ကိုကိုကဟိုေန႕ကကိစၥနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး အကၡရာကိုစကားမေျပာေတာ့ပါ။သူ႕ကိုလိမ္ရပါ့မလားဆိုၿပီး ဝမ္းနည္းၿပီးမ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ေတာ့သလို စကားလဲမေျပာေတာ့ေပ။ညအိပ္ရင္လဲ အကၡရာမအိပ္မခ်င္း ဧည့္ခန္းမွာထိုင္ေနၿပီး အကၡရာအိပ္သြားမွအိပ္ယာေပၚတက္သည္။မနက္မိုးလင္းလို႔အကၡရာနိုးၿပီဆိုလဲ အိပ္ယာေပၚကိုကိုမရွိေတာ့။ခါတိုင္းမနက္စာကို တစ္ခုခုလုပ္ေကြၽးေနၾကေပမဲ့ အခုေတာ့ေအာက္ထပ္ကမနက္စာဆိုင္ကေနပဲမွာေပးသည္။စကားေျပာခ်င္လို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတာ့လဲ ရေအာင္ေရွာင္ထြက္သည္။
ဒီေန႕ညလဲအိပ္ယာေပၚမွာအကၡရာတစ္ေယာက္တည္းအိပ္မေပ်ာ္ေသးဘဲ လူးလွိမ့္ေနမိသည္။လက္ကေလးေထာင္ၿပီး တစ္ႏွစ္သုံးေရရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားေနရသည္။
"ႏွစ္ဆယ္ႏွစ္၊ႏွစ္ဆယ္သုံး၊ႏွစ္ဆယ္ေလး၊.......ငါး ငါးဆယ္....ခုႏွစ္ဆယ့္ႏွစ္....ကိုးဆယ္သုံး.....တစ္ရာငါး....တစ္ေထာင္တစ္ရာတစ္ဆယ့္တစ္" ဘုတ္!!
"ဒဏ္ရာလဲမရွိပါလား အကၡရာ "
မႉးေခါင္စိုးရိမ္စြာျဖင့္အကၡရာလက္မွ ပလာစတာကိုအတင္းဆြဲခြာၿပီးေနာက္ လုံးဝအနာအဆာကင္းမဲ့ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ေဘးမွာခ်ထားသည့္သူအေျပးအလႊားသြားဝယ္ထားရတဲ့ အပူေလာင္ရင္လိမ္းတဲ့ေဆး၊ထိခိုက္ရွနာအတြက္ေဆးေတြထည့္ထားတဲ့အိတ္ကေလးကိုျပန္ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ေဆးအိတ္ကေလးကို အမွိုက္ပုံးထဲသြားပစ္ထည့္ၿပီး ေနေရာင္ရွိေနသည့္ ဝရန္တာကိုထြက္လာလိုက္သည္။
"ကိုကို ကိုကိုကြၽန္ေတာ္က ဒီတိုင္း ဒီတိုင္းဘာသေဘာမွမပါပါဘူး..."
"အင္း ... ကိုယ္ခဏေလာက္အနားယူခ်င္တယ္...."
မႉးေခါင္ကသူ႕ကိုေမာ့ေမာ့ေလးၾကည့္ေနသည့္အကၡရာကိုေရွာင္လိုက္ၿပီး အျပင္ဘက္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ကာ ေရပန္းဖြင့္ၿပီးဝင္ထိုင္လိုက္သည္။သူ႕ခႏၶာကိုယ္က ေခြၽးစက္ေတြနဲ႕ေရေတြေရာကုန္ၿပီး ၾကမ္းျပင္သို႔စီးဆင္းသြားသည္။ေရစိုသြားလို႔ အေခ်ာင္းေလာက္ျဖစ္သြားတဲ့ဆံပင္ေတြကိုအကုန္သပ္တင္လိုက္ရင္း ေႂကြျပားနံရံမွာကပ္မွီကာ မ်က္လုံးေတြကိုမွိတ္ခ်လိဳက္သည္။
စိတ္ဆိုးတာလားဆိုရင္ စိတ္မဆိုးပါဘူး။စိတ္ေကာက္တာလားဆိုရင္လဲ လုံးဝမေကာက္ပါဘူး။စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ဝမ္းနည္းမိသြား႐ုံပါ။ဘာလို႔ဝမ္းနည္းတာလဲဆိုရင္ေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္လုံးဝမရွိပါဘူး။ဝမ္းနည္ခ်င္လို႔ကို ဝမ္းနည္းၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခ်င္လို႔ကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ။
ေဒါက္! ေဒါက္!
"ကိုကို ကိုကို ကိုကို အရမ္းၾကာေနၿပီေလ..ကိုကို ကိုကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္... ကိုကို..... ကိုကို....... ကိုကို......... ကိုကို......... ကိုကို႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲဟင္ အဆင္ေျပရဲ႕လား....ကိုကို.... ဒုန္း!ဒုန္း! ...ကိုကို...."
အကၡရာအႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေခၚေနေပမဲ့ အသံတစ္စက္မွျပန္မျပဳဘဲ တံခါးဖြင့္ကာထြက္လာသည္။ေရေတြစို႐ႊဲေနတာ ႏႈတ္ခမ္းေတြပါျပာေနသည္။အကၡရာလက္ထဲမွာအသင့္ရွိေနတဲ့တပတ္ေလးကို လွမ္းေပးလိုက္ေပမဲ့ေခါင္းခါျပရင္း အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားေလသည္။အကၡရာတပတ္ေလးကိုင္ၿပီး ငိုင္ေတြကာရပ္က်န္ခဲ့ေလသည္။အဲ့ဒီ့ေနက အဲ့လိုၿပီးဆုံးသြားသလို ေနာက္ရက္မွာလဲ အတူစားေနၾကမနက္စာကို အကၡရာတစ္ေယာက္ထဲေအးစက္စက္စားခဲ့ရတယ္။တစ္ေနကုန္စကားမေျပာရလို႔ ညပိုင္းေျပာဖို႔ႀကံစည္လိုက္ရင္လဲ နည္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ေရွာင္ထြက္သြားသည္။
ကိန္းဂဏန္းေတြေရတြက္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွ လည္ပင္းဆီေရာက္လာတဲ့ေလေႏြးေႏြးတို႔ေၾကာင့္ မ်က္လုံးတို႔ကပြင့္ဟလာသည္။ေခါင္းေလးအသာငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လိုႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ကိုကို႔မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကိုျမင္လိုက္ရသည္။အကၡရာရဲ႕လည္တိုင္မွာမ်က္ႏွာအပ္ၿပီး အိပ္ေနတာေၾကာင့္ေျဖာင့္တန္းေနသည့္မ်က္ခုံးထူထူနဲ႕ မ်က္ေတာင္စိတ္စိတ္ေတြကို အေပၚစီးမွျမင္ေနရသည္။
ပက္လက္ျဖစ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုတေစာင္းအေနအထာေျပာင္းလိုက္ရင္း လြမ္းေနမိတဲ့ကိုကို႔ကို အားရပါးရဖက္တြယ္ထားလိုက္မိသည္။လက္ေတြနဲ႕ဖက္ရတာ အားမရသျဖင့္ေျခေထာက္ေတြပါတင္ၿပီး ဖက္လုံးႀကီးလိုဖက္ထားလိုက္သည္။ထိုအခါမွအကၡရာမ်က္ႏွာေလးၿပဳံးသြားၿပီး ေက်နပ္စြာနဲ႕မ်က္လုံးတို႔ကိုျပန္မွိတ္ထားလိုက္သည္။
"အင့္..."
"ကိုကို ေအာက္ျပန္ခ်ေပးပါ...အသက္ရႈၾကပ္တယ္..."
"တိတ္တိတ္ေန မဟုတ္ရင္ ကုတင္ေအာက္ကိုလႊတ္ပစ္လိုက္မယ္...."
"ဟုတ္Ó╭╮Ò.."
အကၡရာေလးခမ်ာ အိပ္ရတာအဆင္မေျပျဖစ္ေနေပမဲ့ ထပ္ၿပီးေတာ့လဲေစာဒကတက္ဖို႔မရဲ႕ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ဒီေတာ့သူပိုင္တဲ့သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးကိုပဲ အားရပါးရကိုက္ခဲေနရတယ္။နာရီဝက္ေလာက္အၾကာမွ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးေညာင္းကိုက္လာၿပီး လႈပ္ရွားမႈျပဳလုပ္ခ်င္လာတယ္။ဒါေပမဲ့လက္ေမာင္းေတြကိုအားထည့္ၿပီးဖက္တြယ္ထားတဲ့ကိုကို႔ေၾကာင့္ နည္းနည္းေလးမွလႈပ္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။လႈပ္လို႔ရတဲ့ေခါင္းေလးကိုပဲ ဟိုလႈပ္ဒီလႈပ္လုပ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ပြင့္လာတဲ့ကိုကို႔မ်က္လုံးေတြေၾကာင့္လန႔္ၿပီး ေခါင္းေလးကိုၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္ရသည္။
ကိုကိုကေျခေထာက္နဲ႕ေျခရင္းကေစာင္ကိုဆြဲယူၿပီးႏွစ္ေယာက္လုံးကိုဖုံးလႊမ္းပစ္လိုက္တယ္။အကၡရာေလးမွာေတာ့ ဂုတ္ေလးပုၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေတာင့္ေတာင့္ေလးေနေနရတယ္။ကိုကို႔ဆီကသက္ျပင္းခ်သံေလးထြက္လာၿပီးေနာက္ အံႀကိတ္ထားတဲ့ၾကားကထြက္လာတဲ့အသံတိုးတိုးေလးပါၾကားလိုက္ရတယ္။ခဏအၾကာမွာေတာ့ အကၡရာရဲ႕အဝတ္ေတြဟာ ကုတင္ေပၚကကန္ထုတ္ျခင္းကိုခံခဲ့ရတယ္။သန္းေခါင္ယံညရဲ႕တိတ္ဆိတ္မႈေတြကို ခ်စ္ျခင္းရဲ႕ျပယုဂ္ကလိထိုးသံေတြက လႊမ္းမိုးအနိုင္ယူသြားၾကတယ္။အကၡရာရဲ႕နား႐ြက္နီနီေလးေတြကလဲ ေလသံတိုးတိုးေလးကိုေၾကာက္ေၾကာက္လန႔္လန႔္နဲ႕လက္ခံယူခဲ့ရရွာၿပီးေနာက္...
"Ah! အကၡရာေရ ကေလးေလးကေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနပဲေႁမြဖမ္းေနတာေပါ့...ဘယ္တက္နိုင္ပါ့မလဲ မနက္မွအိပ္ၾကတာေပါ့..."
[A/N... အို ကလိထိုး႐ုံပါ(◠‿◕) ]
"စား စား ဒါကအားရွိေအာင္ေကြၽးတာ.."
"ညွီတယ္ စားခ်င္ဘူး..."
"စားပါကြာ ကိုယ္ကေသခ်ာသန႔္စင္ၿပီးေပါင္းထားေပးတာ..ငါးဇြန္း ငါးဇြန္းပဲစား..."
"No..."
" စားပါအကၡရာရဲ႕ ႏွစ္ဇြန္း သုံးဇြန္းေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ေလ ေရခဲစိမ္ထားတာ ေအးေအးေလး မညွီပါဘူး..."
"ဟင့္အင္း..."
"ကိုယ္ခြံ႕မယ္ေလ အာ...…"
"မအာ .. အိ..အဟြတ္ အဟြတ္...ကိုကိုလူယုတ္မာ...."
ဆံပင္နီနီနဲ႕ေခါင္းေလးနဲ႕မ်က္ႏွာေဖာင္းေဖာင္းေလးေပၚ႐ုံသာေပၚၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးမွာအကၤ်ီပြပြႀကီးနဲ႕ဖုံးေနသည္။မ်က္လုံးေတြကပိတ္က်မတက္ေယာင္ေနၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကလဲ ေထာ္လန္ေနသည္။စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ ကုတင္ေခါင္းရင္မွာေခြေခြေလးမွီေနသည္။ေခါင္းေပၚက အနီေရာင္ပိုးသားေလးေတြကလဲ ဖရိုဖရဲျဖစ္ေနကာ႐ုပ္ကေလးက မ်က္ႏွာျမင္သနားခ်စ္ခင္ပါေစဆိုတဲ့ဆုကို မေတာင္းပဲျပည့္ဝေနေလသည္။
စဝ္အုပ္မႉးေခါင္ရဲ႕မ်က္ႏွာကေတာ့ မေန႕ကလဲ ၃နဲ႕၄ပဲ။ၿဖီးေနတဲ့မ်က္ႏွာမွာ ပါးစပ္ကပါနား႐ြက္ကိုတက္ခ်ိတ္ေတာ့မဲ့အလား။ေန႕လည္ခင္းထမင္းမစားဘူးဆို၍ ငွက္သိုက္ေပါင္းကိုေခ်ာ့ေကြၽးေနရျခင္းျဖစ္သည္။ငွက္သိုက္ေပါင္းကညွီပါတယ္ မစားခ်င္ပါဘူးေျပာေနသည့္အတြက္ ေခ်ာ့ေကြၽးရာကေန အလစ္ဖမ္းၿပီးေကြၽးရသည့္အဆင့္ကိုေရာက္ရွိသြားသည္။စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာလကိုၾကည့္ၿပီး သူ႕မွာပါးစပ္မေစ့နိုင္ေလာက္ေအာင္ပင္ေပ်ာ္ျမဴး႐ႊင္ျပေနေလသည္။
"လာ ေနာက္တစ္ဇြန္းစားဦး..."
"No...."
"ကေလးေလးကကြာ တအားဆိုးတာပဲ...စကားလဲနားမေထာင္ဘူး..."
"မစားဘူး ထြက္သြား ကိုကိုလူယုတ္မာ...."
"ေအး ဟုတ္တယ္ကြာ ကိုကိုကလူယုတ္မာ ထပ္ယုတ္မာလိုက္ရမွာလား ဟမ္း ေကြၽးေနတဲ့ဟာကိုစားေလ စားလိုက္ဆိုစားရမွာေပါ့ ဘာလို႔အကုန္ျပန္ေျပာေနတာလဲ..."
ခ်ိဳျမျမေလသံကေန အနည္းငယ္ဂြၽတ္ဆက္ဆက္ျဖစ္သြားေတာ့ မ်က္ဝန္းနီနီေလးေတြကဝိုင္းစက္သြားၿပီးမ်က္ရည္ေတြခ်က္ခ်င္းဝဲလာသည္။ႏွာေခါင္းနီနီေလးကပဲ ပြစိပြစိျဖစ္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ေသးေသးေလးဟေပးသည္။လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကလဲ ေစာင္ကိုတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြက ေပါက္ထြက္မတက္ကိုရဲေနသည္။
မႉးေခါင္လဲ ငွက္သိုက္ရည္ကိုအဖက္ကေလးေတြပါပါေအာင္ ခပ္လိုက္ၿပီး ခြံ႕ေကြၽးလိုက္ေတာ့ တစ္ခါတည္းတန္းမ်ိဳခ်ကာ အင့္ခနဲ႕ တစ္ခ်က္ရွိုက္သည္။တစ္ခြန္းခပ္ေကြၽးလိုက္ တစ္ခါမ်ိဴခ်လိဳက္ တစ္ခါရွိုက္လိုက္ႏွင့္ ငွက္သိုက္တစ္ပန္းကန္ကုန္သြားမွ ပန္းကန္ေလးကို ေဘးကစားပြဲေပၚတင္ကာ ေမြ႕ယာေပၚတက္ထိုင္ၿပီး ဝမ္းနည္းသြားတဲ့ေကာင္ေလးကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီးဖက္ထားလိုက္သည္။တအီအီနဲ႕ငိုရွိုက္သံေလးထြက္လာတာေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာေလးကိုဖြဖြေလးပုတ္ေပးေနရသည္။
"တိတ္တိတ္ ကိုယ္ကစတာေနာ္ မ်က္လုံးေလးကိုခဏအနားေပးလိုက္ပါဦး။သူ႕ခမ်ာမ်က္ရည္ေတြၾကည့္က်ေနရတာ နာေနေတာ့မွာ ကြၽတ္ကြၽတ္ ကေလးကဒီေလာက္လိမၼာတာကို ဘယ္သူဆူတာလဲ ဟင္ ကေလးကငွက္သိုက္လဲအကုန္စားတဲ့ဟာကို လိမၼာတယ္ လိမၼာတဲ့ကေလးေလး မငိုရဘူးေနာ္ တိတ္တိတ္..."
ေခ်ာ့ခံရတဲ့ကေလးပိုငိုတယ္ဆိုသလိုပဲ ေခ်ာ့လိုက္ကာမွငိုဖို႔permitရသြားသလို တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ေအာင္ငိုပါေတာ့သည္။ရွိုက္သံေတြကႏွစ္ခါသုံးခါဆင့္ၿပီး ေမာေမာပန္းပန္းကိုငိုေနတာမို႔ ေျပာလိုက္မိတဲ့ပါးစပ္ကိုသာနာနာပိတ္ရိုက္လိုက္မိသည္။လြန္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကိုျပန္သြား ပရမ္းပဒါစကားေတြအရမ္းေျပာတဲ့စဝ္အုပ္မႉးေခါင္ကိုတစ္ခ်က္စီသြားရိုက္ေပးၾကပါဦး...။
ငိုရလြန္းလို႔ေမာပန္းၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကည့္ရင္း ဖူးေယာင္ေနတဲ့မ်က္လုံးကေလးေတြကို ေရခဲအိတ္ေလးနဲ႕ဖြဖြေလးထိကပ္ေပးေနရသည္။ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးကို အၾကည့္ေရာက္သြားတိုင္း ေရငတ္လာသလိုလိုအသက္ရႈၾကပ္လာသလိုလိုနဲ႕ ေနမထိထိုင္မသာေတြျဖစ္ျဖစ္လာသည္။နီနီရဲရဲႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခ်ိဳခ်ဥ္ေလးလိုသာ စားလိုက္ရရင္ေလ အဟင္းး ခ်ိဳျမေနမွာပဲ...ေပါက္ထြက္သြားေအာင္သာကိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ေနာ္....အားး ဘာလို႔ဒီေလာက္လွေနရတာလဲကြာ အကၡရာ အကၡရာ စိတ္ရွိတိုင္းသာဆိုရင္ ဟင္းးးး....။
"ကိုကို ႏွိပ္ေပးပါ..."
အေတြထဲကိုက္စားေနစဥ္ ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံအက္အက္ေလးေၾကာင့္ လက္ထဲကေရခဲထုပ္ေလးကိုခ်ကာ ေျခေထာက္ေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာႏွိပ္ေပးေနရသည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ အေလ်ာ့မေပးေတာ့ဘူး အတည္ေျပးခိုင္းရေတာ့မယ္.. အရမ္းေပ်ာ့လြန္းတယ္ ဒီကေလးက....
ညကလဲေကာင္းေကာင္းမအိပ္လိုက္တာေၾကာင့္ မႉးေခါင္ေမွးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြားမိသည္။မ်က္လုံးေတြျပန္ပြင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေဘးကေကာင္ေလးမရွိေတာ့ေပ။ဘယ္ေရာက္သြားျပန္တာလဲ။လူကျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းမသက္သာေသးဘဲ။နာရီကိုၾကည့္ေတာ့ ညခုႏွစ္နာရီထိုးၿပီ
မႉးေခါင္စိုးရိမ္စြာျဖင့္ အိပ္ယာမွထကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၾကည့္သည္။မရွိေပ ဒါနဲ႕ ေနာက္တစ္ခန္းဝင္ၾကည့္ျပန္ေတာ့လဲမရွိ။အျပင္ဘက္ကေရခ်ိဳးခန္း မီးဖိုေခ်ာင္ ေခ်ာင္က်ိဳေခ်ာင္ၾကားမက်န္ရွာေပမဲ့လဲ မေတြ႕။ရင္ထဲပူေလာင္လာၿပီး ဝရန္တာထြက္ၾကည့္ေတာ့လဲမေတြ႕။ေအာက္မ်ားဆင္းသြားလားဆိုၿပီ ဝရန္တာကေနလွမ္းၾကည့္ေတာ့ နီယြန္မီးေရာင္ေအာက္မွာတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားေနတဲ့ဆံပင္နီနီေကာင္ေလးရဲ႕ေက်ာျပင္ေလးကိုလွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ဘယ္သြားမလို႔လဲ မသိဘူး။
မႉးေခါင္ပိုက္ဆံအိတ္ နဲ႕ဖုန္းကိုယူၿပီး တံခါးေသာ့ခတ္ကာ အႏွီးေနာက္ေက်ာေလးကိုအမွီလိုက္ရျပန္သည္။လူကသာ ေကာင္းေကာင္းမသက္သာေသးတာ လိပ္ကေလးလိုအားထုတ္ၿပီးတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ေတာ့သြားေနနိုင္ေသးတယ္။အေျပးသမားက လိပ္ကေလးကိုမၾကာခင္မွာပဲ မွီသြားေလသည္။ဘာသြားလုပ္သလဲသိခ်င္တာေၾကာင့္လွမ္းမေခၚပဲ ေနာက္ကျဖည္းျဖည္းပဲလိုက္မိသည္။
အကၤ်ီအျဖဴေရာင္လက္ရွည္over sizeႀကီးနဲ႕ အာလာဒင္ေဘာင္းဘီအမည္းအပြႀကီးဝတ္ထားတာေၾကာင့္ လူဝႀကီးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည္။လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြေတာင္ ခပ္ေရးေရးသာျမင္ရသည္။ေျခလွမ္းကတစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မွားသြားတာေၾကာင့္ အိပ္ရင္းတန္းလန္းနဲ႕ေယာင္ၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ေနတာနဲ႕ပင္တူသည္။တကယ္ပဲ အိပ္ရင္းလမ္းထေလွ်ာက္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္...။
ေဟာ ေဟာ ဆိုင္ကယ္ ဆိုင္ကယ္ "အက္....ဟူး "ေတာ္ေသးတာေပ့ါ ေရွာင္သြားေသးလို႔။ဆိုင္ကယ္ကိုေရွာင္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္အိပ္ရင္းလမ္းထေလွ်ာက္တာမဟုတ္ဘူးေလ။24hours storeေလးကိုလဲ ေအးေအးေဆးေဆးေက်ာ္သြားသည္။ေရခဲမုန႔္ဆိုင္လဲေက်ာ္သြားသည္။KFCကိုလဲေက်ာ္သြားသည္။သူဘယ္သြားမလို႔တုန္း။ညေဈးတန္းကိုလား....
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ညေဈးတန္းဖြင့္ထားရာေနရာသို႔ေရာက္လာသည္။ဆံပင္အနီေကာင္ေလးမွာလဲ ေျခလွမ္းတို႔ကိုခဏရပ္လိုက္ကာ ခါးေလးကုန္းၿပီးဘာလုပ္ေနလဲမသိေပ။စိုးရိမ္စြာ အနားကပ္သြားမည္အျပဳမွာေတာ့ ခါးျပန္ဆန႔္သြားၿပီးတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ဆက္ေလွ်ာက္သြားျပန္သည္။ညေဈးတန္းဘယ္ဘက္မွာ ဆိုင္အေသးေလးေတြရွိၿပီး ညာဘက္အျခမ္းတြင္ဆိုင္ခန္းအတည္အက်နဲ႕ဖြင့္သည့္ဆိုင္ေတြရွိသည္။အႏွီးေကာင္ေလးသည္ ဆိုင္ေသးေသးေလးေတြကို အကုန္ေက်ာ္သြားၿပီးဆက္သြားေနသည္။ညေဈးမွာလူမ်ားတာေၾကာင့္ စဝ္အုပ္မႉးေခါင္မွာ ရွည္ေနတဲ့အရပ္ကိုအသုံးခ်ၿပီး ဆံနီေကာင္ေလးမေပ်ာက္သြားေစရန္ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနရသည္။ဆံနီေကာင္ေလးကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပင္ ဆိုင္ခန္းတစ္ခန္းသို႔ဝင္သြားတာေၾကာင္းမႉးေခါင္မ်က္လုံးအနည္းငယ္ျပဴးက်ယ္သြားသည္။ဒီဆိုင္ကိုသူလဲရင္းရင္းႏွီးႏွီးသိသည္။အဲ့ဒီ့ေကာင္ေလးက ဒီဆိုင္ကအစားအေသာက္ေတြအရမ္းႀကိဳက္သည္။ဒါေပမဲ့အခုခ်ိန္စားလို႔ေတာ့အဆင္မေျပဘူးေလေနာ္။
"Extra Spicy" ဆိုေသာဆိုင္ေလးထဲ ေအးေအးလူလူဝင္သြားတဲ့ေကာင္ေလးေနာက္ခပ္ျမန္ျမန္လိုက္ဝင္ေတာ့ဆိုင္ရဲ႕အတြင္းဘက္အက်ဆဳံးစားပြဲမွာထိုင္ေနကိုေတြ႕ရသည္။အနည္းငယ္ေမာဟိုက္ေနပုံေပၚၿပီး နဖူးမွေခြၽးမ်ားကိုသူသုံးေနက်Tissueေလးႏွင့္သုတ္ေနသည္။အကၡရာသုံးေနက်တစ္ရႉးေတြသည္ စကၠဴဘူးပါးပါးေလးေတြနဲ႕ထည့္ထားၿပီးခ်ယ္ရီပန္းပုံရိပ္ေလးေတြပါသည္။သူ႕မမႀကီးက ဂ်ပန္ကေနႏွစ္လတစ္ခါအသုံးအေဆာင္ေတြပို႔ေပးေလ့ရွိသည္။အကၡရာက သူ႕ဝင္ေငြႏွင့္သူေနနိုင္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ေက်ာင္းသားေလးျဖစ္သည္။သူ႕ေရေမႊးကအရမ္းနာမည္ႀကီးသည္ဟုေျပာသံၾကားဖူးသည္။မႉးေခါင္လဲတစ္ခါတစ္ေလ အကၡရာဆီကယူသုံးေလ့ရွိသည္။အဲ့ဒီ့ရနံ႕ေလးကို သူေတာ္ေတာ္ေလးကိုသေဘာက်သည္။
နဖူးကိုေခြၽးသုတ္ေနရင္းတန္းလန္း အကၡရာရဲ႕မ်က္လုံးကေလးေတြ ဆိုင္ေပါက္ဝကိုၾကည့္လာသည္။သူ႕ကိုေတြ႕ေတာ့ အံ့ဩသြားသလိုမ်က္လုံးကေလးေတြဝိုင္းသြားသည္။ၾကည့္ပါဦး မ်က္လုံးေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြနဲ႕ဘယ္ေလာက္ခ်စ္စရာေကာင္းေနလိုက္သလဲ...
"ကိုကို လာေလ..."
မႉးေခါင္ေခါင္းညိတ္ျပရင္း အကၡရာထိုင္ေနရာစားပြဲသို႔သြားထိုင္လိုက္သည္။
"အကၡရာ ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲဟင္..."
"အဲ ဟို ကြၽန္ေတာ္..."
ထိုစဥ္ဆိုင္ရဲ႕စားဖိုမႉးႀကီးက အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့ပန္းကန္လုံးႀကီးႏွင့္ထမင္းတစ္ပန္းကန္ကို ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးလာခ်ေပးၿပီး..
"အကၡရာေလးေရ ရၿပီေနာ္ မ်ားမ်ားစား ေအာ္ ေမာင္ရင္ေလးေရာေရာက္ေနတာပဲ ဘာစားမလဲ ေနာက္ထပ္ထမင္းတစ္ပန္းကန္ယူလာေပးမယ္ေနာ္ ခဏေစာင့္.. .."စားဖိုမႉးႀကီးက ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕ဆိုင္ေနာက္ျပန္ဝင္သြားသည္။မႉးေခါင္မွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းနဲ႕ပန္းကန္းလုံးႀကီးက ဘယ္လိုေတာင္စပ္သလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိတာမို႔ အဲ့ဒီ့ပန္းကန္ကိုရန္သူလိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။လက္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ဖက္က တူတစ္စုံကိုင္ၿပီး ပန္းကန္ေပၚလာဝဲေနခ်ိန္မွ သတိဝင္လာသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္ အကၡရာကဝက္နံရိုးကို ထမင္းနဲ႕စားေနၿပီျဖစ္သည္။ဒီေလာက္အေငြ႕ေတြထြက္ေနတာကို မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မျပတ္ပဲစားနိုင္ေသးတယ္...
"အကၡရာ င႐ုတ္သီးေတြစားေနတာကြာ... ကိုယ့္အေျခအေနကိုယ္ေမ့ေနတာလား င႐ုတ္သီးစားလို႔အေယာင္မက်ဘဲပိုးဝင္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲကြာ.."
"မစပ္ဘူး...."
ပလုပ္ပေလာင္းသံေလးႏွင့္ေျပာလာတဲ့အကၡရာကိုေၾကာင့္ ထပ္ေျပာမဲ့စကားေတြကိုရပ္လိုက္ရသည္။ဘယ္ေလာက္ေတာင္စားခ်င္ေနလဲမသိဘူး။စားေနလိုက္တာမ်ား မသိရင္အိမ္ကသူ႕ကိုဘာမွမေကြၽးတဲ့ပုံနဲ႕။မႉးေခါင္လဲ စားဖိုမႉးႀကီးလာခ်ေပးထားတဲ့ထမင္းပန္းကန္ေလးကို အခုမွျမင္ၿပီးစားမယ္ႀကံလိုက္ေတာ့ ထမင္းပန္းကန္ေပၚမွာတင္ထားတဲ့ အသားဖက္ေလး။သူ႕မ်က္ႏွာကထိန္းခ်ဳပ္နိုင္ေတာ့ဘဲ အားရပါးရၿပဳံးမိသြားေလသည္။
မစပ္ဘူးဟုသာေျပာတာ မႉးေခါင္မွာေတာ့နား႐ြက္ေတြပါပူေန၏။ေရခဲမုန႔္စားမယ္ဟုေျပာတာေၾကာင့္ ေရခဲမုန႔္ဆိုင္ကေန ေရခဲမုန႔္ဝယ္ေကြၽးရေသးသည္။ေရခဲမုန႔္လက္ထဲေရာက္ေတာ့ ဝမ္းသာအားရနဲ႕တဖူးဖူးမႈတ္စားသည္။မႉးေခါင္ကေတာ့ ၾကည့္ၿပီးရယ္သာရယ္ေနမိသည္။တစ္ခါေမးဖူးသည္။ဘာလို႔ေရခဲမုန႔္ကို တဖူးဖူးမႈတ္ၿပီးစားတာလဲလို႔။အကၡရာကလဲ ရိုးရိုးေလးပဲျပန္ေျဖပါသည္။
"ေအးလို႔"တဲ့။ရွင္းၾကလား....။
9:31PM,MON
30.8.21
မႉးေခါင္နာမည္ေျပာင္းၿပီ.....အားေမွာင္လို႔🤣🤣
ေနာက္ႏွစ္ပိုင္းဆိုဇာတ္သိမ္းပါၿပီ အာဝု အခ်ိန္နည္းနည္းယူၿပီး အလွပဆုံးဇာတ္သိမ္းေလးနဲ႕ျပန္လာခဲ့မယ္ေနာ္...
ကိုကိုကဟိုနေ့ကကိစ္စနဲ့ပတ်သတ်ပြီး အက္ခရာကိုစကားမပြောတော့ပါ။သူ့ကိုလိမ်ရပါ့မလားဆိုပြီး ဝမ်းနည်းပြီးမျက်နှာချင်းမဆိုင်တော့သလို စကားလဲမပြောတော့ပေ။ညအိပ်ရင်လဲ အက္ခရာမအိပ်မချင်း ဧည့်ခန်းမှာထိုင်နေပြီး အက္ခရာအိပ်သွားမှအိပ်ယာပေါ်တက်သည်။မနက်မိုးလင်းလို့အက္ခရာနိုးပြီဆိုလဲ အိပ်ယာပေါ်ကိုကိုမရှိတော့။ခါတိုင်းမနက်စာကို တစ်ခုခုလုပ်ကျွေးနေကြပေမဲ့ အခုတော့အောက်ထပ်ကမနက်စာဆိုင်ကနေပဲမှာပေးသည်။စကားပြောချင်လို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်တော့လဲ ရအောင်ရှောင်ထွက်သည်။
ဒီနေ့ညလဲအိပ်ယာပေါ်မှာအက္ခရာတစ်ယောက်တည်းအိပ်မပျော်သေးဘဲ လူးလှိမ့်နေမိသည်။လက်ကလေးထောင်ပြီး တစ်နှစ်သုံးရေရင်း အိပ်ပျော်အောင်ကြိုးစားနေရသည်။
"နှစ်ဆယ်နှစ်၊နှစ်ဆယ်သုံး၊နှစ်ဆယ်လေး၊.......ငါး ငါးဆယ်....ခုနှစ်ဆယ့်နှစ်....ကိုးဆယ်သုံး.....တစ်ရာငါး....တစ်ထောင်တစ်ရာတစ်ဆယ့်တစ်" ဘုတ်!!
"ဒဏ်ရာလဲမရှိပါလား အက္ခရာ "
မှူးခေါင်စိုးရိမ်စွာဖြင့်အက္ခရာလက်မှ ပလာစတာကိုအတင်းဆွဲခွာပြီးနောက် လုံးဝအနာအဆာကင်းမဲ့နေတဲ့လက်ချောင်းလေးကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ဘေးမှာချထားသည့်သူအပြေးအလွှားသွားဝယ်ထားရတဲ့ အပူလောင်ရင်လိမ်းတဲ့ဆေး၊ထိခိုက်ရှနာအတွက်ဆေးတွေထည့်ထားတဲ့အိတ်ကလေးကိုပြန်ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ဆေးအိတ်ကလေးကို အမှိုက်ပုံးထဲသွားပစ်ထည့်ပြီး နေရောင်ရှိနေသည့် ဝရန်တာကိုထွက်လာလိုက်သည်။
"ကိုကို ကိုကိုကျွန်တော်က ဒီတိုင်း ဒီတိုင်းဘာသဘောမှမပါပါဘူး..."
"အင်း ... ကိုယ်ခဏလောက်အနားယူချင်တယ်...."
မှူးခေါင်ကသူ့ကိုမော့မော့လေးကြည့်နေသည့်အက္ခရာကိုရှောင်လိုက်ပြီး အပြင်ဘက်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ ရေပန်းဖွင့်ပြီးဝင်ထိုင်လိုက်သည်။သူ့ခန္ဓာကိုယ်က ချွေးစက်တွေနဲ့ရေတွေရောကုန်ပြီး ကြမ်းပြင်သို့စီးဆင်းသွားသည်။ရေစိုသွားလို့ အချောင်းလောက်ဖြစ်သွားတဲ့ဆံပင်တွေကိုအကုန်သပ်တင်လိုက်ရင်း ကြွေပြားနံရံမှာကပ်မှီကာ မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ချလိုက်သည်။
စိတ်ဆိုးတာလားဆိုရင် စိတ်မဆိုးပါဘူး။စိတ်ကောက်တာလားဆိုရင်လဲ လုံးဝမကောက်ပါဘူး။စိတ်မကောင်းဖြစ်ပြီး ဝမ်းနည်းမိသွားရုံပါ။ဘာလို့ဝမ်းနည်းတာလဲဆိုရင်တော့ အကြောင်းပြချက်လုံးဝမရှိပါဘူး။ဝမ်းနည်ချင်လို့ကို ဝမ်းနည်းပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်ချင်လို့ကို စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာ။
ဒေါက်! ဒေါက်!
"ကိုကို ကိုကို ကိုကို အရမ်းကြာနေပြီလေ..ကိုကို ကိုကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်... ကိုကို..... ကိုကို....... ကိုကို......... ကိုကို......... ကိုကို့ ဘာဖြစ်နေတာလဲဟင် အဆင်ပြေရဲ့လား....ကိုကို.... ဒုန်း!ဒုန်း! ...ကိုကို...."
အက္ခရာအကြိမ်ပေါင်းများစွာခေါ်နေပေမဲ့ အသံတစ်စက်မှပြန်မပြုဘဲ တံခါးဖွင့်ကာထွက်လာသည်။ရေတွေစိုရွှဲနေတာ နှုတ်ခမ်းတွေပါပြာနေသည်။အက္ခရာလက်ထဲမှာအသင့်ရှိနေတဲ့တပတ်လေးကို လှမ်းပေးလိုက်ပေမဲ့ခေါင်းခါပြရင်း အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားလေသည်။အက္ခရာတပတ်လေးကိုင်ပြီး ငိုင်တွေကာရပ်ကျန်ခဲ့လေသည်။အဲ့ဒီ့နေက အဲ့လိုပြီးဆုံးသွားသလို နောက်ရက်မှာလဲ အတူစားနေကြမနက်စာကို အက္ခရာတစ်ယောက်ထဲအေးစက်စက်စားခဲ့ရတယ်။တစ်နေကုန်စကားမပြောရလို့ ညပိုင်းပြောဖို့ကြံစည်လိုက်ရင်လဲ နည်းမျိုးစုံနှင့်ရှောင်ထွက်သွားသည်။
ကိန်းဂဏန်းတွေရေတွက်ရင်းအိပ်ပျော်သွားရာမှ လည်ပင်းဆီရောက်လာတဲ့လေနွေးနွေးတို့ကြောင့် မျက်လုံးတို့ကပွင့်ဟလာသည်။ခေါင်းလေးအသာငဲ့ကြည့်တော့ ကလေးတစ်ယောက်လိုနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေတဲ့ကိုကို့မျက်နှာချောချောကိုမြင်လိုက်ရသည်။အက္ခရာရဲ့လည်တိုင်မှာမျက်နှာအပ်ပြီး အိပ်နေတာကြောင့်ဖြောင့်တန်းနေသည့်မျက်ခုံးထူထူနဲ့ မျက်တောင်စိတ်စိတ်တွေကို အပေါ်စီးမှမြင်နေရသည်။
ပက်လက်ဖြစ်နေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေးကိုတစောင်းအနေအထာပြောင်းလိုက်ရင်း လွမ်းနေမိတဲ့ကိုကို့ကို အားရပါးရဖက်တွယ်ထားလိုက်မိသည်။လက်တွေနဲ့ဖက်ရတာ အားမရသဖြင့်ခြေထောက်တွေပါတင်ပြီး ဖက်လုံးကြီးလိုဖက်ထားလိုက်သည်။ထိုအခါမှအက္ခရာမျက်နှာလေးပြုံးသွားပြီး ကျေနပ်စွာနဲ့မျက်လုံးတို့ကိုပြန်မှိတ်ထားလိုက်သည်။
"အင့်..."
"ကိုကို အောက်ပြန်ချပေးပါ...အသက်ရှုကြပ်တယ်..."
"တိတ်တိတ်နေ မဟုတ်ရင် ကုတင်အောက်ကိုလွှတ်ပစ်လိုက်မယ်...."
"ဟုတ်Ó╭╮Ò.."
အက္ခရာလေးခမျာ အိပ်ရတာအဆင်မပြေဖြစ်နေပေမဲ့ ထပ်ပြီးတော့လဲစောဒကတက်ဖို့မရဲ့ဘူးဖြစ်နေတယ်။ဒီတော့သူပိုင်တဲ့သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းနီနီလေးကိုပဲ အားရပါးရကိုက်ခဲနေရတယ်။နာရီဝက်လောက်အကြာမှ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးညောင်းကိုက်လာပြီး လှုပ်ရှားမှုပြုလုပ်ချင်လာတယ်။ဒါပေမဲ့လက်မောင်းတွေကိုအားထည့်ပြီးဖက်တွယ်ထားတဲ့ကိုကို့ကြောင့် နည်းနည်းလေးမှလှုပ်မရဘူးဖြစ်နေတယ်။လှုပ်လို့ရတဲ့ခေါင်းလေးကိုပဲ ဟိုလှုပ်ဒီလှုပ်လုပ်နေရင်း ရုတ်တရက်ပွင့်လာတဲ့ကိုကို့မျက်လုံးတွေကြောင့်လန့်ပြီး ခေါင်းလေးကိုငြိမ်ငြိမ်လေးနေလိုက်ရသည်။
ကိုကိုကခြေထောက်နဲ့ခြေရင်းကစောင်ကိုဆွဲယူပြီးနှစ်ယောက်လုံးကိုဖုံးလွှမ်းပစ်လိုက်တယ်။အက္ခရာလေးမှာတော့ ဂုတ်လေးပုပြီး ငြိမ်ငြိမ်တောင့်တောင့်လေးနေနေရတယ်။ကိုကို့ဆီကသက်ပြင်းချသံလေးထွက်လာပြီးနောက် အံကြိတ်ထားတဲ့ကြားကထွက်လာတဲ့အသံတိုးတိုးလေးပါကြားလိုက်ရတယ်။ခဏအကြာမှာတော့ အက္ခရာရဲ့အဝတ်တွေဟာ ကုတင်ပေါ်ကကန်ထုတ်ခြင်းကိုခံခဲ့ရတယ်။သန်းခေါင်ယံညရဲ့တိတ်ဆိတ်မှုတွေကို ချစ်ခြင်းရဲ့ပြယုဂ်ကလိထိုးသံတွေက လွှမ်းမိုးအနိုင်ယူသွားကြတယ်။အက္ခရာရဲ့နားရွက်နီနီလေးတွေကလဲ လေသံတိုးတိုးလေးကိုကြောက်ကြောက်လန့်လန့်နဲ့လက်ခံယူခဲ့ရရှာပြီးနောက်...
"Ah! အက္ခရာရေ ကလေးလေးကတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲမြွေဖမ်းနေတာပေါ့...ဘယ်တက်နိုင်ပါ့မလဲ မနက်မှအိပ်ကြတာပေါ့..."
[A/N... အို ကလိထိုးရုံပါ(◠‿◕) ]
"စား စား ဒါကအားရှိအောင်ကျွေးတာ.."
"ညှီတယ် စားချင်ဘူး..."
"စားပါကွာ ကိုယ်ကသေချာသန့်စင်ပြီးပေါင်းထားပေးတာ..ငါးဇွန်း ငါးဇွန်းပဲစား..."
"No..."
" စားပါအက္ခရာရဲ့ နှစ်ဇွန်း သုံးဇွန်းလောက်ဖြစ်ဖြစ်လေ ရေခဲစိမ်ထားတာ အေးအေးလေး မညှီပါဘူး..."
"ဟင့်အင်း..."
"ကိုယ်ခွံ့မယ်လေ အာ...…"
"မအာ .. အိ..အဟွတ် အဟွတ်...ကိုကိုလူယုတ်မာ...."
ဆံပင်နီနီနဲ့ခေါင်းလေးနဲ့မျက်နှာဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်ရုံသာပေါ်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာအင်္ကျီပွပွကြီးနဲ့ဖုံးနေသည်။မျက်လုံးတွေကပိတ်ကျမတက်ယောင်နေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကလဲ ထော်လန်နေသည်။စူပုတ်ပုတ်မျက်နှာလေးနဲ့ ကုတင်ခေါင်းရင်မှာခွေခွေလေးမှီနေသည်။ခေါင်းပေါ်က အနီရောင်ပိုးသားလေးတွေကလဲ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေကာရုပ်ကလေးက မျက်နှာမြင်သနားချစ်ခင်ပါစေဆိုတဲ့ဆုကို မတောင်းပဲပြည့်ဝနေလေသည်။
စဝ်အုပ်မှူးခေါင်ရဲ့မျက်နှာကတော့ မနေ့ကလဲ ၃နဲ့၄ပဲ။ဖြီးနေတဲ့မျက်နှာမှာ ပါးစပ်ကပါနားရွက်ကိုတက်ချိတ်တော့မဲ့အလား။နေ့လည်ခင်းထမင်းမစားဘူးဆို၍ ငှက်သိုက်ပေါင်းကိုချော့ကျွေးနေရခြင်းဖြစ်သည်။ငှက်သိုက်ပေါင်းကညှီပါတယ် မစားချင်ပါဘူးပြောနေသည့်အတွက် ချော့ကျွေးရာကနေ အလစ်ဖမ်းပြီးကျွေးရသည့်အဆင့်ကိုရောက်ရှိသွားသည်။စူပုတ်ပုတ်မျက်နှာလကိုကြည့်ပြီး သူ့မှာပါးစပ်မစေ့နိုင်လောက်အောင်ပင်ပျော်မြူးရွှင်ပြနေလေသည်။
"လာ နောက်တစ်ဇွန်းစားဦး..."
"No...."
"ကလေးလေးကကွာ တအားဆိုးတာပဲ...စကားလဲနားမထောင်ဘူး..."
"မစားဘူး ထွက်သွား ကိုကိုလူယုတ်မာ...."
"အေး ဟုတ်တယ်ကွာ ကိုကိုကလူယုတ်မာ ထပ်ယုတ်မာလိုက်ရမှာလား ဟမ်း ကျွေးနေတဲ့ဟာကိုစားလေ စားလိုက်ဆိုစားရမှာပေါ့ ဘာလို့အကုန်ပြန်ပြောနေတာလဲ..."
ချိုမြမြလေသံကနေ အနည်းငယ်ဂျွတ်ဆက်ဆက်ဖြစ်သွားတော့ မျက်ဝန်းနီနီလေးတွေကဝိုင်းစက်သွားပြီးမျက်ရည်တွေချက်ချင်းဝဲလာသည်။နှာခေါင်းနီနီလေးကပဲ ပွစိပွစိဖြစ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို သေးသေးလေးဟပေးသည်။လက်ချောင်းလေးတွေကလဲ စောင်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတာကြောင့် လက်ချောင်းထိပ်တွေက ပေါက်ထွက်မတက်ကိုရဲနေသည်။
မှူးခေါင်လဲ ငှက်သိုက်ရည်ကိုအဖက်ကလေးတွေပါပါအောင် ခပ်လိုက်ပြီး ခွံ့ကျွေးလိုက်တော့ တစ်ခါတည်းတန်းမျိုချကာ အင့်ခနဲ့ တစ်ချက်ရှိုက်သည်။တစ်ခွန်းခပ်ကျွေးလိုက် တစ်ခါမျိူချလိုက် တစ်ခါရှိုက်လိုက်နှင့် ငှက်သိုက်တစ်ပန်းကန်ကုန်သွားမှ ပန်းကန်လေးကို ဘေးကစားပွဲပေါ်တင်ကာ မွေ့ယာပေါ်တက်ထိုင်ပြီး ဝမ်းနည်းသွားတဲ့ကောင်လေးကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီးဖက်ထားလိုက်သည်။တအီအီနဲ့ငိုရှိုက်သံလေးထွက်လာတာကြောင့် နောက်ကျောလေးကိုဖွဖွလေးပုတ်ပေးနေရသည်။
"တိတ်တိတ် ကိုယ်ကစတာနော် မျက်လုံးလေးကိုခဏအနားပေးလိုက်ပါဦး။သူ့ခမျာမျက်ရည်တွေကြည့်ကျနေရတာ နာနေတော့မှာ ကျွတ်ကျွတ် ကလေးကဒီလောက်လိမ္မာတာကို ဘယ်သူဆူတာလဲ ဟင် ကလေးကငှက်သိုက်လဲအကုန်စားတဲ့ဟာကို လိမ္မာတယ် လိမ္မာတဲ့ကလေးလေး မငိုရဘူးနော် တိတ်တိတ်..."
ချော့ခံရတဲ့ကလေးပိုငိုတယ်ဆိုသလိုပဲ ချော့လိုက်ကာမှငိုဖို့permitရသွားသလို တစ်ကိုယ်လုံးတုန်အောင်ငိုပါတော့သည်။ရှိုက်သံတွေကနှစ်ခါသုံးခါဆင့်ပြီး မောမောပန်းပန်းကိုငိုနေတာမို့ ပြောလိုက်မိတဲ့ပါးစပ်ကိုသာနာနာပိတ်ရိုက်လိုက်မိသည်။လွန်ခဲ့တဲ့အချိန်ကိုပြန်သွား ပရမ်းပဒါစကားတွေအရမ်းပြောတဲ့စဝ်အုပ်မှူးခေါင်ကိုတစ်ချက်စီသွားရိုက်ပေးကြပါဦး...။
ငိုရလွန်းလို့မောပန်းပြီးအိပ်ပျော်သွားတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း ဖူးယောင်နေတဲ့မျက်လုံးကလေးတွေကို ရေခဲအိတ်လေးနဲ့ဖွဖွလေးထိကပ်ပေးနေရသည်။နှုတ်ခမ်းနီနီလေးကို အကြည့်ရောက်သွားတိုင်း ရေငတ်လာသလိုလိုအသက်ရှုကြပ်လာသလိုလိုနဲ့ နေမထိထိုင်မသာတွေဖြစ်ဖြစ်လာသည်။နီနီရဲရဲနှုတ်ခမ်းလေးကို ချိုချဉ်လေးလိုသာ စားလိုက်ရရင်လေ အဟင်းး ချိုမြနေမှာပဲ...ပေါက်ထွက်သွားအောင်သာကိုက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်နော်....အားး ဘာလို့ဒီလောက်လှနေရတာလဲကွာ အက္ခရာ အက္ခရာ စိတ်ရှိတိုင်းသာဆိုရင် ဟင်းးးး....။
"ကိုကို နှိပ်ပေးပါ..."
အတွေထဲကိုက်စားနေစဉ် ကြားလိုက်ရတဲ့အသံအက်အက်လေးကြောင့် လက်ထဲကရေခဲထုပ်လေးကိုချကာ ခြေထောက်လေးတွေကို ညင်ညင်သာသာနှိပ်ပေးနေရသည်။ဒီတစ်ခါတော့ အလျော့မပေးတော့ဘူး အတည်ပြေးခိုင်းရတော့မယ်.. အရမ်းပျော့လွန်းတယ် ဒီကလေးက....
ညကလဲကောင်းကောင်းမအိပ်လိုက်တာကြောင့် မှူးခေါင်မှေးခနဲအိပ်ပျော်သွားမိသည်။မျက်လုံးတွေပြန်ပွင့်လာတဲ့အချိန်မှာတော့ ဘေးကကောင်လေးမရှိတော့ပေ။ဘယ်ရောက်သွားပြန်တာလဲ။လူကဖြင့် ကောင်းကောင်းမသက်သာသေးဘဲ။နာရီကိုကြည့်တော့ ညခုနှစ်နာရီထိုးပြီ
မှူးခေါင်စိုးရိမ်စွာဖြင့် အိပ်ယာမှထကာ ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကြည့်သည်။မရှိပေ ဒါနဲ့ နောက်တစ်ခန်းဝင်ကြည့်ပြန်တော့လဲမရှိ။အပြင်ဘက်ကရေချိုးခန်း မီးဖိုချောင် ချောင်ကျိုချောင်ကြားမကျန်ရှာပေမဲ့လဲ မတွေ့။ရင်ထဲပူလောင်လာပြီး ဝရန်တာထွက်ကြည့်တော့လဲမတွေ့။အောက်များဆင်းသွားလားဆိုပြီ ဝရန်တာကနေလှမ်းကြည့်တော့ နီယွန်မီးရောင်အောက်မှာတရွေ့ရွေ့သွားနေတဲ့ဆံပင်နီနီကောင်လေးရဲ့ကျောပြင်လေးကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ဘယ်သွားမလို့လဲ မသိဘူး။
မှူးခေါင်ပိုက်ဆံအိတ် နဲ့ဖုန်းကိုယူပြီး တံခါးသော့ခတ်ကာ အနှီးနောက်ကျောလေးကိုအမှီလိုက်ရပြန်သည်။လူကသာ ကောင်းကောင်းမသက်သာသေးတာ လိပ်ကလေးလိုအားထုတ်ပြီးတရွေ့ရွေ့တော့သွားနေနိုင်သေးတယ်။အပြေးသမားက လိပ်ကလေးကိုမကြာခင်မှာပဲ မှီသွားလေသည်။ဘာသွားလုပ်သလဲသိချင်တာကြောင့်လှမ်းမခေါ်ပဲ နောက်ကဖြည်းဖြည်းပဲလိုက်မိသည်။
အင်္ကျီအဖြူရောင်လက်ရှည်over sizeကြီးနဲ့ အာလာဒင်ဘောင်းဘီအမည်းအပွကြီးဝတ်ထားတာကြောင့် လူဝကြီးတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေသည်။လက်ချောင်းကလေးတွေတောင် ခပ်ရေးရေးသာမြင်ရသည်။ခြေလှမ်းကတစ်ချက်တစ်ချက်မှားသွားတာကြောင့် အိပ်ရင်းတန်းလန်းနဲ့ယောင်ပြီးလမ်းလျှောက်နေတာနဲ့ပင်တူသည်။တကယ်ပဲ အိပ်ရင်းလမ်းထလျှောက်တာတော့မဟုတ်ပါဘူးနော်...။
ဟော ဟော ဆိုင်ကယ် ဆိုင်ကယ် "အက်....ဟူး "တော်သေးတာပေ့ါ ရှောင်သွားသေးလို့။ဆိုင်ကယ်ကိုရှောင်သွားတယ်ဆိုတော့ သေချာပေါက်အိပ်ရင်းလမ်းထလျှောက်တာမဟုတ်ဘူးလေ။24hours storeလေးကိုလဲ အေးအေးဆေးဆေးကျော်သွားသည်။ရေခဲမုန့်ဆိုင်လဲကျော်သွားသည်။KFCကိုလဲကျော်သွားသည်။သူဘယ်သွားမလို့တုန်း။ညဈေးတန်းကိုလား....
တဖြည်းဖြည်းနဲ့ညဈေးတန်းဖွင့်ထားရာနေရာသို့ရောက်လာသည်။ဆံပင်အနီကောင်လေးမှာလဲ ခြေလှမ်းတို့ကိုခဏရပ်လိုက်ကာ ခါးလေးကုန်းပြီးဘာလုပ်နေလဲမသိပေ။စိုးရိမ်စွာ အနားကပ်သွားမည်အပြုမှာတော့ ခါးပြန်ဆန့်သွားပြီးတရွေ့ရွေ့ဆက်လျှောက်သွားပြန်သည်။ညဈေးတန်းဘယ်ဘက်မှာ ဆိုင်အသေးလေးတွေရှိပြီး ညာဘက်အခြမ်းတွင်ဆိုင်ခန်းအတည်အကျနဲ့ဖွင့်သည့်ဆိုင်တွေရှိသည်။အနှီးကောင်လေးသည် ဆိုင်သေးသေးလေးတွေကို အကုန်ကျော်သွားပြီးဆက်သွားနေသည်။ညဈေးမှာလူများတာကြောင့် စဝ်အုပ်မှူးခေါင်မှာ ရှည်နေတဲ့အရပ်ကိုအသုံးချပြီး ဆံနီကောင်လေးမပျောက်သွားစေရန်မျှော်မျှော်ကြည့်နေရသည်။ဆံနီကောင်လေးကတော့ ခပ်အေးအေးပင် ဆိုင်ခန်းတစ်ခန်းသို့ဝင်သွားတာကြောင်းမှူးခေါင်မျက်လုံးအနည်းငယ်ပြူးကျယ်သွားသည်။ဒီဆိုင်ကိုသူလဲရင်းရင်းနှီးနှီးသိသည်။အဲ့ဒီ့ကောင်လေးက ဒီဆိုင်ကအစားအသောက်တွေအရမ်းကြိုက်သည်။ဒါပေမဲ့အခုချိန်စားလို့တော့အဆင်မပြေဘူးလေနော်။
"Extra Spicy" ဆိုသောဆိုင်လေးထဲ အေးအေးလူလူဝင်သွားတဲ့ကောင်လေးနောက်ခပ်မြန်မြန်လိုက်ဝင်တော့ဆိုင်ရဲ့အတွင်းဘက်အကျဆုံးစားပွဲမှာထိုင်နေကိုတွေ့ရသည်။အနည်းငယ်မောဟိုက်နေပုံပေါ်ပြီး နဖူးမှချွေးများကိုသူသုံးနေကျTissueလေးနှင့်သုတ်နေသည်။အက္ခရာသုံးနေကျတစ်ရှူးတွေသည် စက္ကူဘူးပါးပါးလေးတွေနဲ့ထည့်ထားပြီးချယ်ရီပန်းပုံရိပ်လေးတွေပါသည်။သူ့မမကြီးက ဂျပန်ကနေနှစ်လတစ်ခါအသုံးအဆောင်တွေပို့ပေးလေ့ရှိသည်။အက္ခရာက သူ့ဝင်ငွေနှင့်သူနေနိုင်နေပြီဖြစ်တဲ့ကျောင်းသားလေးဖြစ်သည်။သူ့ရေမွှေးကအရမ်းနာမည်ကြီးသည်ဟုပြောသံကြားဖူးသည်။မှူးခေါင်လဲတစ်ခါတစ်လေ အက္ခရာဆီကယူသုံးလေ့ရှိသည်။အဲ့ဒီ့ရနံ့လေးကို သူတော်တော်လေးကိုသဘောကျသည်။
နဖူးကိုချွေးသုတ်နေရင်းတန်းလန်း အက္ခရာရဲ့မျက်လုံးကလေးတွေ ဆိုင်ပေါက်ဝကိုကြည့်လာသည်။သူ့ကိုတွေ့တော့ အံ့ဩသွားသလိုမျက်လုံးကလေးတွေဝိုင်းသွားသည်။ကြည့်ပါဦး မျက်လုံးဖောင်းဖောင်းလေးတွေနဲ့ဘယ်လောက်ချစ်စရာကောင်းနေလိုက်သလဲ...
"ကိုကို လာလေ..."
မှူးခေါင်ခေါင်းညိတ်ပြရင်း အက္ခရာထိုင်နေရာစားပွဲသို့သွားထိုင်လိုက်သည်။
"အက္ခရာ ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲဟင်..."
"အဲ ဟို ကျွန်တော်..."
ထိုစဉ်ဆိုင်ရဲ့စားဖိုမှူးကြီးက အငွေ့တထောင်းထောင်းထနေတဲ့ပန်းကန်လုံးကြီးနှင့်ထမင်းတစ်ပန်းကန်ကို ပြုံးပြုံးကြီးလာချပေးပြီး..
"အက္ခရာလေးရေ ရပြီနော် များများစား အော် မောင်ရင်လေးရောရောက်နေတာပဲ ဘာစားမလဲ နောက်ထပ်ထမင်းတစ်ပန်းကန်ယူလာပေးမယ်နော် ခဏစောင့်.. .."စားဖိုမှူးကြီးက ပြုံးပြုံး ပြုံးပြုံးနဲ့ဆိုင်နောက်ပြန်ဝင်သွားသည်။မှူးခေါင်မှာ အငွေ့တထောင်းထောင်းနဲ့ပန်းကန်းလုံးကြီးက ဘယ်လိုတောင်စပ်သလဲဆိုတာ ကောင်းကောင်းသိတာမို့ အဲ့ဒီ့ပန်းကန်ကိုရန်သူလိုစူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။လက်ဖြူဖြူလေးတစ်ဖက်က တူတစ်စုံကိုင်ပြီး ပန်းကန်ပေါ်လာဝဲနေချိန်မှ သတိဝင်လာသည်။ထိုအချိန်တွင် အက္ခရာကဝက်နံရိုးကို ထမင်းနဲ့စားနေပြီဖြစ်သည်။ဒီလောက်အငွေ့တွေထွက်နေတာကို မျက်နှာတစ်ချက်မပြတ်ပဲစားနိုင်သေးတယ်...
"အက္ခရာ ငရုတ်သီးတွေစားနေတာကွာ... ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ်မေ့နေတာလား ငရုတ်သီးစားလို့အယောင်မကျဘဲပိုးဝင်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲကွာ.."
"မစပ်ဘူး...."
ပလုပ်ပလောင်းသံလေးနှင့်ပြောလာတဲ့အက္ခရာကိုကြောင့် ထပ်ပြောမဲ့စကားတွေကိုရပ်လိုက်ရသည်။ဘယ်လောက်တောင်စားချင်နေလဲမသိဘူး။စားနေလိုက်တာများ မသိရင်အိမ်ကသူ့ကိုဘာမှမကျွေးတဲ့ပုံနဲ့။မှူးခေါင်လဲ စားဖိုမှူးကြီးလာချပေးထားတဲ့ထမင်းပန်းကန်လေးကို အခုမှမြင်ပြီးစားမယ်ကြံလိုက်တော့ ထမင်းပန်းကန်ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ အသားဖက်လေး။သူ့မျက်နှာကထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ အားရပါးရပြုံးမိသွားလေသည်။
မစပ်ဘူးဟုသာပြောတာ မှူးခေါင်မှာတော့နားရွက်တွေပါပူနေ၏။ရေခဲမုန့်စားမယ်ဟုပြောတာကြောင့် ရေခဲမုန့်ဆိုင်ကနေ ရေခဲမုန့်ဝယ်ကျွေးရသေးသည်။ရေခဲမုန့်လက်ထဲရောက်တော့ ဝမ်းသာအားရနဲ့တဖူးဖူးမှုတ်စားသည်။မှူးခေါင်ကတော့ ကြည့်ပြီးရယ်သာရယ်နေမိသည်။တစ်ခါမေးဖူးသည်။ဘာလို့ရေခဲမုန့်ကို တဖူးဖူးမှုတ်ပြီးစားတာလဲလို့။အက္ခရာကလဲ ရိုးရိုးလေးပဲပြန်ဖြေပါသည်။
"အေးလို့"တဲ့။ရှင်းကြလား....။
9:31PM,MON
30.8.21
မှူးခေါင်နာမည်ပြောင်းပြီ.....အားမှောင်လို့🤣🤣
နောက်နှစ်ပိုင်းဆိုဇာတ်သိမ်းပါပြီ အာဝု အချိန်နည်းနည်းယူပြီး အလှပဆုံးဇာတ်သိမ်းလေးနဲ့ပြန်လာခဲ့မယ်နော်...