Hazel sloeg helemaal in paniek ze wou niet dood ze was nog maar 14. De adrenaline stroomde door haar lijf. Door alle adrenaline sprong ze uiteindelijk op Kumai maar hij wou niet vertrekken ze gaf benen maar hij deed niks. Hij leek bevroren, Hazel zag dat de man recht voor Kumai's neus stond en ze had al geleerd dat paarden niet zo gemeen zijn dat ze iemand omver liepen. Maar daar had Hazel nu niet veel aan. Ze begon nog meer te panikeren. Ze moest daar echt eens mee stoppen ! De man kwam nog dichter en leunde nu half op Kumai. Hij stond er wel naast dus Hazel wou Kumai proberen vooruit krijgen maar dat ging niet want hij zou de man terug omver lopen. Hij draaide zijn mes tussen zijn vingers kuchte en ging dan op een normale toon verder. 'Och paarden zijn toch veel te lief , ze lopen je niet eens omver. Maar meisje daar heb jij natuurlijk niet veel aan. Jij wilt hier weg zo snel als je kan'. 'Goh hoe zou je dat toch kunnen weten?' Ze moest stoppen met die sarcasme ze gaat misschien straks dood. De man was niet gediend met haar sarcasme en haalde uit met zijn mes. De snee begon direct enorm te bloeden en Hazel riep het uit. Ze had geen plan meer , zelf lopen kon ze ook niet meer en ze was helemaal gebroken. Ze gaf het gewoon op en ze knuffelde Kumai voor wat normaal de laatste keer was. 'Zozo je maakt het me wel erg makkelijk nuja zoveel te beter e' De man liet zijn steun gaan en wou toeslaan maar nu zou Kumai hem niet meer omverlopen dus hij stoof weg. Hazel verschoot enorm hard en ze viel bijna maar ze hield zich stevig vast. Ze had dit nog nooit gedaan (zonder te vallen allesinds) en nu deed ze het in volle galop. Maar ze was bang verschrikkelijk bang. Plots kwam Kumai abrupt tot stilstand waardoor Hazel de bladeren en takken op de grond ontmoette. Ze stond moeizaam op en zag waardoor Kumai was gestopt. Ze kon haar ogen niet geloven en gilde het uit (alweer)...
Sorry suuperkort maar ik wou nog iets plaatsen voor ik naar school ging en dit was het beste dat ik kon doen.
Kusjes