I had been waiting for Ville to come home since the moment he went out from the door of the cabin. I was damn worried about him that I couldn't even sit properly on one of the cabin's sofa. I was walking back and fort while I keep glancing at the door wishing that the damn attorney would finally come home. Pero dumilim na lang at lahat-lahat ay wala pa ring Ville na umuwi.
Mas lalo akong dinumog ng kaba. Napapahawak na ako sa dibdib ko, kinakapa kung maayos pa ba ang puso ko. While waiting for him in worry, I decided to call Phaebe and the others to seek for help. I really need their help right now. Who knows what that damn attorney was doing at this moment. Lalo na't nakakakaba ang huli niyang sinabi bago siya tuluyang umalis ng cabin.
Dali-dali kong dinial ang number ni Harriet. Mabuti na lang at agad niya itong sinagot.
"Hello? Nik? Why?" bungad niya sa akin mula sa kabilang linya.
"Yet! May problema ako! Malaking malaking problema!" wika ko saka pabalik-balik na naglakad.
"What? Anong problema? Teka, sandali tatawagin ko lang si Evans at pupunta kami diyan! Ano bang nangyari kasi?" tanong niya saka narinig ko ang pagtawag niya sa kay Evans.
"Pwede ba, Yet? Kumalma ka nga! Ayos lang ako. Kailangan ko lang talaga ang tulong ninyo ngayon. Lalo na si Evans. Kailangang kailangan ko ang tulong niya," saad ko.
"Bakit? Ano ba kasi ang nangyayari? Pinapakaba mo naman ako, eh! Teka-- Evans?! Puntahan natin si Nikki doon sa cabin nila ni Clad. Kailangan daw niya ng tulong. Ewan ko kung anong tulong kasi hindi naman sinasabi ng gaga-- pero tara, puntahan natin, dali! (W-What? W-Wait I'm still peeing, mahal!) " rinig ko ang ingay ng dalawa mula sa kabilang linya.
My nervousness and worries somehow faded because of their noises. But still, I need Evans's help right now.
"Ano kasi si Ville hindi pa rin umuuwi. Nag-aalala na ako. Kanina pa ako naghihintay pero wala pa rin talagang anino ni Ville ang nauwi rito sa bahay! Kanina pa iyon, eh! Madilim na pero wala pa rin siya! I'm worried. I was just going to ask Evans if he knew where that damn attorney is?" saad ko.
Rinig ko naman ang pagbuntong hininga ni Harriet.
"Akala ko naman kung ano na! Ikaw talagang babae ka, pinapakaba mo ako! Teka tatanungin ko si Evans. Tsaka pupunta na rin kami diyan para may kasama ka. Tawagan mo na rin ang iba para naman mas marami tayo diyan sa cabin niyo ni Clad," wika niya kaya napatango ako.
Iyon naman talaga ang plano ko, eh. Gusto kong pumunta rin sila dito sa cabin para marami kaming mamomroblema sa pagkawala ng gagong attorney. Aba, malay ko ba kung ma-murder na iyon dahil sa mga kalaban niya. O baka na-hostage na o kaya na-kidnap. Or worst na-salvage! Kawawa naman siya kung ganoon!
"Evans, Nikki asked me if you knew where Clad is? She's worried. Hindi pa raw umuuwi si Clad. (Yeah, I heard that he has something important to do. I don't know what it is but I kind of had the idea now. Just tell Nikki to not worry about that jerk, he's so damn fine.) Okay! Nik? Are you still there? Did you heard what Evans said? Ang sabi niya wag ka na raw mag-alala, Clad's going to be fine. And, oh-- Evans, tara na pumunta na tayo sa cabin nila!" rinig kong saad ng mag-asawa.
Napabuntong hininga na lamang ako saka napapatango kahit alam kong hindi naman nila nakikita. Dahan-dahan akong naupo sa sofa at pinakalma ang sarili ko.
Wala naman kasing nakapagsabi sa akin na ganito pala ang pakiramdam nang may kasama ka sa bahay tapos gago pa. Para kang mamamatay kakaisip kung napaano na ba sila sa daan o sa pinuntahan nila? O kung nawawala ba sila? O baka may ginawang masama sa kanila ang mga masamang tao! Jusko, Ville! Mapapatay kita ng maaga!
"Okay, thank you, Yet. Maghihintay ako sa inyo dito. Pasensya na sa abala, ha. Kailangan ko lang talaga ng kasama ngayon," sabi ko.
"It's fine. Sige na. Ibaba mo na at tawagan na ang iba. Para marami tayo diyan," saad niya na ikinatango ko.
I ended the phone call and instead of dialing my friends' numbers, I called Ville's number. I keep calling even though he isn't answering. The phone just keeps ringing but no one's answering.
"What the hell, Ville?! I'm so going to kill you the moment you step your damn feet in this cabin! Nakaka-bwesit ka! Tangina ka!" gigil kong sabi saka gigil na pinindot ang cellphone ko.
Muli kong tinawagan ang numero ng cellphone niya pero wala talagang sumasagot. Napabuntong hininga na lamang ako sa inis saka napapailing.
Nasaan ka na ba kasi? I'm worried!
Napatitig ako sa cellphone ko at napag-desisyunang tawagan na lamang si Ayen. I dialed her number and just like the old times she didn't answer my phone call quickly. Ganyan naman siya, eh! Ang sarap bigwasan!
Muli kong dinial ang number niya at sa pagkakataong ito ay sinagot na niya.
"Ayen--"
"This better be important or I will rip your throat. I'm in my damn peaceful slumber and you fucking disturbed me so you'll see what I'm going to do with you," blanko ngunit may bantang wika ni Ayen.
Ano ba itong babaeng ito? Tinatawagan lang, galit agad? Na-istorbo ko lang sa tulog niya, mukhang may banta na ang buhay ko! Jusko! Kaya walang jowa, eh.
"Uh.. sorry na, Yen! I just need you to come here in my cabin right now. May problema kasi ako, eh at nag-aalala ako kay Ville. Kailangan ko ng kasama. Sorry na," paglalambing ko.
"Why don't you just tell the whole world that the two of you weren't really engaged? You're making things worst. And pwede ba? Why are you damn worried about that guy? He can handle himself. Hindi mamamatay sa isang bala iyon kung sakali mang pinagbabaril na siya. So shut up and stop worrying about the stupid jerk!" asik niya saka pinatay ang tawag.
Nakangangang napatingin ako sa cellphone ko at sa caller ID ni Ayen. Grabe!
Napailing na lamang ako saka muling hinarap ang cellphone ko. Sunod kong idinial ang numero ni Phaebe na agad namang sinagot. Syempre, sasagutin niya agad dahil wala naman siya sa opisina niya.
"Yes, hello?" pormal niyang sagot mula sa kabilang linya.
"Punta ka rito sa cabin ko, ha. May problema ako at kailangan ko ang slight mong tulong kahit alam kong 0.1 % lang naman ang maitutulong mo," saad ko.
"Why? What's your problem? Is it that huge that I have to go there in your cabin?" bigla siyang suminghap. "..OMG! Are you.. a-are you pregnant?! Finally? You're pregnant! You don't really have a problem, you're just going to surprise us, aren't you?!" nagtitili niyang sabi.
Napabuntong hininga na lamang ako dahil sa narinig niyang pagtitili. My goodness! Sinasabi ko na nga ba!
"Ah basta! Punta ka na lang dito! Bye!" saad ko saka agad na pinatay ang linya.
Ewan ko na lang talaga sa babaeng iyon. Wala na talaga siyang pag-asa.
Nang matapos ko silang tawagan ay napahawak ako sa dibdib ko. Naroroon pa rin ang kaba ko para kay Ville. Alam kong may ginawa siyang hindi maganda. Baka may nangyari nang hindi maganda sa kanya. Nakakabahala ang mga sinabi niya bago siya umalis kaya hindi ko talaga mapigilang mag-alala.
Habang naghihintay sa kanila ay tinatawagan ko ng paulit-ulit si Ville. Nagbabakasakaling sumagot siya. O kaya ay marinig niyang tumutunog ang cellphone niya at sagutin niya. Para naman umuwi na siya... sa akin.
Ngunit gaya ng kanina ay hindi pa rin talaga ito sumasagot. Wala pa rin talaga yata siyang balak sagutin ang mga tawag ko. Naiinis na ako dahil sa kabang nararamdaman at ramdam ko na rin na napapaluha na ako sa inis. Suminghap ako ng hangin saka agad na pinunasan ang luha ko na muntik nang tumulo sa pisngi ko.
"Ville, where are you?" inis kong tanong habang nagta-type ng mensahe para sa kanya.
Agad kong sinend ang mensahe ko sa kanya. Baka sakaling kapag natanggap niya ay mag-reply siya.
Ilang minuto rin akong nagpipigil sa pag-iyak dahil maliban sa nawawala ang gagong attorney at hindi sumasagot sa mga tawag at texts ko ay wala rin akong kasama sa loob ng cabin. Nakaka-stress, grabe! Nakaka-depress!
Gayon na lamang ang tuwa ko nang may kumatok sa pintuan nang cabin. I hurriedly went to the door and opened it. But I was horrified with what I saw.
My eyes widened in fear and worry but with a mixture of gladness and happiness. I'm glad and so damn happy that he's finally home. Ville is finally home. But I'm worried and scared the moment I laid my eyes on his face which is full of bruises. When I say full, I meant it. Sobrang dami ng pasa niya. May mga dugo pang umaagos sa ilong at sa labi niya.
Napatakip ako sa bibig ko kasabay nang pagtulo ng mga luha ko dahil sa magkahalong takot at kaba. Nanlalaki ang mga matang napatitig ako sa kanya.
A-Anong nangyari?
Natagpuan ko na lamang ang sarili ko na niyayakap si Ville nang mahigpit. Ibinuhos ko lahat ng pag-aalala ko sa mga yakap ko. Ibinuhos ko doon ang takot ko sa kung anumang nangyari sa kanya.
Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya saka doon umiyak nang tahimik. I hugged him tight and I felt him hugged me back. I felt his soft lips on my head, giving me a quick but tight kiss.
"V-Ville? A-Anong nangyari?" hindi ko napigilang pumiyok dahil sa tanong ko.
Pati kasi sa pagpikit ko sa mga mata ko, nakikita ko ang duguan niyang mukha. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya pero sinisigurado kong hindi ko mapapatawad ang gumawa nito sa kanya.
"Shh. I'm fine, baby. This is just a few bruises. Malayo sa bituka. So don't worry, hmm. Your Ville is so damn fine," bulong niya sa akin saka paulit-ulit na hinalikan ang ulo ko.
Ngunit kahit gaano pa kalumanay ang boses niya at kahit ilang salitang pampatanggal ng kaba ang sabihin niya ay talagang hindi na matatanggal ang pag-aalala ko sa kanya. Gayundin, ay hindi na maalis sa isipan ko ang mga pasa niya.
"S-Sagutin mo 'ko ng m-maayos. A-Anong nangyari diyan? B-Ba't may ganyan, Ville? U-Umalis ka lang sandali tapos.. tapos pagbalik mo biglang may mga p-pasa ka na tsaka dugo sa mukha? A-Ano ba ang ginawa mo, ha? H-Hindi mo man lang ba ako inisip habang nasa malayo ka? H-Hindi mo man lang ba naisip na baka n-nag-aalala na ako sa kakahintay sa iyong umuwi? T-Tapos pag-uwi mo ibubungad mo ang pagmumukha mo sa akin na puno ng pasa at dugo?!" humihikbi kong bulyaw sa kanya tsaka hinahampas siya.
Ang selfish niya talaga! Sobrang selfish niya!
"I'm sorry, baby. Magpapaliwanag ako mamaya but please pumasok muna tayo," malumanay niyang sabi.
Hindi ako tumango dahil na rin sa sama ng loob ko. Siguro nga hindi niya ako naisip habang nasa malayo siya. Siguro wala naman talagang Irah ang pumasok sa isip niya habang nakikipagpatayan siya. Siguro hindi man lang ako sumagi sa isip niya. Kasi, sino nga naman ako diba? Isang simpleng peke niyang fiancee lang naman ako!
Naramdaman kong inakay niya ako papasok sa cabin. Patuloy pa rin ang mga paghikbi ko. Walang tigil na pagragasa ng luha ko.
Naramdaman kong naupo siya saka marahang kinabig ang bewang ko at pinaupo sa mga hita niya. Ipinulupot niya sa bewang ko ang mga braso niya saka hinalik-halikan ang pisngi kong puno ng luha.
"I'm sorry. I'm sorry. I'm sorry." Paulit-ulit niyang bulong sa tenga ko.
"V-Ville, saan ka galing? A-Anong nangyari sayo? May kaaway ka ba, ha? Sinong kaaway mo at kailangan pang humantong sa ganyan? V-Ville, sagutin mo naman ako, o. Kanina pa ako nag-aalala sayo, hindi ako mapakali rito sa loob ng cabin dahil wala ka tapos hindi mo pa sinasagot ang tawag ko. Please, sabihin mo para makapagsumbong tayo sa mga pulis," humihikbi kong saad sa kanya.
I felt him wiped my tears and kissed my cheek. He keeps whispering his sorry's. His never ending sorry's.
Nang hindi pa rin siya sumagot at puro mga paghingi ng tawad lang ang ginawa niya ay nakaramdam ako ng inis at galit sa kanya. Kaya agad ko siyang sinampal. Hindi naman siya lumaban at hinayaan lang akong sampalin siya.
"Ville, hindi 'I'm sorry' ang hinihingi kong sagot! Iba ang hinihintay ko, Ville! Anong nangyari sayo?! Sagutin mo ako! Putangina! Nag-aalala ako!" bulyaw ko sa kanya habang patuloy sa pagragasa ang mga luha ko.
Hindi ko na maaninag ang mukha niya dahil na rin sa mga luhang tumutulo mula sa mga mata ko. Pinunasan ko ito ngunit talagang tumutulo nang walang-pigil ang mga luha ko.
"If you want me to tell you what really happened, then please stop crying. Calm down and I'll tell you everything. I promise," kalmado at marahan niyang sabi.
Dahil na rin sa narinig ay agad-agad kong pinunasan ang mga luha ko. Tinulungan niya ako sa pagpupunas saka hinalik-halikan ang pisngi ko.
Ilang minuto rin bago ako tuluyang napatigil sa pag-iyak. Naroroon pa rin ang mga hikbi ko ngunit handa na akong makinig. Agad ko siyang hinarap saka tiningnan ng masama.
"Sabihin mo na. Ano ang nangyari?" paos kong tanong.
He looked at me guiltily and hold my hands. He kissed my hands and caressed it.
"I'm sorry--"
"Kakasabi ko lang diba, Ville? Ayoko sa sorry mo! Iba ang gusto kong marinig! Kaya sagutin mo ako!" singhal kong muli sa kanya.
"Just listen first, okay. First, I want to say I'm sorry for making you worry too much. For giving you fear that I wasn't supposed to give you. I'm sorry for the tears that you've lost because of me. I'm sorry for making you cry so much. I'm sorry, baby," wika niya saka hinalikan ang kamay ko.
He then breathed in and started narrating what really happened.
"Lately, the moment I learned that that Lander guy gave you a bouquet of flowers, I was so damn jealous. I admit, I was jealous. So fucking jealous. I mean.. I know I do not have the right to be jealous towards you and that guy but I just can't help it. I don't know but I don't want other guys giving you things no matter how simple or luxurious it was. I want you all mine. Gusto ko akin ka lang. Mula sa buhok mo hanggang sa paa mo, gusto ko akin lang. Walang ibang dapat na umangkin sayo maliban sa akin. Walang ibang dapat na humawak sayo maliban sa akin," he paused.
Nanatili lamang akong nakatitig sa kanya. Pilit ipinapasok sa utak ko ang bawat salitang lumabas sa bibig niya.
"Dahil na rin siguro sa selos kaya napuno ako ng galit. I was invaded by anger that I lost my mind and decided to pick a fight with him. I know, I know, it's childish. It's not what a professional lawyer should do but I just can't help it. I'm just really so fucking jealous. I'm so sorry," saad niya.
Narinig ko na ang salitang selos mula sa kanya. Narinig ko nang sinabihan niya ako na nagseselos siya. Pero, hanggang ngayon ramdam ko pa rin ang malakas na kabog ng puso ko na tila hindi mapakali sa mga salitang lumalabas sa bibig niya. Hindi mapakali sa taong hawak-hawak ako ngayon.
Ramdam ko ang mga paru-paro sa tiyan ko na tila walang katapusan sa pagwawala. Ramdam ko ang pag-iinit ng pisngi ko sa mga sinabi niya. Gusto niya akong angkinin sa paraan na siya lamang ang nakakaalam. At hindi ko maiwasang matuwa. Hindi maiwasan ng puso kong magdiwang.
"I heard you say it before. You telling me about getting jealous towards Lander," nakangiti kong sabi.
He blinked. Confusion is visible in his eyes and face. Questions are visible in his eyes.
"When?" kunot-noo niyang tanong.
"Noong nalasing ka. Noong nilasing ka nina Evans. You went home drunk and told me that you were jealous with Lander. You told me that you doesn't like it when he's close to me or if he's around me. I thought you were just too drunk kaya mo nasabi iyon. Pero, ngayon.. ngayon alam kong totoo na iyon," nakangiti kong wika.
Kita kong napangiti siya.
"Good then. Gusto mo bang ipagpatuloy ko ang pagpapaliwanag ko?" tanong niya kaya agad naman akong tumango.
"I went to that Lander's cabin and made some trouble there. Nagsisigaw ako saka hinanap siya. May mga kaibigan pala siyang naiwan doon at sinabing wala na si Lander doon pero hindi ako naniwala. Kaya ang nangyari, pinagtulungan nila akong bugbugin. Kaya ito, ang sakit," sabi niya sabay nguso.
P-Pinagtulungan?
"P-Pinagtulungan ka nila? Sino ang gumawa nito sayo? Ipapakulong natin!" wika ko.
He just smiled at me and shook his head. He then snaked his huge arms on my waist and pulled me closer to him. He then gave me a peck on my lips and smiled once again.
"Hindi na. Ang mahalaga ayos na tayo, diba? Wag na nating palakihin," nakangiti niyang wika.
Walang nagawang napabuntong hininga na lamang ako saka tumango. I hugged his nape ang kissed his head. Nang maalala kong puno pa pala siya ng dugo ay agad akong umalis sa pagkakaupo sa mga hita niya saka tumungo sa kwarto at hinanap ang ang first aid kit. Nang matagpuan ito ay agad akong bumalik sa sala.
"Halika, hubarin muna natin ang damit mo para maayos na natin ang mga pasa mo. Sobrang dami pa naman nito," wika ko.
He nodded so I did the rest. Hinubaran ko siya ng damit saka pinunasan ng maligamgam na tubig ang katawan niya. Nang matapos ay ginamot ko ang mga sugat niya. Ilang beses pa siyang napapa-aray sa bawat pagdampi ko ng bulak sa sugat niya.
"Huwag mo nang uulitin ito, Ville, ha. Kita mo naman, diba? Hindi maganda ang kinalabasan. Baka mapaano ka pa sa susunod kung gagawin mo ulit ang ganito. Matigas pa naman iyang ulo mo," wika ko.
"Yeah. I know. I won't do it again. There's no next time, I promise," wika niya.
Napailing na lamang ako saka inayos na ang first aid kit nang matapos ko na siyang gamutin. Ibinalik ko sa kwarto ang kit saka muling bumalik sa sala.
"Gusto mo na bang paglutuan kita?" tanong ko sa kanya.
He looked at me and smiled.
"Sure. I would love to," sagot niya.
Napangiti naman ako saka tumango.
"Okay. Pero, pumunta muna tayo sa kwarto. Doon ka muna para mas maayos ang higa mo. Mahihirapan ka diyan sa sofa," saad ko na agad naman niyang tinanguan.
Agad ko siyang inakay papunta sa kwarto saka inihiga siya sa kama. Nang maihiga ko siya ay humirit pa ng mariin at malalim na halik.
I snaked my arms on his nape and answered his kisses. Our tongue were like swords battling. He nipped my tongue and licked my lower lip. Then he left my lips.
"Sarap," ngisi niya sabay higa nang patiyaha sa kama.
Inirapan ko na lamang siya saka tumalikod na at dumeretso ng kusina. Nang makarating sa kusina ay agad na akong nagluto. Gumawa rin ako ng chicken soup upang mas ganahan siya sa pagkain.
Soon as I was done, I hurriedly went inside our room. Naabutan ko siyang natutulog. Humihilik pa nga. Kaya upang hindi masyadong maistorbo ang tulog niya ay dahan-dahan kong inilapag sa bedside table ang pagkain.
Haharap na sana ako sa kanya nang marinig ko siyang nagsalita.
"Nik?" ungol niya.
"Yes?" nakangiti kong saad saka nilingon siya.
Pero kumunot ang noo ko nang maabutang nakapikit siya saka humihilik pa. Sleep talking I guess?
"Nik?" muli niyang ungol.
Agad ko siyang nilapitan saka bahagyang niyugyog ngunit hindi siya nagising.
"Hoy, gising! Kakain na," marahan kong wika ngunit iba ang isinagot niya.
"Ang sikip mo," sabay ungol.
Napatulala ako sa sinabi niya. Ang sikip ko?
Ilang minuto akong nag-isip hanggang sa ma-realize ko ang nangyayari sa kanya. Agad ko siyang sinampal sa mukha niyang may pasa kaya napasigaw siya saka napabalikwas ng bangon.
"Bakit?! Tangina! Ang sakit ng putanginang mukha ko!" reklamo niya saka sinapo ang mukha niyang mukhang tangina.
"Ako ba ang laman ng wet dreams mo, ha?!" bulyaw ko sa kanya.
Kita ko namang nanlaki ang mga mata niya saka napakurap. Naging mailap rin ang mga mata niya at hindi na sinalubong ang mga tingin ko.
"N-Narinig mo?" tanong niya.
"Dinig na dinig kong tangina ka! Uungol-ungol ka pa, ha! Ini-ungol mo pa ang pangalan ko tapos biglang sinabi mo na masikip ako! Ano, ha?! Masarap?!" bulyaw ko sa kanya.
Kita ko naman ang pagngisi niya. Napatili ako nang bigla niya akong kabigin sa bewang palapit sa kanya kaya napahiga ako sa ibabaw niya. Narinig ko ang bawat mga pagtawa niya.
"Bitawan mo nga ako! Kakain ka pa!" pagpupumiglas ko sa yakap niya ngunit napatigil ako saka nanlaki ang mga mata ko nang bigla siyang sunod-sunod na umungol.
"Ah--ugh! Fuck! Ahh-- wag! Dahan-dahan, baby-- hmm.. ah--" agad ko siyang sinampal dahilan nang paghagalpak niya ng tawa.
Ramdam ko ang pamumula ng mga pisngi ko. Bwesit!
Muli akong nagpumiglas upang makaalis ngunit kinabig niya akong muli sa yakap niya saka pinatalikod sa kanya. Napatili ako nang pinadapa niya ako saka pumatong siya sa likod ko sa ibabaw ko.
"Gago ka! Umalis ka diyan! Oh my god! Ang bigat mo, Ville! Alis!" pagtitili ko sa ilalim niya.
Puro mga tawa lamang ang ginawa niya ngunit naramdaman ko ang yakap niya sa bewang ko saka ang paghiga niya sa likod ko. I felt him kissed my nape and my shoulder then he placed his face sidewards on my back.
"Hmm.. I want to do this all my life with you," bulong niya.
---