Kabanata 25
Still
--
"Where are you going?" tanong ni Mommy nang nakita niyang nakabihis ako.
Pababa ako ng hagdan at nandoon sila ni Daddy sa sala. Natigilan ako sandali ngunit agad ring nakabawi at humalik sa pisngi nila.
"I'm going out with... Luna. Nasabi ko na po kay Dad..." I said.
"Baka mamaya puro pagpa-party na ang ginagawa niyo, ha?" nagtaas ng isang kilay si Mommy sa akin.
"Hindi po, Mom. Hindi naman po kami pwede sa mga clubs at bars..."
"Hayaan mo na ang anak mo, Kylie," si Dad.
Mom sighed. "Fine. But be home for our dinner later. We'll have dinner outside with the Castillos."
What? Bahagya akong nagulat sa sinabi ni Mommy ngunit nang naalala na hindi pa nga pala siya tapos sa pagkakasundo sa amin ni Blade ay bumuntong hininga na lamang ako at tumango.
"Yes, Mom..."
Hindi si Luna ang kikitain ko ngayon. Of course I have to lie again. I feel bad for lying but I can't do anything. Takot ako kay Mommy lalo na kapag nagalit siya sa akin. Ganon rin kay Daddy na hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon kahit di tulad ni Mommy mas mabait siya.
I sighed. Sa ngayon ayoko na munang isipin iyon. I want to enjoy this day again with Lee. Lalabas ulit kami ngayon!
Pumasok ako sa loob ng coffee shop kung saan napagkasunduan naming magkita. Agad ko siyang nakita na nagtaas ng kamay para sa akin. I'm wearing my white dress while he's wearing his usual white t-shirt and jeans. Kahit simple lang ang damit, agaw pansin talaga siya kahit saan.
"Hey, good morning!" bati ko kay Lee nang nakalapit ako.
"Good morning," he said and smiled.
"Sorry, medyo na traffic lang. Kanina ka pa rito?" tanong ko habang umuupo.
"Mmm, yeah but that's okay. May gusto kang kainin?" tanong niya.
"Busog pa ako pero... gusto kong i-try ang red velvet cake nila."
He nodded and stood up. "I'll order for you."
"Ah, hindi na!" mabilis akong tumayo.
Heto na naman siya!
"Pwede namang ako nalang. Hintayin mo nalang ako rito."
"Let's just go together."
Ngumuso ako habang siya ay hinawakan ang kamay ko at hinila na ako para makapag order kami. Pumila kami roon habang tinitignan ang mga meron sila sa itaas.
"Ikaw? Wala kang gusto?" tanong ko kay Lee at bumaling sa kanya.
"I had coffee earlier while I was waiting for you. Busog na ako."
"Sorry natagalan. Traffic talaga kanina, e..." guilty kong sinabi.
"That's okay. Atleast you came," he said.
Napangiti ako at napatitig sa kanya. Nagtaas siya ng kilay sa akin. Mas lalo akong ngumiti.
"Ang gwapo mo ngayon..."
Nag iwas siya ng tingin. "Thanks..." tipid niyang sagot.
Ilang sandali pa akong napatitig sa kanya. Naalis lang nang kami na ang mag oorder. Napakurap kurap ako ngunit nakipag usap na lamang sa cashier.
Pasulyap sulyap ako kay Lee habang naglalakad kami pabalik sa table namin nang natapos sa pag order.
"Uh... sure ka wala ka nang gustong kainin?" tanong ko nang nakaupo kami.
"Mmm, yeah. I'm full. Ikaw? Kumain ka na ng breakfast?" he asked.
Para akong nabuhayan roon!
"Ah, oo naman! Ang dami ko ngang nakain, e. Pero gusto ko talagang tikman ang red velvet nila rito kaya kahit busog na ako, kakain pa rin ako," kwento ko kahit hindi naman na kailangan.
Kinagat ko ang labi ko.
"Ikaw? Uh... kumain ka na ng breakfast?" I asked softly and looked at him.
"Yup. I already ate at home," he answered and smiled.
Why does it seem like even though he is smiling, I still feel that something is wrong?
"Kumusta nga pala yung exam niyo? Did it turns out well?" nakangiti kong tanong.
"I still don't know. Hindi pa lumalabas ang resulta but I know I did it well so..."
"Yabang!" bahagya akong tumawa.
Marahan siyang ngumiti.
"Ikaw? How's your exam?" he asked.
"Uh, hindi pa rin namin alam pero... siguro ayos lang naman ang magiging resulta noon!"
He nodded. "I'm sure it will turns out well. You did well, I'm sure."
I smiled. "Thank you."
Dumating ang order namin kaya natigil kami sandali sa pag uusap. Natakam agad ako sa red velvet cake na naka hain sa akin. Siya na naman ang nagbayad nito. Wala na talaga akong nagagawa sa tuwing sinasabi niya na siya nalang ang magbabayad.
"Masarap?" Lee asked when I tasted the cake.
Tumango ako. "Mmm! Masarap! Gusto kong tikman ito dahil balak kong i-try gawin. Masarap pala talaga! Pareho lang ang lasa sa iba't ibang shops pero masarap! I'll do this, for sure."
"That's good. Try everything you want to try. Trying everything is the best you can do when you're starting."
Ngumiti ako habang tinititigan siya. Kanina pa ako may nararamdaman na kakaiba pero natuwa ako sa sinabi niya.
"Gusto mo rin bang tikman?" alok ko sa kanya ng cake.
Umiling siya. "I'm fine. Busog na ako."
Oh. I nodded and just continued eating. Sumulyap ako sa kanya na seryoso akong pinagmamasdan. Tumikhim ako.
Kabado ako sa titig niya pero may kakaiba talaga akong nararamdaman. May kakaiba sa kanya. At hindi lang ito ngayon. Noong mga nakaraang araw rin. Noong mga nakaraang araw pa. Ayaw ko lang punahin o tanungin dahil natatakot ako... sa hindi malamang dahilan... o sa hindi ko mapangalanang dahilan.
Naglalakad kami papunta sa mga sasakyan namin, sa parking lot. Nauuna si Lee habang nasa likod niya lang ako. Kumikirot ang puso ko habang pinapanood ko siya ng ganito. Kahit pala talaga nakatalikod... kuhang kuha niya si Seb.
"Lee..." I called.
Tumigil siya sa paglalakad, hindi agad humarap sa akin. Simula nang mabanggit ko si Seb sa kanya, naging ganito na siya. Napaka sensitive ko. Hindi ko manlang inisip ang mararamdaman niya. Kaya rin siguro siya nagkakaganito.
But then... bakit pakiramdam ko hindi lang dahil roon? Bakit pakiramdam ko... meron pa? Meron pang ibang dahilan?
Hinawakan ko sa braso si Lee. Humarap siya sa akin. I saw his serious and cold eyes. Nakatingala ako sa kanya habang pinapanood siyang nakatitig sa akin ng ganon. At sa pagkakataong iyon, hindi ko na talaga napigilan.
"May problema ba?" marahan kong tanong.
Hindi siya sumagot. He just stared at me with his serious eyes and I couldn’t help but be nervous. I let go of his arm and thought of something else to say. Kabado ako pero mas tinibayan ko ang loob ko.
"N-Napansin ko kasi na... kanina ka pa tahimik at... mukhang malalim ang iniisip. Kaya gusto ko lang sanang malaman kung may... problema ba?"
He still didn't speak. I'm scared of this change of his but I prefer to respect him if he really has a problem and he doesn't want to talk about it with me.
I want to ask him what happened and why is he acting like this. Is it because of Seb? Dahil binabanggit ko siya at nasasaktan pa rin siya? Tingin niya ba napaka sensitive ko? Na wala akong pakialam sa nararamdaman niya? Iyon ba ang dahilan?
"K-Kung wala... uh... sige. Pasensya na--" I stopped when he spoke.
"Do you still love my brother?"
Natigilan ako. Para akong binuhusan ng malamig na tubig nang tanungin niya ako noon.
"Sebastian?" dagdag niya.
His voice was serious and cold.
"For sure by now you already know my feelings for you, am I right?"
Umawang ang bibig ko at hindi pa rin nakapag salita. Bukod sa gulat, sakit at pagkakatigil rin ang naramdaman ko sa sinabi niya. Hindi ko mahanap ang tamang sagot at parang tinutusok ng punyal ang puso ko.
"But if you are too innocent to know it, then I like you, Michelle. I like you," he said.
Tinitigan ko ang mga mata niyang galit man, nakikitaan ko pa rin ng sakit.
"So now I want to know... I want to know if you still love my brother. Para alam ko kung saan ako lulugar. Para alam ko kung saan ako tatayo sa buhay mo..." he said firmly, suppressing his emotion.
Parang bumuhos sa akin ang lahat lahat ng realizations. Nangilid ang luha sa mga mata ko. Hindi ko pa rin siya masagot.
He likes me? Is this for real? Is he serious?
Am I that too innocent to not to notice that? Gusto niya ako? Pero...
"You still love him, do you?" si Lee nang hindi ako nagsalita.
Nangilid ang luha sa mga mata ko. Nagbaba ako ng tingin.
"You still love him..." ngayon sigurado na ang boses niya.
"Lee..."
"I knew that at first but I accepted it because I want you to be happy. Dahil alam kong sobra kang nasaktan sa pagkawala niya. At ako? Ako na kamukhang kamukha niya, ang magpapa saya sayo, Mina..."
Umiling ako sa kanya ngunit wala akong masabi.
"I accepted that because I don't want to see you sad anymore. I don't want you to be hurt anymore. Kaya tinanggap ko kahit masakit kasi gusto ko maging masaya ka lang..."
"Lee..."
"Tell me, Mina... do you still love him?" tanong niya.
My tears flowed and I bowed again. I can't answer him. All the realizations have poured out on me and I feel like I can't look into his eyes anymore because of guilt.
"Naaalala mo siya sa akin, hindi ba?" tanong ni Lee, namamaos ang boses.
Hindi pa rin ako nakasagot.
"Bawat ginagawa ko, siya ang naaalala mo. Dahil kamukha niya ako. Dahil parehong pareho kami. Diba?"
Humikbi ako.
"I waited for so long. I thought you'd see me too. Pero hindi. Siya pa rin ang mahal mo..."
Nag angat ako ng tingin sa kanya at nakita ang namumula niyang mga mata. Mabilis siyang nag iwas ng tingin. Lumapit ako at sinubukan siyang hawakan.
"Lee..."
"No. Please..." he raised his hand to stop me.
Natigil ako at nadala na lamang ang mga kamay sa bibig habang pinagmamasdan siyang pilit pinipigilan ang emosyon na bumubuhos na sa kaloob looban niya.
I remember how I always remembered Seb with him. Even in small things. I didn't even notice that he noticed that too. Nararamdaman niya rin pala iyon. How stupid of me. How sensitive of me.
Naalala ko ang mga sinabi sa akin nina Gabrielle. Na nakikita ko lang si Seb kay Lee kaya ako palaging nasa school nila. I feel like all of that is becoming true. That I was just there to see Seb's face. Dahil miss na miss ko na siya.
Guilt crept within me. Tumingin ako kay Lee na pinapanood akong ma-realize lahat ng pagkakamali. Humikbi ako.
Para ko na siyang ginamit. At pakiramdam ko napaka sama ko dahil wala akong ibang ginawa kundi maging masaya habang siya... habang siya... ay nasasaktan na.
Kahit pa sabihin natin na hindi ko naman alam ang nararamdaman niya, I still used him to make me happy, for myself. Para mapawi ang lahat ng sakit na naramdaman ko nang nawala si Seb. Para ko nang pinasa sa kanya ang lahat ng sakit. And yet... he still stayed with me. Even if he was already hurting so much.
"I-I'm sorry..." tanging nasabi ko sa lahat.
Nag iwas siya ng tingin sa akin and I saw his jaw moved. Namumula pa rin ang mga mata niya. At parang dinurog ang puso ko nang nakita ko ang unti unting pagpatak ng isang luha galing sa mga mata niya.
"Lee..." I called but I don't know what to say.
Tumango siya. Tumango siya nang tumango na para bang alam na ang sagot sa lahat lahat. Mas lalo akong naiyak.
"Lee, I'm sorry..." I said again.
Tinalikuran niya ako at sa takot, agad ko siyang hinabol.
"Lee!"
Nakarating siya sa kanyang sasakyan at mabilis siyang pumasok roon. Hinabol ko siya hanggang sa tapat ng kanyang sasakyan ngunit nang nakita ko ang pagsara ng pintuan niya ay tumigil na ako, umiiyak pa rin.
"Lee!"
Umandar ang sasakyan. Humabol ako kahit alam kong hindi ko na siya maaabutan at kahit alam kong hinding hindi na siya... hihinto.
"Lee!" buong puso kong sigaw at napaluhod na lamang sa sahig sa sobrang panghihina nang nakita kong tuluyan na siyang naka alis.
"Lee!"
I cried so hard on the floor while feeling guilty and hurt. Gusto ko siyang habulin... ngunit hindi ko rin alam kung ano ang sasabihin ko sa kanya. Especially now that I realized that it's still... really... Seb.