Donderdag 14 april - 19.04 uur
We nemen - korte zinnetjes tegen elkaar zeggend, maar niks wat echt ter zake doet - plaats en laten onze bestelling opnemen. Ik bereid me een beetje voor op een ongemakkelijke en stille avond en hoop stiekem dat ik daardoor mijn verliefdheid kwijtraak, want dat maakt onze omgang zoveel prettiger. Misschien durf ik dan wel een woord tegen hem te zeggen.
"Wat vind je van de tweelingenwedstrijd tot nu toe?"
Dennis kijkt me geïnteresseerd aan en ik twijfel wat ik tegen hem moet zeggen. Ik besluit rustig te beginnen: "Ontzettend leuk, om al die tweelingen te zien en ze nauwelijks uit elkaar te kunnen houden, is echt een aparte ervaring."
Hij wil wat zeggen, maar ik wil toch ook mijn twijfels uitspreken en praat gehaast door: "Maar persoonlijk vind ik het ook vaak gênant om het buitenbeentje te zijn en hoe Cor en Emma-Nore dat zo vaak zeggen."
Nu knikt hij meelevend en ik vraag: "En hoe vinden jullie het? Volgens mij doen jullie het ontzettend goed."
Hij knikt en zegt: "Ja, wij weten elkaar goed aan te voelen en dat is natuurlijk waar het om draait in deze competitie. Ik vind het leuk hoe we steeds dichter naar elkaar toe groeien. Klopt het dat jij ook al vriendinnen maakt?"
Ik denk aan de leuke verhalen van Arlene en Simone, de middelbare dames die helaas weg zijn en dan twijfelend aan Ingeborg en Janita, die ik nauwelijks ken. Ook met Emma-Nore ga ik minder vriendschappelijk om dan ik in eerste instantie dacht en ik schommel weifelend met mijn hoofd.
"Nee, niet echt. Ik ga vooral om met mijn broers, en sinds kort met Sam. En met jou natuurlijk."
Ik verslik me haast als ik bedenk dat ik hem niet onder mijn vrienden schaar, maar meer als een onbereikbaar persoon. Zo iemand die in het leven zo ver boven mij staat, dat ik daar nooit aan kan tippen. Vreemd dat ik dat gevoel helemaal niet bij Sam heb.
Dennis reageert niet op mijn aarzeling en vraagt fronsend: "Ik dacht dat je het zo goed kon vinden met Hinke en Esther?"
Voordat ik mezelf kan tegenhouden, snuif ik ongelovig.
"Waarom denk je dat?"
"Laatst in het zwembad hadden jullie toch een leuk gesprek en tegen jouw broers hebben ze het er altijd over hoe leuk jij wel niet bent."
Vooral dat laatste is nieuwe informatie voor mij en ik voel hoe mijn ogen groot worden. Verstrooid zeg ik: "Ze deden het tegenovergestelde van leuk. Tenzij je bedreigingen leuk vindt? Maar wat bedoel je, wat zeggen ze tegen mijn broers?"
Maar ik heb al te veel gezegd en ik zie weer hoe zijn ogen vlammen als hij zijn stem verheft. Diep in mijn hart heb ik hem nog nooit zo sexy gevonden als op dit moment: één en al verontwaardiging om mij. Het verwarmt mijn hart.
"Bedreigingen? Hee, wacht eens even. Wat bedoel je?"
"Kort gezegd, gaven ze hardhandig door dat ik niet kwaad moest spreken over ze - wat ik niet deed of doe - en om ze uit de weg te blijven - wat ik graag doe."
Ik probeer het onderwerp te veranderen. Zo leuk vind ik het niet om het over die twee te hebben, maar Dennis blijft boos kijken en wil het naadje van de kous weten. Haperend komt het hele verhaal er daardoor uiteindelijk uit, terwijl ik uit alle macht probeer niet zo zielig en onzeker over te komen als hoe ik me op dat moment voelde. Voor het eerst besef ik ook dat ik me vooral verraden voelde door zijn gedrag, zijn onwetendheid, begrijp ik nu. Hij dacht juist dat ik een band met ze aan het smeden was en was alleen daarom vriendelijk tegen ze. Vanwege mij.
Op dat moment wordt ons voorgerecht gebracht en ik ben dankbaar voor die timing. Zodra de ober weer weg is, probeer ik het onderwerp te wijzigen.
Dennis is mij voor.
"Hoe zit het eigenlijk met de blauwe plekken op je armen?"
Ik verstijf. Dit etentje wordt steeds erger.
Onbarmhartig praat hij door: "Sam zei het ook al. Hij dacht dat je tegen je zin vastgepakt was? Tess, als er zulke dingen gebeuren in je leven, moet je dat vertellen. Dan kunnen we er wat aan doen."
Ik sis boos: "Ja? Met z'n allen het kwetsbare zusje helpen? Schiet toch op zeg. Ik ben volwassen en kan mijn eigen boontjes doppen. Daar heb ik niet twee extra broers voor nodig. Vier is ruim voldoende, dank je vriendelijk."
Ondanks mijn uitbarsting kijk ik toch kort spijtig naar de soep die er heerlijk uit ziet. Maar het is tijd om op te staan en hem te laten zitten. Als het kan: letterlijk.
Maar hij is me voor en legt zacht zijn hand op de mijne. Hij oefent geen kracht uit, maar toch is het mij onmogelijk om uit zijn greep te ontsnappen: mijn eigen lichaam houdt me tegen. Het gevoel van zijn huid tegen de mijne, zorgt ervoor dat ik bijna spin van genot en onwillig blijf ik daarom zitten, de gevoelens komen als vonkjes samen op de plek waar hij me aan blijft raken en dat is overweldigend.
"Goed, Tess. Je hebt gelijk en daarvoor mijn excuses. Als je maar weet dat ik je niet als mijn zusje zie."
Ik kijk hem aan, al versta ik nauwelijks wat hij zegt. Mijn wangen branden en mijn oren suizen.
"O-oké," stotter ik en blijf zitten, ook als hij uiteindelijk zijn hand terugtrekt. Mijn lichaam huilt en snakt onmiddellijk naar zijn aanraking.
In plaats daarvan grijp ik de lepel en schep manmoedig wat soep naar mijn mond. De rest van dit gerecht verloopt redelijk gemoedelijk aangezien we weer teruggegaan zijn naar veilige onderwerpen, zonder nare tweelingzussen of ex-huisgenoten erin.
Maar blijkbaar heeft hij meer op zijn lever en tijdens het hoofdgerecht, als ik net een perfect gebakken aardappelpartje bijna op mijn tong weet te smelten, zegt hij bot: "Maar ik móet het weten. Tess, kan je mij en Sam nou wel of niet uit elkaar houden?"
Ik kijk hem slechts aan, terwijl ik extreem lang doe over het kauwen en doorslikken van de aardappel. Ik zie dat ik hem daar onrustig mee maak en er schiet een duivels genoegen door mij heen. Ik slik ten langen leste de hap door en vraag liefjes: "Wat denk jij?"
"Dat is het probleem. Het ene moment lijkt het wel zo te zijn en vlak daarop verwar je onze namen en dat lijkt niet expres."
Ik buig me naar hem toe, dichtbij genoeg om de gouden spikkeltjes in zijn ogen te zien - mijn hart mist even een slag, en zeg droog en duidelijk: "Ik kan jullie uit elkaar houden."
Het siert hem dat hij slechts knikt en er verder niet op terugkomt. Ik weet niet of hij me gelooft, maar ik heb mijn punt in ieder geval gemaakt. Daarom praat ik toch verder, hoewel ik dat niet van plan was.
"Deden jullie daarom zo bizar tijdens die schildertoets, was dat een test? Voor mij?"
Ik zie aan de ongemakkelijke blik van Dennis dat ik in de roos heb geschoten. Maar toch voel ik me niet beledigd. Ik snap het zelfs wel omdat ik die frustratie van dichtbij heb meegemaakt in de vorm van vriendinnetjes die mijn broers niet uit elkaar konden houden. Ik weet dat zowel Samantha als Jill hun eigen partner weten te onderscheiden, maar dat ze allebei moeite hebben met mijn andere twee broers.
Ook voel ik me overweldigd dat hij die moeite voor mij deed. Hoe langer ik erover nadenk, hoe geliefder ik me voel.
Tevreden leun ik weer naar achteren en kijk hem enigszins loerend aan. Heeft hij nog meer vragen voor me? Er zit hem een hoop dwars, zo blijkt.
De laatste vraag - die tijdens het dessert komt - zorgt er plotsklaps voor dat ik hem veel meer als menselijk ga zien: als een bereikbaar persoon.
Het nonchalance is gespeeld, zo goed ken ik hem nu wel, terwijl hij met zijn lepel door het laatste restje smeltende ijs roert.
"Hoe eh, hoe zit het eigenlijk met jou en die cameraman?"
"Niks," zeg ik zo overtuigend mogelijk. "Ik heb hem leren kennen in het zwembad en hij lijkt me een leuk persoon."
Nu kijkt Dennis mij aan alsof ik twee hoofden heb en ik kijk vragend terug. Ik mis vast iets, maar wat?
"Lieve Tess, hij vindt je hartstikke leuk. Had je dat niet door?"
Nee, dat had ik niet. Maar wel hoor ik dat Dennis me 'lief' noemt - hoewel enigszins ironisch - en mijn hart juicht.
Na het eten, helpt hij me galant in mijn jas en vraagt: "Je hebt prachtige schoenen aan, maar zijn die ook geschikt om een stukje mee te lopen?"
Ik lach en zeg: "Niet echt, maar ik kan ze uit doen." Kleiner zijn neem ik dan maar voor lief. Hij is mij nog niet zat en ik hem niet, dus ik jubel van binnen.
Op een langzaam tempo - het eten moet zakken - wandelen we langs de IJssel en kijken naar de ondergaande zon. Het briesje is zacht en de lampjes die de schepen in hun lege masten hebben hangen, zorgen al flonkerend voor een sprookjesachtige sfeer. We zwijgen en genieten van elkaar en de omgeving. Als Dennis even later zijn arm om me heen slaat is dat een natuurlijke reactie, maar voelt niet minder prettig. Ik nestel me tegen hem aan, hevel daarna snel de schoenen over in mijn andere hand en kan daardoor nog dichter tegen hem aan leunen. Ik ruik zijn mannelijke geur en voel zijn harde spieren. Ik zucht van genot.
Als we even later op een bankje zitten, zoent hij me en ik zoen enthousiast terug. Mijn bange brein blijft maar tegen me schreeuwen dat ie me leuk vindt en wat moet ik doen, maar uiteindelijk weet hij dat het zwijgen op te leggen door wat tong toe te voegen, waardoor ik nergens anders meer aan kan denken.
Als hij me uiteindelijk thuis af zet, zijn mijn broers nog niet terug. Dat is erg fijn, want dan kan ik ons nog even voor mezelf houden. Ik bied hem nog wat drinken aan, maar hij lijkt haarfijn aan te voelen wat er in me omgaat en bedankt glimlachend.
We wisselen - nu pas - nummers uit en na een "Tot morgen," sluit ik de deur en doe een geluidloos dansje door de woonkeuken. De deur naar de voorkamer is zelfs dicht, waardoor hij mijn capriolen niet ziet en mijn dag kan niet meer stuk.