ဘုရင့် သည်းဦးပန်
အပိုင်း (17)
အိမ်ပြန်ရောက်လာခဲ့ပြီး သည်းလည်း အိပ်ခါနီးမှ အေးအေးဆေးဆေး ဒီဂရီ ပေးသော လက်ဆောင်အိတ်ကိုဖွင့်ကြည့်သည်။
"ဘာတွေများထည့်ထားလည်းမသိဘူး "
သည်းသည် Shopping Bagထဲကနေ လက်ဆောင်ဘူးလေးအပြာရောင်လေးကို ထုတ်လိုက်သည်။
"ဘူးလေးကလှလိုက်တာ "
စည်းထားသော ဖဲကြိုးအဖြူရောင်လေးကိုဖြေလိုက်ပြီး ဘူးလေးကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်လျှင်
"ဟင်!"
မိုးပြာရောင်ဂါဝန်လေးတစ်ထည်
သည်းဖြန့်ကြည့်လိုက်လျှင် လည်ပင်းပေါက်မှာ ပုလဲလုံးလေးတွေသီထားပြီး လက်ဖောင်းဂါဝန်ဝဲဝဲလေးဟာ သည်းနဲ့ဆိုတကယ်လိုက်ဖက်မှာ
"ဒီဂရီ ရွေးတတ်လိုက်တာ ငါ့အကြိုက်ကိုသိနေတယ် "
သည်းက ဂါဝန်လေးကို ကိုယ်မှာကပ်ကြည့်ပြီး မှန်ကြည့်နေရင်း လက်ဆောင်ဘူးထဲက စာတစ်စောင်ကိုပါ တွေ့လိုက်သည်။
အလှစက္ကူအပြာခေါက်လေးအား သည်းလှမ်းယူ ဖွင့်ဖြန့်လိုက်သည့်အခါ အလယ်တန်းတုန်းကတည်းက လက်ရေးသိပ်လှသော ဒီဂရီလက်ရေးစစ်စစ်။
'သည်း....
မနက်ဖြန် ၃နာရီ ငါပေးတဲ့ဂါဝန်လေးဝတ်ပြီး Dream Hotal ကိုလာခဲ့ပါ
လာဖြစ်အောင်လာနော် နင်မလာမချင်း ငါ Hotalရှေ့မှာ စောင့်နေမှာ ´
သည်းဖတ်ကြည့်ရင်း
"သူကဘာအရူးထပြန်တာလဲ "
သည်းသည် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့သာ ရိုးရိုးသားသား စဉ်းစားလိုက်ပြီး
"နေပါဦး အဲ့ဒီတော့ သင်တန်း ငါ့သင်တန်းဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
ကလင်>>
ဖုန်းက Messageဝင်လာသည်အား ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
'စိတ်ပူပါနဲ့ နင့်ရဲ့ အလုပ်ရော သင်တန်းရော ငါခွင့်ယူထားတယ် ´
"ဟာ အန်တီချိုနေမကောင်းပါဘူးဆို "
သည်းက ဒီဂရီဖုန်းခေါ်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို"
"ဘာလဲ "
"ဟဲ့ နင့်ကိုဘယ်သူကလာမယ်ပြောလို့ သင်တန်းတွေ အလုပ်တွေပါ ခွင့်ယူထားရတာလဲ"
"မလာလို့မရဘူးနော် လာကိုလာရမှာ "
"ငါအလုပ်က အန်တီချိုနေမကောင်းဘူးဟ"
"အဲ့တာကြောင့် လူစားထိုးထားခဲ့တယ် နင့်အစား"
"ဘယ်သူ့ကိုလဲ "
"ငါ့ ဘောဒီဂတ်ကို စိတ်မပူနဲ့ သူက နင့်ထက်တောင် အလုပ်အကိုင်သပ်ရပ်သေးတယ်"
"ကောင်စုတ် အေး တွေ့မှ သေမယ်"
"အဲ့တာဆိုလာမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား "
"စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ် ဒါနဲ့ လွန်းပြည့်ရော..."
"မပါဘူး နင်တစ်ယောက်တည်း ငါအိပ်တော့မယ် ဖုန်းချလိုက်ပြီ လာဖြစ်အောင်လာခဲ့"
ထပ်မေးပြီး မလာဖို့ဆင်ခြေပေးမည်စိုး၍ ဒီဂရီ ဖုန်းချပစ်လိုက်၏။သည်းက သက်ပြင်းချပြီး
"ကျစ် ဒီဂရီ ခေါင်းမာ ပုံနဲ့တော့ ကိုကိုက လွှတ်ပါ့မလားမသိဘူး"
××××××××××××××××××××××××××××××
သည်းမနက်စာစားဖို့ဆင်းလာခဲ့သော်လည်း
အလုပ်သွားဖို့ပြင်ဆင်ထားခြင်းမရှိ ။လိုင်းယ(န်)လိမ္မော်ရည်တစ်ခွက်မော့သောက်ရင်း
"ဒီနေ့အလုပ်မသွားဘူးလား"
သည်းခေါင်းညိတ်လိုက်၍
"ဘာဖြစ်လို့လဲ မနေ့ကတော့ ဆိုင်ရှင်နေမကောင်းဘူးဆို"
"သည်း အလုပ်ခွင့်ယူထားတာ"
သည်းပြောရမှာ ကြောက်တာတော့အမှန်ပဲ တကယ်ဘယ်လိုပြောရမလဲ မပြောရဲဘူး ကိုကို စိတ်ဆိုးမှာသေချာတယ်။
သည်းအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ပြီး
"သည်း သွားစရာရှိလို့"
"ကိုယ့်ကိုလည်းပြောမထားပါလား ဘယ်ကိုလဲ"
သည်း လက်သည်းတွေကိုသာအကြောင်းမဲ့ ကုပ်ခြစ်ရင်း
"ဒီဂရီ ဆီကို"
"ဘယ်သူ့ဆီ?"
လက်ထဲကလိမ္မော်ရည်ခွက်ကို စားပွဲပေါ်သို့ ဂွတ်ကနဲမြည်အောင်ချလိုက်ရာ သည်းရှေ့က အစားမပြတ်တဲ့ ခရစ် ပင်လန့်သွားရသည်။
"ဟို....သင်တန်းတွေရော သူကခွင့်ယူထားပြီးပြီ အဲ့တာ ....."
"အဲ့ဒီတော့ မင်းကသွားမယ်ပေါ့!"
သည်းသည် စိတ်တိုနေသော လိုင်းယ(န်)ရဲ့အရမ်းတည်နေသည့်မျက်နှာကို မျက်နှာငယ်လေးနဲ့လှမ်းကြည့်ပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
"စိတ်မပူပါနဲ့ သူလည်း ပြောစရာရှိလို့ ခေါ်ရုံတင်ပါ သူကခေါင်းမာတယ် "
"အဲ့ဒီတော့ကိုယ်က လွှတ်ပေးရမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား!"
လိုင်းယ(န်)မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည့်အခါ
သည်း အခြားလူတွေလည်းရှိနေသေးသဖြင့် လိုင်းယ(န်)ရဲ့ လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ"
"လာပါ ကိုကို "
ကောင်မလေးဆွဲခေါ်ရာနောက်သို့ မလိုက်ချင်လိုက်ချင်ပါသွားသော လိုင်းယ(န်)အားကြည့်ပြီး ခရစ်နှင့် မစ္စဆွေတို့ ရယ်မိကြသည်။
"ဘာလဲ ဘာလို့ဆွဲခေါ်လာတာလဲ"
"ကိုကိုက ဆူတာကိုး သူတို့ကကြည့်နေကြတာ"
"အဲ့တော့ ကိုယ်က မင်းတခြား ကောင်လေးနဲ့သွားတွေ့ကို ဒီတိုင်းလွှတ်ပေးလိုက်ရမှာလား "
"ကိုကို စိတ်ဆိုးမှာသိပါတယ် ပြီးတေ့ာ ဒီဂရီ ဘာပြောချင်လို့ ခေါ်တာလဲဆိုတာလည်း သည်းသိတယ် "
"အဲ့တာကို မင်းက သွားဦးမယ်ပေါ့ဟုတ်လား"
"သည်းမှာကိုကိုရှိတဲ့အကြောင်း ပြီးတော့ သည်းကိုမမျှော်လင့်ဖို့ ဒါတွေသွားပြောမလို့ပါ သည်းနဲ့ဒီဂရီ ကသူငယ်ချင်းတွေလေ အဲ့ဒီတော့ သွားတော့သွားသင့်တာပေါ့အကျိုးအကြောင်းတော့ပြောပြရမှာပေါ့ ကိုကိုကလည်း "
လိုင်းယ(န်)လည်း သူမပြောတာ သဘာဝကျနေသည်မို့ ဆက်မပြောဘဲ ငြိမ်နေလိုက်သည်။
"ကိုကို သည်းကိုသွားခွင့်ပြုမယ်မဟုတ်လား"
"ကိုယ်လိုက်ပို့မယ် "
မလျော့ချင်တဲ့လိုင်းယ(န်)သူမ ခေါင်းလေးကို ကိုင်ကာပြောလိုက်သည်။
"သည်းဟာသည်းပဲသွားပါမယ် လုပ်ပါနော် ကိုကိုနော် !"
"သည်းငယ် ကကွာ!"
"ကိုကိုက သည်းကိုအလိုလိုက်ပါတယ်နော် နော်"
"သည်းကဘာနဲ့သွားမှာလဲ"
"Busကားနဲ့"
"Bus မှတ်တိုင်ထိအဝေးကြီးကို Driverတစ်ယောက်ကိုပို့ခိုင်းလိုက်!"
သည်းလည်း ထပ်မငြင်းတော့ဘဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်၏။
"ဒါဆိုသည်း ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ်နော်"
"အကြာကြီးမချိုးနဲ့"
"ဟုတ်!"
သူလုပ်ချင်ရာ လုပ်ရရင် ပြုံးနေတာပဲ ဒီကောင်မလေးကတော့။
လိုင်းယ(န်)ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီနေ့ ခရစ်နှင့်အတူ ကုမ္ပဏီလိုက်ရမည်မို့ အတင်းအကြပ်မပြောတေ့ာပေ။
××××××××××××××××××××××××××
သည်းကို တစ်ခုခုဆိုတာနဲ့ဖုန်းဆက်ဖို့
အကြာကြီးမနေဖို့ ဒီဂရီ့ကိုသေချာငြင်းဖို့ လမ်းမှာ ဘယ်သူခေါ်ခေါ်မလိုက်ဖို့တဲ့လေ။
ကလေးကျနေတာပဲ မှာကြားသွားတာ
သည်း ဒီဂရီပေးသောဂါဝန်အပြာလေးကို ဝတ်ဆင်လိုက်ရာ ဒူးအထက် သာရှိပြီး မှန်ရှေ့မှာတစ်ပတ်လှည့်လိုက်ရာ ဝဲသွားသောဂါဝန်လေးနှင့်အပြိုင် သူမလှပနေလိုက်တာများ
ဖုန်းနှင့်ပိုက်ဆံအနည်းငယ်သာဆန့်သော အိတ်ကလေးကိုလွယ်ကာ ဆံပင်တွေကို မစည်းဘဲဖြန့်ထားပြီး သည်းအခန်းထဲကထွက်လာခဲ့သည်။
သည်းထွက်လာတေ့ာ ကိုကိုမရှိတော့ပေ ။
ကံကောင်းတာပဲပြောရမလား မဟုတ်ရင် သည်းကိုချက်ချင်းအဝတ်ပြန်လဲခိုင်းမှာ
"မမလေး ကားပေါ်တက်ပါ သခင် ကလိုက်ပို့ဖို့ပြောထားပါတယ်"
သည်း လည်း Driverဖွင့်ပေးသော ကားထဲဝင်ထိုင်လိုက်၏။
"သည်းကို Bus မှတ်တိုင်မှာပဲချပေးနော်"
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ"
သည်း နောက်၁၀မိနစ်လောက်နေလျှင် ရောက်လာမည့် Busကားကိုစောင့်နေရင်း
ဘေးက မိန်းမ ယောက်ျားမရွေး သည်းကို လှည့်ကြည့်နေတာသတိထားမိပါသည်။
"ဒီနေ့ လှနေပါလား"
သည်းရဲ့ဘေးမှာလာရပ်သော အဖြူရောင်ဘောင်းဘီရှည်နှင့် ကုပ်အဖြူဝတ်ထားသော မိန်းမတစ်ယောက်။
"စကားလက်?"
နှုတ်ခမ်းနီနီတွေကပြုံးပြလိုက်ပြီး
"ဒီနေ့ မင်းဒီဂရီ့ကိုငြင်းဖို့သွားမှာမဟုတ်လား"
ကြိုသိနေသည့် စကားလက်ကြောင့် သည်းမျက်လုံးပြူးအံ့သြသွားသည်။
"ဘယ်လိုလုပ်?"
"ငါကစုန်းမတစ်ယောက်ဆိုတာမေ့နေပြီလား"
သည်း နားနားလေးကိုတိုးတိုးကပ်ပြောလိုက်၍
"ဒီနေ့ မင်းသေချာပေါက်သိရမယ့် ကိစ္စတွေရှိတယ်"
"ရှင်? သည်းက ဒီဂရီနဲ့ချိန်းထားတယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ရိုင်ယန်လိုင်းယ(န်)အတွက်ရော ဒီဂရီအတွက်ရော သိပ်တန်ဖိုးရှိတဲ့အကြောင်းတွေပါ မင်းမသိချင်လည်း နေခဲ့ပေါ့ ဒီနေ့မှမဟုတ်ရင် ဒီဂရီတစ်ခုခုဖြစ်လိမ့်မယ်"
စကားလက်သည် သည်းကိုကျောခိုင်းကာထွက်သွားလိုက်လျှင်သည်းက အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ဖိကိုက်ပြီး
"ခဏ ဘယ်လောက်ကြာမှာလဲ"
စကားလက်က မသိဘူးဆိုသည့်အဖြေမျိုးကို ပုခုံးတွန့်ပြဖြေလိုက်သည်။သည်းလည်း သက်ပြင်းချကာစကားလက်ဖွင့်ပေးသောကားထဲသို့ဝင်လိုက်၏။ထို့နောက် စကားလက်လည်း ကားထဲဝင်လာပြီး ကားတံခါးကိုစောင့်ပိတ်လိုက်ရာရုတ်တရက် သည်းတို့ ခပ်မြင့်မြင့်အဆောက်အဦးတစ်ခုက တိုက်ခန်းထဲရောက်သွားသည်။
သည်း ထိုင်နေသော ဖန်နဲ့ပြုလုပ်ထားသည့် ထိုင်ခုံခပ်မြင့်မြင့်ရှေ့ကဖန်စားပွဲကြီးပေါ်မှာလည်း ဝိုင်ခွက်အစားစားတင်ထား၏။သည်းက မျက်လုံးနဲ့လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ နံရံမှာကပ်ထားသော စကားလက်၏ အဖြူအမဲ sexyကျကျ ပုံ။သေချာပြီ ဒါဟာ စကားလက်၏အိမ်။
"ဘာလို့ သည်းကို ဒီခေါ်လာရတာလဲ"
"ဒီနေရာထက်လုံခြုံတဲ့နေရာမရှိဘူး"
စကားလက်က အပေါ်ကဝတ်ထားသောကုပ်အင်္ကျီကိုချွတ်ကာ ဆိုဖာအဖြူရောင်ကြီးပေါ်သို့ပစ်တင်လိုက်၏။ ရင်ဟိုက် ကြိုးတစ်လုံးအနက်ရောင်အင်္ကျီနှင့် စကားလက်က မော်ဒယ်လို့ပြောစရာမလိုအောင် ခန္ဓာကိုယ်က perfectဖြစ်လွန်းသည်။
"ရှင်ပြောတဲ့သည်း သိရမယ့်အကြောင်းတွေကဘာတွေလဲ"
စကားလက်က သည်းနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်လိုက်ပြီး
"မင်းသိချင်တဲ့အကြောင်းတွေပေါ့ လိုင်းယ(န်)ရဲ့ကျိန်စာကဘယ်လိုဖြစ်လာသလဲ ဘယ်လိုဖြေရမလဲ ဆိုတာလေ!"
"သည်းမှာ အချိန်အများကြီးမရှိလို့ မြန်မြန်ပြောပြပါ"
စကားလက်တစ်ချက်ပြုံး၍
"နောက်က Dream bedမှာသွားထိုင်လိုက်"
သည်း စကားလက်ညွှန်ပြတဲ့ ထိုDream bedမှာသွားထိုင်လိုက်ရာ
"ငါ့မျက်လုံးတွေကို သေချာကြည့် "
သည်းသည် စကားလက်၏စူးရှပြင်းထန်သောအကြည့်တွေကိုရင်ဆိုင်လိုက်ရပြီးနောက်
စကားလက် လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးတာပဲကြားလိုက်ရ၍ သည်းအိပ်ပျော်သွားသည်။
##လွန်ခဲ့သောနှစ်၁၀၀၀ခန့်က##
အယ်လ်ဆာရာတိုင်းပြည်တွင်ငယ်ရွယ်ချောမောနုပျိုသော ဘုရင်တစ်ပါးမင်းပြု၏။
အနည်းငယ်လှိုင်းရှိသောဆံပင်တွေက ပုခုံးပေါ်မှတစ်ဆင့်ကျနေပြီး ဖြူဖွေးသောအသားအရေပေါ်တွင်ထိုအနက်ရောင်ဆံသားများကထင်းရှားလျှက်ရှိသည်။
ဘုရင်သည်ငယ်ရွယ်ချောမောသလောက် ထက်မြတ်ပြီးတိုက်ရည်ခိုက်ရည်လည်းအပြည့်အဝရှိသည်။
လူတိုင်းမှာအားနည်းချက်တစ်ခုရှိစမြဲမို့ အယ်လ်ဆာရာတိုင်းပြည်ရဲ့အရှင်သခင်လီယိုတွင်လည်း အမြတ်ကြီးဒေါသထွက်လွယ်သည်က သူ၏အားနည်းချက်သဖွယ်။
"အရှင်လီယို အရှင်လီယို !"
ပြာယာခက်အောင်ပြေးလာသော ညာလက်ရုံးကြောင့် အမွှေးနံ့သာပေါင်းစုံနှင့်ရေကန်ထဲမှနှင်းဆီဖက်တွေကြားကနေ ထလာခဲ့ရာ
အစေအပါးတွေက ဝတ်ရုံအသင့်...
"အရှင်လီယို!"
"အဘယ်ကြောင့် အဲ့သလောက်ပြေးလာရသလဲ ငါကိုယ်တော် အနားယူနေတာကို မသိပြန်လော!"
"စိုးရွံ့မိပါတယ် အရှင်!"
ညာလက်ရုံးသည် အရှင်လီယို၏ရှေ့တွင်ဒူးထောက်လျှက်
"လျှောက်တင်တော်မူစမ်းပါဦး!"
"မှန်လှပါ အကျွနုပ်တို့တိုင်းပြည်အတွင်းသို့ နတ်မိမယ်တစ်ပါး ကြွေကျလာပါတယ်ဘုရား!"
"ဘယ်လိုအဓိပ္ပာယ်မရှိတဲ့စကားလဲ "
လီယိုက ညာလက်ရုံး၏ခါးမှာချိတ်ထားသောဓားကိုဆွဲယူပြီး လည်ပင်းသို့ထောက်လိုက်သည်။
"စိုးရွံ့မိပါတယ် အရှင် အကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ်တိုင်မြင်ခဲ့ပါတယ်ဘုရား တိုင်းပြည်အစွန်ကနတ်ရေကန်ဆီသို့ အရှင့်ကို သက်သေလိုက်ပြခွင့်ပေးပါ ဘုရား!"
လီယို ဓားကိုပစ်ချလိုက်ပြီး
"အခုချက်ချင်း နတ်ရေကန်ကိုသွားဖို့ ပြင်ဆင်စမ်း!"
လီယိုသည် ရွှေရောင်နဂါးရုပ်တွေရေးထိုးထားသောမဟော်ဂနီရောင် ဘုရင်ဝတ်ရုံအားဆင်မြန်းလိုက်ပြီး မကြာမီတွင် အဆင်သင့်ပြင်ထားသော အဖြူရောင်မြင်းဖြူစွတ်စွတ်ပေါ်သို့တက်ခွလိုက်ပြီး နတ်ရေကန်သို့ အပြင်းနှင်ခဲ့၏။ ညာလက်ရုံးပြောတာမှန်မမှန်သေချာမသေးပေမဲ့ နတ်ရေကန်ဘေးမှာလူတွေအုံးအုံးကြွနေသည်။
"အရှင်လီယို ကြွမြန်းတော်မူလာပြီ အားလုံး ဘေးကပ်ကြ "
ကိုယ်ရံတော်အချို့က အရှေ့ကဦးဆောင်လမ်းရှင်းကြသည့်အခါ ပြည်သူပြည်သူတို့က အရိုအသေပေး ဦးညွှတ်ဒူထောက်ကြလေသည်။
လီယိုဟာ တစ်လှမ်းချင်းသွားနေသောမြင်းဖြူပေါ်ကနေ မြင်နေရသည့် ရေကန်ထဲက မိန်းကလေးတစ်ဦး။ဒါဟာ သူတို့ပြောနေကြသည့် နတ်မိမယ်လား။
ထူးထူးခြားခြား နို့နှစ်ရောင်ဆံပင်တွေပိုင်ဆိုင်ထားပြီး ရေလိုကြည်လင်ချောမွေ့လှသည့်သူမရဲ့အသာအရေ တစ်လဲ့လဲ့တောက်ပနေသောမျက်လုံးများ ထိုမိန်းကလေး၏အလှသည် လီယို့ကို မှင်သက်သွားစေသည်။ လိပ်ပြာတွေက သူမအနားမှာတဝဲဝဲလည်နေပြီး ရေစိုနေသောဂါဝန်အဖြူရောင်ကြီးနှင့် ကောင်းကင်ကိုတစ်လှည့် သူမကိုယ်တစ်ဝက်နစ်မြုပ်နေသော ကြည်လင်စိမ်းလဲ့နေသည့်ရေပြင်ကိုတစ်လှည့် ငေးကြည့်နေသည်။
"ဒီမိန်းကလေးကို နန်းတော်ခေါ်ယူပြီးစစ်ဆေးရမယ်"
လီယို၏ အမိန့်ကြားလျှင် ကြားချင်း ထိုမိန်းကလေးအား ကိုယ်ရံတော်အချို့သည် ရေထဲမှ ဆွဲခေါ်ဆောင်ယူလာသည်။ လီယိုဟာ မြင်းပေါ်နေဆင်းလာ၍ သူ၏ဝတ်ရုံကိုချွတ်ကာ သူမအား ခြုံပေးလိုက်လျှင်
"အရှင်...ဒါကမသင့်တော်ပါဘူးဘုရား"
ညာလက်ရုံး၏ အကြံပေးခြင်းအား လီယိုဟာ လက်ကာပြလိုက်သဖြင့် ဘယ်သူမှ ထပ်မပြောရဲကြတော့ပေ။ လီယိုသည် သူမကိုပွေ့ယူ၍ မြင်းပေါ်တက်လိုက်သည်။ အရှင်ဘုရင်တစ်ဦးတည်းသာစီးခွင့်ရသည့်မြင်းဖြူအား ပထမဆုံးစီးခွင့်ရသည့်မိန်းကလေးတစ်ဦးဖြစ်သည်။
"နန်းတော်ကိုပြန်ကြမယ်"
အပြင်းနှင်သောမြင်းပေါ်မှာ အရှင်လီယိုရဲ့ရင်ခွင်ထဲကသူမသည် တစ်ခွန်းတစ်စမှ ဟခြင်းမရှိဘဲ ပါလာခဲ့၏။ သူမအနားက မြက်သင်းနံ့အချို့ရပြီး လီယို၏မေးဖျားနှင့်ထိတွေ့နေသော အဖြူရောင်ဆံနွယ်အချို့ဟာလည်း ပျော့ပြောင်းလျှက်နူးညံ့လှသည်။ နန်းတော်သို့ ရောက်လျှင် ရောက်ချင်း လီယိုကိုယ်တိုင်မြင်းပေါ်ကနေချပေးခဲ့၍အထိန်းတော်တွေအား
"သူ့ကို သန့်ရှင်းပြီး ငါကိုယ်တော် ဆီခေါ်လာခဲ့!"
လီယိုသည် နှုတ်ခမ်းလေးကွေးရုံပြုံးပြီး သူ၏အိပ်ဆောင်သို့ပြန်ခဲ့၏။
မျက်လုံးထဲကမထွက်တဲ့ သူမရဲ့ပုံရိပ်တွေ တကယ်ပဲနတ်မိမယ်များလား။
တစ်ခါမှမချစ်ဖူးသည့်စစ်ပွဲနဲ့တိုင်းပြည်အရေးသာခေါင်းထဲရှိသော ဘုရင်တစ်ပါးအနေနဲ့ မြင်မြင်ချင်းအချစ်ဆိုတာ ဒါမျိုးလားဟု မေးလျှင်သင့်တော်ပါလေမလား။
"အရှင်.....မိန်းကလေး ရောက်လာပါပြီဘုရား"
"ဝင်လာခိုင်းလိုက်!"
တံခါးဖွင့်သံကြားပြီးနောက် ရလိုက်သည့် ရေချိုးဆီတွေထဲလို နှင်းဆီနံ့ခပ်သင်းသင်းလေးရလိုက်၍ လီယို လှည့်ကြည့်လိုက်လျှင်...
ဆံနွယ်အဖြူရောင်များအား ကျစ်ဆံမြီးခပ်ပြေပြေလေးကျစ်၍ ပုခုံးတစ်ဖက်မှာချထားသော အဖြူရောင်နတ်သမီးဟာ တောက်ပစွာဆီးကြိုလျှက်။
"ထိုင်!"
အမိန့်နောက်မှာ သူမဒူးထောက်ထိုင်လိုက်၏။
"မင်းနာမည်ဘယ်လိုခေါ်လဲ"
"အိုလီဗီယာ!"
ခပ်တိုးတိုးသူမအသံဟာ လီယို့အား အနည်းငယ်စိတ်ထင့်စေခဲ့ပေမဲ့
"အိုလီဗီယာ....သိပ်လှတဲ့အမည်ပဲ"
လီယို တတွတ်တွတ်ရေရွတ်နေမိတဲ့သူမနာမည်ပင်ဖြစ်သည်။
"ဘာကြောင့် နတ်ရေကန်ထဲဆင်းခဲ့ရသလဲ မင်းကဘယ်ကလာသလဲ"
အိုလီဗီယာသည် ခေါင်းသာရမ်းခါ၍ တုန့်ပြန်ဖြေဆိုခြင်းမရှိ။
"မင်းရဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေပျောက်ဆုံးနေသလား အိုလီဗီယာ!"
ဘုရင့်အိပ်ဆောင်မှာ ညနေဆောင်းအထိ ထိုနေရာကမထ မေးသမျှခေါင်းခါခဲ့ပြီးနောက် အိုလီဗီယာအား လီယို ပြန်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။
ဘယ်ကလာ၍ ဘယ်မျိုးရိုးကဆင်းသက်လာသလဲ သူမအကြောင်းဟူ၍ နာမည်မှတစ်ပါးမသိရသော မိန်းကလေးကို ငါဘယ်လိုချစ်မိနေသလဲ သူမပြန်သွားပြီးနောက် လီယိုကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မေခွန်းအထပ်အထပ်ပြန်မေးနေမိရင်း ညသန်းခေါင်ထိအိပ်မပျော်နိုင်သည့် ကိုယ့်စိတ်နှလုံးအားလုံးကို အိုလီဗီယာခေါ်သော မိန်းကလေးက အပိုင်သိမ်းထားသည်။
"အရာရာစစ ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ မိန်းကလေးက ဘာကြောင့် ငါ့ခေါင်းထဲကမထွက်ရသလဲ"
လီယိုသည် ချက်ချင်း ဆိုလို အိပ်ဆောင်ကနေ ထွက်လာခဲ့လျှင်
"အရှင်....ဒီအချိန်ကြီးဘယ်ကို...."
"ပါးစပ်ပိတ်ထား တစ်ယောက်မှလိုက်မလာကြနဲ့"
လီယိုရဲ့ အမိန့်နောက်မှာ ပြားပြားဝပ်စွာကျန်ရစ်ခဲ့သော အထိန်းတော် ကိုယ်ရံတော်အသီးသီး.....
လီယို ရောက်ခဲ့သော ဒီနန်းဆောင် ဝုန်းကနဲပွင့်လာသည့် တံခါးကြောင့် အိုလီဗီယာသည် ကုတင်ပေါ်ကထလာပြီး သူမ၏ရှေ့၌ မတ်မတ်ရပ်တည်နေသော လီယိုကြောင့် ချက်ချင်း ဒူးထောက်လိုက်သည်။
"အရှင်လီယို!"
လီယိုဟာ သူမရဲ့ရှေ့မှာ မုဆိုးဒူးထောက်ထိုင်လိုက်၍
"ငါကိုယ်တော်ကို မော်ဖူးစမ်း!"
"မသင့်တော်တဲ့ အလုပ်မျိုးပါ အရှင်!"
ဘယ်သူမှမော့မကြည့်ရဲသော လီယိုရဲ့မျက်နှာကို သူမ မကြည့်ဘဲ ခေါင်းငုံ့နေဆဲမို့လီယိုဟာ သူမမျက်နှာကို ပါးနှစ်ဖက်မှညစ်ယူမော့စေခိုက် ဒီကြည်လင်နေသောမျက်ဝန်းတစ်စုံ မှ ဆေးမကူပဲပန်းနုရောင်သမ်းနေသည့်နှုတ်ခမ်းပါးများအဆုံး လီယို့ရဲ့စိတ်ရိုင်းတို့ကို ညှို့ယူဖမ်းစားနေသလော။
ရုတ်တရက် နမ်းရှိုက်စုပ်ယူလိုက်သော လီယိုကြောင့် အိုလီဗီယာ ရုန်းမထွက်ရဲသလို ဘုရင့်အနမ်းရိုင်းတွေအောက်မှာလည်းမနစ်မျောချင်ပါ။
သို့သော်လည်း အရှင်လီယိုက အနမ်းတစ်ချက်နှင့်ပြီးမသွားဘဲ တုန့်ပြန်ခြင်းမရှိတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေဟာ နမ်းလို့မဝနိုင်သလို သူမအားပွေ့ယူပြီး ကုတင်ကြီးသို့ ညင်သာစွာချလိုက်ကာ သူမအပေါ်မှ အုပ်မိုးလျှက်ရှိသည်။
နေ့လည်က ကျစ်ထားသောဆံနွယ်အဖြူတွေဟာ ပြေလျော့ကျနေပြီး ကုတင်ပေါ်မှ အနီရောင်ကတ္တီပါအခင်းပေါ်မှာ သူမအဖြူရောင်ဆံနွယ်တွေက ထင်ရှားစွာတောက်ပလျှက်ရှိနေသည်။
အရှင်လီယို၏ခပ်ထန်သောအနမ်းများကြောင့် စိုရဲဖူးကြွနေသော နှုတ်ခမ်းတစ်စုံပိုင်ဆိုင်ထားသည့်သူမသည် ခပ်ဝိုင်းဝိုင်းမျက်လုံးတွေကနေ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းနှင့် အလွန်ပင်ပူလောင်နေဟန်ရှိသော အရှင်လီယိုအား စိုးရွံ့စွာငေးကြည့်နေခိုက် လီယိုသည် ခပ်ပါးပါး ဝတ်ရုံကလေးအောက်မှာ သူမ၏အသွေးအသား ခန္ဓာကိုယ်အား မြင်နေရသည်မှာ မထိတွေ့ပဲမနေနိုင်တော့သဖြင့် ခါးမှ ကြိုးကလေးအား အသာအယာဖြေဖွင့်လိုက်လျှင် ဖြူဖွေးဝင်းမွတ်သော အသားအရေနှင့် လုံးဝန်းမို့မောက်သောရင်သားတွေဟာ သူ့ကိုမိန်းမောသွားစေလျှက် ရင်သားအထက်မှ ခပ်ရဲရဲချယ်သီးတစ်လုံးလိုအဖုကလေးတွေကိုလည်း သူကြည့်မနေနိုင်တော့ဘဲ လက်တစ်ဖက်က ရင်သားများကိုထိတွေ့ပြီး တစ်ဖက်ကျန်သောရင်သားကို ငုံ့ရှိုးနမ်းရှိုက်ရင်း ငုံထွေစုပ်ယူလိုက်ရာအိုလီဗိယာမှာ ကတ္တီပါအခင်းကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ရှက်ရွံ့ထိတ်လန့်နေမိသည်။
လီယိုရဲ့ လက်တွေဟာ ငြိမ်မနေဘဲ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်လျောက် ချော့မွေ့သောအသားအရေဆီမှာ နေရာလပ်မရှိအောင် ပွတ်သပ်ထိတွေနေသည်မှာ သူမ၏ခြေသလုံးနှင့် ပေါင်တံတွေပါမကျန် အခုဆိုသူမပိုင်နက်နေရာရပ်ဝန်းဆီသို့ပါ ကျူးကျော်နေပြီ။
" အ...အရှင်! "
သတိပေးလာသည့်သူမအသံခပ်တိုးတိုးဟာ လီယိုကို တားဆီးနိုင်မှာမဟုတ်သလို အရေးစိုက်ခြင်းလည်းမရှိခဲ့ပါဘူး။
" အ... "
တစ်ခါတည်း လက်နှစ်ချောင်းလောက်ထည့်သွင်းလိုက်သည့် သူမပိုင်နက်ဟာ အရမ်းကြပ်နေပြီး လီယိုဟာ သူမဆီကလက်နှစ်ချောင်းကို အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးလျှက် သူ၏ ဝတ်ရုံတော်အား ကျန်သောလက်တစ်ဖက်ဖြင့် ချွတ်ချခဲ့လျှင် ဖြူဝင်းသော ရင်အုံနှင့်အတူ ဗိုက်ဆီက ကြွက်သားအမြှောင်းတွေကလည်း ရင်ခုန်လှိုက်ဖိုစရာကောင်းလှသည့်အပြင် သူမကို ရမ္မက်မီးတွေပူလောင်နေသော မျက်လုံးတွေနှင့်သူမအားစူးစိုက်ကြည့်နေသော အရှင်လီယိုဟာ သူ၏လက်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲထုတ်ပြီးနောက်
သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းအား ကားစေပြီးအလယ်တွင်နေရာယူလျှက် တားမြစ်ဖို့လှမ်းလာသောသူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်လုံးကိုလည်း သူ၏ကြီးမားသောလက်တစ်ဖက်တည်းနှင့် ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ သူ၏ဖွံ့ထွားလှသော ပစ္စည်းအား သူမပိုင်ဆိုင်မှုအတွင်းသို့ တိုးဝင်းလိုက်သည်။
" အား..."
သူမက ခပ်ဟဟ ငြီးလိုက်သည်။
၃ပုံ၁ပုံမျှသာဝင်သေးသော သူ့အရာအား တစ်ဝက်လောက်ထိဝင်အောင် ထပ်မံထိုးလိုက်ရာ သူမမှာ မျက်လုံးတွေဝေဝါးလျှက် နှုတ်ခမ်းကလေးက ဟသည်ထက် ပိုဟ သွား၏ ။
တစ်ချက်ငြီးလိုက်တိုင်း လီယိုဟာ သူမဆီသို့ ဇွတ်တိုးဝင်နေသည်မှာ သူ၏ ပိုင်ဆိုင်ခြင်းအားလုံးသူမအထဲသို့ရောက်သွားပြီဖြစ်ရာ
အောက်မှ ကြိတ်ခံထားရသည့် အိုလီဗီယာဟာ အသံမထွက်တော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းကလေးဟလျှက် လီယို့ရဲ့လှုပ်ရှားမှုအတိုင်း သူမရဲ့ ရင်သားတွေက ယိမ်းခါနေသည်ကိုလည်း သဘောကျစွာမလွှတ်တမ်းကြည့်နေမိပြီး သူမရဲ့ခေါင်းပေါ်သို့လက်နှစ်ဖက်မြှောက်ကာ ထိန်းချုပ်ထားသည်အားလည်းလွှတ်ပေးလိုက်သည်။
ထို့နောက် အရှင်လီယို၏ ပုခုံးပေါ်က ခပ်တွန့်တွန့်ဆံပင်ရှည်တွေဟာလည်း ချွေးနှင့် ကပ်နေသည်အား လက်နှစ်ဖက်နှင့် နောက်သို့ထိုးသပ်လိုက်ပြီးနောက် အရှိန်ပြင်းပြင်းထိုးသွင်းမှုများကို အံတုနေသည့် အိုလီဗီယာခဗျာ ကတ္တီပါခင်းကြီးကိုသာ ဆွဆုပ်ထားရပြီး
" အင့်...အ...အဟင့်...အာ့...အား...."
မျက်ရည်တွေဝေ့ဝိုင်းနေသော သူမရဲ့ ခပ်ဟဟနှုတ်ခမ်းအတွင်းသို့ အရှင်လီယိုဟာ သူ၏ လက်နှစ်ချောင်းကို ထိုးထည့်လိုက်သည့်အခါ သူမရဲ့ အသံတွေတိတ်ကျသွားသည်။
အရှင်လီယိုသည် တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်နှာမော့ထားကာ သူကိုယ်တိုင်ပင် တစ်ခါတစ်ရံ ငြီးငြူမိသည်အထိ မိန်းမောခံစားနေရသည်။
မောဟိုက်ပူလောင်ကာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေသော အရှင်လီယိုဟာ သူမရဲ့မျက်နှာဆီသို့ ငုံ့လာကာ နှုတ်ခမ်းတွေကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲစုပ်နမ်းလိုက်ပြီးနောက် နားနားမှာ ခပ်တိုးတိုးပြောလိုက်သည်။
"မင်းကို မိဖုရားမြှောက်လိုက်ပြီ အိုလီဗီယာ"
×××××××××××××××××××××××××××××××
ဒေါသကြီးလှပါသည်ဆိုသော ရှင်ဘုရင်က ချစ်လှစွာသောမိဖုရားရှေ့တွင် ဘယ်လောက်ပင်နူးညံ့ပါစေ အိုလီဗီယာ ရယ်ခြင်းပြုံးခြင်းမရှိ။ ၂လဆိုသောအချိန်အတွင်းမှာ လီယို ဘယ်လောက်ကြိုစားပါစေ သူမရဲ့အချစ်ကိုမရှိခဲ့နိုင်။
"အိုလီဗီယာ.....ဒီညနေဆည်းဆာ မှာ ငါကိုယ်တော်နှင့်အတူ ဥယျာဉ်ထဲ သွားရအောင် မင်းအတွက် လက်ဆောင်ပြင်ဆင်ထားတယ် "
"စိုးရွံ့မိပါတယ်အရှင်...နေမကောင်းလို့ မလိုက်ပါရစေနဲ့"
လီယိုသည် မိဖုရားဆောင်မှ ထွက်လာခဲ့ပြီး
"တောက်!"
အမြဲတမ်း ငြင်းနေသည့် မိဖုရားကို စိတ်မဆိုးရက်ပေမဲ့ .....
"အရှင်...."
"ငါကိုယ်တော် စိတ်ကြည်နေတာမဟုတ်လို့ လျှောက်တင်စရာတွေကို ရွေးချယ်လျှောက်တင်ရလိမ့်မယ်"
"စိုးရွံ့မိပါတယ် အရှင်.... ကျွန်ုပ်တို့ ဂင်ဂါယာတိုင်းပြည်ကိုသိမ်းပိုက်ခြင်း နှောင့်နှေးမှုများတွေ့ကြုံနေရတာဟာ နယ်သာရာပြည်နယ်ကြောင့်ဖြစ်ပါတယ်"
"ဘယ်လို အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကားလဲ နယ်သာရာဆိုတာ သေးနုပ်တဲ့အပြင် ဘုရင်တောင်မရှိတဲ့ပြည်နယ်တစ်ခု အဘယ်ကြောင့် ငါတို့စစ်သည်တော်တွေမတိုက်နိုင်ရသလဲ"
"စိုးရွံ့မိပါတယ် အရှင် ...နယ်သာရာပြည်နယ်ကို အုပ်ချုပ်တဲ့ စကားလက်ဆိုတဲ့မိန်းမပျိုဟာ စုန်းအတတ်ပညာကြောင့် သူ့ပိုင်နက်နယ်ကို အဘယ်မျှကျူးကျော်နိုင်ခြင်းမရှိနိုင်ပါဘူး အရှင်!"
"ဂင်ဂါယာတိုင်းပြည်ကို နှောင့်နှေးခြင်းမရှိ သိမ်းပိုက်နိုင်ဖို့ ရှင်းသင့်ရာ ရှင်းရမယ် မနက်ဖြန် နယ်သာရာကိုချီတက်ဖို့ ပြင်ဆင်ထား"
××××××××
လီယိုဟာသံချပ်ကာဝတ်ရုံအပြည့်ကိုဝတ်ဆင်ပြီး မိဖုရားကိုနှုတ်ဆက်ဖို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
အိုလီဗီယာဟာ အဖြူရောင်ဂါဝန်ရှည်ကြီးအားမယူ၍ အရှင်လီယိုဆီသို့လှမ်းလာခဲ့၏။
"ငါကိုယ်တော် ခရီးသွားနေစဉ်မှာ ကျန်းမာအောင်နေရစ်ပါ အိုလီဗီယာ "
ထို့နောက် အထိန်းတော်တွေအားလည်း
"အိုလီဗီယာရဲ့ မည်သည့်ကိစ္စမဆို အရေးကြီးရင် ချက်ချင်း ဆက်သွယ်လိုက်ပါ"
ထို့နောက် လီယိုသည် ဘေးမှာရပ်နေသည့် ငယ်ရွယ်သွက်လက်သော ကိုယ်ရံတော်တစ်ဦးအား
"ကိုယ်ရံတော်လူးကပ်(စ်) မင်းက မိဖုရားအိုလီဗီယာနဲ့ပတ်သတ်ပြီးအရေးကြီးဆုံးတာဝန်ကိုထမ်းဆောင်ရမယ်..... အိုလီဗီယာ သူက ဒီနေ့ကစပြီး မင်းရဲ့ ကိုယ်ရံတော်ဖြစ်သွားပြီ လူးကပ်(စ်) ငါကိုယ်တော်ရဲ့ ချစ်လှစွာသောမိဖုရားကို အသက်နှင့်ထပ်တူစောင့်ရှောက်ပါ "
လီယိုသည် အိုလီဗီယာ၏ နှဖူးသို့ အနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေ၍ လိုရာခရီးနှင်ခဲ့သည်။
××××××××××××××××××××××
ရက်အနည်းငယ်ကြာသည့်အခါ နယ်သာရာပြည်နယ်သို့ရောက်ခဲ့ကြပြီးညာလက်ရုံးပြောသည့် စကားလက်ဆိုသောမိန်းမပျိုနှင့် ဆွေးနွေးခဲ့သည် ။
"အရှင်က ကျွန်တော်မျိုးမရဲ့ပြည်နယ် ကို လိုချင်ပါလျှင် ကျွန်တော်မျိုးမကို မိဖုရားမြှောက်ရလိမ့်မယ် အရှင်လီယို!"
"ငါကိုယ်တော်ဘဝမှာ မိဖုရားဟူသည် အိုလီဗီယာ တစ်ဦးသာ !"
သို့သော် တိုင်းပြည်အရေးနှောင့်နှေးခြင်းကို မုန်းတီးသော ဘုရင်လီယိုသည် ကြာကြာမဆွေးနွေးတော့ဘဲ စကားလက်အား မိဖုရားမြှောက်ခဲ့၏။ ထို့နောက် ဂင်ဂါယာတိုင်းပြည်ကို ဆက်လက်သိမ်းပိုက်လျှင်လည်း လီယိုနှင့်အတူ စကားလက်လည်းလိုက်ပါလာခဲ့သဖြင့် ဂင်ဂါယာတိုင်းပြည်အား လွယ်လင့်တကူသိမ်းပိုက်နိုင်ခဲ့သည်။ စုန်းမတစ်ယောက်အား မိဖုရားမြှောက်ခြင်းအားဖြင့် ဤမျှလောက်အသုံးဝင်မည်မထင်ခဲ့သော ဘုရင်လီယို သည် စကားလက်အား အထင်သေးမိသည်ကို နောင်တအနည်းငယ်ရလိုက်သည်။
××××××××××××××××××××××××
၂ပတ်ကျော်ကြာခဲ့သော ခရီးမှ ပြန်လာခဲ့လျှင် လွမ်းဆွတ်တမ်းရနေရသော မိဖုရား အိုလီဗီယာအား အပြေးသွားတွေ့ခဲ့၏။ ဘယ်တော့မှနန်းဆောင်ထဲကမထွက်သော မိဖုရားဟာ ဥယျာဉ်ထဲမှာဆိုသောကြောင့် လီယို ထူးဆန်းသည်ဟု ယူဆကာ လိုက်လာခဲ့လျှင် ပို၍ထူးဆန်းစွာ သူမ ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်မောနေသည်အား တွေ့လိုက်ရ၏။
ရယ်ပြုံးခြင်းမရှိတဲ့မိဖုရားဟာ ရယ်မောနေသဖြင့်လီယို သဘောကျနှစ်သက်စွာ လိုက်ပြုံးမိရင်း သူမဘာကြောင့်ပြုံးနေသလဲ အသံတိတ်ချောင်းကြည့်မိလျှင် ပန်းတွေခူးပေးနေသည့် ကိုယ်ရံတော်လူးကပ်(စ်) ကြောင့် စိတ်ကသိကအောက်ဖြစ်သွားမိသည်။
"အဟမ်း!"
လီယိုရဲ့ အသံကြောင့် ကိုယ်ရံတော်လူးကပ်(စ်) ဟာချက်ချင်းဒူးထောက်၍ အိုလီဗီယာတစ်ယောက် မျက်နှာသည် ချက်ချင်းမဲ့ကျသွားလေသည်။
"အိုလီဗီယာ....ဒီဥယျာဉ်ကို နှစ်သက်တာပဲ"
လီယိုကဆိုလျှင် အိုလီဗီယာ ခေါင်းညိတ်ခြင်းမှအပ ငြိမ်သက်နေ၏။လီယိုရောက်လာပြီမို့ လူးကပ်(စ်) ရှောင်ပေးလိုက်သည်။
"ငါကိုယ်တော်မရှိသော နေ့ရက်အချို့မှာ ကောင်းကောင်းရှိနေရဲ့လား"
လီယို၏အမေးကို သူမ မဖြေနိုင်ဘဲ သူမမျက်လုံးတွေဟာ ဥယျာဉ် တံခါးမှ လူးကပ်(စ်)ဆီသို့သာ။
"စိုးရွံ့မိပါတယ် အရှင်....လေတိုက်လာပြီမို့ နန်းဆောင်ကိုပြန်ခွင့်ပြုပါ"
"ကိုယ်တော် လိုက်ပို့မယ်"
"အထ်ိန်းတော်တွေနဲ့ကိုယ်ရံတော်ရှိနေတာမို့ စိတ်ချလက်ချအနားယူပါ အရှင်!"
×××××××××××××××××××××××××
လီယိုပြန်ရောက်လာကတည်းက သူမဟာ အရင်ကထက်ပို၍ စ်ိမ်းကားလာခဲ့သည် ။ လူးကပ်(စ်)နှင့် မကြာခဏ တွဲလျှက် တွေ့ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ်ရံတော်ဆိုတာ အမြဲ အနားမှာရှိနေရမည်မို့ လီယို သည်းခံ နေခဲ့ပေမဲ့ ထိုနေ့မှာတော့.....
"အရှင် လီယို မိဖုရား အိုလီဗီယာ ပျောက်နေတယ်"
ဆိုသည့် သတင်းကြားပြီးနောက်လီယိုသည် သွေးပွက်ပွက်ဆူလာကာ နေရာအနှံ့လိုက်ရာခဲ့ပါသည်။ နောက်ဆုံး နတ်ရေကန်ကိုသတိရကာ လီယို မြင်းကိုအပြင်းနှင်၍ရောက်လာခဲ့လျှင်
ထင်သည့်အတိုင်း ယုံကြည်ရသောကိုယ်ရံတော်နှင့် သိပ်ချစ်ရတဲ့ မိဖုရားဟာ အနမ်းခြွေနေကြသည့် ပုံရိပ်က လီယို့ ရဲ့ဒေါသ ဒီဂရီတွေကို အမြင့်ဆုံးသို့ ရောက်ရှိစေလျှက်
ချွှင်!!!!
ဓားကို ဆွဲထုတ်ကာ ခြေလှမ်းတို့ရှေ့ဆက်ခဲ့သော်....
"အရှင်လီယို!"
အိုလီဗီယာက ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့စွာ
"အရာရာစစ မင်းဟာ သစ္စာမရှိတဲ့ မိန်းမပဲ အိုလီဗီယာ.... ငါ့နောက်ကွယ် ငါယုံကြည်ရတဲ့ ကိုယ်ရံတော်နဲ့ဖောက်ပြန်ရဲတယ်"
"စိုးရွံ့မိပါတယ် အရှင်....ကျွန်ုပ်ရဲ့အကြံအစည်ပါ မိဖုရားအိုလီဗီယာမှာ ဘာအပြစ်မှမရှိပါဘူး "
လူးကပ်(စ်) သည်အဆုံးထိ ကာကွယ်ပေးဖို့ ကြိုးစားမည့်ပုံစံ။ အိုလီဗီယာသည် ရေအိုင်ထဲမှ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ပြီး
"ကျွန်မတို့ကို လွှတ်ပေးပါ အရှင်လီယို ကျွန်မ အရှင့်ကို ဘယ်တုန်းကမှမချစ်ခဲ့ပါဘူး ကျွန်မ ချစ်တဲ့သူနဲ့ ထွက်သွားပါရစေ"
အိုလီဗီယာရဲ့စကားတိုင်းဟာ လီယိုရဲ့ နှလုံးသားကို ထိုးနှပ်လျှက်
"တောက်....မင်းတို့၂ယောက်ထဲက တစ်ယောက် သေရမယ် "
လီယိုက ဓားကို အရှိန်ဖြင့် လူးကပ်(စ်)ရင်ဝကို ထိုးစိုက်လိုက်လျှက်
"မလုပ်နဲ့......အား......"
အာခေါင်ခြစ်ကာ အော်လိုက်သော အိုလီဗီယာသည် လူးကပ်(စ်)ဘေးမှာ ဒူးထောက်လျှက် ထိုင်ချပြီး
"လူးကပ်(စ်) အီးဟီး ဟီး ဟီး....."
လီယိုဟာ မေးကြောတွေထောင်လာ၍
"မင်း ငါနဲ့အတူ နန်းတော်ကို ပြန်လိုက်ခဲ့ရမယ် အိုလီဗီယာ!"
အိုလီဗီယာသည် လီယို့ကို နီရဲနေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့်စူးစူးနစ်နစ် ကြည့်လိုက်ပြီး
"ပြန်မလိုက်နိုင်ဘူး အရှင်လီယို.... ကျွန်မချစ်သူသေရင် ကျွန်မလည်း သေမယ်...."
အိုလီဗီယာသည် ခေါင်းပေါ်က နှင်းဆီပွင့်သဏ္ဌာန် ဆံထိုးကို ဖြုတ်၍
"ကောင်းကင်နဲ့မြေကြီး ဤနတ်ရေကန်ကို တိုင်တည်၍ ကျိန်ဆိုအပ်ပါသည် သူတစ်ပါး ချစ်ခြင်းကို ရက်စက်စွာ ခွဲအပ်ခဲ့တဲ့ အယ်လ်ဆာရာရဲ့အရှင်သခင်လီယို....ဤအချိန်မှစ၍ ခြင်္သေ့တစ်ကောင် အသွင်ဖြင့် အကျွန်ုပ် ပြန်လည်းမမွေးဖွားမချင်း မကျွတ်လွတ်စေအံ့ ... ချစ်မိသူမှန်သမျှနှင့်သေကွဲကွဲရစေအံ့.... အွတ်...."
သူမ၏ရင်ဘက် နှလုံးသားတည့်တည့်ကို သူမကိုယ်တိုင်ထိုးစိုက်၍ သွေးများလည်းနှုတ်ခမ်းထောင့်မှစီးကျလျှက်
"ဤနှလုံးသွေးနှင့် အကျွန်ုပ်အသက်ကို တိုင်တည်၍ ကျိန်ဆိုပါသည် အွန့်..."
ဓားတန်းလန်းနှင့်သေနှင့်ပြီးသော လူးကပ် (စ်) ၏ဘေးမှာ သူမဟာ ရုတ်ချည်း နှလုံးပေါက်ကာ ကျိန်စာတိုက်ရင်းသေဆုံးသွားခဲ့သည်အား
"အိုလီဗီယာ........."
လီယို သူမနာမည်ကို ရေရွတ်ရင်း မျက်လုံးနှင့်တပ်အပ်မြင်တွင့်လိုက်ရသည်မှာသူမတိုက်ခဲ့သော ကျိန်စာထက် နှလုံးသားထက်မှာ စူးအောင့်ကာ ကြွေမွသွားသကဲ့သို့ခံစားခဲ့ရပါသည်။
×××××××××××××××××××××××××××××××
အမှားပါရင်ခွင့်လွှတ်ပါ
အပိုင်း (18) ဆက်ရန်
Zawgyi Version
ဘုရင့္ သည္းဦးပန္
အပိုင္း (17)
အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး သည္းလည္း အိပ္ခါနီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ဒီဂရီ ေပးေသာ လက္ေဆာင္အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္သည္။
"ဘာေတြမ်ားထည့္ထားလည္းမသိဘူး "
သည္းသည္ Shopping Bagထဲကေန လက္ေဆာင္ဘူးေလးအျပာေရာင္ေလးကို ထုတ္လိုက္သည္။
"ဘူးေလးကလွလိုက္တာ "
စည္းထားေသာ ဖဲႀကိဳးအျဖဴေရာင္ေလးကိုေျဖလိုက္ၿပီး ဘူးေလးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္
"ဟင္!"
မိုးျပာေရာင္ဂါဝန္ေလးတစ္ထည္
သည္းျဖန့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ လည္ပင္းေပါက္မွာ ပုလဲလုံးေလးေတြသီထားၿပီး လက္ေဖာင္းဂါဝန္ဝဲဝဲေလးဟာ သည္းနဲ႕ဆိုတကယ္လိုက္ဖက္မွာ
"ဒီဂရီ ေ႐ြးတတ္လိုက္တာ ငါ့အႀကိဳက္ကိုသိေနတယ္ "
သည္းက ဂါဝန္ေလးကို ကိုယ္မွာကပ္ၾကည့္ၿပီး မွန္ၾကည့္ေနရင္း လက္ေဆာင္ဘူးထဲက စာတစ္ေစာင္ကိုပါ ေတြ႕လိုက္သည္။
အလွစကၠဴအျပာေခါက္ေလးအား သည္းလွမ္းယူ ဖြင့္ျဖန့္လိုက္သည့္အခါ အလယ္တန္းတုန္းကတည္းက လက္ေရးသိပ္လွေသာ ဒီဂရီလက္ေရးစစ္စစ္။
'သည္း....
မနက္ျဖန္ ၃နာရီ ငါေပးတဲ့ဂါဝန္ေလးဝတ္ၿပီး Dream Hotal ကိုလာခဲ့ပါ
လာျဖစ္ေအာင္လာေနာ္ နင္မလာမခ်င္း ငါ Hotalေရွ႕မွာ ေစာင့္ေနမွာ
သည္းဖတ္ၾကည့္ရင္း
"သူကဘာအ႐ူးထျပန္တာလဲ "
သည္းသည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႕သာ ရိုးရိုးသားသား စဥ္းစားလိုက္ၿပီး
"ေနပါဦး အဲ့ဒီေတာ့ သင္တန္း ငါ့သင္တန္းဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
ကလင္>>
ဖုန္းက Messageဝင္လာသည္အား ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
'စိတ္ပူပါနဲ႕ နင့္ရဲ႕ အလုပ္ေရာ သင္တန္းေရာ ငါခြင့္ယူထားတယ္
"ဟာ အန္တီခ်ိဳေနမေကာင္းပါဘူးဆို "
သည္းက ဒီဂရီဖုန္းေခၚလိုက္သည္။
"ဟယ္လို"
"ဘာလဲ "
"ဟဲ့ နင့္ကိုဘယ္သူကလာမယ္ေျပာလို႔ သင္တန္းေတြ အလုပ္ေတြပါ ခြင့္ယူထားရတာလဲ"
"မလာလို႔မရဘူးေနာ္ လာကိုလာရမွာ "
"ငါအလုပ္က အန္တီခ်ိဳေနမေကာင္းဘူးဟ"
"အဲ့တာေၾကာင့္ လူစားထိုးထားခဲ့တယ္ နင့္အစား"
"ဘယ္သူ႕ကိုလဲ "
"ငါ့ ေဘာဒီဂတ္ကို စိတ္မပူနဲ႕ သူက နင့္ထက္ေတာင္ အလုပ္အကိုင္သပ္ရပ္ေသးတယ္"
"ေကာင္စုတ္ ေအး ေတြ႕မွ ေသမယ္"
"အဲ့တာဆိုလာမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား "
"စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္ ဒါနဲ႕ လြန္းျပည့္ေရာ..."
"မပါဘူး နင္တစ္ေယာက္တည္း ငါအိပ္ေတာ့မယ္ ဖုန္းခ်လိဳက္ၿပီ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့"
ထပ္ေမးၿပီး မလာဖို႔ဆင္ေျခေပးမည္စိုး၍ ဒီဂရီ ဖုန္းခ်ပစ္လိုက္၏။သည္းက သက္ျပင္းခ်ၿပီး
"က်စ္ ဒီဂရီ ေခါင္းမာ ပုံနဲ႕ေတာ့ ကိုကိုက လႊတ္ပါ့မလားမသိဘူး"
သည္းမနက္စာစားဖို႔ဆင္းလာခဲ့ေသာ္လည္း
အလုပ္သြားဖို႔ျပင္ဆင္ထားျခင္းမရွိ ။လိုင္းယ(န္)လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ေမာ့ေသာက္ရင္း
"ဒီေန႕အလုပ္မသြားဘူးလား"
သည္းေခါင္းညိတ္လိုက္၍
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ မေန႕ကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ေနမေကာင္းဘူးဆို"
"သည္း အလုပ္ခြင့္ယူထားတာ"
သည္းေျပာရမွာ ေၾကာက္တာေတာ့အမွန္ပဲ တကယ္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ မေျပာရဲဘူး ကိုကို စိတ္ဆိုးမွာေသခ်ာတယ္။
သည္းေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ၿပီး
"သည္း သြားစရာရွိလို႔"
"ကိုယ့္ကိုလည္းေျပာမထားပါလား ဘယ္ကိုလဲ"
သည္း လက္သည္းေတြကိုသာအေၾကာင္းမဲ့ ကုပ္ျခစ္ရင္း
"ဒီဂရီ ဆီကို"
"ဘယ္သူ႕ဆီ?"
လက္ထဲကလိေမၼာ္ရည္ခြက္ကို စားပြဲေပၚသို႔ ဂြတ္ကနဲျမည္ေအာင္ခ်လိဳက္ရာ သည္းေရွ႕က အစားမျပတ္တဲ့ ခရစ္ ပင္လန့္သြားရသည္။
"ဟို....သင္တန္းေတြေရာ သူကခြင့္ယူထားၿပီးၿပီ အဲ့တာ ....."
"အဲ့ဒီေတာ့ မင္းကသြားမယ္ေပါ့!"
သည္းသည္ စိတ္တိုေနေသာ လိုင္းယ(န္)ရဲ႕အရမ္းတည္ေနသည့္မ်က္ႏွာကို မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။
"စိတ္မပူပါနဲ႕ သူလည္း ေျပာစရာရွိလို႔ ေခၚ႐ုံတင္ပါ သူကေခါင္းမာတယ္ "
"အဲ့ဒီေတာ့ကိုယ္က လႊတ္ေပးရမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား!"
လိုင္းယ(န္)မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည့္အခါ
သည္း အျခားလူေတြလည္းရွိေနေသးသျဖင့္ လိုင္းယ(န္)ရဲ႕ လက္ကို ဆြဲေခၚသြားသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ"
"လာပါ ကိုကို "
ေကာင္မေလးဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ မလိုက္ခ်င္လိုက္ခ်င္ပါသြားေသာ လိုင္းယ(န္)အားၾကည့္ၿပီး ခရစ္ႏွင့္ မစၥေဆြတို႔ ရယ္မိၾကသည္။
"ဘာလဲ ဘာလို႔ဆြဲေခၚလာတာလဲ"
"ကိုကိုက ဆူတာကိုး သူတို႔ကၾကည့္ေနၾကတာ"
"အဲ့ေတာ့ ကိုယ္က မင္းတျခား ေကာင္ေလးနဲ႕သြားေတြ႕ကို ဒီတိုင္းလႊတ္ေပးလိုက္ရမွာလား "
"ကိုကို စိတ္ဆိုးမွာသိပါတယ္ ၿပီးေတ့ာ ဒီဂရီ ဘာေျပာခ်င္လို႔ ေခၚတာလဲဆိုတာလည္း သည္းသိတယ္ "
"အဲ့တာကို မင္းက သြားဦးမယ္ေပါ့ဟုတ္လား"
"သည္းမွာကိုကိုရွိတဲ့အေၾကာင္း ၿပီးေတာ့ သည္းကိုမေမွ်ာ္လင့္ဖို႔ ဒါေတြသြားေျပာမလို႔ပါ သည္းနဲ႕ဒီဂရီ ကသူငယ္ခ်င္းေတြေလ အဲ့ဒီေတာ့ သြားေတာ့သြားသင့္တာေပါ့အက်ိဳးအေၾကာင္းေတာ့ေျပာျပရမွာေပါ့ ကိုကိုကလည္း "
လိုင္းယ(န္)လည္း သူမေျပာတာ သဘာဝက်ေနသည္မို႔ ဆက္မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။
"ကိုကို သည္းကိုသြားခြင့္ျပဳမယ္မဟုတ္လား"
"ကိုယ္လိုက္ပို႔မယ္ "
မေလ်ာ့ခ်င္တဲ့လိုင္းယ(န္)သူမ ေခါင္းေလးကို ကိုင္ကာေျပာလိုက္သည္။
"သည္းဟာသည္းပဲသြားပါမယ္ လုပ္ပါေနာ္ ကိုကိုေနာ္ !"
"သည္းငယ္ ကကြာ!"
"ကိုကိုက သည္းကိုအလိုလိုက္ပါတယ္ေနာ္ ေနာ္"
"သည္းကဘာနဲ႕သြားမွာလဲ"
"Busကားနဲ႕"
"Bus မွတ္တိုင္ထိအေဝးႀကီးကို Driverတစ္ေယာက္ကိုပို႔ခိုင္းလိုက္!"
သည္းလည္း ထပ္မျငင္းေတာ့ဘဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။
"ဒါဆိုသည္း ေရသြားခ်ိဳးလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
"အၾကာႀကီးမခ်ိဳးနဲ႕"
"ဟုတ္!"
သူလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ရရင္ ၿပဳံးေနတာပဲ ဒီေကာင္မေလးကေတာ့။
လိုင္းယ(န္)ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီေန႕ ခရစ္ႏွင့္အတူ ကုမၸဏီလိုက္ရမည္မို႔ အတင္းအၾကပ္မေျပာေတ့ာေပ။
သည္းကို တစ္ခုခုဆိုတာနဲ႕ဖုန္းဆက္ဖို႔
အၾကာႀကီးမေနဖို႔ ဒီဂရီ႕ကိုေသခ်ာျငင္းဖို႔ လမ္းမွာ ဘယ္သူေခၚေခၚမလိုက္ဖို႔တဲ့ေလ။
ကေလးက်ေနတာပဲ မွာၾကားသြားတာ
သည္း ဒီဂရီေပးေသာဂါဝန္အျပာေလးကို ဝတ္ဆင္လိုက္ရာ ဒူးအထက္ သာရွိၿပီး မွန္ေရွ႕မွာတစ္ပတ္လွည့္လိုက္ရာ ဝဲသြားေသာဂါဝန္ေလးႏွင့္အၿပိဳင္ သူမလွပေနလိုက္တာမ်ား
ဖုန္းႏွင့္ပိုက္ဆံအနည္းငယ္သာဆန့္ေသာ အိတ္ကေလးကိုလြယ္ကာ ဆံပင္ေတြကို မစည္းဘဲျဖန့္ထားၿပီး သည္းအခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။
သည္းထြက္လာေတ့ာ ကိုကိုမရွိေတာ့ေပ ။
ကံေကာင္းတာပဲေျပာရမလား မဟုတ္ရင္ သည္းကိုခ်က္ခ်င္းအဝတ္ျပန္လဲခိုင္းမွာ
"မမေလး ကားေပၚတက္ပါ သခင္ ကလိုက္ပို႔ဖို႔ေျပာထားပါတယ္"
သည္း လည္း Driverဖြင့္ေပးေသာ ကားထဲဝင္ထိုင္လိုက္၏။
"သည္းကို Bus မွတ္တိုင္မွာပဲခ်ေပးေနာ္"
"ဟုတ္ကဲ့ဗ်"
သည္း ေနာက္၁၀မိနစ္ေလာက္ေနလွ်င္ ေရာက္လာမည့္ Busကားကိုေစာင့္ေနရင္း
ေဘးက မိန္းမ ေယာက္်ားမေ႐ြး သည္းကို လွည့္ၾကည့္ေနတာသတိထားမိပါသည္။
"ဒီေန႕ လွေနပါလား"
သည္းရဲ႕ေဘးမွာလာရပ္ေသာ အျဖဴေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ကုပ္အျဖဴဝတ္ထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္။
"စကားလက္?"
ႏႈတ္ခမ္းနီနီေတြကၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး
"ဒီေန႕ မင္းဒီဂရီ႕ကိုျငင္းဖို႔သြားမွာမဟုတ္လား"
ႀကိဳသိေနသည့္ စကားလက္ေၾကာင့္ သည္းမ်က္လုံးျပဴးအံ့ၾသသြားသည္။
"ဘယ္လိုလုပ္?"
"ငါကစုန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာေမ့ေနၿပီလား"
သည္း နားနားေလးကိုတိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္၍
"ဒီေန႕ မင္းေသခ်ာေပါက္သိရမယ့္ ကိစၥေတြရွိတယ္"
"ရွင္? သည္းက ဒီဂရီနဲ႕ခ်ိန္းထားတယ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ရိုင္ယန္လိုင္းယ(န္)အတြက္ေရာ ဒီဂရီအတြက္ေရာ သိပ္တန္ဖိုးရွိတဲ့အေၾကာင္းေတြပါ မင္းမသိခ်င္လည္း ေနခဲ့ေပါ့ ဒီေန႕မွမဟုတ္ရင္ ဒီဂရီတစ္ခုခုျဖစ္လိမ့္မယ္"
စကားလက္သည္ သည္းကိုေက်ာခိုင္းကာထြက္သြားလိုက္လွ်င္သည္းက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဖိကိုက္ၿပီး
"ခဏ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ"
စကားလက္က မသိဘူးဆိုသည့္အေျဖမ်ိဳးကို ပုခုံးတြန့္ျပေျဖလိုက္သည္။သည္းလည္း သက္ျပင္းခ်ကာစကားလက္ဖြင့္ေပးေသာကားထဲသို႔ဝင္လိုက္၏။ထို႔ေနာက္ စကားလက္လည္း ကားထဲဝင္လာၿပီး ကားတံခါးကိုေစာင့္ပိတ္လိုက္ရာ႐ုတ္တရက္ သည္းတို႔ ခပ္ျမင့္ျမင့္အေဆာက္အဦးတစ္ခုက တိုက္ခန္းထဲေရာက္သြားသည္။
သည္း ထိုင္ေနေသာ ဖန္နဲ႕ျပဳလုပ္ထားသည့္ ထိုင္ခုံခပ္ျမင့္ျမင့္ေရွ႕ကဖန္စားပြဲႀကီးေပၚမွာလည္း ဝိုင္ခြက္အစားစားတင္ထား၏။သည္းက မ်က္လုံးနဲ႕လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ နံရံမွာကပ္ထားေသာ စကားလက္၏ အျဖဴအမဲ sexyက်က် ပုံ။ေသခ်ာၿပီ ဒါဟာ စကားလက္၏အိမ္။
"ဘာလို႔ သည္းကို ဒီေခၚလာရတာလဲ"
"ဒီေနရာထက္လုံၿခဳံတဲ့ေနရာမရွိဘူး"
စကားလက္က အေပၚကဝတ္ထားေသာကုပ္အကၤ်ီကိုခြၽတ္ကာ ဆိုဖာအျဖဴေရာင္ႀကီးေပၚသို႔ပစ္တင္လိုက္၏။ ရင္ဟိုက္ ႀကိဳးတစ္လုံးအနက္ေရာင္အကၤ်ီႏွင့္ စကားလက္က ေမာ္ဒယ္လို႔ေျပာစရာမလိုေအာင္ ခႏၶာကိုယ္က perfectျဖစ္လြန္းသည္။
"ရွင္ေျပာတဲ့သည္း သိရမယ့္အေၾကာင္းေတြကဘာေတြလဲ"
စကားလက္က သည္းနဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္လိုက္ၿပီး
"မင္းသိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့ လိုင္းယ(န္)ရဲ႕က်ိန္စာကဘယ္လိုျဖစ္လာသလဲ ဘယ္လိုေျဖရမလဲ ဆိုတာေလ!"
"သည္းမွာ အခ်ိန္အမ်ားႀကီးမရွိလို႔ ျမန္ျမန္ေျပာျပပါ"
စကားလက္တစ္ခ်က္ၿပဳံး၍
"ေနာက္က Dream bedမွာသြားထိုင္လိုက္"
သည္း စကားလက္ၫႊန္ျပတဲ့ ထိုDream bedမွာသြားထိုင္လိုက္ရာ
"ငါ့မ်က္လုံးေတြကို ေသခ်ာၾကည့္ "
သည္းသည္ စကားလက္၏စူးရွျပင္းထန္ေသာအၾကည့္ေတြကိုရင္ဆိုင္လိုက္ရၿပီးေနာက္
စကားလက္ လက္ေဖ်ာက္တစ္ခ်က္တီးတာပဲၾကားလိုက္ရ၍ သည္းအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
##လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္၁၀၀၀ခန့္က##
အယ္လ္ဆာရာတိုင္းျပည္တြင္ငယ္႐ြယ္ေခ်ာေမာႏုပ်ိဳေသာ ဘုရင္တစ္ပါးမင္းျပဳ၏။
အနည္းငယ္လွိုင္းရွိေသာဆံပင္ေတြက ပုခုံးေပၚမွတစ္ဆင့္က်ေနၿပီး ျဖဴေဖြးေသာအသားအေရေပၚတြင္ထိုအနက္ေရာင္ဆံသားမ်ားကထင္းရွားလွ်က္ရွိသည္။
ဘုရင္သည္ငယ္႐ြယ္ေခ်ာေမာသေလာက္ ထက္ျမတ္ၿပီးတိုက္ရည္ခိုက္ရည္လည္းအျပည့္အဝရွိသည္။
လူတိုင္းမွာအားနည္းခ်က္တစ္ခုရွိစၿမဲမို႔ အယ္လ္ဆာရာတိုင္းျပည္ရဲ႕အရွင္သခင္လီယိုတြင္လည္း အျမတ္ႀကီးေဒါသထြက္လြယ္သည္က သူ၏အားနည္းခ်က္သဖြယ္။
"အရွင္လီယို အရွင္လီယို !"
ျပာယာခက္ေအာင္ေျပးလာေသာ ညာလက္႐ုံးေၾကာင့္ အေမႊးနံ႕သာေပါင္းစုံႏွင့္ေရကန္ထဲမွႏွင္းဆီဖက္ေတြၾကားကေန ထလာခဲ့ရာ
အေစအပါးေတြက ဝတ္႐ုံအသင့္...
"အရွင္လီယို!"
"အဘယ္ေၾကာင့္ အဲ့သေလာက္ေျပးလာရသလဲ ငါကိုယ္ေတာ္ အနားယူေနတာကို မသိျပန္ေလာ!"
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ အရွင္!"
ညာလက္႐ုံးသည္ အရွင္လီယို၏ေရွ႕တြင္ဒူးေထာက္လွ်က္
"ေလွ်ာက္တင္ေတာ္မူစမ္းပါဦး!"
"မွန္လွပါ အကြၽႏုပ္တို႔တိုင္းျပည္အတြင္းသို႔ နတ္မိမယ္တစ္ပါး ေႂကြက်လာပါတယ္ဘုရား!"
"ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္မရွိတဲ့စကားလဲ "
လီယိုက ညာလက္႐ုံး၏ခါးမွာခ်ိတ္ထားေသာဓားကိုဆြဲယူၿပီး လည္ပင္းသို႔ေထာက္လိုက္သည္။
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ အရွင္ အကျွန်ုပ်တို့ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္ဘုရား တိုင္းျပည္အစြန္ကနတ္ေရကန္ဆီသို႔ အရွင့္ကို သက္ေသလိုက္ျပခြင့္ေပးပါ ဘုရား!"
လီယို ဓားကိုပစ္ခ်လိဳက္ၿပီး
"အခုခ်က္ခ်င္း နတ္ေရကန္ကိုသြားဖို႔ ျပင္ဆင္စမ္း!"
လီယိုသည္ ေ႐ႊေရာင္နဂါး႐ုပ္ေတြေရးထိုးထားေသာမေဟာ္ဂနီေရာင္ ဘုရင္ဝတ္႐ုံအားဆင္ျမန္းလိုက္ၿပီး မၾကာမီတြင္ အဆင္သင့္ျပင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ျမင္းျဖဴစြတ္စြတ္ေပၚသို႔တက္ခြလိုက္ၿပီး နတ္ေရကန္သို႔ အျပင္းႏွင္ခဲ့၏။ ညာလက္႐ုံးေျပာတာမွန္မမွန္ေသခ်ာမေသးေပမဲ့ နတ္ေရကန္ေဘးမွာလူေတြအုံးအုံးႂကြေနသည္။
"အရွင္လီယို ႂကြျမန္းေတာ္မူလာၿပီ အားလုံး ေဘးကပ္ၾက "
ကိုယ္ရံေတာ္အခ်ိဳ႕က အေရွ႕ကဦးေဆာင္လမ္းရွင္းၾကသည့္အခါ ျပည္သူျပည္သူတို႔က အရိုအေသေပး ဦးၫႊတ္ဒူေထာက္ၾကေလသည္။
လီယိုဟာ တစ္လွမ္းခ်င္းသြားေနေသာျမင္းျဖဴေပၚကေန ျမင္ေနရသည့္ ေရကန္ထဲက မိန္းကေလးတစ္ဦး။ဒါဟာ သူတို႔ေျပာေနၾကသည့္ နတ္မိမယ္လား။
ထူးထူးျခားျခား နို႔ႏွစ္ေရာင္ဆံပင္ေတြပိုင္ဆိုင္ထားၿပီး ေရလိုၾကည္လင္ေခ်ာေမြ႕လွသည့္သူမရဲ႕အသာအေရ တစ္လဲ့လဲ့ေတာက္ပေနေသာမ်က္လုံးမ်ား ထိုမိန္းကေလး၏အလွသည္ လီယို႔ကို မွင္သက္သြားေစသည္။ လိပ္ျပာေတြက သူမအနားမွာတဝဲဝဲလည္ေနၿပီး ေရစိုေနေသာဂါဝန္အျဖဴေရာင္ႀကီးႏွင့္ ေကာင္းကင္ကိုတစ္လွည့္ သူမကိုယ္တစ္ဝက္နစ္ျမဳပ္ေနေသာ ၾကည္လင္စိမ္းလဲ့ေနသည့္ေရျပင္ကိုတစ္လွည့္ ေငးၾကည့္ေနသည္။
"ဒီမိန္းကေလးကို နန္းေတာ္ေခၚယူၿပီးစစ္ေဆးရမယ္"
လီယို၏ အမိန့္ၾကားလွ်င္ ၾကားခ်င္း ထိုမိန္းကေလးအား ကိုယ္ရံေတာ္အခ်ိဳ႕သည္ ေရထဲမွ ဆြဲေခၚေဆာင္ယူလာသည္။ လီယိုဟာ ျမင္းေပၚေနဆင္းလာ၍ သူ၏ဝတ္႐ုံကိုခြၽတ္ကာ သူမအား ၿခဳံေပးလိုက္လွ်င္
"အရွင္...ဒါကမသင့္ေတာ္ပါဘူးဘုရား"
ညာလက္႐ုံး၏ အႀကံေပးျခင္းအား လီယိုဟာ လက္ကာျပလိုက္သျဖင့္ ဘယ္သူမွ ထပ္မေျပာရဲၾကေတာ့ေပ။ လီယိုသည္ သူမကိုေပြ႕ယူ၍ ျမင္းေပၚတက္လိုက္သည္။ အရွင္ဘုရင္တစ္ဦးတည္းသာစီးခြင့္ရသည့္ျမင္းျဖဴအား ပထမဆုံးစီးခြင့္ရသည့္မိန္းကေလးတစ္ဦးျဖစ္သည္။
"နန္းေတာ္ကိုျပန္ၾကမယ္"
အျပင္းႏွင္ေသာျမင္းေပၚမွာ အရွင္လီယိုရဲ႕ရင္ခြင္ထဲကသူမသည္ တစ္ခြန္းတစ္စမွ ဟျခင္းမရွိဘဲ ပါလာခဲ့၏။ သူမအနားက ျမက္သင္းနံ႕အခ်ိဳ႕ရၿပီး လီယို၏ေမးဖ်ားႏွင့္ထိေတြ႕ေနေသာ အျဖဴေရာင္ဆံႏြယ္အခ်ိဳ႕ဟာလည္း ေပ်ာ့ေျပာင္းလွ်က္ႏူးညံ့လွသည္။ နန္းေတာ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ေရာက္ခ်င္း လီယိုကိုယ္တိုင္ျမင္းေပၚကေနခ်ေပးခဲ့၍အထိန္းေတာ္ေတြအား
"သူ႕ကို သန့္ရွင္းၿပီး ငါကိုယ္ေတာ္ ဆီေခၚလာခဲ့!"
လီယိုသည္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေကြး႐ုံၿပဳံးၿပီး သူ၏အိပ္ေဆာင္သို႔ျပန္ခဲ့၏။
မ်က္လုံးထဲကမထြက္တဲ့ သူမရဲ႕ပုံရိပ္ေတြ တကယ္ပဲနတ္မိမယ္မ်ားလား။
တစ္ခါမွမခ်စ္ဖူးသည့္စစ္ပြဲနဲ႕တိုင္းျပည္အေရးသာေခါင္းထဲရွိေသာ ဘုရင္တစ္ပါးအေနနဲ႕ ျမင္ျမင္ခ်င္းအခ်စ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးလားဟု ေမးလွ်င္သင့္ေတာ္ပါေလမလား။
"အရွင္.....မိန္းကေလး ေရာက္လာပါၿပီဘုရား"
"ဝင္လာခိုင္းလိုက္!"
တံခါးဖြင့္သံၾကားၿပီးေနာက္ ရလိုက္သည့္ ေရခ်ိဳးဆီေတြထဲလို ႏွင္းဆီနံ႕ခပ္သင္းသင္းေလးရလိုက္၍ လီယို လွည့္ၾကည့္လိုက္လွ်င္...
ဆံႏြယ္အျဖဴေရာင္မ်ားအား က်စ္ဆံၿမီးခပ္ေျပေျပေလးက်စ္၍ ပုခုံးတစ္ဖက္မွာခ်ထားေသာ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးဟာ ေတာက္ပစြာဆီးႀကိဳလွ်က္။
"ထိုင္!"
အမိန့္ေနာက္မွာ သူမဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္၏။
"မင္းနာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ"
"အိုလီဗီယာ!"
ခပ္တိုးတိုးသူမအသံဟာ လီယို႔အား အနည္းငယ္စိတ္ထင့္ေစခဲ့ေပမဲ့
"အိုလီဗီယာ....သိပ္လွတဲ့အမည္ပဲ"
လီယို တတြတ္တြတ္ေရ႐ြတ္ေနမိတဲ့သူမနာမည္ပင္ျဖစ္သည္။
"ဘာေၾကာင့္ နတ္ေရကန္ထဲဆင္းခဲ့ရသလဲ မင္းကဘယ္ကလာသလဲ"
အိုလီဗီယာသည္ ေခါင္းသာရမ္းခါ၍ တုန့္ျပန္ေျဖဆိုျခင္းမရွိ။
"မင္းရဲ႕မွတ္ဉာဏ္ေတြေပ်ာက္ဆုံးေနသလား အိုလီဗီယာ!"
ဘုရင့္အိပ္ေဆာင္မွာ ညေနေဆာင္းအထိ ထိုေနရာကမထ ေမးသမွ်ေခါင္းခါခဲ့ၿပီးေနာက္ အိုလီဗီယာအား လီယို ျပန္ခြင့္ေပးလိုက္သည္။
ဘယ္ကလာ၍ ဘယ္မ်ိဳးရိုးကဆင္းသက္လာသလဲ သူမအေၾကာင္းဟူ၍ နာမည္မွတစ္ပါးမသိရေသာ မိန္းကေလးကို ငါဘယ္လိုခ်စ္မိေနသလဲ သူမျပန္သြားၿပီးေနာက္ လီယိုကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမခြန္းအထပ္အထပ္ျပန္ေမးေနမိရင္း ညသန္းေခါင္ထိအိပ္မေပ်ာ္နိုင္သည့္ ကိုယ့္စိတ္ႏွလုံးအားလုံးကို အိုလီဗီယာေခၚေသာ မိန္းကေလးက အပိုင္သိမ္းထားသည္။
"အရာရာစစ ဘယ္သူမွန္းမသိတဲ့ မိန္းကေလးက ဘာေၾကာင့္ ငါ့ေခါင္းထဲကမထြက္ရသလဲ"
လီယိုသည္ ခ်က္ခ်င္း ဆိုလို အိပ္ေဆာင္ကေန ထြက္လာခဲ့လွ်င္
"အရွင္....ဒီအခ်ိန္ႀကီးဘယ္ကို...."
"ပါးစပ္ပိတ္ထား တစ္ေယာက္မွလိုက္မလာၾကနဲ႕"
လီယိုရဲ႕ အမိန့္ေနာက္မွာ ျပားျပားဝပ္စြာက်န္ရစ္ခဲ့ေသာ အထိန္းေတာ္ ကိုယ္ရံေတာ္အသီးသီး.....
လီယို ေရာက္ခဲ့ေသာ ဒီနန္းေဆာင္ ဝုန္းကနဲပြင့္လာသည့္ တံခါးေၾကာင့္ အိုလီဗီယာသည္ ကုတင္ေပၚကထလာၿပီး သူမ၏ေရွ႕၌ မတ္မတ္ရပ္တည္ေနေသာ လီယိုေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္း ဒူးေထာက္လိုက္သည္။
"အရွင္လီယို!"
လီယိုဟာ သူမရဲ႕ေရွ႕မွာ မုဆိုးဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္၍
"ငါကိုယ္ေတာ္ကို ေမာ္ဖူးစမ္း!"
"မသင့္ေတာ္တဲ့ အလုပ္မ်ိဳးပါ အရွင္!"
ဘယ္သူမွေမာ့မၾကည့္ရဲေသာ လီယိုရဲ႕မ်က္ႏွာကို သူမ မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းငုံ႕ေနဆဲမို႔လီယိုဟာ သူမမ်က္ႏွာကို ပါးႏွစ္ဖက္မွညစ္ယူေမာ့ေစခိုက္ ဒီၾကည္လင္ေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စုံ မွ ေဆးမကူပဲပန္းႏုေရာင္သမ္းေနသည့္ႏႈတ္ခမ္းပါးမ်ားအဆုံး လီယို႔ရဲ႕စိတ္ရိုင္းတို႔ကို ညွို႔ယူဖမ္းစားေနသေလာ။
႐ုတ္တရက္ နမ္းရွိုက္စုပ္ယူလိုက္ေသာ လီယိုေၾကာင့္ အိုလီဗီယာ ႐ုန္းမထြက္ရဲသလို ဘုရင့္အနမ္းရိုင္းေတြေအာက္မွာလည္းမနစ္ေမ်ာခ်င္ပါ။
သို႔ေသာ္လည္း အရွင္လီယိုက အနမ္းတစ္ခ်က္ႏွင့္ၿပီးမသြားဘဲ တုန့္ျပန္ျခင္းမရွိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ နမ္းလို႔မဝနိုင္သလို သူမအားေပြ႕ယူၿပီး ကုတင္ႀကီးသို႔ ညင္သာစြာခ်လိဳက္ကာ သူမအေပၚမွ အုပ္မိုးလွ်က္ရွိသည္။
ေန႕လည္က က်စ္ထားေသာဆံႏြယ္အျဖဴေတြဟာ ေျပေလ်ာ့က်ေနၿပီး ကုတင္ေပၚမွ အနီေရာင္ကတၱီပါအခင္းေပၚမွာ သူမအျဖဴေရာင္ဆံႏြယ္ေတြက ထင္ရွားစြာေတာက္ပလွ်က္ရွိေနသည္။
အရွင္လီယို၏ခပ္ထန္ေသာအနမ္းမ်ားေၾကာင့္ စိုရဲဖူးႂကြေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံပိုင္ဆိုင္ထားသည့္သူမသည္ ခပ္ဝိုင္းဝိုင္းမ်က္လုံးေတြကေန အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းႏွင့္ အလြန္ပင္ပူေလာင္ေနဟန္ရွိေသာ အရွင္လီယိုအား စိုး႐ြံ႕စြာေငးၾကည့္ေနခိုက္ လီယိုသည္ ခပ္ပါးပါး ဝတ္႐ုံကေလးေအာက္မွာ သူမ၏အေသြးအသား ခႏၶာကိုယ္အား ျမင္ေနရသည္မွာ မထိေတြ႕ပဲမေနနိုင္ေတာ့သျဖင့္ ခါးမွ ႀကိဳးကေလးအား အသာအယာေျဖဖြင့္လိုက္လွ်င္ ျဖဴေဖြးဝင္းမြတ္ေသာ အသားအေရႏွင့္ လုံးဝန္းမို႔ေမာက္ေသာရင္သားေတြဟာ သူ႕ကိုမိန္းေမာသြားေစလွ်က္ ရင္သားအထက္မွ ခပ္ရဲရဲခ်ယ္သီးတစ္လုံးလိုအဖုကေလးေတြကိုလည္း သူၾကည့္မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ လက္တစ္ဖက္က ရင္သားမ်ားကိုထိေတြ႕ၿပီး တစ္ဖက္က်န္ေသာရင္သားကို ငုံ႕ရွိုးနမ္းရွိုက္ရင္း ငုံေထြစုပ္ယူလိုက္ရာအိုလီဗိယာမွာ ကတၱီပါအခင္းႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ရွက္႐ြံ႕ထိတ္လန့္ေနမိသည္။
လီယိုရဲ႕ လက္ေတြဟာ ၿငိမ္မေနဘဲ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ေလ်ာက္ ေခ်ာ့ေမြ႕ေသာအသားအေရဆီမွာ ေနရာလပ္မရွိေအာင္ ပြတ္သပ္ထိေတြေနသည္မွာ သူမ၏ေျခသလုံးႏွင့္ ေပါင္တံေတြပါမက်န္ အခုဆိုသူမပိုင္နက္ေနရာရပ္ဝန္းဆီသို႔ပါ က်ဴးေက်ာ္ေနၿပီ။
" အ...အရွင္! "
သတိေပးလာသည့္သူမအသံခပ္တိုးတိုးဟာ လီယိုကို တားဆီးနိုင္မွာမဟုတ္သလို အေရးစိုက္ျခင္းလည္းမရွိခဲ့ပါဘူး။
" အ... "
တစ္ခါတည္း လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေလာက္ထည့္သြင္းလိုက္သည့္ သူမပိုင္နက္ဟာ အရမ္းၾကပ္ေနၿပီး လီယိုဟာ သူမဆီကလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးလွ်က္ သူ၏ ဝတ္႐ုံေတာ္အား က်န္ေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခြၽတ္ခ်ခဲ့လွ်င္ ျဖဴဝင္းေသာ ရင္အုံႏွင့္အတူ ဗိုက္ဆီက ႂကြက္သားအျမႇောင္းေတြကလည္း ရင္ခုန္လွိုက္ဖိုစရာေကာင္းလွသည့္အျပင္ သူမကို ရမၼက္မီးေတြပူေလာင္ေနေသာ မ်က္လုံးေတြႏွင့္သူမအားစူးစိုက္ၾကည့္ေနေသာ အရွင္လီယိုဟာ သူ၏လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲထုတ္ၿပီးေနာက္
သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ကားေစၿပီးအလယ္တြင္ေနရာယူလွ်က္ တားျမစ္ဖို႔လွမ္းလာေသာသူမရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္လုံးကိုလည္း သူ၏ႀကီးမားေသာလက္တစ္ဖက္တည္းႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ သူ၏ဖြံ႕ထြားလွေသာ ပစၥည္းအား သူမပိုင္ဆိုင္မႈအတြင္းသို႔ တိုးဝင္းလိုက္သည္။
" အား..."
သူမက ခပ္ဟဟ ၿငီးလိုက္သည္။
၃ပုံ၁ပုံမွ်သာဝင္ေသးေသာ သူ႕အရာအား တစ္ဝက္ေလာက္ထိဝင္ေအာင္ ထပ္မံထိုးလိုက္ရာ သူမမွာ မ်က္လုံးေတြေဝဝါးလွ်က္ ႏႈတ္ခမ္းကေလးက ဟသည္ထက္ ပိုဟ သြား၏ ။
တစ္ခ်က္ၿငီးလိုက္တိုင္း လီယိုဟာ သူမဆီသို႔ ဇြတ္တိုးဝင္ေနသည္မွာ သူ၏ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းအားလုံးသူမအထဲသို႔ေရာက္သြားၿပီျဖစ္ရာ
ေအာက္မွ ႀကိတ္ခံထားရသည့္ အိုလီဗီယာဟာ အသံမထြက္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းကေလးဟလွ်က္ လီယို႔ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈအတိုင္း သူမရဲ႕ ရင္သားေတြက ယိမ္းခါေနသည္ကိုလည္း သေဘာက်စြာမလႊတ္တမ္းၾကည့္ေနမိၿပီး သူမရဲ႕ေခါင္းေပၚသို႔လက္ႏွစ္ဖက္ျမႇောက္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္ထားသည္အားလည္းလႊတ္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အရွင္လီယို၏ ပုခုံးေပၚက ခပ္တြန့္တြန့္ဆံပင္ရွည္ေတြဟာလည္း ေခြၽးႏွင့္ ကပ္ေနသည္အား လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေနာက္သို႔ထိုးသပ္လိုက္ၿပီးေနာက္ အရွိန္ျပင္းျပင္းထိုးသြင္းမႈမ်ားကို အံတုေနသည့္ အိုလီဗီယာခဗ်ာ ကတၱီပါခင္းႀကီးကိုသာ ဆြဆုပ္ထားရၿပီး
" အင့္...အ...အဟင့္...အာ့...အား...."
မ်က္ရည္ေတြေဝ့ဝိုင္းေနေသာ သူမရဲ႕ ခပ္ဟဟႏႈတ္ခမ္းအတြင္းသို႔ အရွင္လီယိုဟာ သူ၏ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထိုးထည့္လိုက္သည့္အခါ သူမရဲ႕ အသံေတြတိတ္က်သြားသည္။
အရွင္လီယိုသည္ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္ႏွာေမာ့ထားကာ သူကိုယ္တိုင္ပင္ တစ္ခါတစ္ရံ ၿငီးျငဴမိသည္အထိ မိန္းေမာခံစားေနရသည္။
ေမာဟိုက္ပူေလာင္ကာ အသက္ျပင္းျပင္းရႉေနေသာ အရွင္လီယိုဟာ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာဆီသို႔ ငုံ႕လာကာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲစုပ္နမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ နားနားမွာ ခပ္တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။
"မင္းကို မိဖုရားျမႇောက္လိုက္ၿပီ အိုလီဗီယာ"
ေဒါသႀကီးလွပါသည္ဆိုေသာ ရွင္ဘုရင္က ခ်စ္လွစြာေသာမိဖုရားေရွ႕တြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ႏူးညံ့ပါေစ အိုလီဗီယာ ရယ္ျခင္းၿပဳံးျခင္းမရွိ။ ၂လဆိုေသာအခ်ိန္အတြင္းမွာ လီယို ဘယ္ေလာက္ႀကိဳစားပါေစ သူမရဲ႕အခ်စ္ကိုမရွိခဲ့နိုင္။
"အိုလီဗီယာ.....ဒီညေနဆည္းဆာ မွာ ငါကိုယ္ေတာ္ႏွင့္အတူ ဥယ်ာဥ္ထဲ သြားရေအာင္ မင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ျပင္ဆင္ထားတယ္ "
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္အရွင္...ေနမေကာင္းလို႔ မလိုက္ပါရေစနဲ႕"
လီယိုသည္ မိဖုရားေဆာင္မွ ထြက္လာခဲ့ၿပီး
"ေတာက္!"
အၿမဲတမ္း ျငင္းေနသည့္ မိဖုရားကို စိတ္မဆိုးရက္ေပမဲ့ .....
"အရွင္...."
"ငါကိုယ္ေတာ္ စိတ္ၾကည္ေနတာမဟုတ္လို႔ ေလွ်ာက္တင္စရာေတြကို ေ႐ြးခ်ယ္ေလွ်ာက္တင္ရလိမ့္မယ္"
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ အရွင္.... ကျွန်ုပ်တို့ ဂင္ဂါယာတိုင္းျပည္ကိုသိမ္းပိုက္ျခင္း ႏွောင့္ႏွေးမႈမ်ားေတြ႕ႀကဳံေနရတာဟာ နယ္သာရာျပည္နယ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္"
"ဘယ္လို အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကားလဲ နယ္သာရာဆိုတာ ေသးႏုပ္တဲ့အျပင္ ဘုရင္ေတာင္မရွိတဲ့ျပည္နယ္တစ္ခု အဘယ္ေၾကာင့္ ငါတို႔စစ္သည္ေတာ္ေတြမတိုက္နိုင္ရသလဲ"
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ အရွင္ ...နယ္သာရာျပည္နယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ စကားလက္ဆိုတဲ့မိန္းမပ်ိဳဟာ စုန္းအတတ္ပညာေၾကာင့္ သူ႕ပိုင္နက္နယ္ကို အဘယ္မွ်က်ဴးေက်ာ္နိုင္ျခင္းမရွိနိုင္ပါဘူး အရွင္!"
"ဂင္ဂါယာတိုင္းျပည္ကို ႏွောင့္ႏွေးျခင္းမရွိ သိမ္းပိုက္နိုင္ဖို႔ ရွင္းသင့္ရာ ရွင္းရမယ္ မနက္ျဖန္ နယ္သာရာကိုခ်ီတက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ထား"
လီယိုဟာသံခ်ပ္ကာဝတ္႐ုံအျပည့္ကိုဝတ္ဆင္ၿပီး မိဖုရားကိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
အိုလီဗီယာဟာ အျဖဴေရာင္ဂါဝန္ရွည္ႀကီးအားမယူ၍ အရွင္လီယိုဆီသို႔လွမ္းလာခဲ့၏။
"ငါကိုယ္ေတာ္ ခရီးသြားေနစဥ္မွာ က်န္းမာေအာင္ေနရစ္ပါ အိုလီဗီယာ "
ထို႔ေနာက္ အထိန္းေတာ္ေတြအားလည္း
"အိုလီဗီယာရဲ႕ မည္သည့္ကိစၥမဆို အေရးႀကီးရင္ ခ်က္ခ်င္း ဆက္သြယ္လိုက္ပါ"
ထို႔ေနာက္ လီယိုသည္ ေဘးမွာရပ္ေနသည့္ ငယ္႐ြယ္သြက္လက္ေသာ ကိုယ္ရံေတာ္တစ္ဦးအား
"ကိုယ္ရံေတာ္လူးကပ္(စ္) မင္းက မိဖုရားအိုလီဗီယာနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီးအေရးႀကီးဆုံးတာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ရမယ္..... အိုလီဗီယာ သူက ဒီေန႕ကစၿပီး မင္းရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ျဖစ္သြားၿပီ လူးကပ္(စ္) ငါကိုယ္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္လွစြာေသာမိဖုရားကို အသက္ႏွင့္ထပ္တူေစာင့္ေရွာက္ပါ "
လီယိုသည္ အိုလီဗီယာ၏ ႏွဖူးသို႔ အနမ္းတစ္ပြင့္ေႁခြ၍ လိုရာခရီးႏွင္ခဲ့သည္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာသည့္အခါ နယ္သာရာျပည္နယ္သို႔ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီးညာလက္႐ုံးေျပာသည့္ စကားလက္ဆိုေသာမိန္းမပ်ိဳႏွင့္ ေဆြးႏြေးခဲ့သည္ ။
"အရွင္က ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမရဲ႕ျပည္နယ္ ကို လိုခ်င္ပါလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမကို မိဖုရားျမႇောက္ရလိမ့္မယ္ အရွင္လီယို!"
"ငါကိုယ္ေတာ္ဘဝမွာ မိဖုရားဟူသည္ အိုလီဗီယာ တစ္ဦးသာ !"
သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္အေရးႏွောင့္ႏွေးျခင္းကို မုန္းတီးေသာ ဘုရင္လီယိုသည္ ၾကာၾကာမေဆြးႏြေးေတာ့ဘဲ စကားလက္အား မိဖုရားျမႇောက္ခဲ့၏။ ထို႔ေနာက္ ဂင္ဂါယာတိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္လွ်င္လည္း လီယိုႏွင့္အတူ စကားလက္လည္းလိုက္ပါလာခဲ့သျဖင့္ ဂင္ဂါယာတိုင္းျပည္အား လြယ္လင့္တကူသိမ္းပိုက္နိုင္ခဲ့သည္။ စုန္းမတစ္ေယာက္အား မိဖုရားျမႇောက္ျခင္းအားျဖင့္ ဤမွ်ေလာက္အသုံးဝင္မည္မထင္ခဲ့ေသာ ဘုရင္လီယို သည္ စကားလက္အား အထင္ေသးမိသည္ကို ေနာင္တအနည္းငယ္ရလိုက္သည္။
၂ပတ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ေသာ ခရီးမွ ျပန္လာခဲ့လွ်င္ လြမ္းဆြတ္တမ္းရေနရေသာ မိဖုရား အိုလီဗီယာအား အေျပးသြားေတြ႕ခဲ့၏။ ဘယ္ေတာ့မွနန္းေဆာင္ထဲကမထြက္ေသာ မိဖုရားဟာ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာဆိုေသာေၾကာင့္ လီယို ထူးဆန္းသည္ဟု ယူဆကာ လိုက္လာခဲ့လွ်င္ ပို၍ထူးဆန္းစြာ သူမ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာေနသည္အား ေတြ႕လိုက္ရ၏။
ရယ္ၿပဳံးျခင္းမရွိတဲ့မိဖုရားဟာ ရယ္ေမာေနသျဖင့္လီယို သေဘာက်ႏွစ္သက္စြာ လိုက္ၿပဳံးမိရင္း သူမဘာေၾကာင့္ၿပဳံးေနသလဲ အသံတိတ္ေခ်ာင္းၾကည့္မိလွ်င္ ပန္းေတြခူးေပးေနသည့္ ကိုယ္ရံေတာ္လူးကပ္(စ္) ေၾကာင့္ စိတ္ကသိကေအာက္ျဖစ္သြားမိသည္။
"အဟမ္း!"
လီယိုရဲ႕ အသံေၾကာင့္ ကိုယ္ရံေတာ္လူးကပ္(စ္) ဟာခ်က္ခ်င္းဒူးေထာက္၍ အိုလီဗီယာတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာသည္ ခ်က္ခ်င္းမဲ့က်သြားေလသည္။
"အိုလီဗီယာ....ဒီဥယ်ာဥ္ကို ႏွစ္သက္တာပဲ"
လီယိုကဆိုလွ်င္ အိုလီဗီယာ ေခါင္းညိတ္ျခင္းမွအပ ၿငိမ္သက္ေန၏။လီယိုေရာက္လာၿပီမို႔ လူးကပ္(စ္) ေရွာင္ေပးလိုက္သည္။
"ငါကိုယ္ေတာ္မရွိေသာ ေန႕ရက္အခ်ိဳ႕မွာ ေကာင္းေကာင္းရွိေနရဲ႕လား"
လီယို၏အေမးကို သူမ မေျဖနိုင္ဘဲ သူမမ်က္လုံးေတြဟာ ဥယ်ာဥ္ တံခါးမွ လူးကပ္(စ္)ဆီသို႔သာ။
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ အရွင္....ေလတိုက္လာၿပီမို႔ နန္းေဆာင္ကိုျပန္ခြင့္ျပဳပါ"
"ကိုယ္ေတာ္ လိုက္ပို႔မယ္"
"အထ်ိန်းတော်တွေနဲ့ကိုယ်ရံတော်ရှိနေတာမို့ စိတ္ခ်လက္ခ်အနားယူပါ အရွင္!"
လီယိုျပန္ေရာက္လာကတည္းက သူမဟာ အရင္ကထက္ပို၍ စ်ိမ်းကားလာခဲ့သည် ။ လူးကပ္(စ္)ႏွင့္ မၾကာခဏ တြဲလွ်က္ ေတြ႕ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ရံေတာ္ဆိုတာ အၿမဲ အနားမွာရွိေနရမည္မို႔ လီယို သည္းခံ ေနခဲ့ေပမဲ့ ထိုေန႕မွာေတာ့.....
"အရွင္ လီယို မိဖုရား အိုလီဗီယာ ေပ်ာက္ေနတယ္"
ဆိုသည့္ သတင္းၾကားၿပီးေနာက္လီယိုသည္ ေသြးပြက္ပြက္ဆူလာကာ ေနရာအႏွံ႕လိုက္ရာခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆုံး နတ္ေရကန္ကိုသတိရကာ လီယို ျမင္းကိုအျပင္းႏွင္၍ေရာက္လာခဲ့လွ်င္
ထင္သည့္အတိုင္း ယုံၾကည္ရေသာကိုယ္ရံေတာ္ႏွင့္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ မိဖုရားဟာ အနမ္းေႁခြေနၾကသည့္ ပုံရိပ္က လီယို႔ ရဲ႕ေဒါသ ဒီဂရီေတြကို အျမင့္ဆုံးသို႔ ေရာက္ရွိေစလွ်က္
ခႊၽင္!!!!
ဓားကို ဆြဲထုတ္ကာ ေျခလွမ္းတို႔ေရွ႕ဆက္ခဲ့ေသာ္....
"အရွင္လီယို!"
အိုလီဗီယာက ထိတ္လန့္ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ
"အရာရာစစ မင္းဟာ သစၥာမရွိတဲ့ မိန္းမပဲ အိုလီဗီယာ.... ငါ့ေနာက္ကြယ္ ငါယုံၾကည္ရတဲ့ ကိုယ္ရံေတာ္နဲ႕ေဖာက္ျပန္ရဲတယ္"
"စိုး႐ြံ႕မိပါတယ္ အရွင္....ကျွန်ုပ်ရဲ့အကြံအစည်ပါ မိဖုရားအိုလီဗီယာမွာ ဘာအျပစ္မွမရွိပါဘူး "
လူးကပ္(စ္) သည္အဆုံးထိ ကာကြယ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားမည့္ပုံစံ။ အိုလီဗီယာသည္ ေရအိုင္ထဲမွ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး
"ကြၽန္မတို႔ကို လႊတ္ေပးပါ အရွင္လီယို ကြၽန္မ အရွင့္ကို ဘယ္တုန္းကမွမခ်စ္ခဲ့ပါဘူး ကြၽန္မ ခ်စ္တဲ့သူနဲ႕ ထြက္သြားပါရေစ"
အိုလီဗီယာရဲ႕စကားတိုင္းဟာ လီယိုရဲ႕ ႏွလုံးသားကို ထိုးႏွပ္လွ်က္
"ေတာက္....မင္းတို႔၂ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္ ေသရမယ္ "
လီယိုက ဓားကို အရွိန္ျဖင့္ လူးကပ္(စ္)ရင္ဝကို ထိုးစိုက္လိုက္လွ်က္
"မလုပ္နဲ႕......အား......"
အာေခါင္ျခစ္ကာ ေအာ္လိုက္ေသာ အိုလီဗီယာသည္ လူးကပ္(စ္)ေဘးမွာ ဒူးေထာက္လွ်က္ ထိုင္ခ်ၿပီး
"လူးကပ္(စ္) အီးဟီး ဟီး ဟီး....."
လီယိုဟာ ေမးေၾကာေတြေထာင္လာ၍
"မင္း ငါနဲ႕အတူ နန္းေတာ္ကို ျပန္လိုက္ခဲ့ရမယ္ အိုလီဗီယာ!"
အိုလီဗီယာသည္ လီယို႔ကို နီရဲေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္စူးစူးနစ္နစ္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး
"ျပန္မလိုက္နိုင္ဘူး အရွင္လီယို.... ကြၽန္မခ်စ္သူေသရင္ ကြၽန္မလည္း ေသမယ္...."
အိုလီဗီယာသည္ ေခါင္းေပၚက ႏွင္းဆီပြင့္သဏၭာန္ ဆံထိုးကို ျဖဳတ္၍
"ေကာင္းကင္နဲ႕ေျမႀကီး ဤနတ္ေရကန္ကို တိုင္တည္၍ က်ိန္ဆိုအပ္ပါသည္ သူတစ္ပါး ခ်စ္ျခင္းကို ရက္စက္စြာ ခြဲအပ္ခဲ့တဲ့ အယ္လ္ဆာရာရဲ႕အရွင္သခင္လီယို....ဤအခ်ိန္မွစ၍ ျခေသၤ့တစ္ေကာင္ အသြင္ျဖင့္ အကျွန်ုပ် ျပန္လည္းမေမြးဖြားမခ်င္း မကြၽတ္လြတ္ေစအံ့ ... ခ်စ္မိသူမွန္သမွ်ႏွင့္ေသကြဲကြဲရေစအံ့.... အြတ္...."
သူမ၏ရင္ဘက္ ႏွလုံးသားတည့္တည့္ကို သူမကိုယ္တိုင္ထိုးစိုက္၍ ေသြးမ်ားလည္းႏႈတ္ခမ္းေထာင့္မွစီးက်လွ်က္
"ဤႏွလုံးေသြးႏွင့္ အကျွန်ုပ်အသက်ကို တိုင္တည္၍ က်ိန္ဆိုပါသည္ အြန့္..."
ဓားတန္းလန္းႏွင့္ေသႏွင့္ၿပီးေသာ လူးကပ္ (စ္) ၏ေဘးမွာ သူမဟာ ႐ုတ္ခ်ည္း ႏွလုံးေပါက္ကာ က်ိန္စာတိုက္ရင္းေသဆုံးသြားခဲ့သည္အား
"အိုလီဗီယာ........."
လီယို သူမနာမည္ကို ေရ႐ြတ္ရင္း မ်က္လုံးႏွင့္တပ္အပ္ျမင္တြင့္လိုက္ရသည္မွာသူမတိုက္ခဲ့ေသာ က်ိန္စာထက္ ႏွလုံးသားထက္မွာ စူးေအာင့္ကာ ေႂကြမြသြားသကဲ့သို႔ခံစားခဲ့ရပါသည္။
အမွားပါရင္ခြင့္လႊတ္ပါ
အပိုင္း (18) ဆက္ရန္