Vrijdag 8 april - 19.30 uur
Na een rustige dag - die ik voornamelijk in mijn huis heb doorgebracht; ik word nog steeds blij van het schoonmaken en boodschappen doen voor mijn nieuwe stekkie, dus daar maak ik gretig gebruik van - worden we na het diner allemaal opgetrommeld in het hotel. De reden wordt niet genoemd. Mijn hele gevoel zegt: de uitslag van het klimbos is binnen en er zal duidelijk worden gemaakt wie er weg moeten.
Ik heb niemand zien klimmen en heb geen idee hoe ze het eraf hebben gebracht. Ik weet dat al mijn broers redelijk gelijk opgingen wat betreft de items die ze hebben gepakt, maar omdat het ook belangrijk was hoe het parcours werd afgelegd en in welke tijd, tasten we allemaal in het duister. Je kon nog zo goed zijn, als je tweelinghelft het anders deed, zit je alsnog in de gevarenzone.
Gespannen staan we voor een blinde muur gegroepeerd. Ik sta in het midden, tussen al mijn broers in. Zij zijn het langst van allemaal, wat het logisch maakt. Hinke en Esther zijn echter iets langer dan ik en staan - uiteraard - precies voor me.
"Dames, zorgen jullie er even voor dat ook Tess in beeld komt? Ze is een speciaal geval en maakt daardoor mooie televisie."
Ik weet niet goed wat ik met die opmerking aan moet. De meiden gehoorzamen wel, al hoor ik ze zacht mopperen en zie ik hoe ze mij een giftige blik toewerpen, maar ik wíl niet te boek staan als het speciale geval.
Op mij na staan alle vrouwen vooraan en ik weet dat het voor nu niet anders is. Toch probeer ik er een oplossing voor te bedenken, maar helaas weet ik even helemaal niks.
Ik krijg ook geen kans meer: nu we allemaal klaarstaan, gaat het filmen beginnen. Cor schraapt zijn keel.
"Reinier en Peter, Sam en Dennis, Simone en Arlene."
Ik verstijf.
"Jullie mogen blijven staan, want jullie zijn zeker door."
Ik ontspan terwijl Cor kort vertelt over de stunts die ze gelijk deden en er worden zelfs wat beelden bij getoond.
"Ingeborg en Janita, Olivier, Daniël en Tess."
Opnieuw sta ik doodstil.
"Ingeborg en Janita, jullie hebben stuk voor stuk dezelfde items gepakt, maar finishten met enkele minuten verschil. Zoals je op het beeld ziet, was de finish zelf wel gelijk, kijk maar hoe jullie je benen in de lucht hielden."
Er wordt gelachen, terwijl ik naar de beelden kijk en ook moet lachen. Ik ben blij voor ze, al ken ik ze niet zo goed. De twee zijn dertig jaar en vrij op zichzelf. Maar ze zien er leuk uit met hun wipneus en korte felgekleurde kapsels, waardoor ze zich zeker weten te onderscheiden.
"Jullie zijn door, gefeliciteerd."
Ik zie hoe ze opgelucht ademhalen en elkaar omhelzen. Ik feliciteer ze ook, maar moet direct daarop weer opletten, want onze namen zijn tegelijk genoemd. Intussen weet ik dat het feit dat twee tweelingen nog niet genoemd zijn, niks zegt. Geheel willekeurig worden we eruit gepikt en we zijn dus bij lange na niet veilig. Het maakt me nerveus.
"Olivier, Daniël en Tess. Jullie hebben alle drie meegedaan en hier zien jullie de beelden."
Emma-Nore zwijgt en laat ons een reconstructie zien. Het is ingenieus gedaan, onze beelden zijn op elkaar gemonteerd, waardoor de verschillen extra duidelijk te zien zijn. Ik begin wat later door mijn onhandige gestuntel aan de start, maar daarna gaat het griezelig gelijk op, totdat ik me op een gegeven moment afscheid van de andere twee. Waar Olivier en Daniël - door hun lengte - makkelijk op een plateau weten te komen, heb ik daar beduidend meer moeite mee. Ik voel een kneepje in mijn arm van Olivier en knijp vrolijk terug.
Als ze me ermee gaan pesten, correctie: wanneer ze me ermee gaan pesten, kan ik prima ons lengteverschil aangeven, een gegeven waar ik niks aan kan doen. Ik zie ook dat ik leniger ben dan beiden en dat ik daar uiteindelijk weer wat tijd mee win. Dat blijkt ook als de timer aangeeft dat we op slechts enkele seconden van elkaar de finish bereiken, terwijl ik - net zoals Ingeborg en Janita - ook mijn benen jolig omhoog gooi. De andere twee doen dat niet en razen slechts doelgericht op de eindstreep af.
Door het zien van die beelden weet ik al dat we goed zitten. Qua items hebben ze hetzelfde gepakt en de grootste storing was ikzelf: degene die voor spek en bonen meedeed.
We worden inderdaad alle vijf veilig verklaard en nu zijn alleen Hinke en Esther, Matthias en Barend nog aan de beurt.
Ik voel de hoop opbloeien, terwijl ik naar de gespannen profielen van de meisjes kijk. Ze houden elkaars handen stevig vast en ik word boos op mezelf. Het zijn gewoon twee jonge meiden die graag aandacht willen, daar moet ik me niet te druk om maken. Eerlijk is eerlijk: als ze weg worden gestemd, zal ik dat echt niet erg vinden, maar nu moet ik onpartijdig blijven.
Toch weet ik genoeg na de beelden. Het zijn helaas de leuke vijfendertigjarige productiemedewerkers Matthias en Barend waar we afscheid van moeten nemen. Ik probeer de teleurstelling niet op Hinke en Esther te projecteren, maar te focussen op de twee rossige krullenbollen die de nederlaag heel goed opnemen.
"We willen waardig afscheid van jullie nemen en daar hebben we het zwembad voor afgehuurd en omgebouwd. Discozwemmen is echt niet alleen bedoeld voor jongeren, zeker niet met de upgrade die jullie te wachten staan: er worden verzoekjes gedraaid, er is eten en drinken en zowel cast als crew gaat genieten!"
De opzwepende stem van Emma-Nore helpt in ieder geval mee en ik zie alleen maar blije gezichten om mij heen en hoor juichende geluiden. Ook ik ga hiervan genieten, hoewel de angst kort door me heen raast. Maar ik weet ook dat mijn slechte ervaring niks met het zwemmen zelf te maken had, dus dit moet helemaal goed komen. Desnoods blijf ik lekker aan de kant.
Mijn bikini ligt nog op mijn hotelkamer en ik besluit ter plekke om hier ook te blijven slapen, wat natuurlijk gewoon mogelijk is.
Sam stoot mij kort aan en kijkt vragend.
Ik weet dat ik overtuigend genoeg kijk, als ik de blik in zijn ogen van bezorgdheid over zie gaan in opluchting en vervolgens glinsterend van plezier.
Mijn blauwe plekken zijn inmiddels verdwenen, dus ik kan zonder ongemak zwemkleding dragen.
"Samen van de glijbaan?" vraagt hij en ik kijk hem - lichtelijk hoofdschuddend - aan, maar stem dan lachend toe. Waarom ook niet?
In het zwembad zie ik dat een deel van de bodem omhoog is gezet, waar we al spetterend kunnen dansen. Enkelen van de crew zijn verrassend goed en ik geef ze graag de ruimte. De muziek is goed, de lichtshow fantastisch, de gezelligheid enorm.
De andere helft van het water is gewoon nog diep en daar wordt lekker in gezwommen. De glijbaan komt in een apart bad uit en Sam komt mijn belofte aan hem inlossen. Dennis staat er ook bij. Ik kijk naar beide broers en moet even slikken. Ze zien er ontzettend goed uit in hun identieke zwembroek, maar ik weet precies aan wie ik de voorkeur geef en dat is niet Sam. Maar belofte maakt schuld, dus ik grijp hem bij zijn pols en trek hem mee.
Ik zie nog net hoe Dennis ons nakijkt, zijn gezichtsuitdrukking kan ik - zoals gewoonlijk - niet peilen, terwijl, naast hem, Peter allesbehalve blij kijkt. Ik kijk giftig naar hem terug, want ik zie al hoe overbezorgd hij wil reageren en het is míjn leven.
Mijn andere broers zijn gelukkig nergens te bekennen, wat er voor zorgt dat ik niet met nog meer afkeuring te maken krijg.
Toch voel ik me niet helemaal op mijn gemak als we weer beneden zijn aanbeland en ik zeg dan ook gretig ja op Sams vraag of ik een drankje wil. Die glijbaan moet ik de rest van de tijd maar mijden, als volwassenen eraf gaan is toch heel anders dan toen: in mijn kindertijd.
Tot mijn verrassing krijg ik een wijntje in mijn handen gedrukt. Ik had niet verwacht dat er alcohol zou zijn, maar als ik om me heen kijk, zie ik meer zwembadpersoneel dan voor mijn gevoel nodig is, waardoor ik er vanuit ga dat het veilig is en kan.
"Moet je dat wel doen?"
Reinier duikt op en kijkt vragend naar mijn glas.
"Ik ben vijfentwintig," geef ik aan, daarmee moet de kous af zijn, vind ik.
Ik kijk naar Sam, met de bedoeling om met rollende ogen aan te geven wat ik bedoel met dat overbeschermende gedrag waar ik dus al mijn hele leven mee te maken krijg. Hij lacht kort om mijn uiting en lijkt het ook te begrijpen, maar even daarop zie ik hem peinzend naar me kijken, net zo onbestemd als zijn broer kan zijn.
Ik heb genoeg van ze allemaal en loop vrij abrupt weg. Hier heb ik geen zin in.
Met een paar slokken is mijn glas leeg - ik weet dat dat niet helemaal de bedoeling is met alcohol, maar ik wil van de ballast af zijn. Het stijgt daardoor wel naar mijn hoofd en ik moet bij mezelf bekennen dat ik het glas waarschijnlijk gewoon halfvol ergens neer had gezet, als zíj zich er niet mee hadden bemoeid.
Wat duidelijk is, is dat het mijn laatste alcoholistische drankje is voor vandaag. Ik ben blij dat ik al een beter bodempje heb gelegd met mijn recente diner.
Ik zie dan hoe de zwaarlijvige rossige tweelingbroers Matthias en Barend het podium overnemen en de show stelen. De sfeer is aanstekelijk en, ondanks mijn twee linkervoeten, begeef ik me ook op het natte podium. Een knappe jonge vent - die ik later identificeer als een cameraman - sluit zich bij mij aan en opeens merk ik dat ik aan het swingen ben. Dat ligt helemaal aan mijn partner, die zo te zien Spaans bloed heeft. Of dat gelijk staat aan kunnen dansen, weet ik niet. Maar hem gaat het in ieder geval goed af.
"Hoi, ik ben Paco," roept hij me toe en ik stel me ook voor, al zie ik aan zijn blik dat hij dat al wist. O ja, ik hoor bij de cast.
We dansen wat en ik heb het - voor het eerst lijkt wel - naar mijn zin.
Ik wissel af van danspartner en tweelinghelft Barend is zo aardig om me zijn naam te noemen. Op de zwemkleding zijn geen naamplaatjes en door de flitsende lampen en luidruchtige omgeving is het lastig vaststellen wie wie is.
Er wordt niet gefilmd en iedereen mag gewoon zichzelf zijn, en dat is een goede zaak - al moeten de tweelingen soms wel even meewerken.
Later op de avond, ik begin moe te worden en net als ik erover denk om naar bed te gaan, ontmoet ik Hinke en Esther bij de toiletten. Hoewel ze jonger zijn, zijn ze met zijn tweeën en ook enkele centimeters langer. Size does matter. De meiden zien er, behalve intimiderend naar mij toe, adembenemend uit met hun steile blonde haren - voor de gelegenheid in een hoge paardenstaart - en sexy gouden bikini's. Ze zijn dusdanig identiek voor mij dat ik ze niet uit elkaar kan houden. Ik voel de behoefte ook niet en probeer langs ze heen te lopen, maar ze zetten me klem.
"Houd eens op met kwaad te spreken over ons," sist de ene.
Ik kijk haar vertwijfeld aan. Waar heeft ze het over? Als het aan mij ligt, ban ik ze direct uit mijn geheugen. Ik heb nooit de noodzaak gevonden om het over ze te hebben, of ze er nou bij zijn of niet.
"Prima," reageer ik daarom. "Geen probleem."
De ander slaat met haar hand tegen de muur, vlak naast mijn hoofd en ik maak een schrikbeweging van haar af. Mijn hart klopt in mijn keel: dat escaleerde snel. Met grote ogen kijk ik haar aan.
"Doe maar niet alsof je van niks weet! Sinds jij er bent, doen alle leuke mannen afstandelijk naar ons. Voordat jij er was, hadden we het gezellig," dreigend doch triomfantelijk kijken ze me aan en de ene laat me haar messcherpe nagels zien. De boodschap is kristalhelder.
Over hun schouders zie ik opeens Dennis bij de ruime toiletingang staan. Alles is hier heel erg open en bloot, dus lang kan iemand hier niet van privacy genieten. Daar ben ik nu erg blij mee.
De meiden volgen mijn blik en draaien zich om. Degene met haar hand bij mijn gezicht, pakt mijn vlecht even beet, ze doet alsof ze daar geïnteresseerd in was, en geeft er venijnig een ruk aan. Ik vertrek mijn gezicht van de pijn, maar zie dan tot mijn grote opluchting dat ik alleen word gelaten. Dat is mij voldoende.
"We hopen dat je hier nog wat langer blijft!"
De woorden klinken hartelijk, maar ik weet natuurlijk wel beter: kink in de kabel die ik ben.
Ik vind het vreselijk hoe goed ze toneel kunnen spelen. Ze lopen heupwiegend langs Dennis en ik zie hoe hij ze met een vriendelijke glimlach begroet, ze zelfs even nakijkt. Ik voel me er acuut misselijk door.
Ik blijf even tegen de muur geleund staan en zie dat Dennis zich naar mij draait, zijn wenkbrauw trekt hij vragend op. Ik sluit mijn ogen even en voel me intens moe. Dan duw ik me van de muur af en loop zijn richting uit.
Hij kijkt me aan alsof hij wat tegen me wil zeggen, maar ik heb mijn buik vol van alles en iedereen en glimlach dusdanig nietszeggend dat hij de boodschap wel móet begrijpen. Zwijgend zet hij een stap opzij en laat me door.
Met vlugge bewegingen pak ik mijn handdoek en glip naar de kleedruimtes. Het feestgeruis laat ik achter me.
Moeizaam kleed ik me om en lig even later in het hotelbed. De tranen voelen heet aan op mijn wangen.