Jennie'den
Bakışlarım kağıda sabitlenmişti. Duyduğum ve okuduğum şeyleri idrak etmeye çalışıyordum ve o da yakınımda öylece bekliyordu.
Bakışlarımı ona çıkarttığımda bir beklenti içinde olduğunu anlamıştım. Benim de ondan hoşlanıyor oluşum yadsınamaz bir gerçekti.
Gülümsediğim an bir elini belime atıp beni kendine doğru çekmişti ve yapıştırmıştı bedenlerimizi. Dudaklarıma örttüğü dudakları ile tüm hisler bedenimi turlamıştı ve gözlerim kendiliğinden kapanmıştı. Alt dudağımı dudakları ile çekiştirirken kollarımı boynuna dolayıp destek aldım. Ağzımı araladığım anda dilini kullanışı, tüm sarhoşluğu üzerimde hissetmemi sağlamıştı.
Hiç istemesem de ayrılmamız gerekiyordu. Geri çekildiğimde gözlerimi açtım. Biraz garip hissetmiştim çünkü her şey çok yeniydi ve ne yapacağımı bilememiştim.
"Çok güzelsin."
Bu iltifatına karşılık gülümsemeden duramadım. "Sanırım en yakışıklı askeri ben kaptım." O da benim gibi gülümseyince dudaklarınızı son kez birleştirip kısa bir öpücük verdik birbirimize.
Daha sonrasında biraz geri çekilip mesafe koydum aramıza. "Biri gelir diye endişeleniyorum."
"Kolay kolay kimse birbirini rahatsız etmez ama temkinli olmakta fayda var."
"Peki şu yazdığın şey... Gerçek mi? İnanamıyorum çünkü."
Çadırın çıkışına doğru ilerleyip aradan dışarıyı gözetledi. Daha sonrasında masanın oraya gitti. "Gel." Dediği gibi ben de yanına gittim.
Alttaki kırlenti kaldırdı. Tahtada oyuk vardı. Tahtayı da kaldırınca sakladığı tüm şeyler burdaydı. Rulo yapılmış bir kağıt, silahlar, oklar ve bıçaklar bulunuyordu. Kağıdı çıkarıp yerde açtı.
"Bu bir yıldır üzerinde çalıştığım kaçış planım."
Bir yıl mı? Koskoca bir yıldan bahsediyordu. Şaşkındım.
"Burdan çıkış yok derdin hep."
"Ölme ihtimalimizin yüzde seksen olduğu bir plan tabii."
Bu dediğine şaşırmamıştım. "Yüzde birlik bir kurtulma ihtimali bile olsa her şeye değer."
Kağıtta buranın krokisi vardı. Ve tabii ki onun işaretleri.
"Beş yılda bir dünyanın en büyük yük gemilerinden biri buraya geliyor. Burda, ambarda biriktirdiğimiz tüm malları gemiye teslim edecekler. Taşıma işi uzun sürecek yani. Askerlerin bir kısmının dikkati gemide olacak, bir kısmının da ambarda."
"Peki sen? Seni de görevlendirirler."
"Rahatsız hissettiğimi söylediğim zaman bir şey demezler."
Başımla devam etmesi için onaylamıştım.
"Bir kısmı ise hala adayı gözetliyor olacak, bu durumda da onların dikkatini dağıtacak bir karışıklık yaratmak gerek. Beş-altı kişilik suikast grubu ayarlayacağım çünkü tek başıma gizlenerek de olsa yapamam. Kalan askerlerin hepsi o karışıklık ile ilgilenirken kıyıya doğru ilerleyeceğiz. Orda küçük tekne bekliyor olacak, yani umarım olacak çünkü bunu daha ayarlamadım."
"Beş yılda bir dedin ya, ne zaman gelecek gemi?"
"Bu yıl."
Bu beni hem sevindirmişti hem de heyecanlandırmıştı.
"Suikastçıları ve tekneyi nasıl ayarlayacaksın?"
"İzin zamanımda. Burdan uzaklaşınca ikisini de para karşılığı ile ayarlayacağım."
"Nereye gidebiliyorsun ki izin zamanında?"
"Genelde birkaç ada ülkesi."
Aklıma bir soru daha takılmıştı.
"Neden ordan kaçmıyorsun da burdan kaçıyorsun?"
Gülmüştü. Bu daha çok sinirdendi.
"Çünkü burdan çıktığımız anda bir bileklik takıyoruz. Parmak iziyle çıkarılabiliyor sadece, kimin parmak izi olduğunu da anlamışsındır. Eğer geri dönmezsen, güm. Bedenimde bomba patlar ve ölürüm. Ayrıca diğer askerlerle de birlikte gidiyoruz, bir grup halinde."
Burası gerçekten her şeyi sağlama alıyordu, gerçek bir cehennemdi.
"Nereye kaçacaksın?"
"Ona da daha karar vermedim."
Elini tuttum ve heyecanla konuştum.
"Beraber Güney Kore'ye gidelim. Senin için sığınma talebinde bulunuruz. Babam hakim, annem de savcı. Her türlü hallederiz. Seni bulamazlar, yeni kimlik alırız."
"Olabilir, düşünmem gerek."
"Hatta eğer izin verirsen babamdan da yardım isteyebilirim. Söylememe izin verirsen tabii."
"Olmaz. Onlar direkt buraya dalar ve her şey mahvolur."
Bu yönden haklıydı.
"Peki geminin geldiği gün nasıl olacak? Buralara işaretler koymuşsun, bunlar ne?"
Kağıdı tekrardan rulo yapıp tahtanın içine koydu ve üzerini kapattı.
"Vakit gelince anlatırım, daha sonra."
"Ne zaman geliyor peki?"
"İki ay sonra."
İki ay olduğunu duyunca sevinmiştim.
"Sen ne zaman izine çıkacaksın?"
"Birkaç hafta sonra."
Başımla onayladım. "Ne yapıyorsun o zamanlar? Güzel geçiyordur senin için."
"Yani, evet. Eğlenceler, gezmeler falan yani. Ne yapılır ki başka?"
"Eğlenceler?"
Gözlerini kaçırıp ayağa kalkmıştı. "Öyle işte yani. Herkesin ihtiyacı vardır sonuçta." Son cümlesini hızlı bir şekilde ve ağzında yuvarlayarak söylemişti.
Kafama dank edince anlamıştım. "Eğlence kısmı şu andan itibaren bitti."
Dediğimi tekrar ederek elini teslim olmuş gibi havaya kaldırdı. "Bitti."
"Ben şu an sinir oldum. Niye böyle oldu? Neyse." Kendi kendime söylenirken bu halime gülmüştü.
"Neyse ben gidiyorum, biri gelir falan."
Yürüyeceğim sırada başımın dönüp gözümün kararması ile dengemi kaybetmiştim. Kenardan tutunmamla birlikte Sekiz hemen yanıma gelip kolumdan tutarak destek olmuştu.
"Doktor çağırmalıyız."
Beni dikkatli bir şekilde yatağa yatırdı. Gideceği sırada durdurdum. "Şu an senin yatağındayım ve doktor çağıracaksın. Aynı günde ikinci kez intihar girişimi fazla olabilir."
Bu durum yeni aklına gelmişcesine durdu ve gözlerini yumdu. "Sikeyim."
Küfrünü savurduktan sonra dışarı çıktı. Endişelenmiştim, neden gitmişti? Yerimden kalkıp başımın dönmesini umursamadan masanın oraya gittim. Eğilip altına girdim ve saklandım. Bir süre sonra çadırdan ayak sesleri gelince iyice yerime sindim.
"Jennie?"
Onun sesini duysam da bir ses çıkarmadım. Adım sesleri gittikçe yaklaşıyordu. En sonunda onun bacakları görüş açıma girince başımı kaldırdım. Elinde yemek tepsisi vardı.
"Ciddi misin? Güzel planın masanın altında saklanmak mıydı?"
Utançla gülümseyip başımı salladım. "İçindekileri boşalttın sonuçta. Açsındır diye yemek getirdim."
Çöktüğüm yerden kalkıp sandalyeye oturdum. O da yemeği masaya bırakınca karşıdaki sandalyeyi çekip yanıma gelmişti.
"Bana yedirdiğin gibi yedirsem romantik olur mu?"
Bu dediğine kahkaha atıp başımı iki yana salladım. "Ben kendim yerim."
Yemeği yemeye başladığımda o da kenarda kitap okumaya başlamıştı.
"Kitap kurdu oldun."
"Seni izlersem rahatsız olursun diye okumaya başladım."
"Düşünceli hallerine bitiyorum."
"Bu hallerimle mi tavladım seni yani?"
"Büyük oranda." Suyumdan bir yudum alıp gözlerimi kaçırdım. Her şey çok yeniydi ve güzeldi.
"Adımı bile bilmiyorsun." Yüzü düşmüştü.
"Söylemeni istesem söyler misin, tam şu anda?"
Bakışları beni bulduğunda bir süre düşündü. "Risk alamayız."
"İki ay sonra öğrenirim nasılsa."
Benim için sorun değildi. Merak ediyordum ama beni düşündüğünü de biliyordum. Risk almak istememesi normaldi. İnsandık sonuçta hepimiz, ağzımdan kaçabilirdi.
"Yaşarsak eğer öğrenirsin tabii."
"Bu kadar umutsuz olma."
Omuz silkip sırtını geriye yaslamıştı.
"Elimde değil."
"Boş ver şimdilik. Her şey olacağına varacak. Ve bence güzel olacak."
Dediğimi tekrarladı. "Güzel olacak."
Elini tutup bedenimi ona doğru yaklaştırdım ve yanağına öpücük kondurmadan önce konuştum.
"İyi ki sen burdaydın yoksa gerçekten yaşayamazdım."
×
Bir önceki bölümde bahsettiğim tanıtım videosunu Instagram'da paylaştım ❤️ Hesabımı herkese açtım buraya da link bırakıyorum, instagramı olmayanlar linki aratarak izleyebilirler❤️
https://www.instagram.com/tv/CRg3APMoQIU/?utm_medium=copy_link
ig: thelastnn