမင္လိုက္ရသည့္အေျခအေန ေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးသြားကာ ႏွင္းဆီပန္းကိုတစ္လွည့္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ေၾကကြဲေနေသာမ်က္ႏွာမ်ားႏွင့္ လူ၃ေယာက္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ၿပီး
"လိုင္းယ(န္) မင္း ....."
"ဟုတ္တယ္ ကိုခရစ္ ကိုကို႔မွာအခ်ိန္မက်န္ေတာ့ဘူး ေက်းဇူးျပဳၿပီးဝိုင္းေျပာေပးပါ သည္း အခုမွ ဒီပန္းကိုမယူရင္ ကိုကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မွာ"
"ခရစ္ သည္းကို ေခၚသြား "
ခရစ္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ရပ္ေနရာမွ
"ခရစ္ ငါေျပာေနတယ္ေလ သည္း ကိုေခၚသြား"
ေအာ္လိုက္သည့္ လိုင္းယ(န္)ေၾကာင့္ ခရစ္လည္း သည္းကိုပုခုံးကေနလွမ္းဆြဲလိုက္ရာ
စကားလက္က ျပန္ဆြဲသည္။
"ခရစ္ ရွင္ လိုင္းယ(န္)ကိုဒီတိုင္းအဆုံးအရႈံးခံမွာလား"
ထိုအခါ လိုင္းယ(န္)သည္ သည္းကိုေပြ႕လွ်က္ ထိုေနရာမွေပ်ာက္သြားၿပီး ရိုင္ယန္အိမ္ေတာ္၏ ေခါင္းမိုးထပ္မွာ ထြက္ခြာစေနမင္းႀကီးဆီ သည္းကိုအပ္ႏွင္းလိုက္သည္။
"ဒီမွာေနခဲ့ လုံးဝ လိုက္မလာနဲ႕ ကိုယ္ျပန္လာခဲ့မယ္"
ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေပ်ာက္သြားသည့္ ကိုကိုေနာက္သို႔ သည္းလိုက္သြားရန္ႀကိဳးစားေပမဲ အိမ္ထဲျပန္ဝင္ရမည့္တံခါးကို လုံးဝဖြင့္မရေတာ့ေပ။
"ကိုကို အဟင့္ဟင့္ဟင့္ ကိုကို....ေတာင္းပန္ပါတယ္ သည္း ကိုဝင္ခြင့္ျပဳပါ"
"လိုင္းယ(န္) ရွင္ဒီလို လုပ္႐ုံနဲ႕ ၿပီးသြားမွာမဟုတ္ဘူး "
"ငါအဆုံးထိ သည္းဦးပန္ကို ကာကြယ္သြားမွာ သူ႕ကိုစေတးၿပီးမွ ရမယ့္ အသက္မ်ိဳးနဲ႕ ငါမရွင္သန္နိုင္ဘူး "
စကားလက္က ခပ္မဲ့မဲ့ၿပဳံးလိုက္၍
"ရွင္ ဒီဇာတ္သိမ္းကို ႏွစ္၁၀၀၀ေလာက္ေစာင့္ေနၿပီးေတာ့မွ အလကားအျဖစ္ခံေတာ့မွာလား "
"ငါ့ ဇာတ္သိမ္းက ငါ့စိတ္ႀကိဳက္ပဲ မင္းဝင္ပါစရာမလိုဘူး"
"ကြၽန္မလည္းမတက္နိုင္ဘူး ဒီႏွစ္၁၀၀၀ကိုရွင္နဲ႕အတူ ေစာင့္ေနရတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ အလကားအျဖစ္မခံနိုင္ဘူး ရွင့္ကို ရေအာင္ ကယ္တင္မွာဘဲ"
စကားလက္က ႏွင္းဆီပန္းတင္ထားတဲ့ ဖန္ကပ္ကို လွမ္းယူၿပီး ေခါင္မိုးထပ္သို႔သြားသျဖင့္
လိုင္းယ(န္) အဆုံးသတ္အထိ အေလ်ာ့မေပးတဲ့ စကားလက္ကို စိတ္ပ်က္မိသည္။
"သည္းဦးပန္ ျမန္ျမန္ ပန္းကိုလာယူ!"
လိုင္းယ(န္)က သည္းရဲ႕ေရွ႕သို႔ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္အသြင္ႏွင့္ "ေဝါင္း" ခနဲဟိန္းလွ်က္ ထိုပန္းကိုခုန္အုပ္လိုက္သည့္အခါစကားလက္၏ လက္ထဲကေန ပန္းဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သြား၏။ လိုင္းယ(န္)သည္ မာန္ဖီလွ်က္ စကားလက္ အေပၚသို႔ ခုန္အုပ္ခ်လိဳက္ရာ
"အား...."
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အၿပိဳင္အဆိုင္ သတ္ေနစဥ္ သည္းဟာ မၾကာခင္က ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာတဲ့ ျခေသၤ့အသြင္ ကိုကို႔ေၾကာင့္ လဲသြားေသာ ၾကမ္းျပင္ကေန ျပန္မထနိုင္ဘဲ ထိုပန္းကို မမွီတမွီလွမ္းယူဖို႔ႀကိဳးစားသည္။
စကားလက္က ျခေသၤ့လိုင္းယ(န္)ရဲ႕ေအာက္ကေန ပန္းကိုမမွီ မွီေအာင္ယူေနေသာ သည္းကို ျမင္လိုက္ကာ သူမလက္က အစြမ္းအခ်ိဳ႕ျဖင့္ သည္းလက္ႏွင့္မွီေအာင္ ပန္းကို ေနရာေ႐ႊ႕ေပးဖို႔ႀကိဳးစားလွ်င္ လိုင္းယ(န္) ဟာ စကားလက္၏ လည္ပင္းအား ႀကီးမားခြၽန္ထက္ေသာအစြယ္အခ်ိဳ႕ျဖင့္ ကိုက္သတ္ပစ္လိုက္၏။
"အ....အား...."
အစိမ္းေရာင္ေသြးအခ်ိဳ႕ဟာ လည္ပင္းမွေပါက္ထြက္လာၿပီး သူမရဲ႕လက္ေတြလည္းလႈပ္မလာေတာ့ပါ ႐ုတ္ခ်ည္းၿငိမ္က်သြားတဲ့ စကားလက္ အသက္မရွိေတာ့တာကို သတိထားမိလိုက္တဲ့ သည္း ကိုယ္တိုင္လည္း စြံ႕အ အံ့ၾသမိရင္း
စကားလက္ရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းဟာျပာေတြအျဖစ္ေပ်ာက္ကြယ္သြား၍ လိုင္းယ(န္)ဟာ တိုက္ခိုက္ထားရလို႔ပင္ပန္းေနေသာ္လည္း သည္းအနားသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းေျဖးညွင္းစြာေရာက္ေအာင္လာခဲ့သည္။
ဒီတစ္ႀကိမ္မွာလည္း သည္းအသက္ကိုကယ္လိုက္ျပန္ၿပီမို႔ ႏွင္းဆီပြင့္ဖက္ ေႂကြက်သြားၿပီ ဆိုတာ သည္းသိသလို ကိုကိုလည္းသိလိမ့္မည္။
လည္ဆံေမႊးအရွည္ႀကီးေတြနဲ႕ မ်က္လုံးအျပာေရာင္ျခေသၤ့တစ္ေကာင္အသြင္ ခ်စ္ရပါေသာ ကိုကို႔အား သည္းေပြ႕ဖက္လိုက္ၿပီး တဟီးဟီးရွိုက္ငိုကာ
"မသြားပါနဲ႕ ေပ်ာက္ကြယ္မသြားပါနဲ႕ "
ခရစ္က ေနာက္ျပန္လဲက်သြား၍ ေၾကကြဲစဖြယ္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ႏႈတ္ဆက္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္
ၾကက္ေသေသသြားသည္။
"မသြားပါနဲ႕ ကိုကို ဟီးအီး...ဟီး ကိုကို႔ကိုခ်စ္တယ္ သည္း ကိုကိုမရွိဘဲ မေနနိုင္ဘူး ေတာင္းပန္ပါတယ္ မသြားပါနဲ႕ ကိုကို မသြားပါနဲ႕ ....."
ေသခ်ာေပါက္ေပ်ာက္ကြယ္ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိေနေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေန မျဖစ္နိုင္တာကို အတင္းေတာင္းဆိုေနမိသည္။
အျမႇီးကေနတစ္ဆင့္ ျပာမႈန္မ်ားအျဖစ္သို႔တရိပ္ရိပ္ လြင့္စင္ေနၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္
"ကိုကို သည္းကိုထားမသြားပါနဲ႕ သည္း ဘယ္ေလာက္ပဲေပးဆပ္ရေပးဆပ္ရ ကိုကိုမရွိဘဲ မေနနိုင္လို႔ပါ ကိုကို မသြားပါနဲ႕"
ထိုစကားအျပင္ထပ္မေျပာနိုင္တဲ့ သည္းကို လိုင္းယ(န္)ကိုယ္တစ္ဝက္ လြင့္စင္ေနၿပီျဖစ္၍ လူအသြင္ေျပာင္းလဲသြားကာ လြတ္ထြက္မသြားေအာင္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အတင္းဖက္ထားၾကၿပီး
"ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္!"
နားထဲမွာတိုးသဲ့သဲ့ကို႔ကို႔အသံေလးၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သည္းလက္ထဲမွာ ဗလာက်င္းျဖစ္သြားကာ
"ဟင္...."
ေကာင္းကင္သို႔လြင့္စင္ေနတဲ့ ကိုကို႔အရိပ္အေယာင္ ျပာမႈန္ေတြ။
သည္းသည္ မတ္တပ္မရပ္နိုင္တဲ့ၾကားက အႏၱရာယ္မ်ားလွသည့္ ေခါင္မိုးထပ္မွာ
အတင္းေျပးကာ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေခၚမိရင္း
"ကိုကို....ဟီး အီး ကိုကို ျပန္လာခဲ့ပါ သည္း ကိုကိုမရွိရင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ ကိုကို အဟင့္....ဟင္.."
ခရစ္သည္ ေခါင္မိုးထပ္ကေနျပဳတ္က်မည္စိုးေသာေၾကာင့္ သည္းအား ေနာက္ကေန ျပန္ဆြဲထားၿပီး
"သည္း သတိထားပါဦး သည္းဦးပန္.!!"
"ကိုကို...အဟင့္ အ...အ..."
အသံလည္းမထြက္ေတာ့ဘဲ ခရစ္လက္ထဲမွာ ေပ်ာ့ေခြက်သြားေသာ သည္းေၾကာင့္
ခရစ္လည္းေပြ႕ခ်ီကာ ေအာက္သို႔ဆင္းခဲ့လွ်င္
မစၥေဆြလည္း ထိုနည္းတူစြာ ငိုေနသျဖင့္
"မစၥေဆြ သည္းဦးပန္ ကို ကူပါဦး ကြၽန္ေတာ္တို႔ေဆး႐ုံသြားရလိမ့္မယ္"
လိုင္းယ(န္)ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ျဖစ္ေစ လိုင္းယ(န္)သာက်ိန္စာျပယ္၍သာမာန္လူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာလွ်င္ျဖစ္ေစ မစၥေဆြႏွင့္ခရစ္သည္ အပစ္ေပးခံရတဲ့ဝိဉာဥ္အျဖစ္မုကင္းလြတ္ကာ သာမာန္လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ရွင္သန္နိုင္မည္ျဖစ္သည္ ။ မစၥေဆြႏွင့္ခရစ္သည္ လိုင္းယ(န္)အေပၚမူတည္တာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါ
အပိုင္း (19) ဆက္ရန္
အမွန္ေတာ့ fb မွာက အပိုင္း (17) နဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခဲ့တာပါ
ဒီမွာဆို အခု အပိုင္း (18) ကဇာတ္သိမ္းျဖစ္မွာေပါ့ အပိုင္း (16) ကလည္း ဒီေရာက္မွအသစ္ေရးတာဆိုေတာ့ေလ ဒါေပမဲ့ fb ရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းက တစ္ဝက္တစ္ပ်က္နဲ႕ နားမလည္ၾကဘူးဆိုလို႔ အဲ့ဒီကေန နည္းနည္းေလးပိုေရးေပးဖို႔ ဆႏၵရွိပါတယ္ အဲ့တာေၾကာင့္ အပိုင္း (18) ကို ဒီေနရာမွာတင္ရပ္လိုက္တာပါ