တကယ္တည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတယ္မ်ားမွတ္ေနလားမသိဘူး သာယာေနလိုက္ၾကတာမ်ား။ေဆာင္းဦးကိုေတာင္အခုထိစကားမေျပာႏိုင္ၾကေပ။ေဆာင္းဦးပြစိပြစိႏွင့္ေျပာကာ ပါးစပ္ထဲသို႔နန္းႀကီးသုပ္ေတြတစ္လုတ္ၿပီးတစ္လုတ္သြတ္သြင္းေနေတာ့သည္။စားလို႔ၿပီးသြားေတာ့လည္း တစ္ရွဴးကိုယူကာၿဖိဳးဉာဏ္ပါးစပ္ကိုေသခ်ာသုတ္ေပးေနေသာ သူ႔အစ္ကိုေၾကာင့္ ေဆာင္းဦးေခါင္းသာခါလိုက္ေတာ့သည္။သူ႔အစ္ကိုကၿဖိဳးဉာဏ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ကိုျဖစ္ေနတာပဲ။
ဒါတင္မၿပီးေသး သူလုပ္ေနက်အတိုင္း ၿဖိဳးဉာဏ္ဆံပင္ကိုသပ္တင္ကာ ႏွဖူးကိုနမ္းရႈိက္ေသးသည္။ၿဖိဳးဉာဏ္ကေတာ့ အေရွ႕မွာေဆာင္းဦးရွိေနတာေၾကာင့္ ရွက္၍ေခါင္းကိုငုံ႔ထားၿပီး မ်က္ႏွာကလည္းနီရဲေနသည္။
"အစ္ကို အဲ့ဒါဆိုကြၽန္ေတာ္တို႔သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"ကိုႀကီး ကြၽန္ေတာ္တို႔သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
"အင္း ငယ္ေလး ေခါင္းမူးတာေတြဘာေတြေရာရွိေသးလား။ညကမူးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားတာဆိုေတာ့"
"ဪ ဟုတ္သားပဲ ေမ့ေနတာ။ဘာမွမျဖစ္ဘူး ဟီးဟီး"
"ဟုတ္ၿပီ အဲ့ဒါဆိုေကာင္းေကာင္းသြားၾက"
"ဟုတ္!!!"
ေလျပည့္ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သားအိမ္ထဲကထြက္လာၾကေတာ့သည္။ႏွစ္ေယာက္စလုံးကားေပၚတက္ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းကိုသြားဖို႔ကားကိုစက္ႏႈိးလိုက္သည္။ကားေမာင္းေနရင္း တစ္ခုခုကိုသတိရေသာေၾကာင့္ ၿဖိဳးဉာဏ္ကေဆာင္းဦးကိုစကားစလိုက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ေဆာင္းဦး"
"အင္း ဘာလဲ"
"မင္းမေန႔ကဘာေတြျဖစ္သြားလဲမွတ္မိလား"
"ငါကဘာကိုမွတ္မိရမွာလဲ။ငါတို႔ကိုထက္တို႔အိမ္မွာသြားေသာက္တယ္။ၿပီးေတာ့အိမ္ျပန္လာတာပဲမဟုတ္ဘူးလား"
"ဪ တကယ္မမွတ္မိတာစိတ္မေကာင္းစရာပဲ"
"ဟင္ ဘာလဲ ငါမေန႔ကတစ္ခုခုအမွားလုပ္မိလိုက္လို႔လား။ဟုတ္လား ေျပာျပ ေျပာျပလို႔"
YOU ARE READING
My Nerdy Boy
RomanceYou're not my ideal type but still,you make my heart flutter uncontrollably. Note-This fiction is just my imagination.Thank you. Start date-1/11/2020 End date-21/2/2021
Chapter-19
Start from the beginning
