Nanghihina akong tumayo at yakap yakap ang sariling naglakad patungo sa kwarto. I'm still shaking in fear. Pakiramdam ko nahigop ni Damon lahat ng lakas na meroon ako. Papasok na sana ako sa kwarto nang may biglang tumawag saakin.
"S-Satana." Mabibigat ang hininga akong napalingon kay Lucifer. Mas dumagdag pa ang panginginig ko nang muli ko siyang makita. "Satana.."
"W-Wag mo akong lapitan!" Maluluha kong sigaw nang bahagya siyang humakbang papalapit saakin. Pero agad akong napasandal sa pader nang bigla na lang siyang sumulpot sa harapan ko.
"It's me, Lucy." He whispered, "Look at me in the eyes. Wag kang matakot, nandito na ako."
Gaya ng sinabi niya ay dahan-dahan kong iniangat ang paningin ko sa mga mata niya. I sobbed as I saw his gray orbs and hugged him immediately. Para akong batang humagolhol sa dibdib niya.
"Si Damon. Nandito si Damon, Lucy." Umiiyak kong sambit. "H-He... He molested me! Lucy. He kissed me!" Hinaplos-haplos niya ang buhok ko upang pakalmahin ako kahit papaano.
"Patawarin mo ako, hindi ko dapat hinayaan na gawin niya iyon sa iyo." Mas lalo pa akong naiyak dahil sa sinabi niya. "Shh. It's okay. It's okay, I'm here."
Humiwalay ako sa kaniya at deretso siyang tinignan but then I felt a sudden dizziness and everything went black.
Alas dose ng madaling araw ng bigla akong maalimpongatan. Wala sa sarili akong umalis ng kama at bumaba sa unang palapag. Dumeretso ako sa kusina at uminom ng malamig na tubig. Pagkatapos ay naglakad ako papuntang pool area. Kumikinang ang tubig dahil sa liwanag ng buwan, nakakaakit ito. Nang di na ako makapagpigil ay agad kong hinubad ang damit ko, leaving my underwear only. I sat at the edge of pool, slowly putting my body down to the cold water. Kakaibang ginhawa ang dala ng malamig na tubig sa buong katawan ko.
Sumisid ako sa pinakailalim ng pool. I formed myself like a baby in a womb and then I hugged my knees tightly as I let myself sank at the bottom of the pool. I closed my eyes and think about what happened just earlier. Ngayon parang na realize ko na ang pinupunto ni Damon, higit na siya ang ang nakakaalam ng mga mangyayare sa kasalukuyan at gusto niya iyong bagohin. And the future will only change if I follow Damon's imperative. Pero hindi naman iyon madali, hindi madaling aminin ang lahat. Natatakot ako sa magiging reaksyon niya, baka kamuhian niya ako at layuan. I know I am being too selfish for this but I just don't wanna loose him.
Nang pakiramdam ko ay nauubosan na ako ng hininga agad akong lumangoy papunta sa ibabaw ng tubig. I immediately gasped for an air and looked around. Inayos ko ang buhok ko at umalis na sa tubig. Kinuha ko ang damit na suot ko kanina at sinuot ko ulit. Wala sa sarili akong bumalik sa kwarto, naligo ako sa maligamgam na tubig at pagkatapos ay pinilit ko ang sarili kong makatulog.
Kinabukasan nagising ako na para bang dala-dala ko ang bigat ng buong mundo. Masyado akong matamlay at walang gana.
"Ate, ayus ka lang? May masakit ba saiyo?" Napatingin ako kay Tyrine. Nasa hapagkainan pala kami at hindi ko man lang nababawasan pa ang pagkain na nasa harap ko. "Patapos na kami ni Lucy tapos ikaw, kanina pa nakatulala."
I sighed. "I'm okay. It's just that.." Umiwas ako ng tingin at walang ganang tinignan ang pagkain ko. I sighed again. "Parang gusto ko na lang mawala bigla." I laughed at myself because of the thought.
"If I were to ask, I want you to stay." Muli akong napatingin kay Tyrine, she's smiling at me. "Not because I needed you but because, it's painful to be left by someone."
Napalunok ako kasabay ng pag-iwas ko ng tingin. A sudden heaviness loaded on my chest. Nagkatinginan din kami ni Lucy pero agad din naman niyang iniwasan ang mga tingin niya.
"I don't have a choice, Tyrine." Tumayo ako at inayos ang medyo nagusot kong damit. "Aalis muna ako, h-hindi ko alam kung anong oras ako makakauwi." Ang mga malulungkot nilang mata ang mas lalong nagpapabigat sa dibdib ko. "Maiwan ko muna kayo."
I turned my back and immediately went outside the house. Sumakay ako sa unang kotseng nakita ko sa garahe at pinaharurot ito paalis. Deretso ang tingin ko at hindi ko alam kung saan ako patungo, kusang nagsituloan ang mga luha ko. I didn't blink to washed it off or even to wipe it with my hands, I let it fall. I let myself cry without a sound, without a sobbed. Natagpoan ko na lang sarili ko na papasok na sa opisina ni Vraxx. Everyone was looking at me, I know, I look mesirable but I don't give a fuck. Pagkapasok ko ay naabotan kong maykausap sa telepono si Vraxx at nakaharap sa malaking bintana, he saw me through my reflection on the window. Agad siyang nagpaalam sa kausap niya at humarap sa dereksyon ko.
"Love!" Masigla niyang tawag. "Hindi ko alam na pupunta ka dito." Tumayo siya at naglakad palapit saakin.
Deretso ko siyang tinignan. Right, I have made my decision, sasabihin ko na sa kaniya lahat ngayon.
"I need to tell you som--" Naputol ang sasabihin ko nang bigla niya akong niyakap.
"Nailibing na yung bestfriend ko." Nagpakawala siya ng malalim na hininga at isiniksik ang mukha niya sa leeg ko. "Hindi ako nakapunta kasi ang dami kong trabaho, bukas na lang siguro ako pupunta doon. Sasamahan mo ako ah."
Potangina. Wrong timing. Tsk! Buyset! Pero hindi ako pupunta sa libingan ng gagong iyun. There's no way.
"Uhm Vraxx, bitaw muna. I can't breathe." Agad naman siyang napabitaw. "I-I can't go with you tomorrow." Agad na kumunot ang noo niya.
"Bakit?"
"Aalis ako."
"Akala ko ba limang buwan pa?" He frowned.
"Magbabakasyon lang ako, Vraxx." I chuckled.
Bumalik siya sa swivel chair niya at parang tuta naman akong sumunod. Binuksan niya ang laptop niya at nagsimulang mag type ng kung ano-ano.
"Kailan ka babalik?" Kunot-noo niyang tanong.
"Maybe after 2-3 weeks." Tumango lang siya at hindi na umimik pa. I bite my lower lip and took a deep breath. "G-Gusto mo bang sumama saakin?" Agad siyang napatingin saakin, nanlalaki pa ang mga mata dahil siguro hindi niya inaasahan iyon.
"S-Seryuso?" Tumango ako. "Pero love, okay lang naman saakin kahit hindi mo ako isama. Maybe you needed some space to be at peace, it's your vacation any way."
"You're my peace, Love." Nakangiti kong sabi. Pumungay ang mga mata niya dahil sa sinabi ko, marahan kong inilapat ang palad ko sa pisnge niya. "Kahit saan ako mapunta, sayo parin ako. Ikaw parin ang tahanan ko at sayo parin ako uuwi kahit na anong mangyare. Kahit sa kabilang buhay pa." Idinikit ko ang noo ko sa noo niya at pumikit. "I love you." I whispered softly.
"I love you too." He whispered back.
The sun was already set as I arrived back at home. Naabotan kong busy si Tyrine sa laptop niya at si Lucy naman ay nasa television ang paningin.
"I'm home." I said, just to get their attention pero si Tyrine lang ang tumingin saakin.
"Kumain kana ate?" Tipid akong ngumiti at umiling bilang tugon sa tanong niya.
"Kayo?"
"Hindi pa rin. Hinihintay ka kasi namin na makauwi." Nakangiti niyang sagot. That's kinda sweet.
"Tawagin mo na lang ako kapag kakain na." Utos ko bago ako umakyat papunta sa kwarto.
Marami-rami akong kailangang e-imapake. Kinuha ko ang pinakamalaki kong maleta at paunti-unti itong nilagyan ng mga damit at lahat ng mga kakailanganin ko. Nagpatuloy ako sa pagiimpake, kinailangan ko pa rin ng isang maleta kasi hindi kasya sa isa lang. Eksaktong na e-zipper ko na ang maleta nang pumasok si Tyrine dito sa kwarto ko. Inilagay ko muna sa gilid yung mga maleta ko bago ko siya pormal na hinarap.
"Ate, kakain na tayo." She said with a genuine smile.
"Susunod ako." Tugon ko pabalik, tumango na lang siya at tumalikod na. I remember the day that she called me 'ate' for the first time, it was heart melting. Kahit ngayon ay masarap parin sa pakiramdam. Nakangiti akong napailing-iling at pumasok sa banyo.
Mabilis akong naligo at nagsuot ng night dress. Pagkatapos ay bumaba na rin ako at dumeretso sa hapag-kainan.
"Great. Let's eat!" Lucifer announced.
Tahimik kaming nagsimulang kumain. No one was breaking the silence until we heard a triple knock at the main door. Halos sabay-sabay kaming napalingon roon. Manang Sally opened the door and I was not surprised to see Vraxx standing like an idiot there. Pinatuloy siya ni manang at sinamahan papunta dito sa hapag-kainan.
"Manang, pakihatid na lang po sa guest room yung mga bagahe niya." Tumango na lang si manang bilang tugon at tumalikod na. "Umupo kana, Vraxx, kumain muna tayo."
"O-Okay.." He uttered between the awkwardness. "Is there something wrong?" Bulong niya saakin.
"Is there something wrong, Lucifer?" I asked, innocently. He shook his head and continued eating kaya napalingon ako kay Vraxx. "Nothing is wrong. Kumain kana."
Tahimik ang hapag-kainan. Tanging tunog ng mga kubyertos na tumatama sa mga pinggan ang tanging maririnig mong ingay. Kunot na kunot ang noo ko habang hinihiwalay ang carrots sa kinakain ko. Kailanman hindi ko gusto ang lasa ng carrots, kakaiba. Nakakasuka. Pero agad akong natigilan nang inilapit ni Vraxx ang pinggan niya sa pinggan ko at kinuha ang mga carrots na nasa gilid ng pinggan ko. I looked at him in stunned but he looked at me in awe.
"My girl.." He uttered. I felt my cheek heat, the reason why I avoided my gaze on him. I even heard him chuckled.
Nagpatuloy na lang ako sa pagkain. We finished our main course without anyone uttering. Nang maihain na ang dessert at tyaka nagsimulang mag salita si Tyrine.
"By the way, Ate, okay na pala yung passport mo at yung gagamitin mong private jet bukas." Nakangiti niyang sabi.
"Goo--"
"Bukas kana aalis? Why didn't you tell me." Here goes our bossy Lucifer again. I rolled my eyes at that thought.
"Oh I'm sorry. I thought you always know everything." I smirked in sarcasm. He glared at me because of that. "Oo, aalis na ako-- I mean kami bukas."
"Good, then. Saan kayo pupunta?" Nagpalipat lipat ang tingin niya saamin ni Vraxx.
Nilingon ko si Vraxx na inosenteng nakikinig saamin, bahagya akong natawa nang makita ko kung gaano siya ka interest sa usapan. He is just so adorable.
"Pupunta kami sa Paris, we'll be staying there for 3 days. Bibisitahin lang namin si mama at papa. And then pupunta kami sa Turkey, tatagal lang kami doon ng dalawang araw."
"Turkey? Anong gagawin natin doon?" Vraxx suddenly asked.
"Gusto kong sumakay sa hot air ballon, babe. And we will take our weekend at Romania." I sipped a juice from my glass and glanced at Vraxx who's looking at me in stunned. "Where do you wanna go next, babe?"
"Tulips." Usal niya na ikinakunot ng noo ko.
"H-Huh?"
"I wanna see those wonderful Tulips in Netherlands with you."
"O-Okay."
Pagkatapos naming kumain ay sinabihan ko nang umakyat si Vraxx sa kaniyang kwarto para magpahinga kasi maaga pa ang flight namin bukas. Samantalang ako ay nandito sa may garden kaharap si Lucifer.
"Anong kailangan nating pag-usapan?" Naiinip niyang usal. Napabuntong hininga ako.
"Pagkatapos niyo kaming maihatid sa Airport gusto kong pauwiin mo lahat ng mga kasambahay at ang mga guard."
Tumaas ang parehas niyang kilay dahil sa sinabi ko.
"Bakit naman? Isn't it dangerous to have a glamorous house without guards?"
"I don't care about this house, Lucy. Ayaw ko lang na pati sila ay madamay. Hindi natin alam kung ano na ang binabalak gawin ng babaeng iyon." Nilingon ko ang dining area kung saan nandoon si Tyrine, tinutulongan si manang na linisin ang mesa. "Lalo na si Tyrine."
"Pati si Tyrine, papaalisin ko?" He asked.
"Gago ka?" Taas kilay kong tanong. "Tss. Malamang hindi. Pero palagi mo siyang babantayan, Lucifer. Ihahatid at sundo mo siya at wag na wag mong hahayaan na mag-isa lang siya." I crossed my arms and took a deep sigh. "I just have a really bad feeling about this, about everything. Naa-alangan akong umalis at iwan kayo dito."
"Hey.." He caressed my shoulder, trying to calm me down. Tinignan ko siya ng may pangamba. "Don't worry, I won't let anything happen to her." He smiled at me, making me smile too. Inalis niya ang kamay niya sa balikat ko at iniligay nalang iyon sa bulsa ng pants niya. "Anong plano mo?"
Napatingin ko sa baba dahil sa biglaan niyang tanong. To be honest, wala pa akong plano. Hanggang ngayon ay wala parin akong naiisip na paraan kung paano ko sasabihin sa kaniya ang lahat. I don't even know if I have the strength to tell him everything.
"Athena.." He called in concerned. "Kailangan mo nang sabihin sa kaniya. Please stop making everything so much harder for yourself." I looked at him with bloodshot eyes.
"I-I will try my best." Mahina kong tugon. Nang maramdaman ko ang titinig ni Vraxx mula sa balcony ng kwarto niya ay umayos ako ng tayo muling nagpakawala ng malalim na hininga. Pagkatapos ay tumingala ako para ngitian siya. He smiled back and that was enough to make me placid.
I didn't know that selfishness is enjoyably suffocating.