#Unicode
လပတ် စာမေးပွဲနီးလာပြီမို့ စာတွေမလွတ်သွားချင်လို့သာ ကျောင်းလာခဲ့ရတယ်။ လူကမနေ့က ကျူရှင်အပြန် အိမ်နားရောက်ခါနီးမှ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်ရွာချတဲ့မိုးကြောင့် အအေးမိပြီး ကိုယ်တွေပူနေသည်။
မနေ့က ဒီခေတ်ကို အိမ်ကလာကြိုသွားလို့ကိုယ်နဲ့အတူတူ မိုးမမိတာတော်သေးတယ်လို့တွေးမိပြီး ကိုယ့်အတွေးကို ကိုယ်သဘောကျကာ ပြုံးမိသွားတယ်။
"ဟျောင့် နေမကောင်းဘူးလား အနွေးထည်ကြီးနဲ့ ။
မှန်းစမ်း..."
ဆိုကာ နဖူးပေါ်လက်ပါရောက်လာပြီး ကိုယ်ပူချိန်စမ်းနေသော သော်တာယံ။
"အားးလားးး.....ဒီလောက်ကိုယ်တွေပူနေတာ ကျောင်းဘာလာလုပ်တာလဲ။ ဂိ သွားချင်လို့လား။"
အော်ပြောပြီး ဘေးနား၀င်ထိုင်လာတော့ မင်းဆက်ကပါကြားပြီးအနားရောက်လာသည်။
"မနေ့က ကျူရှင်အပြန်မိုးမိသွားလို့ပါကွာ...
ဆေးသောက်ထားတယ် သက်သာသွားလိမ့်မယ်"
ပြောပြီးခုံပေါ်မှောက်အိပ်လိုက်တော့ဟိုနှစ်ယောက်ကတော့ဘေးမှာငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်နေပေးကြသည်။
"ဟိုကောင်တွေ ကွင်းထဲမှာassemblyစီနေကြပြီ မသွားကြသေးဘူးလား။ လစ်ဖို့စဥ်းစားနေကြတာလား။
မလွယ်ဘူးနော် ဒီနေ့လူစစ်မယ် ပြောသံကြားတယ်"
အသံခပ်ရှရှ ကြည်ကြည်လေးရဲ့ အော်ပြောသံကိုကြားလိုက်ရတာနဲ့ ခေါင်းမတ်ကာ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ကသုတ်ကရုတ်နဲ့ သူ့နေရာမှာပစ္စည်းတွေချနေသော ကျောပြင်လေး။
"ဟုတ်လား ငါတို့က နှောင်းရိပ်ဖျားနေလို့ သူ့စောင့်ပေးရင်း လစ်မလို့လုပ်နေတာ။
နှောင်းရိပ် မင်းကတော့နေခဲ့လိုက် ငါတို့ဆရာမပြောပေးမယ်..."
သော်တာယံကပြောလာတော့ ခေါင်းငြိမ့်ကာ လက်ခံလိုက်သည်။
ကွင်းထဲ နေရာယူရန်ခေါင်းလောင်းတီးလိုက်ပြီမို့ သော်တာယံတို့ နှစ်ယောက်ကအပြေးအလွှား ထ
သွားကြပေမယ့် ဒီခေတ်ကတော့ ခေါင်းစိုက်ကာ လွယ်အိတ်ထဲ ဘာတွေအသည်းသန်ရှာနေလဲမသိ။
အခန်းပေါက်နားရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ မင်းဆက်က
နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ကာ
"ဒီခေတ် နေရာယူနေပြီ မလာသေးဘူးလား ဘာတွေရှာနေတာလဲ"
စိတ်ရှုပ်ဟန် စုတ်တစ်ချက်သပ်ရင်း
"ကျစ် ...ငါကျောင်းသားကဒ်အိမ်မှာမေ့ကျန်ခဲ့လို့.."
လို့ပြန်ဖြေပြီးတစ်ဆက်တည်း ပြောလာတာက
"ဆရာမမေးရင် နှောင်းရိပ်အရမ်းဖျားနေလို့ ငါစောင့်ပေးနေခဲ့တာလို့ဖြေလိုက်။ ကျောင်းသားကဒ်မပါလို့ လို့မဖြေနဲ့နော် ငါဒဏ်ပေးခံနေရအုံးမယ်..."
သူ့စကားသံလေးကြားတော့ ကျွန်တော်ခုံပေါ်ခေါင်းမှောက်ကာ သူ့ဖက်ကျောပေးလှည့်အိပ်ရင်း ကျိတ်ပြုံးမိတယ်။
ကံကြမ္မာကဒီနေ့ကျွန်တော့်ဖက်တော်သား ဖြစ်ပေးတယ် ထင်တယ်။
ကျောင်းသားကဒ်မပါလို့ပဲ ဖြစ်နေပါစေအုန်း
နေမကောင်းတဲ့ကျွန်တော့်ကိုစောင့်ပေးပါတယ်ဆိုတဲ့ စကားသံလေးကိုပဲ အတည်ယူပစ်လိုက်သည်။
သိပ်မကြာခင် မတိုးမကျယ်တဲ့ ခြေသံလေးက နီးလာတာမို့ ကျောပြင်က တစ်ချက်တုန်သွားမိတယ်။
ဘေးကခုံအလွတ်မှာ ၀င်ထိုင်လိုက်တာကို ခံစားမိတာမို့ ဆက်ပြီးအိပ်ချင်ယောင်နေလိုက်သည်။
သူ့လက်ဖမိုးနုနုက နဖူးပေါ်လာကပ်တဲ့အထိတွေ့ကြောင့် ပျံ့လွင့်လာတဲ့ ကမ္ဘာမကျေ နိုင်ငံတော်သီချင်းသံနဲ့အတူ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာလည်း နှလုံးခုန်သံတို့က ကျယ်လောင်စွာ သီကြွေးနေပါတော့တယ်။
" နှောင်းရိပ် ဆေးသောက်ထားလား "
ကိုယ်အိပ်မပျော်ဘဲနေမကောင်းလို့မှိန်းနေတယ် ထင်ပြီး အသံတိုးလျစွာ လေသံလေးနဲ့ မေးလာသည်။
" အင်း....သောက်ထားပြီးပြီ "
လို့ပြန်ဖြေရင်းသူ့မျက်နှာကိုကြည့်မိတော့ ကိုယ့်ကို စိုးရိမ်ရိပ်တွေသန်းနေဟန်လေး မြင်ရတော့ ရင်ခုန်သံတွေက စည်းချက်ကျ ငြိမ့်ငြိမ့်လေး လှိုက်ခုန်နေသည်။
*တစ်စက္ကန့် နှစ်စက္ကန့် သုံးစက္ကန့် လေး..လေးး.*
သူနဲ့အကြည့်ချင်းဆုံမိတဲ့ စက္ကန့်တွေကိုလိုက်ရေတွက်နေရင်း လေးစက္ကန့်မပြည့်မီလေးမှာ သူကအကြည့်လွှဲကာ ကိုယ့်ရှေ့က ထထွက်သွားတော့သည်။
ထွက်သွားတဲ့ သူ့ကျောပြင်လေးကို လိုက်ငေးနေရတာကို ကျွန်တော်သဘောကျပါတယ်။
သူ့ကျောပြင်လေးကိုက နွေးထွေးမှုဆိုတဲ့ အငွေ့သက်တွေကို ခံစားမိတာမို့ ကျွန်တော်အမြဲငေးကြည့်နေချင်ခဲ့ပါတယ်။
တစ်ချိန်မှာ စွန့်ခွာထွက်ပြေးသွားမယ့် ကျောပြင်ငယ်လေး ကိုပါ ငေးကြည့်ရင်း ကျန်နေခဲ့ရမယ်ဆိုတာ သိခဲ့ရင် ....
"ရပြီ ..."
လက်ကိုင်ပု၀ါ အပြာလေးကို ရေညှစ်ကာယူလာပြီး နဖူးပေါ်ကပ်လာပေးတဲ့ သူ့ကို မော့ကြည့်တော့
"အပူကျ အောင် လုပ်ပေးတာ ငါဖျားတဲ့အချိန်
မေမေက ဒီလိုလုပ်ပေးနေကြ။ ဒါဆို မြန်မြန် အဖျားကျသွားတယ်"
ပု၀ါလေးကို ဟိုဖက် ဒီဖက် လှန်ကာ ကပ်ပေးရင်း
ပြောနေတဲ့ အသံလေးက ခပ်ရှရှလေးပေမယ့်
နားထောင်ချင်စရာ အသံလေး။
နဖူးပေါ်ကပု၀ါလေးနဲ့ သုံးလေးခါလောက် ရေဆွတ်လိုက် ပြန်ကပ်ပေးလိုက် လုပ်ပေးပြီး အတန်းသို့ပြန်လာနေတဲ့ခြေသံတွေနဲ့အတူ စကားပြောသံတွေကြားရတာမို့ ပု၀ါလေးကိုပြန်ခွာရင်း နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ကာ
"မသက်သာရင် ဆရာမပြောပြီးပြန်နားလိုက်။
လွတ်သွားတဲ့စာတွေ ငါပြန်ရှင်းပြမှာမို့ စိတ်မပူနဲ့။
မင်းက ဦးနှောက်သေးသေးလေးပေမယ့် မင်းနားလည်အောင် ပြန်သင်ပေးနိုင်တဲ့ထိ ငါတော်တယ်ဆိုတာ သိတယ်မလား။ "
ပထမ တစ်ခွန်းကြားတုန်းက *အင်း ကျေးဇူးပဲ*လို့ ပြောမလို့ပေမယ့်ဆက်ပြောလာတာတွေကြားပြီး စကားလုံးတွေက လည်ချောင်း၀ မရောက်ခင်ပျောက်သွားရတယ်။
"သေနာလေး ငါ့လာဖဲ့မနေနဲ့ မင်းမသင်ပေးလည်း ငါဘာသာ လုပ်နိုင်တယ် သွားတော့"
ကျွန်တော်လည်း စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ပြောလွှတ်တော့ "ပုဇွန်ဦးနှောက်ကများ" လို့ပြောပြီး တဟားဟား အော်ရယ်ကာ သူ့နေရာပြန်သွားထိုင်နေတဲ့ ငဆိုးကို စိတ်ထဲကနေ မေတ္တာ ပို့နေလိုက်တော့တယ်။
ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် မျက်နှာချင်းဆိုင်တဲ့အချိန်တိုင်း စကားကောင်းပြောတာ ဆယ်မိနစ်ပင်ပြည့်မယ်မထင်။
များသောအားဖြင့်တော့ သူကကျွန်တော်မခံချင်အောင် ပြောကာ စိတ်တိုလာအောင် စွပေးတတ်သည်။
သူနဲ့စတွေ့တုန်းက သူ့အစ်မနဲ့ ပက်သတ်ပြီး စမိတာတွေကို အတိုးရော အရင်းပါ ပေါင်းပြီး ပြန်ယူနေတဲ့
အဆိုးလေး အကြောင်းသိပေမယ့်လည်း ကြွက်နဲ့ကြောင်လို တကျက်ကျက် ပင်။
ဒီလိုနဲ့ပဲ သူကစလိုက် ကိုယ်က စိတ်တိုကာ အော်လိုက်နဲ့ နေ့တွေ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် ကုန်ဆုံးလာရင်း သူ့ရဲ့ ၁၅ နှစ်ပြည့်မွေးနေ့ မှာ ကျွန်တော်အတွက် တစ်သက်မမေ့စရာ ကိစ္စတစ်ခုဖြစ်လာခဲ့တယ်။
"နှောင်းရိပ် မနက်ဖြန် ငါ့အိမ်မှာ မွေးနေ့ပွဲလုပ်မှာ
သော်တာယံနဲ့ မင်းဆက်က မနက်ပိုင်း ကျူရှင်ရှိလို့လာမကူနိုင်ဘူးတဲ့။ မင်းကတော့ အားတယ်မလား။
ငါဘုရားသွားပြီး ပြန်လာရင် လာခေါ်မယ် ပြင်ထား"
မနေ့က ကျူပြင်အပြန် သူ့ကိုအိမ်ပြန်ပို့ပေးတော့ ပြောလာခဲ့ခြင်း။
မနက်ဖြန် အန်တီလေးတို့ အိမ်သွားလည်မယ်ပြောထားတဲ့ ဖေဖေ့ကို မလိုက်နိုင်ကြောင်း မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ပြောရအုံးမှာပေါ့လေ။
သူက ကိုယ်အားလားမမေးဘဲ တထစ်ချ သူ့အတွက် ကိုယ် လာပေးမှာ သေချာ ယုံကြည်ထားတာမို့ ။
ငဆိုး လေးလို့ပြောရင်လည်း သူ့လက်သံပြောင်ပြောင်က ကိုယ့်ကျောပေါ် ကျလာအုံးမည်။
တကယ်ပါ ကိုယ်ဆိုတာကလည်း သူ့စကားခွန်းတိုင်းကို အမိန့်တစ်ခုလို နာခံဖို့ အသင့်ရှိနေခဲ့တာ ဘယ်ချိန်ကတည်းကမှန်းမသိ။ သိမိတဲ့အချိန်မှာ ကိုယ်က အဲ့တာကို အကျင့်တစ်ခုလိုပင် စွဲနေခဲ့ပြီ။
ဒါပေမယ့် သူ့စကားတွေကို ဘုကလန့် ပြန်ပြောကာ
ရန်လိုနေသည့်အချိန်တွေကတော့ ချွင်းချက်ပေါ့ဗျာ.....
#Zawgyi
လပတ္ စာေမးပြဲနီးလာၿပီမို႔ စာေတြမလြတ္သြားခ်င္လို႔သာ ေက်ာင္းလာခဲ့ရတယ္။ လူကမေန႔က က်ဴရွင္အျပန္ အိမ္နားေရာက္ခါနီးမွ ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္ရြာခ်တဲ့မိုးေၾကာင့္ အေအးမိၿပီး ကိုယ္ေတြပူေနသည္။
မေန႔က ဒီေခတ္ကို အိမ္ကလာႀကိဳသြားလို႔ကိုယ္နဲ႔အတူတူ မိုးမမိတာေတာ္ေသးတယ္လို႔ေတြးမိၿပီး ကိုယ့္အေတြးကို ကိုယ္သေဘာက်ကာ ျပဳံးမိသြားတယ္။
"ေဟ်ာင့္ ေနမေကာင္းဘူးလား အေႏြးထည္ႀကီးနဲ႔ ။
မွန္းစမ္း..."
ဆိုကာ နဖူးေပၚလက္ပါေရာက္လာၿပီး ကိုယ္ပူခ်ိန္စမ္းေနေသာ ေသာ္တာယံ။
"အားးလားးး.....ဒီေလာက္ကိုယ္ေတြပူေနတာ ေက်ာင္းဘာလာလုပ္တာလဲ။ ဂိ သြားခ်င္လို႔လား။"
ေအာ္ေျပာၿပီး ေဘးနား၀င္ထိုင္လာေတာ့ မင္းဆက္ကပါၾကားၿပီးအနားေရာက္လာသည္။
"မေန႔က က်ဴရွင္အျပန္မိုးမိသြားလို႔ပါကြာ...
ေဆးေသာက္ထားတယ္ သက္သာသြားလိမ့္မယ္"
ေျပာၿပီးခုံေပၚေမွာက္အိပ္လိုက္ေတာ့ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ေဘးမွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနေပးၾကသည္။
"ဟိုေကာင္ေတြ ကြင္းထဲမွာassemblyစီေနၾကၿပီ မသြားၾကေသးဘူးလား။ လစ္ဖို႔စဥ္းစားေနၾကတာလား။
မလြယ္ဘူးေနာ္ ဒီေန႔လူစစ္မယ္ ေျပာသံၾကားတယ္"
အသံခပ္ရွရွ ၾကည္ၾကည္ေလးရဲ့ ေအာ္ေျပာသံကိုၾကားလိုက္ရတာနဲ႔ ေခါင္းမတ္ကာ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကသုတ္က႐ုတ္နဲ႔ သူ႔ေနရာမွာပစၥည္းေတြခ်ေနေသာ ေက်ာျပင္ေလး။
"ဟုတ္လား ငါတို႔က ေႏွာင္းရိပ္ဖ်ားေနလို႔ သူ႔ေစာင့္ေပးရင္း လစ္မလို႔လုပ္ေနတာ။
ေႏွာင္းရိပ္ မင္းကေတာ့ေနခဲ့လိုက္ ငါတို႔ဆရာမေျပာေပးမယ္..."
ေသာ္တာယံကေျပာလာေတာ့ ေခါင္းၿငိမ့္ကာ လက္ခံလိုက္သည္။
ကြင္းထဲ ေနရာယူရန္ေခါင္းေလာင္းတီးလိုက္ၿပီမို႔ ေသာ္တာယံတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကအေျပးအလႊား ထ
သြားၾကေပမယ့္ ဒီေခတ္ကေတာ့ ေခါင္းစိုက္ကာ လြယ္အိတ္ထဲ ဘာေတြအသည္းသန္ရွာေနလဲမသိ။
အခန္းေပါက္နားေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မင္းဆက္က
ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ကာ
"ဒီေခတ္ ေနရာယူေနၿပီ မလာေသးဘူးလား ဘာေတြရွာေနတာလဲ"
စိတ္ရႈပ္ဟန္ စုတ္တစ္ခ်က္သပ္ရင္း
"က်စ္ ...ငါေက်ာင္းသားကဒ္အိမ္မွာေမ့က်န္ခဲ့လို႔.."
လို႔ျပန္ေျဖၿပီးတစ္ဆက္တည္း ေျပာလာတာက
"ဆရာမေမးရင္ ေႏွာင္းရိပ္အရမ္းဖ်ားေနလို႔ ငါေစာင့္ေပးေနခဲ့တာလို႔ေျဖလိုက္။ ေက်ာင္းသားကဒ္မပါလို႔ လို႔မေျဖနဲ႔ေနာ္ ငါဒဏ္ေပးခံေနရအုံးမယ္..."
သူ႔စကားသံေလးၾကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခုံေပၚေခါင္းေမွာက္ကာ သူ႔ဖက္ေက်ာေပးလွည့္အိပ္ရင္း က်ိတ္ျပဳံးမိတယ္။
ကံၾကမၼာကဒီေန႔ကၽြန္ေတာ့္ဖက္ေတာ္သား ျဖစ္ေပးတယ္ ထင္တယ္။
ေက်ာင္းသားကဒ္မပါလို႔ပဲ ျဖစ္ေနပါေစအုန္း
ေနမေကာင္းတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ေပးပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားသံေလးကိုပဲ အတည္ယူပစ္လိုက္သည္။
သိပ္မၾကာခင္ မတိုးမက်ယ္တဲ့ ေျခသံေလးက နီးလာတာမို႔ ေက်ာျပင္က တစ္ခ်က္တုန္သြားမိတယ္။
ေဘးကခုံအလြတ္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တာကို ခံစားမိတာမို႔ ဆက္ၿပီးအိပ္ခ်င္ေယာင္ေနလိုက္သည္။
သူ႔လက္ဖမိုးႏုႏုက နဖူးေပၚလာကပ္တဲ့အထိေတြ႕ေၾကာင့္ ပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ ကမၻာမေက် နိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာလည္း ႏွလုံးခုန္သံတို႔က က်ယ္ေလာင္စြာ သီေႂကြးေနပါေတာ့တယ္။
" ေႏွာင္းရိပ္ ေဆးေသာက္ထားလား "
ကိုယ္အိပ္မေပ်ာ္ဘဲေနမေကာင္းလို႔မွိန္းေနတယ္ ထင္ၿပီး အသံတိုးလ်စြာ ေလသံေလးနဲ႔ ေမးလာသည္။
" အင္း....ေသာက္ထားၿပီးၿပီ "
လို႔ျပန္ေျဖရင္းသူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ကို စိုးရိမ္ရိပ္ေတြသန္းေနဟန္ေလး ျမင္ရေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြက စည္းခ်က္က် ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး လွိုက္ခုန္ေနသည္။
*တစ္စကၠန္႔ ႏွစ္စကၠန္႔ သုံးစကၠန္႔ ေလး..ေလးး.*
သူနဲ႔အၾကည့္ခ်င္းဆုံမိတဲ့ စကၠန္႔ေတြကိုလိုက္ေရတြက္ေနရင္း ေလးစကၠန္႔မျပည့္မီေလးမွာ သူကအၾကည့္လႊဲကာ ကိုယ့္ေရွ႕က ထထြက္သြားေတာ့သည္။
ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကို လိုက္ေငးေနရတာကို ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်ပါတယ္။
သူ႔ေက်ာျပင္ေလးကိုက ေႏြးေထြးမႈဆိုတဲ့ အေငြ႕သက္ေတြကို ခံစားမိတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္အျမဲေငးၾကည့္ေနခ်င္ခဲ့ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္မွာ စြန္႔ခြာထြက္ေျပးသြားမယ့္ ေက်ာျပင္ငယ္ေလး ကိုပါ ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ေနခဲ့ရမယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရင္ ....
"ရၿပီ ..."
လက္ကိုင္ပု၀ါ အျပာေလးကို ေရညႇစ္ကာယူလာၿပီး နဖူးေပၚကပ္လာေပးတဲ့ သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့
"အပူက် ေအာင္ လုပ္ေပးတာ ငါဖ်ားတဲ့အခ်ိန္
ေမေမက ဒီလိုလုပ္ေပးေနၾက။ ဒါဆို ျမန္ျမန္ အဖ်ားက်သြားတယ္"
ပု၀ါေလးကို ဟိုဖက္ ဒီဖက္ လွန္ကာ ကပ္ေပးရင္း
ေျပာေနတဲ့ အသံေလးက ခပ္ရွရွေလးေပမယ့္
နားေထာင္ခ်င္စရာ အသံေလး။
နဖူးေပၚကပု၀ါေလးနဲ႔ သုံးေလးခါေလာက္ ေရဆြတ္လိုက္ ျပန္ကပ္ေပးလိုက္ လုပ္ေပးၿပီး အတန္းသို႔ျပန္လာေနတဲ့ေျခသံေတြနဲ႔အတူ စကားေျပာသံေတြၾကားရတာမို႔ ပု၀ါေလးကိုျပန္ခြာရင္း ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ကာ
"မသက္သာရင္ ဆရာမေျပာၿပီးျပန္နားလိုက္။
လြတ္သြားတဲ့စာေတြ ငါျပန္ရွင္းျပမွာမို႔ စိတ္မပူနဲ႔။
မင္းက ဦးေႏွာက္ေသးေသးေလးေပမယ့္ မင္းနားလည္ေအာင္ ျပန္သင္ေပးနိုင္တဲ့ထိ ငါေတာ္တယ္ဆိုတာ သိတယ္မလား။ "
ပထမ တစ္ခြန္းၾကားတုန္းက *အင္း ေက်းဇူးပဲ*လို႔ ေျပာမလို႔ေပမယ့္ဆက္ေျပာလာတာေတြၾကားၿပီး စကားလုံးေတြက လည္ေခ်ာင္း၀ မေရာက္ခင္ေပ်ာက္သြားရတယ္။
"ေသနာေလး ငါ့လာဖဲ့မေနနဲ႔ မင္းမသင္ေပးလည္း ငါဘာသာ လုပ္နိုင္တယ္ သြားေတာ့"
ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ေျပာလႊတ္ေတာ့ "ပုဇြန္ဦးေႏွာက္ကမ်ား" လို႔ေျပာၿပီး တဟားဟား ေအာ္ရယ္ကာ သူ႔ေနရာျပန္သြားထိုင္ေနတဲ့ ငဆိုးကို စိတ္ထဲကေန ေမတၱာ ပို႔ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တဲ့အခ်ိန္တိုင္း စကားေကာင္းေျပာတာ ဆယ္မိနစ္ပင္ျပည့္မယ္မထင္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သူကကၽြန္ေတာ္မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာကာ စိတ္တိုလာေအာင္ စြေပးတတ္သည္။
သူနဲ႔စေတြ႕တုန္းက သူ႔အစ္မနဲ႔ ပက္သတ္ၿပီး စမိတာေတြကို အတိုးေရာ အရင္းပါ ေပါင္းၿပီး ျပန္ယူေနတဲ့
အဆိုးေလး အေၾကာင္းသိေပမယ့္လည္း ႂကြက္နဲ႔ေၾကာင္လို တက်က္က်က္ ပင္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူကစလိုက္ ကိုယ္က စိတ္တိုကာ ေအာ္လိုက္နဲ႔ ေန႔ေတြ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္ ကုန္ဆုံးလာရင္း သူ႔ရဲ့ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ မွာ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ တစ္သက္မေမ့စရာ ကိစၥတစ္ခုျဖစ္လာခဲ့တယ္။
"ေႏွာင္းရိပ္ မနက္ျဖန္ ငါ့အိမ္မွာ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္မွာ
ေသာ္တာယံနဲ႔ မင္းဆက္က မနက္ပိုင္း က်ဴရွင္ရွိလို႔လာမကူနိုင္ဘူးတဲ့။ မင္းကေတာ့ အားတယ္မလား။
ငါဘုရားသြားၿပီး ျပန္လာရင္ လာေခၚမယ္ ျပင္ထား"
မေန႔က က်ဴျပင္အျပန္ သူ႔ကိုအိမ္ျပန္ပို႔ေပးေတာ့ ေျပာလာခဲ့ျခင္း။
မနက္ျဖန္ အန္တီေလးတို႔ အိမ္သြားလည္မယ္ေျပာထားတဲ့ ေဖေဖ့ကို မလိုက္နိုင္ေၾကာင္း မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေျပာရအုံးမွာေပါ့ေလ။
သူက ကိုယ္အားလားမေမးဘဲ တထစ္ခ် သူ႔အတြက္ ကိုယ္ လာေပးမွာ ေသခ်ာ ယုံၾကည္ထားတာမို႔ ။
ငဆိုး ေလးလို႔ေျပာရင္လည္း သူ႔လက္သံေျပာင္ေျပာင္က ကိုယ့္ေက်ာေပၚ က်လာအုံးမည္။
တကယ္ပါ ကိုယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔စကားခြန္းတိုင္းကို အမိန္႔တစ္ခုလို နာခံဖို႔ အသင့္ရွိေနခဲ့တာ ဘယ္ခ်ိန္ကတည္းကမွန္းမသိ။ သိမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က အဲ့တာကို အက်င့္တစ္ခုလိုပင္ စြဲေနခဲ့ၿပီ။
ဒါေပမယ့္ သူ႔စကားေတြကို ဘုကလန္႔ ျပန္ေျပာကာ
ရန္လိုေနသည့္အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ေပါ့ဗ်ာ.....