Chapter 8
Time went by like a blur, and today is the day that we'll go to the venue where we will going to held the celebration. Tahimik kong ipinapasok sa isang malaking maleta ang mga damit ko para sa limang araw na reunion.
Ang so-sosyal naman talaga ng mga tao'ng iyon, ano? Hindi halatang pinaghahandaan talaga ang reunion na ito. May pa organize-organize pang nalalaman.
I sighed as I putted the last piece of shirt in my luggage. Tumayo ako at binaba mula sa kama ang maleta. Nang matapos ay dumiretso na ako sa banyo para makapag-ligo. After lunch will be our flight to Palawan.
Nang matapos sa pagligo, I wore a thin floral dress, beneath my white bikini.
I sat down in front of the vanity table to fix myself. I blow-dried my hair before tying it into a messy bun. No need to put makeup. Hindi pa ako nakakakain.
Nang tumayo na ako mula sa pagkaupo ay siya ding pagbukas ng pinto. Lumingon ako at nakita si Zeiger na naka-pamulsang tinignan ako. He is wearing jogging pants and plain white shirt.
His brows quirked up as he made his way towards the bed. He laid down and hugged a pillow then closed his eyes.
Napangiwi ako at humarap ulit sa salamin.
"What time is your flight?"
I flinched and looked at him through the mirror. He's looking at me intently making my heart skipped a beat.
"Before lunch." maikling sagot ko.
"Ihahatid kita."
Natigilan ako at tuloyan nang humarap sa kaniya. He looks bored as he gaze at me.
"Y-You don't have work?"
"Kaeden took over my position for the mean time." He said as he shrugged his shoulders.
"Naka-uwi na sa Pilipinas si kuya Kaeden?" Gulat na tanong ko.
Kuya Kaeden is his half-brother from his mother's side. Sa una nitong asawa na suma-kabilang buhay na. Kaeden is 4 years older than him.
If Zeiger is a little bit stiff and cold--- well, kung little bit pa ba ang matatawag sa kalimigan na taglay niya; Kuya Kaeden is the exact opposite. He is a total enthusiastic idiot.
"Yeah."
"Kailan pa?"
"Last week."
"Ah, okay." Sabi ko. Tumango naman siya at hinagis ang unan sa kama bago tumayo na.
"Let's eat." He said. I saw how the sides of his lips rose a bit for a small smile.
Doon na ako tuloyan na natigilan. He... smiled at me.
Kanina pa ako nakaluto, ah. He hasn't eaten yet?
I felt something touched my heart and butterflies in my stomach. Tumalikod na ako at humarap ulit sa salamin at nagkunwaring inaayos ang sarili ko.
"Mauna ka nang bumaba. Susunod ako." I said and smiled at him through the mirror.
He nodded. He walked his way out of the room. I heave a sigh and shook my head.
He's slowly changing... I'm slowly seeing the old Zeiger.
A faint smile crept on my lips as stood straight before walking out of the room bringing my luggage with me.
Inilagay ko sa may sala ang aking maleta nang makababa bago naglakad patungo sa kusina kung saan prenteng naka-upo si Zeiger habang hinihintay ako.
Iminuwestra niya ang upuan sa harap niya dahilan para mapangiwi ako. Really, what's with him?
Nang makaupo ako agad ko siyang tinignan na may pagtataka habang siya at kalmadong nagsasandok ng kanin. He even putted rice on my plate.
"Zeiger,"
"Hmm?"
"Are you sick?" I asked curiously. Natigilan siya at tinignan ako pero agad din naman siyang nagkibit balikat.
Nakakunot-noo ko siyang pinagmamasdang kumain. He sighed when I didn't tore my gaze away from him. Maybe he got uncomfortable with my stare.
"Staring is rude, Elaine. You're creeping me out." Ani'ya sa malamig na boses.
"You're creepier." Nakangiwing saad ko at nagsimula nang kumain.
Naging tahimik at payapa ang pagkain namin--- well, as usual. Naunang natapos si Zeiger at walang pasabing umalis ng kusina. Pumanhik yata sa taas para maligo.
The moment I finished eating, I cleaned the table and washed the dishes like the usual again. Ganito naman palagi, eh. The wife is responsible for doing the household chores. Well, unless may anak na na pwedeng tumulong sa pag-gawa ng gawaing bahay. Hindi naman sa nagpaparinig ako. I'm still not ready for that. Not now. Kasi... Hindi pa din ako. Hindi siguro magiging ako.
After I washed the dishes, I took the way towards the living room and sitted on the sofa comfortably when my phone ring.
Agad kong kinuha ang cellphone ko na nakalagay sa coffee table at nakita ang pangalan ni Celeste sa screen. I pressed the answer button as I put the phone on my ear.
"Hey, Cel." I greeted.
"Where are you?" Bungad na tanong niya. My brows furrowed by that.
"Nasa bahay. Bakit?"
"Okay, I'm coming."
"Oh, wait! What? Why?" Kunot-noong tanong ko. Medyo malayo kasi ang bahay ni Celeste sa amin. It will take her an hour if there's a traffic along the way.
"Trip kong ubosin gas ng kotse ko. So, see you girl!" I was about to utter a word but I was interrupted by the beep of the phone sign that she already ended the call.
Napailing nalang ako at inilapag ulit sa coffee ang aking cellphone. Bumaba naman si Zeiger ilang saglit habang may towel sa balikat niya at pinupunasan ang basa niyang buhok. He's wearing a gray plain shirt and jeans.
"You're not going to fix yourself?" He asked as he sitted himself on the single sofa.
Agad ko namang pinasadahan ng tingin ang sarili ko at napanguso.
"I'm done. Why? Do I still looked like a mess?" I asked as I raised a brow. He shrugged his shoulders na ikina-irita ko.
Umirap na lang ako at kinuha ang remote para buksan ang TV. Nakita ko sa gilid ng mata ko ang pagkuha ni Zeiger ng magazine sa ilalim ng coffee table. Ipinag-krus niya ang kaniyang mga binti at prenteng isinandal ang likuran sa sandalan.
Ipinilig ko nalang ang ulo ko at itinuon ang atensyon sa paglilipat ng channel.
Nasa sports channel ako nang magsalita si Zeiger.
"Stop."
I eyes him curiously. Ibinaba niya ang kaniyang binasa at tumingin sa TV.
"Don't change the channel. Manonood ako." He said bossily. I grunted as I crossed my arms across my chest while still holding the remote.
Guys and their like for basketball. So annoying.
Umirap ako saka itanapat ang remote sa TV at pinalitan ang channel. Zeiger gazed at me with annoyance written in his face. Hindi ko inalintana ang kaniyang naiinis na mukha at umirap ulit.
"You're not the boss of me, Zeiger. Asawa kita kaya manahimik ka." Sabi ko bago itinuon ang atensyon sa paghahanap ng magandang channel.
Tumigil ko ang paghahanap ng mahanap ko ang aking hinahanap. HBO channel. Harry Potter's the current movie played in this channel. This is way much better than that basketball game.
I took a side glance at Zeiger. Nakatikom ang bibig niya at nakapande-kwatro pa siya at naka-krus ang mga braso katulad ng aking posisyon ngayon.
I saw how he rolled his eyes and pouted his lips a bit and tried to watch the movie since Harry Potter wasn't really his cup of tea.
My brows raised as I stop myself to show a victorious smile.
Itinuon ko nalang ang atensyon ko sa panonood. I took a quick glance at the wall clock and saw that it's 9:55 pa lang.
A few moments passed, when we heard a beep of a car outside. Nagkatinginan naman kami ni Zeiger. His brows furrowed questioningly.
Tumayo naman ako at naglakad palabas ng bahay dala ang remote. Narinig ko pa ang mahinang mura ni Zeiger dahilan para mahina din akong napatawa. Akala niya ah.
Nang makalabas ng bahay, agad kong pinagbuksan ang gate at nakita si Celeste na nakasandal sa kaniyang kotse habang may hawak na maleta sa isang kamay and the other one holds her phone.
She's wearing a short denim shorts, crop top and a flat sandals. May nakalagay din na shades sa tuktok ng ulo niya. She's simply beautiful. Whatever she wears fits her perfectly.
"Ahm, wala kang balak papasokin ako 'te? Baka kasi sobrang init dito, ano?" Nabalik ako sa katinuan sa sinabi niya. Natatawang niluwagan ko ang pagkabukas ng gate.
Inirapan niya ako bago hinatak ang kaniyang maleta palapit sa gawi ko. Before entering the gate, nakipag-beso siya sa akin. Nauna na siyang pumasok at ako naman ay isinara naman ang gate bago sumunod sa kaniya.
Nasa main door pa lang kami nang makita si Zeiger na hatak-hatak ang maleta ko.
"Oh, pinalayas ka ni Elaine, Zeig?" May panunuya ang boses ni Celeste.
"Gaga." Bulong ko sabay marahang hinatak ang mahaba niyang buhok mula sa likuran.
Humarap siya sa akin at hinampas ako bago nilingon ulit si Zeiger.
"Ano, fafs? Walang plano magpadaan?" Sarkastikong ani pa niya.
Jusko talaga itong babae.
"Wala and shut up, Celeste." Nababagot na saad ni Zeiger sabay binalingan ako ng tingin.
"Turn off the TV. We'll be going." Sabi niya bago kami marahang hinawi para makadaan siya.
Sinundan namin ng tingin si Zeiger na pinasok ang maleta sa kotse niya.
"Oh my God. What's with your hubby? Kakarating ko lang! And where the heck are you two going?" Pagmamaktol ni Celeste dahilan para mapalingon ako sa kaniya.
"Ihahatid niya ako sa airport." Sagot ko. Eksaheradong nanlaki naman ang mata niya.
"Oh, really? Wow, may improvement, ah." She teased and winked at me. Inirapan ko nalang siya.
Celeste ay isa sa babaeng barkada ni Zeiger. She knew that there's something between me and Zeiger but she remain silent and never asked a question about it. She's also one of those people na nandiyan para sa akin, sa amin. I'm glad I get along with a girl like her. She's amazing.
"Makisabay ka nalang sa amin." Pag-aaya ko.
"Iyan nga ang plano ko. I don't want to ride a cab for more than 2 hours. Mahal ang bayad." Tumatawang saad niya. Natawa nalang din ako.
"Teka, ipapasok ko nalang sa bebe mo ang kotse ko. Baka ma-carnap ang aking baby. My God." Saad niya at naglakad na patungo sa direksyon na tinahak ni Zeiger.
Napapailing na lamang ako at pumasok sa loob para patayin ang TV. Napangiwi ako nang makitang namamawis ang remote at ng kamay ko.
I turned off the TV and took my pouch where my phone, wallet and plane ticket was.
I checked the plugs and locked the doors and windows before going out of the house.
The car was out, so I walked my way out of the gate before locking it. I opened the passenger seat and sitted myself.
"Goddammit, Zeiger! She won't be happy if she---oh, hi Elaine!"
Nagbabangayan sila Zeiger at Celeste ng maabotan ko. Napaayos silang dalawa ng upo dahilan para magtaka ako. Celeste was frustrated and annoyed with some unknown reason na sila lang ang nakakaalam nang maabutan ko. Pero nang makita ako'y tila naging maamong pusa ang lion ang peg ni Celeste. Naano 'tong dalawang 'to?
I eyes them curiously. Celeste is smiling awkwardly, while Zeiger on the driver's seat looked away.
"What happened to you?" I asked them both.
Zeiger did not answer and started the engine then drove the car off. Umirap ako at ibinaling nalang ang tingin kay Celeste.
"Wala naman. Just practicing an act. I've been thinking, Elaine. What if mag-artista ako? Mag-audition kaya ako sa ABS-CBN? Or GMA--- oh no, no! Just ABS! What do you think?" Excited na tanong niya.
I stared at her weirdly. Ano na naman ang nakain nito? Napangiwi ako at pinasadahan siya ng tingin.
"What?" She asked greedily.
"Elaine, your seatbelt." Saad ni Zeiger sa tabi. I took a side glance on him.
Napailing-iling ako at kinabit na ang aking seatbelt. I looked at Celeste through the rearview mirror. "Pwede na din. Bagay sayo."
She smiled at me widely.
"Tapos role mo ay yaya." Dagdag ko.
Agad nawala ang ngiti sa labi niya at hinampas ang braso ko sa inis. Humagalpak naman ako ng tawa.
"Sa ganda kong 'to? I hate you, Elaine." Ani niya. Tumingin siya sa bintana at pinag-krus ang mga binti at braso. Humagalpak ako ng tawa sa kaniya.
"Yeah." Pagsang-ayon ni Zeiger dahilan para mapatingin kami sa kaniya.
Tumawa naman si Celeste sa saya.
"See? You're hubby agreed! What a good friend you are, Zeig! Di talaga ako nagkamali sa pagkakaibigan sa iyo, eh!" Sabi niya sabay pitik ng kaniyang buhok.
Nakita kong kumunot ang noo ni Zeiger. "I don't remember agreeing with you..."
Napanganga naman si Celeste habang ako ay napakagat sa labi, natatawa sa kanila.
"I'm agreeing with Elaine. Assuming ka." Dugtong niya na ikinatawa ko na.
Agad sumama ang mukha ni Celeste at sinabunotan si Zeiger mula sa backseat sa pangigigil.
"Fvck, Celeste! I'm fvcking driving! Let go of my hair!"
Humagalpak ako ng tawa dahil sa pinaggagawa nilang dalawa.
"Cel, stop it! Madidisgrasya tayo niyan." I said in between my laughs.
Tumigil naman si Celeste sa pagsasabunot ni Zeiger.
"Bwisit kayong dalawa. Magsama nga kayo."
She let out a heavy breath and rolled her eyes and looked outside of the window again.
Napailing nalang ako at tinignan si Zeiger na sobrang gulo ng buhok na para bang nirape ng sampung bakla sa tabi-tabi.
Nakasimangot na naman siya habang nagda-drive. Naramdaman niya yatang nakatitig ako kaya sinulyapan niya ako saglit bago ibinalik ang tingin sa daan.
"What?" Tanong niya. He took a glance on me again.
I shook again and smiled at him. Nakita kong saglit siyang natigilan bago tinuon ulit ang atensyon sa pagda-drive.
Then quietness enveloped us. It's a bit awkward silence.
"Elaine, magpa-music ka nga. Naririnig ko ang organs ko sa katahimikan, eh." Saad bigla ni Celeste.
I nodded and turned on the stereo and let the music coming from it overrule the silence inside the car.
Umayos ako ng upo at tumingin nalang din sa labas. Isinandal ko ang aking ulo sa bintana at pinikit ang aking mga mata.
I... I'm happy.
This nostalgic happiness I am feeling right now, damn. It's been a long time since I felt happy contentedly.
And I hope it won't last.
_________