Just Be Happy~ Bang Chan

4|sleep

Merry Christmas💕

Stray kids'in my house coverını izlediniz mi? Kalbim yerinden çıkıyordu resmen.

Normal kameradan çekilmişi çok uzaktan gözüküyor o yüzden lee know focus olanını Medyaya bırakıyorum. Oradan izleyebilirsiniz.👆

}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}}

Karşı koyamadım işte. Yine uyudum ve yine kabusların içine girdim.

●●●

Bang Chan

Hergün kütüphanede görürdüm onu. Arkadaşıyla birlikte gelir ve ders çalışırlardı.

Kimi zamansa, arkadaşı bir şeyler anlatır o da dinliyormuş gibi yapar ama dinlemezdi. Çoğu kez arkadaşı çok konuştuğu için uyarı almışlardı.

Koridorlarla çocuk gibi birbirleriyle uğraşırlardı ve bu bana çok sevimli gelirdi.

Neredeyse her okulda olduğum gün onlarla karşılaşırdım. Alışmıştım artık tüm okul gibi onlara.

O sadece arkadaşının yanında tatlı ve deli dolu olurdu. Diğer zamanlar hep sessiz sakin ve uykulu olurdu. Göz altlarının çökmüş ve morarmış olmadığı bir gün bile görmedim.

Hep solgundu yüzü. Bazen acaba evde şiddet mi görüyor diye düşünüyordum ama öyle olsaydı arkadaşı ortalığı ayağa kaldırabilecek tipte olduğu için o düşüncemden vaz geçiyordum.

Sonra belkide geceleri uyumak yerine arkadaşlarıyla sohbet ediyor ya da sabahlara kadar ders çalışıyor diye düşündüm. Çünkü oldukça başarılı duruyordu.

Bir gün kantinde onlar hemen yan masamızda otururken konuştuklarına kulak misafiri oldum. Arkadaşı Haneul-tüm okul onun adını biliyorduk- neden psikiyatriye gitmediğini soruyordu. O da parasının olmadığını, olsa bile hiçbir işe yaramadığını, yine de kabusları görmeye devam ettiğini söylemişti.

Her gün uykulu olmasının nedeni bir travma sonucu her gece gördüğü kabuslarmış meğersem. Benim gibi...

Kendiminkiyle benzer sorunları olan birini görünce nedense onunla hiç konuşmadan bile onu kendime yakın hissetmiştim.

Bir kaç hafta önce okuluma daha yakın diye yeni taşındığım evimin onunkine yakın olduğunu öğrendim. Çoğunlukla aynı otobüse bindiğimizden son bir kaç haftada onu daha sık görür olmuştum.

Kız kardeşim Se Ra'da birkaç günlüğüne arkadaşlarında kalmak için gittiği günün sabahı o, ilk kez yanıma oturdu.

Aslında otobüste başka boş yerlerde vardı ama o dengesini kaybedip düşünce başka yere de oturmadı. Nedense heyecanlanmıştım ve dönüp ona bakamamıştım bile. Sanki ona bakarsam yanlış bir hareket yapacakmışım gibi hissetmiş ve dışarıyı izlemeye devam etmiştim.

Uzun zaman sonra ilk kez o da benim yüzüme bakmıştı. Ben ona dönüp bakamadım ama. Daha sonra bakışlarını çekmişti.

Bu sabah çok garip ve huzursuz davranıyordu. Camdaki yansımasından onu izliyordum. Hasta gibi duruyordu. En sonunda başını geri yaslayıp gözlerini kapattığında bayıldığını düşünüp korkmuştum ama sadece uyuyordu.