Unicode
ရှီရှန်းက လွင့်ထွက်သွားပြီးတော့နောက်ဘက်ကနံရံနဲ့ရိုက်မိလိုက်တယ် သူမနားတွေအူသွားပြီးတော့ပြန်အဆင်ပြေသွားတဲ့အချိန်မှာထိတ်လန့်သွားတယ်
သူမနှလုံးသားကရင်ဘတ်ထဲကပေါက်ထွက်လုမတတ်ပြင်းထန်စွာခုန်နေတယ်
ဒုန်း! ဒုန်း! ဒုန်း! မိုးကြိုးနဲ့အပြိုင်ခုန်နေသလို!!
အရူးတစ်ယောက်လိုပဲ ကောင်းကင်ကိုရှီရှန်းတစ်ယောက်မော့ကြည့်နေတယ်ပေါက်ကွဲမှုဆီကနေ အနက်ရောင်ပြာမှုန်လေးတွေလွင့်ကျလာတယ်
ပေါက်ကွဲမှုထဲမှာလူအချို့ပါသွားပြီးမြေပြင်ပေါ်ကိုပြုတ်ကျလာတယ် အဖြစ်အပျက်တွေကအနှေးပြကွက်နဲ့ပြနေသလိုမျိုးရှီရှန်းရဲ့မျက်ဝန်းထဲမှာထင်းနေတယ်
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးကိုအမှောင်ထုကကြီးစိုးသွားပြီ
ရှီရှန်းရဲ့နားထဲမှာတစ်စုံတစ်ယောက်အော်ခေါ်နေတာကိုကြားနေရတယ်
"ခန်းမသခင်!!!!''
တုန်ရီခြောက်ခြားနေတဲ့အသံကရှီရှန်းနားထဲကိုဝင်လာတယ်သူမနားစည်ကနေတစ်ဆင့်ဝိညာဥ်တစ်ခုလုံးရဲ့အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာကိုရောက်သွားသလိုကြောင်သွားတယ်
စိတ်ကိုတင်းပြီးတော့သေချာကြည့်လိုက်ပေမဲ့သူမမီးခိုးရောင်ပဲမြင်ရတယ်
"ခန်းမသခင်ကဒီမှာ!, ခန်းမသခင်!!!''
ရှီရှန်းကရုတ်တရပ်ထရပ်လိုက်ပြီးတော့ဘေးကလူတွေအားလုံးကိုတွန်းဖယ်ပြီးအသည်းအသန်ပြေးသွားတယ်
မြေပြင်ပေါ်မှာအနီရောင်ဝတ်စုံနဲ့လဲလျောင်းနေတဲ့သူကိုကူညီပြီးထူဖို့ကြိုးစားနေကြတယ်
သူ့ကိုကြည့်ရတာတော်တော်ကိုဒဏ်ရာရထားပြီးသွေးတွေစိုရွှဲနေတယ် ဒါပေမဲ့ရင်ဘတ်ပေါ်ကညင်သာတဲ့နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ပုံစံကြောင့်သူအသက်ရှင်နေသေးမှန်းသိစေတယ်
"ပုကျင်းယွင်''
ရှီရှန်းက မြေပြင်ပေါ်မှာထိုင်ချလိုက်တယ် သူမရဲ့အသံတွေကတုန်ရီနေပြီးသွေးအလိမ်းလိမ်းပေနေတဲ့သူ့ကိုကြည့်နေမိတယ်ရှီရှန်းကခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်နေပြီးတော့သူမရဲ့အမြဲတမ်းတည်ငြိမ်နေတဲ့ပုံရိပ်ကဖန်ခွက်တစ်ခုလိုကွဲအက်သွားပြီ
သူမအတွက်အစားဝင်ခံပေးစရာမလိုအပ်ခဲ့ပါဘူး
တကယ်မလိုအပ်ပါဘူး.......
ပုကျင်းယွင်ရဲ့မျက်လုံးတွေကဖြည်းညှင်းစွာပွင့်လာတယ် ပြီးတော့သူ့မျက်လုံးကစူးရှတဲ့အလင်းရောင်ကိုတောင့်ခံထားတယ်
သက်တော်စောင့်ကဆေးလုံးပေါင်းစုံကိုသူ့သခင်ရဲ့နှုတ်ခမ်းထဲကိုထည့်ပေးတယ်အသုံးမဝင်တော့ဘူး....
"ခန်းမသခင်!" သက်တော်စောင့်ကမျက်ရည်ဝဲလာတယ်'ဒါတွေကနယ်မြေကိုးပါးခန်းမမှာအကောင်းဆုံးကုသရေးဆေးလုံးတွေပဲ,ဘာဖြစ်လို့!?,ဘာလို့အသုံးမဝင်ရတာလဲ!!...'
"..ယောင်...'' , ရှီရှန်းက ပုကျင်းယွင်ရုတ်တရပ်လှမ်းပေးတဲ့လက်ကိုအမြန်ဆွဲကိုင်လိုက်တယ်
"မပြောနဲ့တော့, ကျွန်မရှင့်ကိုသေခွင့်မပြုဘူး'' ရှီရှန်းက သူမဆီမှာရှိတဲ့ရှိသမျှရှားပါးဆေးတွေတိုက်လိုက်တယ် ဒါပေမဲ့ပုကျင်းယွင်ဆီမှာသက်သာတဲ့အရိပ်အယောင်မရှိဘူး, ဒါတွေကသူ့ဆီမှာအသုံးမဝင်တော့ဘူး
ရှီရှန်းက သူ့ကိုကြောင်ကြည့်နေတယ်''ဘာလို့ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ''
ပုကျင်းယွင်က သူမဒီလောက်ထိတုန်လှုပ်နေတာကိုပထမဆုံးမြင်ဖူးတာဖြစ်ပြီးတော့နောက်ကွယ်ကအကြောင်းအရင်းကလည်းသူ့ကြောင့်ပဲ
ဒီအတွေးကသူ့ကိုကျေနပ်စေတယ်အပြုံးပန်းတစ်ပွင့်ကသူ့နှုတ်ခမ်းပေါ်ဝေဆာနေပြီးအသံတိုးတိုးလေးနဲ့မေးရှာတယ်
"မင်း...မင်းကိုယ့်ကိုတစ်ခေါက်လောက်နမ်းပေးနိုင်မလား''
ရှီရှန်းက ဒီတောင်ဆိုမှုကြောင့်ရင်ကွဲမတတ်ဖြစ်သွားပေမယ့်ခနအကြာမှာသူမခန္ဓာကိုယ်ကိုကွေးပြီးတော့သူ့နှုတ်ခမ်းကိုထိပြီး အဆုံးမဲ့သောဝိညာဥ်စွမ်းအားတွေကိုလွှဲပြောင်းပေးရင်းအနမ်းခြွေလိုက်တယ်
သူမခန္ဓာကိုယ်ထဲကဝိညာဥ်စွမ်းအားကိုလွှဲပြောင်းပေးနေတဲ့အချိန်မှာပုကျင်းယွင်နှလုံးသားထဲကနေရင်းနှီးနေတဲ့နွေးထွေးမှုကိုခံစားလိုက်ရတယ်
ရှီရှန်းရဲ့မျက်ဝန်းတွေကမယုံနိုင်စွာပြူးကျယ်သွားတယ် သူမနမ်းလိုက်တဲ့သူကတော့အသက်ရှူရပ်တန့်သွားပြီးသူမရင်ခွင်ထဲမှာအေးချမ်းစွာထာ၀ရအနားယူသွားခဲ့ပြီ
ဒါပေမဲ့သူ့မျက်နှာပေါ်ကအပြုံးကြောင့်သူရိုးရိုးသားသားအိပ်ပျော်နေတယ်လို့ထင်ရတယ်
ခနလောက်အကြာမှာရှီရှန်းကနာမည်တစ်ခုကိုတိုးတိုးလေးရေရွတ်လိုက်တယ်
"ဖုန်း...ဖုန်းစီ!''
ရှီရှန်းက ပုကျင်းယွင်ကိုတစ်ယောက်မှထိခွင့်မပေးဘူး သက်တော်စောင့်ကိုတောင်တွန်းလွှတ်ပြီးပုကျင်းယွင်ကိုခေါ်ပြီးပျောက်သွားတယ်
........
တောင်ထိပ်တစ်ခုမှာမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကလေပြည်ရဲ့ရိုက်ခက်မှုတွေကြောင့်ပါးလေးတွေနီရဲနေတယ်
သူမဘေးမှာတော့လူတစ်ယောက်က ကျောက်တုံးပေါ်မှာလဲလျောင်းနေပြီးအနီရောင်ဝတ်ရုံစတွေကလေထဲမှာဝဲပျံနေတယ်
သူ့ကိုသာသေ သွားပြီးလို့မသိကြရင်ပထမဆုံးမြင်မိတာနဲ့အိပ်ပျော်နေတယ်ဘို့ပဲထင်ရလောက်တယ်
ရှီရှန်းရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကအေးစက်နေပြီးတော့သူမရှိတော့တဲ့မြို့ကိုစိုက်ကြည့်နေတယ်
[Host ]
"ဖုန်းစီ..'' ရှီရှန်းကတုန်လှုပ်စွာမေးတယ်
''သူလား''
[.......]
Systemကခနလောက်တိတ်ဆိတ်သွားပြီးတော့ထပ်မေးတယ်
[Host....ဘယ်လိုရိပ်မိသွားတာလဲ]
ရှီရှန်းကသူမမှတ်ညဏ်တွေထဲကတစ်ခုခုကိုပြန်စဥ်းစားမိတယ် သူမပုကျင်းယွင်ခန္ဓာကိုယ်ထဲကိုစွမ်းအင်ကူးပြောင်းပေးတုန်းကခံစားမိတဲ့ ခံစားချက်ကအရင်ကတစ်ယောက်ယောက်ကြောင့်ခံစားရတာနဲ့တစ်ထပ်တည်းပဲ
ဖုန်းစီ.....
ဖုန်းစီကဘာမှလုပ်စရာမရှိတဲ့အခါတိုင်းသူမဆီကိုစွမ်းအင်တွေကူးပြောင်းပေးလေ့ရှိတယ်
အဲ့ဒီခံစားချက်ကအရမ်းနွေးထွေးပြီးသက်တောင့်သက်သာရှိတယ်
ဒါကသူမမေ့မရနိုင်တာတွေထဲကတစ်ခုပဲ
ဘာဖြစ်လို့ပုကျင်းယွင်ဆီကရောဒါကိုခံစားမိနေရတာလဲ
"ဘာလို့....ဘာလို့သူဒီကိုရောက်နေတာလဲ''
ရှီရှန်းက သူမခံစားချက်တွေကိုထိန်းသိမ်းထားပေမဲ့အသံကတုန်နေတုန်းပဲ
သူမကဖုန်းစီကလွဲရင်အခြားဇာတ်ကောင်တွေကိုသူစိမ်းကိုဆက်ဆံနိုင်မယ်ထင်ခဲ့တယ်
ဒါပေမဲ့သူမမလုပ်နိုင်ခဲ့ဘူး
ညရောက်လာတဲ့အချိန်တိုင်းသူပေါ်လာပြီးတော့သူမအိမ်မက်ထဲကိုဝင်လာလေ့ရှိတယ်
သူမကိုရင်ခွင်ထဲပိုက်ပြီးတော့ချောက်ကမ်းပါးကနေခုန်ဆင်းသွားတဲ့ပုံရိပ်ကသူမအတွက်တော့အိမ်မက်ဆိုးပဲ ဒါပေမဲ့ဒီကမ္ဘာမှာလည်းဒီပုံရိပ်နဲ့တစ်ထပ်တည်းဆင်တူတာဖြစ်ခဲ့တယ်
[ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်host. ..ဒီမေးခွန်းကိုကျွန်တော်ဖြေခွင့်မရှိလို့ပါ, hostဘာသာအဖြေရှာနိုင်ပါတယ်] systemကရုတ်တရပ်စိတ်သက်သာရာရသွားတယ်
'ကံကောင်းစွာနဲ့ပဲhostကအဲ့လောက်ထိခံစားချက်မရှိတဲ့သူတော့မဟုတ်ဘူး, သူမကခံစားချက်ကိုအနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာမှာသိမ်းထားတာပဲ..ငါတောင်အဲ့ဒါကိုမရိပ်မိခဲ့ဘူး, ဖုန်းစီကသူမအတွက်အဲ့လောက်ထိထူးခြားနေမယ်လို့မထင်ထားဘူး, ဒါပေမဲ့သူမဘယ်လိုသိသွားတာလဲ...,သူမကသေချာပေါက်.......'
ရှီရှန်းက စကားမပြောပဲတစ်နေရာကိုပဲစိုက်ကြည့်နေတယ် ပြီးတော့ခနအကြာမှာသူမရဲ့တည်ငြိမ်တဲ့ပုံစံကိုပြန်ရလိုက်တယ်
ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးကလေးလံပြီးအုံ့မှိုင်းနေတယ် ပဲသီးလောက်ရှိတဲ့မိုးစက်တွေကရွာချလာပြီးမိန်းကလေးရဲ့ပုံရိပ်ကိုဝေဝါးစေတယ်
ရှီရှန်းက ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်ချလိုက်တယ်
မိုးခြုန်းသံတွေကလောကတစ်ခွင်ဆူညံနေပေမဲ့သူမကတော့တိတ်ဆိတ်နေတုန်းပဲ
မိုးရွာတာဘယ်လောက်ကြာပြီမှန်းမသိနိုင်တော့တဲ့အချိန်မှာ သူမထလိုက်ပြီးတော့အနီရောင်ဝတ်စုံဝတ်ထားတဲ့သူဆီကိုလျှောက်လာတယ် ပြီးတော့သူ့ကိုသယ်ပြီးတောင်စွန်ဆီကိုလျှောက်သွားတယ်
သူမကလေထုရဲ့အလယ်ကိုရောက်သွားပြီးသူတို့ခန္ဓာကိုယ်တွေကအောက်ကိုပြုတ်ကျနေပြီ
[.....] 'hostကကိုယ့်ကိုယ်ကိုသတ်သေနေတာလား'
ရှီရှန်းက သတ်သေတာမဟုတ်ပါဘူး သူမတောင်စွန်းကနေအလယ်ကိုရောက်တဲ့အခါမှာဓားပျံထွက်လာပြီးသူမကိုခေါ်သွားတယ်
နယ်မြေကိုးပါးခန်းမဆီကိုပုကျင်းယွင်ကိုပြန်ခေါ်လာပြီးစျာပနပွဲကျင်းပပေးတယ် ပြီးတော့သူမကသူ့ကိုနယ်မြေကိုးပါးတစ်ခုလုံးကိုပေးမယ်လို့ကတိပေးဖူးတယ်
လူတိုင်းကရှီရှန်းကိုပြောဆိုနေတာတွေကိုသူမဂရုမစိုက်တော့ဘူး,သူမဒီကတိကိုပြီးအောင်လုပ်တယ်
ဒဏ်ရာတွေရပြီးသွေးအလိမ်းလိမ်းပေနေရင်တောင်သူမလုပ်စရာရှိတာကိုဆက်လုပ်တယ်
သူမကသူမကိုမုန်းတီးနေတဲ့လူတွေရဲ့ဆဲဆိုသံတွေမုန်းတီးမှုတွေဒေါသတွေကိုမခံစားရသလိုမကြားနိုင်တော့ဘူး
ကျွင်းဟန်လင်းကအထွတ်အထိပ်ကိုရောက်ခါနီးမှာရှီရှန်းရဲ့လျှပ်တစ်ပြက်တိုက်ခိုက်တာကိုခံလိုက်ရတယ်
ရှီရှန်းက နယ်မြေကိုးပါးတစ်ခွင်လုံးကိုသိမ်းပိုက်ဖို့အတွက်သုံးနှစ်အချိန်ပေးခဲ့ရတယ်
သူမ ကမ္ဗည်းကျောက်စာတိုင်ကိုပလ္လင်ပေါ်တင်လိုက်တဲ့အချိန်မှာလူတွေကဆဲဆိုနေကြတယ်
'ဒီမိန်းမကရူးနေပြီ,လူသေကိုမှခေါင်းဆောင်နေရာထားရတယ်လို့'
ဒါပေမယ့်ကျောက်စာတိုင်ပေါ်မှာရေးထားတဲ့နာမည်ကြောင့်သူတို့တွေနောက်တစ်ကြိမ် ထိတ်လန့်သွားကြရပြန်တယ်
ပုကျင်းယွင်.......
Transalated by Dora💜 Mia💙
Zawgyi
႐ွီ႐ွန္းက လြင့္ထြက္သြားၿပီးေတာ့ေနာက္ဘက္ကနံရံနဲ႔႐ိုက္မိလိုက္တယ္ သူမနားေတြအူသြားၿပီးေတာ့ျပန္အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္မွာထိတ္လန္႔သြားတယ္
သူမႏွလုံးသားကရင္ဘတ္ထဲကေပါက္ထြက္လုမတတ္ျပင္းထန္စြာခုန္ေနတယ္
ဒုန္း! ဒုန္း! ဒုန္း! မိုးႀကိဳးနဲ႔အၿပိဳင္ခုန္ေနသလို!!
အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပဲ ေကာင္းကင္ကို႐ွီ႐ွန္းတစ္ေယာက္ေမာ့ၾကည့္ေနတယ္ေပါက္ကြဲမႈဆီကေန အနက္ေရာင္ျပာမႈန္ေလးေတြလြင့္က်လာတယ္
ေပါက္ကြဲမႈထဲမွာလူအခ်ိဳ႕ပါသြားၿပီးေျမျပင္ေပၚကိုျပဳတ္က်လာတယ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကအေႏွးျပကြက္နဲ႔ျပေနသလိုမ်ိဳး႐ွီ႐ွန္းရဲ႕မ်က္ဝန္းထဲမွာထင္းေနတယ္
ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးကိုအေမွာင္ထုကႀကီးစိုးသြားၿပီ
႐ွီ႐ွန္းရဲ႕နားထဲမွာတစ္စုံတစ္ေယာက္ေအာ္ေခၚေနတာကိုၾကားေနရတယ္
"ခန္းမသခင္!!!!''
တုန္ရီေျခာက္ျခားေနတဲ့အသံက႐ွီ႐ွန္းနားထဲကိုဝင္လာတယ္သူမနားစည္ကေနတစ္ဆင့္ဝိညာဥ္တစ္ခုလုံးရဲ႕အနက္႐ိႈင္းဆုံးေနရာကိုေရာက္သြားသလိုေၾကာင္သြားတယ္
စိတ္ကိုတင္းၿပီးေတာ့ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေပမဲ့သူမမီးခိုးေရာင္ပဲျမင္ရတယ္
"ခန္းမသခင္ကဒီမွာ!, ခန္းမသခင္!!!''
႐ွီ႐ွန္းက႐ုတ္တရပ္ထရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ေဘးကလူေတြအားလုံးကိုတြန္းဖယ္ၿပီးအသည္းအသန္ေျပးသြားတယ္
ေျမျပင္ေပၚမွာအနီေရာင္ဝတ္စုံနဲ႔လဲေလ်ာင္းေနတဲ့သူကိုကူညီၿပီးထူဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကတယ္
သူ႕ကိုၾကည့္ရတာေတာ္ေတာ္ကိုဒဏ္ရာရထားၿပီးေသြးေတြစို႐ႊဲေနတယ္ ဒါေပမဲ့ရင္ဘတ္ေပၚကညင္သာတဲ့နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ပုံစံေၾကာင့္သူအသက္႐ွင္ေနေသးမွန္းသိေစတယ္
"ပုက်င္းယြင္''
႐ွီ႐ွန္းက ေျမျပင္ေပၚမွာထိုင္ခ်လိုက္တယ္ သူမရဲ႕အသံေတြကတုန္ရီေနၿပီးေသြးအလိမ္းလိမ္းေပေနတဲ့သူ႕ကိုၾကည့္ေနမိတယ္႐ွီ႐ွန္းကေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္ေနၿပီးေတာ့သူမရဲ႕အၿမဲတမ္းတည္ၿငိမ္ေနတဲ့ပုံရိပ္ကဖန္ခြက္တစ္ခုလိုကြဲအက္သြားၿပီ
သူမအတြက္အစားဝင္ခံေပးစရာမလိုအပ္ခဲ့ပါဘူး
တကယ္မလိုအပ္ပါဘူး.......
ပုက်င္းယြင္ရဲ႕မ်က္လုံးေတြကျဖည္းညႇင္းစြာပြင့္လာတယ္ ၿပီးေတာ့သူ႕မ်က္လုံးကစူး႐ွတဲ့အလင္းေရာင္ကိုေတာင့္ခံထားတယ္
သက္ေတာ္ေစာင့္ကေဆးလုံးေပါင္းစုံကိုသူ႕သခင္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းထဲကိုထည့္ေပးတယ္အသုံးမဝင္ေတာ့ဘူး....
"ခန္းမသခင္!" သက္ေတာ္ေစာင့္ကမ်က္ရည္ဝဲလာတယ္'ဒါေတြကနယ္ေျမကိုးပါးခန္းမမွာအေကာင္းဆုံးကုသေရးေဆးလုံးေတြပဲ,ဘာျဖစ္လို႔!?,ဘာလို႔အသုံးမဝင္ရတာလဲ!!...'
"..ေယာင္...'' , ႐ွီ႐ွန္းက ပုက်င္းယြင္႐ုတ္တရပ္လွမ္းေပးတဲ့လက္ကိုအျမန္ဆြဲကိုင္လိုက္တယ္
"မေျပာနဲ႔ေတာ့, ကြၽန္မ႐ွင့္ကိုေသခြင့္မျပဳဘူး'' ႐ွီ႐ွန္းက သူမဆီမွာ႐ွိတဲ့႐ွိသမွ်႐ွားပါးေဆးေတြတိုက္လိုက္တယ္ ဒါေပမဲ့ပုက်င္းယြင္ဆီမွာသက္သာတဲ့အရိပ္အေယာင္မ႐ွိဘူး, ဒါေတြကသူ႕ဆီမွာအသုံးမဝင္ေတာ့ဘူး
႐ွီ႐ွန္းက သူ႕ကိုေၾကာင္ၾကည့္ေနတယ္''ဘာလို႔ဒီလိုျဖစ္ရတာလဲ''
ပုက်င္းယြင္က သူမဒီေလာက္ထိတုန္လႈပ္ေနတာကိုပထမဆုံးျမင္ဖူးတာျဖစ္ၿပီးေတာ့ေနာက္ကြယ္ကအေၾကာင္းအရင္းကလည္းသူ႕ေၾကာင့္ပဲ
ဒီအေတြးကသူ႕ကိုေက်နပ္ေစတယ္အျပဳံးပန္းတစ္ပြင့္ကသူ႕ႏႈတ္ခမ္းေပၚေဝဆာေနၿပီးအသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ေမး႐ွာတယ္
"မင္း...မင္းကိုယ့္ကိုတစ္ေခါက္ေလာက္နမ္းေပးႏိုင္မလား''
႐ွီ႐ွန္းက ဒီေတာင္ဆိုမႈေၾကာင့္ရင္ကြဲမတတ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ခနအၾကာမွာသူမခႏၶာကိုယ္ကိုေကြးၿပီးေတာ့သူ႕ႏႈတ္ခမ္းကိုထိၿပီး အဆုံးမဲ့ေသာဝိညာဥ္စြမ္းအားေတြကိုလႊဲေျပာင္းေပးရင္းအနမ္းေႁခြလိုက္တယ္
သူမခႏၶာကိုယ္ထဲကဝိညာဥ္စြမ္းအားကိုလႊဲေျပာင္းေပးေနတဲ့အခ်ိန္မွာပုက်င္းယြင္ႏွလုံးသားထဲကေနရင္းႏွီးေနတဲ့ေႏြးေထြးမႈကိုခံစားလိုက္ရတယ္
႐ွီ႐ွန္းရဲ႕မ်က္ဝန္းေတြကမယုံႏိုင္စြာျပဴးက်ယ္သြားတယ္ သူမနမ္းလိုက္တဲ့သူကေတာ့အသက္႐ွဴရပ္တန္႔သြားၿပီးသူမရင္ခြင္ထဲမွာေအးခ်မ္းစြာထာ၀ရအနားယူသြားခဲ့ၿပီ
ဒါေပမဲ့သူ႕မ်က္ႏွာေပၚကအျပဳံးေၾကာင့္သူ႐ိုး႐ိုးသားသားအိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ထင္ရတယ္
ခနေလာက္အၾကာမွာ႐ွီ႐ွန္းကနာမည္တစ္ခုကိုတိုးတိုးေလးေရ႐ြတ္လိုက္တယ္
"ဖုန္း...ဖုန္းစီ!''
႐ွီ႐ွန္းက ပုက်င္းယြင္ကိုတစ္ေယာက္မွထိခြင့္မေပးဘူး သက္ေတာ္ေစာင့္ကိုေတာင္တြန္းလႊတ္ၿပီးပုက်င္းယြင္ကိုေခၚၿပီးေပ်ာက္သြားတယ္
........
ေတာင္ထိပ္တစ္ခုမွာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကေလျပည္ရဲ႕႐ိုက္ခက္မႈေတြေၾကာင့္ပါးေလးေတြနီရဲေနတယ္
သူမေဘးမွာေတာ့လူတစ္ေယာက္က ေက်ာက္တုံးေပၚမွာလဲေလ်ာင္းေနၿပီးအနီေရာင္ဝတ္႐ုံစေတြကေလထဲမွာဝဲပ်ံေနတယ္
သူ႕ကိုသာေသ သြားၿပီးလို႔မသိၾကရင္ပထမဆုံးျမင္မိတာနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ဘို႔ပဲထင္ရေလာက္တယ္
႐ွီ႐ွန္းရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ကေအးစက္ေနၿပီးေတာ့သူမ႐ွိေတာ့တဲ့ၿမိဳ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ေနတယ္
[Host ]
"ဖုန္းစီ..'' ႐ွီ႐ွန္းကတုန္လႈပ္စြာေမးတယ္
''သူလား''
[.......]
Systemကခနေလာက္တိတ္ဆိတ္သြားၿပီးေတာ့ထပ္ေမးတယ္
[Host....ဘယ္လိုရိပ္မိသြားတာလဲ]
႐ွီ႐ွန္းကသူမမွတ္ညဏ္ေတြထဲကတစ္ခုခုကိုျပန္စဥ္းစားမိတယ္ သူမပုက်င္းယြင္ခႏၶာကိုယ္ထဲကိုစြမ္းအင္ကူးေျပာင္းေပးတုန္းကခံစားမိတဲ့ ခံစားခ်က္ကအရင္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ေၾကာင့္ခံစားရတာနဲ႔တစ္ထပ္တည္းပဲ
ဖုန္းစီ.....
ဖုန္းစီကဘာမွလုပ္စရာမ႐ွိတဲ့အခါတိုင္းသူမဆီကိုစြမ္းအင္ေတြကူးေျပာင္းေပးေလ့႐ွိတယ္
အဲ့ဒီခံစားခ်က္ကအရမ္းေႏြးေထြးၿပီးသက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတယ္
ဒါကသူမေမ့မရႏိုင္တာေတြထဲကတစ္ခုပဲ
ဘာျဖစ္လို႔ပုက်င္းယြင္ဆီကေရာဒါကိုခံစားမိေနရတာလဲ
"ဘာလို႔....ဘာလို႔သူဒီကိုေရာက္ေနတာလဲ''
႐ွီ႐ွန္းက သူမခံစားခ်က္ေတြကိုထိန္းသိမ္းထားေပမဲ့အသံကတုန္ေနတုန္းပဲ
သူမကဖုန္းစီကလြဲရင္အျခားဇာတ္ေကာင္ေတြကိုသူစိမ္းကိုဆက္ဆံႏိုင္မယ္ထင္ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့သူမမလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး
ညေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္တိုင္းသူေပၚလာၿပီးေတာ့သူမအိမ္မက္ထဲကိုဝင္လာေလ့႐ွိတယ္
သူမကိုရင္ခြင္ထဲပိုက္ၿပီးေတာ့ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေနခုန္ဆင္းသြားတဲ့ပုံရိပ္ကသူမအတြက္ေတာ့အိမ္မက္ဆိုးပဲ ဒါေပမဲ့ဒီကမ႓ာမွာလည္းဒီပုံရိပ္နဲ႔တစ္ထပ္တည္းဆင္တူတာျဖစ္ခဲ့တယ္
[ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္host. ..ဒီေမးခြန္းကိုကြၽန္ေတာ္ေျဖခြင့္မ႐ွိလို႔ပါ, hostဘာသာအေျဖ႐ွာႏိုင္ပါတယ္] systemက႐ုတ္တရပ္စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္
'ကံေကာင္းစြာနဲ႔ပဲhostကအဲ့ေလာက္ထိခံစားခ်က္မ႐ွိတဲ့သူေတာ့မဟုတ္ဘူး, သူမကခံစားခ်က္ကိုအနက္႐ိႈင္းဆုံးေနရာမွာသိမ္းထားတာပဲ..ငါေတာင္အဲ့ဒါကိုမရိပ္မိခဲ့ဘူး, ဖုန္းစီကသူမအတြက္အဲ့ေလာက္ထိထူးျခားေနမယ္လို႔မထင္ထားဘူး, ဒါေပမဲ့သူမဘယ္လိုသိသြားတာလဲ...,သူမကေသခ်ာေပါက္.......'
႐ွီ႐ွန္းက စကားမေျပာပဲတစ္ေနရာကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနတယ္ ၿပီးေတာ့ခနအၾကာမွာသူမရဲ႕တည္ၿငိမ္တဲ့ပုံစံကိုျပန္ရလိုက္တယ္
ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံးကေလးလံၿပီးအုံ႔မိႈင္းေနတယ္ ပဲသီးေလာက္႐ွိတဲ့မိုးစက္ေတြက႐ြာခ်လာၿပီးမိန္းကေလးရဲ႕ပုံရိပ္ကိုေဝဝါးေစတယ္
႐ွီ႐ွန္းက ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္
မိုးျခဳန္းသံေတြကေလာကတစ္ခြင္ဆူညံေနေပမဲ့သူမကေတာ့တိတ္ဆိတ္ေနတုန္းပဲ
မိုး႐ြာတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီမွန္းမသိႏိုင္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမထလိုက္ၿပီးေတာ့အနီေရာင္ဝတ္စုံဝတ္ထားတဲ့သူဆီကိုေလွ်ာက္လာတယ္ ၿပီးေတာ့သူ႕ကိုသယ္ၿပီးေတာင္စြန္ဆီကိုေလွ်ာက္သြားတယ္
သူမကေလထုရဲ႕အလယ္ကိုေရာက္သြားၿပီးသူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြကေအာက္ကိုျပဳတ္က်ေနၿပီ
[.....] 'hostကကိုယ့္ကိုယ္ကိုသတ္ေသေနတာလား'
႐ွီ႐ွန္းက သတ္ေသတာမဟုတ္ပါဘူး သူမေတာင္စြန္းကေနအလယ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာဓားပ်ံထြက္လာၿပီးသူမကိုေခၚသြားတယ္
နယ္ေျမကိုးပါးခန္းမဆီကိုပုက်င္းယြင္ကိုျပန္ေခၚလာၿပီးစ်ာပနပြဲက်င္းပေပးတယ္ ၿပီးေတာ့သူမကသူ႕ကိုနယ္ေျမကိုးပါးတစ္ခုလုံးကိုေပးမယ္လို႔ကတိေပးဖူးတယ္
လူတိုင္းက႐ွီ႐ွန္းကိုေျပာဆိုေနတာေတြကိုသူမဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး,သူမဒီကတိကိုၿပီးေအာင္လုပ္တယ္
ဒဏ္ရာေတြရၿပီးေသြးအလိမ္းလိမ္းေပေနရင္ေတာင္သူမလုပ္စရာ႐ွိတာကိုဆက္လုပ္တယ္
သူမကသူမကိုမုန္းတီးေနတဲ့လူေတြရဲ႕ဆဲဆိုသံေတြမုန္းတီးမႈေတြေဒါသေတြကိုမခံစားရသလိုမၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူး
ကြၽင္းဟန္လင္းကအထြတ္အထိပ္ကိုေရာက္ခါနီးမွာ႐ွီ႐ွန္းရဲ႕လွ်ပ္တစ္ျပက္တိုက္ခိုက္တာကိုခံလိုက္ရတယ္
႐ွီ႐ွန္းက နယ္ေျမကိုးပါးတစ္ခြင္လုံးကိုသိမ္းပိုက္ဖို႔အတြက္သုံးႏွစ္အခ်ိန္ေပးခဲ့ရတယ္
သူမ ကမၺည္းေက်ာက္စာတိုင္ကိုပလႅင္ေပၚတင္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာလူေတြကဆဲဆိုေနၾကတယ္
'ဒီမိန္းမက႐ူးေနၿပီ,လူေသကိုမွေခါင္းေဆာင္ေနရာထားရတယ္လို႔'
ဒါေပမယ့္ေက်ာက္စာတိုင္ေပၚမွာေရးထားတဲ့နာမည္ေၾကာင့္သူတို႔ေတြေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထိတ္လန္႔သြားၾကရျပန္တယ္
ပုက်င္းယြင္.......
Transalated by Dora💜 Mia💙