"Ben dışarı çıkmak istemiyorum." Gabriel'e omuz silktiğimde beni ellerimden tutup ayağa kaldırdı.
"Lütfen. Aramızdaki bu soğukluğun bitmesini istiyorum. Hem çok eğleneceğiz."
"Nereye gideceğiz?"
"Bir partiye."
"Asla." gözlerimi devirmekten alıkoyamadım. "Geçen gün olduğu gibi bir şey olsun istemiyorum."
"Daha iyi olacak güven bana." ellerimi daha sıkı tuttuğunda bir şey demedim.
"Sensiz gitmek istemiyorum." gözlerimiz buluştuğunda beni başını sallayarak onayladı. "Çok özür dilerim." elimi dudaklarına götürdü ve bir öpücük kondurdu. "Söylememem lazımdı ama sordular. Bundan rahatsız olmayacağını düşündüm ben de."
"Sana anlatırken söylemiştim." ağlamamak için kendimi sıktım. "Kimsenin bilmesini, bu bilginin karşıma çıkmasını istemiyorum demiştim."
"Bir daha asla." gözlerime öyle bir bakıyordu ki ona inanmamak zordu. ''Kimseye asla ama asla bana verdiğin sırları söylemeyeceğim. Söz veriyorum."
Beni kolları arasına aldığında en sonunda bende kollarımı ona sardım. "Şimdi gidelim mi lütfen?"
"Pekala." dediğimde kıyafet dolabıma doğru ilerleyecekken beni durdurdu. "Ben seçeyim senin yerine." kollarımı göğsümde çaprazlayıp onu bekledim. Bana güzel krem rengi madonna yaka triko bir elbise gösterdiğinde tercihini beğenmiştim doğrusu. "Ayakkabı olarak." dolabımı inceledi ve ayakkabılara baktı. "Bu güzel." başımı salladı. "Ceket olarak da bu." kahverengi kısa ceketi gösterdiğinde onu onayladım ve giyinmem için dışarı çıkmasını söyledim.
-
"Ne yapalım?" Noah elindeki boş şişeyi masada çeviriyordu.
Çok yakın olmadığımız ama bir ara takıldığımız dört arkadaşımız bizim evimize gelmişti.
Sebebi ise çok belliydi.
Beni görmek, olayların nasıl geliştiğini sormak ve Zayn hakkında bir şeyler öğrenmek istiyorlardı. Başta benim ona olan sevgim veya hayranlık olarak nitelendirebileceğim o şey aralarında gülüp eğlendikleri komedi muhabbetiyken şu an hepsi benim ağzımın içine Zayn, Calvin Klein veya Savagexfenty hakkında konuşmam için bakıyordu.
"Buldum." dedi Camilla. Gözleri Noah'ın çevirdiği şişedeydi. "Doğruluk mu cesaret-"
Herkesten onaylamayan sesler yükseldi.
Calum onu desteklediğini ve bunu oynamamız gerektiğini söyledi. "Bana da uyar." Zoey omuz silkti ve ayaklarını ortadaki masaya uzattı.
"Ben yokum." Noah göz devirdi. "Kaç yaşındayız amına koyayım? Bunu mu yapacağız cidden?"
"Daha iyi bir fikrin var mı?" Rosie sorduğunda Noah omuz silkti. "Her ne sikimse. Tamam oynayalım."
"Ben oynamak istemiyorum." kısık sesim yine de onların gözlerini bana çevirmesine yetmişti. Koltuğun bir köşesinde bacaklarımı kendime çekmiş otururken bu timsahların sorularıyla beni mahvetmelerini istemiyorum. Her hayatıma girdiklerinde bu dörtlü beni ölümüne eleştiriyorlardı ve daha fazla beni aşağıya çeken insanlarla konuşmak istemiyordum.
"Oyunbozan olma."
"İstemiyorum. Gerçekten." Rosie ve Calum bunu pek umursamadı, Tyler yerinden kalktı ve yanıma oturdu. "Bir şey mi oldu?" diye sorduğunda diğerleri ortadaki küçük masanın etrafında toplanmıştı bile. "Hayır. Bugün pek havamda değilim."
Aklımı Zayn'den alamıyordum, hala buna devam etmem korkunçtu ama aklımdan tek bir saniye bile çıkmıyordu. Benimle oyuncakmışım gibi oynamış ve sonrasında beni öylece hayatından çıkarmıştı sanki.
