Ένας μήνας μετά
Η Αμαράντα ξέπνοη από το πηγαινέλα της σκάλας για ακόμη μια φορά πηγαίνει στο γραφείο του αφέντη της. Αυτή την φορά αποκαμωμένη απο τα γινάτια των αφεντικών της ξεχνά να χτυπήσει την πόρτα και μπαίνει μέσα διακόπτοντας την ομιλία του ηλικιωμένου επισκέπτη. Είναι ο Μανού. Έχει ένα γιο τον Ριζ. Τον ξέρει εκείνον καλά. Δυο εβδομάδες τώρα που μετακόμισαν στο νησί, σε αυτό το αποικιακό σπίτι με θέα το μπλε ηφαίστειο, έρχεται καθημερινά να επισκεφτεί την κυρία της και τον μικρό Ματίας.
"Δεν έρχεται αφέντη" η φωνή της λαχανιασμένη, καθώς την διαδρομή την έχει ήδη τελεσει αρκετές φορές μηνύοντας τα παραγγέλματα των αφεντικών της.
Ο Άιντεν κοίταξε πέρα απο το παράθυρο του γραφείου αδιάφορα και έπειτα αναζήτησε με το ίδιο απλανές βλέμμα μέσα στο πρώτο συρτάρι του γραφείου τα πουρα του.
"Αμαράντα της είπες πως είμαι κι εγώ εδώ? της είπες πως θα φάμε όλοι μαζί?" είπε με έκπληξη ο Μανού που αν και ήξερε απο τον γιο του πως το ζευγάρι δεν μιλιοταν όσο καιρό ήταν στο νησί, παρόλαυτα πίστευε πως για χάρη των τύπων η Άννα θα κατέβαινε για φαγητό.
"Της το είπα κύριε αλλά λέει πως θα γευματίσει στο δωμάτιο της. Με τον γιο σας . Με χρειάζεστε κάτι άλλο?" είπε η Αμαράντα με έκδηλη την δυσαρέσκεια στο πρόσωπο της. Δεν ήθελε να ξανατρέξει στο δωμάτιο της κυρίας της επιμένοντας και πάλι να κατέβει για φαγητό. Δεν καταλαβαίνει αυτό το ζευγάρι. Έχει δει στα βλέμματα τους κάτι που την γυρνά στα παλιά χρόνια, όταν κι εκείνη κοιτούσε τον άντρα της έτσι. Το ξέρει αυτό το βλέμμα. Έχουν έρωτα ο ένας για τον άλλον αλλά είναι και οι δυο εγωιστές και κάθε βράδυ τους βλέπει να κοιμούνται χώρια. Σπάνια μιλάνε.
Ή για να ακριβολογεί, σπάνια η κυρία της μιλά στον αφέντη.
Εκείνον τον βλέπει ξανά και ξανά να κάνει προσπάθειες να πλησιάσει την κυρία της. Δε καταλαβαίνει τι μπορεί να έκανε εκείνος για να έχει τόσο θυμό η κυρία της για εκείνον. Φαίνεται σοβαρός και μετρημένος άντρας. Ασχολείται με τον μικρό γιο του, όσο κανέναν άλλον άντρα δεν έχει δει ποτέ να κάνει στην ζωή της. Κι επίσης είναι άντρας απο εκείνους που δύσκολα μια γυναίκα μπορεί να αποδιώξει απο κοντά της. Όμορφος . Δυνατός. Και παρόλο που η κυρία της δεν τον βάζει στην κάμαρα της , εκείνος δεν πλησιάζει σε άλλη γυναικά όπως είθισται όταν ένας άντρας δεν βρίσκει την ηδονή στην γυναίκα του.
Μέρες πριν όταν είχαν έρθει σε αυτό το σπίτι, μια μέρα που ακόμη τίναζε και ξεσκονιζε το σπίτι απο την κίτρινη σκόνη που κάλυψε τα πάντα, τον είχε ακούσει να μιλά σε μια γυναίκα. Δεν ήταν πως κρυφάκουσε. Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που απλά δεν μπορούσε να αποστρεψει τα αφτιά της, και απο ντροπή δεν μιλησε για να πει πως τους άκουγε. Αλλά είχε ακούσει καθαρά τον αφέντη της να απαρνείται τον έρωτα που του πρόσφερε μια γυναίκα με το όνομα Ρεμέδιος. Ο αφέντης ήταν ευγενικός μαζί της αλλά με λίγα λόγια της εξήγησε πως οτι είχαν μεταξύ τους άνηκε στο παρελθόν. Άκουσε ακόμη την γυναίκα να κλαίει και έπειτα να θυμώνει αλλά ο αφέντης με ήρεμο ύφος την είχε αποχαιρετήσει , διαβεβαιώνοντας την πως θα εχει πάντα δουλειά απο εκείνον αλλά να μην ξαναέρθει στο σπίτι .
Ο αφέντης αγαπά την κυρία. Φαίνεται ακόμη και απο τον τρόπο που εκείνος την κοιτάζει ακομη και αν η κυρία της κοιτά επίμονα οτιδήποτε άλλο εκτός απο εκείνον.
Ίσως ..ίσως αν αποφάσιζαν να ευλογήσουν την ένωση των κορμιών τους με έναν γάμο, με μια τελετή που οι θεοί ορίζουν τότε να καταλάγιαζε ο θυμός της κυρίας.
Φυσικά τίποτα απο αυτά που σκέφτεται δεν έχει πει στην κυρία της. Η δουλειά της στο σπίτι είναι άλλη.
"Καλώς Αμαράντα , θα κατέβουμε σε λίγο για φαγητό"
Σκούπισε με την ανάστροφη του χεριού της τον ιδρώτα του προσώπου της και ξεςφύσηξε.
"Ναι αφέντη"
Ο Μανού κοιτάξε με μισοέκπληκτο ύφος τον Άιντεν.
Εκείνος του πρόσφερε πουρο με μια αβρή κίνηση και ο Μανού το αποστράφηκε. Σηκώθηκε σαν ελατήριο απο την θέση του.
"Και τώρα έτσι θα ζείτε? χωρίς να μιλάτε?"
Ο Άιντεν όμως δεν απάντησε.
Εκείνη μια μέρα μάζεψε τις βαλίτσες της και ανακοίνωσε μέσω της Αμαράντας πως θα επιστρέψει στο νησί. Η ευτυχία , η σχεδόν μεθυσμένη ευτυχία που ένιωσε όταν άκουσε τα λόγια εκείνα, γρήγορα συνοδεύτηκαν απο μια απογοήτευση. Η Άννα είχε επιστρεψει με το ίδιο πλοιο μαζί του αλλά ουτε την φωνή της του χάριζε ούτε την ματιά της. Τι μπορούσε να της πει? μήπως δεν είχε δίκιο? ήταν κάθαρμα και δεν είχε φερθεί σωστά. Μα ακόμη κι ετσι , ένιωθε μια κρυφή χαρά που είχε την Άννα κάτω απο την ίδια στέγη, που τα βράδια φανταζόταν την καρδιά της να χτυπά λίγα μέτρα πιο εκεί απο την κάμαρα του. Που τα απογέυματα σαν ανακωχή βρισκοντουσαν στην αυλή και τον άφηνε να περνά χρόνο μαζί τους. Ήταν φορές που πηγαίναν όλοι για περπάτημα ως κάτω στην λίμνη και ο Άιντεν πετούσε βότσαλα με τον Ματίας στην επιφάνεια της λίμνης. Και η Άννα δίπλα τους. Ακόμη και θυμωμένη. Ακόμη κι έτσι.
Ντρεπόταν να ζητήσει συγνώμη. Όχι πως δεν το είχε δοκιμάσει. Μα η συγνώμη έστεκε καθε φορά πολύ μικρή μπροστα σε οτι της είχε κάνει. Κι ετσι έσκυβε το κεφάλι του πλέον κάθε φορά στο θυμωμένο βλέμμα της.
"Οι γυναίκες είναι περίεργα πλάσματα Άιντεν. Ζω με μια εδώ και χρόνια και δεν την έχω καταλάβει ακόμη. Μπορεί να είναι θυμωμένη, κι αν θέλεις την γνώμη μου και πολύ καλά κάνει , δεν ήσουν εντάξει απέναντι της , αλλά κι εσύ παιδί μου βρες τον τρόπο να την πλησιάσεις. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος. Πρώτον θα μπορούσες για αρχή να την ζητήσεις σε γάμο. Το νησί αναρωτιέται για εσας. Και καλά..άσε το νησί..εσείς ..σας αξίζει η ευτυχία. Της ζήτησες συγνώμη? της είπες πως την αγαπάς ?"
Το βλέμμα του Άιντεν έπεσε αυστηρό πάνω του.
"Νόμιζα οτι ήρθες για να μιλήσουμε για το ορυχείο Μανού. Νουθεσίες για τα προσωπικά μου δεν χρειάζομαι" είπε και έσβησε την καύτρα του πούρου του νευρικά.
"Ο πατέρας σου αν ζούσε θα σου έλεγε-"
"Μανού" η φωνή του Αιντεν ανέβηκε σε ένταση. Κι έπειτα ξεφύσηξε παραιτημένος.
"Την αγαπώ. Της το είπα. Μα δεν θέλει να με βλεπει μπροστά της. Τι θέλεις να ακούσεις?"
"μα ήρθε πίσω στο νησί. Γιατί να το κάνει αν δεν σε αγαπάει και αυτή?"
"Για τον Ματίας. Θέλει να τον μεγαλώσουμε ως γονείς. Είναι καλή μάνα. Ξέρω πως θυσιαζεται για εκείνον"
Ο Μανού χαμογέλασε σαν να κοιτούσε ένα μικρό παιδί που παλευε να αδειάσει το νερό της λίμνης με ένα μικρό κουβαδάκι.
"Είσαι παιδί Άιντεν ακόμη"
Ο Αιντεν τον κοιταξε σοβαρός. Κατα βάθος ήθελε μια συμβουλή. Δεν ήξερε πια τι αλλο να κάνει.
"Θα βρεις τον τρόπο. " του είπε τέλος ο Μανού .
.........................
"Ριζ ακούει ο Ματίας σταμάτα!"
Η Άννα του φώναξε και ο μικρός ανασήκωσε το κεφάλι του τρομαγμένος.
"Εσύ τον τρομάζεις όχι τα λόγια μου Άννα. Ειλικρινά δεν μπορώ να σε καταλάβω"
"Να καταλάβεις τι? να τα ξαναπω Ρίζ?"
Ο Ρίζ κοίταξε στωικά το ταβάνι. Τα είχαν πει τόσες φορες , την είχε τόσες φορές ακούσει να καταλογίζει στον Άιντεν όλα όσα είχε κάνει που ακόμη και εκείνος ο πρώτος θυμός που είχε νιώσει ο ίδιος οταν άκουσε τα ψέμματα του Άιντεν είχε πια ξεθυμάνει.
"Μου είπε ψέμματα οτι δεν είμαστε αδέρφια, πλάγιασε μαζί μου ενώ ηξερε" του είπε ψιθυριστά καθώς κοιτούσε τον Ματίας, γύρισε το βλέμμα της πάλι στον Ριζ" κι έπειτα όταν έμαθε την αλήθεια αντί να τρέξει να με βρει, αντι να μου πει αυτό που με στοιχειωνε και με καταδίωκε ως ύβρις αυτός επέλεξε να οργανώσει απαγωγή για να μου παρει τον Ματίας. Και όχι μόνο αυτό αλλά-"
Ο Ριζ ξεφύσηξε κουρασμένα και συνέχισε στο ίδιο τόνο" αλλά επίσης όταν πήγες στην Τζακάρτα δεν σου είπε ακόμη και τότε την αλήθεια"
"Ναι!" η Άννα αναφώνησε σαν να της έδινε κάποιο δίκιο ο φίλος της.
Ο Ριζ έπεσε στο κρεβάτι κουρασμένα κάνοντας τον Ματίας να χοροπηδήσει ελαφρά στην θέση του. Πήρε το χέρακι του και το κοιταξε κι έπειτα το φίλησε κάνοντας τον Ματίας να χαμογελασει.
Κι έπειτα κοιταξε την Άννα.
"Αλλα σου ζήτησε συγνώμη πολλές φορές"
"Δεν έπρεπε? δεν όφειλε?"
"ναι και εσύ απο τότε δεν του μιλας αλλά αποφάσισες να μείνεις μαζί του. Και τώρα τι ?"
"Τώρα θα μένουμε μαζί" είπε η Άννα ανασηκώνοντας τους ώμους.
Ο Ριζ την κοιταξε πονηρά και η Άννα συνοφρυώθηκε
"Μην το πεις Ριζ!"
"Εγώ να μην το πω φίλη μου αλλά κάτι μου λέει πως τα βραδια μονο αυτό σκέφτεσαι και πως ο θυμός σου γίνεται χιλιάδες θρύψαλλα, σαν σκόνη, και κρατιέσαι να μην φυσήξεις την σκόνη να διαλυθεί και να τρέξεις στην κάμαρα του-"
"Σταμάτα. Δεν μου ζήτησε εξάλλου κάτι τετοιο. Μονο συγνώμη ξερει να ζητά"
Ο Ριζ γέλασε.
"Είμαι σίγουρος πως και τα μεσημερια ο θυμός σου διαλύεται όταν τον βλέπεις..και τα πρωινα" συνεχισε να γελά και η Άννα τον χτύπησε στο πόδι ελαφρα
"Μην λες τετοια"
Ο Ριζ όμως δεν σταμάτησε να γελά. Η Άννα είχε κοκκινήσει, αποδειξη πως ο Ριζ είχε δίκιο.
"Νομίζω πως μια κλωστή εγωισμού σε κρατά μακριά απο την αγκαλια του και απο το να -"
"ΡΙΖ ΑΚΟΥΕΙ Ο ΜΑΤΙΑΣ"
τον επέπληξε καθώς ο Ριζ δεν σταματούσε να γελά.
"Θα βρειτε τον τρόπο να ανταμώσετε. Τον έχεις συγχωρέσει Άννα μέσα σου"
Εκείνη έσκυψε το κεφάλι .
"Δεν..δεν μου ζήτησε όμως.."
"Τι?"είπε ο Ριζ ανασηκώνοντας το κορμί του απο το κρεβάτι.
"Συγνώμη? πολλές φορές"
Η Άννα κουνησε το κεφάλι αρνητικά.
"Όχι αυτό..ξερεις..δεν με πλησίασε ως άντρας " είπε διστακτικά κάνοντας τον Ριζ να γελάσει δυνατά.
"Τον έχεις παθάνει στις φωνές και στον εγωισμό, λες να του περνα απο το μυαλό πως θέλεις έρωτα?αυτός νομίζει οτι τον μισείς"
"ΡΙΖ" είπε νευρικά και κλεινοντας τα αφτιά του Ματίας .
Αλλά σύντομα γύρισε και τον κοιταξε διστακτικά.
"Λες να νομίζει οτι τον μισώ?"
..................................................
Το ίδιο βράδυ το σπίτι δεν έλεγε να παραδοθεί στην ησυχία. Ο Ματίας είχε ανήσυχο ύπνο ξυπνώντας με κλάμματα ξανά και ξανά. Η Άννα τον έβαζε στο στήθος της μα ακόμη και αυτό απαρνιόνταν κάνοντας την να γυροφέρνει μέσα στο δωμάτιο ξάγρυπνη και αγχωμένη.
"Άννα"
Ακούστηκε ένας απαλός χτύπος στην πόρτα και έπειτα η μορφή του Άιντεν
"Τον ακούω να κλαίει" της είπε κατευθείαν απολογούμενος που βρήκε το θάρρος να μπει στην κάμαρα της, ένα δωμάτιο που δεν έμπαινε ποτέ .
"Πέρασε" είπε χωρίς σκέψη η Άννα καθώς κουνούσε απαλά στο κόρφο της τον Ματίας. Έδειχνε να θέλει να κοιμηθεί αλλά και πάλι το πρόσωπο του σε μια στιγμη κοκκίνιζε και έκλαιγε απο την αρχή κάνοντας την Άννα να αγχώνεται στην ιδέα πως κάτι δεν κάνει κάλα.
"Φέρτον σε εμένα" της είπε απαλά καθώς άνοιξε την αγκαλιά του προς τον Ματίας.
Εκείνη κουρασμένη του τον έδωσε
"Δεν ξέρω τι του φταίει Άιντεν , δεν ξέρω τι κάνω λάθος. Δεν λέει α κοιμηθεί. Ίσως να πονάει. Ίσως να μην εχω γάλα και να πεινάει"
Ο Άιντεν έφερε τον Ματιας πάνω στο στερνό του και τον κοιτάξε στα μάτια" γιατί ταλαιπωρεις την μαμά σου? μια την έχουμε , μην την κουραζεις, κοιμήσου "
Η Άννα χαμογέλασε στο ημίφως αλλά σύντομα σοβάρεψε.
"Μήπως να φωνάξουμε γιατρό?"
"Πήρα ήδη τηλέφωνο . Τώρα το έκλεισα. "
"Αλήθεια?" είπε η Άννα ανακουφισμένη
"Ναι. Λέει οτι είναι φυσιολογικό στους μήνες που είναι να τον ενοχλούν τα δόντια του. Δεν είναι κάτι"
"Λες να βγαζει δόντια?" είπε η Άννα κοιτώντας σοβαρά τον Άιντεν που κουνούσε τον Ματίας πάνω του
"Ναι Άννα. Μην ανυσυχείς. Αυτό είναι"
Έκατσαν έτσι στο σκοτάδι καθώς η Άννα περιεργαζόταν τον Άιντεν με το μωρό. Ήταν ένας υπέροχος πατέρας. Πάντα ήξερε τι να πει και πάντα την έκανε να ηρεμεί. Πόσο δύσκολο της ήταν οταν ήταν μόνη στην Αμερική! και τώρα πόσο ήρεμα ένιωθε που ήξερε οτι ο Άιντεν ήταν δίπλα της. Ήθελε να του πει ευχαριστώ ξαφνικά αλλά δίστασε.
Ο εγωισμός οτι της είχε πει ψέμματα ήταν ακόμη εκεί αν και..
"Κοιμήθηκε " της είπε ο Άιντεν και τον πήγε στο κρεβάτι . Τον άφησε απαλά και έστρεψε το βλέμμα στην Άννα. Την πλησίασε κι αλλο εκμηδενίζοντας την απόσταση των κορμιών τους. Έσκυψε έπειτα κοντα στο αφτί της και η Άννα ρίγησε στην καυτή ανάσα του Άιντεν. Ήταν ημίγυμνος και απο κάτω φορούσε ένα λινο άσπρο παντελόνι. Το στερνο του ανοιχτό και μυώδη ελαφρώς έσκυψε ακουμπώντας την νυχτικιά της.
Η ανάσα της βγήκε ακανόνιστη και τα μάγουλα της φλογίστηκαν απο την μνήμη των κορμιών τους να παλεύουν να γίνουν ένα με κάθε τρόπο που ή φύση έδωσε στον 'άνθρωπο.
"Θα αφήσεις την πόρτα ανοιχτή Άννα? Θέλω να ακούω τον Ματίας αν ξυπνήσει πάλι. Ίσως να προλάβω και να τον σηκώσω στην αγκαλιά μου πριν σε ξυπνήσει. Σου χρειάζεται ύπνος. Κάνεις πολλά για εκείνον" της είπε σιγανά στο αφτί της κάνοντας την Άννα νμα κλείσει τα μάτια της παραδομένη στην χροιά της φωνής του. Ο Άιντεν κοιταξε την Άννα εκστασιασμένος. Ήταν τόσο όμορφη.
"Είσαι υπέροχη.." της είπε και αμέσως συμπλήρωσε " υπέροχη μητέρα"
"Ναι.." μουρμούρισε η Άννα αποσυντονισμένη " κι εσύ είσαι πολύ καλός πατέρας Αιντεν"
"Ευχαριστώ Άννα" της είπε κοφτά και απομακρύνθηκε αυτοματα απο δίπλα της. Διέσχισε την πόρτα της κάμαρας της Άννας αφήνοντας την ανοιχτή και πήγε ακριβώς απέναντι στην δική του κάμαρα. Άνοιξε την πόρτα του διάπλατα χωρίς να στρεψει το βλέμμα του ούτε για μια στιγμή προς την Άννα.
Εκείνη κοιταξε την φιγούρα του να χάνεται στο σκοτάδι. Έμεινε έτσι ακίνητη και μια σκέψη σαν να ξυπνούσε απο λήθαργο την έκανε να κάνει ένα βήμα προς την κάμαρα του Άιντεν. Κι επειτα σταμάτησε.
Θα μπορούσε αυτός..
Θα μπορούσε εκείνος να την διεκδικήσει αλλά..τον ενδιαφέρει μόνο ο Ματίας.
Άφησε μια αργή ανάσα να βγεί απο το σώμα της και έπειτα επέστρεψε στο κρεβάτι δίπλα στον Ματίας. Ξάπλωσε κοντά του κοιτώντας το νυχτερινό τοπίο του νησιού. Απαλοί μπλε καπνοί σαβάνωναν τα αστέρια του ουρανού σχηματίζοντας ένα τρούλο , λες και ο κόσμος όλος ήταν ένας ιδιόμορφος ναός και εκείνη έστεκε ικέτης απο κάτω του.
Η φύση εκείνη έκανε το σώμα της να ριγήσει χαμηλά κάνοντας την να ντραπεί για την σκέψη εκείνη. Κοιταξε τον Ματίας με συστολή. Και έπειτα κοιταξε το ταβάνι.
"Μου είπε ψέμματα τόσες φορές" μονολόγησε σαν προσευχη στο σωμα της, σαν γιατρικό στην έξαψη της αλλά το γιατρικό δεν έπιανε. Το ημίγυμνο σώμα του Άιντεν, τα μυώδη μπράτσα του, η σοβαρη ματιά του βαθιά να διαπερνά την Άννα φλόγιζε το σώμα της.
Εκείνος όμως έφυγε
Έκλεισε τα μάτια της και προσπάθησε να παραδοθεί στον ύπνο.
Μα ήταν μάταιο. Τα άστερια παρέμεναν βουλιαγμένα στους μπλε καπνούς ακίνητα καθώς η φύση επιτακτικά ζητούσε απο το σώμα της Άννας να υποταχθεί στην προαίωνια ανάγκη των ανθρώπων.
Αναδεύτηκε ξανά και ξανά στην θέση της.
Το μυαλό της ολίσθαινε σε όλα οσα είχε ζήσει μαζί του. Ο ιδρώτας κυλούσε ανάμεσα απο τα στήθη της. Ήταν αδύνατο να κοιμηθεί. Σηκώθηκε πάνω απαλά κάνοντας παρόλαυτα το κρεβάτι να τριξει χωρίς να ξυπνήσει τον Ματίας. Σηκώθηκε πάνω και διέσχισε το δωμάτιο. Έπρεπε να βρέξει το κορμί της να καταλαγιάσει τον πόθο. Να κάνει κάτι για να ηρεμήσει η αγάπη της για εκείνον.
Ίσως ένα μπάνιο..να βρέξει το κορμί της..
Ξεκίνησε να ξεκουμπώνει ένα ένα τα κουμπια της νυχτικιάς της και σε κάθε κουμπί θυμόταν τα χέρια του Άιντεν να την ξεγυμνώνουν. Κατεβασε το νυχτικό της ως την μέση της αποκαλύπτοντας τα στηθη της στο ημίφως. Και τότε μια παράξενη αίσθηση, μια επίγνωση πως κάποιος την κοιτούσε, την έκανε να σηκώσει τα μάτια της.
Ο Άιντεν έστεκε όρθιος μέσα στο σκοτάδι της κάμαρας του.
Έστεκε στην ανοιχτή πόρτα του δωματίου του με μάτια πυρσούς απο καυτή λαβα, έστεκε ακίνητος ,καθώς κοιτούσε την Άννα , ανίκανος να κρυφτεί ή να ζητήσει συγνώμη που την κοιτούσε.
Δεν έσκυψε το κεφάλι.
"Νόμισα πως ξύπνησε ο Ματίας" είπε κοφτά . Η καρδιά του όμως στο στέρνο του παλλόταν επικύνδυνα. Η Άννα ημίγυμνη στο σκοτάδι τον κοιταξε χωρίς να μιλά.
Έπειτα μηχανικά σηκωσε την νυχτικιά της και έκανε να κρύψει το στήθος της.
Ο Άιντεν πέρασε νευρικά το χέρι του μέσα απο τα σγουρά μαλλιά του και άφησε να πέσει το χέρι του κάτω καθώς οι ανάσες του έβγαιναν γρήγορες. Την ήθελε όσο τίποτα δεν είχε ποθήσει στην ζωή του. Πάλευε να συγκρατηθεί για να μην την διεκδικήσει.
Εκείνη..εκείνη δεν θέλει να είναι μαζί του..και..έπρεπε να σεβαστεί πως..
Και τότε η Άννα κοιτώντας τον στα μάτια έκανε μια ανάποδη κίνηση.
Το χέρι της που μόλις είχε ανεβάσει την νυχτικιά πάνω και κάλυψε την γύμνια της , τώρα κατέβαινε πάλι κάτω ξεγυμνώνοντας το σώμα της. Το στήθος της σφριγηλό και στητο εμφανίστηκε μπροστά του χωρίς ντροπή. Το βλέμμα της μια πρόσκληση.
"Άννα" ψιθυρισε το όνομα της σαστισμένος μονάχα για μια στιγμή και την άλλη με τρεις δρασκελιές την πλησίασε και χωρίς να χάσει την ορμή του βήματος του, την σηκώσε σαν πουπουλο , τα πόδια της άνοιξαν και τον αγκάλιασαν γύρω απο το κορμί του και εκείνος μην αντέχοντας άλλο, σαν άνθρωπος που ήταν σε όαση χωρίς νερό, έσκυψε στο στόμα της να πάρει ζωή.
Την φιλούσε όπως δεν την φίλησε ποτέ μην πιστεύοντας πως αγγίζει το κορμί της, σαν να ήταν όλα όνειρο και σε λίγο θα ξυπνούσε.
Την φιλούσε αχόρταγα και παθιασμένα. Δεν ήταν όνειρο.
Δεν ήταν όνειρο!
"Είμαι δικός σου Άννα. Δικός σου" της ψιθύρισε ξανά και ξανά καθώς ένας λυγμός ηδονής ακούστηκε απο τα μισάνοιχτα χείλη της
"Μην με αφήσεις ποτέ ξανά..ποτέ γιατί είμαι χαμένος χωρίς εσένα ..χαμένος Άννα"
"Ναι" κατάφερε να πει η Άννα ανάμεσα απο τα φιλιά που τους έκοβαν τον αέρα και τους έδιναν πίσω ζωή
την κόλλησε στο τοίχο ακουμπώντας την πλάτη της εκεί και-
"Ο Ματίας.." ψιθυρισε η Άννα και ο Άιντεν χωρίς δεύτερη σκέψη , χωρίς να την αφήσει απο την αγκαλιά του την έβγαλε έξω απο την κάμαρα της, χωρίς να την πάει όμως στην δική του που του φάνταξε πολύ μακριά γι αυτό που ήθελε όσο τίποτα
"Άννα" είπε μόνο καθώς τα φιλιά του αγρίευαν πάνω στο κορμί της, της έδειχνε πόσο την είχε αποζητήσει το σώμα του και η Άννα ένιωθε να διαλύεται απο πόθο ξανά και ξανά καθώς τα χέιλη της άγγιζαν και διεκδικούσαν το σώμα του με οποιο τρόπο μπορούσε , έτσι στα σιωπηλα σε εκείνο το διάδρομο στηριγμένοι στο άσπρο τοίχο.
Κατέβασε το λινο παντελόνι του άτσαλα και η Άννα βύθισε τα νύχια της στους μύες των μπράτσων του καθώς ο ορθωμένος ανδρισμός του μανιασμένα χωρίς τρυφερότητα μπηκε κοφτά μεσα της. Την διεκδίκησε δυνατά καθώς με τα φιλιά του της έπνιγε τους λυγμούς της ηδονής .
"Είσαι δικός μου" του ψιθυρισε καθώς τα σώματα τους στο σκοτάδι έμοιαζαν σαν ένα άγριο θηρίο σε έκσταση που παλλόταν απο μια αρχέγονη ορμή
"Πάντα δικός σου. Το κορμί μου. Η σκέψη μου" οι κινήσεις του γινόταν πιο άγριες καθώς και οι δυο ένιωθαν πια μια λυτρωτική κορύφωση να μουδιάζει το σώμα τους "σε ικετευω να είμαι πάντα δικός σου"
Και το σμίξιμο θα κρατούσε λίγα λεπτα ακόμη.
Σαν τα σώματα χωριστήκαν , ο Άιντεν ιδρωμένος απο την γλυκιά έξαψη του οργασμού, την μετέφερε στην κάμαρα του.
την άφησε απαλά στο στρώμα του κοιτώντας την στα μάτια, ήταν λαχανιασμένοι, για ώρα δεν μπορούσαν να βρούνε τις άνασες τους.
Κι έπειτα η Άννα γύρισε προς εκείνον.
"Σ'αγαπάω " του είπε τρυφερά και εκείνος τράβηξε το χέρι της πάνω στο στέρνο του " γιατί να συμβούν όλα αυτά Άιντεν?"
Εκείνος δεν είχε απάντηση γι αυτό. Αλλά ηξερε καλά ένα πράγμα.
"Θα σε κάνω ευτυχισμένη. Τέρμα τα ψέμματα το ορκίζομαι. Το ορκίζομαι σε όλους τους θεούς.Το ορκίζομαι σε κάθετι ιερό που έχω. Θα τα κάνω όλα σωστά αυτή την φορά"
"Αυτή την φορά θα γίνουν όλα σωστά" επανέλαβε η Άννα καθώς δάκρυα κυλούσαν απο τα μάτια της
"δεν θα σε πληγώσω ξανά κορίτσι μου"
"Το κορίτσι σου.." πόσο καιρό είχε να το ακούσει αυτό?
"Η γυναίκα μου" της είπε σοβαρός
"Θα γίνεις η γυναίκα μου ενώπιων των θεών..και ανθρώπων ..και θα δεις δεν θα το μετανιώσεις..Άννα..Άννα σου ορκίζομαι πως-"
"Αιντεν"
εκείνος έγυρε το πρόσωπο του στο δικό της
"Σ'αγαπάω Άννα , θα τα κάνω όλα σωστά αυτή την φορά"
της είπε και η Άννα τον φίλησε τρυφερά
"Άιντεν" το βλεμμα της Άννας ήταν μια ομολογια έρωτα . Κι εκείνος διάβασε στο βλέμμα της όλη την αγάπη της. Ήταν ένα μονοπάτι για εκείνον, ένα βιβλίο γραμμένο σε μια γλώσσα που ήξερε μονάχα εκείνος να διαβάζει. Και το διάβασε συγκινημένος.
"Άννα" είπε το όνομα της εξίσου σοβαρά σαν μια ομολογια πίστεως και αγάπης.
Μια αρχέγονη ένωση ήταν εκείνο το ζευγάρωμα των ματιών.
Κι επειτα άφησαν τα κορμιά τους να επισφραγίσουν την ένωση ξανά και ξανά μέχρι το ξημέρωμα ,σε ένα μακρύ και γλυκό έρωτα γεμάτο απο ψιθύρους γεμάτους πόθο και αγάπη.
..............................