#Unicode
ကုန်လွန်သွားခဲ့တဲ့ အချိန်တွေထဲမှာ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ပင်ပန်းရတဲ့ အထက်တန်းနှစ်တွေဟာလည်း ဆီးနှင်းတွေအရည်ပျော်သလို တစ်ခုသော နွေဦးမှာ ပြီးဆုံးခဲ့ပါပြီ။
ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေကို ဘယ်သူမှမရိပ်မိဖို့လည်း ကြိုးစားခဲ့တယ်။ သက်ဆိုင်သူကိုတောင် ၀န်ခံဖို့ အခွင့်မသာတဲ့ အနေအထားတစ်ခုမှာ အခြားဘယ်သူမှ သိစရာလည်းမလိုပါဘူး။
ဒါပေမယ့်လည်း ကျွန်တော့်ရဲ့ လျှို့၀ှက်ချက်လေးဟာ
တစ်စုံတစ်ယောက်ထံ မလွဲရှောင်သာ သူမဟုတ်တဲ့ အခြားသူကို ဖွင့်ဟဖို့ ဖြစ်လာခဲ့တော့တယ်။
အဲ့နေ့က ကိုးတန်းနှစ် နောက်ဆုံးစာမေးပွဲအတွက် ကိုယ်ပိုင်စာကြည့်ချိန်ရတော့ သော်တာယံက အိမ်မှာ စာ အတူတူလာကျက်ရင်းကနေ အမှတ်မထင် ဒီခေတ် မွေးနေ့လက်ဆောင်ပေးထားတဲ့ Doremon note book စာအုပ်လေးကို ဖွင့်ကြည့်မိရင်း ကျွန်တော့်ရဲ့ ဖွင့်ဟထားတဲ့ ခံစားချက်တွေကို မြင်သွားခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီနောက်တော့ ကိုယ့်ကိုအပေါင်းသင်းမလုပ်မှာ ဖယ်ခွာသွားမှာ စိုးထိတ်စွာနဲ့ပဲ ၀န်ခံဖြစ်ခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ့် မထင်မှတ်ထားလောက်အောင် နားလည်မှုပေးခဲ့ပြီး ကိုယ့်ကို အားပေးခဲ့ပါတယ်။
တစ်စုံတစ်ယောက်ထံ ခံစားရသမျှတွေ ၀န်ခံဖွင့်ချ လိုက်တော့ တစ်ယောက်တည်း နာကျင်ခဲ့ရတဲ့ ဝေဒနာတွေဟာ နည်းနည်းတော့ သက်သာရာ ရခဲ့ပါတယ်။
သက်ဆိုင်သူကိုတော့ မပြောပြဖြစ်တော့မယ့် စကားလုံးတွေဟာ သူ့ကိုမပေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ အံဆွဲထဲက မွေးနေ့လက်ဆောင်လေးလို ရင်ထဲမှာပဲသိမ်းဆည်းထားလိုက်ပါတော့တယ်။
ဆယ်တန်းနှစ်ရောက်တော့လည်း စာတွေနဲ့ နပန်းလုံးရင်း အချိန်တွေကို ကုန်ဆုံးစေခဲ့တယ်။
စာတွေလုပ်ရင်းနဲ့ပဲ အချိန်ကုန်ခဲ့တော့ အရင်လိုပိတ်ရက်
ဂိမ်းဆိုင်တွေမှာ လူမစုဖြစ်ကြသလို အရင်လို စနောက်ကာ ဟေးလေးဟားလေး လည်း မနေဖြစ်ခဲ့ကြတော့။
ကျောင်းကို စာမေးပွဲဖြေမယ့်ရက်နဲ့ အရေးကြီးနေ့တွေပဲသွားကြပြီး ကျူရှင်တွေ ဂိုက်ဆရာတွေနဲ့ပဲစာလုပ်ကြတာမို့ ပိတောက်ပင်အောက်က နေ့လည်စာ စားချိန် တို့ဟာလည်း ဆယ်တန်းနှစ်ရဲ့ ပေးဆပ်လိုက်ရတဲ့ အရာတွေထဲကတစ်ခုပေါ့။
ဒီနေ့က စာမေးပွဲပြီးတဲ့ နောက်တစ်ရက် ဖြစ်တာမို့ အားလုံး မြို့တော်ဥယျာဥ် ကစားကွင်းကို အုပ်စုလိုက် သွားလည်ကြတယ်။
တစ်နှစ်ပတ်လုံး ပင်ပန်းထားသမျှ စိတ်လွတ်လက်လွတ် မီးကုန်ယမ်းကုန် ကဲဖို့ မောင်းတင်ထားကြတာပေါ့။
ဒီနေ့လေးကတော့ ကျွန်တော့်ဘ၀အတွက် မမေ့နိုင်တော့တဲ့ အမှတ်တရတစ်ခု၊ နှစ်ခြိုက်ပျော်၀င်စရာ အိပ်မက်တို့ စတင်ခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရက်ရာဇာလေးဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။
သော်တာယံတို့အိမ်က ကားနဲ့ပဲအကုန်လူစုသွားမှာမို့
ရတီ ရယ် ဒီခေတ်ရယ်က ကျွန်တော့်အိမ်မှာ လာ
စောင့်နေကြတယ်။
မင်းဆက်ကတော့ သော်တာယံ ၀င် ခေါ်လာလိမ့်မယ်။ ဒီနှစ်တွေထဲ ဒီခေတ်နဲ့ တပူးပူး တတွဲတွဲ ဖြစ်နေတဲ့ နှင်းဧကရီက ဆယ်တန်းကျူရှင် တက်နေရပြီမို့ မလိုက်လာနိုင်။
အစကတော့ သူမရော ပါ မှာလားဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ တွေးကာ သိပ်မပျော်နိုင်ပေမယ့် ဒီမနက် တစ်ယောက်တည်းရောက်လာတဲ့ ဒီခေတ်ကို မြင်တော့ ဘယ်လောက် ပျော်မြူးသွားတယ်ဆိုတာ ကိုယ်နဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်စောင့်နတ်သာ အသိဆုံးဖြစ်လိမ့်မည်။
ကစားကွင်းရောက်တော့လည်း တက်ညီလက်ညီ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဆော့လိုက်ကြတာ နောက်ဆုံး တော်တော်မောလာမှပဲ ရိုလာကိုစတာ နောက်တစ်ခေါက် ထပ်စီးဖို့ခေါ်နေတဲ့ သော်တာယံနဲ့ ရတီမ ကို အတင်းနှင်လွတ်ရသည်။ လူကတကယ် မောနေပြီ။
သူတို့မို့ မမောနိုင် မပန်းနိုင် ဆော့နိုင်တဲ့ မျောက်နဲ့နင်လားငါလားတွေ။
သူတို့ သွားတော့ အရိပ် ရှိတဲ့ သစ်ပင်အောက် သွားထိုင် စောင့်နေတုန်း ဘေးမှာလာထိုင်တဲ့ အရိပ်တစ်ခု မြင်ရတာမို့ လှည့်ကြည့်တော့ ဒီခေတ်။
နဖူးက ချွေးစက်တို့ကို လက်ခုံနဲ့ သုတ်ကာ မျက်နှာလေး ရှုံ့ မဲ့နေပုံကတောင် ကြည့်ကောင်းလှတယ်။
နေပူထဲနေတာ ကြာသွားသည်ကြောင့် မျက်နှာဖွေးဖွေးက ရဲနေသည်။
ကိုယ်ငေးနေတုန်း သူကလှည့်ကြည့်လာတော့ သူခိုးလူမိသလို ရှို့တို့ရှန်းတန်း ဖြစ်ပြမနေဘဲ သူ့မျက်နှာကို ငေးနေရင်းပင်
"မင်း လိုက်မသွားဘူးလား သူတို့နဲ့..."
အကျီလက်ရှည် အပြာနုအကွက်လေးကို တံတောင်ဆစ်နားထိ ခေါက်တင်ရင်း သူဖြေလာတာက
"အွန်းး" တဲ့ လေ။
ထို့နောက် ကျွန်တော်လည်း အကြည့်လွှဲကာ သော်တာယံတို့ကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်။
အချိန်တော်ကြာ တိတ်ဆိတ်နေပြီးတဲ့နောက်မှာတော့
" ငါ ..."
"နှောင်း.."
ပြိုင်တူထွက်လာတဲ့ အသံလှိုင်းတို့ကြောင့် ခပ်ဟဟ ရယ်မိပြီး မင်းအရင်ပြောဆိုပြီး မေးဆတ်ပြတော့ ပါးချိုင့်လေးနှစ်ဖက် ထင်းနေအောင် ပြုံးလိုက်ရင်း
"နှောင်းရိပ် ညနေ ငါနဲ့ တစ်နေရာ လိုက်ခဲ့ပေးမလား..."
ကိုယ့်ကိုတည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာ မေးနေတဲ့ သူ့မျက်၀န်းတို့က လိုချင်တဲ့ အရုပ်ကို မိဘတွေ ၀ယ်ပေးဖို့ပူဆာနေတဲ့ ချစ်စရာ ကလေးငယ်ရဲ့မျက်၀န်းတွေနဲ့ တူပါတယ်။
အချေကိုယ်တော်၊ရေခဲရိုက်မျက်နှာလို့ ခေါ်ခံရတဲ့
ဒီခေတ်မှာ ဒီလိုချစ်စရာကောင်းတဲ့ အမူအရာတွေလည်း ရှိတယ်။
ဒီခေတ်က ဖတ်လို့မကုန်နိုင်တဲ့ ဘယ်တော့မှမငြီးငွေ့စေတဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်နဲ့တူပါတယ်။
ကျွန်တော် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုစာအုပ်လေးရဲ့ စာမျက်နှာတိုင်းကို ဖတ်ခွင့်ရချင်တယ်ဆို လောဘကြီးရာ ရောက်မလားလေ....
အဲ့ဒီစာအုပ်လေးကိုယ်တိုင်က မမြင်စေချင်လို့
ဖတ်ခွင့်မပေးခဲ့တဲ့ စာမျက်နှာတွေကြောင့် သူနဲ့ စာအုပ်လေး ဝေးကွာခဲ့ရမယ်ဆိုတာ အဲ့အချိန်က ကြိုမသိခဲ့ဘူးပေါ့...
" အင်း ဘယ်ကို သွားမှာလဲ"
ကျွန်တော်ပြန်မေးတော့ သူက
"ရောက်ရင် သိမှာပေါ့ကွာ...ငါ့ကို မယုံဘူးလား"
အဝေးကိုငေးရင်း ပြောနေတဲ့ သူ့ကို ကြည့်ရင်း
ဒီအချိန်လေးကို ရပ်တန့်ထားချင်ခဲ့တယ်။
*ယုံတာပေါ့ကွာ ငါ့အရိပ်ထက်တောင် မင်းကိုယုံပါတယ်။ မင်း ဖြစ်နေသ၍ ငါယုံကြည်နေမှာ *
ဒီစကားတွေကိုတော့ ရင်ထဲကနေသာ တိတ်တဆိတ်
ဆိုနေခဲ့တယ်။
ညနေ အိမ်ပြန်ကြတော့ ရတီ့နဲ့ မင်းဆက်ကို ၀င် ပို့ပြီးမှ ကျွန်တော်နဲ့ ဒီခေတ်ကို လိုက်ပို့သည်။
ကားရပ်ရပ်ချင်း အရင်ဆင်းသွားတဲ့ ဒီခေတ်ကို ကြည့်ပြီး ကားပေါ်ကဆင်းဖို့ ပြင်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို
သော်တာယံက အနားကပ်ကာ
"နှောင်းရိပ် မင်း အဆိုးကောင်လေး နဲ့ အဆင်ပြေနေတယ်မလား။ မင်းတို့ နှစ်ယောက် သစ်ပင်အောက်မှာ စကားပြောပြီး မင်းမျက်နှာ မှိုရသလိုဖြစ်နေတာ ငါမြင်တယ်နော်။ အခုလည်း နှစ်ယောက်တည်း ဘာတွေကြိတ်ကြံနေကြတာလဲ "
"ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ သက်သက် ငါ့ကို ဒုက္ခပေးချင်လို့ စက်ဘီးနဲ့ ပြန်ပို့ခိုင်းမလို့ပါ"
ကျွန်တော် ဖြေလိုက်တော့ ဟုတ်လို့လား ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ့ ပြန်ကြည့်နေသေးသည်။
ပြီးမှ "အဲ့ဒုက္ခကိုပဲ မင်းက သုခ မှတ်ယူနေတာမလား ..." လို့ ပြောပြီး ထွက်သွားတော့သည်။
အိမ်ထဲ၀င်လိုက်တော့ သခင်လေးက ဆိုဖာပေါ်မှာ ပျင်းတိပျင်းရွဲထိုင်ကာ အအေး သောက်နေလေရဲ့ ။
ဘေးကနေ မေမေက ယပ်တောင်ခပ်ပေးကာ
"ငါ့ ကလေးလေး ပင်ပန်းသွားပါပြီ" လုပ်နေသေးတယ်။
"ဟော နှောင်း လာပါပြီ ...သား ရေ တန်း မချိုးနဲ့ အုံး ချွေးတိတ်အောင် ခဏနား ရေလေးဘာလေး အရင်သောက်"
မေမေက လှမ်းပြောတော့ ကျွန်တော်လည်း မေမေတို့နား လျှောက်သွားကာ
"မေမေက သားအတွက် ကျ အအေးလေးဘာလေး မတိုက်ဘူး အဲ့အဆိုးကောင်ကိုတော့ တိုက်တယ်"
မေမေဘေးသွားကာ ပြောလိုက်တော့ အဆိုးလေးက ကိုယ်ကိုမတ်မတ်ထိုင်ပြီး ကိုယ့်ကိုလှမ်းကြည့်ကာ
"ဟေ့ကောင် အသက်က ဘယ်အရွယ်ရှိပြီမို့ ချွဲနေရတာလဲ ။အန်တီက ငါ့ကို ချစ်လို့ အအေးတိုက်တာ မနာလို တိုရှည်ဖြစ်မနေနဲ့"
"ဘာဖြစ်လဲ ကိုယ့်အမေကို ကိုယ်ချွဲတာ ...ဟွန်း"
သူ့ကိုပြန်ရန်တွေ့လိုက်တော့မှ ဘာမှဆက်မပြောတော့ပေ။
ရေချိုး ညစာစားသောက်ပြီးတော့ ဒီခေတ်ကို ပြန်လိုက်ပို့ပေးမယ်လို့ မေမေ့ကို ပြောပြီး ဒီခေတ် ခေါ်သွားတဲ့နောက်လိုက်လာခဲ့တယ်။
ဒါပထမဆုံးအကြိမ် သူနင်းတဲ့ စက်ဘီးကို စီးခြင်း။
သူ့ကျောပြင်လေးကို ငေးရတာသဘောကျတဲ့ ကျွန်တော်က အခုလို စိတ်ကြိုက်ငေးမောခွင့်ရတာက တကယ့်
အခွင့်ရေးကြီးပေါ့။
လမ်းမီးတိုင်၀ါ၀ါလေးတွေရှိတဲ့ လမ်းလေးရယ်၊ ပုစဥ်းအော်သံညံညံတွေရယ် ၊ လေတိုးသံ တွေရယ် ပြီးတော့ စက်ဘီးတစ်စီးနဲ့ ကောင်းလေးနှစ်ယောက်။
စက်ဘီးလေးက လမ်းကြားတွေကနေ ထွက်လာလိုက်ပြီး ကျုံးဘေးလမ်းမကြီးပေါ်ဦးတည်လာတော့ ဘေးကဖြတ်သွားတဲ့ ဆိုင်ကယ်သံကားသံတွေရဲ့ တ၀ီ၀ီမြည်သံတွေက စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းပေမယ့် ချစ်ရသူနဲ့အတူဆိုတဲ့ ကြည်နူးစိတ်ကို ဘယ်အရာကမှ မဖျက်ဆီးနိုင်ခဲ့ပါဘူး။
ဒီခေတ် စက်ဘီးလေး ရပ်တဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ တောင်ဘက်ကျုံးက အသစ်လုပ်ထားတာမကြာသေးတဲ့ မီးရောင်စုံနဲ့ ရေပန်းတွေ။
သူကျွန်တော့်ကို ခေါ်လာချင်တာ ဒီနေရာလား။
လှလိုက်တာ ဗျာ။
ဘေးက ရှုခင်းကို ငေးမောနေရင်း စက်ဘီးပေါ် ထိုင်နေသေးတဲ့ကျွန်တော် ဒီခေတ်အသံကြားမှ အသိစိတ်ပြန်ကပ်တော့တယ်။
"ဆင်းတော့လေ ..."
နောက်ကိုခေါင်းလေး စောင်းကာပြောလာတဲ့ ဒီခေတ်အသံလေးက ခါတိုင်းထက် ပိုကြည်လင်နေသလို။
"အွန်း..."
လို့ပြောပြီး ပလက်ဖောင်းပေါ် တက်ရပ်ရင်း စက်ဘီးရပ်နေတဲ့ သူ့ကိုစောင့်နေလိုက်တယ်။
နောက်တော့ အတူတူ ရေပန်းတွေနား သွားရပ်ရင်း
နောက်ကဖွင့်ထားတဲ့ သီချင်းသံအလိုက် စီးချက်ကျ လှုပ်ရှားနေတဲ့ ရေပန်းရောင်စုံတွေကို မြင်တော့ သတိလက်လွတ်ငေးနေမိတယ်။
ထို့နောက်တော့ သီချင်းသံ အမြင့်ဆုံး နေရာမှာ ရေပန်းတွေ အကုန် ယိမ်းခါသွားတာမြင်တော့
"Wow မိုက်လိုက်တာ..." လို့အော်ရင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လက်ညှိုးထိုးကာပြောမိတော့ သူ့ဆီက အမှတ်မထင် မဟုတ်ဘူး ဘယ်လိုမှမထင်မှတ်ထားတဲ့ စကားလုံးကို ကြားလိုက်ရတယ်။
"ချစ်စရာကောင်းလိုက်တာ ကွာ" တဲ့ ။
ကျွန်တော့်ကို ပါးချိုင့်နှစ်ဖက် ထင်းနေအောင် ပြုံး
ကြည့်နေခဲ့တဲ့ သူ့ ကြောင့် ကြောင်အ သွားရတယ်။
သူ့အပြုံးတွေကို ငေးရင်း " ဘာပြောလိုက်တာလဲ "
လို့မေးတော့ သူက ကျွန်တော့် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲ
လှည့်ကာ သူနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်စေပြီး လေးလေးနက်နက် ဆိုလာတာက
"နှောင်းရိပ် ....အချစ်ဆိုတာ ဘာလည်း ငါသေချာမသိပေမယ့် မင်းကို ငါ့အနားမှာရှိစေချင်တယ်။ မင်းအခြားသူတစ်ယောက်ကို ငါ့ထက် ဦးစားပေးမှာ ငါအရမ်းကြောက်တယ်။ ပြီးတော့ ငါ မင်းအပေါ် ဘယ်ချိန်က စပြီး ခုလိုခံစားရလည်း မသိပေမယ့် ငါမင်းကို ရင်ခုန်တယ်"
ရွှက်...
ကျွန်တော့်နှလုံးသားထဲက ဆူး ကို အစိမ်းလိုက်ဆွဲနုတ် လိုက်ပါပြီ။
သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်နေရင်တောင် ဆူးနွှင်ပေးခဲ့တာ ချစ်ရသူမို့ လုံး၀ မနာပါဘူး။
ကျွန်တော် မယုံနိုင်စွာ ကိုယ့်ပါးကို ဆွဲဖဲ့တော့ တကယ်နာတယ်။
ဒါဆိုဒါက အိပ်မက်မဟုတ်ဘူးပေါ့။ ဒီခေတ် ကျွန်တော့် ဒီခေတ်က ကျွန်တော့်ကို ချစ်နေတာပေါ့ ....
ပါးကိုဖဲ့နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို ဒီခေတ်က
" နာကုန်တော့မှာပဲ ဘာလို့ ဖဲ့နေတာလဲကွာ" လို့ပြောရင်း ပါးလေးကို သူ့လက်ဖ၀ါးလေးနဲ့ အသာလေး ထိတွေ့နေတယ်။
"ငါ ငါ..အိပ်မက် မက်နေတာလားလို့"
သူကကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးတွေမှေးသွားတဲ့အထိ
ကြည့်ပြီးရယ်ကာ
"ဟားးး အရူးလေး တကယ်ပါ..အိပ်မက်မဟုတ်ဘူး
မင်းရော ငါ့ကို..."
သူ့စကားဆုံးအောင်ထိ မစောင့်တော့ဘဲ
"ချစ်တယ် မင်းကို အရမ်းချစ်တယ် နှောင်းခေတ်"
#Zawgyi
ကုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ ပင္ပန္းရတဲ့ အထက္တန္းႏွစ္ေတြဟာလည္း ဆီးႏွင္းေတြအရည္ေပ်ာ္သလို တစ္ခုေသာ ေႏြဦးမွာ ၿပီးဆုံးခဲ့ပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္သူမွမရိပ္မိဖို႔လည္း ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သက္ဆိုင္သူကိုေတာင္ ၀န္ခံဖို႔ အခြင့္မသာတဲ့ အေနအထားတစ္ခုမွာ အျခားဘယ္သူမွ သိစရာလည္းမလိုပါဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လၽွို႔၀ွက္ခ်က္ေလးဟာ
တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံ မလြဲေရွာင္သာ သူမဟုတ္တဲ့ အျခားသူကို ဖြင့္ဟဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
အဲ့ေန႔က ကိုးတန္းႏွစ္ ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲအတြက္ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခ်ိန္ရေတာ့ ေသာ္တာယံက အိမ္မွာ စာ အတူတူလာက်က္ရင္းကေန အမွတ္မထင္ ဒီေခတ္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ Doremon note book စာအုပ္ေလးကို ဖြင့္ၾကည့္မိရင္း ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဖြင့္ဟထားတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ျမင္သြားခဲ့တယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုအေပါင္းသင္းမလုပ္မွာ ဖယ္ခြာသြားမွာ စိုးထိတ္စြာနဲ႔ပဲ ၀န္ခံျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမယ့္ မထင္မွတ္ထားေလာက္ေအာင္ နားလည္မႈေပးခဲ့ၿပီး ကိုယ့္ကို အားေပးခဲ့ပါတယ္။
တစ္စုံတစ္ေယာက္ထံ ခံစားရသမၽွေတြ ၀န္ခံဖြင့္ခ် လိုက္ေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း နာက်င္ခဲ့ရတဲ့ ေဝဒနာေတြဟာ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာရာ ရခဲ့ပါတယ္။
သက္ဆိုင္သူကိုေတာ့ မေျပာျပျဖစ္ေတာ့မယ့္ စကားလုံးေတြဟာ သူ႔ကိုမေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အံဆြဲထဲက ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေလးလို ရင္ထဲမွာပဲသိမ္းဆည္းထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။
ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္ေတာ့လည္း စာေတြနဲ႔ နပန္းလုံးရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္ဆုံးေစခဲ့တယ္။
စာေတြလုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေတာ့ အရင္လိုပိတ္ရက္
ဂိမ္းဆိုင္ေတြမွာ လူမစုျဖစ္ၾကသလို အရင္လို စေနာက္ကာ ေဟးေလးဟားေလး လည္း မေနျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့။
ေက်ာင္းကို စာေမးပြဲေျဖမယ့္ရက္နဲ႔ အေရးႀကီးေန႔ေတြပဲသြားၾကၿပီး က်ဴရွင္ေတြ ဂိုက္ဆရာေတြနဲ႔ပဲစာလုပ္ၾကတာမို႔ ပိေတာက္ပင္ေအာက္က ေန႔လည္စာ စားခ်ိန္ တို႔ဟာလည္း ဆယ္တန္းႏွစ္ရဲ့ ေပးဆပ္လိုက္ရတဲ့ အရာေတြထဲကတစ္ခုေပါ့။
ဒီေန႔က စာေမးပြဲၿပီးတဲ့ ေနာက္တစ္ရက္ ျဖစ္တာမို႔ အားလုံး ၿမိဳ႕ေတာ္ဥယ်ာဥ္ ကစားကြင္းကို အုပ္စုလိုက္ သြားလည္ၾကတယ္။
တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ပင္ပန္းထားသမၽွ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ကဲဖို႔ ေမာင္းတင္ထားၾကတာေပါ့။
ဒီေန႔ေလးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀အတြက္ မေမ့နိုင္ေတာ့တဲ့ အမွတ္တရတစ္ခု၊ ႏွစ္ၿခိဳက္ေပ်ာ္၀င္စရာ အိပ္မက္တို႔ စတင္ခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ရက္ရာဇာေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေသာ္တာယံတို႔အိမ္က ကားနဲ႔ပဲအကုန္လူစုသြားမွာမို႔
ရတီ ရယ္ ဒီေခတ္ရယ္က ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ လာ
ေစာင့္ေနၾကတယ္။
မင္းဆက္ကေတာ့ ေသာ္တာယံ ၀င္ ေခၚလာလိမ့္မယ္။ ဒီႏွစ္ေတြထဲ ဒီေခတ္နဲ႔ တပူးပူး တတြဲတြဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ႏွင္းဧကရီက ဆယ္တန္းက်ဴရွင္ တက္ေနရၿပီမို႔ မလိုက္လာနိုင္။
အစကေတာ့ သူမေရာ ပါ မွာလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေတြးကာ သိပ္မေပ်ာ္နိုင္ေပမယ့္ ဒီမနက္ တစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာတဲ့ ဒီေခတ္ကို ျမင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္ျမဴးသြားတယ္ဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ေစာင့္နတ္သာ အသိဆုံးျဖစ္လိမ့္မည္။
ကစားကြင္းေရာက္ေတာ့လည္း တက္ညီလက္ညီ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေဆာ့လိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္ေမာလာမွပဲ ရိုလာကိုစတာ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္စီးဖို႔ေခၚေနတဲ့ ေသာ္တာယံနဲ႔ ရတီမ ကို အတင္းႏွင္လြတ္ရသည္။ လူကတကယ္ ေမာေနၿပီ။
သူတို႔မို႔ မေမာနိုင္ မပန္းနိုင္ ေဆာ့နိုင္တဲ့ ေမ်ာက္နဲ႔နင္လားငါလားေတြ။
သူတို႔ သြားေတာ့ အရိပ္ ရွိတဲ့ သစ္ပင္ေအာက္ သြားထိုင္ ေစာင့္ေနတုန္း ေဘးမွာလာထိုင္တဲ့ အရိပ္တစ္ခု ျမင္ရတာမို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဒီေခတ္။
နဖူးက ေခၽြးစက္တို႔ကို လက္ခုံနဲ႔ သုတ္ကာ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႔ မဲ့ေနပုံကေတာင္ ၾကည့္ေကာင္းလွတယ္။
ေနပူထဲေနတာ ၾကာသြားသည္ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးက ရဲေနသည္။
ကိုယ္ေငးေနတုန္း သူကလွည့္ၾကည့္လာေတာ့ သူခိုးလူမိသလို ရွို႔တို႔ရွန္းတန္း ျဖစ္ျပမေနဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေငးေနရင္းပင္
"မင္း လိုက္မသြားဘူးလား သူတို႔နဲ႔..."
အက်ီလက္ရွည္ အျပာႏုအကြက္ေလးကို တံေတာင္ဆစ္နားထိ ေခါက္တင္ရင္း သူေျဖလာတာက
"အြန္းး" တဲ့ ေလ။
ထို႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အၾကည့္လႊဲကာ ေသာ္တာယံတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
အခ်ိန္ေတာ္ၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့
" ငါ ..."
"ေႏွာင္း.."
ၿပိဳင္တူထြက္လာတဲ့ အသံလွိုင္းတို႔ေၾကာင့္ ခပ္ဟဟ ရယ္မိၿပီး မင္းအရင္ေျပာဆိုၿပီး ေမးဆတ္ျပေတာ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးႏွစ္ဖက္ ထင္းေနေအာင္ ျပဳံးလိုက္ရင္း
"ေႏွာင္းရိပ္ ညေန ငါနဲ႔ တစ္ေနရာ လိုက္ခဲ့ေပးမလား..."
ကိုယ့္ကိုတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ကာ ေမးေနတဲ့ သူ႔မ်က္၀န္းတို႔က လိုခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ကို မိဘေတြ ၀ယ္ေပးဖို႔ပူဆာေနတဲ့ ခ်စ္စရာ ကေလးငယ္ရဲ့မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ တူပါတယ္။
အေခ်ကိုယ္ေတာ္၊ေရခဲရိုက္မ်က္ႏွာလို႔ ေခၚခံရတဲ့
ဒီေခတ္မွာ ဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အမူအရာေတြလည္း ရွိတယ္။
ဒီေခတ္က ဖတ္လို႔မကုန္နိုင္တဲ့ ဘယ္ေတာ့မွမၿငီးေငြ႕ေစတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔တူပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုစာအုပ္ေလးရဲ့ စာမ်က္ႏွာတိုင္းကို ဖတ္ခြင့္ရခ်င္တယ္ဆို ေလာဘႀကီးရာ ေရာက္မလားေလ....
အဲ့ဒီစာအုပ္ေလးကိုယ္တိုင္က မျမင္ေစခ်င္လို႔
ဖတ္ခြင့္မေပးခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေတြေၾကာင့္ သူနဲ႔ စာအုပ္ေလး ေဝးကြာခဲ့ရမယ္ဆိုတာ အဲ့အခ်ိန္က ႀကိဳမသိခဲ့ဘူးေပါ့...
" အင္း ဘယ္ကို သြားမွာလဲ"
ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေမးေတာ့ သူက
"ေရာက္ရင္ သိမွာေပါ့ကြာ...ငါ့ကို မယုံဘူးလား"
အေဝးကိုေငးရင္း ေျပာေနတဲ့ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္း
ဒီအခ်ိန္ေလးကို ရပ္တန္႔ထားခ်င္ခဲ့တယ္။
*ယုံတာေပါ့ကြာ ငါ့အရိပ္ထက္ေတာင္ မင္းကိုယုံပါတယ္။ မင္း ျဖစ္ေနသ၍ ငါယုံၾကည္ေနမွာ *
ဒီစကားေတြကိုေတာ့ ရင္ထဲကေနသာ တိတ္တဆိတ္
ဆိုေနခဲ့တယ္။
ညေန အိမ္ျပန္ၾကေတာ့ ရတီ့နဲ႔ မင္းဆက္ကို ၀င္ ပို႔ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဒီေခတ္ကို လိုက္ပို႔သည္။
ကားရပ္ရပ္ခ်င္း အရင္ဆင္းသြားတဲ့ ဒီေခတ္ကို ၾကည့္ၿပီး ကားေပၚကဆင္းဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေသာ္တာယံက အနားကပ္ကာ
"ေႏွာင္းရိပ္ မင္း အဆိုးေကာင္ေလး နဲ႔ အဆင္ေျပေနတယ္မလား။ မင္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေအာက္မွာ စကားေျပာၿပီး မင္းမ်က္ႏွာ မွိုရသလိုျဖစ္ေနတာ ငါျမင္တယ္ေနာ္။ အခုလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘာေတြႀကိတ္ႀကံေနၾကတာလဲ "
"ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ သက္သက္ ငါ့ကို ဒုကၡေပးခ်င္လို႔ စက္ဘီးနဲ႔ ျပန္ပို႔ခိုင္းမလို႔ပါ"
ကၽြန္ေတာ္ ေျဖလိုက္ေတာ့ ဟုတ္လို႔လား ဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ ျပန္ၾကည့္ေနေသးသည္။
ၿပီးမွ "အဲ့ဒုကၡကိုပဲ မင္းက သုခ မွတ္ယူေနတာမလား ..." လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့သည္။
အိမ္ထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ သခင္ေလးက ဆိုဖာေပၚမွာ ပ်င္းတိပ်င္းရြဲထိုင္ကာ အေအး ေသာက္ေနေလရဲ့ ။
ေဘးကေန ေမေမက ယပ္ေတာင္ခပ္ေပးကာ
"ငါ့ ကေလးေလး ပင္ပန္းသြားပါၿပီ" လုပ္ေနေသးတယ္။
"ေဟာ ေႏွာင္း လာပါၿပီ ...သား ေရ တန္း မခ်ိဳးနဲ႔ အုံး ေခၽြးတိတ္ေအာင္ ခဏနား ေရေလးဘာေလး အရင္ေသာက္"
ေမေမက လွမ္းေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမေမတို႔နား ေလၽွာက္သြားကာ
"ေမေမက သားအတြက္ က် အေအးေလးဘာေလး မတိုက္ဘူး အဲ့အဆိုးေကာင္ကိုေတာ့ တိုက္တယ္"
ေမေမေဘးသြားကာ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဆိုးေလးက ကိုယ္ကိုမတ္မတ္ထိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုလွမ္းၾကည့္ကာ
"ေဟ့ေကာင္ အသက္က ဘယ္အရြယ္ရွိၿပီမို႔ ခၽြဲေနရတာလဲ ။အန္တီက ငါ့ကို ခ်စ္လို႔ အေအးတိုက္တာ မနာလို တိုရွည္ျဖစ္မေနနဲ႔"
"ဘာျဖစ္လဲ ကိုယ့္အေမကို ကိုယ္ခၽြဲတာ ...ဟြန္း"
သူ႔ကိုျပန္ရန္ေတြ႕လိုက္ေတာ့မွ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ေပ။
ေရခ်ိဳး ညစာစားေသာက္ၿပီးေတာ့ ဒီေခတ္ကို ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေမေမ့ကို ေျပာၿပီး ဒီေခတ္ ေခၚသြားတဲ့ေနာက္လိုက္လာခဲ့တယ္။
ဒါပထမဆုံးအႀကိမ္ သူနင္းတဲ့ စက္ဘီးကို စီးျခင္း။
သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကို ေငးရတာသေဘာက်တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အခုလို စိတ္ႀကိဳက္ေငးေမာခြင့္ရတာက တကယ့္
အခြင့္ေရးႀကီးေပါ့။
လမ္းမီးတိုင္၀ါ၀ါေလးေတြရွိတဲ့ လမ္းေလးရယ္၊ ပုစဥ္းေအာ္သံညံညံေတြရယ္ ၊ ေလတိုးသံ ေတြရယ္ ၿပီးေတာ့ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေကာင္းေလးႏွစ္ေယာက္။
စက္ဘီးေလးက လမ္းၾကားေတြကေန ထြက္လာလိုက္ၿပီး က်ဳံးေဘးလမ္းမႀကီးေပၚဦးတည္လာေတာ့ ေဘးကျဖတ္သြားတဲ့ ဆိုင္ကယ္သံကားသံေတြရဲ့ တ၀ီ၀ီျမည္သံေတြက စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းေပမယ့္ ခ်စ္ရသူနဲ႔အတူဆိုတဲ့ ၾကည္ႏူးစိတ္ကို ဘယ္အရာကမွ မဖ်က္ဆီးနိုင္ခဲ့ပါဘူး။
ဒီေခတ္ စက္ဘီးေလး ရပ္တဲ့ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္က်ဳံးက အသစ္လုပ္ထားတာမၾကာေသးတဲ့ မီးေရာင္စုံနဲ႔ ေရပန္းေတြ။
သူကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚလာခ်င္တာ ဒီေနရာလား။
လွလိုက္တာ ဗ်ာ။
ေဘးက ရႈခင္းကို ေငးေမာေနရင္း စက္ဘီးေပၚ ထိုင္ေနေသးတဲ့ကၽြန္ေတာ္ ဒီေခတ္အသံၾကားမွ အသိစိတ္ျပန္ကပ္ေတာ့တယ္။
"ဆင္းေတာ့ေလ ..."
ေနာက္ကိုေခါင္းေလး ေစာင္းကာေျပာလာတဲ့ ဒီေခတ္အသံေလးက ခါတိုင္းထက္ ပိုၾကည္လင္ေနသလို။
"အြန္း..."
လို႔ေျပာၿပီး ပလက္ေဖာင္းေပၚ တက္ရပ္ရင္း စက္ဘီးရပ္ေနတဲ့ သူ႔ကိုေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ အတူတူ ေရပန္းေတြနား သြားရပ္ရင္း
ေနာက္ကဖြင့္ထားတဲ့ သီခ်င္းသံအလိုက္ စီးခ်က္က် လႈပ္ရွားေနတဲ့ ေရပန္းေရာင္စုံေတြကို ျမင္ေတာ့ သတိလက္လြတ္ေငးေနမိတယ္။
ထို႔ေနာက္ေတာ့ သီခ်င္းသံ အျမင့္ဆုံး ေနရာမွာ ေရပန္းေတြ အကုန္ ယိမ္းခါသြားတာျမင္ေတာ့
"Wow မိုက္လိုက္တာ..." လို႔ေအာ္ရင္း စိတ္လႈပ္ရွားစြာ လက္ညႇိုးထိုးကာေျပာမိေတာ့ သူ႔ဆီက အမွတ္မထင္ မဟုတ္ဘူး ဘယ္လိုမွမထင္မွတ္ထားတဲ့ စကားလုံးကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
"ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာ ကြာ" တဲ့ ။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ပါးခ်ိဳင့္ႏွစ္ဖက္ ထင္းေနေအာင္ ျပဳံး
ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ သူ႔ ေၾကာင့္ ေၾကာင္အ သြားရတယ္။
သူ႔အျပဳံးေတြကို ေငးရင္း " ဘာေျပာလိုက္တာလဲ "
လို႔ေမးေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲ
လွည့္ကာ သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေစၿပီး ေလးေလးနက္နက္ ဆိုလာတာက
"ေႏွာင္းရိပ္ ....အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလည္း ငါေသခ်ာမသိေပမယ့္ မင္းကို ငါ့အနားမွာရွိေစခ်င္တယ္။ မင္းအျခားသူတစ္ေယာက္ကို ငါ့ထက္ ဦးစားေပးမွာ ငါအရမ္းေၾကာက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါ မင္းအေပၚ ဘယ္ခ်ိန္က စၿပီး ခုလိုခံစားရလည္း မသိေပမယ့္ ငါမင္းကို ရင္ခုန္တယ္"
ရႊက္...
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားထဲက ဆူး ကို အစိမ္းလိုက္ဆြဲႏုတ္ လိုက္ပါၿပီ။
ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ထြက္ေနရင္ေတာင္ ဆူးႏႊင္ေပးခဲ့တာ ခ်စ္ရသူမို႔ လုံး၀ မနာပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ မယုံနိုင္စြာ ကိုယ့္ပါးကို ဆြဲဖဲ့ေတာ့ တကယ္နာတယ္။
ဒါဆိုဒါက အိပ္မက္မဟုတ္ဘူးေပါ့။ ဒီေခတ္ ကၽြန္ေတာ့္ ဒီေခတ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေနတာေပါ့ ....
ပါးကိုဖဲ့ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေခတ္က
" နာကုန္ေတာ့မွာပဲ ဘာလို႔ ဖဲ့ေနတာလဲကြာ" လို႔ေျပာရင္း ပါးေလးကို သူ႔လက္ဖ၀ါးေလးနဲ႔ အသာေလး ထိေတြ႕ေနတယ္။
"ငါ ငါ..အိပ္မက္ မက္ေနတာလားလို႔"
သူကကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္လုံးေတြေမွးသြားတဲ့အထိ
ၾကည့္ၿပီးရယ္ကာ
"ဟားးး အ႐ူးေလး တကယ္ပါ..အိပ္မက္မဟုတ္ဘူး
မင္းေရာ ငါ့ကို..."
သူ႔စကားဆုံးေအာင္ထိ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ
"ခ်စ္တယ္ မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ေႏွာင္းေခတ္"