Maandag 11 april - 08.47 uur
Het weekend heb ik bijgetankt in mijn eigen huis en alle broers kwamen af en toe - gezamenlijk of apart - bij mij chillen. We hebben rustig aan gedaan en genoten van een paar dagen niks moeten en alles mogen. Af en toe gingen ze naar het hotel om te zwemmen, te fitnessen en te socializen. Ik ben ook een keer meegegaan, maar Esther en Hinke waren op dat moment hinderlijk aanwezig en ik vond er daardoor niet zoveel aan, zeker gezien onze recentste ervaring. Dennis zie ik niet, maar die werkt veel tussen de bedrijven door, dus dat had ik ook niet verwacht.
Wat wel fijn is, is dat we de komende week zonder vaag angstgevoel kunnen starten, want degenen die niet door waren - Matthias en Barend - zijn reeds vertrokken.
Uiteindelijk is die tweeling, door het spetterende feest, nog verdrietiger op huis aan gegaan wat ik wel een beetje sneu vond. Maar de herinnering is wel mooier geworden en ik hoop dat vooral dat laatste ze bijblijft.
Pas als ik ze maandag weer zie, durf ik bij mezelf toe te geven dat ik Dennis heb gemist. Sam ook, maar die zou ik zo kunnen bellen en dan zou ik hem zien en spreken terwijl dat bij Dennis niet zo vanzelfsprekend is. We ontbijten gezamenlijk met de drie mannelijke en de drie vrouwelijke tweelingen die over zijn. Zij met z'n allen, en ik: het buitenbeentje. Ik snap steeds beter waarom er twee presentatoren zijn, want de kamer is gevuld met mensen en gelach en toch voel ik me eenzaam.
Emma-Nore vraagt op een gegeven moment de aandacht en die krijgt ze.
"We gaan vandaag een klein stukje rijden en hebben plannen bij een centrum van kunst en cultuur. Verder zeg ik niks."
Met die cryptische uitspraak laat ze de klaarstaande bus zien en we laden onszelf in, waarna de tweelingen automatisch naast hun eigen broer of zus gaan zitten, zoals ik al een beetje had verwacht. Ik kan altijd bij mijn broers gaan zitten, maar ik wil niet te behoeftig overkomen. Als ik nu niet laat zien dat ik op eigen benen kan staan zullen ze me nooit meer met rust laten.
Achterin de bus, de rij waar meer dan twee stoelen staan, zie ik Simone en Arlene plaatsnemen en opgelucht ga ik bij ze zitten. Het maakt de rit draaglijker en zorgt dat ook ik mee kan doen met de lol.
De twee zussen zijn geweldig goed gezelschap. Zowel Simone als Arlene zijn allebei verpleegkundigen in het ziekenhuis en ze komen om en om aan met de meest ranzige, doch hilarische verhalen.
"Hij duwde iedereen aan de kant, inclusief zijn wankele kamergenoot, riep ook echt: 'weg, weg!' en liet vlak voor de toiletten alles lopen. De stánk! Je zult het niet geloven. Het ergste is dat die kamergenoot óók alles liet lopen en moest kotsen van de eh... aroma's. Het was zo ontzettend goor!"
Het verhaal is te erg voor woorden, maar ze weet het zo hilarisch te brengen dat de tranen me over de wangen lopen en er komt zelfs een gedrocht van een snurk uit me zetten.
Van schrik ben ik direct stil, zeker als ik zie hoe Dennis naar me kijkt. Met een hoofd zo rood als een boei, kijk ik naar buiten en zie tot mijn grote opluchting dat we een parkeerplaats op rijden. Mijn stem klinkt verstikt als ik dat roep en vervolgens kijk ik stiekem naar Dennis. Hij kijkt nog steeds terug en het lachje om zijn lippen kan ik niet helemaal plaatsen. Het zorgt er voor dat ik nog roder word en ik stap uiteindelijk als laatste uit, waar Cor iedereen al aan het verdelen is.
"Tess, jammer genoeg kan jij niet meedoen aan deze specifieke opdracht. Je mag wel toekijken, maar geen woord tegen je broer zeggen. Om die reden mag je ook niet van ruimte wisselen."
Ik knik en vind alles prima. Ik heb geen idee wat de bedoeling gaat zijn, maar daarvoor moeten we in de betreffende ruimtes gaan staan om niet, door middel van wat voor communicatie dan ook, oneerlijk spel te spelen. Cor legt alles in mijn ruimte uit, Emma-Nore in de andere.
Tot mijn schrik zie ik dat ik bij Dennis ingedeeld ben, al heeft hij zijn naamplaatje verwisseld met die van Sam. Ik kijk daar even fronsend naar, maar word door de stem van Cor gemaand om te luisteren naar zijn uitleg.
"Goed, jullie kunnen allemaal een schort pakken, samen met schilderbenodigdheden en dan achter je canvas gaan staan. Zoals je ziet, kan je kiezen uit verschillende soorten tekenmaterialen en ook uit meerdere modellen en onderwerpen. De kunst is nu natuurlijk om hetzelfde te tekenen als je tweelinghelft, met hetzelfde materiaal en het is de bedoeling dat je even slechte kwaliteit af gaat leveren."
Hij wacht dramatisch, en er word uit beleefdheid zacht gelachen, waarna hij ginnegappend vervolgd: "Of goede kwaliteit, natuurlijk."
Ik snap waarom ik niet mee mag doen, maar ik vind het wel jammer. Omdat ik niet in de buurt van Olivier mag komen en ook niet in de weg wil staan bij Cor of de menselijke modellen - er zijn er twee en ik heb Cor zacht horen zeggen dat ook zij een tweelingbroer en -zus hebben, die in de andere kamer staan. Het mannelijke model heeft nauwelijks kleding aan en hij is zich maar al te zeer bewust van zijn uiterlijk, terwijl hij af en toe ook de tijd weet te nemen om mij aandachtig te bekijken. Waarschijnlijk vraagt hij zich af wat ik hier te zoeken heb, maar ik voel me niet genoeg op mijn gemak om hem dat te vertellen. Bovendien moet hij zich focussen.
Terwijl Cor aftelt, ontwijk ik de camera zo goed mogelijk en ik kom uiteindelijk bij Dennis uit. Hij heeft krijtjes gepakt en nu hij van start mag gaan, merk ik al snel dat hij niet voor een levend model gaat - hij kon ook nog kiezen uit een papagaai op een stok - maar voor het stilleven. Hij kijkt naar mij en zegt vertrouwelijk: "Dat is het enige object dat niet beweegt," en ik kan me inderdaad voorstellen dat dat makkelijker is.
"Kiest Sam dat ook uit?" vraag ik en ik zie hoe hij een lelijke kras op zijn doek maakt. Ik ben er vrij zeker van dat die er niet hoort.
Hij zegt zwakjes: "Kijk dan, ik bén Sam," wijzend op zijn naamkaartje.
"O, oké," reageer ik, waarna ik snel verder loop, ervoor zorgend dat ik niet te dicht bij Olivier in de buurt kom. Ik snap niet waarom Dennis dat net deed en het doet me zelfs pijn als ik besef dat hij me willens en wetens voor de gek heeft proberen te houden. De kandidaten krijgen allemaal een uur om hun kunst te maken en elke minuut voelt aan als een uur. Ik ontwijk Olivier, Dennis, Hinke en de modellen en hang uiteindelijk een beetje achteraan in het lokaal tot de tijd voorbij is. Gelukkig wordt de rest op hun plek gehouden door hun bezigheden, waardoor ik die rust krijg.
Uiteindelijk worden de canvassen - met de achterkant naar ons toe - tegen een muur aan gezet. We staan in een halve kring om twee ezels en per tweeling worden ze naar voren gebracht om commentaar te krijgen van de jury, die bestaat uit kenners van kunst. Cor en Emma-Nore plaatsen de eerste schilderijen op de ezels en draaien ze om. Verbaasd kijk ik naar de twee totaal verschillende tekeningen.
Maar blijkbaar is het niet eens zo verschillend, hoewel de onderwerpen inderdaad anders zijn, hebben Hinke en Esther dezelfde materialen gebruikt en ze ook even hard - of zacht - op het doek weten te zetten, waardoor ze een applausje ontvangen van jury en tweelingen. Ik klap onhoorbaar mee.
Mijn broers hebben het er slechter afgebracht door stuk voor stuk ander materiaal te kiezen en te gebruiken, hoewel ze wel alle vier het meisje als model hebben gebruikt, maar de positie en techniek is per persoon anders.
Ik sta tijdens de evaluatie tussen Daniël en Olivier in en het lijkt daardoor net alsof ik mee heb gedaan. Aan mijn broers ligt het niet, ze kijken me liefhebbend aan en betrekken mij er zoveel mogelijk bij. Mijn hormonen zitten me duidelijk in de weg en ik probeer me zo goed als ik kan op hen te focussen in plaats van op mijn eigen onbeduidende probleempjes.
Zodra Simone en Arlene aan de beurt zijn, zie ik dat zij zowel een verschillend onderwerp als verschillend materiaal gebruikt hebben en ik besef direct dat zij in de gevarenzone zitten. Gelukkig is er hierna nog een opdracht. Mijn stille hoop dat er een andere tweeling moet vertrekken, is tot nog toe niet uitgekomen.
Ik schaam me niet eens dat ik deze gedachten heb. De jongste tweeling zorgt voor een onprettige sfeer en hoewel de rest vast aardiger is dan ik, voel ik een steeds heftigere weerzin tegen ze, waardoor ze - wat mij betreft - mogen gaan.
Dennis en Sam hebben het perfect gedaan. Allebei hebben ze met krijt een fruitschaal getekend - die bizar veel op elkaar lijkt - en slechts de vage kras op het werk van Dennis, zorgt voor een duidelijk verschil. Ik zie dat ze hun schort - met naamplaatje - weer om hebben gewisseld. Niemand heeft het daar verder over en ik houd mijn mond ook maar. Waarschijnlijk was het een intern grapje tussen de twee.
Er wordt geklapt en vervolgens worden diverse tweelingen apart genomen om commentaar te leveren voor de camera, voordat we naar de volgende test gaan.
Ik staar nietsziend voor me uit en heb pas door dat Dennis naar me heeft gekeken als hij zich alweer afwend.
Het zal wel.
We worden weer in de bus geladen en dit keer zitten er twee broers van mij achterin. Het moet zo zijn, want Sam en Dennis gaan er direct bij zitten. Echt niet dat ik me daar dan ook nog bij voeg. Ik doe alsof ik moe ben als ik helemaal voorin ga zitten met mijn ogen dicht. De tranen branden in mijn ogen: ik zit momenteel niet zo lekker in mijn vel, maar ik word met rust gelaten en daardoor kan ik alles weer op een rijtje zetten als we weer stil staan, op het uitgebreide parkeerterrein van een supermarkt.
Nu heb ik weer wat belangstelling voor mijn omgeving en ga prompt rechterop zitten. Ik word nieuwsgierig. Wat gaat er gebeuren?