Anonimsi | Yarı Texting

4.8

Küçük bir garaj gibi biryere geldiğimizde motordan inmiştik ve Eren'in telefonu çalmıştı.

"Efendim?"
"Hassiktir ordan ya.."
"Gelemem şimdi oğlum."
"Tamam geliyorum hemen."

Oflanarak bana baktığında noldu dermişçesine kaşlarımı çattım.

"Ben şimdi hemen şu ileriki caddeye gidip geliyorum. Ve sende beni burda bekliyorsun."

"Emir verir gibi söyleme bak çeker giderim."

"Mini minnacık bir sürprizi alıcam güzelim hemen geliyorum bekle beni."

"Ya kaçıracak değiller ya. Bekliyorum hadi."

Alnımı öpüp motora bindi ve bir anda gaza bastı. Arkasından yavaş olmasını bağırırken duymuş olmasını umdum. Neyse ki sadece ileriki caddeye gidecekti.

Şarkı mırıldanarak onu beklerken insanların geçmesi için birkaç adım geri çekildim. Tam bu sırada keskin bir fren sesi kulaklarımı doldurdu. Vücudumdaki adrenalin ona birşey olma ihtimalini düşünerek hat safhaya ulaştı.

Ayağımdaki topukluları çıkarıp koşmaya başladığımda insanların bir noktaya toplandığını gördüm.

"Hayır." Dedim o kadar uzağa gitmiş olamaz. "O Eren olamaz. İmkansız." Kendi kendime konuşurken bir yandan da titreyen bedenimle oraya doğru koşuyordum.

"Yazık gencecik çocuk."

"AMBULANSI ARAYIN!"

İnsanları duymazdan gelmeye çalıştığım her an sanki bana sevgilimin kaza yaptığını söyler gibilerdi.

Nefesim tükenene kadar koştuğumda birtanemin yerde yatan bedenini gördüm.

"EREN!"

İnsanlar beni tutup ondan uzaklaştırmaya çalıştı.

"BIRAKIN BENİ!" dedim yalvarırcasına.

Bırakmadılar.

"Yok kızım birşeyi. Sakin ol sen."

Kurtulmaya çalıştım. Yanına gitmeye ve ona birşey olmayacağını söylemeye çalıştım fakat birtanemi görmeme dahi izin vermediler.