Unicode//
" ဖြိုးလေး အခန်းပြန်အိပ်တော့လေကွာ နော် "
ဆူပုပ်ကာ မျက်စောင်းထိုးပြီး အခြားဘက်သို့ လှည့်သွားသည် ။ အခန်းရွှေ့ဖို့ကား စိတ်ကူးရှိပုံမပေါ် ။ ပေါင်ပေါ်အခန့်သားတက်ထိုင်ကာ ကလေးတစ်ယောက်လ်ို ဂျီကျနေပေသည် ။ ကျန်းမာရေးအခြေအနေ မည်သို့ဖြစ်မည်ကို မသိသောကြောင့် မြို့ပြင်ခြံဆီမသွားဘဲ ယခင်အိမ်မှာတင် ပြန်နေလိုက်သည် ။ ကျန်းမာရေးအခြေအနေ မသိဘူးသာ ပြောတာပါ ။ ကျွန်တော့်နားက တစ်လက်မ မခြားမခွာရုံကလွဲ ကျန်တာပုံမှန်သာပင် ။
" သွားဘူးဗျာ သွားချင်ဘူး လူကြီးနဲ့ဘဲ တူတူအိပ်မယ် "
နွဲ့ဆိုးဆိုးနေသော လူသားလေးက ဘေးတွင်ရှိသောကြောင့် ဒီနေ့လမင်းကြီးက ယခင်နေ့များထက် ပို၍တောက်ပကာ လင်းလက်နေသယောင် ။ ကြယ်လေးများကလည်း စုံညီစွာ လင်းလက်လို့ ။
" ကလေး မအိပ်ချင်သေးဘူးဆိုရင် ကြယ်လေးတွေ သွားကြည့်ကြမလား "
ခေါင်းကို ဆက်တိုက်ငြိမ့်ပြကာ အလှဆုံး ပြန်ပြုံးပြသည် ။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ဤလူသားက ကျွန်တော်နှင့်မထိုက်တန်အောင် ဖြူစင်ကာ အပြစ်ကင်းလွန်းပါသည် ။
" လူကြီး ချီ ။ လမ်းလျှောက်ချင်ဘူး "
မျက်မှောင်လေးကြုတ်ကာ ချွဲလာတာကြောင့် မနေနိုင်စွာ နဖူးကို လက်ဖြင့်ဖွဖွလေးတောက်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် ဝရန်တာဘက်သို့ ချီပွေ့လာခဲ့သည် ။ ဝရန်တာတွင် ဖြိုးလေးစိုက်ပျိုးထားသော ပန်းအိုးလေးများက လေပြေညင်းနှင့်အပြိုင်ကနေကြသည် ။ လေသင့်တိုင်း မွှေးပျံ့လာသော ပန်းရနံ့များက စိတ်ကို ပီဘိကြည်နူးစေပါသည် ။
ပန်းပင်စိုက်ရတာ ဝါသနာပါလို့ဆိုပြီး အခန်းရှေ့ ဝရန်တာတွင် ပန်းပင်များ စိုက်တတ်သော ဖြိုးလေးက သူအကြိုက်ဆုံး ကာနေရှင်းပန်းကိုတော့ မစိုက်ပါ ။ အနီးမှာရှိရင် မနေနိုင်ဘဲ အလွယ်တကူခူးမိမှာစိုးလို့တဲ့ ။ တကယ်ပါ ကျွန်တော့်လူသားလေးက အာ့လိုအတွေးဆန်းဆန်းလေးတွေလည်း တွေးတတ်သေးတာ ။
" လူကြီးကို ကျွန်တော် သီချင်းဆိုပြမယ် "
အစမရှိ အဆုံးမရှိပြောလိုက်သောကြောင့် ခွန်းစစ်နိုင် ကြောင်အမ်းသွားသော်လည်း ချက်ချင်း အမူအရာပြန်ထိန်းလိုက်သည် ။ ဖြိုးလေး အရှက်အကြောက်ကြီးတာ သူအသိဆုံးလေ ။ အာ့လိုလူက သီချင်းဆိုပြမည် ဆိုတော့ အထူးအဆန်းတော့ ဖြစ်မိသား ။
" ကိုင်း ကိုယ့်ကလေးလေးက ကိုယ့်ကို ဘာသီချင်းဆိုပြမှာ ။ ဆိုပြပါအုံးဗျာ "
" ဟိ သေချာနားထောင်နော် ဆိုတော့မယ် ။ အဟမ်း...
ထို့နောက် သီချင်းသံသဲ့သဲ့သည် ချစ်ရသူ၏နှုတ်ဖျားဆီမှ တီးတိုးထွက်ပေါ်လာခဲ့သည် ။
' နေညိုချိန် တို့ဝေးရမယ် သိထားလည်း နောက်ဆုံးစကားတွေ ကိုယ်မပြောချင်......အလှဆုံးမင်းရဲ့ မျက်ဝန်းက......'
သီချင်းသံမဆုံးသေးခင် ခွန်းစစ်နိုင် အထိတ်တလန့် လှမ်းတားလိုက်မိသည် ။ဇွန်ဖြိုးကတော့ မျက်လုံးပုပ်ကလပ် ပုပ်ကလပ်နှင့် သူ့ကိုအူကြောင်ကြောင်လေး ငေးစိုက်ကြည့်နေသည် ။ သူ့တစ်သက်မှာ ချစ်ရသူ၏တောင်းဆိုမှုကြောင့် သူတစ်ကြိမ်သာ သီချင်းဆိုခဲ့ဖူးသည် ။ ဆိုခဲ့ဖူးသော ထိုသီချင်းသည် ယခု ဖြိုးလေးဆိုသည့်သီချင်းသာ ဖြစ်နေခြင်းသည် တိုက်ဆိုင်မှုသက်သက်ပင်လား ??
" ဟိဟိ ကျွန်တော့််အသံကြောင့် လူကြီးတစ်ယောက် ဟက်ထိသွားပြီ ။ ထပ်မဆိုခိုင်းနဲ့နော် ။ သားက အိပ်တော့မှာ "
ကျွန်တော့်ပြန်အပြောကို မစောင့်ဘဲ ကုတင်ဆီ ပြေးသွားသည် ။ ကုတင်ပေါ်မလှဲခင် ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်ပြီး လျှာထုတ်ပြသွားသေးသည် ။ ကျွန်တော်သာ အတွေးပေါင်းများစွာနှင့် တစ်ယောက်တည်း ယောက်ယက်ခတ်လို့.......
ကိုယ့်အနေနဲ့တော့
ဘာတွေဘဲဖြစ်ခဲ့ ဖြစ်ခဲ့ ဘာတွေဘဲ ဖြစ်နေ ဖြစ်နေ
မင်းတစ်ယောက်ကိုဘဲ ရှေ့တန်းတင်တော့မယ်လို့ ရည်ရွယ်ထားတယ်........
•••••••••••••••••••••
" လူကြီး မသွားနဲ့လို့ ကျွန်တော့်ကို မထားခဲ့ပါနဲ့ဆို... တူတူသွားမယ်လေ ။ တူတူသွားမယ်လို့.... "
ခွန်းစစ်နိုင်၏အိပ်ခန်းအတွင်း သေးငယ်သော ရုန်းရင်းဆန်ခတ်မှုတစ်ခု ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့သည် ။ ဝတ်စုံအပြည့်အစုံ ဝတ်ထား၍ လက်ဆွဲအိတ်ယူကာ အလုပ်သွားရန် ပြင်နေသော ခွန်းစစ်နိုင်ကို ဇွန်ဖြိုးတစ်ယောက် ခိုစီးကာ အတင်းဆွဲထားသည် ။ ခွန်းစစ်နိုင် ခေါင်းရှုပ်လာသဖြင့် အားနေသော လက်တစ်ဖက်နှင့် ခေါင်းကို နာနာဖိကုပ်လိုက်သည် ။ ဤသည်ကိုပင် ဇွန်ဖြိုးက သတိထားမိသွားကာ မကြည်ကြည့် ကြည့်လေသည် ။
" ဟိုကျ ဘယ်သူမှမရှိဘူး ကလေးရ ။ ကိုယ် အစည်းအဝေးလုပ်နေတုန်း ကလေးက အပြင်မှာ တစ်ယောက်တည်း စောင့်နေရမှာနော် ။ ကစားဖော်လည်း မရှိဘူး ။ ဟော... ဘယ်လောက် ပျင်းစရာကောင်းလိုက်လဲ "
ခွန်းစစ်နိုင် ချော့မော့ကာ နားချသည် ။ သို့သော် မရ ။ ဂျစ်ကန်ကန်နိုင်သော အကောင်ပေါက်က ဆူပုပ်နေကာ ဆွဲထားသည်ကိုလည်း မလွှတ်ပေးချေ ။ ခွန်းစစ်နိုင်တစ်ယောက် ရယ်ရခက် ငိုရခက်နှင့်ပင် ခေါင်းကုပ်နေရသည် ။
" ပျင်းပါဘူး ။ လူကြီးရှိနေတာဘဲကို ။ သားက လူကြီးမျက်နှာမြင်နေရရင်ကို ထမင်းမေ့ဟင်းမေ့ အကုန်မေ့ပြီး အလိုလိုပျော်နေတာကို ။ ဟင့်...လူကြီးက သိလည်းသိဘူး ။ လူကြီးက ကျွန်တော့်ကို ဂရုမစိုက်ဘူး...အီး....ဟီး....လူကြီးက ကျွန်တော့်ကို အလေးမထားဘူး....."
ပြောနေရင်းမှ ချုံးပွဲချကာ အော်ငိုပါတော့သည် ။ ဘေးလူကြားလျှင် ကျွန်တော်ကဘဲ မျက်ကွယ်ပြုနိုင်သူ...နှိပ်စက်နိုင်သူပေါ့ ။ တယ်လည်း တတ်နိုင်လွန်းတဲ့ ကောင်လေးပါပင် ။ သူ့မှာ မျက်စိရှေ့က မနိုင်စိန်လေးကို မြတ်နိုးစိတ်ဖြင့် ငေးကြည့်နေမိသည် ။ဒီအခိုက်အတန့်လေးကို သူနှစ်သက်ပါသည် ။ ဖြိုးလေးနှင့် အခုလို ပျော်ရွှင်ရတဲ့ သာမန်ဘဝလေးကိုဘဲ သူပိုင်ဆိုင်ချင်ခဲ့တာ ။ သူ့လိုအင်တွေ အမှန်တကယ် ပြည့်ဝခဲ့လေပြီလား.......
ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို အော်ငိုနေသော ချစ်ရသူကို မနိုင်သည့်အဆုံး ကုမ္ပဏီသို့ ခေါ်လာခဲ့ရသည် ။ ကုမ္ပဏီရောက်လို့ လိမ္မာသွားသည်တော့ မထင်လေနှင့် ။ အစည်းအဝေးခန်းတောင်မရှောင် ကျွန်တော့်နောက်သ်ို့ တကောက်ကောက် လိုက်လေတော့သည် ။ ကျွန်တော့် အပေါ်ဝတ် ကုတ်အနားစက သူ့အပိုင် ။ ကုတ်အနားစကို ကိုင်ပြီး မညောင်းနိုင်ဘဲ ကျွန်တော့်နောက်ကို တစ်ဖဝါးမခွာ လျှောက်လိုက်နေသည် ။ အိမ်သာတောင် မဖြစ်လို့ အခန်းထဲ မဝင်တာတဲ့ ။ သို့သော် အခန်းပြင်မှာတော့ မတ်တပ်ရပ်ကာ စောင့်တာပင်......
•••••••••••••••••••
ကျွန်တော် အရင်စစ်ခင်းတဲ့ပွဲ......
အောင်လံကိုလည်း ကျွန်တော် ရယူသင့်တယ် ။ လင်းသူခန့်တစ်ယောက် ဆေးရုံမှပြန်လာသည့်နေ့ကတည်းက ခွန်းစစ်နိုင်နှင့် ပတ်သက်သည့် အချက်အလက်မှန်သမျှကို စုဆောင်းခဲ့သည် ။ မိသားစုကြီးဖြစ်သည့်အပြင် လျှို့လည်းလျှို့ဝှက်သည့်အတွက် အတော်ပင် စုံစမ်းလ်ုက်ရသည် ။ စုံစမ်းရင်းဖြင့် ခွန်းစစ်နိုင်၏ဘဝအကြောင်းကို လင်းသူခန့် ပိုမိုသိလာသည် ။ သူထင်ခဲ့သည်က ခွန်းစစ်နိုင်ကို အစစအရာရာ ပြည့်စုံသည့်သူဟူ၍..... သို့သော် ခွန်းစစ်နိုင်၏အဖြစ်က လေပူဖောင်းတစ်လုံးလို အပြင်ကကြည့်လျှင် ပြည့်ဝသည်ထင်ရပေမယ့် တကယ့်တကယ်တော့ ဘာမှမရှိ ။ လက်ဆုပ်လက်က်ိုင်ပင် ပြ၍မရနိုင်သည့် လေသက်သက်သာ......
ငယ်စဥ်ကတည်းက မိခင်ကပစ်သွားသဖြင့် ဖခင်နှင့်နေခဲ့ရသည် ။ မိသားစုနွေးထွေးမှု ၊ မိတ်ဆွေတွေရဲ့ရင်းနှီးမှု ၊ ချစ်ခြင်းတရားတွေအားလုံးက သူနှင့်မသက်ဆိုင်သည့်အရာတွေ ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ခွန်းစစ်နိုင်နှင့်ယှဥ်လျှင် သူ့ဘဝက အပုံကြီးသာနေသည်ဟု ထင်မိသည် ။ ခွန်းစစ်နိုင် ငယ်လေးကို ပိုင်ဆိုင်ရသည့်အဖြစ်ကို ပြန်တွေးလျှင်တော့ ညီတူညီမျှဖြစ်သွားသည် ထင်သည် ။
အချက်အလက်များကို စုဆောင်းရင်းဖြင့် သူလိုချင်သည့်အချက်အလက်များ ပါလာသည် ။ အရေးကြီးဆုံးက ငယ်လေးအဖေနဲ့ဆရာ ဆုံးရခြင်းက ခွန်းစစ်နိုင်ပယောဂ မကင်းခြင်းပင် ။ ဒုစရိုက်မှောင်ခိုများလည်း ရှိသေးသည် ။ ငွေနဲ့ဖုံးနိုင်တာရယ် ၊။ပိရိသေချာလွန်းတာရယ်ကြောင့် အပြစ်မပေါ်တဲ့ လူသတ်မှုတစ်ချို့ ။ လင်းသူခန့် သူ့အသက်ကိုရင်းပြီး ရေဆုံးမြေဆုံး ရှာဖွေခဲ့လို့သာ ဤအချက်အလက်များကို ရခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။ သူ့အတွေးထဲမှာ ဒါတွေကို ငယ်လေးသိခဲ့ရင် ခွန်းစစ်နိုင်အနား ကပ်စရာလုံးဝ အကြောင်းရှိတော့မည် မဟုတ် ။ ထိုအချက်ကိုသာ မျှော်လင့်ပြီး သူ့အသက်ကိုစွန့်ကာ စုံစမ်းခဲ့သည် ။
သူ ကြားခဲ့ဖူးသော ကဗျာတစ်ပုဒ်မှာ ချစ်ခြင်းတရားက ပိုင်ဆိုင်ဖို့ မဟုတ်ဘူး ။ တန်ဖိုးထားခြင်း တဲ့ ။ အာ့တာတွေကို သူ စိတ်မဝင်စားပါ ။ ဇွန်ဖြိုးဆိုသော လူသားကို သူတန်ဖိုးထားသလို ပိုင်လည်းပိုင်ဆိုင်ချင်သည် ။ သူ့ရဲ့ခံစားချက်က ညံ့ဖျင်းတယ်... အချစ်လို့ ဆိုဖွယ်မရှိဘူးဟု စွပ်စွဲပြီး အတ္တလို့ ဝိုင်းခေါင်းစဥ်တပ်ကြမလား.... ဇွန်ဖြိုးဆိုသော လူသားက သူ့အတွက် မရှိမဖြစ် လိုအပ်သောအရာ ။ မြတ်နိုးလွန်းသောကြောင့် တယုတယ ပြုစုထားချင်သည် ။ တစ်ပါးသူ လှမ်းခူးမည့်အရေးမှာတော့ သူလည်း လက်မနှေးနိုင် ။ ရယူပိုင်ဆိုင်ချင်သည် ။ ရယူပိုင်ဆိုင်နိုင်ဖို့လည်း ကြိုးစားမည် ။ တစ်ပါးသူကိုတော့ လွယ်လွယ်မပေးနိုင် ။ ဒါက သူ့ရဲ့အတ္တဆိုလည်း သူလက်ခံလိုက်ပါမည် ။ သူ့အတွက်က ထိုလူသားကို ပိုင်ဆိုင်ရဖို့သည် အရာအားလုံးထက် အရေးကြီးဆုံးအရာအဖြစ် ဖြစ်တည်နေသည် ။
•••••••••••••••••••
ဆေးရုံမှဆင်းလာကတည်းက ဇွန်ဖြိုးတစ်ယောက် ခွန်းစစ်နိုင်အခန်းမှာပင် အမြဲအိပ်တော့သည် ။ ခွန်းစစ်နိုင်ကို မြင်နိုင်သောအကွာအဝေးအတွင်းမှ ထွက်မသွားစေချင်ဘူး ဟူသည့် ဇွန်ဖြိုး၏ဆန္ဒကြောင့် အမြဲ တပူးပူးတတွဲတွဲ ဖြစ်နေရသည် ။ ငြိုငြင်လား စိတ်ရှုပ်လားဟု မေးလျှင်တော့ သူခေါင်းရမ်းရလိမ့်မည် ။ ဒီအချိန်လေးတွေ စက္ကန့်ချင်းတိုင်းက သူ့အတွက် မြတ်နိုးဖွယ် အမှတ်တရများသာ......
တရုတ်ကို ပြန်သွားတာ တစ်လပင် မကြာသေး ။ ဘာကိစ္စ ရှိ၍မသိ ။ မြန်မာပြည် ပြန်လာနေပြီ ။ အရေးကြီးကိစ္စရှိ၍ တွေ့ချင်ပါသည် ။ လေဆိပ်လာကြိုလှည့်ပါ ဆိုသောကြောင့် သူသွားတွေ့ရပေအုံးမည် ။ ဖြိုးလေးကိုတော့ ခေါ်သွား၍မရ ။ ခေါ်သွား၍ ပြသာနာဖြစ်မည်ထက် ၊ သူ့နာကျင်ဖွယ်အတိတ်တွေ ပြန်နိုးထလာမည်ထက် ၊ ဖြိုးလေးတစ်ခုခုဖြစ်သွားမည်ကို သူ သေလောက်အောင် ကြောက်ရပါသည် ။
မနက်ခင်းနေရောင်ခြည် ဝင်လာမည် စိုးသောကြောင့် ပြတင်းတံခါးပင် မဖွင့်တော့ဘဲ အိပ်ယာမှ တိတ်တိတ်လေး ထလာလိုက်သည် ။ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ခြေသံလုံအောင် ဖွနင်းပြီး ဝင်ရသည် ။ ဖြိုးလေးနိုးလာပြီ ဂျီကျလျှင် သူရှင်းမရ ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။ ထိုစဥ်.....
" လူကြီးက အစောကြီး နိုးတာကို ။ သားကျ မနှိုးဘူး "
အိပ်မှုန်စုပ်ဖွားဖြင့် ခေါင်းကုပ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ လိုက်ဝင်လာသည် ။ စကားသာပြောနေသည် မျက်လုံးများကတော့ မဖွင့်သေး ။ အင်း မလုပ် ၊ အဲ မလုပ်ဖြင့် ခွန်းစစ်နိုင် အချိန်အတော်ကြာ ကြောင်အမ်းသွားသည် ။ စဥ်းစားထားသည်များ လွဲသွားတော့မည်ကို ကြိုတင်ရိပ်မိကာ အကျပ်ရိုက်သွားသည် ။ ခေါင်းပူနေချိန် ဖြိုးလေးဆီမှ အသံသေးသေးလေးက ချိုသာစွာ ထွက်ပေါ်လာသည် ။
" ဒီနေ့ လူကြီးနဲ့ကုမ္ပဏီ လိုက်တော့ဘူးနော် ။ သား အိမ်မှာတင် ကာတွန်းကား ကြည့်တော့မယ် ။ ပျင်းတယ် ။ အပြင်ထွက်ချင်ဘူး "
ခွန်းစစ်နိုင် တိတ်တခိုး ပျော်ရွှင်သွားရသည် ။ ပျော်ရွှင်စရာကိစ္စ မဟုတ်ပေမယ့်... ဘာကြောင့် သဘောကောင်းနေသလဲဆိုတာ တွေးသင့်မှန်းသိပေမယ့် တွေးဖို့ကို လစ်လျူရှုလိုက်သည် ။ ဖြိုးလေး၏ ဆံပင်စုပ်ဖွားလေးကို လက်ဖြင့်ထပ်ဖွလိုက်ကာ နဖူးကို ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သည် ။ မျက်နှာနုနုလေးကို ငုံ့မိုးကြည့်တော့ ဟာ...ဟွားသန်းနေလေရဲ့ ။ ဒီမှာ....ဒီကောင်ကြီးကတော့ အားရပါးရ sweet ပြနေတာကို....
" ကိုယ် စောစောပြန်ခဲ့မယ် ။ ကလေးကြိုက်တဲ့မုန့်တွေကော အရုပ်တွေကော အပြန်ကျ အများကြီး ဝယ်ခဲ့မယ်နော် "
ခေါင်းကိုသာ လေးပင်စွာ ငြိမ့်ပြသည် ။ စကားသံတော့ တစ်ခွန်းမှ ထွက်မလာ ။ အိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေ၍ ဖြစ်ပါလိမ့်မည် ။ လေဆိပ်ချိန် နောက်ကျမည် စိုးသောကြောင့် ဇွန်ဖြိုးခေါင်းကို ဖွဖွလေးပုပ်ကာ ထလာလိုက်သည် ။ ကားနားရောက်တဲ့အထိ အိမ်ထောင်ရှင်လေးတစ်ယောက်လ်ို လိုက်ပို့ပေးသည် ။ မြတ်နိုးခြင်းထက်ပိုသော မြတ်နိုးခြင်းဖြင့် ကျွန်တော် ဤလူသားကို မြတ်နိုးမိသည် ။ ခဏတာ ခွဲခွာရမည်ကိုပင် စိုးထိတ်လာသောကြောင့် ချစ်သူ၏ပါးမို့မို့လေးအား နှုတ်ခမ်းဖြင့် တံဆိပ်နှိပ်ခဲ့သည် ။ တဖြည်းဖြည်း ဝေးကွာသွားကာ ကျန်ရစ်နေခဲ့သော ပုံရိပ်လေးအား နောက်ကြည့်မှန်မှတစ်ဆင့် မြင်နေရသည် ။ ဝေးကွာခြင်းဆိုသည်ကို တဒင်္ဂတောင် မနှစ်မြို့သောကြောင့် လီဗာကို ဖိနင်းကာ အရှိန်ကုန်မြှင့် မောင်းလိုက်သည် ။
နံနက်ခင်းရောင်ခြည်သည် အကျည်းတန်ဆန်လွန်းလှပါသည် ။ စူးရဲရဲနေရောင်အောက်တွင် မျက်ဝန်း၌ ရေစက်များက ခိုသီးလျက် ။ အဖော်မပါသောလမ်းကို တစ်ယောက်တည်း လျှောက်လှမ်းရသည့်အတွက် ခြေလှမ်းများက ဖြည်းညင်းစွာ ။ ဤလမ်းမထက် ကျွန်ုပ်၏ခြေရာများ မကျန်ခဲ့စေလိုပါ ။ သူ၏ဘဝအတွင်းမှ ကျွန်ုပ်၏ဖြစ်တည်မှုကို အရှင်းတိုင် ပျောက်ကွယ်သွားစေလိုပါသည် ။ ချစ်ရသူ မည်သို့တုန့်ပြန်မည်ကို အတပ်သိနေပါသော်လည်း သူ ဒီလမ်းကိုသာ ရွေးချယ်ခဲ့မိပါသည် ။ ကြည့်နေရင်းမှ ပက်ဝန်းကျင်သည် ဝေဝါးလာခဲ့သည် ။ မြင်ကွင်းမရှင်းတော့သောကြောင့် မျက်တောင်အမြန်ခပ်ကာ မျက်ရည်စတို့ကို ဖယ်ရှားပစ်လိုက်ရသည် ။ ရှင်းလင်းလာသော မြင်ကွင်းနှင့်အတူ ကားတစ်စီးသည် သူရှိရာသို့ ဦးတည်လျက် ။ ခေါ်သံတစ်စွန်းတစ်စကို ကြားလိုက်သော်လည်း ရှောင်ချိန်မရ ။ ကတ္တရာလမ်းပေါ် အရုပ်တစ်ရုပ်လို ပစ်လဲကျသွားသည်ကိုပင် သတိထားမိလိုက်သည် ။ နောက်ကျိသွားသောခေါင်းနှင့်အတူ အရာအားလုံးသည်လည်း မှောင်အတိ ။ ယခုလို အဆုံးသတ်လိုက်တာလည်း ကောင်းပါတယ် ။ ခင်ဗျားမရှိတဲ့နေရာမှာလည်း ကျွန်တော် မနေချင်ဘူး ။
" ငယ်......"
ကျယ်လောင်သော အော်သံသည် နားထဲတွင် ပဲ့တင်ထပ်နေသည် ။ အသံပိုင်ရှင်သည် ကျွန်ုပ်၏ချစ်ရသူ မဟုတ်ခဲ့ ။ ဝေးကြဖို့ ရည်ရွယ်ထားပေမယ့်လည်း ကျွန်တော့်နောက်ဆုံးအချိန်မှာတော့ ခင်ဗျားကို ရှိနေပေးစေချင်မိတယ် ။ အခုချိန် ကျွန်တော့်အနားမှာ ခင်ဗျားမရှိတာကိုတော့ ကျွန်တော် နောင်တရမိတယ် ။ ကျွန်တော်လေ.... ကိုခွန်းစစ်နဲ့ ဘယ်တော့မှ မတွေ့ဆုံနိုင်တော့မယ့် ဟိုး....အဝေးဆုံးဆီကို သွားရတော့မှာဗျ ။ ထပ်တွေ့ချင်လွန်းလို့တောင် တွေ့ခွင့်မရှိတော့ဘူး ။ ကိုခွန်းစစ်ကို အဝေးကနေ ငေးကြည့်နိုင်ခွင့်တောင် မရှိတော့မယ့် ဟိုး.....အဝေးဆုံး အရပ်ဆီကိုပေါ့...... အခုလို သွားလိုက်ရတာ ကောင်းတယ်လို့ တွေးနေပေမယ့် အခြားတစ်ဖက်မှာ ကျွန်တော် စိုးထိတ်စွာ အရမ်းကြောက်နေမိတယ် ။ ကိုခွန်းစစ်ရဲ့ အရ်ိပ်လေးတောင် ဖြစ်ခွင့်မရှိတော့မယ့် ဟိုး....အဝေးဆုံးအရပ်ဆီကို သွားရတော့မှာမို့......
အားယူကာ မျက်လုံးများဖွင့်ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း အမှောင်ထုကြီးကသာ ထပ်ခါတလဲလဲ ပြန်လည် ကြီးစိုးသွားသည် ။ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးသည် နာကျင်ကာ ကိုက်ခဲနေသည် ။ ခေါင်းတစ်ခုလုံးက မူးဝေကာ ထုံထိုင်းလို့ ။ ကျွန်တော် အရမ်းနာကျင်နေတယ် လို့ ကိုခွန်းစစ်ရင်ခွင်ထဲ ပြေးဝင်ပြီး အော်ငိုပစ်လိုက်ချင်တာဗျာ...... ကျွန်တော့်ရဲ့ဘေးမှာ အခုချိန် ကိုခွန်းစစ်များရှိရင် နာကျင်မှုတစ်ဝက်လောက်တော့ သက်သာသွားမှာ ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် အေးအေးချမ်းချမ်းလည်း ထွက်သွားနိုင်မယ် ထင်တယ် ။
နာကျင်နေသောခန္ဓာကိုယ်သည် တဖြည်းဖြည်း ပို၍ထုံကျင်လာကာ ကိုယ့်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ် မဟုတ်တော့သလိုပင် သတိကင်းသွားသည် ။ ကျွန်တော် မရှိတော့တာသိရင် ကိုခွန်းစစ် ငိုများငိုနေမလားဟင် ။ မဖျောက်ဖျက်ရသေးတဲ့ အမှတ်တရတွေကို ပြန်တွေးပြီးများ လွမ်းနေမှာလား..... ဟင့်အင်း....မငိုပါနဲ့ ။ မလွမ်းပါနဲ့ ။ ကိုခွန်းစစ်ရဲ့ မျက်ရည်တွေကော ကိုခွန်းစစ် ခံစားရတာတွေကော ကျွန်တော် မမြင်ချင်ဘူး ။ ဟက်...မြင်ရတော့မှာ မဟုတ်ပေမယ့်ပေါ့ ။ အမှတ်တမဲ့ဖြစ်ဖြစ် တိုက်ဆိုင်မှုရှိလာခဲ့ရင် ကျွန်တော့်နာမည်လေးကို သတိရပေးရုံနဲ့တင် ကျေနပ်တယ် ။
နီးစပ်ခြင်းထက် ခွဲခွာခြင်းက
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်အတွက်
ပို သင့်တော်တယ် ထင်ပါရဲ့......
”တစ်ချိန်က ”ဆိုတဲ့ အတိတ်နွံထဲမှာဘဲ ကျွန်တော့်ကို ပိတ်လှောင်ထားပေးပါ ။
•••••••••••••••••••••••
Zawgi//
" ဖြိုးေလး အခန္းျပန္အိပ္ေတာ့ေလကြာ ေနာ္ "
ဆူပုပ္ကာ မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး အျခားဘက္သို႔ လွည့္သြားသည္ ။ အခန္းေ႐ႊ႕ဖို႔ကား စိတ္ကူးရွိပုံမေပၚ ။ ေပါင္ေပၚအခန့္သားတက္ထိုင္ကာ ကေလးတစ္ေယာက္လ္ို ဂ်ီက်ေနေပသည္ ။ က်န္းမာေရးအေျခအေန မည္သို႔ျဖစ္မည္ကို မသိေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ျပင္ၿခံဆီမသြားဘဲ ယခင္အိမ္မွာတင္ ျပန္ေနလိုက္သည္ ။ က်န္းမာေရးအေျခအေန မသိဘူးသာ ေျပာတာပါ ။ ကြၽန္ေတာ့္နားက တစ္လက္မ မျခားမခြာ႐ုံကလြဲ က်န္တာပုံမွန္သာပင္ ။
" သြားဘူးဗ်ာ သြားခ်င္ဘူး လူႀကီးနဲ႕ဘဲ တူတူအိပ္မယ္ "
ႏြဲ႕ဆိုးဆိုးေနေသာ လူသားေလးက ေဘးတြင္ရွိေသာေၾကာင့္ ဒီေန႕လမင္းႀကီးက ယခင္ေန႕မ်ားထက္ ပို၍ေတာက္ပကာ လင္းလက္ေနသေယာင္ ။ ၾကယ္ေလးမ်ားကလည္း စုံညီစြာ လင္းလက္လို႔ ။
" ကေလး မအိပ္ခ်င္ေသးဘူးဆိုရင္ ၾကယ္ေလးေတြ သြားၾကည့္ၾကမလား "
ေခါင္းကို ဆက္တိုက္ၿငိမ့္ျပကာ အလွဆုံး ျပန္ၿပဳံးျပသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ဤလူသားက ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္မထိုက္တန္ေအာင္ ျဖဴစင္ကာ အျပစ္ကင္းလြန္းပါသည္ ။
" လူႀကီး ခ်ီ ။ လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္ဘူး "
မ်က္ေမွာင္ေလးၾကဳတ္ကာ ခြၽဲလာတာေၾကာင့္ မေနနိုင္စြာ နဖူးကို လက္ျဖင့္ဖြဖြေလးေတာက္လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ ဝရန္တာဘက္သို႔ ခ်ီေပြ႕လာခဲ့သည္ ။ ဝရန္တာတြင္ ၿဖိဳးေလးစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ပန္းအိုးေလးမ်ားက ေလေျပညင္းႏွင့္အၿပိဳင္ကေနၾကသည္ ။ ေလသင့္တိုင္း ေမႊးပ်ံ့လာေသာ ပန္းရနံ႕မ်ားက စိတ္ကို ပီဘိၾကည္ႏူးေစပါသည္ ။
ပန္းပင္စိုက္ရတာ ဝါသနာပါလို႔ဆိုၿပီး အခန္းေရွ႕ ဝရန္တာတြင္ ပန္းပင္မ်ား စိုက္တတ္ေသာ ၿဖိဳးေလးက သူအႀကိဳက္ဆုံး ကာေနရွင္းပန္းကိုေတာ့ မစိုက္ပါ ။ အနီးမွာရွိရင္ မေနနိုင္ဘဲ အလြယ္တကူခူးမိမွာစိုးလို႔တဲ့ ။ တကယ္ပါ ကြၽန္ေတာ့္လူသားေလးက အာ့လိုအေတြးဆန္းဆန္းေလးေတြလည္း ေတြးတတ္ေသးတာ ။
" လူႀကီးကို ကြၽန္ေတာ္ သီခ်င္းဆိုျပမယ္ "
အစမရွိ အဆုံးမရွိေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ခြန္းစစ္နိုင္ ေၾကာင္အမ္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း အမူအရာျပန္ထိန္းလိုက္သည္ ။ ၿဖိဳးေလး အရွက္အေၾကာက္ႀကီးတာ သူအသိဆုံးေလ ။ အာ့လိုလူက သီခ်င္းဆိုျပမည္ ဆိုေတာ့ အထူးအဆန္းေတာ့ ျဖစ္မိသား ။
" ကိုင္း ကိုယ့္ကေလးေလးက ကိုယ့္ကို ဘာသီခ်င္းဆိုျပမွာ ။ ဆိုျပပါအုံးဗ်ာ "
" ဟိ ေသခ်ာနားေထာင္ေနာ္ ဆိုေတာ့မယ္ ။ အဟမ္း...
ထို႔ေနာက္ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့သည္ ခ်စ္ရသူ၏ႏႈတ္ဖ်ားဆီမွ တီးတိုးထြက္ေပၚလာခဲ့သည္ ။
' ေနညိုခ်ိန္ တို႔ေဝးရမယ္ သိထားလည္း ေနာက္ဆုံးစကားေတြ ကိုယ္မေျပာခ်င္......အလွဆုံးမင္းရဲ႕ မ်က္ဝန္းက......'
သီခ်င္းသံမဆုံးေသးခင္ ခြန္းစစ္နိုင္ အထိတ္တလန့္ လွမ္းတားလိုက္မိသည္ ။ဇြန္ၿဖိဳးကေတာ့ မ်က္လုံးပုပ္ကလပ္ ပုပ္ကလပ္ႏွင့္ သူ႕ကိုအူေၾကာင္ေၾကာင္ေလး ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ သူ႕တစ္သက္မွာ ခ်စ္ရသူ၏ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ သူတစ္ႀကိမ္သာ သီခ်င္းဆိုခဲ့ဖူးသည္ ။ ဆိုခဲ့ဖူးေသာ ထိုသီခ်င္းသည္ ယခု ၿဖိဳးေလးဆိုသည့္သီခ်င္းသာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ တိုက္ဆိုင္မႈသက္သက္ပင္လား ??
" ဟိဟိ ကြၽန္ေတာ့္္အသံေၾကာင့္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဟက္ထိသြားၿပီ ။ ထပ္မဆိုခိုင္းနဲ႕ေနာ္ ။ သားက အိပ္ေတာ့မွာ "
ကြၽန္ေတာ့္ျပန္အေျပာကို မေစာင့္ဘဲ ကုတင္ဆီ ေျပးသြားသည္ ။ ကုတင္ေပၚမလွဲခင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၿပီး လွ်ာထုတ္ျပသြားေသးသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္သာ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း ေယာက္ယက္ခတ္လို႔.......
ကိုယ့္အေနနဲ႕ေတာ့
ဘာေတြဘဲျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ ဘာေတြဘဲ ျဖစ္ေန ျဖစ္ေန
မင္းတစ္ေယာက္ကိုဘဲ ေရွ႕တန္းတင္ေတာ့မယ္လို႔ ရည္႐ြယ္ထားတယ္........
•••••••••••••••••••••
" လူႀကီး မသြားနဲ႕လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို မထားခဲ့ပါနဲ႕ဆို... တူတူသြားမယ္ေလ ။ တူတူသြားမယ္လို႔.... "
ခြန္းစစ္နိုင္၏အိပ္ခန္းအတြင္း ေသးငယ္ေသာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေပၚေနခဲ့သည္ ။ ဝတ္စုံအျပည့္အစုံ ဝတ္ထား၍ လက္ဆြဲအိတ္ယူကာ အလုပ္သြားရန္ ျပင္ေနေသာ ခြန္းစစ္နိုင္ကို ဇြန္ၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ခိုစီးကာ အတင္းဆြဲထားသည္ ။ ခြန္းစစ္နိုင္ ေခါင္းရႈပ္လာသျဖင့္ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ေခါင္းကို နာနာဖိကုပ္လိုက္သည္ ။ ဤသည္ကိုပင္ ဇြန္ၿဖိဳးကဘသတိထားမိသြားကာ မၾကည္ၾကည့္ ၾကည့္ေလသည္ ။
" ဟိုက် ဘယ္သူမွမရွိဘူး ကေလးရ ။ ကိုယ္ အစည္းအေဝးလုပ္ေနတုန္း ကေလးက အျပင္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေစာင့္ေနရမွာေနာ္ ။ ကစားေဖာ္လည္း မရွိဘူး ။ ေဟာ... ဘယ္ေလာက္ ပ်င္းစရာေကာင္းလိုက္လဲ "
ခြန္းစစ္နိုင္ ေခ်ာ့ေမာ့ကာ နားခ်သည္ ။ သို႔ေသာ္ မရ ။ ဂ်စ္ကန္ကန္နိုင္ေသာ အေကာင္ေပါက္က ဆူပုပ္ေနကာ ဆြဲထားသည္ကိုလည္း မလႊတ္ေပးေခ် ။ ခြန္းစစ္နိုင္တစ္ေယာက္ ရယ္ရခက္ ငိုရခက္ႏွင့္ပင္ ေခါင္းကုပ္ေနရသည္ ။
" ပ်င္းပါဘူး ။ လူႀကီးရွိေနတာဘဲကို ။ သားက လူႀကီးမ်က္ႏွာျမင္ေနရရင္ကို ထမင္းေမ့ဟင္းေမ့ အကုန္ေမ့ၿပီး အလိုလိုေပ်ာ္ေနတာကို ။ ဟင့္...လူႀကီးက သိလည္းသိဘူး ။ လူႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...အီး....ဟီး....လူႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္ကို အေလးမထားဘူး....."
ေျပာေနရင္းမွ ခ်ဳံးပြဲခ်ကာ ေအာ္ငိုပါေတာ့သည္ ။ ေဘးလူၾကားလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ကဘဲ မ်က္ကြယ္ျပဳနိုင္သူ...ႏွိပ္စက္နိုင္သူေပါ့ ။ တယ္လည္း တတ္နိုင္လြန္းတဲ့ ေကာင္ေလးပါပင္ ။ သူ႕မွာ မ်က္စိေရွ႕က မနိုင္စိန္ေလးကို ျမတ္နိုးစိတ္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။ဒီအခိုက္အတန့္ေလးကို သူႏွစ္သက္ပါသည္ ။ ငယ္ေလးႏွင့္ အခုလို ေပ်ာ္႐ႊင္ရတဲ့ သာမန္ဘဝေလးကိုဘဲ သူပိုင္ဆိုင္ခ်င္ခဲ့တာ ။ သူ႕လိုအင္ေတြ အမွန္တကယ္ ျပည့္ဝခဲ့ေလၿပီလား.......
ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေအာ္ငိုေနေသာ ခ်စ္ရသူကို မနိုင္သည့္အဆုံး ကုမၸဏီသို႔ ေခၚလာခဲ့ရသည္ ။ ကုမၸဏီေရာက္လို႔ လိမၼာသြားသည္ေတာ့ မထင္ေလႏွင့္ ။ အစည္းအေဝးခန္းေတာင္မေရွာင္ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္သ္ို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ေလေတာ့သည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚဝတ္ ကုတ္အနားစက သူ႕အပိုင္ ။ ကုတ္အနားစကို ကိုင္ၿပီး မေညာင္းနိုင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကို တစ္ဖဝါးမခြာ ေလွ်ာက္လိုက္ေနသည္ ။ အိမ္သာေတာင္ မျဖစ္လို႔ အခန္းထဲ မဝင္တာတဲ့ ။ သို႔ေသာ္ အခန္းျပင္မွာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ကာ ေစာင့္တာပင္......
•••••••••••••••••••
ကြၽန္ေတာ္ အရင္စစ္ခင္းတဲ့ပြဲ......
ေအာင္လံကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ ရယူသင့္တယ္ ။ လင္းသူခန့္တစ္ေယာက္ ေဆး႐ုံမွျပန္လာသည့္ေန႕ကတည္းက ခြန္းစစ္နိုင္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္အလက္မွန္သမွ်ကို စုေဆာင္းခဲ့သည္ ။ မိသားစုႀကီးျဖစ္သည့္အျပင္ လွ်ို႔လည္းလွ်ို႔ဝွက္သည့္အတြက္ အေတာ္ပင္ စုံစမ္းလ္ုက္ရသည္ ။ စုံစမ္းရင္းျဖင့္ ခြန္းစစ္နိုင္၏ဘဝအေၾကာင္းကို လင္းသူခန့္ ပိုမိုသိလာသည္ ။ သူထင္ခဲ့သည္က ခြန္းစစ္နိုင္ကို အစစအရာရာ ျပည့္စုံသည့္သူဟူ၍..... သို႔ေသာ္ ခြန္းစစ္နိုင္၏အျဖစ္က ေလပူေဖာင္းတစ္လုံးလို အျပင္ကၾကည့္လွ်င္ ျပည့္ဝသည္ထင္ရေပမယ့္ တကယ့္တကယ္ေတာ့ ဘာမွမရွိ ။ လက္ဆုပ္လက္က္ိုင္ပင္ ျပ၍မရနိုင္သည့္ ေလသက္သက္သာ......
ငယ္စဥ္ကတည္းက မိခင္ကပစ္သြားသျဖင့္ ဖခင္ႏွင့္ေနခဲ့ရသည္ ။ မိသားစုေႏြးေထြးမႈ ၊ မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ရင္းႏွီးမႈ ၊ ခ်စ္ျခင္းတရားေတြအားလုံးက သူႏွင့္မသက္ဆိုင္သည့္အရာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္ ။ ခြန္းစစ္နိုင္ႏွင့္ယွဥ္လွ်င္ သူ႕ဘဝက အပုံႀကီးသာေနသည္ဟု ထင္မိသည္ ။ ခြန္းစစ္နိုင္ ငယ္ေလးကို ပိုင္ဆိုင္ရသည့္အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးလွ်င္ေတာ့ ညီတူညီမွ်ျဖစ္သြားသည္ ထင္သည္ ။
အခ်က္အလက္မ်ားကို စုေဆာင္းရင္းျဖင့္ သူလိုခ်င္သည့္အခ်က္အလက္မ်ား ပါလာသည္ ။ အေရးႀကီးဆုံးက ငယ္ေလးအေဖနဲ႕ဆရာ ဆုံးရျခင္းက ခြန္းစစ္နိုင္ပေယာဂ မကင္းျခင္းပင္ ။ ဒုစရိုက္ေမွာင္ခိုမ်ားလည္း ရွိေသးသည္ ။ ေငြနဲ႕ဖုံးနိုင္တာရယ္ ၊။ပိရိေသခ်ာလြန္းတာရယ္ေၾကာင့္ အျပစ္မေပၚတဲ့ လူသတ္မႈတစ္ခ်ိဳ႕ ။ လင္းသူခန့္ သူ႕အသက္ကိုရင္းၿပီး ေရဆုံးေျမဆုံး ရွာေဖြခဲ့လို႔သာ ဤအခ်က္အလက္မ်ားကို ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။ သူ႕အေတြးထဲမွာ ဒါေတြကို ငယ္ေလးသိခဲ့ရင္ ခြန္းစစ္နိုင္အနား ကပ္စရာလုံးဝ အေၾကာင္းရွိေတာ့မည္ မဟုတ္ ။ ထိုအခ်က္ကိုသာ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး သူ႕အသက္ကိုစြန့္ကာ စုံစမ္းခဲ့သည္ ။
သူ ၾကားခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ခ်စ္ျခင္းတရားက ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မဟုတ္ဘူး ။ တန္ဖိုးထားျခင္း တဲ့ ။ အာ့တာေတြကို သူ စိတ္မဝင္စားပါ ။ ဇြန္ၿဖိဳးဆိုေသာ လူသားကို သူတန္ဖိုးထားသလို ပိုင္လည္းပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္ ။ သူ႕ရဲ႕ခံစားခ်က္က ညံ့ဖ်င္းတယ္... အခ်စ္လို႔ ဆိုဖြယ္မရွိဘူးဟု စြပ္စြဲၿပီး အတၱလို႔ ဝိုင္းေခါင္းစဥ္တပ္ၾကမလား.... ဇြန္ၿဖိဳးဆိုေသာ လူသားက သူ႕အတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာအရာ ။ ျမတ္နိုးလြန္းေသာေၾကာင့္ တယုတယ ျပဳစုထားခ်င္သည္ ။ တစ္ပါးသူ လွမ္းခူးမည့္အေရးမွာေတာ့ သူလည္း လက္မေႏွးနိုင္ ။ ရယူပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္ ။ ရယူပိုင္ဆိုင္နိုင္ဖို႔လည္း ႀကိဳးစားမည္ ။ တစ္ပါးသူကိုေတာ့ လြယ္လြယ္မေပးနိုင္ ။ ဒါက သူ႕ရဲ႕အတၱဆိုလည္း သူလက္ခံလိုက္ပါမည္ ။ သူ႕အတြက္က ထိုလူသားကို ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔သည္ အရာအားလုံးထက္ အေရးႀကီးဆုံးအရာအျဖစ္ ျဖစ္တည္ေနသည္ ။
•••••••••••••••••••
ေဆး႐ုံမွဆင္းလာကတည္းက ဇြန္ၿဖိဳးတစ္ေယာက္ ခြန္းစစ္နိုင္အခန္းမွာပင္ အၿမဲအိပ္ေတာ့သည္ ။ ခြန္းစစ္နိုင္ကို ျမင္နိုင္ေသာအကြာအေဝးအတြင္းမွ ထြက္မသြားေစခ်င္ဘူး ဟူသည့္ ဇြန္ၿဖိဳး၏ဆႏၵေၾကာင့္ အၿမဲ တပူးပူးတတြဲတြဲ ျဖစ္ေနရသည္ ။ ၿငိဳျငင္လား စိတ္ရႈပ္လားဟု ေမးလွ်င္ေတာ့ သူေခါင္းရမ္းရလိမ့္မည္ ။ ဒီအခ်ိန္ေလးေတြ စကၠန့္ခ်င္းတိုင္းက သူ႕အတြက္ ျမတ္နိုးဖြယ္ အမွတ္တရမ်ားသာ......
တ႐ုတ္ကို ျပန္သြားတာ တစ္လပင္ မၾကာေသး ။ ဘာကိစၥ ရွိ၍မသိ ။ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာေနၿပီ ။ အေရးႀကီးကိစၥရွိ၍ ေတြ႕ခ်င္ပါသည္ ။ ေလဆိပ္လာႀကိဳလွည့္ပါ ဆိုေသာေၾကာင့္ သူသြားေတြ႕ရေပအုံးမည္ ။ ၿဖိဳးေလးကိုေတာ့ ေခၚသြား၍မရ ။ ေခၚသြား၍ ျပသာနာျဖစ္မည္ထက္ ၊ သူ႕နာက်င္ဖြယ္အတိတ္ေတြ ျပန္နိုးထလာမည္ထက္ ၊ ၿဖိဳးေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားမည္ကို သူ ေသေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရပါသည္ ။
မနက္ခင္းေနေရာင္ျခည္ ဝင္လာမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျပတင္းတံခါးပင္ မဖြင့္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာမွ တိတ္တိတ္ေလး ထလာလိုက္သည္ ။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ေျခသံလုံေအာင္ ဖြနင္းၿပီး ဝင္ရသည္ ။ ၿဖိဳးေလးနိုးလာၿပီ ဂ်ီက်လွ်င္ သူရွင္းမရ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ ။ ထိုစဥ္.....
" လူႀကီးက အေစာႀကီး နိုးတာကို ။ သားက် မႏွိုးဘူး "
အိပ္မႈန္စုပ္ဖြားျဖင့္ ေခါင္းကုပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ လိုက္ဝင္လာသည္ ။ စကားသာေျပာေနသည္ မ်က္လုံးမ်ားကေတာ့ မဖြင့္ေသး ။ အင္း မလုပ္ ၊ အဲ မလုပ္ျဖင့္ ခြန္းစစ္နိုင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေၾကာင္အမ္းသြားသည္ ။ စဥ္းစားထားသည္မ်ား လြဲသြားေတာ့မည္ကို ႀကိဳတင္ရိပ္မိကာ အက်ပ္ရိုက္သြားသည္ ။ ေခါင္းပူေနခ်ိန္ ၿဖိဳးေလးဆီမွ အသံေသးေသးေလးက ခ်ိဳသာစြာ ထြက္ေပၚလာသည္ ။
" ဒီေန႕ လူႀကီးနဲ႕ကုမၸဏီ လိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္ ။ သား အိမ္မွာတင္ ကာတြန္းကား ၾကည့္ေတာ့မယ္ ။ ပ်င္းတယ္ ။ အျပင္ထြက္ခ်င္ဘူး "
ခြန္းစစ္နိုင္ တိတ္တခိုး ေပ်ာ္႐ႊင္သြားရသည္ ။ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာကိစၥ မဟုတ္ေပမယ့္... ဘာေၾကာင့္ သေဘာေကာင္းေနသလဲဆိုတာ ေတြးသင့္မွန္းသိေပမယ့္ ေတြးဖို႔ကို လစ္လ်ဴရႈလိုက္သည္ ။ ၿဖိဳးေလး၏ ဆံပင္စုပ္ဖြားေလးကို လက္ျဖင့္ထပ္ဖြလိုက္ကာ နဖူးကို ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္သည္ ။ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးကို ငုံ႕မိုးၾကည့္ေတာ့ ဟာ...ဟြားသန္းေနေလရဲ႕ ။ ဒီမွာ....ဒီေကာင္ႀကီးကေတာ့ အားရပါးရ sweet ျပေနတာကို....
" ကိုယ္ ေစာေစာျပန္ခဲ့မယ္ ။ ကေလးႀကိဳက္တဲ့မုန့္ေတြေကာ အ႐ုပ္ေတြေကာ အျပန္က် အမ်ားႀကီး ဝယ္ခဲ့မယ္ေနာ္ "
ေခါင္းကိုသာ ေလးပင္စြာ ၿငိမ့္ျပသည္ ။ စကားသံေတာ့ တစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာ ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေန၍ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ ေလဆိပ္ခ်ိန္ ေနာက္က်မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ဇြန္ၿဖိဳးေခါင္းကို ဖြဖြေလးပုပ္ကာ ထလာလိုက္သည္ ။ ကားနားေရာက္တဲ့အထိ အိမ္ေထာင္ရွင္ေလးတစ္ေယာက္လ္ို လိုက္ပို႔ေပးသည္ ။ ျမတ္နိုးျခင္းထက္ပိုေသာ ျမတ္နိုးျခင္းျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဤလူသားကို ျမတ္နိုးမိသည္ ။ ခဏတာ ခြဲခြာရမည္ကိုပင္ စိုးထိတ္လာေသာေၾကာင့္ ခ်စ္သူ၏ပါးမို႔မို႔ေလးအား ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ တံဆိပ္ႏွိပ္ခဲ့သည္ ။ တျဖည္းျဖည္း ေဝးကြာသြားကာ က်န္ရစ္ေနခဲ့ေသာ ပုံရိပ္ေလးအား ေနာက္ၾကည့္မွန္မွတစ္ဆင့္ ျမင္ေနရသည္ ။ ေဝးကြာျခင္းဆိုသည္ကို တဒဂၤေတာင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာေၾကာင့္ လီဗာကို ဖိနင္းကာ အရွိန္ကုန္ျမႇင့္ ေမာင္းလိုက္သည္ ။
နံနက္ခင္းေရာင္ျခည္သည္ အက်ည္းတန္ဆန္လြန္းလွပါသည္ ။ စူးရဲရဲေနေရာင္ေအာက္တြင္ မ်က္ဝန္း၌ ေရစက္မ်ားက ခိုသီးလ်က္ ။ အေဖာ္မပါေသာလမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လွမ္းရသည့္အတြက္ ေျခလွမ္းမ်ားက ျဖည္းညင္းစြာ ။ ဤလမ္းမထက္ ကြၽန္ုပ္၏ေျခရာမ်ား မက်န္ခဲ့ေစလိုပါ ။ သူ၏ဘဝအတြင္းမွ ကြၽန္ုပ္၏ျဖစ္တည္မႈကို အရွင္းတိုင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစလိုပါသည္ ။ ခ်စ္ရသူ မည္သို႔တုန့္ျပန္မည္ကို အတပ္သိေနပါေသာ္လည္း သူ ဒီလမ္းကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့မိပါသည္ ။ ၾကည့္ေနရင္းမွ ပက္ဝန္းက်င္သည္ ေဝဝါးလာခဲ့သည္ ။ ျမင္ကြင္းမရွင္းေတာ့ေသာေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္အျမန္ခပ္ကာ မ်က္ရည္စတို႔ကို ဖယ္ရွားပစ္လိုက္ရသည္ ။ ရွင္းလင္းလာေသာ ျမင္ကြင္းႏွင့္အတူ ကားတစ္စီးသည္ သူရွိရာသို႔ ဦးတည္လ်က္ ။ ေခၚသံတစ္စြန္းတစ္စကို ၾကားလိုက္ေသာ္လည္း ေရွာင္ခ်ိန္မရ ။ ကတၱရာလမ္းေပၚ အ႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ပစ္လဲက်သြားသည္ကိုပင္ သတိထားမိလိုက္သည္ ။ ေနာက္က်ိသြားေသာေခါင္းႏွင့္အတူ အရာအားလုံးသည္လည္း ေမွာင္အတိ ။ ယခုလို အဆုံးသတ္လိုက္တာလည္း ေကာင္းပါတယ္ ။ ခင္ဗ်ားမရွိတဲ့ေနရာမွာလည္း ကြၽန္ေတာ္ မေနခ်င္ဘူး ။
" ငယ္......"
က်ယ္ေလာင္ေသာ ေအာ္သံသည္ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္ ။ အသံပိုင္ရွင္သည္ ကြၽန္ုပ္၏ခ်စ္ရသူ မဟုတ္ခဲ့ ။ ေဝးၾကဖို႔ ရည္႐ြယ္ထားေပမယ့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားကို ရွိေနေပးေစခ်င္မိတယ္ ။ အခုခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့္အနားမွာ ခင္ဗ်ားမရွိတာကိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေနာင္တရမိတယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ေလ.... ကိုခြန္းစစ္နဲ႕ ဘယ္ေတာ့မွ မေတြ႕ဆုံနိုင္ေတာ့မယ့္ ဟိုး....အေဝးဆုံးဆီကို သြားရေတာ့မွာဗ် ။ ထပ္ေတြ႕ခ်င္လြန္းလို႔ေတာင္ ေတြ႕ခြင့္မရွိေတာ့ဘူး ။ ကိုခြန္းစစ္ကို အေဝးကေန ေငးၾကည့္နိုင္ခြင့္ေတာင္ မရွိေတာ့မယ့္ ဟိုး.....အေဝးဆုံး အရပ္ဆီကိုေပါ့...... အခုလို သြားလိုက္ရတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေတြးေနေပမယ့္ အျခားတစ္ဖက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ စိုးထိတ္စြာ အရမ္းေၾကာက္ေနမိတယ္ ။ ကိုခြန္းစစ္ရဲ႕ အရ္ိပ္ေလးေတာင္ ျဖစ္ခြင့္မရွိေတာ့မယ့္ ဟိုး....အေဝးဆုံးအရပ္ဆီကို သြားရေတာ့မွာမို႔......
အားယူကာ မ်က္လုံးမ်ားဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း အေမွာင္ထုႀကီးကသာ ထပ္ခါတလဲလဲ ျပန္လည္ ႀကီးစိုးသြားသည္ ။ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးသည္ နာက်င္ကာ ကိုက္ခဲေနသည္ ။ ေခါင္းတစ္ခုလုံးက မူးေဝကာ ထုံထိုင္းလို႔ ။ ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းနာက်င္ေနတယ္ လို႔ ကိုခြန္းစစ္ရင္ခြင္ထဲ ေျပးဝင္ၿပီး ေအာ္ငိုပစ္လိုက္ခ်င္တာဗ်ာ...... ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေဘးမွာ အခုခ်ိန္ ကိုခြန္းစစ္မ်ားရွိရင္ နာက်င္မႈတစ္ဝက္ေလာက္ေတာ့ သက္သာသြားမွာ ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္း ထြက္သြားနိုင္မယ္ ထင္တယ္ ။
နာက်င္ေနေသာခႏၶာကိုယ္သည္ တျဖည္းျဖည္း ပို၍ထုံက်င္လာကာ ကိုယ့္ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ မဟုတ္ေတာ့သလိုပင္ သတိကင္းသြားသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ မရွိေတာ့တာသိရင္ ကိုခြန္းစစ္ ငိုမ်ားငိုေနမလားဟင္ ။ မေဖ်ာက္ဖ်က္ရေသးတဲ့ အမွတ္တရေတြကို ျပန္ေတြးၿပီးမ်ား လြမ္းေနမွာလား..... ဟင့္အင္း....မငိုပါနဲ႕ ။ မလြမ္းပါနဲ႕ ။ ကိုခြန္းစစ္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေတြေကာ ကိုခြန္းစစ္ ခံစားရတာေတြေကာ ကြၽန္ေတာ္ မျမင္ခ်င္ဘူး ။ ဟက္...ျမင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ေပါ့ ။ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလာခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ေလးကို သတိရေပး႐ုံနဲ႕တင္ ေက်နပ္တယ္ ။
နီးစပ္ျခင္းထက္ ခြဲခြာျခင္းက
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္
ပို သင့္ေတာ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕......
”တစ္ခ်ိန္က ”ဆိုတဲ့ အတိတ္ႏြံထဲမွာဘဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိတ္ေလွာင္ထားေပးပါ ။
••••••••••••••••••••••••