ေဒါသေရာင္လင္းလက္ေနေသာ မ်က္ဝန္းနီနီတို႔ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနရင္း တစ္စုံတစ္ခုကိုအေတြးေပါက္သြားၿပီး ၿပဳံးမိသြားသည္။သူ႕အၿပဳံးကိုျမင္သြားတဲ့ မ်က္ဝန္းနီနီပိုင္ရွင္ကေတာ့ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လာတဲ့အထိ စူးစူးရဲရဲျပန္စိုက္ၾကည့္လာသည္။သူ႕အေတြးကတျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ေဒါသထြက္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းနီနီေတြကလဲ သူ႕ႏွလုံးသားကိုတဒုန္းဒုန္းတဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္တယ္လို႔..
"လူရွင္တဲ့ေနရာ ခဏသြားရေအာင္ ဒီနားကဆူညံလြန္းတယ္.."
ျပန္ေျဖသံကိုမေစာင့္ေတာ့ဘဲ လက္ဆြဲေခၚၿပီးလူရွင္းမဲ့ေနရာကို ရွာေနလိုက္သည္။ေဟာ တစ္ေနရာေတြ႕ၿပီ။ေရတံခြန္အတုေလးႏွင့္ဆက္ရပ္ရွိေနေသာ ေရကန္။အျပင္ဘက္မွာရွိေနတဲ့ေရကန္ဆိုေပမဲ့သန႔္ရွင္းေရး အၿမဲလုပ္တာေၾကာင့္ ၾကည္လင္ေနၿပီး လူတစ္ရပ္ေက်ာ္ျမင့္သည္။ေက်ာင္းသားေတြစု႐ုံေနတဲ့ေနရာႏွင့္မေဝးေပမဲ့ မီးေရာင္အနည္းငယ္သာထြန္းထားၿပီး ေဘးတြင္သစ္ပင္ေတြမ်ားတာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွမသြားၾကေပ။
ထိုေနရာထိလက္ဆြဲေခၚလာေတာ့ ေနာက္ကလိုက္လာသည္။
ထိုေနရာေရာက္မွ လက္ကိုလႊတ္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။သူကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ေပမဲ့ မ်က္ဝန္းနီနီပိုင္ရွင္ကေတာ့ လွည့္ထြက္ကာ ေရကန္နားထိထြက္သြားသည္။မႉးေခါင္လဲ ထိုေကာင္ေလးရပ္ေနရာဆီလိုက္သြားၿပီး ေရကန္ဘက္လွည့္ေနေသာေကာင္ေလးအား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပန္ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။
"ေန႕လည္က ဘာလို႔ေစာင့္မေနတာလဲ.."
"ပ်င္းလို႔..."
"ဪ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလွ်င္စလိုနဲ႕ေျဖၿပီးထြက္လာရတယ္။ကိုယ္ဆုံးရႈံးသြားတဲ့အမွတ္ေတြအတြက္ ဘာျပန္ေလွ်ာ္ေပးမလဲ.."
"Why? ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး.."
"ထားပါ ေန႕လည္ကသူကဘယ္သူလဲ မင္းကဘာလို႔ရယ္ျပေနတာလဲ.."
"ေန႕လည္ကလူ...ဘယ္သူလဲ..."
"ကြၽတ္ မသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္နဲ႕ မင္းေလးသိတယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိတယ္.."
"ဟဲ့ ဟိုမွာ ဇာတ္ကားရိုက္ေနတယ္.."
"ရန္ျဖစ္ေနတာလား မသိဘူး ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲ.."
"ဟဲ့ videoရိုက္ထားေလ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကခဏတိုင္းျပႆနာတက္တယ္တဲ့.."
"ေအး အဲ့ဒီ့နာမည္ထူးထူးဆန္းဆန္းနဲ႕ေကာင္ေလးက ငါတို႔စီနီယာကို ခဏခဏရန္စတာတဲ့..."
"ဟယ္ ဟုတ္သလား သူကိုၾကည့္ရတာေအးေဆးေလးပါဟ..."
"ေအးေဆးေလးေတြက ပိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ နင္ေလာကႀကီးကို အထာမနပ္လိုက္တာဟာ.."
လူရွင္းတဲ့ေနရာကိုလာပါတယ္ဆိုမွ လူေတြတစ္စတစ္စမ်ားျပားလာကာ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္အသံမ်ားလဲထြက္ေပၚလာသည္။မႉးေခါင္က ဘာသံမွထြက္မလာတဲ့ေကာင္ေလးဆီေျခတစ္လွမ္းတိုးရင္းကိုယ္ကိုကိုင္းကာ နား႐ြက္ေလးနာကပ္လိုက္ေတာ့ သိသိသာသာနီရဲသြားတဲ့နား႐ြက္ထိပ္ေလး..
"ကိုယ္ေမးတာေျဖေလ အဲ့ဒီ့လူက ဘယ္သူလဲ.."
"..."
မႉးေခါင္ေျခတစ္လွမ္းထပ္တိုးလိုက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုနီးစပ္သြားတာေၾကာင္ ေကာင္ေလးမွာ အေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္သြားသည္။ဒါနဲ႕ပဲ မႉးေခါင္ေျခတစ္လွမ္းထပ္တိုးေတာ့ ေကာင္ေလးကလဲ ေနာက္တစ္လွမ္းထပ္အဆုတ္တြင္ ေျမာက္တက္သြားေသာခ်ယ္ရီပန္းခက္ေလးႏွင့္အတူ လက္ျဖဴျဖဴေလး။မႉးေခါင္ရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီ လွမ္းဆြဲေတာ့ ကံေကာင္းစြာႏွင့္ဖမ္းမိၿပီးေကာင္ေလးမွာေလထဲမွာတန္းလန္းျဖစ္ေနသည္။
ဝတ္စုံအပြေလးမွာလဲ ေလတိုက္ေနတာေၾကာင့္တဖ်က္ဖ်က္လႈပ္ေနသည္။ေလႏွင့္အတူ အနံ႕သင္းသင္းေလးပါေရာပါလာတာမို႔ မႉးေခါင္အမိအရရႈရွိုက္ရင္းအသိစိတ္လြတ္ခ်င္ေနသည္။ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကလူေတြမွာလဲ စပ္စုေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ၾကည့္ေနၾကၿပီး တစ္ေယာက္ကအလိုက္ကမ္းဆိုးမသိစြာပင္စတင္အသံထြက္လာသည္။
"ဘာလို႔ဆြဲထားတာလဲ လႊတ္ခ်လိဳက္ အခ်ိဳးမေျပဘူးဆိုေရနဲ႕ေဆးေပးလိုက္.."
"လက္လႊတ္ လႊတ္ခ်လိဳက္ လႊတ္ခ်လိဳက္ လက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိဳက္ လႊတ္ လႊတ္ခ်လိဳက္ "
တစ္ေယာက္အသံမွ တစ္စစမ်ားျပားလာတာမို႔ အကၡရာကိုယ္ေလး တစ္ခ်က္တုန္သြားသည္။သူတို႔ေတြကိုအကၡရာက တစ္စုံတစ္ရာမွမထိခိုက္ေစဘူးေပမယ့္ သူတို႔က အကၡရာကိုလႊတ္ခ်ခိဳင္းေနသည္။ကိုကို႔ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ အကၡရာကိုၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ အကၡရာတစ္ခ်က္ၿပဳံးျပလိုက္ရင္းဆြဲထားတဲ့လက္ကို႐ုန္းကာ လႊတ္ခ်လိဳက္သည္။ဒီေန႕မွအျပင္ထုတ္ဝတ္ထားတဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးကလဲ လက္ခနဲေျမာက္တက္သြားၿပီး အကၡရာတစ္ကိုယ္လုံးေအးျမသြားသည္။
ကူးကူးမွာလဲ အကၡရာကိုလိုက္ရွာရင္း လူေတြဒီမွာစုေနတာမို႔ ဘာမ်ားျဖစ္တာလဲဆိုၿပီးလာၾကည့္အခိုက္..မ်က္လုံးအစုံကျပဴးက်ယ္သြားသည္။ေရကန္နားဆီသို႔ အေျပးသြားရင္ ႏႈတ္မွလဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေနသည္။
"ဂူးေရ ဂူဂူးေရ ဂူဂူးငယ္ .."
မႉးေခါင္သည္ ထိုေကာင္ေလးလည္ပင္းမွဆြဲႀကိဳးေလးကိုျမင္ဖူးသလိုလိုရွိတာေၾကာင့္ စဥ္းစားေနရင္း နားထဲဝင္လာတဲ့နာမည္ေၾကာင့္ အသံလာရာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုပုလုံးမေလး။
"ဂူဂူးငယ္ ဂူဂူးငယ္ဟုတ္လား။ ဂူဂူးငယ္က မင္းမဟုတ္ဘူးလား။ဂူဂူးငယ္က သူေပါ့ ဟုတ္လား ဟမ္ "
အႏွီးေကာင္မေလးမွာ မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ျပန္ၾကည့္လာသည္။
"ေျဖေလ သူကဂူဂူးလား .."
"အင္း..."
မႉးေခါင္ရင္ထဲထိတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး ေရထဲခုန္ခ်လိဳက္သည္။ေရထဲတြင္အ႐ုပ္ကေလးလိုၿငိမ္သက္ေနေသာေကာင္ေလးအား စိုးရိမ္ပူပန္စြာျဖင့္ ေခၚလာရင္းကန္ေဘာင္ေပၚတင္ရင္း သူပါလိုက္တက္သည္။အၿမဲတေစနီရဲေနေသာႏႈတ္ခမ္းေလးမွာ အနည္းငယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနသလို သူႏွစ္ၿခိဳက္တဲ့မ်က္ေတာင္ရွည္ေတြကလဲ ေစ့ေစ့မွိတ္ေနသည္။ပါးေလးကိုခပ္စပ္စပ္ရိုက္ႏွိုးၾကည့္ေပမဲ့ တစ္ခ်က္ေလးမွလႈပ္မလာ။လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးေလးကိုျဖဳတ္ယူလိုက္လိုက္ၿပီး
မႉးေခါင္အသက္ဝဝရႈလိုက္ရင္း လဲေလွ်ာင္းေနေသာေကာင္ေလး၏ဦးေခါင္းေလးကိုအနည္းငယ္ပင္ေမာ့လိုက္သည္။ႏွာတံစင္းစင္းေလးကိုလက္နဲ႕ပိတ္ကာ ေဖ်ာ့ခ်င္ေနေသာႏႈတ္ခမ္းေလးဆီသို႔ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့ၿပီး သူရႈသြင္းထားေသာေလမ်ားကို လြဲေျပာင္းေပးလိုက္သည္။ေလသြင္းေပးလိုက္ ရင္ဘက္ကိုဖိေပးလိုက္ႏွင့္အေရးေပၚအသက္ကယ္နည္းကိုသုံးႀကိမ္လုပ္အၿပီးတြင္ အဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ေရေတြအန္ထြက္လာကာမ်က္ေတာင္ေတြကလႈပ္ရွားလာၿပီး မ်က္ဝန္းအစုံကပြင့္ဟလာသည္။ေတာ္ေသးတာေပါ့ ေတာ္ေသးတယ္...
"ဂူး အီး .."
"ကူကူး မငိုနဲ႕ေတာ့ ငါသက္သာတယ္။"
ခပ္တိုးတိုးအသံေလးကိုၾကားလိုက္ရတဲ့အခါတြင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပိုၿပီးအျပစ္တင္မိသည္။ဂ႐ုစိုက္ေပးရမဲ့ ကေလးကို ကိုယ္တိုင္အနိုင္က်င့္ခဲ့ေပါင္းမနည္း။ယခုတစ္ခါလဲ အသက္မေသ႐ုံတမယ္ပဲ။
မႉးေခါင္ေရစက္လက္နဲ႕ပဲ ထိုေနရာမွထထြက္လာလိုက္သည္။လက္ထဲတြင္ေတာ့ ဆြဲႀကိဳးေလးကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုတ္ကိုင္ထားရင္းေပါ့။
အကၡရာေက်ာခိုင္းကာထြက္သြားေသာ ကိုကို႔ကိုၾကည့္ရင္းၿပဳံးမိသည္။ကိုကိုဆင္းလာတာ ေနာက္က်လိဳက္တာ။ကိုကို႔ကိုေစာင့္ရင္း သူေရအရမ္းမြန္းကာႏွာေခါင္းေတြစပ္လာလို႔မ်က္လုံးေတြမွိတ္လိုက္မိတာ။ေတာ္ေသးတယ္ မ်က္လုံးဖြင့္တဲ့အခ်ိန္ကိုကို႔ကိုျမင္လိုက္ရလို႔...။ကြၽတ္..ကြၽတ္ ရင္ဘက္ေတြနာလိုက္တာ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။
"ဂူး နင္ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ ဟမ္ ေရမကူးဘဲနဲ႕ ဘာလုပ္ေနတာလဲ..ေရနစ္ၿပီးေသခ်င္လို႔လား ေကာင္စုတ္ရဲ႕..အီးးဟီးး...ေကာင္စုတ္ေလးရယ္ နင္ဘာေတြမ်ားလုပ္ခ်င္ေနတာလဲ ..."
"အဟက္ ဟက္ ေရကူးဖို႔ငါမစဥ္းစားမိလိုက္လို႔..."
"ဘာရယ္...နင္မေကာင္းတဲ့ေကာင္ မရယ္နဲ႕ နင္ နင္ နင့္ေၾကာင့္ ငါ့မိတ္ကပ္ေတြပ်က္ကုန္ၿပီဟဲ့ အီး...ဟီး..."
"နင့္ပန္းခိုင္ေလးေတာ့ ေရမြန္းသြားၿပီ အသစ္ျပန္ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္ .."
"နင္မေသရင္ၿပီးတာပဲ ေကာင္စုတ္ရဲ႕..."
အကၡရာေမာပန္းေနသည့္ၾကားမွရယ္လိုက္ရင္း လည္ပင္းကိုစမ္းမိသည္။ေျပာင္ရွင္ေနေသာလည္တိုင္ေၾကာင့္ လန႔္ျဖန႔္သြားၿပီး ထထိုင္ေတာ့ ကူးကူးက
"ရွာမေနနဲ႕ စီနီယာယူသြားတယ္..."
"ဟမ္..."
"ၿပီးေတာ့ သူသိသြားၿပီေဟ့. အင့္ .."
"ဟမ္.."
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
အကၡရာေရစိုေနေသာအကၤ်ီမ်ားကိုခြၽတ္ရင္း စြမ္းအားရွင္ယူလာေပးထားေသာHoodieအမဲေလးႏွင့္Jeanအမဲေလးကိုစိတ္မပါစြာလဲလွယ္ေနမိသည္။သူ႕အလိုတိုင္းဆို အိမ္ျပန္လိုက္ခ်င္ေပမဲ့ စြမ္းအားရွင္ကအံ့ဩစရာအစီအစဥ္တစ္ခုရွိေသးတာေၾကာင့္ မျပန္ပါနဲ႕ဦးဆို၍ ေအာင့္အည္းေနရျခင္းျဖစ္သည္။အကၤ်ီအစိုေတြကို ေသခ်ာျပန္ေခါက္ရင္း ခါးတြင္ခ်ိတ္ထားဆဲျဖစ္ေသာအိတ္ေလးထဲမွ ေရေမႊးဘူးႏွင့္ဖုန္းကိုထုတ္ယူလိုက္သည္။ဖုန္းကေတာ့ေရဝင္သြား၍ဖြင့္မရေတာ့ေပ။ေရေမႊးဘူးေလးကို ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲထည့္လိုက္ၿပီး အဝတ္စိုေတြကိုအိတ္နဲ႕ထည့္ကာ AKဟု နာမည္ကဒ္ေလးထည့္ထားသည့္Lockerထဲထည့္လိုက္သည္။ဖုန္းေလးကိုပါ တစ္ခါတည္းထည့္ကာ ပိတ္လိုက္သည္။
ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေရေမႊးဘူးေလးကို အသာစမ္းရင္းတစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ ေသာ့ေလးေခ်ာင္းပါသည့္ေသာ့တြဲေလးကိုကိုင္ၿပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။တတိယႏွစ္အတြက္ေပးထားေသာအခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ အကၡရာရဲ႕ေျခလွမ္းေတြရပ္တန႔္သြားသည္။ေဘးဘီကိုၾကည့္ေတာ့ တစ္ေယာက္မွမရွိ။ဒီေနရာက ေယာကၤ်ားေလးေတြအတြက္သီးသန႔္အေဆာင္ျဖစ္သည္။ေရခ်ိဳးခန္းပါဝင္ေသာ အဝတ္လဲခန္းမ်ားျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အတြက္Lockerတစ္လုံးရသည္။
အကၡရာအခန္းတံခါးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ဖြင့္ရတာမို႔ အသာေလးဖြင့္ကာ ေခါင္းေလးဝင္ၿပီးအရင္ေခ်ာင္းလိုက္သည္။လူရွိသည့္အရိပ္အေရာင္မေတြ႕ေပမဲ့ ေသာ့ဖြင့္ထားတာေတာ့အံ့ဩမိသည္။အကၡရာေတာင္အဝတ္လဲဖို႔ စြမ္းအားရွင္ကဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆီသြားေတာင္းေပးထားတာျဖစ္သည္။ဘယ္သူမွမရွိေလာက္ဘူးထင္ၿပီး အကၡရာအခန္းထဲအသာေလးဝင္ကာ တံခါးပိတ္လိုက္သည္။
"မမ သူဒီထဲဝင္မယ္မွန္းဘယ္လိုသိတာလဲဟင္.."
"အင္း အာ႐ုံရေနလို႔ေလ အခုငါတို႔လာတာဘယ္သူမွမသိဘူးမလား.."
"မသိဘူး ဒါေပမယ့္အဲ့သရဲအိမ္ကအရမ္းေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္ဆို သူတို႔လန႔္ေနၾကဦးမယ္ သူမ်ားေတြကိုမေျပာပါနဲ႕လား..."
"မလန႔္ပါဘူး မမေျပာသလိုသာလုပ္ သူတို႔အတြက္ပဲ..."
"ဟုတ္..."
အခန္းထဲဝင္သြားေသာေကာင္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သုရတီႏွင့္စြမ္းအားရွင္တို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လဲ အေမွာင္ရိပ္က်ေနေသာေဒါင့္ေလးတြင္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္တိုင္ပင္ေနၾကသည္။
Lockerတစ္ခုခ်င္းစီရဲ႕နာမည္ေတြလိုက္ဖက္ရင္း အကၡရာရင္ေတြခုန္ေနတာေၾကာင့္ရင္ဘက္ေလးအသာဖိထားရသည္။ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္တစ္ခါမွမလုပ္ဖူးတာမို႔ စိတ္ေတြလဲအရမ္းလႈပ္ရွားေနမိပါသည္။SOMKဟုေရးထားေသာစာတန္းေလးအေရာက္ ရင္ၫႊန႔္ဆီမွဒုတ္ခနဲႏွလုံးခုန္သံထြက္ေပၚလာသည္။စိတ္ကိုအတက္နိုင္ဆုံးေလွ်ာ့ခ်ရင္း တံခါးကိုအသာဖြင့္ၿပီး ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ေရေမႊးဘူးေလးကိုယူကာ အသာထည့္လိုက္သည္။Lockerထဲတြင္ေက်ာင္းယူနီေဖာင္းတစ္စုံမွလြဲ၍ဘာမွမရွိေပ။တံခါးတြင္ေတာ့ Little Princessဆိုတဲ့Stickerေလးကပ္ထားသည္။အကၡရာတံခါးကို အသာျပန္ပိတ္ကာ ရင္ဘက္ေလးဖိၿပီးLockerကိုေက်ာမွီကာရပ္ေနလိုက္သည္။ရပ္ေနရင္းမွတစ္စုံတစ္ေယာက္က ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုခံစားရတာေၾကာင့္ ေဘးဘက္ဆီသို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
"ဟင္..."
ရင္ဘက္ထဲမွႏွလုံးခုံသံအက်ယ္ႀကီးကို မိုးၿခိမ္းသံလိုၾကားရသည္။အေၾကာင္းအရင္းကေတာ့ အကၡရာကို ညိုးငယ္ေသာမ်က္ဝန္းအစုံနဲ႕စိုက္ၾကည့္ေနေသာကိုကိုရယ္..
ႏွစ္ေယာက္သားေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကစဥ္ တံခါးမႀကီးမွာရွပ္ခနဲပြင့္လာၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။
"အကၡရာ ဒီကိုဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ မဟုတ္မွလြဲေရာစီနီယာကိုလက္ေဆာင္လာေပးတာလား.."
"အမ္ မ...မဟုတ္ အဲ ဟုတ္ အာ စြမ္းအာရွင္ဘယ္ကေနေရာက္လာတာလဲ.."
"ဒီလိုပါပဲ ဟဲဟဲ အကၡရာေနာ္ စီနီယာနဲ႕မိသြားတာ သရဲအိမ္ထဲဝင္ရမွာေနာ္..."
"သရဲအိမ္လား မဝင္လို႔မရဘူးလားဟင္ စြမ္းအားရွင္တို႔ပဲသိတာေလ။ျပန္မေျပာနဲ႕ေပါ့ ေနာ္.."
"ေဟ့ ငုံ႕ေကာင္ေလး သူမ်ားေတြမသိေစခ်င္ရင္ တို႔တိုက္တဲ့အေအးကိုေသာက္ရမယ္။ဒါဆို သူမ်ားကိုမေျပာျပေတာ့ဘူး။တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မရဘူး ဟိုတစ္ေယာက္ေရာ..."
ဟိုတစ္ခါမငုံနဲ႕စကားမ်ားသည့္ အမႀကီးက ဘယ္ကေနေရာက္လာလဲမသိ။အကၡရာသရဲမေၾကာက္ေပမယ့္ သရဲအိမ္ထဲဝင္ရမွာေတာ့ေၾကာက္ပါသည္။အေအးေလးေသာက္႐ုံပဲကို အေအးေလးေသာက္ရင္ သရဲအိမ္ထဲမဝင္ရေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကိုကို႔ကိုျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေစာကအၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္ေနတုန္း။အကၡရာမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕မ်က္ေတာင္ကေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း ကိုကို႔ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။အဓိပၸာယ္ကေတာ့ သူသရဲအိမ္ထဲမသြားခ်င္၍ အေအးေလးေသာက္ေပးပါဆိုတဲ့အဓိပၸာယ္ေပါ့။
ေနာက္ဆယ္မိနစ္အၾကာတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာေကာင္ေလးသုံးေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး မိန္မိန္ႀကီးၿပဳံးကာ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုေခၚေနေသာသုရတီကိုေတြ႕ရလိမ့္မည္။
"လာလို႔ရၿပီ ငါေျပာတဲ့အတိုင္းအဆင္ေျပရဲ႕လား....ေအးဒါပဲ..."
"ဟားဟား သြဲ႕ထူးငုံေရ နင့္အျဖစ္ကိုငါေစာင့္ၾကည့္ဦးမယ္ ငါဖန္တီးတဲ့ဇာတ္လမ္းမွာ နင္ပါဝင္ကေပးပါဦး ဟားဟား.."
ၿပိဳင္တိုင္းေျခတစ္လွမ္းအၿမဲရႈံးေနရတဲ့သုရတီအတြက္ ဒီတစ္ခါအနိုင္ရမႈက အရင္အရႈံးေတြကိုပါေက်နပ္မႈေပးလိမ့္မယ္။
'ဒါ ငါသေဘာက်တဲ့လူကို အပိုင္ယူသြားတဲ့နင့္ရဲ႕အျပစ္ဒဏ္ပဲ။နင့္ရဲ႕ေဖာက္ျပန္မႈက ေျခာက္ ေျခာက္ ေျခာက္ျမည္ေနေတာ့ ကိစၥေတြကအေတာ္ပဲျဖစ္သြားတယ္ေလ။ေနာက္ဆိုနင့္မ်က္ႏွာကိုေအးေအးေဆးေဆးၾကည့္လို႔ရသြားသလို ငါ့ခင္ပြန္းေလာင္းရဲ႕စိုးရိမ္မႈေတြကိုလဲတစ္ခါတည္းေလွ်ာ့ခ်ေပးလိုက္တာ။ကာယကံရွင္ေတြကေတာ့ ေက်းဇူးတင္သင့္ပါတယ္။အလိုက္သင့္ေလးစီေမ်ာသြား႐ုံပဲေလ မဟုတ္ဘူးလား။'
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
ေလေတြတဟူးဟူးတိုက္ေနတာေၾကာင့္ မႉးေခါင္ရဲ႕ဂုတ္ေထာက္ေနတဲ့ဆံႏြယ္ေခြေခြေတြဟာ ေလႏွင့္အတူေမ်ာလြင့္ေနသည္။သူဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ သူမသိဘူး။ေလေတြဒီေလာက္တိုက္ေနတာကို သူဘာေၾကာင့္အျပင္ထြက္လာတာလဲ။ေလလာရာအရပ္ကို မ်က္ႏွာမူထားတာေၾကာင့္ သူ႕မ်က္ေတာင္ေတြကိုဖြင့္ဖို႔ကိုေတာင္ခက္ခဲေနရတယ္။
"အဟင့္ ဟင့္ ..."
႐ုတ္တရက္ၾကားလိုက္ရတဲ့ငိုရွိုက္သံေလး။ဒီအသံေလးကို သူရင္းရင္းႏွီးႏွီးၾကားဖူးပါတယ္။ေလႏွင့္အတူပါလာတဲ့ရနံ႕သင္းသင္းေလးကိုသူရႈရွိုက္မိခ်ိန္တြင္ ငိုသံပိုင္ရွင္ကို သူေသခ်ာေပါက္သိသြားခဲ့ၿပီ။သူ႕ရဲ႕ ဘိုမ႐ုပ္ေလး... သူ႕ရဲ႕ဘိုမ႐ုပ္ေလးငိုေနတယ္။ဘာေတြေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္..
ေလတိုးဒဏ္ေၾကာင့္မဖြင့္နိုင္တဲ့မ်က္ဝန္းေတြကို အားတင္းဖြင့္ရင္း ေဘးဘီကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္သည္။သူတိမ္ေတြေပၚေရာက္ေနတာလား။ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ အျဖဴေရာင္အေငြ႕ေတြလႊမ္းၿခဳံေနတာေၾကာင့္ ငိုသံပိုင္ရွင္ေလးကိုသူရွာမေတြ႕ပါ။ေလသံတဝူးဝူးၾကားထဲ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ျမည္သံေတြကပါထြက္ေပၚလာသည္။ဘာသံေတြလဲ သူ႕ဘိုမ႐ုပ္ေလးကေရာ ဘာလို႔ရွာမေတြ႕တာလဲ။
"ဘိုမ႐ုပ္ေလးေရ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ ကိုကို႔ဆီလာပါ...ကိုကို႔ဆီလာခဲ့ပါ..."
မႉးေခါင္မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ပါးစပ္နားတြင္လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ကာ၍ေလသံေတြၾကားတိုးေဖာက္ၿပီးေအာ္ဟစ္ေနသည္။ဒါေပမယ့္ တေခ်ာက္ေခ်ာက္ျမည္သံႀကီးကလြဲရင္ ဘာသံမွကိုမၾကားရေတာ့ပါဘူး။သူ႕စိတ္ေတြပူပင္လာကာ စိုးရိမ္မႈေတြတရိပ္ရိပ္ထိုးတက္လာၿပီး သူ႕ေအာ္ေခၚသံေတြထဲမွာရွိုက္ငိုသံေတြပါပါလာသည္။
မ်က္ရည္တစ္စက္က သူ႕မ်က္လုံးထဲကေနပါးျပင္ေပၚေလ်ာခနဲက်ဆင္းသြားသည့္ေနာက္တြင္..ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလႊမ္းၿခဳံေနတဲ့တိမ္ခိုးေတြဟာ ႐ုတ္ခ်ည္ဆိုသလိုေပ်ာက္သြားသည္။ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးကလင္းထင္းလာၿပီး ေလတိုက္ႏႈန္းကအနည္းငယ္ေလ်ာ့က်သြားသလိုခံစားလိုက္ရတာေၾကာင့္ မႉးေခါင္ေစ့ပိတ္ထားေသာမ်က္ဝန္းအစုံကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႕မ်က္လုံးေရွ႕တြင္ေကာင္းကင္ျပာႀကီးႏွင့္အတူ လွပလြန္းတဲ့တိမ္ဆိုင္ေတြကဆီးႀကိဳေနသည္။တေခ်ာက္ေခ်ာက္ျမည္သံကလဲ႐ုတ္တရက္ေပ်ာက္သြားတာမို႔ မႉးေခါင္အံ့ဩျခင္းမ်ားစြာႏွင့္အတူ ေနာက္သို႔လွည့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။
မႉးေခါင္သည္ နာရီစင္ႀကီးတစ္ခုရဲ႕ထိပ္ဖ်ားမွာေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။သူ႕ေဘးတြင္နာရီလက္တံအႀကီးႀကီးမွာရပ္တန႔္ေနသည္။ရပ္တန့္ေနရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ထိုလက္တံကိုကိုင္ထားသည့္ အေၾကာျပာျပာေတြယွက္ေနတဲ့လက္ျဖဴျဖဴေလးတစ္ဖက္ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
"ဘိုမ႐ုပ္ေလး..."
ဆံပင္နီနီေလးေတြကေလအေဝ့ႏွင့္အတူယိမ္းႏြဲ႕ကာ ကေနၾကသည္။သူႏွစ္သက္လြန္းတဲ့မ်က္ေတာင္ရွည္ႀကီးေတြေအာက္က မ်က္ဝန္းနီနီေလးကလဲအရည္ၾကည္ေတြရစ္သိုင္းကာစူးရွလင္းလက္ေနသည္။ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးကိုလဲအံႀကိတ္ထားေပမယ့္ တုန္ယင္ေနကာတစ္စုံတစ္ခုကိုအတင္းထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည့္ဟန္။
"ဘိုမ႐ုပ္ေလး မငိုပါနဲ႕.."
မႉးေခါင္သူ႕ရဲ႕လက္တံရွည္ေတြကို ဆန႔္တန္းၿပီး ေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းတိုးလိုက္ေတာ့...
"မလာနဲ႕ေနာ္ မလာပါနဲ႕ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိဘူးမလား.."
"အာ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ ကိုကို႔အျပစ္ပါ ကိုကိုအသုံးမက်တာ ဒါ ဒါေပမယ့္ အခုမွတ္မိပါၿပီ.."
မႉးေခါင္ေတာင္းပန္စကားတတြတ္တြတ္ဆိုရင္း သူ႕ရဲ႕ဘိုမ႐ုပ္ေလးဆီတစ္လွမ္းတိုးခ်ိန္တြင္ သူရပ္ေနတဲ့ေနရာဟာတစ္ခ်က္တုန္ရင္သြားသည္။သူ႕ေျခခ်ထားရာေနရာကိုတစ္ခ်က္ျပန္ငုံ႕ၾကည့္ေတာ့ ပကတိၿငိမ္သက္ေနသည္။သူ႕အၾကည့္ေတြကိုသူ႕ရဲ႕ဘိုမ႐ုပ္ေလးရပ္ေနတဲ့ေနရာဆီေ႐ြ႕မိေတာ့ သူ႕မ်က္ဝန္းအစုံကျပဴးက်ယ္သြားသည္။တစ္စတစ္စၿပိဳက်ေနတဲ့ၾကမ္းျပင္။သူစိုးရိမ္စိတ္မ်ားစြာနဲ႕ ဘိုမ႐ုပ္ေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘိုမ႐ုပ္ေလးက သူတစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့မဲ့ၿပဳံးေလးႏွင့္။
"ေတြ႕တယ္မလား ကိုကိုတစ္လွမ္းတိုးလာတာနဲ႕ ဒီၾကမ္းျပင္ၿပိဳက်ႏႈန္းကျမန္လာမွာ.."
"ဟုတ္ၿပီ ကိုကိုတိုးမလာေတာ့ဘူး အဲ့ဒီ့အစားကိုကို႔ဆီကိုလာခဲ့ ေနာ္ ကိုကို႔ဆီလာခဲ့ပါ..."
မႉးေခါင္းရဲ႕အသံေတြကစိုးရိမ္စိတ္ေတြႏွင့္ တုန္ရင္ေနသည္။သူအရမ္းေၾကာက္ေနပါသည္။သူ႕ဘိုမ႐ုပ္ေလး ျပဳတ္က်သြားရင္ သူရင္က်ိဳးမွာ...
"မလာဘူး ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွတ္လဲမမွတ္မိဘဲနဲ႕ ကိုကို႔ဆီလာၿပီးဘာလာလုပ္ရမွာလဲ...."
"ကိုကိုအခုမွတ္မိေနပါၿပီ မမွတ္မိခဲ့တာလဲကိုကိုအရမ္းတုံးအလြန္းလို႔ပါ ကိုကိုအမ်ားႀကီးေတာင္းပန္တယ္ကြာ..လာခဲ့ပါ ကိုကိုရင္ေတြပူလြန္းလို႔.."
"မလားဘူး!!... ဒီမွာၾကည့္ ဒီလက္တံေတြကို လွည့္ပစ္မွာသိလား ကိုကိုနဲ႕မေတြ႕ခင္အခ်ိန္ေတြအထိေရာက္ေအာင္ျပန္လွည့္ပစ္မွာ .."
မႉးေခါင္ရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ ျပဴသည္ထက္ျပဴးလာရပါသည္။စိုးရိမ္စိတ္ေတြကလဲ သူ႕တစ္ကိုယ္လုံးဖုံးလႊမ္းၿပီးလာၿပီး ငယ္ထိပ္ထိေအာင္ေရာက္ေနလာကာ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ခိုက္ေနသည္။သူ႕ရဲ႕ေရွ႕မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ေနတဲ့ဘိုမ႐ုပ္ေလးကေတာ့ ရပ္ၿမဲအတိုင္းပင္ တစ္စက္ကေလးမွလႈပ္ရွားမလာဘဲ ေအးစက္စက္မာေက်ာေက်ာအသံလွိုင္းေတြကိုသာတရစပ္ထုတ္လႊတ္ေနသည္။
"မလုပ္ပါနဲ႕ မလွည့္လိုက္နဲ႕ေနာ္ ကိုကိုေတာင္းပန္တယ္.."
မႉးေခါင္ရဲ႕အသံဟာ တုန္ခါေနၿပီး တိုးေနေနရာတိုး က်ယ္သည့္ေနရာက်ယ္ျဖစ္ေနရာ ေျခတစ္လွမ္းကိုေယာင္ၿပီးေ႐ြ႕မိသြားသည္။ဘိုမ႐ုပ္ေလးရပ္ေနရာသို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပိဳက်မႈ႕ဟာ အရင္ထက္ႏွစ္စျမန္လာသည္။သူ႕ကိုယ္သူအျပစ္တင္စြာ ေခါင္းကိုထုရိုက္ရင္း အားရပါးရငိုရွိုက္မိသည္။
"ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုအနိုင္က်င့္တယ္။ကိုကိုကျပန္လာခဲ့ဆိုလို႔ ျပန္လာတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကိုမမွတ္မိတဲ့အျပင္ အျခားသူနဲ႕ပါလူမွားတယ္ ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕အသက္ရွင္ေနရတဲ့ေန႕ရက္တိုင္းမွာ ကိုကိုပါဝင္ေနေပမယ့္ ကိုကိုကေတာ့အျခားမ်က္ႏွာေတြအစားသြင္းလိုက္တယ္။အဲ့တာေတြက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ကိုပူေလာင္ေစတယ္။ အဲ့ဒီ့ေတာ့ အခ်ိန္ေတြအေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီး ေအးခ်မ္းသြားေအာင္ ဒီေနရာကေနခုန္ခ်ပစ္မယ္..."
"ဟင့္အင္း ဟင့္အင္း မရဘူးေနာ္ ကိုကို႔ဆီကေနဘယ္မွထြက္မသြားရဘူးေနာ္..ကိုကို႔ကို စိတ္ေကာက္လို႔ရတယ္ စိတ္ဆိုးလို႔ရတယ္ ဒါေပမယ့္ဒီလိုႀကီးေတာ့ မဆိုးပါနဲ႕...ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.. အခ်ိန္ေတြလဲ ျပန္မလွည့္ပါနဲ႕ ခုန္လဲမခ်ပါနဲ႕ေနာ္ ကိုကို ..ကိုကိုေတာင္းပန္ပါ့မယ္လို႔...မင္းစိတ္ဆိုးခ်င္သလိုဆိုးလို႔ရတယ္ ဒီလိုႀကီးေတာ့မဆိုးပါနဲ႕ေကာင္ေလးရယ္.."
မႉးေခါင္ငိုရွိုက္ရင္း ဒူးေတြေခြယိုင္လာကာ ဒူးေထာက္က်သြားသည္။ေလတိုက္ႏႈန္းမွာလဲပိုဆိုးလာၿပီး ၾကမ္းျပင္ရဲ႕ပဲ့ေႂကြႏႈန္းမွာျမန္ဆန္လာသည့္ေနာက္..မဲ့ၿပဳံးေလးမွာလဲ ပိုပိုပီျပင္လာၿပီး သူသေဘာက်ရတဲ့ႏႈတ္ခမ္းနီေထြးေထြးက ထပ္မံဖြင့္ဟလာသည္။မၾကားခ်င္ေတာ့ပါ ဒီစကားေတြက သူ႕ရင္ကိုဓားထက္ထက္နဲ႕ထိုးေနသလိုပဲ။မ်က္ဝန္းနီတို႔မွ မ်က္ရည္တစ္စက္ကေလႏွင့္အတူလႊင့္စင္လာၿပီသူ႕ပါးျပင္ဆီလာစင္သည္။မ်က္ေတာင္ရွည္တို႔ကလဲ အနည္းငယ္လႈပ္ခတ္သြားၿပီး..
"မရေတာ့ဘူး နာရီလက္တံေတြကို ကြၽန္ေတာ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘူး သူတို႔ျပန္လည္ပတ္ေတာ့မွာ..အဟက္ ဟက္ဟက္..."
နာရီလက္တံကိုကိုင္ထားတဲ့လက္ကိုလႊတ္ခ်လိဳက္ၿပီး ေခါင္းေမာ့ကာရယ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကို မႉးေခါင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနရင္းမွ ေခါင္းကိုအသားကုန္ခါယမ္းမိသည္။ဟင့္အင္း မျဖစ္ရဘူး..။႐ုတ္တရက္ထိုးကိုက္လာေသာဦးေခါင္းေၾကာင့္ ေခါင္းကိုဖိထားရင္း မ်က္ဝန္းေတြကေတာ့ဆံပင္နီနီေလးေတြနဲ႕ျဖဴလႊလႊေကာင္ေလးဆီမွမလႊဲမိ။နာရီလက္တံျမည္သံတေခ်ာက္ေခ်ာက္ကျပန္လည္လည္ပတ္လာၿပီး ျမင္ေနရတဲ့ေကာင္ေလးမွာတျဖည္းျဖည္းမႈန္ဝါးလာသည္။
ေရထဲျပဳတ္က်သြားတဲ့ေကာင္ေလး၊မ်က္ႏွာရဲရဲေလးႏွင့္သူ႕ကိုၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလး၊စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးကို သူ႕ေရွ႕လာခ်ေပးတဲ့ေကာင္ေလး၊စေတာ္ဘယ္ရီခင္းထဲမွာ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ေကာင္ေလး၊မ်က္ရည္ဝဲေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႕ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလး၊သူလုပ္ထားတဲ့ကိတ္ကေလးကိုၿပဳံး႐ႊင္စြာလာျပေနတဲ့ေကာင္ေလး၊ေခ်ာကလက္မႈန႔္ေတြေပက်ံေနတဲ့ေကာင္ေလး၊မ်က္ရည္ေတြနဲ႕ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလး၊ခ်ိစ့္ခရင္ေတြေပေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးနဲ႕ၿပဳံးျပေနတဲ့ေကာင္ေလး၊သူ႕ရင္ခြင္ထဲကေနေမာ့ၾကည့္ကာသြားျဖဴျဖဴေတြေပၚေအာင္ရယ္ျပေနတဲ့ေကာင္ေလး၊ေလးငယ္ခ်က္ေကြၽးတဲ့ထမင္းနဲ႕ဟင္းေတြကိုႏွစ္ေယာက္အတူစားရင္းၿပဳံးျပေနတဲ့ေကာင္ငယ္ေပါက္စေလး၊ငုတ္တုတ္ေလးကစားေနရင္းသူ႕ကိုျမင္လို႔ ခ်က္ခ်င္းရယ္ျပတဲ့ေကာင္ငယ္ေပါက္စေလး၊သူဆြဲေပးတဲ့ဆြဲႀကိဳးေလးကို ၾကည့္ရင္းသြားေပါက္စေလးေတြေပၚေအာင္ၿပဳံးျပရင္း သူ႕ပါးကိုလာနမ္းတဲ့ေကာင္ငယ္ေပါက္စေလး..ပုံရိပ္ေတြကလွ်င္ျမန္စြာေပၚေပါက္လာၿပီး ေရွ႕မွာရပ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးဟာ သူ႕ကိုတစ္ခ်က္မွလွည့္မၾကည့္ပဲေအာက္ကိုခုန္ဆင္းသြားတယ္။
မႉးေခါင္ဒူးေထာက္က်ေနရာကေန ေခါင္းကိုထိန္းကိုင္ရင္းပက္လက္လန္လဲက်သြားသည္။သူ႕မ်က္ဝန္းေတြဟာ ငိုရလြန္းလိုနီရဲေနေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြဟာတရစပ္က်ဆင္းေနဆဲပဲ။သူ႕ရဲ႕ဘိုမ႐ုပ္ေလးရပ္ခဲ့တဲ့ေနရာကို လက္လွမ္းရင္းရွာေဖြေနေပမယ့္ အခိုးအေငြ႕ေတြကျပန္လည္ရစ္ဆိုင္းလာတာမို႔ အျဖဴေရာင္လြင္ျပင္ႀကီးကိုပဲေတြ႕ေနရတယ္။ျမႇောက္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္ဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ျပဳတ္က်သြားၿပီး မ်က္ရည္တစ္စက္ဟာလဲ ေလႏွင့္အတူလြင့္ပါသြားသည္။မ်က္ဝန္းအစုံဟာ ေမွးမွိတ္သြားၿပီး ေလေၾကာင့္ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကတုန္ယင္စြာဖြင့္ဟလာျပန္သည္။
"ျပန္လာခဲ့ပါ အကၡရာရယ္ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္.."
7:41AM,FRI
13.8.2021
The Endလို႔သာေျပာလိုက္ရင္.......
အရမ္းေတြMagicဆန္သြားလားေဟ အဟီးဟီး။ကဲ ကဲ သုရတီဘာေျပာလဲ စြမ္းအားရွင္ေမာင္ႏွမကေတာ့အေရာက္ကိုပို႔ေပးေနၿပီ။The endမဟုတ္ရင္ ဘာဆက္ျဖစ္မလဲ သရဲအိမ္ထဲပဲေရာက္မလား ဒါမွမဟုတ္...အကုန္ေမ့ကုန္မွာလား
စဝ္အုပ္မႉးေခါင္ေလး ငိုေနရၿပီ🥺
ဒေါသရောင်လင်းလက်နေသော မျက်ဝန်းနီနီတို့ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေရင်း တစ်စုံတစ်ခုကိုအတွေးပေါက်သွားပြီး ပြုံးမိသွားသည်။သူ့အပြုံးကိုမြင်သွားတဲ့ မျက်ဝန်းနီနီပိုင်ရှင်ကတော့ မျက်မှောင်ကြုတ်လာတဲ့အထိ စူးစူးရဲရဲပြန်စိုက်ကြည့်လာသည်။သူ့အတွေးကတခြားတော့မဟုတ်ပါဘူး။ဒေါသထွက်နေတဲ့မျက်ဝန်းနီနီတွေကလဲ သူ့နှလုံးသားကိုတဒုန်းဒုန်းတဒိုင်းဒိုင်းခုန်အောင်စွမ်းဆောင်နိုင်တယ်လို့..
"လူရှင်တဲ့နေရာ ခဏသွားရအောင် ဒီနားကဆူညံလွန်းတယ်.."
ပြန်ဖြေသံကိုမစောင့်တော့ဘဲ လက်ဆွဲခေါ်ပြီးလူရှင်းမဲ့နေရာကို ရှာနေလိုက်သည်။ဟော တစ်နေရာတွေ့ပြီ။ရေတံခွန်အတုလေးနှင့်ဆက်ရပ်ရှိနေသော ရေကန်။အပြင်ဘက်မှာရှိနေတဲ့ရေကန်ဆိုပေမဲ့သန့်ရှင်းရေး အမြဲလုပ်တာကြောင့် ကြည်လင်နေပြီး လူတစ်ရပ်ကျော်မြင့်သည်။ကျောင်းသားတွေစုရုံနေတဲ့နေရာနှင့်မဝေးပေမဲ့ မီးရောင်အနည်းငယ်သာထွန်းထားပြီး ဘေးတွင်သစ်ပင်တွေများတာကြောင့် ဘယ်သူမှမသွားကြပေ။
ထိုနေရာထိလက်ဆွဲခေါ်လာတော့ နောက်ကလိုက်လာသည်။
ထိုနေရာရောက်မှ လက်ကိုလွှတ်ကာ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်သည်။သူကမျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပေမဲ့ မျက်ဝန်းနီနီပိုင်ရှင်ကတော့ လှည့်ထွက်ကာ ရေကန်နားထိထွက်သွားသည်။မှူးခေါင်လဲ ထိုကောင်လေးရပ်နေရာဆီလိုက်သွားပြီး ရေကန်ဘက်လှည့်နေသောကောင်လေးအား မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြန်ဆွဲလှည့်လိုက်သည်။
"နေ့လည်က ဘာလို့စောင့်မနေတာလဲ.."
"ပျင်းလို့..."
"ဪ ကိုယ့်မှာတော့ အလျှင်စလိုနဲ့ဖြေပြီးထွက်လာရတယ်။ကိုယ်ဆုံးရှုံးသွားတဲ့အမှတ်တွေအတွက် ဘာပြန်လျှော်ပေးမလဲ.."
"Why? ကျွန်တော်နဲ့ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး.."
"ထားပါ နေ့လည်ကသူကဘယ်သူလဲ မင်းကဘာလို့ရယ်ပြနေတာလဲ.."
"နေ့လည်ကလူ...ဘယ်သူလဲ..."
"ကျွတ် မသိချင်ယောင်မဆောင်နဲ့ မင်းလေးသိတယ်ဆိုတာ ကိုယ်သိတယ်.."
"ဟဲ့ ဟိုမှာ ဇာတ်ကားရိုက်နေတယ်.."
"ရန်ဖြစ်နေတာလား မသိဘူး ပွဲကြီးပွဲကောင်းပဲ.."
"ဟဲ့ videoရိုက်ထားလေ သူတို့နှစ်ယောက်ကခဏတိုင်းပြဿနာတက်တယ်တဲ့.."
"အေး အဲ့ဒီ့နာမည်ထူးထူးဆန်းဆန်းနဲ့ကောင်လေးက ငါတို့စီနီယာကို ခဏခဏရန်စတာတဲ့..."
"ဟယ် ဟုတ်သလား သူကိုကြည့်ရတာအေးဆေးလေးပါဟ..."
"အေးဆေးလေးတွေက ပိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ် နင်လောကကြီးကို အထာမနပ်လိုက်တာဟာ.."
လူရှင်းတဲ့နေရာကိုလာပါတယ်ဆိုမှ လူတွေတစ်စတစ်စများပြားလာကာ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်အသံများလဲထွက်ပေါ်လာသည်။မှူးခေါင်က ဘာသံမှထွက်မလာတဲ့ကောင်လေးဆီခြေတစ်လှမ်းတိုးရင်းကိုယ်ကိုကိုင်းကာ နားရွက်လေးနာကပ်လိုက်တော့ သိသိသာသာနီရဲသွားတဲ့နားရွက်ထိပ်လေး..
"ကိုယ်မေးတာဖြေလေ အဲ့ဒီ့လူက ဘယ်သူလဲ.."
"..."
မှူးခေါင်ခြေတစ်လှမ်းထပ်တိုးလိုက်တော့ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုနီးစပ်သွားတာကြောင် ကောင်လေးမှာ အနောက်တစ်လှမ်းဆုတ်သွားသည်။ဒါနဲ့ပဲ မှူးခေါင်ခြေတစ်လှမ်းထပ်တိုးတော့ ကောင်လေးကလဲ နောက်တစ်လှမ်းထပ်အဆုတ်တွင် မြောက်တက်သွားသောချယ်ရီပန်းခက်လေးနှင့်အတူ လက်ဖြူဖြူလေး။မှူးခေါင်ရင်ထဲထိတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီ လှမ်းဆွဲတော့ ကံကောင်းစွာနှင့်ဖမ်းမိပြီးကောင်လေးမှာလေထဲမှာတန်းလန်းဖြစ်နေသည်။
ဝတ်စုံအပွလေးမှာလဲ လေတိုက်နေတာကြောင့်တဖျက်ဖျက်လှုပ်နေသည်။လေနှင့်အတူ အနံ့သင်းသင်းလေးပါရောပါလာတာမို့ မှူးခေါင်အမိအရရှုရှိုက်ရင်းအသိစိတ်လွတ်ချင်နေသည်။ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကလူတွေမှာလဲ စပ်စုသောမျက်လုံးများနှင့်ကြည့်နေကြပြီး တစ်ယောက်ကအလိုက်ကမ်းဆိုးမသိစွာပင်စတင်အသံထွက်လာသည်။
"ဘာလို့ဆွဲထားတာလဲ လွှတ်ချလိုက် အချိုးမပြေဘူးဆိုရေနဲ့ဆေးပေးလိုက်.."
"လက်လွှတ် လွှတ်ချလိုက် လွှတ်ချလိုက် လက်ကိုဖြုတ်ချလိုက် လွှတ် လွှတ်ချလိုက် "
တစ်ယောက်အသံမှ တစ်စစများပြားလာတာမို့ အက္ခရာကိုယ်လေး တစ်ချက်တုန်သွားသည်။သူတို့တွေကိုအက္ခရာက တစ်စုံတစ်ရာမှမထိခိုက်စေဘူးပေမယ့် သူတို့က အက္ခရာကိုလွှတ်ချခိုင်းနေသည်။ကိုကို့ကိုကြည့်လိုက်တော့လဲ အက္ခရာကိုကြည့်နေတာကြောင့် အက္ခရာတစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ရင်းဆွဲထားတဲ့လက်ကိုရုန်းကာ လွှတ်ချလိုက်သည်။ဒီနေ့မှအပြင်ထုတ်ဝတ်ထားတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကလဲ လက်ခနဲမြောက်တက်သွားပြီး အက္ခရာတစ်ကိုယ်လုံးအေးမြသွားသည်။
ကူးကူးမှာလဲ အက္ခရာကိုလိုက်ရှာရင်း လူတွေဒီမှာစုနေတာမို့ ဘာများဖြစ်တာလဲဆိုပြီးလာကြည့်အခိုက်..မျက်လုံးအစုံကပြူးကျယ်သွားသည်။ရေကန်နားဆီသို့ အပြေးသွားရင် နှုတ်မှလဲ တကြော်ကြော်အော်နေသည်။
"ဂူးရေ ဂူဂူးရေ ဂူဂူးငယ် .."
မှူးခေါင်သည် ထိုကောင်လေးလည်ပင်းမှဆွဲကြိုးလေးကိုမြင်ဖူးသလိုလိုရှိတာကြောင့် စဉ်းစားနေရင်း နားထဲဝင်လာတဲ့နာမည်ကြောင့် အသံလာရာကြည့်လိုက်တော့ ဟိုပုလုံးမလေး။
"ဂူဂူးငယ် ဂူဂူးငယ်ဟုတ်လား။ ဂူဂူးငယ်က မင်းမဟုတ်ဘူးလား။ဂူဂူးငယ်က သူပေါ့ ဟုတ်လား ဟမ် "
အနှီးကောင်မလေးမှာ မျက်ရည်တွေကျရင်း အူကြောင်ကြောင်နှင့်ပြန်ကြည့်လာသည်။
"ဖြေလေ သူကဂူဂူးလား .."
"အင်း..."
မှူးခေါင်ရင်ထဲထိတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ရေထဲခုန်ချလိုက်သည်။ရေထဲတွင်အရုပ်ကလေးလိုငြိမ်သက်နေသောကောင်လေးအား စိုးရိမ်ပူပန်စွာဖြင့် ခေါ်လာရင်းကန်ဘောင်ပေါ်တင်ရင်း သူပါလိုက်တက်သည်။အမြဲတစေနီရဲနေသောနှုတ်ခမ်းလေးမှာ အနည်းငယ်ဖျော့တော့နေသလို သူနှစ်ခြိုက်တဲ့မျက်တောင်ရှည်တွေကလဲ စေ့စေ့မှိတ်နေသည်။ပါးလေးကိုခပ်စပ်စပ်ရိုက်နှိုးကြည့်ပေမဲ့ တစ်ချက်လေးမှလှုပ်မလာ။လည်ပင်းကဆွဲကြိုးလေးကိုဖြုတ်ယူလိုက်လိုက်ပြီး
မှူးခေါင်အသက်ဝဝရှုလိုက်ရင်း လဲလျှောင်းနေသောကောင်လေး၏ဦးခေါင်းလေးကိုအနည်းငယ်ပင်မော့လိုက်သည်။နှာတံစင်းစင်းလေးကိုလက်နဲ့ပိတ်ကာ ဖျော့ချင်နေသောနှုတ်ခမ်းလေးဆီသို့ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့ပြီး သူရှုသွင်းထားသောလေများကို လွဲပြောင်းပေးလိုက်သည်။လေသွင်းပေးလိုက် ရင်ဘက်ကိုဖိပေးလိုက်နှင့်အရေးပေါ်အသက်ကယ်နည်းကိုသုံးကြိမ်လုပ်အပြီးတွင် အဟွတ်ဟွတ်နှင့်ရေတွေအန်ထွက်လာကာမျက်တောင်တွေကလှုပ်ရှားလာပြီး မျက်ဝန်းအစုံကပွင့်ဟလာသည်။တော်သေးတာပေါ့ တော်သေးတယ်...
"ဂူး အီး .."
"ကူကူး မငိုနဲ့တော့ ငါသက်သာတယ်။"
ခပ်တိုးတိုးအသံလေးကိုကြားလိုက်ရတဲ့အခါတွင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပိုပြီးအပြစ်တင်မိသည်။ဂရုစိုက်ပေးရမဲ့ ကလေးကို ကိုယ်တိုင်အနိုင်ကျင့်ခဲ့ပေါင်းမနည်း။ယခုတစ်ခါလဲ အသက်မသေရုံတမယ်ပဲ။
မှူးခေါင်ရေစက်လက်နဲ့ပဲ ထိုနေရာမှထထွက်လာလိုက်သည်။လက်ထဲတွင်တော့ ဆွဲကြိုးလေးကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုတ်ကိုင်ထားရင်းပေါ့။
အက္ခရာကျောခိုင်းကာထွက်သွားသော ကိုကို့ကိုကြည့်ရင်းပြုံးမိသည်။ကိုကိုဆင်းလာတာ နောက်ကျလိုက်တာ။ကိုကို့ကိုစောင့်ရင်း သူရေအရမ်းမွန်းကာနှာခေါင်းတွေစပ်လာလို့မျက်လုံးတွေမှိတ်လိုက်မိတာ။တော်သေးတယ် မျက်လုံးဖွင့်တဲ့အချိန်ကိုကို့ကိုမြင်လိုက်ရလို့...။ကျွတ်..ကျွတ် ရင်ဘက်တွေနာလိုက်တာ ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်။
"ဂူး နင်ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ ဟမ် ရေမကူးဘဲနဲ့ ဘာလုပ်နေတာလဲ..ရေနစ်ပြီးသေချင်လို့လား ကောင်စုတ်ရဲ့..အီးးဟီးး...ကောင်စုတ်လေးရယ် နင်ဘာတွေများလုပ်ချင်နေတာလဲ ..."
"အဟက် ဟက် ရေကူးဖို့ငါမစဉ်းစားမိလိုက်လို့..."
"ဘာရယ်...နင်မကောင်းတဲ့ကောင် မရယ်နဲ့ နင် နင် နင့်ကြောင့် ငါ့မိတ်ကပ်တွေပျက်ကုန်ပြီဟဲ့ အီး...ဟီး..."
"နင့်ပန်းခိုင်လေးတော့ ရေမွန်းသွားပြီ အသစ်ပြန်ဝယ်ပေးမယ်နော် .."
"နင်မသေရင်ပြီးတာပဲ ကောင်စုတ်ရဲ့..."
အက္ခရာမောပန်းနေသည့်ကြားမှရယ်လိုက်ရင်း လည်ပင်းကိုစမ်းမိသည်။ပြောင်ရှင်နေသောလည်တိုင်ကြောင့် လန့်ဖြန့်သွားပြီး ထထိုင်တော့ ကူးကူးက
"ရှာမနေနဲ့ စီနီယာယူသွားတယ်..."
"ဟမ်..."
"ပြီးတော့ သူသိသွားပြီဟေ့. အင့် .."
"ဟမ်.."
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
အက္ခရာရေစိုနေသောအင်္ကျီများကိုချွတ်ရင်း စွမ်းအားရှင်ယူလာပေးထားသောHoodieအမဲလေးနှင့်Jeanအမဲလေးကိုစိတ်မပါစွာလဲလှယ်နေမိသည်။သူ့အလိုတိုင်းဆို အိမ်ပြန်လိုက်ချင်ပေမဲ့ စွမ်းအားရှင်ကအံ့ဩစရာအစီအစဉ်တစ်ခုရှိသေးတာကြောင့် မပြန်ပါနဲ့ဦးဆို၍ အောင့်အည်းနေရခြင်းဖြစ်သည်။အင်္ကျီအစိုတွေကို သေချာပြန်ခေါက်ရင်း ခါးတွင်ချိတ်ထားဆဲဖြစ်သောအိတ်လေးထဲမှ ရေမွှေးဘူးနှင့်ဖုန်းကိုထုတ်ယူလိုက်သည်။ဖုန်းကတော့ရေဝင်သွား၍ဖွင့်မရတော့ပေ။ရေမွှေးဘူးလေးကို ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထည့်လိုက်ပြီး အဝတ်စိုတွေကိုအိတ်နဲ့ထည့်ကာ AKဟု နာမည်ကဒ်လေးထည့်ထားသည့်Lockerထဲထည့်လိုက်သည်။ဖုန်းလေးကိုပါ တစ်ခါတည်းထည့်ကာ ပိတ်လိုက်သည်။
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ရေမွှေးဘူးလေးကို အသာစမ်းရင်းတစ်ချက်ပြုံးကာ သော့လေးချောင်းပါသည့်သော့တွဲလေးကိုကိုင်ပြီး အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။တတိယနှစ်အတွက်ပေးထားသောအခန်းရှေ့ရောက်တော့ အက္ခရာရဲ့ခြေလှမ်းတွေရပ်တန့်သွားသည်။ဘေးဘီကိုကြည့်တော့ တစ်ယောက်မှမရှိ။ဒီနေရာက ယောင်္ကျားလေးတွေအတွက်သီးသန့်အဆောင်ဖြစ်သည်။ရေချိုးခန်းပါဝင်သော အဝတ်လဲခန်းများဖြစ်ပြီး ကျောင်းသားတစ်ယောက်အတွက်Lockerတစ်လုံးရသည်။
အက္ခရာအခန်းတံခါးကို ဖွင့်ကြည့်တော့ဖွင့်ရတာမို့ အသာလေးဖွင့်ကာ ခေါင်းလေးဝင်ပြီးအရင်ချောင်းလိုက်သည်။လူရှိသည့်အရိပ်အရောင်မတွေ့ပေမဲ့ သော့ဖွင့်ထားတာတော့အံ့ဩမိသည်။အက္ခရာတောင်အဝတ်လဲဖို့ စွမ်းအားရှင်ကဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်ဆီသွားတောင်းပေးထားတာဖြစ်သည်။ဘယ်သူမှမရှိလောက်ဘူးထင်ပြီး အက္ခရာအခန်းထဲအသာလေးဝင်ကာ တံခါးပိတ်လိုက်သည်။
"မမ သူဒီထဲဝင်မယ်မှန်းဘယ်လိုသိတာလဲဟင်.."
"အင်း အာရုံရနေလို့လေ အခုငါတို့လာတာဘယ်သူမှမသိဘူးမလား.."
"မသိဘူး ဒါပေမယ့်အဲ့သရဲအိမ်ကအရမ်းကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်ဆို သူတို့လန့်နေကြဦးမယ် သူများတွေကိုမပြောပါနဲ့လား..."
"မလန့်ပါဘူး မမပြောသလိုသာလုပ် သူတို့အတွက်ပဲ..."
"ဟုတ်..."
အခန်းထဲဝင်သွားသောကောင်လေးကိုကြည့်ပြီး သုရတီနှင့်စွမ်းအားရှင်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်လဲ အမှောင်ရိပ်ကျနေသောဒေါင့်လေးတွင် ခေါင်းချင်းဆိုင်တိုင်ပင်နေကြသည်။
Lockerတစ်ခုချင်းစီရဲ့နာမည်တွေလိုက်ဖက်ရင်း အက္ခရာရင်တွေခုန်နေတာကြောင့်ရင်ဘက်လေးအသာဖိထားရသည်။ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးတာမို့ စိတ်တွေလဲအရမ်းလှုပ်ရှားနေမိပါသည်။SOMKဟုရေးထားသောစာတန်းလေးအရောက် ရင်ညွှန့်ဆီမှဒုတ်ခနဲနှလုံးခုန်သံထွက်ပေါ်လာသည်။စိတ်ကိုအတက်နိုင်ဆုံးလျှော့ချရင်း တံခါးကိုအသာဖွင့်ပြီး ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ရေမွှေးဘူးလေးကိုယူကာ အသာထည့်လိုက်သည်။Lockerထဲတွင်ကျောင်းယူနီဖောင်းတစ်စုံမှလွဲ၍ဘာမှမရှိပေ။တံခါးတွင်တော့ Little Princessဆိုတဲ့Stickerလေးကပ်ထားသည်။အက္ခရာတံခါးကို အသာပြန်ပိတ်ကာ ရင်ဘက်လေးဖိပြီးLockerကိုကျောမှီကာရပ်နေလိုက်သည်။ရပ်နေရင်းမှတစ်စုံတစ်ယောက်က စောင့်ကြည့်နေသလိုခံစားရတာကြောင့် ဘေးဘက်ဆီသို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့
"ဟင်..."
ရင်ဘက်ထဲမှနှလုံးခုံသံအကျယ်ကြီးကို မိုးခြိမ်းသံလိုကြားရသည်။အကြောင်းအရင်းကတော့ အက္ခရာကို ညိုးငယ်သောမျက်ဝန်းအစုံနဲ့စိုက်ကြည့်နေသောကိုကိုရယ်..
နှစ်ယောက်သားကြောင်ကြည့်နေကြစဉ် တံခါးမကြီးမှာရှပ်ခနဲပွင့်လာပြီး လူနှစ်ယောက်ဝင်လာသည်။
"အက္ခရာ ဒီကိုဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ မဟုတ်မှလွဲရောစီနီယာကိုလက်ဆောင်လာပေးတာလား.."
"အမ် မ...မဟုတ် အဲ ဟုတ် အာ စွမ်းအာရှင်ဘယ်ကနေရောက်လာတာလဲ.."
"ဒီလိုပါပဲ ဟဲဟဲ အက္ခရာနော် စီနီယာနဲ့မိသွားတာ သရဲအိမ်ထဲဝင်ရမှာနော်..."
"သရဲအိမ်လား မဝင်လို့မရဘူးလားဟင် စွမ်းအားရှင်တို့ပဲသိတာလေ။ပြန်မပြောနဲ့ပေါ့ နော်.."
"ဟေ့ ငုံ့ကောင်လေး သူများတွေမသိစေချင်ရင် တို့တိုက်တဲ့အအေးကိုသောက်ရမယ်။ဒါဆို သူများကိုမပြောပြတော့ဘူး။တစ်ယောက်တည်းတော့မရဘူး ဟိုတစ်ယောက်ရော..."
ဟိုတစ်ခါမငုံနဲ့စကားများသည့် အမကြီးက ဘယ်ကနေရောက်လာလဲမသိ။အက္ခရာသရဲမကြောက်ပေမယ့် သရဲအိမ်ထဲဝင်ရမှာတော့ကြောက်ပါသည်။အအေးလေးသောက်ရုံပဲကို အအေးလေးသောက်ရင် သရဲအိမ်ထဲမဝင်ရတော့ဘူးဆိုပြီး ကိုကို့ကိုပြန်ကြည့်လိုက်တော့ စောစောကအကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေတုန်း။အက္ခရာမျက်နှာငယ်လေးနဲ့မျက်တောင်ကလေးပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း ကိုကို့ကိုစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။အဓိပ္ပာယ်ကတော့ သူသရဲအိမ်ထဲမသွားချင်၍ အအေးလေးသောက်ပေးပါဆိုတဲ့အဓိပ္ပာယ်ပေါ့။
နောက်ဆယ်မိနစ်အကြာတွင်အိပ်ပျော်နေသောကောင်လေးသုံးယောက်ကိုကြည့်ပြီး မိန်မိန်ကြီးပြုံးကာ ဖုန်းနံပါတ်တစ်ခုကိုခေါ်နေသောသုရတီကိုတွေ့ရလိမ့်မည်။
"လာလို့ရပြီ ငါပြောတဲ့အတိုင်းအဆင်ပြေရဲ့လား....အေးဒါပဲ..."
"ဟားဟား သွဲ့ထူးငုံရေ နင့်အဖြစ်ကိုငါစောင့်ကြည့်ဦးမယ် ငါဖန်တီးတဲ့ဇာတ်လမ်းမှာ နင်ပါဝင်ကပေးပါဦး ဟားဟား.."
ပြိုင်တိုင်းခြေတစ်လှမ်းအမြဲရှုံးနေရတဲ့သုရတီအတွက် ဒီတစ်ခါအနိုင်ရမှုက အရင်အရှုံးတွေကိုပါကျေနပ်မှုပေးလိမ့်မယ်။
'ဒါ ငါသဘောကျတဲ့လူကို အပိုင်ယူသွားတဲ့နင့်ရဲ့အပြစ်ဒဏ်ပဲ။နင့်ရဲ့ဖောက်ပြန်မှုက ခြောက် ခြောက် ခြောက်မြည်နေတော့ ကိစ္စတွေကအတော်ပဲဖြစ်သွားတယ်လေ။နောက်ဆိုနင့်မျက်နှာကိုအေးအေးဆေးဆေးကြည့်လို့ရသွားသလို ငါ့ခင်ပွန်းလောင်းရဲ့စိုးရိမ်မှုတွေကိုလဲတစ်ခါတည်းလျှော့ချပေးလိုက်တာ။ကာယကံရှင်တွေကတော့ ကျေးဇူးတင်သင့်ပါတယ်။အလိုက်သင့်လေးစီမျောသွားရုံပဲလေ မဟုတ်ဘူးလား။'
🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸
လေတွေတဟူးဟူးတိုက်နေတာကြောင့် မှူးခေါင်ရဲ့ဂုတ်ထောက်နေတဲ့ဆံနွယ်ခွေခွေတွေဟာ လေနှင့်အတူမျောလွင့်နေသည်။သူဘယ်ရောက်နေတာလဲ သူမသိဘူး။လေတွေဒီလောက်တိုက်နေတာကို သူဘာကြောင့်အပြင်ထွက်လာတာလဲ။လေလာရာအရပ်ကို မျက်နှာမူထားတာကြောင့် သူ့မျက်တောင်တွေကိုဖွင့်ဖို့ကိုတောင်ခက်ခဲနေရတယ်။
"အဟင့် ဟင့် ..."
ရုတ်တရက်ကြားလိုက်ရတဲ့ငိုရှိုက်သံလေး။ဒီအသံလေးကို သူရင်းရင်းနှီးနှီးကြားဖူးပါတယ်။လေနှင့်အတူပါလာတဲ့ရနံ့သင်းသင်းလေးကိုသူရှုရှိုက်မိချိန်တွင် ငိုသံပိုင်ရှင်ကို သူသေချာပေါက်သိသွားခဲ့ပြီ။သူ့ရဲ့ ဘိုမရုပ်လေး... သူ့ရဲ့ဘိုမရုပ်လေးငိုနေတယ်။ဘာတွေကြောင့်များပါလိမ့်..
လေတိုးဒဏ်ကြောင့်မဖွင့်နိုင်တဲ့မျက်ဝန်းတွေကို အားတင်းဖွင့်ရင်း ဘေးဘီကိုလှည့်ပတ်ကြည့်လိုက်သည်။သူတိမ်တွေပေါ်ရောက်နေတာလား။ဘယ်နေရာကိုကြည့်ကြည့် အဖြူရောင်အငွေ့တွေလွှမ်းခြုံနေတာကြောင့် ငိုသံပိုင်ရှင်လေးကိုသူရှာမတွေ့ပါ။လေသံတဝူးဝူးကြားထဲ တချောက်ချောက်မြည်သံတွေကပါထွက်ပေါ်လာသည်။ဘာသံတွေလဲ သူ့ဘိုမရုပ်လေးကရော ဘာလို့ရှာမတွေ့တာလဲ။
"ဘိုမရုပ်လေးရေ ဘယ်ရောက်နေတာလဲ ကိုကို့ဆီလာပါ...ကိုကို့ဆီလာခဲ့ပါ..."
မှူးခေါင်မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ပါးစပ်နားတွင်လက်နှစ်ဖက်နှင့်ကာ၍လေသံတွေကြားတိုးဖောက်ပြီးအော်ဟစ်နေသည်။ဒါပေမယ့် တချောက်ချောက်မြည်သံကြီးကလွဲရင် ဘာသံမှကိုမကြားရတော့ပါဘူး။သူ့စိတ်တွေပူပင်လာကာ စိုးရိမ်မှုတွေတရိပ်ရိပ်ထိုးတက်လာပြီး သူ့အော်ခေါ်သံတွေထဲမှာရှိုက်ငိုသံတွေပါပါလာသည်။
မျက်ရည်တစ်စက်က သူ့မျက်လုံးထဲကနေပါးပြင်ပေါ်လျောခနဲကျဆင်းသွားသည့်နောက်တွင်..ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလွှမ်းခြုံနေတဲ့တိမ်ခိုးတွေဟာ ရုတ်ချည်ဆိုသလိုပျောက်သွားသည်။ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကလင်းထင်းလာပြီး လေတိုက်နှုန်းကအနည်းငယ်လျော့ကျသွားသလိုခံစားလိုက်ရတာကြောင့် မှူးခေါင်စေ့ပိတ်ထားသောမျက်ဝန်းအစုံကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။သူ့မျက်လုံးရှေ့တွင်ကောင်းကင်ပြာကြီးနှင့်အတူ လှပလွန်းတဲ့တိမ်ဆိုင်တွေကဆီးကြိုနေသည်။တချောက်ချောက်မြည်သံကလဲရုတ်တရက်ပျောက်သွားတာမို့ မှူးခေါင်အံ့ဩခြင်းများစွာနှင့်အတူ နောက်သို့လှည့်ကြည့်မိလိုက်သည်။
မှူးခေါင်သည် နာရီစင်ကြီးတစ်ခုရဲ့ထိပ်ဖျားမှာရောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။သူ့ဘေးတွင်နာရီလက်တံအကြီးကြီးမှာရပ်တန့်နေသည်။ရပ်တန့်နေရခြင်းအကြောင်းမှာ ထိုလက်တံကိုကိုင်ထားသည့် အကြောပြာပြာတွေယှက်နေတဲ့လက်ဖြူဖြူလေးတစ်ဖက်ကြောင့်ဖြစ်သည်။
"ဘိုမရုပ်လေး..."
ဆံပင်နီနီလေးတွေကလေအဝေ့နှင့်အတူယိမ်းနွဲ့ကာ ကနေကြသည်။သူနှစ်သက်လွန်းတဲ့မျက်တောင်ရှည်ကြီးတွေအောက်က မျက်ဝန်းနီနီလေးကလဲအရည်ကြည်တွေရစ်သိုင်းကာစူးရှလင်းလက်နေသည်။နှုတ်ခမ်းနီနီလေးကိုလဲအံကြိတ်ထားပေမယ့် တုန်ယင်နေကာတစ်စုံတစ်ခုကိုအတင်းထိန်းချုပ်နေရသည့်ဟန်။
"ဘိုမရုပ်လေး မငိုပါနဲ့.."
မှူးခေါင်သူ့ရဲ့လက်တံရှည်တွေကို ဆန့်တန်းပြီး ရှေ့ကိုတစ်လှမ်းတိုးလိုက်တော့...
"မလာနဲ့နော် မလာပါနဲ့ ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကိုမမှတ်မိဘူးမလား.."
"အာ ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ် ကိုကို့အပြစ်ပါ ကိုကိုအသုံးမကျတာ ဒါ ဒါပေမယ့် အခုမှတ်မိပါပြီ.."
မှူးခေါင်တောင်းပန်စကားတတွတ်တွတ်ဆိုရင်း သူ့ရဲ့ဘိုမရုပ်လေးဆီတစ်လှမ်းတိုးချိန်တွင် သူရပ်နေတဲ့နေရာဟာတစ်ချက်တုန်ရင်သွားသည်။သူ့ခြေချထားရာနေရာကိုတစ်ချက်ပြန်ငုံ့ကြည့်တော့ ပကတိငြိမ်သက်နေသည်။သူ့အကြည့်တွေကိုသူ့ရဲ့ဘိုမရုပ်လေးရပ်နေတဲ့နေရာဆီရွေ့မိတော့ သူ့မျက်ဝန်းအစုံကပြူးကျယ်သွားသည်။တစ်စတစ်စပြိုကျနေတဲ့ကြမ်းပြင်။သူစိုးရိမ်စိတ်များစွာနဲ့ ဘိုမရုပ်လေးကိုကြည့်လိုက်တော့ ဘိုမရုပ်လေးက သူတစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့မဲ့ပြုံးလေးနှင့်။
"တွေ့တယ်မလား ကိုကိုတစ်လှမ်းတိုးလာတာနဲ့ ဒီကြမ်းပြင်ပြိုကျနှုန်းကမြန်လာမှာ.."
"ဟုတ်ပြီ ကိုကိုတိုးမလာတော့ဘူး အဲ့ဒီ့အစားကိုကို့ဆီကိုလာခဲ့ နော် ကိုကို့ဆီလာခဲ့ပါ..."
မှူးခေါင်းရဲ့အသံတွေကစိုးရိမ်စိတ်တွေနှင့် တုန်ရင်နေသည်။သူအရမ်းကြောက်နေပါသည်။သူ့ဘိုမရုပ်လေး ပြုတ်ကျသွားရင် သူရင်ကျိုးမှာ...
"မလာဘူး ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကိုမှတ်လဲမမှတ်မိဘဲနဲ့ ကိုကို့ဆီလာပြီးဘာလာလုပ်ရမှာလဲ...."
"ကိုကိုအခုမှတ်မိနေပါပြီ မမှတ်မိခဲ့တာလဲကိုကိုအရမ်းတုံးအလွန်းလို့ပါ ကိုကိုအများကြီးတောင်းပန်တယ်ကွာ..လာခဲ့ပါ ကိုကိုရင်တွေပူလွန်းလို့.."
"မလားဘူး!!... ဒီမှာကြည့် ဒီလက်တံတွေကို လှည့်ပစ်မှာသိလား ကိုကိုနဲ့မတွေ့ခင်အချိန်တွေအထိရောက်အောင်ပြန်လှည့်ပစ်မှာ .."
မှူးခေါင်ရဲ့မျက်ဝန်းတွေဟာ ပြူသည်ထက်ပြူးလာရပါသည်။စိုးရိမ်စိတ်တွေကလဲ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးဖုံးလွှမ်းပြီးလာပြီး ငယ်ထိပ်ထိအောင်ရောက်နေလာကာ တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခိုက်နေသည်။သူ့ရဲ့ရှေ့မလှမ်းမကမ်းမှာရပ်နေတဲ့ဘိုမရုပ်လေးကတော့ ရပ်မြဲအတိုင်းပင် တစ်စက်ကလေးမှလှုပ်ရှားမလာဘဲ အေးစက်စက်မာကျောကျောအသံလှိုင်းတွေကိုသာတရစပ်ထုတ်လွှတ်နေသည်။
"မလုပ်ပါနဲ့ မလှည့်လိုက်နဲ့နော် ကိုကိုတောင်းပန်တယ်.."
မှူးခေါင်ရဲ့အသံဟာ တုန်ခါနေပြီး တိုးနေနေရာတိုး ကျယ်သည့်နေရာကျယ်ဖြစ်နေရာ ခြေတစ်လှမ်းကိုယောင်ပြီးရွေ့မိသွားသည်။ဘိုမရုပ်လေးရပ်နေရာသို့ကြည့်လိုက်တော့ ပြိုကျမှု့ဟာ အရင်ထက်နှစ်စမြန်လာသည်။သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်စွာ ခေါင်းကိုထုရိုက်ရင်း အားရပါးရငိုရှိုက်မိသည်။
"ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကိုအနိုင်ကျင့်တယ်။ကိုကိုကပြန်လာခဲ့ဆိုလို့ ပြန်လာတဲ့ကျွန်တော့်ကိုမမှတ်မိတဲ့အပြင် အခြားသူနဲ့ပါလူမှားတယ် ကျွန်တော်ရဲ့အသက်ရှင်နေရတဲ့နေ့ရက်တိုင်းမှာ ကိုကိုပါဝင်နေပေမယ့် ကိုကိုကတော့အခြားမျက်နှာတွေအစားသွင်းလိုက်တယ်။အဲ့တာတွေက ကျွန်တော့်ရင်ကိုပူလောင်စေတယ်။ အဲ့ဒီ့တော့ အချိန်တွေအနောက်ပြန်လှည့်ပြီး အေးချမ်းသွားအောင် ဒီနေရာကနေခုန်ချပစ်မယ်..."
"ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မရဘူးနော် ကိုကို့ဆီကနေဘယ်မှထွက်မသွားရဘူးနော်..ကိုကို့ကို စိတ်ကောက်လို့ရတယ် စိတ်ဆိုးလို့ရတယ် ဒါပေမယ့်ဒီလိုကြီးတော့ မဆိုးပါနဲ့...ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်.. အချိန်တွေလဲ ပြန်မလှည့်ပါနဲ့ ခုန်လဲမချပါနဲ့နော် ကိုကို ..ကိုကိုတောင်းပန်ပါ့မယ်လို့...မင်းစိတ်ဆိုးချင်သလိုဆိုးလို့ရတယ် ဒီလိုကြီးတော့မဆိုးပါနဲ့ကောင်လေးရယ်.."
မှူးခေါင်ငိုရှိုက်ရင်း ဒူးတွေခွေယိုင်လာကာ ဒူးထောက်ကျသွားသည်။လေတိုက်နှုန်းမှာလဲပိုဆိုးလာပြီး ကြမ်းပြင်ရဲ့ပဲ့ကြွေနှုန်းမှာမြန်ဆန်လာသည့်နောက်..မဲ့ပြုံးလေးမှာလဲ ပိုပိုပီပြင်လာပြီး သူသဘောကျရတဲ့နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးက ထပ်မံဖွင့်ဟလာသည်။မကြားချင်တော့ပါ ဒီစကားတွေက သူ့ရင်ကိုဓားထက်ထက်နဲ့ထိုးနေသလိုပဲ။မျက်ဝန်းနီတို့မှ မျက်ရည်တစ်စက်ကလေနှင့်အတူလွှင့်စင်လာပြီသူ့ပါးပြင်ဆီလာစင်သည်။မျက်တောင်ရှည်တို့ကလဲ အနည်းငယ်လှုပ်ခတ်သွားပြီး..
"မရတော့ဘူး နာရီလက်တံတွေကို ကျွန်တော်မထိန်းနိုင်တော့ဘူး သူတို့ပြန်လည်ပတ်တော့မှာ..အဟက် ဟက်ဟက်..."
နာရီလက်တံကိုကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်ချလိုက်ပြီး ခေါင်းမော့ကာရယ်နေတဲ့ကောင်လေးကို မှူးခေါင်ကြောင်ကြည့်နေရင်းမှ ခေါင်းကိုအသားကုန်ခါယမ်းမိသည်။ဟင့်အင်း မဖြစ်ရဘူး..။ရုတ်တရက်ထိုးကိုက်လာသောဦးခေါင်းကြောင့် ခေါင်းကိုဖိထားရင်း မျက်ဝန်းတွေကတော့ဆံပင်နီနီလေးတွေနဲ့ဖြူလွှလွှကောင်လေးဆီမှမလွှဲမိ။နာရီလက်တံမြည်သံတချောက်ချောက်ကပြန်လည်လည်ပတ်လာပြီး မြင်နေရတဲ့ကောင်လေးမှာတဖြည်းဖြည်းမှုန်ဝါးလာသည်။
ရေထဲပြုတ်ကျသွားတဲ့ကောင်လေး၊မျက်နှာရဲရဲလေးနှင့်သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ကောင်လေး၊စတော်ဘယ်ရီသီးလေးကို သူ့ရှေ့လာချပေးတဲ့ကောင်လေး၊စတော်ဘယ်ရီခင်းထဲမှာ သီချင်းဆိုနေတဲ့ကောင်လေး၊မျက်ရည်ဝဲနေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့ကောင်လေး၊သူလုပ်ထားတဲ့ကိတ်ကလေးကိုပြုံးရွှင်စွာလာပြနေတဲ့ကောင်လေး၊ချောကလက်မှုန့်တွေပေကျံနေတဲ့ကောင်လေး၊မျက်ရည်တွေနဲ့ပြူးကြောင်ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ကောင်လေး၊ချိစ့်ခရင်တွေပေနေတဲ့မျက်နှာလေးနဲ့ပြုံးပြနေတဲ့ကောင်လေး၊သူ့ရင်ခွင်ထဲကနေမော့ကြည့်ကာသွားဖြူဖြူတွေပေါ်အောင်ရယ်ပြနေတဲ့ကောင်လေး၊လေးငယ်ချက်ကျွေးတဲ့ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေကိုနှစ်ယောက်အတူစားရင်းပြုံးပြနေတဲ့ကောင်ငယ်ပေါက်စလေး၊ငုတ်တုတ်လေးကစားနေရင်းသူ့ကိုမြင်လို့ ချက်ချင်းရယ်ပြတဲ့ကောင်ငယ်ပေါက်စလေး၊သူဆွဲပေးတဲ့ဆွဲကြိုးလေးကို ကြည့်ရင်းသွားပေါက်စလေးတွေပေါ်အောင်ပြုံးပြရင်း သူ့ပါးကိုလာနမ်းတဲ့ကောင်ငယ်ပေါက်စလေး..ပုံရိပ်တွေကလျှင်မြန်စွာပေါ်ပေါက်လာပြီး ရှေ့မှာရပ်နေတဲ့ကောင်လေးဟာ သူ့ကိုတစ်ချက်မှလှည့်မကြည့်ပဲအောက်ကိုခုန်ဆင်းသွားတယ်။
မှူးခေါင်ဒူးထောက်ကျနေရာကနေ ခေါင်းကိုထိန်းကိုင်ရင်းပက်လက်လန်လဲကျသွားသည်။သူ့မျက်ဝန်းတွေဟာ ငိုရလွန်းလိုနီရဲနေပေမယ့် မျက်ရည်တွေဟာတရစပ်ကျဆင်းနေဆဲပဲ။သူ့ရဲ့ဘိုမရုပ်လေးရပ်ခဲ့တဲ့နေရာကို လက်လှမ်းရင်းရှာဖွေနေပေမယ့် အခိုးအငွေ့တွေကပြန်လည်ရစ်ဆိုင်းလာတာမို့ အဖြူရောင်လွင်ပြင်ကြီးကိုပဲတွေ့နေရတယ်။မြှောက်နေတဲ့လက်တစ်ဖက်ဟာ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့အရုပ်ကြိုးပြတ်ပြုတ်ကျသွားပြီး မျက်ရည်တစ်စက်ဟာလဲ လေနှင့်အတူလွင့်ပါသွားသည်။မျက်ဝန်းအစုံဟာ မှေးမှိတ်သွားပြီး လေကြောင့်ခြောက်သွေ့နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကတုန်ယင်စွာဖွင့်ဟလာပြန်သည်။
"ပြန်လာခဲ့ပါ အက္ခရာရယ် ကိုကိုတောင်းပန်ပါတယ်နော်.."
7:41AM,FRI
13.8.2021
The Endလို့သာပြောလိုက်ရင်.......
အရမ်းတွေMagicဆန်သွားလားဟေ အဟီးဟီး။ကဲ ကဲ သုရတီဘာပြောလဲ စွမ်းအားရှင်မောင်နှမကတော့အရောက်ကိုပို့ပေးနေပြီ။The endမဟုတ်ရင် ဘာဆက်ဖြစ်မလဲ သရဲအိမ်ထဲပဲရောက်မလား ဒါမှမဟုတ်...အကုန်မေ့ကုန်မှာလား
စဝ်အုပ်မှူးခေါင်လေး ငိုနေရပြီ🥺