Çok insanla tanıştım ama hiç anlaşılmadım. Kivi yerken suratımı ekşittiğimi, merdivenlerden inerken şarkı söylediğimi, en büyük hobimin uyumak olduğunu ve binlerce benliğimi kimseye anlatmadım, yada anlamadılar. En küçük bir hata kurduğum güven dağl...
К сожалению, это изображение не соответствует нашим правилам. Чтобы продолжить публикацию, пожалуйста, удалите изображение или загрузите другое.
Tekrar yerime geçip düşüncelerime dalmak istemiştim. Gerçekten çok karışık duygular içerisindeyim ve bu, bu beni oldukça yıpratıyordu.
Yan tarafta duran bir gazete çarpmıştı gözüme uzanarak onu almıştım. Haberlerin olduğu kısım da büyük harflerle aile şiddeti yazıyordu.
Ne zaman gelecek böyle şeylerin sonu, ne zaman o masum gençler veya büyükler bu olayları yaşamaktan kurtulacak?
Haberi okuduğum da ise her ne kadar şaşırmamam gerekse de yine de olmamıştı. Evlenmek istemediği için babası tarafından öldürülen bir genç kız. Bir insan vicdanı olan bir kişi nasıl böyle bir şey yapabiliyor. Gerçekten kanından olan kişinin görüşü seni hiç mi ilgilendirmiyor?
Bu kadar mı önemsiz onların canı, bu kadar mı para sevdası kapladı gözünüzü anlayamıyordum ve anlamakta istemiyordum.
Çocuklar bugün Afra'nın enerjisi ile çok yoruldukları için hâlâ uyanmıyorlardı bu yüzden onları uyandırmak istememiştim. Ben tam montumu giyeceğim sırada arkamda bir şeyler hissettim. Belli etmemeye çalışıyordum çünkü vereceğim tepki çocukları korkutmaya yeterdi.
Görmemiş gibi davranmaya devam ederken o kişinin nefesini ensem de hissediyordum. Hızlı bir şekilde vücudumu o kişiye doğru dönüp bir hamle yapacaktım ki karşımda gördüğüm kişiyle olduğum yerde öylece kalmıştım.
"Senin ne işin var burada Karan?" O kadar şaşırmış ve korkmuştum ki siz bile dememiştim.
"Seni korkuttum mu?" demişti. Halimden ne kadar korktuğum anlaşılmıyordu herhalde.
"Sence korkmamış gibi mi duruyorum?"
"Çok özür dilerim Alya, Alya diyebilirim demi çünkü Alya Baysal Hanım demek biraz uzun sürüyor da." demişti ve bu söyledikleri beni güldürmüştü.
"Sizi böyle güldürdüğüme sevindim," dediği anda gözlerim onun gözleri ile tekrar buluşmuştu.
"Şey yani öyle demek istemedim, gittikçe batıyorum en iyisi bu konuyu kapatalım." demişti ve bu hâli yine beni güldürmüştü.
Ne oluyor Alya niye bu kadar gülüyorsun diye kendimi azarlamıştım içimden. Ve artık asıl sormam gereken soruyu sormaya hazırlandım.
"Peki buraya neden geldin Karan?"
"Miran'a sizin söylemenizi istemiştim ama sonra bunu neden kendim yapmadığımı düşündüm ve tekrar buraya gelmek istedim."
Bu düşündüğü şey gerçekten güzeldi o çocukların benim dışımda gerçek ailelerine de ihtiyaçları vardı çünkü onlar daha bir çocuk ve ne olursa olsun ailelerini affetmeye hazır.
