Chapter 30: Sem-Ender Party (Part 1)
Nakangiti lang ako habang nakatingin sa bawat booths na madadaanan namin. Iba-iba ang booths na nakatalaga sa bawat sections at mukhang na-execute naman nila ng maayos ang mga iyon. Nililibot namin nila Mishie at Syn ang buong main building ng Finelry para mag-observe dahil sa bawat rooms nakatayo lahat ng booths na napili ng bawat sections. Bawal kasing gamitin ang open grounds sa gitna ng main building (Nahahati kasi sa dalawa ang main building ng Finelry tapos magkatapat yung dalawang yun tapos may malaking open ground sa gitna.) dahil doon gaganapin ang concert mamaya. Si Nijel naman, tinatawagan na yung band para sa party mamayang gabi. Natutuwa rin ako dahil bawat makakasalubong naming mga students, ang lalaki ng mga ngiti sa labi. Mukha namang nag-eenjoy talaga sila.
“Ano bang balak mo, Zy? Tumingin lang sa bawat booths buong araw?” reklamo ni Mishie habang naglilibot kami na agad namang sinegundahan ni Syn.
“Right, Zy. Mag-enjoy ka naman. Ikaw ang dahilan kung bakit ganito kaganda ang Sem-Ender party ngayon.”
Ngumiti lang ako sa kanilang dalawa at nagshrug. Nakakatuwa at kahit papaano, nagkakasundo na silang dalawa.
Pinagpatuloy ko lang ang pag-oobserve. Hindi ko alam pero kahit tumingin lang ako sa mga booths, sumasaya na ako. It’s all worth it. Lahat ng nangyari, lahat ng pagod. It was all worth it dahil maganda naman ang kinalabasan. Pakiramdam ko nga gusto nang tumalon ng puso ko dahil sa sobrang tuwa.
“Hello, Miss President, Miss Syndrie at Mishiena.”
Napatingin ako sa mga nagsalita at nakita ang apat na kaibigan ni Night Collins. Ganun din naman yung dalawa. Nakangiti sila sa’kin kaya nginitian ko rin sila.
“Alexis, Matt, Stephen and Alee. Hello din sa inyo.” I greeted back. Nakakatuwa ang apat na ito dahil kahit na namatayan sila ng kaibigan, hindi pa rin sila naghiwa-hiwalay. Parang mas tumatag pa nga ang samahan nila.
Naalala ko na naman tuloy bigla si Night Collins pati yung libro ko. Hindi ko pa rin kasi natatanong kay Mishie ang tungkol dun. At ayoko munang tanungin dahil alam kong sensitive pa rin siya sa lahat ng tungkol kay Night.
Napalingon ako kay Mishie at parang hindi pa rin siya comfortable na nasa harap niya ang mga kaibigan ni Night. Sinisisi niya pa rin siguro ang sarili niya sa mga nangyari. Si Syn naman, ngumingiti-ngiti lang sa kanila at hindi nagsasalita. As usual, suplada talaga ang isang ito.
“Congrats Miss President. You did really great.” Alee said. Her smile was so genuine when she let those words come out of her mouth. Kaya mas napangiti ako nang dahil sa sinabi niya.
“Thanks.” Sabi ko nalang.
“Sige, Miss President. I-eenjoy muna namin lahat ng booths.” Singit naman ni Stephen.
“Oo nga. Ipapakasal pa naming itong si Matt sa crush niya. Hahaha.” Pang-aasar naman ni Alexis at saka sinundot-sundot sa tagiliran si Matt.
Natawa naman ako sa itsura ni Matt dahil don. Parang sasabog na kasi ang mukha niya sa sobrang pula nito. Parang nakakakita na nga rin ako ng imaginary na usok na lumalabas sa tenga at ilong niya. Tapos bigla niyang binatukan yung dalawa pero tinawanan lang siya ng mga ito.
“Sige. Enjoy!” pagkasabi ko nun ay tinanguan lang nila ako at saka umalis. Napatingin naman ako kay Mishie.
“You okay?” I asked her. Namumutla kasi siya nang tumingin siya sa’kin. Bigla tuloy akong nag-alala.
“O-oo, Zy. Nahihiya lang akong humarap sa kanila.” She said, honestly. Sasagutin ko sana siya nang biglang sumingit si Syn sa usapan.
“You should be, Mishiena. You just killed their friend.” Syn said, emotionlessly.
Napanganga ako nang dahil sa sinabi ni Syn. Paano niya nasasabi ang mga bagay na yan kay Mishie? Akala ko ba okay na sa kanya ang lahat ng nangyari? O sinasabi niya lang yon para hindi sumama ang loob ko?
“Syn! Watch your words!” sigaw ko na may halong pagbabanta. Nahalata ko ang biglang pagbagsak ng balikat ni Mishie. Hindi siya nagsasalita at bumalik na naman sa pagkakayuko. Namumutla rin siya dahil hindi siya nakakainom ng sariwang dugo. Kailangan pa kasing kumuha kami ng mga blood bags sa malapit na ospital dito para hindi manghina. I’m already a vampire at nararamdaman ko ang nararamdaman ni Mishie. Hindi ako umiinom ng dugo na direktang galing sa ugat ng tao dahil ayokong pumatay.
But the thing about being a vampire is, the desire to kill will always run in your blood. That’s why I hate it. I hate being one. Buti na nga lang at kaya kong pigilan ang lahat ng urges na kapalit ng pagiging bampira ko pero hindi ko alam kung hanggang kailan ko kakayanin. Yes. I feel more powerful dahil hindi naman nawala ang pagiging sorceress ko kahit na vampire na ako. But I also feel horrible dahil ang race na kinamumuhian ko pa pala ang magiging tadhana ko.
“I’m just saying the truth, Zy.” Walang kaemosyon-emosyon na sabi ni Syn at saka naglakad palayo. Parang tumaas ang lahat ng balahibo ko nang dahil sa sinabi niya pati na rin sa tono ng pananalita niya. Kayang kaya niya talaga iparamdam sa ibang tao na wala siyang pakialam kung gugustuhin niya. She really has this cold personality that can make you shiver in a bad way.
“Syn!” tawag ko pa sa kanya pero hindi naman niya ako pinansin. Kailangan naming mag-usap mamaya!
“Hayaan mo na, Zy. Tama naman siya.” Malungkot na sabi ni Mishie. Naaawa ako sa kanya. Akala ko talaga, okay na sila ni Syn pero hindi pa pala? Naaawa ako kay Syn dahil kung hindi naman sa’kin, hindi naman ‘to mangyayari sa kanya. Sa’kin galit si Roanna at hindi sa kanya pero nadamay siya nang dahil sa’kin.
“I’m not saying that what she had said is wrong. But her way is.” Paliwanag ko na ikinatahimik naman niya.
Napahawak ako bigla sa batok ko nang makaramdam ako ng kirot mula don. “A-aray!” Pakiramdam ko may mainit na bakal na nakadikit sa batok ko sa sobrang hapdi nito. Ano’ng nangyayari sa’kin?
“Zy? OMG! W-what’s happening? Ano’ng masakit? Tell me!” she asked. Halos ibaliktad niya na ako para lang hanapin kung anong masakit sa’kin kaya napaupo ako. Mas sumasakit rin yung batok ko kaya mas napakawak ako dun.
“I don’t know, M-mish. Biglang sumakit yung batok ko.” Sagot ko sa kanya kahit nahihirapan akong magconcentrate dahil sa nararamdaman ko. Geez! Hindi ko alam kung ano’ng nangyayari dahil hindi ko naman makita ang batok ko. Pakiramdam ko lang, parang may umuukit sa batok ko gamit ang isang matalas na patalim. Pero wala naman akong makapang dugo mula dito.
Napaisip ako bigla. Nandito yung mark ko. Hindi kaya, ‘yon ang sumasakit? Pero bakit?
“L-let me see, Zy.” Lumapit siya sa’kin at saka ako pinatalikod mula sa kanya, Hinawi niya kaagad ang buhok ko. Kahit medyo mahaba na yun, hindi ko pa rin pinapagupitan. At never akong nagtali dahil kapag ginawa ko ‘yun, makikita nila ang batok ko. Kung titignan kasing mabuti, mukhang tattoo yung birthmark ko. And as a president, ayokong pumangit ang tingin sa’kin ng mga students dito sa FH. Isa pa, sabi ni Viex sa’kin, wala daw dapat makakita ng birthmark ko dahil malalaman daw nila agad na ako ang Lost Heiress. Dahil ako lang daw ang kaisa-isang Royal Blood Welsh na may birthmark sa batok.
Matagal bago siya nakapagsalita. Naramdaman ko ring parang bigla siyang nanigas sa pagkakahawak sa’kin. “Z-zy…” her voice was full of horror. What’s the matter?
Humarap ako agad sa kanya at nakita kung gaano siya namumutla. “What is it, Mish?” I asked her. Hindi ko alam kung kakabahan ba ako o ano.
Once na nakarecover na siya sa kung ano mang nakita niya sa batok ko ay umiling siya at nagtatakhang tumitig sa mga mata ko. “What exactly your mark looks like?”
Napahawak ako sa batok ko. “Katulad ng mark ni Yana sa likod.” Alam kong nakita niya na ang mark ni Yana kaya tumango siya. “‘Yon ang mark ng Lairhart Kingdom. Why? What did you see?” dagdag ko pa.
“I-I don’t understand, Zy. It looks like—“ Naputol ang sinasabi niya nang may biglang tumawag sa’kin. Naiinis akong humarap sa taong ‘yun.
“What is it, Nij?” I asked, annoyed by his sudden appearance pero nawala rin agad ‘yon nang makita ko ang bothered na itsura niya. What exactly happened?
He was taken aback at first pero nakabawi rin naman siya agad. “I’m sorry but I thought you need to know this.”
Napailing ako. “What is it?”
“The band. They can’t make it,” he then sighed. My jaw almost dropped.
“What?” pakiramdam ko nilayasan ako ng dugo ko sa katawan. Nanghina ang mga tuhod ko kaya napahawak ako sa wall sa gilid ng corridor.
Geez! Why now?
“Oh my. Bakit daw?” Mishie mumbled. Nakalimutan ko nang nandito pa nga pala siya. Hindi ko na rin namalayang hindi na kumikirot ang batok ko. Hindi ko alam kung ano ang nakita ni Mishie pero hindi na mahalaga yun ngayon. Kailangan ko munang gumawa ng paraan sa problema namin. Ayoko munang ipasok ang sarili kong mga problema dito.
Nakatingin lang kaming dalawa ni Mishie kay Nijel, naghihintay ng sagot.
“May nangyari daw sa isa sa mga members nila. They said sorry pero hindi daw talaga sila makakapunta.” Paliwanag ni Nij. Hindi ako nakapagsalita. Hindi naman naming pwede pilitin ang banda na ‘yon kung may nangyari palang hindi maganda.
“That’s… that’s awful.” Mishie muttered absentmindedly.
Napatango nalang si Nijel. Huminga muna ako ng malalim at saka nagsimulang maglakad. Hindi ko alam ang gagawin pero hindi pwedeng wala akong gawin. Ilang oras nalang at mag-uumpisa na ang concert. Hindi ko pwedeng hayaang mapunta lang sa wala ang lahat.
“Zy? Where are you going?” I heard Mish asked.
Huminto ako sa paglalakad pero hindi tumingin sa kanila. I shrugged. “I need to do something.” Then continued.
Now, what?
**
Padabog akong umupo sa couch sa harap ng table ko dito sa FHCOL’s office at saka tumingin sa orasan na nakasabit sa wall. 5: 45 na. 7pm, magsisimula na ang concert. What should I do? Kanina pa ako tumatawag sa kahit sinong pwedeng tawagan na may kakilalang band para sa concert pero tama naman yung iba sa kanila. It’s too late para makahanap pa ako ng band na magpeperform mamaya.
I didn’t even get to enjoy the booths dahil masyado akong nag-aalala para mamaya. I sighed, exasperatedly. Wala na akong time para masolusyunan ‘to. I’m such a disappointment. This is going to be a mess.
I cupped my face with my palms and unexpectedly, tears started to fall. I guess, my emotions are overwhelming that it’s already controlling my own body.
“Missy?” I heard Yuki called. Hindi ako umimik. Not now, please.
“Oh my Gosh, Missy.” That’s Yumi. Naramdaman ko nalang na may biglang humagod sa buhok ko but that doesn’t stop me from crying. Mas naiyak lang ata ako nang dahil sa ginawa niya.
Hindi ako nagsalita at ganoon rin sila.
“Zeira.” A familiar cold voice called.
Kahit hindi ako tumingin, alam ko kung kanino nanggagaling ang boses na ‘yon. I looked up at hindi nga ako nagkakamali. Pakiramdam ko, kusang gumalaw ang buong katawan ko para tumayo at tumakbo papalapit sa kanya. I hugged him, tightly and continued to cry on his chest. Naramdaman ko rin naman ang pagyakap niya sa’kin. Hindi ko alam kung ano’ng nangyayari sa’kin but I felt so secure in his arms. He was once my attacker but he saved me more than twice. And now, he’s saving me again. Not from any danger but from this emotion that’s already consuming me.
“Hush. I’m here. We’re here.” He said. And it was so comforting. Idagdag mo pa yung boses niyang unti-unting natutunaw mula sa pagiging yelo nito.
Tumango ako. “The band. They couldn’t make it. I’m a mess, Viex. What am I supposed to do?” I asked him and he just chuckled. But I didn’t mind.
“You’re not a mess. Your emotions are just heightened. I’ve already told you that, right?” He asked and so I nod.
I know. Because I’m a vampire. And I hate it.
I heard someone fake a cough kaya humiwalay ako sa pagkakayakap kay Viex only to see the other welshes—maliban kay Master A at Master Hans—na nandito rin sa office namin. They all look normal kagaya nung time na pumunta sila sa bahay nila Wren.
“You’re all here.” Nagtatakhang tanong ko sa kanila habang pinupunasan ang mukha ko. Tumingin din ako sa likod ko at nakita sila Yumi at Yuki na nakaupo sa couch habang nakatingin at nakangiti sa’kin. They’re on their normal heights right now. At normal na damit rin ang suot nila.
“Yes, heiress. We’re going to help you.” Nakangiting sabi ni Jae Kyline na mas lalo lang nagpagulo sa isip ko. Mukha namang nabasa nilang nagtatakha ako sa sinabi niya kaya biglang umabante si Exl habang may hawak na gitara?
Ganun rin ang ibang wolves.
Nakakunot pa rin ang noo ko habang tinitignan sila. Tutugtog sila? Naalala ko tuloy bigla nung unang punta ko sa Mystic palace. Sila nga pala yung tumutugtog nun. Pero wala namang kanta. It was just a rhythm.
“Hindi naming hahayaang umiyak ang prinsesa namin.” Riley said, still smiling like the others. They all agreed, well, except for one.
Syndrie rolled her eyes. “Umiyak na nga diba? Stupid.” Sabi niya na ikinatawa naman ng lahat. Andito rin pala silang dalawa ni Mishie, pati na rin si Nijel. I just can’t believe it.
“Tss. Lagi mo nalang ba akong kokontrahin?” Riley answered back.
“What? I’m just stating the truth!” Syndrie said, annoyed.
Mukhang nakahanap na ng katapat si Syndrie, ah? Napailing nalang ako habang nakatingin sa kanilang dalawa.
“Don’t mind them, heiress. Hindi ko alam kung bakit ganyan sila sa tuwing magkita silang dalawa.” Eight said. Tumango lang ako. Hindi ko ganun ka-close ang iba sa mga wolves pero alam kong mababait silang lahat.
“Kailangan ko na yatang masanay.” I joked.
They all laughed. Nagtatalo pa rin yung dalawa hanggang sa mapikon na si Syn at saka lumabas. Hindi ako makapaniwalang napikon siya. That’s so not Syndrie. Siya ang namimikon. Never siyang napikon.
“Huh! That woman! I just won!” Riley said, proudly.
“I think she got herself a mirror.” I said to Mishie who’s smiling from ear to ear.
“Agreed. Well, an annoying one.” She said back to me. I laughed, hard.
Nakaramdam ako ng kamay sa waist ko at ang paglapit ni Viex ng labi niya sa tenga ko. Kinilabutan ako nang dahil sa ginawa niya. “Keep laughing. You look awesome.” He whispered at saka lumayo ng kaunti. Hindi ako makatingin sa kanya dahil baka anytime, tumakbo ako palabas. Sobrang kinakabahan kasi ako nang dahil sa ginawa niya. Ugh!
“You look like an apple, heiress!” Oliah said na sinegundahan naman nung iba. Argh!
“Naiinitan ka ba, Heiress?” Sade said.
“Tanga! Baka may sakit si Heiress.” Sabi ni Valter at saka lumapit sa’kin. Kinapa niya ang noo ko pero mas lalo lang kumunot ang noo niya. “Ang lamig mo, Heiress.”
Tumango ako. “I think that’s a part of being a vampire?” I said, so unsure. Bakit nga ba ako namumula?
“Pero ngayon lang ako nakakita ng vampire na namumula.” Liefer said.
“Ako rin.” Segunda rin ni Ean.
“Hayaan niyo na nga si Heiress Zeira. Mga pakielamero talaga kayong mga ugok.” Sabi ni Winston at binatukan sila Leifer at Ean. Napangiti ako nang sila-sila naman ang magharutan. They all looked so normal. Like they’re not even a dangerous creatures.
“Ang iingay niyo.” Napatingin ako sa pinakasulok ng room at nakita si Wren. Masama ang tingin niya sa mga wolves niya kaya nagsitahimikan naman ang mga ito.
“Patawad, Leader.” They all said in chorus. Takot talaga sila kay Wren.
Hindi sila sinagot ni Wren at saka padabog na lumabas ng office. Ano’ng problema niya?
“Hoy. Sundan mo si Leader.” Utos ni Riley kay Exl.
“Bakit ako? Ayoko pang mamatay.”
“Mas lalo naman ako.”
“Ikaw nalang, Sade.”
“Gago. Mag-isa ka.”
“E, kung kayong lahat nalang kaya ang sumunod sa leader niyo?” Mishie suggested habang nakangiti.
“O-oo nga! Aalis na nga ako. Itong mga panget kasi na ‘to e.” Nagmamadaling sabi ni Exl. He looks so nervous. Na-i-intimidate ba siya kay Mishie? O may something? Bakit parang ang tagal ko silang hindi nakausap na parang may iba nang nangyayari?
Mishie chuckled and said, “Go na!”
“Heiress.” Napatingin ako kay Yana nang tawagin niya ako.
“Ano ‘yon?”
“Uhm. I’m just wondering kung pwede ba kaming manuod ng concert?” nahihiyang tanong niya sa’kin. NAkita ko pang medyo namumula ang mukha niya.
“Oo nga, Heiress! We promise na hindi kami manggugulo or gagamit ng light, spell or anything.” Sabi naman ni Jae Kyline.
“We promise, Heiress!” Yuki and Yumi said in unison.
Natawa ako sa mga inaakto nila. I smiled and nodded. “Sure.”
And they all shouted in rejoice at sabay sabay na lumabas sa office namin kaya ako, si Nijel, Mishie at Viex nalang ang nandito. I looked at them both. As usual, namumula si Mishie.
Napailing ako at tumingin nalang kay Viex. “Tara, Viex?”
Tumango siya sa’kin kaya nag-umpisa na akong maglakad. Bago man naming malagpasan sila Mishie at Nijel, huminto ako sa tabi ni Mishie and said, “Thanks, Mish, Nij.”
Ngumiti silang dalawa sa’kin. “For you.”
Alam kong sila ni Nijel ang nagsabi sa mga welshes ng problema ko kaya ako nagpapasalamat. I continued to walk at ramdam kong nasa tabi ko lang si Viex. Nang makalabas kami ng FHCOL’s office ay tumingin ako sa kanya. Tumingin rin siya sa’kin kaya umiwas ako ng tingin. Pakiramdam ko kasi lahat ng dugo ko, lumalabas sa katawan ko nang dahil sa tingin niya. I tried to compose myself. “Thank you, Viex.”
He stopped walking, shocked pero mabilis rin naman siyang nakarecover. And for the what?-- first? Second? Or third?-- time, I saw his genuine smile. And I know, it’s for me. “For you, always.”
I felt relaxed by those words so we just continued walking hanggang sa makarating kami sa open grounds. Nagse-set up na sila ng stage para sa concert.
“Can they really do this?” I asked Viex but he just shrugged. That made me quite nervous but what can I do? I just need to trust them. Alam ko namang hindi nila ako hahayaang umiyak.
----------------------------------xx---------------------------------
A/N:
Emeghed. Sorry for the late update! Busy kasii. Haha! May part 2 pa 'to. Hindi ko sure pero sana matapos ko rin ngayon. Maliligo lang ako. Lol. So thanks for reading and waiting kahit matagal and also for supporting! <3 Salamat sa pumunta nung meet up! Love love! <3
~Alee