Donderdag 21 april - 16.21 uur
Aan het einde van de rit heb ik het voor elkaar gekregen om helemaal vooraan terechtgekomen te zijn, naast Emma-Nore. We hebben de bus tweemaal moeten stoppen voor een plaspauze van diverse inzittenden en hoe sommigen het voor elkaar krijgen om zo dronken te klinken, zonder een druppel alcohol te hebben genuttigd, is mij een raadsel.
De sfeer zit er uitermate goed in als we Tilburg binnenrijden en we worden lachend en met ontzag bekeken door voorbijgangers, die heus wel wat gewend zullen zijn, maar al die tweelingen ook wel erg interessant lijken te vinden.
Cor heeft de Wikipedia-pagina ingeslikt en vertelt iedereen sappige feitjes over De Tilburgse Kermis, Roze Maandag en andere weetjes die momenteel niet van toepassing zijn aangezien het april is, geen juli.
Maar er staat een kermis en het is er ontzettend gezellig en druk, en dat is waar het om gaat.
Emma-Nore roept iedereen bijeen en roept boven de typische kermisgeluiden uit: "We gaan eerst snel die finale afmaken, waarna iedereen vrij is om te gaan en staan waar die wil. Voor nu wil ik jullie vragen om jullie favoriete tweeling te supporteren, dat duurt niet lang: beloofd."
Nu de eerste opdracht eraan zit te komen, zie ik overal opeens nuchtere gezichten, terwijl de ernst van de situatie zich meester maakt van de vier finalisten. Ze stoppen met dollen en luisteren goed naar de presentatrice.
"Goed. Hinke en Dennis, jullie gaan aan deze kant klaarstaan. Sam en Esther moeten daarheen. Aan zowel de oost- als de westkant van de kermis staat eenzelfde kraampje. Er worden exact dezelfde zaken verkocht. Terwijl een cameraman jullie stuk voor stuk volgt, komen jullie hier zo snel mogelijk terug met één item van die kraam."
Voordat de tweelingen met hun ogen kunnen knipperen - waarschijnlijk is dit de tactiek van Emma-Nore om ze niet te laten overleggen, telt ze hard af van drie naar één.
"Ennnn, GO! Rennen, rennen, rennen!"
Wij juichen onze stemmen schor, terwijl ze in volle vaart van start gaan. Ik kijk Dennis zo lang als me mogelijk is na - wat niet lang is, er staat simpelweg teveel in de weg - terwijl ik zie hoe de cameramannen alle mogelijke moeite doen om de finalisten goed in beeld te houden.
In zeer korte tijd komen ze alle vier al weer aanzetten, praktisch tegelijk. Zowel Sam als Dennis hebben een gigantische veelkleurige eenhoorn vast en klemmen zich uit blijdschap aan elkaar vast, al juichkreten slakend. Sam geeft de zijne vervolgens aan Emma-Nore. Die kijkt eerst wat benauwd, totdat ze doorheeft dat de camera op haar is gericht: dan kirt ze van plezier en ik schud lachend mijn hoofd.
Maar ik heb wat anders om me op te focussen, want Dennis geeft de zijne aan mij en ik bedank hem blozend, terwijl ik het onhandige gevaarte knuffel. Ik voel me net Agnes uit Despicable Me en probeer me net zo enthousiast te gedragen, waar ik redelijk in faal.
Dan valt mij op dat Hinke met een knalgeel badeendje loopt te zwaaien, terwijl Esther een heliumballon vasthoudt, grappig genoeg van een eenhoorn. Feit is dat ze twee verschillende dingen hebben gekozen en ik laat mijn partijdigheid merken door te juichen.
Maar er juichen er meer. De algehele sfeer is dermate los en luid, dat ik niet opval en ik lach Dennis toe, die vervolgens weer naar Emma-Nore loopt, want zij heeft weer wat op haar lever.
Ze schraapt haar keel en zegt luid: "Dat was opdracht één. Opdracht twee en drie gaan we gesplitst doen. Esther en Sam, jullie volgen mij. Dennis en Hinke, jullie gaan met Cor mee. Het publiek wordt verzocht ook met Cor mee te gaan. Daar is waar de actie is."
Cor gaat ons voor en blijft al snel weer stilstaan, zijn gezicht naar de botsautootjes gericht. Hij zegt dramatisch: "Een kermis zonder botsauto's is geen echte kermis en daarom hebben we een opdracht bij deze attractie gecreëerd. Hinke, Dennis: stapt u maar in."
Met een buiging geeft hij ze toegang tot de auto's en ze nemen plaats.
"Het is de bedoeling dat jullie zo min mogelijk botsen," zegt hij dan grijzend en beduidt ze dat ze mogen beginnen.
Ik zie aan het gezicht van Hinke dat dat een opdracht naar haar hart is. Ze laat direct haar handen los van het stuur en slaat ze pontificaal over elkaar. Die gaat nergens heen als het aan haar ligt.
Maar natuurlijk heeft ze buiten de organisatietalenten van Cor gerekend en terwijl Dennis lustig wat rondjes aan het racen is, zie ik dat enkele medewerkers meerdere karretjes vullen en het plotsklaps gevaarlijk maken voor de twee.
Omdat de attractie momenteel gesloten is voor het normale publiek, staan er flink wat toe te kijken en het duurt dan ook niet lang als iemand zo aardig is om Hinke te waarschuwen. Met een ondefinieerbaar plat accent roept een oudere vrouw: "Pas op, wijffie. Ze gaan je rammen!"
Net op tijd, want inderdaad: Hinke wordt flink onder vuur genomen, terwijl Dennis - door zijn betere start - tot nu toe succesvoller is in het ontwijken van de vijand.
Voordat ik het weet, is het echter alweer afgelopen en ik zie dat Cor ze gehaast vertelt om mee te gaan.
"Jullie blijven hier, de andere twee komen er zo aan. En, mondje dicht!"
Dit laatste roept hij naar het publiek die nu rijen dik staat toe te kijken. Ik zie enkelen knikken en ben benieuwd.
Maar als Esther en Sam met Emma-Nore arriveren en aan de beurt zijn om te gaan botsen, blijkt al snel dat ik het publiek niet goed heb ingeschat. Niemand waarschuwt dat er straks versterking komt om ze te laten botsen, of ze nou willen of niet.
Maar toch gaat het deze keer anders. Esther blijft niet afwachtend zitten en crost net als Sam wat heen en weer. De botsingen zijn dientengevolge anders dan in de vorige ronde en als ik mijn bevooroordeelde rekenmethode mag geloven, staan Sam en Dennis daardoor voor.
Cor komt er alweer aan, met Hinke en Dennis in zijn kielzog. Hun gezichtsuitdrukkingen zijn onleesbaar en ik knijp hem verschrikkelijk.
Op een vreemd plechtige toon vraagt de presentator ons allemaal om hem te volgen en gehoorzaam sjokken we achter hem aan.
We staan iets van de kermis af, maar de gezellige geluiden zijn nog steeds goed hoorbaar. De organisatie heeft een stellage gebouwd. Wij, toeschouwende tweelingen, zijn er strategisch geplaatst en de finalisten staan iets voor ons. De camera's draaien en het moment is aldaar.
Cor verteld: "Terwijl de ene helft van de finalisten aan het botsen was, werd de andere helft gevraagd om op de foto te gaan met de twee mascottes Kingo en Tjeuke. Op de beelden die straks in alle huiskamers te zien zullen zijn, zal zichtbaar zijn hoe iedereen met ze heeft geposeerd."
Hij laat een dramatische stilte vallen en nog nooit is zijn publiek zo stil geweest.
"Wij weten het antwoord inmiddels al en samen met alle gegevens die wij in de loop van de wedstrijd hebben vergaard, hebben wij een antwoord op..."
Met een handgebaar geeft hij aan dat we mee moeten doen en luid brullen we mee: "Wie is de ultieme tweeling van het jaar?!"
Dat moet over en we blèren - het kan zijn dat we inmiddels meer dan klaar zijn voor het verlossende antwoord - nogmaals de zin. Volgens mij vallen zelfs het kermislawaai in het niet bij het machtige geluid dat wij weten te produceren.
Onze hoofden zijn rood en we zijn allemaal lacherig als Cor het uiteindelijk goedkeurt.
Hij blijft het moment rekken, terwijl de camera's alle mogelijke standjes van de gespannen gezichten op weten te nemen. Terwijl de vier schuin voor mij de handen van hun naaste stijf vasthouden, is het uiteindelijk Emma-Nore die de winnaar aankondigt.
"Zonder verder omhaal, wil ik hierbij de winnaar van de wedstrijd aankondigen. Van harte gefeliciteerd... Sam en Dennis!"
Ik schreeuw het uit en gooi mijn knuffel hoog in de lucht. Terwijl Hinke en Esther snel hun zure gezicht omzetten in een meer flatterende, feliciteren ze plichtsgetrouw de winnaars, waarna ze al vlug aan de kant worden geschoven door de andere tweelingen, die om Sam en Dennis heen beginnen te zwermen - met mij voorop.
De crew heeft voor glanzende serpentines gezorgd en samen met vuurwerk, champagne voor iedereen en het niet-aflatende geluid van de kermis, roept Cor de prijzen op die de jongens hebben gewonnen en ik voel me alsof ik de winnaar ben, in plaats van een simpele toeschouwer.
Al valt dat laatste te bezien, want Dennis geeft mij een knuffel en daarna voor het oog van het hele land een zoen en ik kan alleen maar lachen.
Na korte tijd - de camera's hebben alles gefilmd wat maar gefilmd kan worden - roept Emma-Nore uiteindelijk: "Een kleine huishoudelijke mededeling: de bus rijdt klokslag middernacht weg en tot die tijd wil ik niemand van jullie met een neerslachtig gezicht zien. Geniet ervan! De buschauffeur is de Bob."
Met stralende ogen duiken wij de rumoerige massa in. Deze wedstrijd had ik voor geen goud willen missen, al is het alleen maar om de vriendschappen die ik heb gesmeed en de unieke ervaring die ik ermee heb gekregen. In zeer korte tijd heeft mijn leven een gigantische upgrade gekregen, van mijn nieuwe huis, tot mijn geweldige en lieve vriend.
Ik ben vijfentwintig en mijn leven ligt voor me uitgespreid, klaar om geleefd te worden.