Kabanata 7
Secret
--
Pumayag ako sa gusto ni Brandon. I'm not really feeling well anymore so I think I need it.
Si Greta na muna ang pumalit sa akin sa counter dahil wala naman na siyang aayusin na mga produkto, maayos na ang lahat. Brandon and I sat at the table there while waiting for the water to boil for my noodles.
"Salamat rito," sabi ko pagkatapos inumin ang gamot na bigay ni Brandon.
Kumain na ako kaya ayos lang na uminom na ako ng gamot.
Tumango siya. "Kanina ka pa ba may lagnat?"
"Kaninang umaga pa pero medyo umayos naman na ang pakiramdam ko. Hindi nga lang nawawala pa ang bigat."
"Kapag masama na ang pakiramdam mo, uminom ka agad ng gamot at sabaw na makakapag papawis sayo. That won't go away if you will just rest."
Natawa ako ng bahagya. He's like my mother. She's also always scolding me back then when I'm just ignoring my fever. Sometimes she even gets mad at me because she's too worried but I'm not doing anything. Medyo may lungkot at sakit akong naramdaman sa alaala niya pero napangiti pa rin ako.
Kumunot ang noo ni Brandon sa pagtawa ko.
"What's funny?" tanong niya.
"Wala. May naalala lang ako."
"Anong naalala mo?" kuryoso niyang tanong.
"Wala..."
Ayokong sabihin na naalala ko sa kanya ang Mama ko. Baka mamaya kung ano pa ang isipin niya.
Nilingon ko nalang si Greta para hindi na siya makapag tanong pa.
"Greta, okay na yung tubig?" tanong ko.
"Hindi pa pero malapit na," ngumiti siya.
Tumango ako at muling bumaling kay Brandon na nakatitig sa akin. May maliit na ngiti sa kanyang labi kaya bahagya akong nagtaka. Bakit siya nakangiti dyan? Pero hindi nalang ako nagtanong pa. I'm not feeling well so I don't have time to argue just because of his smile. I just leaned back in my chair and closed my eyes for a moment.
"Masakit pa ang ulo mo?" tanong ni Brandon maya maya.
"Medyo," tipid kong sagot habang nakapikit pa rin.
"You should rest. Hindi ka ba muna pwedeng lumiban dito sa trabaho mo?"
"Hindi pwede, e. Mababawasan ang sahod ko."
I heard him sighed. "Okay. But atleast rest just for a while. Maya maya ka na bumalik sa counter pagkatapos mong kumain."
Tumango ako at bahagyang dumilat. He's staring at me while crossing his arms. His serious eyes mixed with concern made my heart throbbed. I closed my eyes again and tried to suppress a smile.
Damn it, Cassandra. Bakit ka nangingiti dyan?
"Ano palang ginagawa mo rito? Bakit wala kang kasama?" tanong ko ilang sandali ang nakalipas.
Hindi agad siya sumagot. Dinilat ko ang isang mata ko at nakita siyang nakatitig pa rin sa akin.
"Mmm? I'm just bored..." sagot niya.
Tumango tango ako at pumikit ulit.
"At hindi ko naman na kailangang isama pa ang mga kaibigan ko rito..." narinig ko ang diin sa mga sinabi niya.
Bigla kong naalala si Franz. Bahagya akong dumilat at tumingin kay Brandon. Ayokong lagyan ng ibig sabihin ang sinabi niya pero bakit parang...
Tumango na lamang ulit ako at hindi na nagsalita. Sakto namang sinabi ni Greta na tapos na ang pagpapainit ng tubig. Tumayo si Brandon at siya na ang kumuha ng noodles ko.
"Ah, hindi na, Sir! Ako na po rito," si Greta nang subukang makialam ni Brandon.
"Ako na," ang malalim na boses ni Brandon.
"Sure kayo, Sir? Sige po..." nilingon ako ni Greta at binigyan ng nanunuksong tingin.
Inirapan ko siya kaya bahagya siyang humalakhak. Alam ko na iyang mga tingin na yan, eh.
"Kaya naman na yan ni Greta, Brandon," sabi ko.
Hindi siya nagsalita kaya bumuntong hininga nalang ako. Siya ang naglagay ng mainit na tubig sa malaking cup noodles ko. A small smirk flashed on my lips as I watched him. Agad ko rin namang winala nang humarap siya at lumapit na sa akin kasama ang cup noodles ko.
Nilapag niya iyon sa harapan ko at agad akong umahon sa pagkakasandal. He handed me the plastic fork and I immediately took it.
"Salamat," sabi ko.
"Ubusin mo yan tapos magpahinga ka sandali. Tapos tsaka ka bumalik sa pagtatrabaho mo."
I nodded and started eating. He crossed his arms and remained staring at me. Pinanood niya akong kumain kaya bahagya akong nakaramdam ng hiya at pagkakailang.
Does he really need to watch me while eating?
"Uh... hindi ka pa ba uuwi?" I know it's rude to ask that but I'm so conscious of his stare.
"Maya maya na ako uuwi," sagot niya.
Dahan dahan akong tumango at hindi na nagsalita. I continued to eat. Kaya lang marahan at tipid na ngayon ang pagkain ko dahil pinapanood niya talaga ako. I can't believe I'm being like this just because of his presence and stare. I've never been embarrassed in front of anyone especially in men so I don't know why...
I glanced at Brandon and saw that he was still looking at me. I quickly went back to eating. Mas lalo lang yatang uminit dahil sa kanya. I can feel the heat on my cheeks!
"Salamat sa mga ito," sambit ko nang natapos ako sa pagkain ng noodles.
Bahagya kong pinunsan ng tissue ang bibig ko.
Tumango siya. "Maayos na ba ang pakiramdam mo?"
"Yeah. Medyo. Medyo pinagpapawisan na rin ako."
He nodded and sighed, like he's finally relief of something. Tumayo naman na ako kaya napa angat siya ng tingin sa akin.
"Magpahinga ka muna sandali," pigil niya.
"Nakapag pahinga naman na ako. Kailangan ko nang magtrabaho dahil baka mapagalitan kami ni Greta. Hindi niya trabaho ang sa counter."
He sighed again and nodded. Hinayaan niya akong bumalik sa counter habang niligpit naman niya ang mga kalat sa table. Pipigilan ko na sana siya pero naunahan ako ni Greta.
"Ay, ako na po dyan, Sir! Ayos na po yan!" anya at inunahan na sa pag aayos si Brandon.
Tumango si Brandon at hinayaan naman si Greta. Nilingon niya ako at bahagya akong ngumiti. Lumapit siya sa akin.
"Salamat ulit," I said because what he did really helped a lot. I feel a little better.
"You have a chair there, right?" tanong niya.
Napatingin ako sa upuan ko sa likod.
"Oo, bakit?" baling ko ulit sa kanya.
"Umupo ka kapag walang customer. Baka mabinat ka."
Hindi agad ako nakapag salita roon. Tumikhim ako at marahang tumango. Maliit akong ngumiti.
"Sige, salamat. You'll stay here?"
"Yeah. For a while..." habang titig na titig sa akin.
I can still see the concern in his eyes and it's making my heart throbbed again. Bukod kay Audrey, Arjun at Greta, hindi ko inasahan na may isang tao pang mag aalala sa akin. At hindi ko alam kung bakit parang... mas gusto ko ang pag aalala niya kesa sa kanilang lahat.
Pumikit ako ng mariin at bahagyang hinampas ang sariling noo habang nakaupo sa upuan ko roon. Kung ano ano ang mga pinag iiisip mo, Cassandra. Tumigil ka na nga!
Unknown number:
Are you feeling better now?
Kumabog ang dibdib ko nang nabasa ang isang text. That's an unknown number but I seem to know who it is! I don't have to ask any more.
Nakahiga sa kama ko ay nagtipa ako ng reply. Mukha akong tanga roon na kinakagat ang pang ibabang labi para pigilan ang nakakainis na ngiti. I don't know why I'm smiling. Kanina pa ako, ah!
Cassandra:
Yeah. Thanks to you.
Pumikit ako ng mariin nang nai-send ko na iyon. Hinampas ko ulit ang noo ko sa kahihiyang ginagawa.
Ano ba, Cassandra! Ang arte mo naman!
Brandon:
That's good. May ginagawa ka pa ba?
Cassandra:
Wala naman na. Handa nalang akong matulog.
Brandon:
That's right, you should rest now.
Cassandra:
Yeah. You too.
Brandon:
Good night, then?
Kinagat ko ang labi ko.
Cassandra:
Good night.
Damn it! Binaon ko ang ulo sa unan ko sa gilid. Cassandra! Ano ba yang nararamdaman mo?!
The days went on like that. My grades were good and I never had low scores. I still always see the Agravantes but there's no interaction with us. Tanging ang matatalim na tingin lang ni Elizabeth ang nakikita ko kapag tumitingin ako sa gawi nila.
Wala naman akong pakialam.
I still didn't have the courage to show up to the Agravantes but I knew I needed to act. Hindi pwedeng magtagal na ganito lang palagi. I want to see them, be with them and I want them to recognize me as one of their family.
Naisip kong sabihin na kay Audrey ang totoo pero ano naman ang magiging reaksyon niya? Hindi niya naman siguro ipagsasabi, diba? Lalo na dahil sa kanya ko lang ito sasabihin at wala na akong planong sabihin pa sa iba. Even to Olivia and Emma!
"Kapag nagsabi ba ako ng sikreto, hindi mo ipagsasabi sa iba?" tanong ko isang araw nasa library kami.
"Mmm?"
Nag angat siya ng tingin sa akin mula sa libro niya.
"Oo naman. Bakit? Ano bang sikreto ang sasabihin mo?" she leaned towards the table as if excited about what I'm going to say.
Nagtaas ako ng kilay. "Sigurado ka?"
"Oo naman! I promise! Kapag pinagsabi ko, ipahiya mo ako sa buong school!"
Natawa ako. Grabe naman iyon. Pero sige na nga.
Niyaya ko siya sa isang pribadong lugar. Dapat mag aaral kami ngayon para sa isang group work at kami ang magkapareha. That group work was only for two people and the professor let us choose the partners we wanted. Kaya kami syempre ni Audrey iyon.
"What? What? Ganon ba katindi ang secret mo na gusto mo pa rito sa lumang garden na ito? Aray!" anya nang nasagi niya ang isang dahon na may tinik.
"Mag ingat ka," sabi ko.
"Oh my gosh! Sobrang daming dahon! Ang taas pa ng mga damo! My gosh, Cassandra, wala namang ahas dito, diba?!"
"Wala yan. Halika, doon pa tayo sa may dulo."
"Sa dulo?!"
Dinala ko siya sa dulo at wala naman siyang nagawa. Kating kati siya nang medyo umaliwalas ang daan. Wala nang matataas na damo at kaunti nalang ang mga dahon sa paligid.
"Oh my gosh! My skin!" reklamo ni Audrey.
I made her sit next to me under a big tree. It's very quiet around here and I'm sure no one is around. We could only hear the dancing of the trees because of the strong wind.
Umupo si Audrey sa tabi ko. Pinagpagan niya pa ang uupuan niya na para bang napaka dumi no'n. Then she slowly sat down as if she couldn't sit there and she was just forcing herself.
"Makinig ka sa akin, Audrey," panimula ko at humarap sa kanya.
I need someone to talk to about my problems. Sa kanya ko ito sasabihin dahil baka kahit papaano, matulungan niya ako. At isa pa, kaibigan ko siya. Hindi niya man kailangang malaman ang lahat ng tungkol sa akin, itong bagay na ito ay gusto kong malaman niya.
"Ganito ba talaga katindi ang sikreto mo, Cassandra? Do we really need to go to this place?" tanong niya.
"Basta makinig ka nalang sa akin."
"Ano ba yan? May boyfriend ka? Nagnakaw ka ba? O baka... oh my gosh!" nanlalaki ang mga mata niyang tumingin sa akin. "Nakapatay ka?!"
"Tss. Wag kang oa, Audrey. Makinig ka muna sa akin."
Huminga siya ng malalim at kinalma ang sarili niya. Nang nakalma na siya ay tumingin muli siya sa akin.
"Okay. I'm sorry. Ano ba kasi yon?"
"Promise me you won't tell anyone about this," I said seriously.
Bahagyang kumunot ang noo niya sa pagseseryoso ko pero dahan dahan pa rin siyang tumango.
"Okay. I promise."
Huminga ako ng malalim at handa nang sabihin sa kanya ang lahat. Nagsimula ako sa kung saan ako nanggaling. My heart ached a little as I recalled the memory of my mother's death. But I kept going. I had to be brave to somehow feel better. Alam ko kailangan na kailangan kong ilabas ang nararamdaman ko at iyon ay ang pagsasabi sa kanya ng buong katotohanan tungkol sa pagkatao ko.
Sinabi ko sa kanya ang sulat ni Mama. Pinakita ko iyon sa kanya pero kaunti lang ang pinabasa ko. Gulat na gulat siya at naka awang pa ang bibig. Natulala siya habang nakikinig sa akin.
Inasahan ko na iyon pero nagpatuloy pa rin ako.
Kahit papaano gumaan ang pakiramdam ko nang nasabi ko na sa kanya ang buong katotohanan. Mula sa nalaman ko ang totoo hanggang sa pagpunta ni Amelia Mendez sa bahay ko. She was so shocked that she didn't know what to say.
"Are you really... serious?" anya nang siguro ay nakabawi na.
Tumango ako. "Wag na wag mong sasabihin ito sa kahit na sino. I haven't yet told the Agravantes the truth and I want to tell them myself."
"What the hell?" tinitigan niya ako. "You are an Agravante? Really?" hindi pa rin siya makapaniwala.
Dahan dahan akong tumango.
"Wow. P-Papaanong..." hindi niya alam ang iisipin niya.
I sighed. Hinayaan ko muna siyang i-proseso sa utak niya ang mga sinabi ko. Nang nakabawi, muli siyang tumingin sa akin.
"S-So... you're an Agravante... and the Elizabeth Agravante there is just fake?"
"Yes," sagot ko.
"You are the real Agravante. Nirvanna Elizabeth Agravante?"
"Yes."
"Oh my gosh!" napahawak siya sa kanyang ulo. "I can't believe this! Is this really true?!"
"Yes, Audrey."
"P-Pero paano yan? Paano mo sasabihin sa kanila ang totoo?"
"Iyan nga rin ang hindi ko alam. One of the reasons I told you this was that you might somehow help me. I'm ready but I can't do this alone."
Nag isip siya sandali. Pinanood ko siyang magkunot ng noo na para bang malalim ang iniisip. Naghintay ako hanggang sa muli siyang tumingin sa akin.
"Why don't you just go to them? Hindi ko alam kung saan sila nakatira pero ang alam ko village iyon."
"I know where they live. I researched about them after I got here. Pero wala akong lakas ng loob pumunta."
"Ikaw? Walang lakas ng loob?" anya na para bang alam niyang hindi ganon ang ugali ko.
"That's my family, Audrey. My real family. But they didn't know me. Ang pekeng babae na iyon ang kinikilala nilang anak kaya ano nalang ang magiging reaksyon nila kapag sinabi ko na ako ang tunay na Elizabeth?"
Hindi siya nakasagot roon.
"They'll just think I'm crazy at baka kung ano ano pang masasakit na salita ang sabihin nila sa akin. Hindi sila maniniwala. Kaya anong laban ko?"
"Tama ka. Hindi sila maniniwala sayo pero..." nilingon niya ulit ako.
Her eyes narrowed. Tinagilid niya ang kanyang ulo at tinignan ang magkabila kong mukha. She even grabbed my chin and lifted, tilted and lowered it as if she wanted to see every corner of my face.
"OMG! Kamukha mo si Georgina Agravante!" nanlaki ang mga mata niya.
"Kilala mo siya?" kuryoso kong tanong.
"Who wouldn't know her? Her husband Theodore Agravante even named this school after her. At maraming pictures iyon dito sa school! Para palaging makita ng marami kung sino siya!"
Yeah, I can see pictures of her everywhere here at school. Maybe Theodore just loves Georgina so much? Na kahit wala na ito ay gusto niya pa ring maalala ng marami ang kanyang asawa.
"Oh my gosh! Hindi ka pagdududahan ng mga Agravante! I saw a picture of Georgina when she was a teenager and she looks just exactly like you! Agravante ka nga!"
"But, Audrey... do you think they'll believe me just because I look like her?"
"Oo naman!" sigurado niyang sambit.
Umiling ako. "No. I don't think so. Maraming magkamukha sa mundo, Audrey. Kahit ikaw may kamukha ka, nandyan lang sa paligid. So they definitely won't believe me. Iisipin lang nila na ginagamit ko ang mukha ko para makapan loko ng tao."
Hindi siya nakapag salita ng ilang sandali sa sinabi ko.
"Sabagay... may point ka. Pero... ayaw mo manlang bang subukan?"
Malalim akong bumuntong hininga. Subukan? Gusto ko syempre. Pero... natatakot ako.
Malungkot akong tinignan ni Audrey. "You're not yet ready?"
Umiling ako.
"You're afraid they might throw hurtful words at you?"
"You know the Agravantes. They don't just believe in some people like me..."
"Some people like you? You're an Agravante, Cassandra!"
"Pero hindi nila alam iyon, Audrey..."
She sighed. Niyakap niya ako at tinapik tapik ang likod ko. I hugged her too.
"It's okay. Nandito ako. Gagawa tayo ng paraan, okay?"
Tumango ako. Ngayon lang ako nagpakita ng kahinaan sa isang tao. Noon, kay Mama lang ako umiiyak, nagsasabi ng sama ng loob, nagsasabi ng mga problema. Ngayon napagtanto ko na hindi naman pala masamang magsabi sa iba. I feel light but... the sadness and pain are still there in my heart.
Bumalik kami ni Audrey sa library para ipagpatuloy ang work na dapat naming gawin. I feel pretty light now, thanks to her. Kung wala siya baka hanggang ngayon sobrang bigat pa rin ng dibdib ko. Simula kasi nang mawala si Mama, hindi na nabawasan ang poot sa puso ko.
"Nagkita na kayo ni Theodore Agravante, diba?" tanong ni Audrey.
Tinignan ko siya. Nandito pa rin kami sa library.
"Nung napatawag kayo sa Dean's office?"
"Oo. Bakit?"
Pumitik siya na para bang may napagtanto. Taka ko siyang tinignan.
"Sigurado akong nakita niya sayo ang asawa niya. Ang lola mo!" bulong niya.
Nagsalubong ang kilay ko pero para akong nabuhusan ng malamig na tubig.
"Kamukhang kamukha mo ang batang Georgina kaya sigurado akong nakita niya sayo ang asawa niya."
Umiling ako dahil siguro nga nakita niya sa akin ang mukha ng lola ko pero kamukha ko lang naman. He wouldn't make that a big deal. I'm sure he would just think that there are so many really alike here in the world.
"If so I'm sure he won't make that a big deal. Audrey, maraming magkamukha rito sa mundo. Iisipin niya na isa lang ako sa mga kamukha ng asawa niya."
Ngumuso siya. "Sabagay. May point ka ulit..."
Tinigil na namin ang pinag uusapan dahil masyadong tahimik ang library at baka may makarinig pa. We just talked about the group work we had to present next week.