Unicode
"လာ. . .သော်"
မိုးဦးသော့်လက်ကိုဆွဲအထ. . .
ဆတ်ကနဲအားပြင်းပြင်းနှင့်ရုန်းထွက်သည်။
မိုးဦး သော့်ကိုငေးကြည့်ရင်း. . .
"အေးချမ်း. . .ကိုမိုးဦးနဲ့သိတာလား"
ရဲရင့် မေးသံထွက်လာသည်။
"သိတယ်"
"မသိဘူး"
ပြိုင်တူထွက်သွားသောအသံနှစ်သံ. . .
ပြောပြီးတာနှင့်အပြင်ထွက်သွားသောခြလှမ်းများ။
မိုးဦး. .. ရဲရင့်. . .နန္ဒတို့သုံးယောက်သားလိုက်ရသည်။
"ရဲရင့်. . .ငါသွားပြီ"
သော် ရဲရင့်ကိုလှမ်းပြောသည်။
မိုးဦးဘက်လှည့်တောင်မကြည့်။
"နေအုံး. . .နေပါအုံး. . .သော်. . ."
မိုးဦး ပတ်ဝန်းကျင်ကိုသတိမထားနိုင်လောက်အောင် သော့်ကိုအတင်းကာရော ခေါ်မိသည်။
"ကျွန်တော့်နာမည်. . .အေးချမ်းသော်. . .အပြည့်အစုံခေါ်ပါ"
ခပ်ပြတ်ပြတ်ပြောသံ။
"အင်း. . .အင်းပါ. . .ခုတော့. . .ခဏလိုက်ခဲ့ပါ. . .နော်. . .ခဏပါ"
တုန်ရီစွာအလောတကြီးပြောမိသည်။
ရဲရင့်အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေသည်။
အေးချမ်းက ရန်ဖြစ်နေတုန်းသာကြမ်းတာပါ။
ဒီလိုဘလိုင်းကြီးမရိုင်းတတ်။
ကိုမိုးဦးဆိုတာကလဲ ကိုယ်လိုအရှုပ်ထုတ်တောင် လေးစားရတဲ့သူ။ သွားပြောင်လို့မရဘူး။ သူ့သိက္ခာ သူ့ပညာနှင့် . . .ကိုယ်တွေနဲ့ဆိုအသက်ကသုံးနှစ်. . .လေးနှစ်ပဲကွာတာ. . .အရည်အချင်းက. . ယှဥ်လို့မရ။
လူကြီးတွေရဲ့အရေးပေးမှုရော လူငယ်တွေလေးစားမှုရော ရနေတဲ့သူ။ခုတော့ အေးချမ်းကြောင့်အသံတွေပါ တုန်လို့။တစ်ခါမှမတွေ့ဘူးတဲ့ပုံစံနဲ့ ကိုမိုးဦးကိုကြည့်လိုက်.... ဘာအကြောင်းမှမရှိဘဲ တင်းမာနေသည့် အေးချမ်းကိုကြည့်လိုက်နဲ့ ဖြစ်နေကြရသည်။
"မလိုက်နိုင်ဘူး"
အေးစက်မာကြောသောအသံနဲ့ သော်ပြောတယ်။
"ဒါဆို. . .ဘယ်သွားမလဲ. . .ကိုကိုကြီးလိုက်ခဲ့မယ်"
မိုးဦးလဲမလျှော့ပါ။
"ခင်ဗျား. . .ဝေးဝေးနေ. . .မမြင်ချင်ဘူး"
ကြမ်းတမ်းစွာပြောရင်း လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။
"အေးချမ်း. . .အေးချမ်း. . .ဟေ့ကောင်. . .စောင့်အုံးဟ"
ရဲရင့်နှင့်နန္ဒခေါ်ရင်းနောက်ကလိုက်သည်။
မိုးဦးလဲလိုက်ရသည်ပေါ့။
သော်ရယ်. . .စိတ်ဆိုးနေတာလားကွာ. . .
ကိုကိုကြီးလာတယ်လေ. . .သော်. . .ချိန်းထားတာထက် တစ်ပတ်နောက်ကျသွားတာပါ. . .တကယ်လာခဲ့ပါတယ်. . .သော်ရယ်. . .ကိုကိုကြီးဘက်မှာကိစ္စတွေမထင်မှတ်ဘဲပေါ်လာခဲ့လို့ပါသော်ရာ. . .ရှင်းပြပါရစေ
သော့်အကြောင်းလဲ သိပါရစေ။
ခုမှတွေ့တာမို့စိမ်းနေတာဆိုရင်လဲ. . .ရင်ကွဲအောင်. . .
မလုပ်လိုက်ပါနဲ့. . .တွေ့ပြီဆိုမှတော့. . .ထပ်မခွဲပါရစေနဲ့တော့။
"အေးချမ်း. . .ဟေ့ကောင်. . .မင်းကလဲစိတ်ချည်းပဲ
မင်းနဲ့ကိုမိုးဦး သိလား မသိလားတော့မသိဘူး ဒီတိုင်းပြန်လို့တော့မဖြစ်သေးဘူးကွ. . .ကိုမိုးဦးကတို့ကိုထုတ်လာပေးတာလေကွာ. . .မင်း. . .ဘာဖြစ်တာလဲ"
"အေးလေကွာ. . .ဟိုမှာ...ကိုမိုးဦး...အတော်မျက်နှာပျက်နေတာ. . .ခဏဖြစ်ဖြစ်လိုက်ခဲ့ပါအုံးကွ"
နန္ဒဝင်လဲပြောသည်။
စိတ်ညစ်သည်။ ဗလောင်ဆူသည်။ရင်ထဲ ကတုန်ကရီလဲဖြစ်သည်။ဒေါသလဲထွက်သည်။ မမြင်ခင်ကလွမ်းတောင်မလွမ်းရဲခဲ့။ ကိုယ့်အပေါ်မတည်တဲ့စကားတစ်ခွန်းအတွက်နာကျည်းလို့သာနေချင်မိသည်။မြင်ပြန်တော့ ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်ရပြန်သည်။
ဒါ့အပြင် ပြန်တွေ့သည့်နေရာက ရဲစခန်း။
သေကွဲကွဲလိုက်တာမှကောင်းအုံးမည်ဟုအကြိမ်ကြိမ်တွေးပြီး အကြိမ်ကြိမ်ဘဝကိုလက်လျှော့ဖို့စဥ်းစားမိတိုင်း. . . .ပူနွေးသောအနမ်းများကိုသာ သတိရမိမြဲ။
စိတ်. . .နာ. . .ချင်. . .လှ. . .ပါ. . .သည်။
ဒါပေမဲ့. . .အေးချမ်းသော် ထင်သလိုမဖြစ်ခဲ့ပါ။
မြင်ရုံနဲ့ ရူးလောက်အောင်ခံစားရသည်။ လွမ်းတာရော စိတ်နာတာရောပေါင်းပြီး ခံစားရတာမို့ သေလောက်ပါသည်။
"သော်. . .အဲ. . .အေးချမ်းသော်. . .ခဏလိုက်ခဲ့ပါကွာ"
မိုးဦးစကားကို သူ့အကြိုက်ထိန်းပြောသည်။
စူးရှသောအကြည့်တစ်ချက်နှင့်အတူ. . .
"အချိန်မရဘူး. . .ည. . .အလုပ်ဝင်ရမှာ"
"ဘယ်အလုပ်က. . .ညလဲ"
မိုးဦးအမေးကိုမဖြေပါ။
"မင်းဒဏ်ရာတွေနဲ့ဟာကို. . .ခွင့်ယူလိုက်ပါကွာ. . .ငါဝိုင်းပြောပေးပါ့မယ်"
ရဲရင့်ရဲ့ ဖြောင်းဖျသံ
"ဒါဆိုဒီကစောင့်နေ. . .အကိုကားသွားယူလိုက်မယ်။
သူငယ်ချင်းကိုဆွဲထားပေးအုံး ရဲရင့်. . .ထွက်သွားလို့မဖြစ်ဘူးနော်"
မိုးဦး ရဲရင့်ကိုသေသေချာချာမှာကာ ကားကိုပြေးယူရသည်။
"ဟုတ်"
အလျင်အမြန်ကားပြေးယူ
ကားရောက်သည်နှင့်. . .ဆင်းကာတံခါးကိုပြေးဖွင့်ပေးမိသည်။
ကားပေါ်တော့တက်သည်။ လူကိုတော့မကြည့်။
မိုးဦး တိုက်ခန်းရှိရာမောင်းလာခဲ့သည်။ ရင်ထကြပူလောင်မှုကို သက်ပြင်းချကာဖြေရသည်။
.
.
.
.
အပေါ်ရောက်သည်နှင့်. . . .
"ထိုင်ကြအုံး. . .ဘာစားမလဲ. . ."
"ဘာမှမစားရသေးဘူး. . .ကိုမိုးဦး. . .တညလုံး. . .အဟဲ. . .ပင်ပန်းလိုက်တာဆိုတာ. . ."
"အိမ်မှာက ဘာမှဖွယ်ဖွယ်ရာရာမရှိဘူး. . .ကိုယ်မှာပေးမယ်. . .ဘာစားကြမလဲ"
"ဒါဆို ကျွန်တော်နဲ့နန္ဒသွားဝယ်လိုက်မယ်လေ. . ."
အေးချမ်းသော်. . .ရဲရင့်ကိုကြည့်သည်။
"မင်း. . .ကျန်ခဲ့ပါကွာ. . .ကိုမိုးဦးစကားပြောစရာရှိနေတယ်ထင်တယ်"
"အင်း. . .အင်း. . .သွားလိုက် ရဲရင့်. . .ဒီအောက်ရောက်ရင်လမ်းနဲနဲပဲလျှောက်လိုက်. . .အစုံရှိတယ်. . .
အော်. . .သော့်အတွက်...ဝက်နံရိုးပေါင်းလေးထည့်ဝယ်ခဲ့"
စူးကနဲအကြည့်. . သော်ရယ်. . . ကိုကိုကြီး မင်းအကြိုက်ကိုမမှတ်မိတာ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလားကွာ။
ဟုတ်သား. . .သော်လို့မခေါ်ရဘူးတဲ့. . .
ဒါဖြင့်ဘယ်လိုခေါ်ရမှာလဲ????
ရဲရင့်နှင့်နန္ဒထွက်သွားမှ. . .သော့်ဆီပြေးကပ်ရင်း. . .
"သော်. . ."
"မခေါ်နဲ့. . .သော်လို့. . .ကျွန်တော်လဲ... ခင်ဗျားကို အရင်လိုမခေါ်နိုင်ဘူး"
"ခု ဘယ်မှာနေနေတာလဲ. . .ဟင်. . .ဘာအလုပ်မို့လို့ညဆင်းရတာလဲ. . .ရဲရင့်နဲ့ရောခင်တာကြာပြီလား. . .ပိန်သွားလိုက်တာ. . .ရုတ်တရက်မမှတ်မိဘူး. . ."
ဟား. . .ဟား. . .ဟား. . .ဟား. . .
ထင်သားပဲ ခင်ဗျားမမှတ်မိဘူးလို့။
ဒီကတော့ လူကိုမမြင်ရသေးဘူး. . .ခြေသံ. . .ကိုယ်သင်းနံ့. . .အသံ. . .အားလုံးမှတ်မိနေတာ. . .နာကျည်းချင်နေတာတောင်မှ. . .မတွေ့ချင်မမြင်ချင်လောက်အောင်မုန်းချင်နေတာတောင်မှ. . .
အေးချမ်းသော် နာကျည်းစွာတွေးမိသည်။
"ကျွန်တော့်ဘဝနဲ့ကျွန်တော် အဆင်ပြေတယ်. . .ခင်ဗျားအကူအညီမလိုတော့သလို. . .ခင်ဗျားစကားကိုလဲမယုံကြည်နိုင်တော့ဘူး"
မိုးဦး သော့်ကိုကြည့်ကာ စိတ်မချမ်းသာပါ။
သူ့ဘက်ကအခြေအနေတွေကိုယခုရှင်းပြလဲ အပိုပဲဖြစ်နေတော့မှာ. . .သော် ဘာကြောင့်ထွက်သွားရသလဲနှင့် သော်ဘာကြောင့်သူ့ကိုစိတ်ဆိုးသလဲ. . .ယခု သော်
ဘာတွေလုပ်နေလဲ. . .ဘာတွေဖြစ်နေလဲ. . .အရင်သိရဖို့ ကြိုးစားရမည်။
သူ့ဘက်ကဖြေရှင်းချက်ပေးသည်ဟု. . .သော်အထင်မလွဲဘဲ. . ယုံကြည်သည့်အထိ သော့်နားမှာ သူနေရပါမည်။
သော့်လက်ရှိအခြေအနေကိုသေချာသိရပြီးမှ. . .မိုးဦးအကြောင်းပြန်ပြောလဲ နောက်မကျသေးလောက်ပါဘူးလို့ မိုးဦးတေွးပါသည်။
"အကူအညီရယ်လို့မဟုတ်ဘူးလေ. . .ခွဲချင်လို့ခွဲခဲ့ရတာမှမဟုတ်တာ. . .ပြန်တွေ့မှတော့. . .ထပ်မခွဲနိုင်ဘူး"
ဒီတစ်ခါတော့. . .မိုးဦးအသံပြတ်သားတိကျစွာ။
ဟုတ်တယ်လေ. . .စိတ်ဆိုးလို့သတ်လဲ သော့်လက်နဲ့ပဲ သေပါစေ။ ထပ်တော့ခွဲမနေစေရ။
သော့် အကြောင်းသိရဖို့ပထမ။
သော်ကမျက်စိစုံမှိတ်ကာဆက်တီထိုင်ခုံမှာခပ်လျောလျောထိုင်လျက်. . .
မိုးဦး သော့်ကို. . .ငေးနေမိသည်။
စကားတော့ထပ်မပြောတော့။
နားပါစေအုံးလေ။
သော်လေးရယ်. . .ကိုယ့်ကလေး. . .အဆင်ပြေတဲ့ပုံကိုကိုကြီးမတွေ့ရပါလားကွာ။ ဒဏ်ရာကြောင့်သွေးစို့နေတဲ့ နှုတ်ခမ်းထောင့်. . .ပြာချင်သလိုလိုနဲ့. . .သော်ဆေးလိပ်တွေများသောက်သလား။
ဝါနှစ်နှစ်ဖောင်းအိအိပါးလေးရော. . .
လက်ပေါ်မှာလဲဒဏ်ရာအချို့. . .
ဆေးထည့်ပေးရအုံးမယ်။
အရပ်ကတော့. . .မိုးဦးနှင့်အရမ်းမကွာ. . .
သော့်ကိုဒီလောက်အရပ်ထွက်မည်တောင်မထင်ရ။
ငယ်ငယ်ကပုလုံးလေးလေ။
ဆံပင်တွေကအနည်းငယ်ရှည်ချင်နေပြီ။
ညှပ်ခိုင်းအုံးမှ. . .ပါ။
အဝတ်အစားတွေကလဲ သပ်ရပ်မနေ။
ဘယ်နေလိမ့်မလဲ. . .ညကဖိုက်တင်ပလေးထားသေးတာကိုး. . .ကြည့်ကောင်းတဲ့ရုပ်ရည်နှင့်အမျိုးသားလေးဖြစ်တော့ဖြစ်နေသား။
ဒါပေမဲ့. . .ကိုယ်မျှော်လင့်ထားသလို ပြန်တွေ့ရင်. . .အကြိမ်တစ်ထောင်လောက်ပြုံးခိုင်းပြီးတစိမ့်စိမ့်ထိုင်ကြည့်လို့မရနိုင်သေး။
အရင်လို. . .ယုန်ပေါက်လေးလို. . .ခေါင်းလေးပွတ် ဆံပင်ညိုလေးတွေဖွလိုက်တာနဲ့ လက်ကနဲပြုံးပြမဲ့
ကိုယ့်ကလေးမဟုတ်တော့။
ဘယ်ချိန်ခုန်အုပ်မည်မသိ. . .မာန်တဖီဖီနှင့်ကျားရဲလို။
ထိုင်ကြည့်နေရင်း. . .အလွမ်းဖြေနေရသည်။
အလွမ်းမပြေပေမဲ့ပေါ့လေ အကြာကြီးကြည့်မိသည်။
သူ့ကိုကြည့်နေမှန်းသိလို့လားမသိ. . .
ရုတ်တရက်ဖျက်ကနဲပွင့်လာတဲ့မျက်ဝန်းလေး
ရူတည်တည်အကြည့်နှင့်. . .
ရင်ထဲ. . .အေးကနဲ. . .တချက်လန့်ပြီး မိုးဦးမျက်နှာလွှဲလိုက်သည်။
သော်ရယ်. . .လန့်လိုက်တာ. . .မျက်ဝန်းဝိုင်းစက်စက်နှင့်မျက်ဆံညိုလေးရယ်
မျက်တောင်မတိုမရှည်နှင့်. . .မျက်လုံးအစပ်ထောင့်လေးမှာပိုစိပ်သွားတဲ့မျက်တောင်ဖျားလေး. . .မျက်ဝန်းလေးကတော့အပြောင်းအလဲမရှိ။
တစ်ခုတော့ရှိသည်ပေါ့။
မိုးဦးကိုကြည့်သည့်အကြည့်က. . .အရင်လိုမဟုတ်သေး. . .ပြောင်းလဲနေပါပြီ။
အရင်လိုအကြည့်လေး အပြုံးလေးပြန်ရဖို့ မိုးဦးတာဝန်ထားလိုက်ကြပါ။
.
.
.
ဆက်ရန်. . . .
Zawgyi
Unicode
"လာ. . .ေသာ္"
မိုးဦးေသာ့္လက္ကိုဆြဲအထ. . .
ဆတ္ကနဲအားျပင္းျပင္းႏွင့္႐ုန္းထြက္သည္။
မိုးဦး ေသာ့္ကိုေငးၾကည့္ရင္း. . .
"ေအးခ်မ္း. . .ကိုမိုးဦးနဲ႕သိတာလား"
ရဲရင့္ ေမးသံထြက္လာသည္။
"သိတယ္"
"မသိဘူး"
ၿပိဳင္တူထြက္သြားေသာအသံႏွစ္သံ. . .
ေျပာၿပီးတာႏွင့္အျပင္ထြက္သြားေသာျခလွမ္းမ်ား။
မိုးဦး. .. ရဲရင့္. . .နႏၵတို႔သုံးေယာက္သားလိုက္ရသည္။
"ရဲရင့္. . .ငါသြားၿပီ"
ေသာ္ ရဲရင့္ကိုလွမ္းေျပာသည္။
မိုးဦးဘက္လွည့္ေတာင္မၾကည့္။
"ေနအုံး. . .ေနပါအုံး. . .ေသာ္. . ."
မိုးဦး ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသတိမထားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ေသာ့္ကိုအတင္းကာေရာ ေခၚမိသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္နာမည္. . .ေအးခ်မ္းေသာ္. . .အျပည့္အစုံေခၚပါ"
ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာသံ။
"အင္း. . .အင္းပါ. . .ခုေတာ့. . .ခဏလိုက္ခဲ့ပါ. . .ေနာ္. . .ခဏပါ"
တုန္ရီစြာအေလာတႀကီးေျပာမိသည္။
ရဲရင့္အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနသည္။
ေအးခ်မ္းက ရန္ျဖစ္ေနတုန္းသာၾကမ္းတာပါ။
ဒီလိုဘလိုင္းႀကီးမရိုင္းတတ္။
ကိုမိုးဦးဆိုတာကလဲ ကိုယ္လိုအရႈပ္ထုတ္ေတာင္ ေလးစားရတဲ့သူ။ သြားေျပာင္လို႔မရဘူး။ သူ႕သိကၡာ သူ႕ပညာႏွင့္ . . .ကိုယ္ေတြနဲ႕ဆိုအသက္ကသုံးႏွစ္. . .ေလးႏွစ္ပဲကြာတာ. . .အရည္အခ်င္းက. . ယွဥ္လို႔မရ။
လူႀကီးေတြရဲ႕အေရးေပးမႈေရာ လူငယ္ေတြေလးစားမႈေရာ ရေနတဲ့သူ။ခုေတာ့ ေအးခ်မ္းေၾကာင့္အသံေတြပါ တုန္လို႔။တစ္ခါမွမေတြ႕ဘူးတဲ့ပုံစံနဲ႕ ကိုမိုးဦးကိုၾကည့္လိုက္.... ဘာအေၾကာင္းမွမရွိဘဲ တင္းမာေနသည့္ ေအးခ်မ္းကိုၾကည့္လိုက္နဲ႕ ျဖစ္ေနၾကရသည္။
"မလိုက္နိုင္ဘူး"
ေအးစက္မာေၾကာေသာအသံနဲ႕ ေသာ္ေျပာတယ္။
"ဒါဆို. . .ဘယ္သြားမလဲ. . .ကိုကိုႀကီးလိုက္ခဲ့မယ္"
မိုးဦးလဲမေလွ်ာ့ပါ။
"ခင္ဗ်ား. . .ေဝးေဝးေန. . .မျမင္ခ်င္ဘူး"
ၾကမ္းတမ္းစြာေျပာရင္း လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။
"ေအးခ်မ္း. . .ေအးခ်မ္း. . .ေဟ့ေကာင္. . .ေစာင့္အုံးဟ"
ရဲရင့္ႏွင့္နႏၵေခၚရင္းေနာက္ကလိုက္သည္။
မိုးဦးလဲလိုက္ရသည္ေပါ့။
ေသာ္ရယ္. . .စိတ္ဆိုးေနတာလားကြာ. . .
ကိုကိုႀကီးလာတယ္ေလ. . .ေသာ္. . .ခ်ိန္းထားတာထက္ တစ္ပတ္ေနာက္က်သြားတာပါ. . .တကယ္လာခဲ့ပါတယ္. . .ေသာ္ရယ္. . .ကိုကိုႀကီးဘက္မွာကိစၥေတြမထင္မွတ္ဘဲေပၚလာခဲ့လို႔ပါေသာ္ရာ. . .ရွင္းျပပါရေစ
ေသာ့္အေၾကာင္းလဲ သိပါရေစ။
ခုမွေတြ႕တာမို႔စိမ္းေနတာဆိုရင္လဲ. . .ရင္ကြဲေအာင္. . .
မလုပ္လိုက္ပါနဲ႕. . .ေတြ႕ၿပီဆိုမွေတာ့. . .ထပ္မခြဲပါရေစနဲ႕ေတာ့။
"ေအးခ်မ္း. . .ေဟ့ေကာင္. . .မင္းကလဲစိတ္ခ်ည္းပဲ
မင္းနဲ႕ကိုမိုးဦး သိလား မသိလားေတာ့မသိဘူး ဒီတိုင္းျပန္လို႔ေတာ့မျဖစ္ေသးဘူးကြ. . .ကိုမိုးဦးကတို႔ကိုထုတ္လာေပးတာေလကြာ. . .မင္း. . .ဘာျဖစ္တာလဲ"
"ေအးေလကြာ. . .ဟိုမွာ...ကိုမိုးဦး...အေတာ္မ်က္ႏွာပ်က္ေနတာ. . .ခဏျဖစ္ျဖစ္လိုက္ခဲ့ပါအုံးကြ"
နႏၵဝင္လဲေျပာသည္။
စိတ္ညစ္သည္။ ဗေလာင္ဆူသည္။ရင္ထဲ ကတုန္ကရီလဲျဖစ္သည္။ေဒါသလဲထြက္သည္။ မျမင္ခင္ကလြမ္းေတာင္မလြမ္းရဲခဲ့။ ကိုယ့္အေပၚမတည္တဲ့စကားတစ္ခြန္းအတြက္နာက်ည္းလို႔သာေနခ်င္မိသည္။ျမင္ျပန္ေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ရျပန္သည္။
ဒါ့အျပင္ ျပန္ေတြ႕သည့္ေနရာက ရဲစခန္း။
ေသကြဲကြဲလိုက္တာမွေကာင္းအုံးမည္ဟုအႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ဘဝကိုလက္ေလွ်ာ့ဖို႔စဥ္းစားမိတိုင္း. . . .ပူႏြေးေသာအနမ္းမ်ားကိုသာ သတိရမိၿမဲ။
စိတ္. . .နာ. . .ခ်င္. . .လွ. . .ပါ. . .သည္။
ဒါေပမဲ့. . .ေအးခ်မ္းေသာ္ ထင္သလိုမျဖစ္ခဲ့ပါ။
ျမင္႐ုံနဲ႕ ႐ူးေလာက္ေအာင္ခံစားရသည္။ လြမ္းတာေရာ စိတ္နာတာေရာေပါင္းၿပီး ခံစားရတာမို႔ ေသေလာက္ပါသည္။
"ေသာ္. . .အဲ. . .ေအးခ်မ္းေသာ္. . .ခဏလိုက္ခဲ့ပါကြာ"
မိုးဦးစကားကို သူ႕အႀကိဳက္ထိန္းေျပာသည္။
စူးရွေသာအၾကည့္တစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ. . .
"အခ်ိန္မရဘူး. . .ည. . .အလုပ္ဝင္ရမွာ"
"ဘယ္အလုပ္က. . .ညလဲ"
မိုးဦးအေမးကိုမေျဖပါ။
"မင္းဒဏ္ရာေတြနဲ႕ဟာကို. . .ခြင့္ယူလိုက္ပါကြာ. . .ငါဝိုင္းေျပာေပးပါ့မယ္"
ရဲရင့္ရဲ႕ ေျဖာင္းဖ်သံ
"ဒါဆိုဒီကေစာင့္ေန. . .အကိုကားသြားယူလိုက္မယ္။
သူငယ္ခ်င္းကိုဆြဲထားေပးအုံး ရဲရင့္. . .ထြက္သြားလို႔မျဖစ္ဘူးေနာ္"
မိုးဦး ရဲရင့္ကိုေသေသခ်ာခ်ာမွာကာ ကားကိုေျပးယူရသည္။
"ဟုတ္"
အလ်င္အျမန္ကားေျပးယူ
ကားေရာက္သည္ႏွင့္. . .ဆင္းကာတံခါးကိုေျပးဖြင့္ေပးမိသည္။
ကားေပၚေတာ့တက္သည္။ လူကိုေတာ့မၾကည့္။
မိုးဦး တိုက္ခန္းရွိရာေမာင္းလာခဲ့သည္။ ရင္ထၾကပူေလာင္မႈကို သက္ျပင္းခ်ကာေျဖရသည္။
.
.
.
.
အေပၚေရာက္သည္ႏွင့္. . . .
"ထိုင္ၾကအုံး. . .ဘာစားမလဲ. . ."
"ဘာမွမစားရေသးဘူး. . .ကိုမိုးဦး. . .တညလုံး. . .အဟဲ. . .ပင္ပန္းလိုက္တာဆိုတာ. . ."
"အိမ္မွာက ဘာမွဖြယ္ဖြယ္ရာရာမရွိဘူး. . .ကိုယ္မွာေပးမယ္. . .ဘာစားၾကမလဲ"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္နဲ႕နႏၵသြားဝယ္လိုက္မယ္ေလ. . ."
ေအးခ်မ္းေသာ္. . .ရဲရင့္ကိုၾကည့္သည္။
"မင္း. . .က်န္ခဲ့ပါကြာ. . .ကိုမိုးဦးစကားေျပာစရာရွိေနတယ္ထင္တယ္"
"အင္း. . .အင္း. . .သြားလိုက္ ရဲရင့္. . .ဒီေအာက္ေရာက္ရင္လမ္းနဲနဲပဲေလွ်ာက္လိုက္. . .အစုံရွိတယ္. . .
ေအာ္. . .ေသာ့္အတြက္...ဝက္နံရိုးေပါင္းေလးထည့္ဝယ္ခဲ့"
စူးကနဲအၾကည့္. . ေသာ္ရယ္. . . ကိုကိုႀကီး မင္းအႀကိဳက္ကိုမမွတ္မိတာ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလားကြာ။
ဟုတ္သား. . .ေသာ္လို႔မေခၚရဘူးတဲ့. . .
ဒါျဖင့္ဘယ္လိုေခၚရမွာလဲ????
ရဲရင့္ႏွင့္နႏၵထြက္သြားမွ. . .ေသာ့္ဆီေျပးကပ္ရင္း. . .
"ေသာ္. . ."
"မေခၚနဲ႕. . .ေသာ္လို႔. . .ကြၽန္ေတာ္လဲ... ခင္ဗ်ားကို အရင္လိုမေခၚနိုင္ဘူး"
"ခု ဘယ္မွာေနေနတာလဲ. . .ဟင္. . .ဘာအလုပ္မို႔လို႔ညဆင္းရတာလဲ. . .ရဲရင့္နဲ႕ေရာခင္တာၾကာၿပီလား. . .ပိန္သြားလိုက္တာ. . .႐ုတ္တရက္မမွတ္မိဘူး. . ."
ဟား. . .ဟား. . .ဟား. . .ဟား. . .
ထင္သားပဲ ခင္ဗ်ားမမွတ္မိဘူးလို႔။
ဒီကေတာ့ လူကိုမျမင္ရေသးဘူး. . .ေျခသံ. . .ကိုယ္သင္းနံ႕. . .အသံ. . .အားလုံးမွတ္မိေနတာ. . .နာက်ည္းခ်င္ေနတာေတာင္မွ. . .မေတြ႕ခ်င္မျမင္ခ်င္ေလာက္ေအာင္မုန္းခ်င္ေနတာေတာင္မွ. . .
ေအးခ်မ္းေသာ္ နာက်ည္းစြာေတြးမိသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ဘဝနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ အဆင္ေျပတယ္. . .ခင္ဗ်ားအကူအညီမလိုေတာ့သလို. . .ခင္ဗ်ားစကားကိုလဲမယုံၾကည္နိုင္ေတာ့ဘူး"
မိုးဦး ေသာ့္ကိုၾကည့္ကာ စိတ္မခ်မ္းသာပါ။
သူ႕ဘက္ကအေျခအေနေတြကိုယခုရွင္းျပလဲ အပိုပဲျဖစ္ေနေတာ့မွာ. . .ေသာ္ ဘာေၾကာင့္ထြက္သြားရသလဲႏွင့္ ေသာ္ဘာေၾကာင့္သူ႕ကိုစိတ္ဆိုးသလဲ. . .ယခု ေသာ္
ဘာေတြလုပ္ေနလဲ. . .ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ. . .အရင္သိရဖို႔ ႀကိဳးစားရမည္။
သူ႕ဘက္ကေျဖရွင္းခ်က္ေပးသည္ဟု. . .ေသာ္အထင္မလြဲဘဲ. . ယုံၾကည္သည့္အထိ ေသာ့္နားမွာ သူေနရပါမည္။
ေသာ့္လက္ရွိအေျခအေနကိုေသခ်ာသိရၿပီးမွ. . .မိုးဦးအေၾကာင္းျပန္ေျပာလဲ ေနာက္မက်ေသးေလာက္ပါဘူးလို႔ မိုးဦးေတြးပါသည္။
"အကူအညီရယ္လို႔မဟုတ္ဘူးေလ. . .ခြဲခ်င္လို႔ခြဲခဲ့ရတာမွမဟုတ္တာ. . .ျပန္ေတြ႕မွေတာ့. . .ထပ္မခြဲနိုင္ဘူး"
ဒီတစ္ခါေတာ့. . .မိုးဦးအသံျပတ္သားတိက်စြာ။
ဟုတ္တယ္ေလ. . .စိတ္ဆိုးလို႔သတ္လဲ ေသာ့္လက္နဲ႕ပဲ ေသပါေစ။ ထပ္ေတာ့ခြဲမေနေစရ။
ေသာ့္ အေၾကာင္းသိရဖို႔ပထမ။
ေသာ္ကမ်က္စိစုံမွိတ္ကာဆက္တီထိုင္ခုံမွာခပ္ေလ်ာေလ်ာထိုင္လ်က္. . .
မိုးဦး ေသာ့္ကို. . .ေငးေနမိသည္။
စကားေတာ့ထပ္မေျပာေတာ့။
နားပါေစအုံးေလ။
ေသာ္ေလးရယ္. . .ကိုယ့္ကေလး. . .အဆင္ေျပတဲ့ပုံကိုကိုႀကီးမေတြ႕ရပါလားကြာ။ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ေသြးစို႔ေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္. . .ျပာခ်င္သလိုလိုနဲ႕. . .ေသာ္ေဆးလိပ္ေတြမ်ားေသာက္သလား။
ဝါႏွစ္ႏွစ္ေဖာင္းအိအိပါးေလးေရာ. . .
လက္ေပၚမွာလဲဒဏ္ရာအခ်ိဳ႕. . .
ေဆးထည့္ေပးရအုံးမယ္။
အရပ္ကေတာ့. . .မိုးဦးႏွင့္အရမ္းမကြာ. . .
ေသာ့္ကိုဒီေလာက္အရပ္ထြက္မည္ေတာင္မထင္ရ။
ငယ္ငယ္ကပုလုံးေလးေလ။
ဆံပင္ေတြကအနည္းငယ္ရွည္ခ်င္ေနၿပီ။
ညွပ္ခိုင္းအုံးမွ. . .ပါ။
အဝတ္အစားေတြကလဲ သပ္ရပ္မေန။
ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ. . .ညကဖိုက္တင္ပေလးထားေသးတာကိုး. . .ၾကည့္ေကာင္းတဲ့႐ုပ္ရည္ႏွင့္အမ်ိဳးသားေလးျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ေနသား။
ဒါေပမဲ့. . .ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ျပန္ေတြ႕ရင္. . .အႀကိမ္တစ္ေထာင္ေလာက္ၿပဳံးခိုင္းၿပီးတစိမ့္စိမ့္ထိုင္ၾကည့္လို႔မရနိုင္ေသး။
အရင္လို. . .ယုန္ေပါက္ေလးလို. . .ေခါင္းေလးပြတ္ ဆံပင္ညိုေလးေတြဖြလိုက္တာနဲ႕ လက္ကနဲၿပဳံးျပမဲ့
ကိုယ့္ကေလးမဟုတ္ေတာ့။
ဘယ္ခ်ိန္ခုန္အုပ္မည္မသိ. . .မာန္တဖီဖီႏွင့္က်ားရဲလို။
ထိုင္ၾကည့္ေနရင္း. . .အလြမ္းေျဖေနရသည္။
အလြမ္းမေျပေပမဲ့ေပါ့ေလ အၾကာႀကီးၾကည့္မိသည္။
သူ႕ကိုၾကည့္ေနမွန္းသိလို႔လားမသိ. . .
႐ုတ္တရက္ဖ်က္ကနဲပြင့္လာတဲ့မ်က္ဝန္းေလး
႐ူတည္တည္အၾကည့္ႏွင့္. . .
ရင္ထဲ. . .ေအးကနဲ. . .တခ်က္လန့္ၿပီး မိုးဦးမ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။
ေသာ္ရယ္. . .လန့္လိုက္တာ. . .မ်က္ဝန္းဝိုင္းစက္စက္ႏွင့္မ်က္ဆံညိုေလးရယ္
မ်က္ေတာင္မတိုမရွည္ႏွင့္. . .မ်က္လုံးအစပ္ေထာင့္ေလးမွာပိုစိပ္သြားတဲ့မ်က္ေတာင္ဖ်ားေလး. . .မ်က္ဝန္းေလးကေတာ့အေျပာင္းအလဲမရွိ။
တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ေပါ့။
မိုးဦးကိုၾကည့္သည့္အၾကည့္က. . .အရင္လိုမဟုတ္ေသး. . .ေျပာင္းလဲေနပါၿပီ။
အရင္လိုအၾကည့္ေလး အၿပဳံးေလးျပန္ရဖို႔ မိုးဦးတာဝန္ထားလိုက္ၾကပါ။
.
.
.
ဆက္ရန္. . . .