Zo goed als ik kan kladder ik het papier vol
Mijn gedachtes vliegen door de kamer
Maar het duurt niet lang totdat ik het tot een prop rol
Totdat de woorden verdwijnen door het slaan van een hamer
Met mijn handen in het haar zit ik daar
Achter mijn bureau, met het licht van de lamp
Wat is eigenlijk nog waar?
Wat is het waar ik me nog zo aan vastklamp?
Mijn lichaam is klaar om te rennen
En tegelijkertijd wil het bevriezen
Het zou iets anders moeten kennen
Om dit gevoel te kunnen pleasen
Maar een ander deel wil dit kwijt
Dit gevoel dat mij al te lang bevangt
Dat mijn geest in tweeën splijt
Dat deel dat naar iets beters verlangt
De zon is ondergegaan en ik weet niet wat te doen
Ik ben alleen en toch blijven mijn ogen zoeken
Naar iets of iemand die ik kende van toen
Waarover ik talloze keren heb geschreven in dagboeken
Mijn hoofd klopt en er gaat een lichtje branden
Ver weg, aan het einde van de straat
Waar mijn gedachten zullen stranden
Waar zij waarschijnlijk in het maanlicht baadt
Toch is ze weer in mijn hoofd gekropen
Toch neemt ze zoveel ruimte in
En toch was ik in zekere zin doorgelopen
Was het maar een gewone bijzin
Nu heb ik wel iets beters aan mijn hoofd
Er zijn zoveel dingen die mijn aandacht nodig hebben
Er zijn zoveel dingen die ik mezelf heb beloofd
Die langzaam met de golven wegebben
Mijn trillende lichaam, niet in staat om te schrijven, laat ik achter
Ik sta op en loop naar buiten om naar de sterren te kijken
Het verbaast me, maar het weer is nu veel zachter
Wat de strijd in mijn binnenste als niets bijzonders doet lijken
Ik moet en zal het loslaten
Om mezelf rust te gunnen
Zal ik ooit moeten praten?
Om door te kunnen?
De sterren zullen me bijlichten op de weg ernaartoe
En ik weet dat ik het allemaal waar kan maken
En ondanks de kennis en wijsheid ben ik moe
Maar ik weet dat de overwinning, hoe cheesy ook, geweldig zal smaken