Chapter 31
Nagmamadali akong lumabas ng condo. Naging mapilit si Jeremiah at wala na akong nagawa kung hindi ang bumigay sa pangungulit niya kaya ngayon ay sabay kaming maggogrocery.
Umuwi lang ako saglit para panindigan na magpapalit nga ako ng damit bago magpunta sa grocery. Isang simpleng t-shirt at white shorts lang ang isinuot ko.
Sa harap ng building lang ako bumaba. Doon ko lang inihinto ang sasakyan ko dahil aalis din naman ako kaagad. Actually, Jeremiah suggested to just use his car but I refused to do that. Kahit naman walang ibang makakakita ay ayoko pa din na maging masyado kaming malapit sa isa't isa. Kahit na understanding naman ang girlfriend niyang si Natasha at mali pa din kung masyado kaming magiging malapit.
Nasa labas din siya ng kotse niyang agaw pansin. Hindi na ako nagsalita at sumenyas na lang.
I started my car's engine but it didn't worked. Oh my gosh! Don't tell me sira na naman?!
Sinubukan ko ulit itong i-start pero ganoon pa din. H'wag ka namang masira please. Wala pa akong pambili ng bago.
Hindi pa naman masyadong luma ang model ng sasakyan ko. Maganda pa nga ang takbo nito. Nabigla lang siguro dahil ilang taon ding hindi nagamit at ngayon ay araw-araw ko ng dala. Is that how it is? I'm not really sure.
Or maybe the technician hasn't just really figured out the real problem kaya paulit-ulit lang na nasisira.
I heard a knock on my window. Si Jeremiah.
Binuksan ko ito at agad pumasok sa amoy ko ang bango niya. Oh, stop it already Amanda!
"Sira ulit?" Maayos naman ang pagkakatanong niya pero parang bigla akong nakaramdam ng hiya.
"O-Oo, e. Working naman siya kanina." I tried starting my car again but still to no avail.
"I know some good technician if you want," suhestiyon niya pa.
I want to decline his offer again pero naunahan na niya akong magsalita.
"C'mon, it'd be a hassle to you if the problem wouldn't be fixed. I promised this is a good one," nagtaas-baba pa ang kilay niya na parang sinasabing huwag na akong magdahilan pa.
Bumuntong-hininga ako.
"Fine."
Totoo din naman kasi ang sinabi niya. Problema nga kung hindi pa rin maaayos ang kotse ko. Pinaayos na ito ni Auntie Roma noong kakauwi pa lang namin ng bansa pero nasira din agad at si Rafa naman ang nagpaayos ulit. But obviously, sira na naman. Kaya mabuti na din siguro na huwag na akong mag-inarte pa at pumayag na lang sa offer ni Jeremiah.
"Alright, I'll call them now," aniya.
Umayos na siya ng tayo at may kinalikot sa cellphone niya at ilang sandali pa ay may kausap na siya. Lumayo siya ng bahagya pero isang beses niya muna akong tinignan. Isinara ko na ang bintana ng kotse ko at lumabas na din. Iyong service center na siguro ang kausap niya.
Ilang sandali pa ay may mga dumating na para kunin ang sasakyan ko. At dahil nga wala na akong sasakyan ay napapayag na din ako sa alok ni Jeremiah na sumakay na lang sa sasakyan niya. I can take a cab but it would be an insult to him.
"Do you always buy your stuffs?" tanong niya ng nasa daan na kami.
"Yeah, ako na ngayon."
"Ngayon? So, dati hindi?"
"Well, it's me and Rafa. We share our expenses."
To be honest, this kind of light conversation with him is a breath of fresh air. I feel comfortable each time. Kaya nga delikado... delikadong masyado akong maging kumportable.
Tumango siya. Hindi mo maiwasang tumingin sa braso niyang naninigas sa tuwing ikakabig niya ang manibela.
Damn, nakapatay ba ang aircon ng kotse niya? Bakit parang uminit ata...
"Do you lived together?" he asked again at dahil doon ay napaiwas ako ng tingin.
Naabutan pa niya ata akong nakatitig sa braso niya. Damn those arms!
"Y-Yes, we lived together," mabilis kong sagot.
Inipit niya ng bahagya ang mga labi niya at kinuskos ang nga daliri niya sa kaniyang baba.
"Bakit hindi ka bumukod ng tirahan? Were you comfortable living with him?"
Bakit ba mukhang interesado siya sa buhay ko?
"It'll be another waste of money kung uupa pa ako ng bahay. Their house's nice and it was actually easier when Rafa's around. Kaya nga medyo naninibago ako ngayon." At hindi ko din naman alam kung bakit sinasagot ko naman ang mga tanong niya.
Why do I feel like an open book to him?
"Lalaki siya, paanong mas naging the madali?"
Ano ba talagang ipinupunto niya? Nakita ko din ang bumubukol na dila niya sa kaniyang pisngi. Parang ayaw niya naman sa pinag-uusapan namin. Pero siya naman ang nagtatanong!
"Mag-pinsan naman kami kaya ayos lang. And it was my first time to live outside the country. That was a big adjustment for me. Kaya mas mabuti talaga na nakasama ko si Rafa sa bahay."
I want to add, especially when I learned that I was pregnant with your child. But of course, I can't say that, not yet.
Hindi ko maimagine ang pagtira sa ibang bansa ng mag-isa. I was then inexperienced of so many things. I haven't worked, I haven't bought my own groceries, I can't cook, I can't do my laundry, I can't... almost everything!
I can't imagine life... specially my pregnancy days alone!
Si Rafa ang nagturo sa akin ng mga bagay na iyon. From my princess-life like, Rafa taught me how to live like the normal people does.
Tumango naman siya sa sinabi ko. Nagbagi din ng bahagya ang ekspresyon ng mukha niya.
"It must have been hard to you... to live away from your parents... from your life," wika niya.
May kung anong emosyon ang nakapaloob sa boses niya ng sinabi niya iyon.
It was as if he understands my pain. It was as if he understands it when no one ever does.
Natahimik ako. Siguro nga kung merong makakaintindi ng lubusan sa sakit at pagkabigo na naranasan ko noon ay siya iyon.
He was there when my parents was so mad at me. He was there when I'm lost. He's the one who has found me when I lost myself. He saw me pained. And I left him.
I left him so I can find myself.
I left him because I do not know as well how to hold.
I left him because I was scared.
Hanggang ngayon... hanggang ngayon kahit sa sarili ko ay natatakot akong aminin kung ano talaga ang nararamdaman ko para sa kaniya.
But for once, with the clear sky and busy streets of the city, with me and him inside his car... even just to myself... I want to be brave and accept the feelings that I have for him that has been lying in my heart for I don't know how long already.
Was it when the first time I saw him? When we talked? When we kissed and laid on his bed? Or when I saw his eyes on Jerico? I'm not sure when.
But one thing that I am sure of... that is that I love him.
Yes, I am inlove with the father of my child.
This is the first time that the word love ever felt so hurtful for me. Though this isn't the first time I said or thought that I love someone, I had said I love you to Sechan Russo before but I didn't really know back then what it trully means. I just said that our of my tongue.
Now, I am saying that I love Jeremiah out of my heart.
Kaya kahit sa sarili ko lang aminin o sabihin, pakiramdam ko ang tapang-tapang ko.
It feels so good... but, I know I have to stop. Because no matter how it felt so right, I know is wrong. And I shouldn't tolerate anything wrong, it won't cause me anything good.
Noon pa man, sa kabila ng hirap na pinagdaanan ko, I never throw what ifs to myself.
Pero ngayon gusto ko lang itanong... what if hindi ako umalis? Paano kaya kung nanatili ako sa tabi niya hanggang sa paggising niya? May magbabago kaya?
...