"Fuck." Naalimpungatan ako ng marinig ang mahinang mura galing kay Rahim. I felt him move across the bed to reach his phone na tumutunog dahil sa ni-set niyang alarm. I wrap the comforter to myself more and grab another pillow ng maramdaman siyang tumayo. I took a small peek at him at ang malapad niyang katawan ang una kong nakita.
His oozing six packs abs, tan and broad steel-clad chest, magulong buhok at ang malinis niyang mukha na walang salamin. I close my eyes once again ng maramdaman ang pag-galaw niya only to find him again in front of me face to face. I feel like a mess after being set by his eyes. Naramdaman ko ang kirot sa ibaba ko ng bahagya akong gumalaw and a small chuckle came out of him. Para namang binugahan ng init ang magkabilang pisnge ng ma-realize kung bakit siya natawa.
"Good morning." He huskily said and come down to give me a quick kiss. Agad naman akong nahiya ng ma-realize na hindi man lang ako nakapaglinis kagabi and I probably reak of the smell of my sweat just by thinking how hot we did it last night. Pakiramdam ko ay nangamatis ako just by the thought of how we did it last night! Jesus! We are getting addicted to it!
"I need to prepare. Ace and I have a lot of things to do. Will you be okay here? Your classes will start tomorrow." He said at parang nadismaya ng ma-realize na magsisimula na ang klase bukas.
"I'll be fine. I'll go drop by the mall later to buy some stuff." I said at nanatiling nakahiga sa kama namin. He nod slightly before reaching his glasses and giving me one last kiss before finally going to the shower. Inayos ko ulit ang comforter ko at inabot ang phone ko to check if there are updates regarding the class tomorrow.
We really enjoyed Bali. The whole stay there is magical and almost vivid in my memories. We talked about a lot of things, about his family, his studies, we even talked about his blog and he let me read some of his entries. It feels like he bare himself there infront of me while we cherish our time together. Kwinento ko rin sa kanya ang buong nangyari sa akin noon regarding my traumas. I also talked a lot about Kuya Dom and how they would clash if they ever met each other because they are the total opposite of one another.
I think I should go to Kuya today since I'm going to start my classes tomorrow. Tama, iyon na lang ang gagawin ko.
Of course, I was embarassed of how our first night sleeping together went. Eventually, Rahim asked me multiple times the next day on how I feel and if I liked what we did. Of course I do! I'm just embarassed on how I react on his every touch! Besides, even though we try to surpass the sudden physical attraction that emerged between us, we just... ended back to bed... doing it.
After finally having the strength to get out of bed, despite being sore down there, ay ipinagtimpla ko na si Rahim ng kape at nagluto ng light breakfast just so he would fill himself before going out and exhausting himself with all the things he need to do.
Netong mga nakaraang araw ay sobrang naging busy siya lalo pa ng mag-simula na ang taon niya bilang fourth year law student. Naging triple yata ang workload niya at super in demand siya sa school niya. I know Rahim is one of the best student of his batch, kaya rin naririnig kong madaming offer sa kanyang part-time work sa mga firms netong mga nakaraang linggo. I"m so proud of him of course! Sino ba namang hindi, kung ang boyfriend ko ang isa sa mga inaabangang attorney in the making ng bansa.
The thing is because of this, mas madalang na kaming magkasama netong mga nakaraang araw. He would leave early in the morning and arrived almost past seven in the evening, maswerte na ako kung wala siyang kailangang tapusing readings o natapos niya na ng maaga ang mga kailangan niyang gawin, but most of the time he's still busy doing school works after he arrived. We osometimes make love after all of his works pero kung sobrang pagod siya ay natutulog na lamang kami.
"Anong oras ka uuwi mamaya? I want to cook dinner." I said habang tinutulungan siyang ayusin ang sleeves ng damit niya. We settle in the stool and eat our breakfast on his kitchen counter.
"I think 7 or 8, kailangan ko lang tapusin iyong pinapagawa ni Atty. Fernandez and then I'll go home. I want to eat dinner with you too."
"May gusto ka bang kainin? Just text me if ever you're running late. It won't be a problem naman."
"Anything will do. I just want to be with you..." Napalingon naman ako sa kanya ng sabihin niya iyon. Now that the room is full of light, mas nakita ko ang pagod sa mukha niya. I know he is fond of this kind of work routine but still I'm worried for him. Mamaya ay himatayin na lang siya sa sobrang pagod!
"Come here. " I whisper kaya naman dahan-dahan siyang tumayo sa stool na kinauupuan niya at bahagyang lumapit sa akin. His hug frame immediately cover my sight and made me focus on his figure only. Marahan kong hinaplos ang mukha niya bago marahang iginaya iyon para mahalikan. Somewhat his kisses shows longiness. I bet hindi siya sanay na hindi kami madalas magkasama. Lalo pa't halos siya ang nakikita at kasama ko netong mga nakaraang buwan na wala akong pasok.
"We will try our best to be with each other, okay? I love you. Just tell me if you need me."
"I'll always be needing you." He said sexily on the side of my ear at agad na nagtayuan ang mga balahibo ko dahil sa biro niya. Marahan ko naman siyang hinampas dahil doon only to have his manly laughter as a response to me. Napailing na lamang ako ng dampian niya ako ulit ng isang halik.
"I love you too, Monqiue. This set up sucks." Ako naman ngayon ang natawa dahil sa itsura niya. His lips are protruded as he went back on his seat. We continue to eat over our breakfast habang pinag-uusapan ang mga gagawin namin sa buong araw na iyon. It is really nice to start my day with him.
He left home after leaving a kiss on me. Ako naman ay inayos na ang pinagkainan namin at nagsimula ng mag-ayos ng sarili. The past few month was blissful, my parents trust Rahim with all their heart. Ni hindi na nila ako kinukulit na bumalik sa bahay and insist that I should stay here with him. Siguro ay na-enjoy din ng mga magulang ko ang solo time nilang dalawa because both of them seems to be travelling a lot lately. Si Annica ay palipad na sa US sa katapusan ng taon and Aryanna on the other hand is busy with her work and studies. We rarely see each other at madalas na sa text at call lang nag-uusap. Pakiramdam ko talaga sa mga nakalipas na araw ay sobrang nag-stestep forward kami sa mga bagay na gusto naming maabot sa buhay. I kinda miss them but also very happy for our own progress.
When I got in the cementery ay nakakapaso na ang init ng araw sa balat. I place the bouquet of flowers on the side of his grave at napangiti ng makita ang isa pang bouquet ng bulaklak roon. I guess mama and papa visited him lately too. Dahan-dahan akong naupo sa harap ng puntod niya at iniayos ang mga kandilang nabili ko at isa-isang sinindihan iyon. I mutter a short prayer for his soul before finally settling myself at ease.
"Kuya, I'm going to med school tomorrow" Panimula ko. Agad akong natawa sa sarili ng maalala na I couldn't barely go to college back then, now look at me!
"I still secretly wish you're here para matulungan mo ko. I bet you'll be doing your residency by this time of the year. You'll be dazzling in your white coat!"I felt a lump in my throat ng ma-imagine ang itsura ni Kuya Dom sa suot na doctor's coat at stethoscope na nakasabit sa kanyang leeg. He looks so sleek and clean. Sobrang pogi nga naman.
"I hope you're happy, Kuya. Our parents are doing good. I think they are back in the honeymoon phase. Sobrang inaalagaan din ako ni Rahim kahit pa sobrang busy niya ngayon. I wish you could meet him in your next lifetime. Panigurado na mag-aaway kayo dahil sobrang bait mo at sobrang sungit niya but you'll eventually find peace dahil pareho niyo akong mahal." A small drop of tear fell from my eye dahil sa huli kong sinabi. Hindi ko maipagkakaila na ang espasyong iniwan ni Kuya sa buhay ko ay hindi mapapalitan ng kahit anong pagmamahal. He was never affectionate towards me but I always feel his presence whenever I needed him. He is always there for me. Kaya kahit pa ilang taon na ang nakakalipas, andito pa din iyong puwang kung nasaan siya dati.
"I love you, kuya. I hope you're happy whenever you are. Magiging doktor ako, pangako iyan!" I said finally before wiping my tears and gazing through the endless skies above me, soothing the cold wind while wishing for another lifetime wtih him.
I bid my farewell to kuya after a shortwhile. Pagkatapos noon ay dumeretso na ako sa mall para bumili ng iilang mga gamit para sa pagbubukas ng klase bukas. Dagsa ang mga studyante na bumibili rin ng mga gamit nila. It took me a while to buy all the stuff that I need at hindi ko namamalayan na hapon na. I decided to go to the grocery para makabili ng mga ingredients para sa dinner namin ni Rahim. I even bought some of the supplies na mukhang paubos na sa unit niya. I realize that its been a while since we've been to grocery shop our needs. Sobrang busy nga talaga ni Rahim netong mga nakaraang linggo.
After loading all the goods that I bought ay dumiretso na ako pauwi para makapag-prepare ng makakain. I fisrt settle all the things that I bought. Naglinis din muna ako ng apartment niya at inayos ang mga gamit ko para bukas. After all the cleaning and preparing ay nagsimula na akong magluto. I decided to have adobo for dinner kaya naman mabilis lang din akong nakapagluto. I was so dazed by my chores na hindi ko namamalayan na mag-a-alas siete na ng gabi. I look at my phone pero wala pa ring text si Rahim pauwi na siya. So I decided to take a shower first dahil nakaramdam na ako ng pagod sa lahat ng errands na ginawa ko sa araw na iyon.
I haven't even realize that it took me a lot of time in the shower. Nang mapatingin sa orasan at makitang lagpas alas-otso na ng gabi ay napabugtong hininga na lamang ako, mas lalong bumagsak ang loob ko ng makitang wala pa nga si Rahim at hindi man lang siya nakapag-text. Mukhang gagabihin siya higit sa inaasahan namin. Nang tumungtong ang alas-nueve ng gabi ay nagdesisyon na akong iligpit ang nilutong pagkain. Hindi na 'rin ako naghapunan dahil sa kawalan ng gana.
Malungkot akong bumagsak sa kama at sinilip muli ang phone ko. Kahit pa nag-aalangan ay nagdesisyon na akong magpadala ngtext kay Rahim para malaman kung pauwi na ba siya.
To: Rahim
Hey! Pauwi ka na? It's already 9. I'm worried.
Matapos i-send iyon ay napabugtong hininga na lamang ako. Alam kong hindi dapat sumama ang loob kong hindi siya nakuwi ng maaga ngayon para sabay kaming makapag-dinner dahil inuuna niya ang pag-aaral niya. Mariin kong pinikit ang mata ko dahil sa inis sa sarili dahil sa nararamdamang sama ng loob. Agad kong pilit iwinaksi iyon sa aking isipan at sinubukan na lamang matulog dahil hindi pa rin siya nagre-reply sa mga text ko.
Nagising na lamang ako sa kalukos na narinig. Nang dahan-dahan kong imulat ang mata ko ay nakita ko si Rahim na hinuhubad ang sapatos habang naka-upo sa dulo ng kama. Parang may kung anong dumagan sa dibdib ko sa pinag-halong awa at inis habang tinitgnan siya. Gusto kong saktan ang sarili dahil parang hindi naiintindihan ng utak ko na busy siya ngayon at dapat niyang unahin ang pag-aaral niya! Bakit ba ako nalulungkot dahil lang hindi siya nakuwi para mag-dinner!?
"Kumain ka na?" mahina kong tanong habang nakahiga pa rin sa kama. Nang lingunin niya ako ay doon na ako tuluyang na-guilty. Bakas ang pagod sa kanyang mukha, nakabukas pa ang tatlong butones ng polo niya at tanggal na ang neck-tie niya doon. Marahan siyang umiling at napahilot sa kanyang sentido. Mukhang ngayon niya lang naalala na may dinner dapat kami. Tahimik naman akong naupo sa kama at tinatantya siya.
"Iinit ko lang ung pagkain, para makakain tayo." I said and took at peek at the wall clock. Mag-aalas dose na ng gabi at kakarating niya lang tapos hindi pa siya nag-didinner! Ano bang ginagawa niya at ganito siya ka-busy na napapabayaan niya na ang sarili niya!
"Monique-" Akmang tatayo na ako sa kama ng tawagin niya ako. Nahihiya akong lumingon sa kanya ng makita ang asul niyang mga mata.
"I'm sorry. I didn't mean to—"
"Shhh. It's okay! Hindi naman ako galit." Nataranta kong saad ng magsimula na siyang mag-sorry. Mas lalo akong nag-panic ng mas nagmukha siyang frustrated sa harapan ko.
"I should have text you, damnit!" Sigaw niya habang hinihilamos ang kamay sa kanyang mukha. Ang kaninang inis sa dibdib ko ay naglaho ng makita kung gaano siya ka-guilty na hindi siya nakarating sa dinner. It was just a simple dinner... yet here he is.
"Halika nga dito." Tawag ko sa kanya. Alangan naman niya akong tinignan ngunit nilapit parin ang distansya namin.
"Why were you home this late? It's already midnight. Ni hindi ka pa nagdi-dinner."Pagsermon ko sa kanya bago siya ikulong sa isang yakap. I can feel how fe flich becouse of the suddetn embrace kaya naman mas lalo kong hinigpitan ang yakap at ibinaon lalo ang ulo ko sa kanyang dibdib. The mix scent of his sweat and perfume escalated through my nasal cavity. Kahit pa araw-araw naman kaming nagkikita bago siya pumasok ay sobrang nami-miss ko pa rin siya.
"There were a sudden urgent case na need ni Atty. Fernandez. I can't turn him down dahil mukhang desperado na rin siya kanina." saad niya sa isang paos at pagod na boses habang naka-baon ang mukha sa aking balikat. I slowly rub his back and pat him.
"It's okay. I was actually sad and worried kanina pero knowing you're this tired and you're doing it for your future. Who am I to complain?" marahan akong kumawala sa yakap at tinignan siya. Nakita ko ang pagnguso niya dahil sa sinabi ko at marahang umiling.
"I want to give you my time. You deserve my time also. I'm so sorry." Marahan na kong natawa ng magmukha siyang bata sa harapan ko. I look at him with adoration in my eyes at marahang inabot ng kamay ang kanyang pisngi.
"We have all the time in the world, but now focus on your goals. Ako din bukas, magfo-focus na ako ulit sa pag-aaral ko." Masayang saad ko sa kanya. Hindi naman niya napigilan ang mapabuntong hininga. I know he wants to spends his time with me as much as I do. Baka nga mas nahihirapan siya sa set-up naming dalawa.
"I love you." He whispers just above my lips bago niya tuluyang sakupin ang labi ko. I immediately rresponded to his kisses at marahang kumapit sa kanyang balikat lalo pa ng hapitin niya na papalapit ang bewang ko. I can hear my moans being supress by our kisses as he became more aggrssive now. Ang bawat patak ng halik sa akin ay mistulang paalala na gusto niyang makasama rin ako. I couldnt help but respond to his wet kisses as I cling to him more. Mas lalo naman niyang dinikit ang katawan ko sa kanya at mahigpit na hinawakan ang bewang ko.
"Damn it. You have classes tomorrow." Habol hininga niyang saad. Agad naman akong natawa dahil sa sinabi niya.
"Ano naman kung may klase ako bukas!" Patay-malisya kong tanong at tinignan siya ng mas maayos.
"Hindi kita pwedeng pagurin ngayong gabi."Awtomatikong hinampas ko siya dahil sa sinabi niya, sinagot naman niya ito ng isang malakas na tawa bago ako sinimulang halikan sa leeg.
"You should take your shower now. Iinit ko lang ang pagkain." I said and he immediately follows. Ngingiti-ngiti naman akong naghahanda ng pagkain habang inaantay siyang matapos maligo. Later that night, we had dinner at his kitchen countertop, kahit pa paulit-ulit niya kong inaakit ng gabing yun ay hindi rin siya nagtagumpay dahil bukod pa sa pagod siya ay maaga ang pasok ko kinabukasan at gusto niya pa kong ihatid sa school. Well, you should never expect less from Rahim! Napaka-perpekto niya!
Kinabukasan ay hindi nga nagpatalo si Rahim na ihatid ako sa unang araw ko sa school. Kahit pa ilang ulit kong sinabing magpahinga na lang siya dahil puyat kami kagabi ay hindi talaga siya nakinig. I can remember how murdeous his looks are noong sinabi kong huwag niya na akong ihatid kaya naman wala na akong nagawa at sumunod na lang din sa gusto niyang mangyari.
"Magpahinga ka, ah! Kainin mo ung niluto ko for lunch before going to school." Paalala kong muli sa kanya habang tinatanggal ko ang seat belt ko. Nakita ko naman ang pag-irap niya sa akin kaya naman marahan ko siyang kinurot. Pasimple kong sinilip ang wrist watch ko at inayos ang magkabilang manggas ng longsleeves ko. Halos isang oras pa bago mag-simula iyong unang klase ko kaya naman hindi ako mauubusan ng oras sa paghahanap ng mga rooms ko.
"Damn. I can't fetch you later." Bulong niya habang sinisilip ang phone niya. Natawa naman ako ng makita ang pagtangis ng panga niya dahil sa naisip niyang ideya na hindi niya ako masusundo mamayang uwian ko. My last class for today will end at 3 in the afternoon, at mukhang kailangan nasa school na siya bago pa ang alas tres.
"I'll be fine! Gusto mo ba ay antayin kita sa shop ni Mama. I'll guess I'll start my readings so I'll be prepared for my classes." Sagot ko sa kanya kaya naman agad niya akong tinaasan ng kilay.
"Will you commute? Use the LRT if you will."
"Oo na, oo na! Kung anong ikatatahimik mo Rahim." Tatawa kong saad bago tuluyang buksan ang pinto ng kotse. I look at him na mukhang panonoorin pa akong pumasok ng campus dahil lumabas rin siya mula sa driver's seat. Napailing na lang ako ng makitang hindi pa rin siya kumbinsido na mag-LRT ako papuntang Katipunan.
"I promise to take the LRT! I'll be going na. My reminders ah! Wish me luck."
"You don't need luck. You're hard working." He said with a proud face kaya hindi ko naman maiwasang mamula dahil sa papuri niya. I look at him and move closer to say my final goodbye.
"Mag-ingat ka later! Aja! Huwag ka ring magpapalipas ng gutom!" Panininermon ko sa kanya. He just look intently at me with those oozing dark blue eyes bago ngumiti ng pilyo. Agad ko naman siyang tinaasan ng kilay dahil sa mukha niya.
"Go give them your A game." He whisper before moving closer to me and giving me quick swift kiss. Pakiramdam ko ay tuluyan ng namula ang mukha ko dahil sa isang patak ng halik galing sa kanya. Kunwari pa't inirapan ko siya kahit pa hindi ko mapigilan ang ngiti sa mga labi ko.
One last glance and wave for Rahim ay tuluyan ko ng tinahak ang daan papasok sa university ko. Pakiramdam ko ay nagu-umapaw sa excitement ang buong katawan ko nang tuluyan na kong makatapak sa building ng unang klase ko. I still have a lot of time before my first class started kaya naman kahit maligaw ako ng bahagya ay walang problema. Buti na lamang at maraming signage at maayos ang pagkakalagay ng names ng bawat room kaya madali ko lamang nahanap ang classroom ko.
I quietly enter the classroom and saw the other students inside. Nagulat ako ng makitang ang iba ay masyadong focus sa mga yellow pad at libro nila. I try to look arounda lahat ng student doon ay iyon ang ginagawa. When I try to find an empty seat ay nakita ko agad si Vico sa likod. He is looking at his notebook as well, mukhang nag-aaral. I immediately walk towards him and settle at the seat beside him.
"Bakit kayo nag-aaral lahat?" I ask unconsciously at tinignan siya. I notice how he froze for a moment before slowly turning my way. Agad na bumulusok ang pamumula ng tenga niya ng tuluyan niya ng makumpirmang nasa tabi niya nga ako. He immediately snap back on his notes at parang gustong magtago mula sa akin.
"T-There's an email from Dr. Santiago about a recitation today and a short quiz after the two hour d-discussion." Para akong nanlamig ng marinig ang mahina niyang boses. Agad akong napakapa sa phone ko at dali-daling binuksan ang email. Halos maibato ko iyong ng makita ang isang email from Dr. Santiago two days ago! Natabunan na iyon ng ibang emails ko! I feel like my face drained blood ng ma-realize na sobrang haba ng amterials na naibigay niya! It was not even summarize! Para akong aligagang nagsca-scam ng unang topic mula sa reading material niya and to think that I need to know all of this in else than 30 minutes ay para akong mahihimatay sa kinauupuan ko!!!
"Oh my god." Mahina kong bulong sa sarili, nanlulumo at hindi alam ang gagawin! I had so much free time yesterday! I could have done this right!!!
"You didn't r-read it?" Narinig kong tanong ni Vico mula sa gilid ko. I slowly shook my head. Pakiramdam ko ay namumutla na ako ngayon. I can't ruin my first day in med school! Parang nag-flash pa ang mukha ni Rahim sa harapan ko na nagsasabing bring my A game today! Pakiramdam ko ay mas lalong bumigat ang nararamdaman ko!
"H-Here." Parang tumigil ang mundo ko ng i-abot ni Vico ang notebook niya sa ibabaw ng desk ko. Pakiramdam ko ay dahan-dahang bumagal ang oras sa paligid ko ng makita ang notebook niya. I slowly look at him and saw him turn redder when our eyes met. Agad naman siyang nag-iwas ng tingin sa akin.
"P-Paano ka?" Nauutal kong saad, in awe as I look at him hesitantly stand from his seat. Iwas na iwas siya ng tingin sa akin.
"Nakapag-review na naman ako. I'll be o-okay." He said kaya naman muli akong napatingin sa notebook niyang nasa ibabaw ng desk ko.
"L-Labas lang ako." He said quickly kaya bago pa ako makapag-pasalamat ay nakaalis na siya sa upuan niya. Nakita kong nilingon pa siya ng ibang babae sa loob ng room namin. Hindi ko napigilan na titigan ang pintong pinaglabasan niya bago tuluyang ibalik ang tingin sa notebook niya.
The notebook is from an expensive brand of B5 notebooks, makapal ang bawat pahina at maganda. Nang simulan ko na iyong buklatin ay nakita ko agad ang summary ng unang topic namin. It was in a a bulleted form, may mga keywords sa gilid at naka highlights ang importanteng mga notes. Iilang pages lang iyon pero mukhang na-cover na nito ang pinaka-topic namin. Plus he's cursive writing is very neat! Akala mo ay naka-calligraphy iyon dahil napaka ganda ng sulat niya!!!
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras at sinimulan ng mag-review. Less than 30 minutes na lang ang meron ako kaya naman ini-scan ko na muna ang buong chapter bago ko sinimulang intindihin ng mas malalim ang bawat parte para mas matandaan ko ang mga iyon. I mentally tried to explain each of the topic to myself in order to confirm that I had picked up the lessons without needing the reference.
Itinuloy ko ang pagre-review until dumating ang una kong prof. Saktong pagpasok niya rin ay pumasok na si Vico. I manage to give back the notebook to Vico and say a small thank you pero wala akong nakuhang sagot bukod sa pamumula ng mga tenga niya. When Dr. Santiago starts the discussion ay nag-focus na ako sa pakikinig sa kanya at pag-aanotate sa reading materials na binigay niya. It is true when he said that there will be a recitation along the discussion, at natawag ako! Mabuti na lamang at ang tinanong niya ay nasa unang parte ng lesson kaya naman agad ko iyong nasagot. I will put it in my mind that I need to thank Vico!
The short quiz was an average one. Mabuti na lamang at sobrang galing mag-explain ni Dr. Santiago kaya naman hindi ako nahirapan sagutan ang mga questions. Plus the help of the advance reading from Vico's notes. Dapat talaga akong magpasalamat sa kanya dahim iniligtas niya ako ng sobra sa first class ko!
Natapos ang klase namin and before I could even say my thank yous to Vico ay wala na siya sa loob ng classroom . He just sprinted out na parang takot na takot na mahuli ko siya. The rest of my classes are like that. Mas maraming class ang mag-kaklase kami ni Vico, may iilan na hindi. I also checked all of my emails carefully just so I would not end up being shocked like my first class. Thankfully, wala na namang advance reading na required sa iba kong subject. Some of the teachers didn't even show up kaya napakadami kong free time.
At around 5 in the afternoon ng makarating ako sa shop ni mama. I saw her talking with some of her employee kaya naman nag-settle muna ako sa table kung saan kami laging nauupo ni Rahim dati. I look at the whole shop at napansing simula ng mag-decide si Rahim na sa Manila na lang kami mag-aral ay hindi na kami nakabalik rito. The last time I was here was when we had our first dinner together. Who would have thought that was almost 2 years ago! Sobrang sungit at moody pa ni Rahim ng mga panahon na iyon! Now, it's like he changed into a whole new different persona. Kahit pa napaka-sungit niya pa rin ay hindi na siya madalas nagmumura at nagsasabi ng 'fuck' sa harapan ko.
"Monique! Ikaw bata ka! Bakit ka andito? Aantayin mo ba si Rahim?" Agad na tanong ni mama ng makalapit siya at na-upo sa harapan ko. My parents has been letting me this past few months. Lagi pa rin naman silang natawag pero hinahayaan na nila ako sa condo ni Rahim. I think my parents are letting me explore things on my own. Bukod sa malaki ang tiwala nila kay Rahim, I think this is them seeing an opportunity for me to see the world. Lalo pa't dalawang taon din akong nakulong dahil sa mga nangyari sa akin.
"Yup! Sobrang busy niya mama. Hindi ba siya nadadaan dito?" Tanong ko sa kanya at umiling naman siya sa akin. I saw her gesture one of the crew to serve us something na agad namang sinunod.
"Kamusta ka naman sa condo ni Rahim? Komportable ka naman ba doon?"
"Ayos lang, ma. Masyado iyong malaki para sa aming dalawa. Plus, Rahim goes home late this past few days. Ako ang napapagod para sa kanya."
"Oo. Bumili siya ng kape at cake noong nakaraang araw bago pumasok sa klase niya. Nagdaan din siya ng pagkain noong nakaraan at nangamusta. He always update me regarding you naman so I'm not even worried anymore." Natatawa niyang saad kaya naman napailing na lamang ako. I wouldn't blame my parents kung botong-boto sila kay Rahim. He was a very good man especially with my parents. Bukod sa sobrang marespeto siya, sa bawat gagawin niya ay alam kong gusto niyang i-preserve ang respeto niya sa mga magulang ko.
After a long conversation with my mother and a paalala na kailangan kong dumalaw sa bahay dahil na-mimiss na ako ni papa ay kailangan niya ng umalis. She has some errands to do sa kabilang branch ng shop. She bid her farewell and hug me a lot before even going home. Matapos iyon ay dumiretso na ako sa pag-aaral. It's just 6 in the evening at matagal-tagal pa ang aantayin ko bago ang huling klase ni Rahim.
Ni hindi ko na napansin ang oras dahil sa sobrang engrossed ko sa pag-aaral. It is indeed true that when you love doing something ay parang nawawala ung pagod at burn-out sa paggawa ng bagay na iyon. I didn't even notice that I have studied for 2 hours already dahil masyadong akong naka-focus.
""Hey." Napaangat ako ng tingin dahil sa baritonong boses ng tumawag sa akin. I saw Rahim at agad umaliwalas ang mukha niya ng magtama ang mata namin. I push aside some of my stuff para maka upo siya ng maayos sa tabi ko. He removed his leather sling bag at inilapag iyon sa table. He settle himself beside me at humarap ng bahagya sa aking direksyon. Nagulat naman ako ng ilagay niya ang isang kamay niya sa likod ng upuan ko at bahagyang inilapit ang mukha sa akin.
"How's your first day, baby?" He whisper in a husky voice. Pakiramdam ko ay sa tunog pa lamang ng boses niya at sa lapit ng mukha niya sa akin ay pinamulahanan na ako ng mukha. He's just so near! Kitang-kita ang kwadrado niyang panga sa angulo ng mukha niya, even his subtle facial hair is visible dahil sa lapit niya sa akin. He's just immaculate!
"A-Ayos lang. It was blissful actually." I said at pinatay ang ipad sa harapan ko. Marahan kong iniiwas ang tingin ko sa kanya dahil sa hiya pero ngisi niya lamang ang isinalubong niya sa akin. He started to unbutton the first three buttons of his dress shirt and shifted in his seat comfortable.
"Dito na lang ba tayo mag-dinner or should we go home?" Tanong ko sa kanya.
"Let's stay here for a while and head home. May gusto ka bang kainin? We could drive thru pauwi."
"Then I'll have some chicken joy on the way home." I said at agad naman niya akong tinanguan. He planted a small kiss on my head before focusing on his own things. Inilabas niya na ang ipad niya at ang ilang printed materials niya. I return back into my studying at hinayaan na siya sa sarili niyang mundo. Sometimes I can feel him drawing circles around my back, ang isang kamay ay nakapatong sa sandalan ng upan ko at naglalapat ng iilang bilog sa aking likod gamit ang kanyang daliri while he's still focus on what he is reading at prenteng nakasandal sa sarili niyang upuan. That's just how we spend almost one and a half hour, we even barely talk but he made sure that I would feel his presence just by touching my back.
Nang halos mag-aalas dose na ay nag-aya na akong umuwi dahil pagod na ako sa kakaaral. Kahit pa mukhang hindi pa siya tapos sa ginagawa niya ay nagligpit na kami. He even brought my bag for me habang naglalakad kami papunta sa sasakyan niya. On the way home ay hindi niya nakalimutang dumaan sa isang fastfood chain at bumili ng chicken meal na gusto ko. He settle for their spaghetti and some burger. Nang makarating sa condo unit niya ay kumain na kami parehas sa counter top ng kitchen niya while talking about our plans for the next day.
"My class will start at 10 am tomorrow. Hindi mo na ako kailangan ihatid, you better rest up." I said habang inuubos ang chicken ko.
"I'll try to. May gagawin pa akong readings but I will try to wake up before you go to school para maihatid kita." Inilingan ko naman siya bilang pag-tutol pero mukhang hindi naman siya makikinig sa akin.
And that is how our routine works. Sa mga susunod na araw ay ganoon ang lagi naming ginagawa. After school ay pupunta ako sa library para kumuha ng extra reading materials at didiretso na sa shop ni mama para antayin si Rahim na matapos sa klase niya. I admit na habang tumataggal ang araw na nagsimula ang klase ay nararamdaman ko na ang bigat ng workload ko sa bawat units ko. Kaya minsan ay sabay na kaming nagpupuyat ni Rahim just so I could keep up with the readings that I also need to finish. Sa umaga ay minsan hindi siya nagigising para ihatid ako kaya naman nilulutuan ko na lamang siya ng light breakfast at lunch para kahit papaano ay may kakainin siya pag-gising and we will see each other again at the end of the day to study... and study... and study.
After almost two weeks in med school ay naramdaman ko na ang exhaustion dahil sa dami ng inaaral ko. Hindi nga biro ang memorization at maging ang sandamakmak na recits at quizzes. Naalimpungatan ako dahil sa tunog ng alarm sa phone ko. I reached out to it with half eyes closed and turned the alarm off. Kinusot ang mata para tuluyang magising. I look at the side of our bed and saw Rahim sleeping there. Agad kong hinaplos ang buhok niya at pinatakan siya ng isang halik sa labi bago tuluyang tumayo para mag-ayos. I immedaitely do my morning rituals and gather all my newly printed materials at inilagay iyon lahat sa bag ko para hindi makalimutan.
Sobrang late na namin nakatulog ni Rahim kagabi dahil parehas kaming may kailangan tapusin na readings. Ayoko na rin siyang gisingin ngayon para ihatid ako dahil mukhang mas kailangan niyang matulog. After preparing our breakfast and some light lunch for him ay iniwanan ko na siya ng note sa table para malaman niyang pumasok na ako. When I finally arrived at school ay nag-text din ako sa kanya that I already arrived.
Nang silipin kung anong oras na nang makababa ako sa sasakyan ay may halos 50 minutes pa ako bago ang klase namin. I look around at halos may iilan ng estudyante ang naka-upo rito sa labas ng building. Ang iba ay nag-aaral, kumakain o nakikipagkwentuhan sa mga kaibigan nila. I suddenly miss my friends. Some of my classmates ay friendly and would often start small talks with me, but I don't really have met anyone that I could go all day with in this school. Aryanna and Annica are both busy with there lives. Aryanna is now working and studying at the same time while Annica is still preparing things for her work in the US.
Napag-desisyonan kong kumuha ng maiinom sa nearby mall sa likod ng school dahil pakiramdam ko ay kulang ang kapeng nainom ko kaninang umaga. Nang makarating doon ay nag-settle na lamang ako sa Starbucks dahil iyon lamang ang pamilyar ako sa mga coffee shops dito. I look at the money when I fall in line ng mabangga sa isang tao.
"I'm sorry— Vico?" Automatic na nag-pop sa isip ko na hindi pa ako nakakapag-pasalamat sa kanya noong first day ng klase. Hindi rin kami nakapag-usap dahil kapag nasa school kami ay parang iniiwasan niya ako lagi.
Nang tuluyang makita ang ayos niya ay doon ko napansin na pula na naman ang tenga niya. He's in his usual white shirt, black leather jacket at faded pants. Mas mukha siyang papasok sa isang artistry industry kesa med school dahil sa lagi niyang suot. I look at him and smile.
"Hindi pa kita napapasalamatan sa pagpapahiram ng notebook mo sa akin." I stated at agad naman niyang iniiwas ang tingin sa akin at mas lalong pinamulahan ng tenga.
"It's o-okay—"
"Anong gusto mo, I'll just treat you." I said and step forward sa pila. I looked at the menu at tinignan ang lagi kong ino-order doon.
"H-Hindi na—"
"I insist. Sige na pumili ka na please!!!" I said and smile widely at him, pakiramdam ko ay parang pinipigilan ni Vico ang sarili sa kung ano mang gusto niyang gawin dahil sa itsura niya ngayon. Agad niyang iniiwas ang tingin sa akin ng makitang nakatitig ako sa mukha niya.
"I will gladly help you anytime. Hindi mo na kailangan gawin ito." Bulong niya sa sarili kaya naman para akong naestatwa ng marinig iyon. He unconcsciouly look at the menu and sigh in defeat. I look closely at him. Even if there were an on-going humor that Vico likes me ay hindi ko pa rin iyong naa-absorb hanggang ngayon. Maybe because it was not directly coming from Vico and assuming from chismis na galing kay Annica ay hindi talaga dapat ako nagtitiwala. Besides, I see nothing bad from him. He looks decent to me as person so bakit ako lalayo sa kanya.
"I'll just have one of that." He said and point on the menu. His height is the same as Rahim kaya't halos hanggang tenga niya lamang din ako. Nang turn ko na para um-order ay agad kong sinabi ang gusto naming dalawa. We settle at the closes table near the counter para antayin ang order naming dalawa.
"T-Thank you" nauutal niyang sabi kaya naman agad ko siyang nginitian.
"No need to thank me. I feel lightweight nang malamang dito ka din nag-aaral. At least there is some familliar face." Saad ko kaya naman parang mas lalo siyang napatitig sa akin.
"D-Do you... um k-know?"
"Ang alin?"
"That... I-I like you." Para akong nabingi ng marinig iyon galing sa bibig niya. I unconsciouly look at him at nakitang parang mas lalo lamang siyang namula.
"I-I'm sorry!" Then he started panicking after realizing what he has said.
"Hey! Calm down. It's fine- it's fine!" I said in a low tone at marahang tinatantya ang reaksyon niya. He looks so confused and startled because of his own action. I do find him adorable in this state.
It's okay! I find it hard to believe at first but hearing it from you makes it a fact." I said just so I could put him at ease.
"I actually find no problem in it. Kaso lang hindi ba awkward sayo? It will be best if we became friends." I unconsciously said to himat nakita ang bahagyang gulat sa mata niya.
"F-Friends?" He mumur in a low voice.
"I think you're a good person Vico. Feeling ko lang at some point, magkakasundo tayo."
"O-okay." he whisper kaya naman doon na ako napabaling muli sa kanya. Is this true? I finally made a new friend after four years?!
"Seryoso ba?!"
"But I'll be like this—- um... awkward." saad niya kaya naman doon na ako natawa. I personally do not remember Vico like this when we were blockmates in college. Noon ding napanood ko siyang maglaro sa UAAP ay sobrang angas niya tignan at mukha naman siyang normal na nakikipag-usap sa mga kasama niya sa team. But this sidee— I have never imagined it.
After claiming our orders ay nag-decide na kaming bumalik ng campus. We actually talked about the little stuffs in school at nag-usap na pwede rin kaming sabay na mag-review once we have vacant time. It's actually fun talking to him dahil napakatalino niya. Iyong mga concept na hindi ko naiintindihan ay parang nabigyan linaw dahil sa kanya.
When we were finally arrived near the entrance of the school ay para akong nanlamig ng makita ang isang pamilyar na bulto. He looks fiery and mad. Ang aura sa paligid niya ay hindi maganda. When he finally found me with his blue eyes at hindi sa akin tumaggal ang titig niya kundi sa lalaking kasama ko.
In a blissful amount of seconds in front of me ay parang nag-flashback sa akin lahat ng nangyari sa amin this past few weeks. The lack of time for each other, the exhaustion, late night studies, the burn out and now this. Mukhang mali ang tingin niya sa amin ni Vico ngayon na magkasama. When I take a look at Vico ay parang hindi rin siya magpapatalo sa titig ni Rahim sa kanya.
I felt nausious and dizzy by the mere sight of them clashing. Pakiramdam ko ay magkakasakit ako sa nararamdaman ko ngayon. As if in the sudden spur of the moment my genes are suddenly mutating into something cancerous and attacking my body instantly. Mas lalong bumilis ang tibok ng puso ko ng ibaling na sa akin ni Rahim ang mga titig niya.
"Monique, let's talk."