De Gracht {1}

4

4

Tara heeft me niet in één van die belachelijk grote baljurken kunnen krijgen, maar ze neemt genoegen met de spijkerbroek en het zwarte vest dat ik in de koets aan had. Ze heeft deze kledingstukken achterin de kast gestopt, alsof ze oud vuil waren. Ik begin Tara te verafschuwen.
   Ik zit op de hoge stoel voor de kapperstafel die sinds net in mijn kamer staat en Tara stelt wat vragen, die ik simpelweg niet beantwoord, terwijl ze bezig is met mijn haar.
   ‘Het is net een vogelnest,’ roept ze verontwaardigd uit.
   ‘Hou alsjeblieft je vieze mond dicht. Jij bent niet degene die hier aan alle kanten wordt ge…’
   De deur valt met een piepend geluid uit zijn scharnieren. In de deuropening staat Julius, gevolgd door Danic die andermans zwarte jas met zich meedraagt.
   ‘Wat?’ zeg ik grinnikend, ‘te zwak om je eigen jas te dragen?’
   Julius negeert die opmerking. ‘De deur… Het spijt me, Tara.’ Hij schudt berouwvol zijn hoofd en kijkt naar het stof dat zich vanonder de gebarsten deur verspreidt. Zijn nette, zwarte schoenen zijn verscholen onder een dunne laag vuil.
   ‘Het is niet erg,’ zegt Tara en houdt een oninteressante preek over de gelimiteerde kracht van scharnieren, waarbij ze veel handgebaren gebruikt. Ze draagt vandaag paarse handschoenen.
   Intussen kijk ik Danic aan, die grinnikend in Julius’ schaduw staat. Ik wil naar hem glimlachen, maar besef me dat ik al aan het glimlachen ben door het hele deurgedoe.
   ‘We kopen morgen wel een nieuwe deur en nemen dan gelijk Elinor mee de stad in,’ zegt Tara en is dan eindelijk uitgepraat. Ze perst haar lippen op elkaar en kijkt me recht in de ogen aan. ‘Ik denk dat het tijd is om jou wat meer te vertellen over alles wat er gebeurt,’ zegt ze, ‘maar eerst hebben we een gemist ontbijt in te halen.’

***

‘Danic, wat sta je hier nog? Ga iets nuttigs doen,’ zegt Tara.
   De zwartharige knecht lijkt niet verbaasd te zijn door deze opmerking. Hij grijnst, kijkt mij kort aan en verlaat de ontbijtzaal, die nu alleen gebruikt wordt door Tara, Julius, mij en een paar bewakers.
   Julius staart verwilderd naar de niet bestaande vonken tussen Danic en mij. ‘Wat zie je toch in hem?’
   ‘Hij is anders,’ zeg ik en schraap met mijn vork over mijn lege bord.
   ‘Wil je nog wat te eten, liefje?’ vraagt Tara tussendoor en legt nog twee broodjes op het nu niet meer lege bord.
   ‘Dus je valt op mannen die anders zijn?’ Julius lijkt dit niet helemaal te begrijpen en fronst naar me, alsof ik een beest ben dat verbrand moet worden.
   ‘Rustig maar, “verloofde”, ik heb geen romantische gevoelens voor hem. Hij is gewoon niet overdreven, en alle anderen die ik tot nu toe heb ontmoet zijn dat wel.’ Het woord ‘verloofde’ spuug ik bijna uit.
   Julius en Tara deinzen zichtbaar achteruit, maar herstellen zich al snel. Tara focust zich weer op het goed trekken van haar evenals paarse baljurk, terwijl Julius het niet kan laten door te vragen. ‘Maar als je geen romantische gevoelens voor hem hebt, wat is het dan wel van je? Je prostituee? Ik kan je ook wel helpen met je seksuele verlangens, daarvoor hoef je onze knecht nog niet te gebruiken.’
   ‘Jakkes, nee. Hij is gewoon de enige hier waar ik mee op kan schieten. Mannen en vrouwen kunnen ook gewoon vrienden zijn, voor het geval dat je daar nog nooit van hebt gehoord.’
   ‘Nee, daar heb ik inderdaad nog nooit van gehoord,’ zegt hij zachtjes en staart dromerig naar het dampende appelprakje op zijn bord. Het smaakt lekkerder dan het klinkt. Vooral als je het over dat kruidige brood giet.
   ‘Je moet het eens proberen, voordat je aanneemt dat het eerste en beste meisje je verloofde is.’ Ik kijk hem streng aan, maar hij durft zijn ogen niet naar me op te hijsen. ‘Tara,’ zeg ik om de ongemakkelijke stilte te doorbreken, ‘kunnen we het nu over dit hele gebeuren hebben?’
   ‘Uiteraard,’ zegt ze en kijkt op van haar zilveren spiegeltje, ‘volg me maar naar mijn kantoor.’

***

Niks in Tara’s kantoor is vrij van kleur, waardoor Tara’s pikzwarte ogen chaos creëren. Zelf gaat ze achter haar roze bureau zitten, met haar rug tegen de gele rugleuning gevormd. Julius neemt in de hoek op een gestreepte fauteuil plaats. Tara wijst mij een blauwe stoel tegenover haar aan. ‘Ga zitten.’
   ‘Wat jij wilt,’ mompel ik, terwijl ik mijn voeten in de stoel nestel en vervolgens op mijn voeten ga zitten.
   Tara kijkt geschrokken op. ‘Wat doe j… O, laat ook maar. Welkom in Occulta Regnum. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen.’
   ‘Wat is je hobby?’ vraag ik.
   ‘Wat heeft dat er mee te maken?’
   ‘Geef gewoon antwoord.’ Ik raak ongeduldig.
   ‘Goed dan,’ zucht ze, ‘mijn hobby is zingen.’
   ‘Schrijf je zelf ook liedjes?’
   ‘Ja, maar ik snap niet hoe…’
   ‘Zing het dan. Zing wat je me te vertellen hebt.’
   Ze kijkt me een minuut lang schaapachtig aan, alsof ze is vergeten hoe je moet zingen of hoe je überhaupt je mond open kan trekken. Haar wimpers verfijnen, haar wangen steken uit. Maar dan gaan haar lippen van elkaar.