I STILL LOVE YOU

54: DO OR DIE

Katulad ng makita ko si Chrism, akala ko noon ganun lang ako walang alam walang kwenta. Pero ng makasama ko sila Saxia lalong lalo na si Chrism nabuhayan ako, pakiramdam ko nasa tamang lugar ako nasa tamang pamilya.

Sila ang nag bigay ng dahilan sa akin para alalahanin ang lahat.

Minsan darating sa point na masakit ang ulo ko may mga shadow na laging nasa isip ko pero hindi ko mamukaan kung sino sila, pero hindi ko sinasabi kay Saxia dahil ayokong umasa sila,ayokong masaktan ulit sila.

"sobrang hina ko to the point na parang gusto ko nalang manatili sa tbi niya, dahil pag kasama ko si Saxia pakiwari koy kasama ko ang anghel na gumagabay sa akin hanggang sa maalala ko ang lahat.

I must say na she's an angel in disguise.

Wala akong maalala noon pero isa lang ang naramdaman ko... Na hindi hadlang ang ano mang karamdaman para makalimutan mo ang mga taong totoong nag mamahal at minamahal mo.

Life is short to forget all the things and person that treasured you the most.

Life is short when you don't know what true love is.

Napikit ako ng ilang sandali ng may biglang mag bukas ng pintuan.

And doon mula sa pintong yun hanggang sa kinauupuan ko natanaw ko si Mang Ben, siya ang isang trabahador ni Debbie dito na kakilala ko na din noon pa man.

"M-ang Ben"
pag kuha ko sa atensyon niya

Gulat na napatingin siya sa akin habang binibitang sa lamesa ang tray na dala dala nito.

"na-aalala mo ako anak? "
he said

naiiyak ako sa totoo lang dahil sobrang tagal na hindi kami nag kita ng mag hiwalay kami ni Debbie pero noong nakuha at inalagaan akk ni Debbie nakasama ko siya at masasabi ko na anak nga ang turing niya sa akin.

Nawala nga ako ng ama pero alam mo yung sa hindi inaasahan mahahanap mo pala sa ibang tao ang pag mamahal na minsan ng nawala sayo.

"Opo, tu-tulungan niyo po ako Mang Ben, hindi ko na kaya pang mawalay sa mag ina ko"
nag mamakaawa ko pang sabi dito ng maluhod ito sa harapan ko

Hindi ko alam kung tutulungan niya ako dahil alam ko kung gaano niya kamahal si Debbie, yung respeto at tiwala niya dito na tinuring siyang pamilya pero kahit ganun sinubukan ko pa din.

"Anak mahirap ang hinihingi mong Tulong"
natungo niyang sabi

Alam ko naman yun.

Gusto ko siyang intindihin

"Naiintindihan ko po kayo, pero Mang Ben sana matulungan niyo po ako sa paraan na pwedeng makatakas ako dito"
nag mamakaawa kong sabi dito

Siya lang ang alam kong makakatulong sa akin na makatakas dito wala ng iba.

"Pasensya kana anak"
he said bago ako tinalikuran

Doon na nag umpisang mag silandas muli ang luha ko, hindi ko mapigilan ang magpakawala ng mga hikbi.

Natatakot ako sa pwedeng mangyari sa mag ina ko pero anong magagawa ko kung nandito lang ako.

"Mang Ben"
Ani ko

natigil siya sa pag lalakad

wala sa wisyong nakatingin ako sa kawalan habang iniisip kung ano ang dapat gawin

"Naaalala niyo ba noon ng mag kasama kami ni Debbie, lagi kayong nasa tabi ko kahit na mali ako kasi sabi mo...sabi mo sa amin ni Debbie mas mahal mo ako. Kaya nga nagkaroon kayo ng pag tatampuhan ni Debbie kasi sabi mo hindi mo kayang gagawa siya ng masama sa kapwa, and natatandaan mo ba ang ginawa niya"
Mahaba kong lintaya dito