Hindi ko alam ang magiging reaksiyon ko dahil sa nalaman ko. Halos manigas ako sa kinauupuan ko at napatulala na lang sa kawalan habang pilit pinoproseso ng utak ko ang impormasyong 'yon.
Nagsimulang maghabilin ang doktor ngunit hindi ko rin naman nasusundan ang kaniyang sinasabi. Si Zierra ang nakinig para sa akin. I saw on my peripheral vision that she was taking down on her notes. I knew she also didn't expect what she just found out.
"Kierre..." She held my hand as I slowly turned to her.
"Zie," tears were pooling in my eyes and I saw how she panicked. Unti-unti na ring tumulo ang mga 'yon.
"Kierre, look at me." I obliged while tears were still streaming down my face. "Stop crying, please, it's not good for you." She worriedly said and wiped my cheeks using her right hand while her other hand was rubbing my back.
"Zie, w-wala pa akong trabaho." Nanginig ang labi ko habang nagtataas baba ang aking mga balikat. "Zie, anong sasabihin nina Mama? A-anong gagawin ko?" Nanlalamig ang mga kamay ko at nanginginig.
"Kierre, may plano ka naman sigurong sabihin kay Skyllen, hindi ba?" Tanong niya at umaasang magiging 'oo' ang sagot ko.
Matagal na namayani sa aming pagitan ang katahimikan. Lumipas pa ang ilang minuto bago ako nakapagsalita.
"Sasabihin ko." Mahinang bulong ko. She sighed after hearing me. She felt relieved. Habang ako hindi pa rin malaman kung ano ba talaga ang dapat gawin.
"Ngayon mo lang talaga nalaman na buntis ka? Hindi mo ba naramdaman 'yung mga senyales?" Agad akong umiling ngunit napatigil din noong may mapagtanto.
"I didn't get my period for this month but I didn't notice it. I was too busy and preoccupied." I whispered. My hand reached for my stomach and I gently caressed it.
I can't believe I was carrying a life inside me. I will take care of you.
"Ninang ako, a'." Medyo gumaan ang pakiramdam ko dahil sa isinaad ni Zie. Tipid akong ngumiti at tumango.
"Siyempre naman." Nawala rin kaagad ang ngiti ko at napabuntong-hininga na lang. "I still don't know how will I tell them."
They will get mad. That's for sure.
Zierra gave me a reassuring smile. "Alam mo namang nandito lang ako para sa 'yo, 'di ba?" Tumango ako at niyakap muli siya.
"Salamat, Zie."
Pagkalipas ng ilang oras, nadischarge na rin ako. Bumili kami ng mga gamot na inihabilin ng doktor kanina.
"Don't stress yourself too much, sleep early. Eat healthy food! Do not also forget to take your vitamins." Muling paalala niya habang akay-akay pa ako.
Nagtatalo pa nga kami kanina dahil sabi niya bagalan daw namin ang lakad namin. Baka raw madulas ako at kung ano pa ang mangyari. Kanina pa rin siya paulit-ulit sa mga kailangan kong gawin.
"Yeah, yeah. I won't forget, Mom." I teased her when we're finally outside of our condo unit. Hindi niya pinansin ang pang-aasar ko at tila malalim na nag-isip.
"Kung dito na lang kaya ako matulog, Kierre? Para mabantayan kita." Nag-aalalang sabi niya at ultimo'y desidido talaga.
Tumawa naman ako at umiling sa kaniya. "Ano ka ba? Ayos lang, kaya ko ang sarili ko. Salamat talaga, Zie." Ngumuso naman siya ngunit wala ring nagawa noong pinauwi ko na siya. Bahagya lang siyang yumakap at humalik sa aking pisngi.
Pipindutin ko pa lang sana ang pass code ng unit nang maramdamang nagvibrate ang phone ko. Napakunot ang noo ko noong makitang ang kapatid ni Sky ang nagtext.
From: Aidel
Ate Kierre
Kaagad akong nagtipa kung ano iyon at isinend agad sa kaniya. Wala pang isang minuto noong tumugon na siya.
From: Aidel
Ah, nothing. How are you, Ate?
Kahit nagtataka pa rin ay nireplyan ko pa rin siya. Sinabi kong ayos lang naman ako kahit hindi naman talaga.
Nadatnan kong tahimik na naman ang condo. Wala na naman siya. Plano ko pa namang sabihin na sa kaniya.
Pumasok muna ako ng kwarto ko at nagpalit ng pambahay. Isang simpleng itim na shirt at maong na shorts lamang. Pagkatapos ayusin ang sarili, nagtungo naman ako ng kusina upang iayos ang mga vitamins at iba pang gamot na kailangan kong inumin.
Nagsimula na rin akong magluto para sabay na kaming kakain kapag nakauwi na siya.
I was extra careful while cooking. When I'm finally done, I placed the plates and utensils above our dining table. Naglagay rin ako ng kanin sa isang bowl at sa isang pinggan naman ang ulam.
I patiently waited for him in the kitchen. Lumipas ang isang oras ngunit wala pa rin siya. I covered my mouth when I suddenly yawned. I stood up to take my vitamins. Uminom ako ng isang basong tubig at nagsalin uli noong maubos na 'yon.
Tinahak ko ang hallway at binuksan ang pinto ng kwarto niya. Maayos ang mga gamit at nasa tamang lalagyan. Ang kama ay wala man lang gusot. Parang hindi nagamit.
I put the glass of water above the side table and laid on his bed. I suddenly smelled his scent, or I just really miss him.
Nakipagtitigan lang ako sa ceiling hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog na pala ako sa kwarto niya. Nagising ako na para bang hinahalukay ang tiyan ko.
I ran to the bathroom just to throw up on the toilet. Naiiyak na naman ako dahil pakiramdam ko hindi na matatapos ang pagsusuka ko. Noong sa wakas ay natapos na, nagmumog muna ako at finlash ang bowl bago lumabas ng banyo.
Pahikab-hikab pa ako habang papalabas ng kwarto niya. Chineck ko muna isa-isa ang mga kwarto at nagbabakasakaling nandito na siya ngunit wala. Wala pa rin siya.
I didn't do anything all day but read articles about pregnancy. Bigo na naman ako noong sumapit ang gabi. Mag-isa lang akong kumain. Kinabukasan ay umuwi na siya, hindi pa rin kami nagpapansinan ngunit pinipilit ko namang kausapin na siya pero hindi ko alam kung paano sisimulan.
Hindi ako makatiyempo sa bawat araw na dumaraan.
"Kierre." He called my name. I cleared my throat and turned to him. I was about to open the door of our unit but I stopped. I'm planning to buy groceries downstairs.
My heart pounded violently while staring at his eyes, still cold while looking back at me. I cannot see any emotions there.
His hands were inside his pockets while standing at the side of the sofa. "How was your interview?" I was surprised by his question. He knew.
I flashed a light smile. "It went well. How about you? How are you?" Nothing changed by the way he look at me.
"I want to tell you something." Naging doble ang kabang nararamdaman ko dahil sa kaniyang winika.
Gusto ko sanang sabihin na may gusto rin akong ipaalam sa kaniya ngunit hindi ko na nagawa noong maunahan niya ako.
"I want to break up with you." Natigilan ako ngunit pilit ding tumawa kalaunan.
"You're kidding, right?" Kaagad siyang umiling. Napaawang ang aking labi noong mapagtantong seryoso talaga siya.
Hindi ko namalayang tumutulo na naman pala ang mga luha mula sa aking mga mata. Napatakip ako sa aking bibig at pinigilan ang hikbing gustong kumawala mula roon.
"Do I look like one, Kierre?" He seriously asked and went closer to me.
Halos hindi na ako makahinga habang paulit-ulit na umiiling dahil hindi naniniwala sa kaniyang sinasabi.
"I don't care if you agree or not." Dagdag niya pa at nagkibit ng kaniyang balikat. Tila wala siyang pakialam sa nararamdaman ko.
"Y-you promised me. You s-said you wouldn't leave me." I couldn't talk clearly now as tears stream down my face.
"I just promised you but I didn't say I will fulfill that." His voice has no emotions at all while saying that. His eyes were cold. He's staring at me like...
Like he never loved me.
Like he never cared for me.
How can he say that? After all these years we've been together...
"You know how much I value promises, Skyllen! You know how important is that to me yet you're saying those things. How could you?!" Napabaling sa kaliwa ang kaniyang mukha habang sapo-sapo 'yon. Lumagutok ang pagtama ng kamay ko roon at nag-iwan ng marka.
I trusted him so hard but in the end, he will just leave me like what others did!
"Tell me, why?! Why do you want to break up with me? Did I do something wrong, love?" I don't know why I still called him that. My voice was soft when I said that while my eyes were still blurry.
I thought he will melt just like that but he didn't. "I'm already getting tired of you." He said like it was just nothing for him.
He's tired of me? How? Why?
"I don't know you anymore, Kierre. Remember when I did something that made you upset? I was always trying to make it up to you! Pero anong ginagawa mo? Lumalayo ka, hindi ba? Ang sabi mo pa nga, ayaw mo akong makita kaya anong iniiyak mo ngayon?" Napakagat ako sa aking labi dahil totoo naman. Tama naman siya.
Pero alam ko na ang dahilan kung bakit ako nagkaganoon. Ibinuka ko ang bibig ko upang magsalita ngunit walang lumalabas ni isang kataga roon.
"Maliit na bagay lang 'yon pero pinalaki mo pa. Napapagod din ako, Kierre. Nakakapagod ka." Patuloy niya pa rin.
"You're tired, right? Then take a rest for now and we'll fix it when you're not tired anymore." I held his arms but he immediately pulled it away. It's like he was disgusted on me.
"I don't want to be with you anymore." I smiled bitterly at him. Unti-unting nanghina ang mga tuhod ko at napaupo na sa sahig.
"Sky, please? Let's fix it. I love you, don't leave me. Sabi mo hindi mo 'ko iiwan, e'. Anong nangyari?" Malat na ang boses ko sa kakaiyak.
"No, let's break up already. I have things to do so please..." The way he looked at me didn't change a bit. His eyes were still cold. Unlike before, he was always looking at me like I was his universe but like what I said, that was before.
"Tell me you don't love me anymore." I was hoping that he will say he still love me but his response just lead my heart to break into million pieces.
"I don't love you anymore." He walked away after saying that.
Tumayo ako at hinabol siya noong nasa pintuan na siya. Ipinulupot ko ang aking mga braso sa kaniyang baywang ngunit kagaya kanina, kaagad din niya itong inalis at bahagya akong napaatras.
"Stop being so desperate!" Sinamaan niya ako ng tingin at napasabunot pa sa kaniyang buhok dahil sa pagkairita.
"Hindi na kita mahal. Ano bang hindi mo maintindihan doon? Hindi pa ba sapat na dahilan 'yon?" Galit niyang sabi. Napahawak ako sa aking dibdib noong muli iyong kumirot.
"Sky, h'wag namang ganito." Pagmamakaawa ko at halos lumuhod na sa kaniyang harapan. Napapikit ako nang mariin noong medyo sumakit ang aking tiyan. Napahawak ako roon at paulit-ulit na hinimas.
He grabbed that chance to went out and left me here alone devastated. I buried my whole face on the sofa just to cry and cry.
Why does he gave up so easily? My love for him never changed even though we're not in good terms. How can I continue my life without him beside me?
Our child. He or she will grow up without a father. How funny, every memories we shared kept on repeating inside my mind. He told me one time that he will never let our future children to grow up without one of us.
Kung sinabi ko kaya sa kaniyang buntis ako, hindi niya itutuloy ang pang-iiwan sa akin? Pero ayokong mapilitan lang siya dahil may responsibilidad siya sa akin. Kaya ko naman siyang itaguyod nang mag-isa. Kakayanin.
I haven't gotten back my strength when I entered my room. I looked for my luggage and started to put all my clothes inside of it. I planned to go back to our house. I can't stay here anymore. Ano pa bang gagawin ko rito?
You can never really foretell what might happen. Nakakatawa lang, parang kahapon lang maayos pa kami, nangangako sa isa't-isa na hindi mag-iiwanan tapos ngayon biglang wala na.
Malakas akong bumusina sa tapat ng aming bahay. Ginabi na ako sa pag-aayos ng mga gamit ko kaya ngayon lang ako nakarating. Nakapatay na ang lahat ng ilaw sa kabuuan ng bahay kaya't hinuha ko ay natutulog na sina Mama at Alice.
Wala pa ring lumalabas kaya naman nagpasya na lang akong tawagan si Alice. Sinagot niya ang tawag pagkalipas ng tatlong ring.
[Ate, why are you calling at this hour?] Halata sa kaniyang boses ang pagtataka.
"Can you open the gate? I'm outside," I seriously said. Papikit-pikit na rin ang mga mata ko dahil sa pagod.
Bago umalis ng condo, siniguro kong hindi na namamaga ang mga mata ko ngunit sinisipon pa rin ako. Ayokong mahalata nila ni Mama na may problema ako.
[What? Okay, give me a minute.] The line didn't die so I heard her steps. Nagmamadali pa siya habang bumubulong kung bakit daw kaya nandito ako. Hindi niya siguro napansing hindi pa napapatay ang tawag namin.
Lumabas siya ng bahay habang nakasuot na ng pantulog niya at sabog-sabog pa ang buhok. Nakasuot lang din siya ng isang tsinelas dahil siguro sa kakamadali.
"Ano ba 'yang itsura mo?" Binuksan ko ang bintana ng kotse at ngumiti ako kahit pa alam kong hindi 'yon umabot sa aking mata.
Inirapan niya ako habang binubuksan ang gate ng aming bahay. "This is your fault, Ate!" She even pouted.
Tinulungan ako ni Alice sa pagbaba ng bagahe ko kahit pa nagtataka siya kung bakit ko dala-dala iyon. "Babalik ka na ba rito?" Biro niya at natawa. Ginulo ko ang kaniyang buhok at hinalikan siya sa pisngi.
"Paano kapag sinabi kong 'oo'?" Hinintay ko ang magiging reaksiyon niya. Sumingkit ang kaniyang mga mata at sinuri ako.
"Something happened." She muttered like she was really sure about her speculation. "Tell me," she commanded but I remained silent.
"Ate," I swallowed the lump in my throat before nodding. Sinabi kong sa kwarto ko na lang kami mag-usap. Hindi kami nagkikibuan hanggang makarating doon.
Bumaba ang tingin ko sa aking mga hita noong makaupo kami sa aking kama. Pinaglaruan ko ang mga kamay ko at bahagya siyang sinulyapan. Hinihintay niyang sabihin ko kung anong nangyari.
"Sky and I broke up." I stated directly that made her eyes grew bigger.
"Why?" I told her what happened between us in the past month. I avoided to cry because I remember Zie's words last time. It's not good for my baby.
"And, Alice..." Humugot ako nang malalim na hininga habang nanginginig na kinuha ang medical certificate ko at dahan-dahang inabot 'yon sa kaniya.
Tinanggap niya iyon at sinimulang basahin. Umiwas ako noong mapasinghap siya. Bumaba ang tingin niya sa aking tiyan at bumalik sa aking mga mata.
"Y-you're pregnant." She said in disbelief. "Ate, you told him?" She carefully asked but I just shook my head and bit my lower lip.
"Don't tell it to anyone, please. Kahit kay Mama, h'wag muna, Alice." She repeatedly nodded and rested my head on her shoulder.
"Ate, you need to sleep. I'll stay beside you. Kahit iwanan ka nilang lahat, tandaan mong nandito pa rin ako." Napangiti ako dahil sa kaniyang sinabi.
"Don't make me cry."
The next day, I woke up when I felt like someone was staring at me. I slowly opened my eyes. Napaupo ako sa higaan noong mamataan si Mama.
Ngumiti siya at umurong papalapit sa akin. "Namimiss mo na kami, 'no?" Tumango ako at binalingan si Alice na natutulog pa rin sa kabilang bahagi ng kama.
"Opo, I'm still welcome here, right?" Biro ko at hinila naman ako ni Mama upang yakapin.
"Ano ba namang tanong 'yan, Kierre? Siyempre naman." Hinaplos-haplos niya ang aking buhok.
Napaayos ako ng upo noong tumunog ang aking sikmura. "Ma? May ulam na po ba?" Tanong ko sa kaniya.
Napataas naman ang dalawang kilay niya. "Wala pa, bakit? May gusto ka bang kainin?" Napatingala ako upang mag-isip.
"Tinolang manok." Kusang lumabas 'yon sa aking bibig.
"Huh? Hindi ka kumakain ng gano'n, 'di ba?" Hindi ko ipinakitang nagulat ako sa kaniyang sinabi.
"I want to try it!" Palusot ko na lang. Nagtataka man ay tumango na lang siya at nagpaalam na maghahanda na.
Binuksan ko ang laptop ko upang icheck ang mga emails. Binuksan ko ang isa na galing sa airline na pinag-applyan namin. Natuwa ako noong makitang pasado ako para sa susunod na interview.
Napawi 'yon noong maalala kong hindi pala pwede. Nag-ingay ang phone ko na hawak ko kaya naman naalimpungatan si Alice.
[Hello? Kierre?]
"Morning, Zie." Bati ko. Sumenyas si Alice na lalabas muna siya kaya ako na lang ang mag-isa rito ngayon.
[Are you taking care of yourself? Natutulog ka ba nang maaga? 'Yung mga bilin ko.] She strictly said that made me chuckled.
"Don't worry, I'm doing all the things you told me." I assured her.
[The airline emailed me.] She informed.
"Ako rin pero alam naman nating hindi na ako pwede." Matagal siyang hindi nakasagot kaya dinagdagan ko 'yon. "Ayos lang naman. Ikaw, galingan mo sa training, a'."
[Pupuntahan kita riyan.]
"Nasa bahay ako." Walang kabuhay-buhay kong ani. I heard her mutter a curse before ending our call.
Hingal na hingal si Zierra noong pumasok sa aking kwarto. Tumakbo kaagad siya sa akin at dadambahin sana ako ng yakap ngunit napigilan niya ang kaniyang sarili bago niya pa 'yon magawa.
"Bakit ka nandito?" Tanong niya at tumabi sa akin. Tinawanan ko siya nang mahina at hinampas sa braso.
"I should be the one asking that. Ano namang ginagawa mo rito?" Balik ko sa kaniya.
"Of course, I'm worried about you! How's my pamangkin?" Hinawakan niya ang tiyan ko at kinapa 'yon kahit wala pa namang bump.
"It hurt a little bit yesterday... When we were fighting." I bit my lower lip while remembering what happened. "Zie, wala na kami." Pinalis ko agad ang luhang lumandas sa aking pisngi. Nabaliwala lang 'yon noong magsisunuran ang iba.
"A-ano?" Tumango ako at tinakpan ang aking mukha gamit ang dalawang palad.
I told myself that I would never cry again but here I am again. Why does it need to be so painful? Ganoon ba talaga ako kadaling iwan?
"I begged him but he just got mad and told me he doesn't love me anymore. His reason was because he got tired of me." Zie's eyes were full of concern while she was trying to calm me down.
"That's not you, Kierre. You don't beg people, right? You're always telling me that it's their loss and not yours." She told me in disbelief and caressed the back of my head.
"But he was an exemption. I love him that I could almost give up my everything just for him. Even my dignity."
Zierra was about to reply something when I heard my phone ringing. My vision was blurry while reaching for it. I frowned when I saw Aidel's name on the screen.
"His brother is calling." I showed Zie my phone. Her brows raised and signed me to answer it.
I accepted the call and placed the phone on my ear. Confusion filled me when I heard Aidel breathing heavily on the other line.
[Ate Kierre, si Kuya... Sinugod na naman sa ospital.]