Chapter 15: Compliment
Months have passed and my treatment to Kai is still the same, he looks like he wants to talk to me but he can't dahil hindi ko sya pinapahinutulutan
But i miss him...i miss our little petty fights, i miss talking to him! Damn it!
Sobrang lawak ng ngiti ko pababa ng sasakyan at papunta sa main entrance ng bahay, tapos na ang klase at nakauwi na ako
Pagkabukas ko ng pinto ay nanigas ako sa aking kinakatayuan nang bumungad sa akin ang mukha ni Mama at Papa na nakikipag-kwentuhan kay Nanay Lara sa sala, unti-unting nawala ang ngiti sa labi ko
"Oh, hija! Nakauwi ka na pala" bati sa'kin ni Nanay Lara sabay tayo para kunin ang mga gamit na dala ko, si Mama at Papa naman ay napalingon saakin
Nakatitig lang ako sakanila, hindi ko alam kung totoo ba 'to o nananaginip lang ako
"Aea, i miss you anak" sabi ni Mama sabay yakap at halik sa ulo ko, bumigat ang pakiramdam at ang puso ko
After they left without letting me know, i promise myself that i won't let them make me a fool again. They didn't even bother to communicate to me na parang hindi nila alam na may mga anak din silang naiwan dito
I was just a kid that time, i was so confused when i woke up and just knowing that they left...already without even saying goodbye to me properly
Pero isang halik lang ni Mama ay nanlalambot na ang mga paa ko, isang tawag nya lang sakin ay unti-unti ng naiipon ang luha sa mata ko, marinig ko lang ang boses nya ay parang gusto ko nalang syang yakapin pabalik, maramdaman ko lang ang haplos nya ay parang gusto ko nalang makipagkwentuhan at makipag-tawanan sakanya
And i hate myself for that, because I'm so weak, I'm so weak to hold my tears and emotions when it comes to her even if sometimes she makes me feel so small
"Asa'n si Ate Astrid? 'Di ba sya sumama?" I asked coldly with my face straight and composed
"Naku, ikaw talaga hija ang Ate Astrid mo agad ang hanap mo" Singit ni Nanay Lara kaya napakunot ang noo ko habang tiningnan sila isa-isa
"Busy ang Ate Astrid mo anak kaya hindi sya nakasama" si Mama
"Okay, then why are you here?" Sabi ko at humakbang papunta sa hagdan para pumunta sa kwarto ko "To have a vacation? To unwind? I thought na nakalimutan nyo na na may anak din kayo dito" i said sarcastically pero natahimik silang lahat "Just kidding, people" i added and raised both of my hands
"Astraea" saway sakin ni Papa pero mariin ko lang syang tiningnan,
"What? You expect me to bond with you? Huh?" i asked sarcastically "After leaving me hanging without even communicating with me for years, babalik kayo dito and expect me to welcome you with my arms wide open?"
Mabilis kung dinampot ang bag ko sa sofa at dire-diretsong naglakad papunta sa kwarto ko
I can stil remember my Grade 6 self, trying so hard to earn my Mom's compliment and trust,
Tinulungan ko si Nanay Lara maglinis ng bahay, ako rin ang naghugas ng pinggan dahil hindi naman to masyadong marami at ng mabawasan ang mga gagawin ni Nanay Lara, ako rin ang naglaba ng mga damit ko para matuwa si Mama pagbalik nya galing trabaho
"Naku! Astraea, pwede ka na talagang mag-asawa ang galing mo na sa gawaing bahay!" Pagpuri sakin ni Nanay Lara kaya sobrang lawak ng ngiti sa aking labi at halos mapapalakpak ako sa sobrang excitement
Sigurado akong matutuwa at pupuriin din ako ni Mama pagdating nya,
Pagbukas mg pintuan ay halos mapatalon ako nang makita ko si Mama kaya nilapitan ko sya at binati
"Mama! Ako yung nagwalis ng sahig tsaka nilinis ko yung mga kalat sa bahay!" Sabi ko sabay ngiti dahil excited ako sa sasabihin nya
"Don't talk to me, Astraea. Mainit ang yli ko" my smile slowly faded "Akala ko kung ano, when i was in Grade 6 ay mas sobra pa dyan ang ginawa ko" Sabi nya sabay tanggal ng braso ko na naka-angkla sa braso nya
"Tsaka, ako rin naghugas ng pinggan! Pumatong lang ako sa upuan kase di ko abot yung lababo" kwento ko sakanya sabay tawa pero tiningnan nya lang ako ng matalim
"Proud na proud ka naman, alam mo instead of doing house chores why don't you study in your room at baka matuwa pa ako"
"I'll study later Ma, tinulungan ko lang si Nanay Lara"
"Alam mo Astraea, tumahimik ka nga at stress na stress ako galing trabaho at ang ingay ingay mo pa! Umakyat ka doon at itahimik mo yang bunganga mo at ang sakit sakit sa tenga!"
I swallowed the lump in my throat nang marinig ko yun galing kay mama, i bit my lower lip to stop my tears from falling, luckily i already reached my room before it fell
I didn't expect to hear that from Mama, i thought she would be happy na tinulungan ko si Nanay Lara sa gawaing bahay pero parang hindi naman ata
"Hija, wag mo nalang pansinin yung sinabi ng Mama mo kanina, ah, stress lang yan sa trabaho" si Nanay Lara nong mag di-dinner na kami
"Ma, ako rin pala naglaba ng damit ko kanina" sabi ko kay Mama habang kumakain kami ng dinner, si Kuya ay sa kwarto nya kumain kaya hindi namin sya kasama dito sa kusina ngayon
"Ay dapat lang, Elementary ka na at 'di ka pa rin naglalaba ng damit mo, eh ako nga nong Grade 4 ako, ako na ang nagsasaing, naghuhugas ng plato, at naglalaba ng mga damit ng kapatid ko"
"Eh, si Ate nga hindi naman naglalaba ng damit nya" bulong-bulong ko, I don't want to pull Ate Astrid into this but Mom is really just so unfair!
"Ayy hayaan mo yung Ate mo dahil matalino yun at may malaking kinabukasan at pwede lang kumuha ng kasambahay paglaki nya, eh ikaw? Ikaw pa yata ang magiging kasambahay" Sabi ni Mama sa mataas na tono
"Beatrice" saway ni Papa kay Mama
I was grade 7 when i woke up dahil sa sigaw ni Mama, napabangon ako agad sa lakas ng boses nya
"Bakit ba yung bata yung pinagbibintangan mo?" Si Papa
"Ay malamang, sino ba ang gusto mong pagbintangan ko? Alangan naman ikaw at si Nanay Lara" Sagot naman ni Mama
Sa tono ng boses nila ay parang nag-aaway yata sila
"Nanay Lara, ba't po nag-aaway sina Mama at Papa?" Tanong ko pagbaba ko sa sala
"Huh? Nag-aaway ba sila? Bakit?" Tanong nya rin kaya parang wala din yata syang alam
"Astraea!" Nagulat ako nang bigla akong tawagin ni Mama habang pababa sya ng hagdan "Ikaw'ng bata ka, napaka pakialamera nyang kamay mo!" Sigaw ni Mama sabay kurot ng gilid ko
Sumigaw ako at umiyak sa sobrang sakit ng pagkakakurot sakin ni Mama
"Nanay!" sigaw ko habang humihingi ng tulong kay Nanay Lara, habang umiiyak dahil mahapdi ang tagiliran ko dahil sa kurot ni Mama
"Beatrice! Ano bang problema mo?" Saway ni Nanay Lara kay Mama sabay yakap sakin gamit ang isa nyang braso
"Pa'no ba naman kase Nay Lara, nawawala ang one thousand pesos na nasa wallet ko. Eh, sya lang naman ang pumapasok sa kwarto namin" sumbong ni Mama kay Nanay
Tumingin sakin si Nanay Lara but i just shook my head
"P-pumasok...lang" putol putol ang pagsasalita ko dahil sa pag-iyak at paghikbi ko "Naman po ako sa k-kwarto nyo para manghiram ng...charger sa tablet"
"Ayan, puro ka kase tablet" sabi ni Mama sabay turo sakin "kung hindi ikaw ang kumuha no'n bakit ka umiiyak dyan? Ibig sabihin guilty ka lang"
"I'm crying because you're blaming me for something i didn't do! Ma! You're my Mom! Sa lahat ng tao ay dapat ikaw ang mas nakakaalam sa'kin..." Sagot ko "Pero parang hindi yata" my voice cracked dahil sa huling sinabi
"Why don't you check the CCTV?! Of course you won't because you just want to blame someone!" I added
Mas lalo akong umiyak dahil parang hindi si Mama ang nasa harap ko, nakakatakot ang mukha nya na parang hindi sya ang nagluwal at nagpalaki sakin
I maybe a brat...spoiled brat...but as a parent and as my Mom she should know that I'll never do that! Lalo na sakanya! I can easily ask money to Dad! I don't need to steal money from her!
"Sumasagot ka pa talaga, ah" si Mama sabay hila ng braso ko "Dyan ka! At ng magtanda ka!" Sigaw nya at tinulak ako papasok sa bodega namin sa second floor,
I heard her locked the door from the outside, wala akong nagawa kundi ang umupo at sumandal sa pintuan while crying
Ate Astrid is not around, si Kuya rin kaya walang magtatanggol sa'kin,
Habang nasa bodega nakakulong ay narinig kong hinahalughog ni Mama ang kwarto ko, kakagising ko lang and i haven't eaten yet pero ito na agad ang bumungad sa'kin
My heart feels so heavy that i don't know what to do anymore
I remembered my phone nasa bulsa ko ito, i immediately grab it and dialed Kuya's number, I don't know where he is because he's not in the house but i need his help!
"Hello? Aea?" Sagot ni Kuya sa kabilang linya
"K-kuya..."
"Are you crying? Why? You okay?"
"M-mama...she locked me here s-sa bodega dito sa t-taas" pagsusumbong ko
"What–? Why?!"
"She's blaming me...nawala daw ang one thousand sa pitaka n-nya" i added habang sumisinghap, I'm trying not to cry but i can't stop it!
"Okay wait for me there, okay? I'll be home now. Shush, Stop crying, already. Pauwi na ako" he said kaya tumango-tango lng ako at pinahid ang mga luha sa mukha
"Ma!" After a few minutes, i heard Kuya's voice sa may kwarto ko
We have two bodega, isa sa likod ng bahay and one here upstairs. It's like a stock room,
"Oh, anak. Nandito ka na pala" i heard Mom's voice casually talking to Kuya like nothing's happening,
"Where's Aea?" Sabi nya, i heard Kuya's footsteps palapit sito "Why did you lock her here?" He added habang sinusubukang tanggalin ang lock galing sa labas
"K-kuya..." Pagtawag ko
"Yang Kapatid mo ay kinuha ang one thousand sa pitaka ko" pagsusumbong pa ni Mama kay Kuya
This is bullshit!
"Anong one thousand ba, Ma? Hindi ba yun yung hiningi ko sayo na one thousand kagabi dahil lalabas kami ng mga kaibigan ko?" Kuya said casually
Natahimik sila sandali...
"Ma," i heard Kuya's voice like he's disappointed "Just open the door Palabasin mo na si Astraea" He sounds so stressed dahil sa mga nangyayari
I heard the padlock clicked kaya tumayo ako agad, the door opened and i saw Kuya. I immediately hugged him!
"Thank you" i whispered
"Sorry, Aea" he said
"It's okay. It's not your fault"
I waited for Mom's apology the whole day for blaming me about it but i didn't receive one. I sighed.
Marami pa akong naalala na mga memories namin ni Mama dati, all i can think off is sad and unhappy memories
"Ma, what are you doing?" I asked her one day nang makita ko sya na dala-dala ang gitara ko
"Ilalagay ko ito sa bodega at nang matigil ka na sa kakagitara, you should focus on your studies at hindi sa ibang walang kabuluhan na bagay, Astraea!" I exhaled deeply and let her do what she wants para wala ng gulo
I stopped playing guitar, and i never entered their room again para kung may mawala man ay hindi ako ang pagbibintangan,
"Ma, can you...try to not to be h-harsh to me? L-like how normal mom and daughter treat each other...kahit birthday gift mo nalang" i said "I mean, thankyou for giving me everything i want...but what i need is y-your...love and attention, Ma. Because i feel like you only spare some attention to me when i do something wrong"
I tried so hard to make her understand my side but in the end nagalit sya sa sinabi ko,
"Kamusta naman yung anak mong si Astraea? Ang gandang bata non, ah" rinig kung sabi ng kaibigan ni Mama "Dapat ay mag-model rin yun kagaya ng isa mo pang anak!"
Nag k-kwentuhan kase sila sa sala ng bahay namin at napahinto ako ng marinig ang pangalan ko
"Kaya nga eh, ipag-mo-model ko nalang din siguro dahil parang wala namang ibang kinabukasan yan. Walang talent! Hindi pa matalino!" Sabi ni Mama
Hindi ko na hinitay na matapos pa sya sa sasabihin nya dahil tumakbo na ako sa kwarto ko at doon umiyak ng umiyak
I didn't know it's this hard to receive a compliment from your Mother... I just want her to appreciate me! My existence! Is it really that hard?
Or maybe it's just me? Maybe I'm the problem here.