Unicode
နံနက်ခင်း နေရောင်ခြည် အလင်းဖျဖျက ဆော့ဂျင်ရဲ့မျက်နှာပေါ်ကိုကျရောက်လာခဲ့တယ်... ဆော့ဂျင် အပျင်းကြောဆန့်ပီး ဟိုဘက်ဒီဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မရင်းနှီးတဲ့အခန်းတခု ထို့အတူဦးနှောက်ထဲ၀င်ရောက်လာတဲ့မနေ့ညကပုံရိပ်များ..
'မင်းက ငါ့ရဲ့မင်းသားလေး ဟုတ်လား..'
'အင်း'
'ငါကမင်းသမီးလေးမှမဟုတ်တာ ငါကယောက်ျားလေးလေ..'
'ဟင်?'
'ငါက... အေ့... ဧကရာဇ်လုပ်မှာ အေ့..'
'ဟုတ်ပါပီ မင်းကဧကရာဇ်'
"အာား...ငါရူးသွားပီလား... ဘာလို့သူစိမ်းတယောက်ကိုပေါက်ကရတွေလျှောက်ပြောလိုက်ရတာလဲ.. အား... ရှက်လိုက်တာ"
ဆော့ဂျင် စောင်အောက်ုကိုအမြန်၀င်ပီး အသားကုန်အော်နေမိတယ်..
"ရား... ကမ်ဆော့ဂျင်"
ဆော့ဂျင်အသံကြားလို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ခြေရင်းမှာထိုင်နေတဲ့ယွန်းဂီ..
'သူကဘယ်လိုလုပ် ကုတင်ခြေရင်းကိုရောက်နေရတာလဲဟ'
"မင်းကဘလိုလုပ်ဒီကို..."
"ဘာ!!! ငါမနေ့ညမင်းမနိုးခင်ကတည်းကဒီခုံပေါ်မှာအိပ်နေတာလေ မင်းမသိဘူးလား.."
'မနေ့ညက အသေအကြေမူးရူးပီး ဟ်ုဂျွန်းမျိုးရိုးကိုအသေဆွဲကုပ်ထားလို့ ၀န်ထန်းတွေဖုန်းဆက်တာနဲ့ငါအမြန်လာခေါ်ထားရတာလေ.. ဒီကြားထဲအန်ကအန်သေး.. ဒါတွေကိုနည်းနည်းလေးတောင်မမှတ်မိတော့ဘူးလား...'
"ဘလိုလုပ်သိမလဲကွ မင်းကအသံမှမပေးတာ.."
"ငါကအိပ်နေတာလေ အိပ်တာကိုအသံထွက်အိပ်ရမှာလား မသာရဲ့.."
"အေးပါကွာ.. ထားပါတော့ ဒါနဲ့ မင်းငါ့ကိုမနေ့ညကဘာမှမလုပ်ထားဘူးမလား.."
ယွန်းဂီ ဆော့ဂျင်စကားကြောင့်သွေးတောင်တက်သွားသလိုပင်..
"ဘာ!!!ငါကမင်းမူးပီးလူတွေကိုလိုက်ဆွဲနေလို့ ခေါ်လာခဲ့ရတာလေ ပီးတော့မင်းကိုဘာညာကွိကွလုပ်ရအောင်လည်းမင်းကငါ့စတိုင်မဟုတ်သလို.. ငါကကမ်နမ်ဂျွန်းလဲမဟုတ်ဘူး"
"အံမယ် ငါကလည်းသဘောပြောတာပါ.. ငါလိုချောချောလှလှလေးကိုဘယ်ယောက်ျားကများအလှထိုင်ကြည့်နေမလဲလို့..."
"ထပ်ပြောမယ် ငါကကမ်နမ်ဂျွန်းမဟုတ်ဖူး"
"တော်ပါ အဲ့နာမည်ကြီးမနက်စောစောစီးစီးမကြားချင်ဘူး.. နားခါးတယ်"
"အေး အဲဒီမှာနားခါးနေ.. မနေ့ညကမင်းအိမ်ပြန်မအိပ်တာကြောင့် ဟိုဘက်မှာမိုးမီးေလာင်နေလောက်ပီ.."
"လောင်ပလေ့စေပေါ့ သူ့ဘာသာဒေါသတွေထွက် အသက်တွေတိုပီးမြန်မြန်လျှောသွား အေးတာပဲ.."
"အေး အဲဒီအခါကျ မင်းတခုလပ် မုဆိုးဖို ဖြစ်မှာနော်"
"အေးဟုတ်သား ဟီးဟီး.. သူ့ကငါ့ယောက်ျားဆိုတာငါမေ့သွားတယ်"
'အရေးထဲကိုယ့်ယောက်ျားကိုယ်မေ့ရတယ်ရှိသေး'
မနက်စောစောစကားကောင်းနေတဲ့ ယွန်းဂီနဲ့ဆော့ဂျင်ရယ်ပါ တဖက်မှာသောကမီးတွေလောင်နေတဲ့နမ်ဂျွန်းရဲ့အဖြစ်ကိုသူတို့သိကြပါရဲ့လား...
.
.
.
.
.
.
.
"တောက်!!"
နမ်ဂျွန်းရဲ့ တောက်ခေါက်သံဟာ တော်တခုလုံးအတွင်းသို့ဟိန်းမြည်လျက်ပျံ့နှံ့သွားသည်..
"တခေါက်လောက် အလိုလိုက်တာနဲ့အကမ်းတက်လာတယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ကမ်ဆော့ဂျင်.. ကြည့်နေမင်းပြန်လာရင်မင်းထပ်ပြေးဖို့မြေမရှိအောင်ငါလုပ်ပြမယ်"
ဂျီမင် အခြေအေနကိုတချက်ကြည့်လိုက်ရင်းသက်ပြင်းခပ်ဖွဖွချလိုက်မိသည်...
'တကယ်တော့ခင်များက သူ့ကိုဒေါသထွက်နေတာမဟုတ်ပဲစိတ်ပူနေတာကိုး.. ကျွန်တော်ခင်များဘလိုခံစားနေရလဲဆိုတာကျွန်တော်သိနေတယ်...ဘာလို့ဆိုကျွန်တော်ကခင်များကိုအရိပ်တကြည့်ကြည့်ကြည့်နေရတဲ့သူဖြစ်ေနလို့လေ...'
.
.
.
.
.
.
.
ဂျန်းကု ရေချိုးနေရင်း မနေ့ညကအကြောင်းတွေပြန်တွေးမိပြန်သည်.. မနေ့ညကသူ့ကိုဧကရာဇ်လို့ခေါ်လိုက်တော့ ဟဲ့ ရွှေမြင်းကြီး စီးတော်မြင်းကြီးဆိုပီး ကျောပေါ်တက်ခွလို့ ၀န်ထမ်းတွေ၀င်ဆွဲခဲ့ရသည်မဟုတ်လား..
'ခင်များကဘာလို့ ဒီလောက်တောင်ချစ်ရာကောင်းနေရတာလဲ ကမ်ဆော့ဂျင်.. ခင်များဒီလိုချစ်စရာကောင်းနေရင် ကျွန်တော်ခင်များကိုအသုံးမချနိုင်ပဲဖြစ်လိမ့်မယ်.. ဟင့်အင် ကျွန်တော်ခင်များကိုအသုံးချရမယ်.. ဘာလို့ဆိုခင်များကကျွန်တော်အမုန်းဆုံးလူသားရဲ့တခုတည်းသောအားနည်းချက်ဖြစ်နေလို့ပဲ..'
ဂျန်းကုရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာလိုက်တယ်.. အဲ့အချိန်မှာစားပဠဲပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ဖုန်းကအဆက်မပြတ်မြည်လာတယ်.. ဒါနဲ့ဂျန်းကုလဲဖုန်းကိုအရင်ကိုင်လိုက်တယ်..
"Hello"
"ဂျန်းကု ငါမင်းကိုပြောစရာရှိလို့လှမ်းဆက်လိုက်တာ.."
"ပြောလေ ထယ်ယောင်း" "ကမ်နမ်ဂျွန်းကmediaတွေနဲ့တွေ့ဖို့လုပ်နေတယ်လို့သတင်းရထားလို့ မင်းကိုလှမ်းပြောတာ.."
"ဘာဖြစ်လို့သူကmediaတွေနဲ့တွေ့မှာလဲ.."
"အဲတာတော့ငါလည်းသေချာမသိဘူး"
"အေး ရတယ်.. ထယ်ယောင်း ကျေးဇူးပဲ"
"ရပါတယ် ဒါဆိုငါဖုန်းချလိုက်တော့မယ်"
"အင်း"
ဂျန်းကုဖုန်းချလိုက်ပီးသည်အထိ အတွေးတွေဟာအဖြေရှာမရခဲ့ဖူး... ဘာလို့ဆိုကမ်နမ်ဂျွန်းဆိုတဲ့သူ့ရန်သူက mediaရှေ့ထွက်ရမှာကို အရမ်းမုန်းတဲ့သူမလား.. ထိုလိုလူကရုတ်တရက်ကြီးmediaနဲ့တွေ့ဖို့စီစဉ်တယ်ဆိုတတော့ ကောင်းတာလား ဆိုးတာလားမသေချာပေမဲ့ တခုခုဖြစ်တော့မှာတော့သေချာတယ်...
.
.
.
.
.
.
.
.
ဆော့ဂျင် ကမ်အိမ်တော်ကိုမပြန်ချင်ပဲပြန်လာခဲ့ရသည်.. အကယ်၍သူအိမ်ပြန်မလာလို့ မဆီမဆိုင်ဘေးကသူတွေပါထိခိုက်ကုန်မှာစိုးရသည် ..ဟိုတခေါက်သူထွက်ပြေးတုန်းက တွေအခုဆိုကိုယ်လက်အဂ်ါအကောင်းအတိုင်းမရှိကြတော့ပေ.. အထူးသဖြင့်သူ ယွန်းဂီကိုစိတ်ပူသည်.. ဒါကြောင့်လဲသူ့အတွက်ငရဲတမျှပူလောင်ရတဲ့အိမ်ထဲကို သူကိုယ်တိုင်သူ့ခြေထောက်နဲ့ပြန်၀င်လာရခြင်းပင်...
"နောက်ဆုံးတော့ပြန်လာပီပဲ"
'မကြားချင်ဆုံးအသံ မတွေ့ချင်ဆုံးသူကိုတွေ့နေရပေမဲ့ ကျွန်တော်ဘာများတတ်နိုင်ဦးမှာလဲ.. ကျွန်တော့်ရဲ့အရာရာကထိုလူ့ရဲ့လက်ခုပ်ထဲကရေလို ထိုသူခြယ်လှယ်တာကိုပဲခံနေရတယ်လေ.. ကျွန်တော် ထိုသူ့ကိုအရေးမစိုက်ပဲအပေါ်ထပ်တက်ဖို့ပြင်တော့ ထိုသူ့စီကစကားတခွန်းကိုကြားလိုက်ရတယ်..'
"ကမ်ဆော့ဂျင် မင်းငါ့လက်ကနေမလွတ်နိုင်ပါဘူး"
'ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော်သူ့လက်ကမလွတ်နိုင်ပါဘူး.. ဒါပေမဲ့သေချာတာတခုကတော့ ကျွန်တော်အသက်ရှင်သ၍လွတ်မြောက်အောင်ကြိုးစားမယ်.. အကယ်၍အဲတာမှမလွတ်မြောက်နိုင်ဘူးဆိုရင် နောက်ဆုံးနည်းလမ်းကိုသုံးရတော့မှာပေါ့...'
.
.
.
.
.
.
.
.
ဂျီမင် companyကအပြန် အိပ်ဆေး၀ယ်ဖို့ဆေးဆိုင်ထဲကို၀င်လိုက်တယ်.. သူအိပ်ဆေးလိုနေပီ... အိပ်မရတဲ့ရက်တွေများလို့ကြာရင်သူရူးတော့မယ်... အိပ်မက်ဆိုးတွေမက်ပီးပီးခဲ့တဲ့အတိတ်တွေကိုပြန်မြင်နေရတာကြာရင်သူတကယ်ပဲရူးတော့မယ်.. မှန်ထဲကိုကြည့်လိုက်တိုင်းကိုယ့်မျက်နှာမဟုတ်တဲ့မျက်နှာကိုမြင်နေရတာတကယ်ပဲရူးချင်တယ်... ကိုယ်ချစ်တဲ့သူကတခြားတယောက်ကိုပဲအမြဲကြည့်နေတဲ့အတွက်လဲရင်တွေနာလှပါပီ... ဒီလိုနဲ့ရူးမတတ်ဖြစ်နေတဲ့ ပတ်ဂျီမင်ဆိုတဲ့သူ့ဘ၀လေးကိုဘယ်သူကများစာနာနားလည်ပေးနိုင်မှာလဲ.. တခြားတယောက်ရဲ့မျက်နှာနဲ့ရှင်သန်နေရတဲ့ဘ၀ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူ့ရဲ့မျက်ကွယ်ပြုခြင်းကိုခံနေရတဲ့ဘ၀ အဲဒီ ဘ၀ကိုဘယ်သူတွေကများစာနာပေးနိုင်မှာလဲ..
"ဂျီမင်!!"
ဂျီမင် အတွေးတွေများနေစဉ်ကြားလိုက်ရတဲ့အသံကြောင့်အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်မိသည်.. သူ့ရဲ့အနောက်ဘက်မှာရောက်နေတာကတော့ duty coatကို၀တ်ဆင်ထားတဲ့ ဂျန်းဟိုဆော့...
"ဂျီမင် နေမကောင်းလို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူး အကိုဟိုဆော့.."
"အော် ဒါဆိုဆေးဆိုင်ကိုဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ဟို... အိပ်ဆေးလာ၀ယ်တာပါ"
ဟိုဆော့ ဂျီမင့်ကိုသနားမိသည်... ထိုအိပ်ဆေးတွေဘာလို့လိုတယ်ဆိုတာသူသိနေတယ်လေ..
"အိပ်ဆေးတွေသိပ်မသောက်ပါနဲ့ ဂျီမင်ရယ် အိပ်ဆေးစွဲသွားရင် အချိန်ကြာလာတဲ့အခါမကောင်းဘူး"
ဂျီမင်တချက်ပြုံးလိုက်မိသည် အခုချိန်မှာသူထက်စွဲလမ်းစရာဆိုတာရောရှိသေးရဲ့လား.. သူ့ဘ၀မှာ ကမ်နမ်ဂျွန်းနဲ့တွေ့ပီးကတည်းက ထိုလူ့ထက်စွဲလမ်းရမဲ့အရာဆိုတာမရှိခဲ့တော့တာကြာပီလေ.. ဒီအိပ်ဆေးလေးမပြောနဲ့ အခုချိန်သူ့ကိုဘိန်းရှူခိုင်းမယ်ဆိုရင်တောင် သူထပ်ပီးစွဲလမ်းနိုင်ပါဦးမလားဆိုတာ... တကယ်ပဲသိချင်မိတယ်...
"အရင်ကအကြောင်းတွေကို ပြန်စဉ်းစားပီးကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အပြစ်မတင်ပါနဲ့တော့ ဂျီမင်ရယ်... တကယ်ဆိုအဲဒီတုန်းကတို့လဲမှားခဲ့တဲ့သူတယောက်ပဲလေ အကုန်ဂျီမင့်အမှားမဟုတ်ပါဘူး..."
"ကျွန်တော် အရင်ကအကြောင်းတွေပြန်မစဉ်းစားပါဘူး.. ဒါတွေကကျွန်တော့ခေါင်းထဲကိုပြန်ပီးသူ့ဘာသာပေါ်လာနေတယ်.. ကျွန်တော်ဘလိုလုပ်ရမှာလဲ.."
"ဂျီမင်ရယ် မင်းနမ်ဂျွန်းအတွက်လုပ်ပေးခဲ့တာတွေများလွန်းနေပါပီ.. ဒါပေမဲ့လူဆိုတာအလွယ်တကူရနေတဲ့အရာတွေကိုတန်ဖိုးမှမထားတတ်ကြတာ.. ဒါပေမဲ့တနေ့တော့သူမင်းရဲ့တန်ဖိုးကိုနားလည်းလာပါလိမ့်မယ်.."
ဟိုဆော့လဲ ဂျီမင့်ကိုနှုတ်ဆက်ပီးဆေးဆိုင်ထဲကနေထွက်လာလိုက်တယ်..
"ဟုတ်သားပဲ ငါဆေးကုန်နေပီပဲ ထားလိုက်ပါတော့.. နောက်နေ့မှပဲလာ၀ယ်လိုက်ပါတော့မယ်.. တရက်လောက်နဲ့တော့ဘာမှမဖြစ်လောက်ပါဘူး"
ဒါပေမဲ့ အဲဒီတရက်ကပဲသူ့ရဲ့ဘ၀ကိုပြောင်းလဲပေးလိုက်မယ်ဆိုတာ ဂျန်းဟိုဆော့တယောက်သိခဲ့ရင်...
.
.
.
.
.
.
.
.
"ဂျန်းဟိုဆော့ မင်းကိုယ့်ရဲ့မွေးနေ့ကိုမေ့နေတယ်ပေါ့"
"ဟင်?"
"တကယ်ကြီးမေ့နေတာလား?"
ဟိုဆော့ခနတာ ကြောင်သွားမိသည်.. ထယ်ယောင်းတယောက်ကတော့ မွေးနေ့မမှတ်မိတဲ့အတွက် ကောက်တော်မူနေပါသတဲ့..
"အခုတလောအလုပ်တွေများနေလို့ပါ.."
"ဆင်ခြေတွေလာပေးမနေနဲ့"
"တကယ်ပြောတာ စိတ်မဆိုးပါနဲ့တော့.. ပြောဘာမွေးနေ့လက်ဆောင်လိုချင်လဲ"
"ခန စဉ်းစားလိုက်ဦးမယ်"
'တခါတလေကျရင်လေ ကမ်ထယ်ယောင်းကကလေးလေးအတိုင်းပဲ အဲတာကြောင့်အချစ်တွေပိုနေရတာလေ'
ထယ်ယောင်း ဟိုဆော့ကိုကြည့်ရင်း လူယုတ်မာအပြုံးပြုံးပြလိုက်သည်.. ဟိုဆော့လည်းကိုယ့်အန္တရာယ်ကိုယ်သိသည့်အလား ဆိုဖာပေါ်ကထပြေးပေမဲ့ အပြေးနောက်ကျပီးကမ်ထယ်ယောင်းရင်ခွင်ထဲကိုရောင်သွားတော့တယ်...
"ဘာလို့ပြေးတာလဲ အချစ်လေး"
"မင်း.."
"Hyungပဲပြောတယ်လေ ကျွန်တော်လိုချင်တာပြောဆို"
'ဒီတယောက်ကအမြဲ မင်း ငါ ကျွန်တော်ပဲသုံးပေမဲ့ အခုလိုတောင်းဆိုတဲ့အခါကျရင်တော့hyungလို့အမြဲတတ်ခေါ်တတ်တာကအကျင့်..'
"ဒါမပါဘူးလေ"
"မရပါဘူး ဒီနေ့ကျွန်တော့မွေးနေ့နော် ခွင့်ပြုမပေးလဲကျွန်တော်ကရအောင်ယူမှာပဲ"
ထယ်ယောင်းနဲ့တော့ ဟိုဆော့စိတ်ရှုပ်ရပြန်သည်.. ဆေးမ၀ယ်သေးလို့အတူမနေဘူးငြင်းပြန်ရင်လဲ ကမ်ထယ်ယောင်းဆိုတဲ့သူကမရရအောင်ယူတတ်တဲ့အမျိုး.. သူအတင်းလုပ်ယူရပီဆိုရင်တော့အဲဒီညအိပ်ဖို့အတွက်ဆိုတာကိုအပ်မက်ထဲမှာတောင်ထည့်မက်လို့ရတော့မှာမဟုတ်ဖူး..
"အင်း ခွင့်ပြုတယ်"
"တကယ်နော်"
"ခွင့်ပြုတယ် ဆိုတာနဲ့ အခန်းထဲ၀င်ဖို့ပြင်နေတဲ့ကမ်ထယ်ယောင်းကြောင့်ဟိုဆော့မှာရယ်ရမလို ငိုရမလို.."
"ဒါပေမဲ့ တခုရှိတယ်"
"ဘာလဲ?"
"မင်း....အကာအကွယ်သုံး"
"ဘာလို့လဲ hyungကလဲအမြဲတမ်းလဲ ဒီလိုပဲဟာကို"
"ဒါဆိုမင်း အတွင်းမှာမပီးနဲ့"
"Hyungဒီနေ့ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ"
"ငါမသိဘူးကွာ မင်းအပြင်မှာမပီးဘူးဆိုငါ့ကိုလာမလုပ်နဲ့ဒါပဲ"
"ဟုတ်ပါပီ ဒါဆို အခန်းထဲသွားကြရအောင်နော်"
ဟိုဆော့ကိုထယ်ယောင်းအခန်းထဲကိုပွေ့ချီပီးခေါ်သွားလိုက်တယ်.. ကုတင်အောက်မှာပျံ့ကျဲနေတဲ့ အ၀တ်အစားတွေနဲ့အတူ ပေါ်ထွက်လာတဲ့နားရှက်၏ရာအသံတွေကြောင့် လမင်းကြီးဟာလည်းရှက်လွန်းလို့တိမ်စိုင်တွေနောက်ကိုပုန်းအောင်းနေခဲ့ပါသတဲ့..
.
.
.
.
.
.
.
.
......Namjin...x..... jinkook........
AN:တိုပီးပေါ့သွားတယ်ဆိုတာသိပေမဲ့
စောင့်နေတဲ့ဒါဒါလေးတွေကြောင့်တင်ပေးလိုက်တာပါ သာသာအခုရက်ပိုင်းတော့မတင်နိုင်သေးပါဘူး.. သာသာတကယ်မအားလို့ပါ.. တောင်းပန်ပါတယ်နော်..
ဒါနဲ့အပေါ်ကအပိုင်းသာသာရေးတာမဟုတ်ဖူးနော်😁
.......................................................................
Zawgyi
နံနက္ခင္း ေနေရာင္ျခည္ အလင္းဖ်ဖ်က ေဆာ့ဂ်င္ရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚကိုက်ေရာက္လာခဲ့တယ္... ေဆာ့ဂ်င္ အပ်င္းေၾကာဆန္႔ပီး ဟိုဘက္ဒီဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရင္းႏွီးတဲ့အခန္းတခု ထို႔အတူဦးေႏွာက္ထဲ၀င္ေရာက္လာတဲ့မေန႔ညကပုံရိပ္မ်ား..
'မင္းက ငါ့ရဲ႕မင္းသားေလး ဟုတ္လား..'
'အင္း'
'ငါကမင္းသမီးေလးမွမဟုတ္တာ ငါကေယာက်္ားေလးေလ..'
'ဟင္?'
'ငါက... ေအ့... ဧကရာဇ္လုပ္မွာ ေအ့..'
'ဟုတ္ပါပီ မင္းကဧကရာဇ္'
"အာား...ငါ႐ူးသြားပီလား... ဘာလို႔သူစိမ္းတေယာက္ကိုေပါက္ကရေတြေလွ်ာက္ေျပာလိုက္ရတာလဲ.. အား... ႐ွက္လိုက္တာ"
ေဆာ့ဂ်င္ ေစာင္ေအာက္ုကိုအျမန္၀င္ပီး အသားကုန္ေအာ္ေနမိတယ္..
"ရား... ကမ္ေဆာ့ဂ်င္"
ေဆာ့ဂ်င္အသံၾကားလို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကုတင္ေျခရင္းမွာထိုင္ေနတဲ့ယြန္းဂီ..
'သူကဘယ္လိုလုပ္ ကုတင္ေျခရင္းကိုေရာက္ေနရတာလဲဟ'
"မင္းကဘလိုလုပ္ဒီကို..."
"ဘာ!!! ငါမေန႔ညမင္းမႏိုးခင္ကတည္းကဒီခုံေပၚမွာအိပ္ေနတာေလ မင္းမသိဘူးလား.."
'မေန႔ညက အေသအေၾကမူး႐ူးပီး ဟ္ုဂြၽန္းမ်ိဳး႐ိုးကိုအေသဆြဲကုပ္ထားလို႔ ၀န္ထန္းေတြဖုန္းဆက္တာနဲ႔ငါအျမန္လာေခၚထားရတာေလ.. ဒီၾကားထဲအန္ကအန္ေသး.. ဒါေတြကိုနည္းနည္းေလးေတာင္မမွတ္မိေတာ့ဘူးလား...'
"ဘလိုလုပ္သိမလဲကြ မင္းကအသံမွမေပးတာ.."
"ငါကအိပ္ေနတာေလ အိပ္တာကိုအသံထြက္အိပ္ရမွာလား မသာရဲ႕.."
"ေအးပါကြာ.. ထားပါေတာ့ ဒါနဲ႔ မင္းငါ့ကိုမေန႔ညကဘာမွမလုပ္ထားဘူးမလား.."
ယြန္းဂီ ေဆာ့ဂ်င္စကားေၾကာင့္ေသြးေတာင္တက္သြားသလိုပင္..
"ဘာ!!!ငါကမင္းမူးပီးလူေတြကိုလိုက္ဆြဲေနလို႔ ေခၚလာခဲ့ရတာေလ ပီးေတာ့မင္းကိုဘာညာကြိကြလုပ္ရေအာင္လည္းမင္းကငါ့စတိုင္မဟုတ္သလို.. ငါကကမ္နမ္ဂြၽန္းလဲမဟုတ္ဘူး"
"အံမယ္ ငါကလည္းသေဘာေျပာတာပါ.. ငါလိုေခ်ာေခ်ာလွလွေလးကိုဘယ္ေယာက်္ားကမ်ားအလွထိုင္ၾကည့္ေနမလဲလို႔..."
"ထပ္ေျပာမယ္ ငါကကမ္နမ္ဂြၽန္းမဟုတ္ဖူး"
"ေတာ္ပါ အဲ့နာမည္ႀကီးမနက္ေစာေစာစီးစီးမၾကားခ်င္ဘူး.. နားခါးတယ္"
"ေအး အဲဒီမွာနားခါးေန.. မေန႔ညကမင္းအိမ္ျပန္မအိပ္တာေၾကာင့္ ဟိုဘက္မွာမိုးမီးေလာင္ေနေလာက္ပီ.."
"ေလာင္ပေလ့ေစေပါ့ သူ႕ဘာသာေဒါသေတြထြက္ အသက္ေတြတိုပီးျမန္ျမန္ေလွ်ာသြား ေအးတာပဲ.."
"ေအး အဲဒီအခါက် မင္းတခုလပ္ မုဆိုးဖို ျဖစ္မွာေနာ္"
"ေအးဟုတ္သား ဟီးဟီး.. သူ႕ကငါ့ေယာက်္ားဆိုတာငါေမ့သြားတယ္"
'အေရးထဲကိုယ့္ေယာက်္ားကိုယ္ေမ့ရတယ္႐ွိေသး'
မနက္ေစာေစာစကားေကာင္းေနတဲ့ ယြန္းဂီနဲ႔ေဆာ့ဂ်င္ရယ္ပါ တဖက္မွာေသာကမီးေတြေလာင္ေနတဲ့နမ္ဂြၽန္းရဲ႕အျဖစ္ကိုသူတို႔သိၾကပါရဲ႕လား...
.
.
.
.
.
.
.
"ေတာက္!!"
နမ္ဂြၽန္းရဲ႕ ေတာက္ေခါက္သံဟာ ေတာ္တခုလုံးအတြင္းသို႔ဟိန္းျမည္လ်က္ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္..
"တေခါက္ေလာက္ အလိုလိုက္တာနဲ႔အကမ္းတက္လာတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား ကမ္ေဆာ့ဂ်င္.. ၾကည့္ေနမင္းျပန္လာရင္မင္းထပ္ေျပးဖို႔ေျမမ႐ွိေအာင္ငါလုပ္ျပမယ္"
ဂ်ီမင္ အေျခအေနကိုတခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္းသက္ျပင္းခပ္ဖြဖြခ်လိုက္မိသည္...
'တကယ္ေတာ့ခင္မ်ားက သူ႕ကိုေဒါသထြက္ေနတာမဟုတ္ပဲစိတ္ပူေနတာကိုး.. ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားဘလိုခံစားေနရလဲဆိုတာကြၽန္ေတာ္သိေနတယ္...ဘာလို႔ဆိုကြၽန္ေတာ္ကခင္မ်ားကိုအရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ၾကည့္ေနရတဲ့သူျဖစ္ေနလို႔ေလ...'
.
.
.
.
.
.
.
ဂ်န္းကု ေရခ်ိဳးေနရင္း မေန႔ညကအေၾကာင္းေတြျပန္ေတြးမိျပန္သည္.. မေန႔ညကသူ႕ကိုဧကရာဇ္လို႔ေခၚလိုက္ေတာ့ ဟဲ့ ေ႐ႊျမင္းႀကီး စီးေတာ္ျမင္းႀကီးဆိုပီး ေက်ာေပၚတက္ခြလို႔ ၀န္ထမ္းေတြ၀င္ဆြဲခဲ့ရသည္မဟုတ္လား..
'ခင္မ်ားကဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ခ်စ္ရာေကာင္းေနရတာလဲ ကမ္ေဆာ့ဂ်င္.. ခင္မ်ားဒီလိုခ်စ္စရာေကာင္းေနရင္ ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုအသုံးမခ်ႏိုင္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္.. ဟင့္အင္ ကြၽန္ေတာ္ခင္မ်ားကိုအသုံးခ်ရမယ္.. ဘာလို႔ဆိုခင္မ်ားကကြၽန္ေတာ္အမုန္းဆုံးလူသားရဲ႕တခုတည္းေသာအားနည္းခ်က္ျဖစ္ေနလို႔ပဲ..'
ဂ်န္းကုေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာလိုက္တယ္.. အဲ့အခ်ိန္မွာစားပဠဲေပၚမွာတင္ထားတဲ့ဖုန္းကအဆက္မျပတ္ျမည္လာတယ္.. ဒါနဲ႔ဂ်န္းကုလဲဖုန္းကိုအရင္ကိုင္လိုက္တယ္..
"Hello"
"ဂ်န္းကု ငါမင္းကိုေျပာစရာ႐ွိလို႔လွမ္းဆက္လိုက္တာ.."
"ေျပာေလ ထယ္ေယာင္း" "ကမ္နမ္ဂြၽန္းကmediaေတြနဲ႔ေတြ႕ဖို႔လုပ္ေနတယ္လို႔သတင္းရထားလို႔ မင္းကိုလွမ္းေျပာတာ.."
"ဘာျဖစ္လို႔သူကmediaေတြနဲ႔ေတြ႕မွာလဲ.."
"အဲတာေတာ့ငါလည္းေသခ်ာမသိဘူး"
"ေအး ရတယ္.. ထယ္ေယာင္း ေက်းဇူးပဲ"
"ရပါတယ္ ဒါဆိုငါဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္"
"အင္း"
ဂ်န္းကုဖုန္းခ်လိုက္ပီးသည္အထိ အေတြးေတြဟာအေျဖ႐ွာမရခဲ့ဖူး... ဘာလို႔ဆိုကမ္နမ္ဂြၽန္းဆိုတဲ့သူ႕ရန္သူက mediaေ႐ွ႕ထြက္ရမွာကို အရမ္းမုန္းတဲ့သူမလား.. ထိုလိုလူက႐ုတ္တရက္ႀကီးmediaနဲ႔ေတြ႕ဖို႔စီစဥ္တယ္ဆိုတေတာ့ ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလားမေသခ်ာေပမဲ့ တခုခုျဖစ္ေတာ့မွာေတာ့ေသခ်ာတယ္...
.
.
.
.
.
.
.
.
ေဆာ့ဂ်င္ ကမ္အိမ္ေတာ္ကိုမျပန္ခ်င္ပဲျပန္လာခဲ့ရသည္.. အကယ္၍သူအိမ္ျပန္မလာလို႔ မဆီမဆိုင္ေဘးကသူေတြပါထိခိုက္ကုန္မွာစိုးရသည္ ..ဟိုတေခါက္သူထြက္ေျပးတုန္းက ေတြအခုဆိုကိုယ္လက္အဂ္ါအေကာင္းအတိုင္းမ႐ွိၾကေတာ့ေပ.. အထူးသျဖင့္သူ ယြန္းဂီကိုစိတ္ပူသည္.. ဒါေၾကာင့္လဲသူ႕အတြက္ငရဲတမွ်ပူေလာင္ရတဲ့အိမ္ထဲကို သူကိုယ္တိုင္သူ႕ေျခေထာက္နဲ႔ျပန္၀င္လာရျခင္းပင္...
"ေနာက္ဆုံးေတာ့ျပန္လာပီပဲ"
'မၾကားခ်င္ဆုံးအသံ မေတြ႕ခ်င္ဆုံးသူကိုေတြ႕ေနရေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ.. ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အရာရာကထိုလူ႕ရဲ႕လက္ခုပ္ထဲကေရလို ထိုသူျခယ္လွယ္တာကိုပဲခံေနရတယ္ေလ.. ကြၽန္ေတာ္ ထိုသူ႕ကိုအေရးမစိုက္ပဲအေပၚထပ္တက္ဖို႔ျပင္ေတာ့ ထိုသူ႕စီကစကားတခြန္းကိုၾကားလိုက္ရတယ္..'
"ကမ္ေဆာ့ဂ်င္ မင္းငါ့လက္ကေနမလြတ္ႏိုင္ပါဘူး"
'ဟုတ္ပါတယ္ ကြၽန္ေတာ္သူ႕လက္ကမလြတ္ႏိုင္ပါဘူး.. ဒါေပမဲ့ေသခ်ာတာတခုကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အသက္႐ွင္သ၍လြတ္ေျမာက္ေအာင္ႀကိဳးစားမယ္.. အကယ္၍အဲတာမွမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ေနာက္ဆုံးနည္းလမ္းကိုသုံးရေတာ့မွာေပါ့...'
.
.
.
.
.
.
.
.
ဂ်ီမင္ companyကအျပန္ အိပ္ေဆး၀ယ္ဖို႔ေဆးဆိုင္ထဲကို၀င္လိုက္တယ္.. သူအိပ္ေဆးလိုေနပီ... အိပ္မရတဲ့ရက္ေတြမ်ားလို႔ၾကာရင္သူ႐ူးေတာ့မယ္... အိပ္မက္ဆိုးေတြမက္ပီးပီးခဲ့တဲ့အတိတ္ေတြကိုျပန္ျမင္ေနရတာၾကာရင္သူတကယ္ပဲ႐ူးေတာ့မယ္.. မွန္ထဲကိုၾကည့္လိုက္တိုင္းကိုယ့္မ်က္ႏွာမဟုတ္တဲ့မ်က္ႏွာကိုျမင္ေနရတာတကယ္ပဲ႐ူးခ်င္တယ္... ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူကတျခားတေယာက္ကိုပဲအၿမဲၾကည့္ေနတဲ့အတြက္လဲရင္ေတြနာလွပါပီ... ဒီလိုနဲ႔႐ူးမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ပတ္ဂ်ီမင္ဆိုတဲ့သူ႕ဘ၀ေလးကိုဘယ္သူကမ်ားစာနာနားလည္ေပးႏိုင္မွာလဲ.. တျခားတေယာက္ရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔႐ွင္သန္ေနရတဲ့ဘ၀ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူ႕ရဲ႕မ်က္ကြယ္ျပဳျခင္းကိုခံေနရတဲ့ဘ၀ အဲဒီ ဘ၀ကိုဘယ္သူေတြကမ်ားစာနာေပးႏိုင္မွာလဲ..
"ဂ်ီမင္!!"
ဂ်ီမင္ အေတြးေတြမ်ားေနစဥ္ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေၾကာင့္အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္.. သူ႕ရဲ႕အေနာက္ဘက္မွာေရာက္ေနတာကေတာ့ duty coatကို၀တ္ဆင္ထားတဲ့ ဂ်န္းဟိုေဆာ့...
"ဂ်ီမင္ ေနမေကာင္းလို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူး အကိုဟိုေဆာ့.."
"ေအာ္ ဒါဆိုေဆးဆိုင္ကိုဘာလာလုပ္တာလဲ"
"ဟို... အိပ္ေဆးလာ၀ယ္တာပါ"
ဟိုေဆာ့ ဂ်ီမင့္ကိုသနားမိသည္... ထိုအိပ္ေဆးေတြဘာလို႔လိုတယ္ဆိုတာသူသိေနတယ္ေလ..
"အိပ္ေဆးေတြသိပ္မေသာက္ပါနဲ႔ ဂ်ီမင္ရယ္ အိပ္ေဆးစြဲသြားရင္ အခ်ိန္ၾကာလာတဲ့အခါမေကာင္းဘူး"
ဂ်ီမင္တခ်က္ျပဳံးလိုက္မိသည္ အခုခ်ိန္မွာသူထက္စြဲလမ္းစရာဆိုတာေရာ႐ွိေသးရဲ႕လား.. သူ႕ဘ၀မွာ ကမ္နမ္ဂြၽန္းနဲ႔ေတြ႕ပီးကတည္းက ထိုလူ႕ထက္စြဲလမ္းရမဲ့အရာဆိုတာမ႐ွိခဲ့ေတာ့တာၾကာပီေလ.. ဒီအိပ္ေဆးေလးမေျပာနဲ႔ အခုခ်ိန္သူ႕ကိုဘိန္း႐ွဴခိုင္းမယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူထပ္ပီးစြဲလမ္းႏိုင္ပါဦးမလားဆိုတာ... တကယ္ပဲသိခ်င္မိတယ္...
"အရင္ကအေၾကာင္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားပီးကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ေတာ့ ဂ်ီမင္ရယ္... တကယ္ဆိုအဲဒီတုန္းကတို႔လဲမွားခဲ့တဲ့သူတေယာက္ပဲေလ အကုန္ဂ်ီမင့္အမွားမဟုတ္ပါဘူး..."
"ကြၽန္ေတာ္ အရင္ကအေၾကာင္းေတြျပန္မစဥ္းစားပါဘူး.. ဒါေတြကကြၽန္ေတာ့ေခါင္းထဲကိုျပန္ပီးသူ႕ဘာသာေပၚလာေနတယ္.. ကြၽန္ေတာ္ဘလိုလုပ္ရမွာလဲ.."
"ဂ်ီမင္ရယ္ မင္းနမ္ဂြၽန္းအတြက္လုပ္ေပးခဲ့တာေတြမ်ားလြန္းေနပါပီ.. ဒါေပမဲ့လူဆိုတာအလြယ္တကူရေနတဲ့အရာေတြကိုတန္ဖိုးမွမထားတတ္ၾကတာ.. ဒါေပမဲ့တေန႔ေတာ့သူမင္းရဲ႕တန္ဖိုးကိုနားလည္းလာပါလိမ့္မယ္.."
ဟိုေဆာ့လဲ ဂ်ီမင့္ကိုႏႈတ္ဆက္ပီးေဆးဆိုင္ထဲကေနထြက္လာလိုက္တယ္..
"ဟုတ္သားပဲ ငါေဆးကုန္ေနပီပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့.. ေနာက္ေန႔မွပဲလာ၀ယ္လိုက္ပါေတာ့မယ္.. တရက္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဘူး"
ဒါေပမဲ့ အဲဒီတရက္ကပဲသူ႕ရဲ႕ဘ၀ကိုေျပာင္းလဲေပးလိုက္မယ္ဆိုတာ ဂ်န္းဟိုေဆာ့တေယာက္သိခဲ့ရင္...
.
.
.
.
.
.
.
.
"ဂ်န္းဟိုေဆာ့ မင္းကိုယ့္ရဲ႕ေမြးေန႔ကိုေမ့ေနတယ္ေပါ့"
"ဟင္?"
"တကယ္ႀကီးေမ့ေနတာလား?"
ဟိုေဆာ့ခနတာ ေၾကာင္သြားမိသည္.. ထယ္ေယာင္းတေယာက္ကေတာ့ ေမြးေန႔မမွတ္မိတဲ့အတြက္ ေကာက္ေတာ္မူေနပါသတဲ့..
"အခုတေလာအလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ပါ.."
"ဆင္ေျခေတြလာေပးမေနနဲ႔"
"တကယ္ေျပာတာ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ေတာ့.. ေျပာဘာေမြးေန႔လက္ေဆာင္လိုခ်င္လဲ"
"ခန စဥ္းစားလိုက္ဦးမယ္"
'တခါတေလက်ရင္ေလ ကမ္ထယ္ေယာင္းကကေလးေလးအတိုင္းပဲ အဲတာေၾကာင့္အခ်စ္ေတြပိုေနရတာေလ'
ထယ္ေယာင္း ဟိုေဆာ့ကိုၾကည့္ရင္း လူယုတ္မာအျပဳံးျပဳံးျပလိုက္သည္.. ဟိုေဆာ့လည္းကိုယ့္အႏၲရာယ္ကိုယ္သိသည့္အလား ဆိုဖာေပၚကထေျပးေပမဲ့ အေျပးေနာက္က်ပီးကမ္ထယ္ေယာင္းရင္ခြင္ထဲကိုေရာင္သြားေတာ့တယ္...
"ဘာလို႔ေျပးတာလဲ အခ်စ္ေလး"
"မင္း.."
"Hyungပဲေျပာတယ္ေလ ကြၽန္ေတာ္လိုခ်င္တာေျပာဆို"
'ဒီတေယာက္ကအၿမဲ မင္း ငါ ကြၽန္ေတာ္ပဲသုံးေပမဲ့ အခုလိုေတာင္းဆိုတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့hyungလို႔အၿမဲတတ္ေခၚတတ္တာကအက်င့္..'
"ဒါမပါဘူးေလ"
"မရပါဘူး ဒီေန႔ကြၽန္ေတာ့ေမြးေန႔ေနာ္ ခြင့္ျပဳမေပးလဲကြၽန္ေတာ္ကရေအာင္ယူမွာပဲ"
ထယ္ေယာင္းနဲ႔ေတာ့ ဟိုေဆာ့စိတ္႐ႈပ္ရျပန္သည္.. ေဆးမ၀ယ္ေသးလို႔အတူမေနဘူးျငင္းျပန္ရင္လဲ ကမ္ထယ္ေယာင္းဆိုတဲ့သူကမရရေအာင္ယူတတ္တဲ့အမ်ိဳး.. သူအတင္းလုပ္ယူရပီဆိုရင္ေတာ့အဲဒီညအိပ္ဖို႔အတြက္ဆိုတာကိုအပ္မက္ထဲမွာေတာင္ထည့္မက္လို႔ရေတာ့မွာမဟုတ္ဖူး..
"အင္း ခြင့္ျပဳတယ္"
"တကယ္ေနာ္"
"ခြင့္ျပဳတယ္ ဆိုတာနဲ႔ အခန္းထဲ၀င္ဖို႔ျပင္ေနတဲ့ကမ္ထယ္ေယာင္းေၾကာင့္ဟိုေဆာ့မွာရယ္ရမလို ငိုရမလို.."
"ဒါေပမဲ့ တခု႐ွိတယ္"
"ဘာလဲ?"
"မင္း....အကာအကြယ္သုံး"
"ဘာလို႔လဲ hyungကလဲအၿမဲတမ္းလဲ ဒီလိုပဲဟာကို"
"ဒါဆိုမင္း အတြင္းမွာမပီးနဲ႔"
"Hyungဒီေန႔ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ"
"ငါမသိဘူးကြာ မင္းအျပင္မွာမပီးဘူးဆိုငါ့ကိုလာမလုပ္နဲ႔ဒါပဲ"
"ဟုတ္ပါပီ ဒါဆို အခန္းထဲသြားၾကရေအာင္ေနာ္"
ဟိုေဆာ့ကိုထယ္ေယာင္းအခန္းထဲကိုေပြ႕ခ်ီပီးေခၚသြားလိုက္တယ္.. ကုတင္ေအာက္မွာပ်ံ႕က်ဲေနတဲ့ အ၀တ္အစားေတြနဲ႔အတူ ေပၚထြက္လာတဲ့နား႐ွက္၏ရာအသံေတြေၾကာင့္ လမင္းႀကီးဟာလည္း႐ွက္လြန္းလို႔တိမ္စိုင္ေတြေနာက္ကိုပုန္းေအာင္းေနခဲ့ပါသတဲ့..
.
.
.
.
.
.
.
.
......Namjin...x..... jinkook........
AN:တိုပီးေပါ့သြားတယ္ဆိုတာသိေပမဲ့
ေစာင့္ေနတဲ့ဒါဒါေလးေတြေၾကာင့္တင္ေပးလိုက္တာပါ သာသာအခုရက္ပိုင္းေတာ့မတင္ႏိုင္ေသးပါဘူး.. သာသာတကယ္မအားလို႔ပါ.. ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္..
ဒါနဲ႔အေပၚကအပိုင္းသာသာေရးတာမဟုတ္ဖူးေနာ္😁
.......................................................................