Chapter 19
Ilang beses akong nagpasalamat sa ulo ko dahil nakayanan kong kumalma habang kasama si Jeremiah sa isang kulob na espasyo.
Doble-doble ang kaba na nararamdaman ko habang magkalapit kami kanina. Hindi ko matandaan kung ganito na ba ang nararamdaman ko sa kanya noon o ngayon lang dahil alam kong may kailangan akong aminin sa kanya.
Nang makarating kami sa gallery ay agad na akong lumabas ng kotse niya. Nagpasalamat ako sa paghatid niya at pagkatapos ay nagmamadali na akong naglakad palayo.
Kumpara sa France ay tila mas malaki ang gallery na nandito sa Manila.
Nasa elevator ako ng mapapikit at maalala ang pag-uusap namin kanina ni Jeremiah sa loob ng kotse niya.
"Matagal ka ding nawala," may kung anong tabang sa tono ng pananalita niya. Ayoko na sanang bigyang pasin pa iyon pero nahalata ko na.
"M-Medyo..." Should I speak more about it? Should I explain to him my side?
But, what for?
Hindi din naman niya tinatanong. Sinabi niya lang na matagal akong nawala pero hindi naman siya nagtatanong kung bakit.
"Welcome back then."
Kumpara sa mga naisip kong pangyayari kung paano kami mag-uusap, mas magaan ang totoong naganap. Kahit papaano, naging kaswal naman kami sa isa't isa.
Sana ay mas madali ko ding masabi sa kanya ang tungkol kay Jerico.
Nakuha ko na ang magiging ID ko sa second floor. Inassist ako ng isang staff papunta sa isang saradong opisina.
"Makakasama mo po dito si miss Janna, and isa din po sa mga staff. Magkaiba lang po kayo ng oras ng pasok," wika ng staff.
"Ganun ba, sige salamat."
Na-brief na naman ako sa magiging trabaho ko. Wala naman halos nag-iba, tulad lang din ng sa France kaya alam kong hindi na ako mahihirapan pa. Kailangan ko na lang mas maging familiar sa mga artworks na meron sila dito pati na din ang kanilang mga artists.
"Oo nga pala, miss Vicencio, may meeting po mamayang two pm ang lahat ng staff. Hindi pa po kayo nakasama sa mga pinadalhan ng memo pero kasama na kayo sa meeting," dagdag ng staff.
I nodded and smiled at her. Sinabi niya pa sa akin ang ilang detalye patungkol sa magiging meeting.
"Hi, you're the new curator from France, right?"
May kapapasok lang na babae sa aking opisina at agad niya akong tinanong. Siya siguro ang Janna na binanggit sa akin kanina ng staff na makakasama ko sa opisina.
"Yes, Amanda Vicencio. Nice to meet you..."
"Janna! Ako ang makakasama mo dito sa opisina," pagpapakilala niya.
Tama nga ako. Mukha naman siyang mabait. Palangiti siya at energetic ang kanyang pananalita at sa tingin ko ay mas matanda lang siya sa akin ng kaunti. Mas matangkad din ako sa kanya kahit na nakasuot siya ng heels.
"Ang akala ko ay Pranses ang magiging kasama ko. Salamat na lang Pilipino naman pala. Baka dumugo ang ilong ko kung sakali," ani Janna. Natawa naman ako ng bahagya.
Lumapit na siya sa kaniyang lamesa at inilapag ang dilaw na dilaw niyang bag sa ilalim nito.
"Sa France ka ba lumaki?"
Itinigil ko muna ang pagbubuklat ng ilang mga papeles tungkol sa mga paintings at atrists nila dahil mukhang marami pang gustong itanong sa akin si Janna. Medyo madaldal pala siya.
"Hindi, ilang taon lang," sagot ko.
"Ah, teka... Vicencio, related ka ba kay Gov. Vicencio?" saglit na napa-isip at tanong ni Janna.
"Ah... oo. Daddy ko," sagot ko naman.
Na-shock ang ekspresyon ni Janna. Hindi ata siya makapaniwala.
"Talaga? Aba tignan mo nga naman ano at tatay mo pala si Gov. Anak mayaman ka pala. Siguro kahit hindi ka na magtrabaho e, okay lang, ano?" kumento pa ni Janna.
Ayoko sanang pag-usapan ang mga ganitong personal na bagay, hindi ako kumportable.
"Hindi naman, kailangan ko pa ding magtrabaho," pagtanggi ko.
"Kung sabagay, maiinip ka din siguro kung wala kang gagawin kundi ang magliwaliw. Maganda din 'yang ganyang nagtatrabaho ka pa din kahit na mayaman," nagsasalita si Janna kahit na panay ang ayos niya ng kaniyang make-up sa mukha.
Hinayaan ko na lang siya sa kaniyang opinyon. Wala na akong sinabi at baka madagdagan pa ang kaniyang mga tanong at mahirapan pa akong sagutin iyon.
Masasabi ko naman na isa sa mga natutunan ko ng magsimula akong tumayo sa sariling mga paa ang ang ang pakikisama. Mahalaga iyon lalo na noong nasa ibang bansa ako dahil kinailangan kong makihalubilo ng mabuti sa iba.
Bukod kay Rafa ay wala naman akong naging sobrang lapit na kaibigan pero itinuturing ko namang mga kaibigan ko ang mga nakasama ko sa trabaho doon.
At marahil ay hindi na rin ako ganoon ka-emosyonal pagdating sa pagkakaroon ng mga kaibigan. Hindi na mahalaga sa akin kung marami akong kaibigan o iisa lang.
May mga iilan pang tinanong si Janna pero kapag masyado ng personal ay hindi ko na masyadong sinasagot. Mabuti na lang din at ipinatawag siya sa labas at pagkabalik niya ay siya namang simula na ng meeting namin.
Pinapunta na kaming lahat sa conference room at halos lumuwa ang mata ko ng makita si Jeremiah na nakaupo sa gilid ni Mr. Alcazar na siyang may-ari ng gallery habang ang asawa naman nitong si Madame Genuo ay nasa kabilang gilid. Anong ginagawa ni Jeremiah dito? Hindi ko naman nabasa sa mga files may kinalaman siya dito!
"Good afternoon everyone."
Halos hindi ko na marinig ang pagbati ni Mr. Alcazar dahil napako na ang tingin ko kay Jeremiah na inosenteng nakatingin din naman sa akin. May bahid ng tagong ngiti ang labi niya dahilan para makaramdam ako ng kaunting inis. Magkasama lang kami kanina pero hindi man lang niya nasabi ang tungkol dito.
Hindi ko na nga nasundan ang mga sinasabi ni Mr. Alcazar at ako ang huling naupo sa aking silya. Kung hindi pa ako kinalabit ni Janna ay baka nanatili pa din akong nakatayo at nakatingin ng masama kay Jeremiah.
I should understand. It was never his responsibility to get me updated with his life. Pero diba, hindi naman siguro kailangan pang isikreto na dito din pala siya pupunta.
Hindi pa nagsisimula ang meeting dahil hinihintay pa namin ang ibang kulang. Maaga pa din naman sa itinakdang oras. Nakakamangha din na ang mga boss dito ay maagang nandirito at sila pa ang naghihintay.
Naririnig kong naghahagikgikan si Janna at ang isa pa naming kasama. Nang lingunin ko sila ay nakita kong pasulyap-sulyap sila ng pasimple kay Jeremiah. Pinigilan kong umikot ang mga mata ko.
Wala pa namang limang minuto ay nagsimula na ang pagpupulong.
Tungkol pala ito sa gaganaping charity ball kung saan ang ibang mga painting ay ibebenta. Magkakaroon pa kami ng susunod pang meeting para i-finalize kung aling mga artworks ang makakasali. Hindi kasi maaaring isama ang lahat dahil marami pang ibang gallery ang kasali at siguradong dadalhin din nila ang pinakamagaganda nilang paintings. Limitado lang ang mga pwede naming dalhin.
"By the way before we end, let us welcome as well our new curator. Miss Amanda Vicencio, welcome to El Tempo," kung ihahambing sa tela ay parang malambot na sedang humaplos sa pisngi ko ang tinig ni Madame Genuo.
Hinayaan niya akong ipakilala ang sarili ko sa lahat. Sa dami nila sa loob ng kwarto ay tanging sa iisang tao lamang ako kinabahan.
Habang nagpapakilala ay pakiramdam ko isa akong estudyante na hindi nakapagreview at ngayon ay pinatayo para sa recitation.
"T-Thank y-you..." huling nasabi ko.
Pangalan ko lang ata ang nagawa kong sabihin ng tuwid.
Naiilang ako dahil habang nagpapakilala ako ay masusing nakikinig at nag-aabang sa mga sasabihin ko si Jeremiah.
Pumalakpak naman ang lahat kahit parang basura ang naging pagpapakilala ko. Kinamayan ako ng mga malapit sa akin at nginitian at tinanguan naman ng mag-asawang Alcazar. Iniwasan kong mapatingin kay Jeremiah dahil wala akong balak na alamin pa ang reaksyon niya.
Baka nga nagpiligil lamang siya ng kaniyang tawa!
Nauna ng lumabas ang mag-asawang Alcazar pero nanatili sa kinauupuan niya si Jeremiah. Lalabas na din dapat ako kasabay ng iba pero nagsalita siya.
"Can you stay for a bit miss Vicencio?" tanong niya na ikinagulat ko at ng ibang mga staff na nakarinig sa sinabi niya. What now?
...