Εγκλεισμός και περιορισμοί στη ζωή, νοσταλγία για αγαπημένα πρόσωπα, ανάγκη για επαφή με τη φύση και με το παιδί μέσα μας. Ακριβώς, αυτό που έτρεχε κάποτε πάνω σε καταπράσινα γρασίδια, αυτό που δεν φοβόταν να γραντζουνίσει τα γόνατά του.
Στέκομαι ακίνητη μπροστά στη σκοτεινή θάλασσα. Τα μάτια ανοιγοκλείνουν αργά με κάθε ανάσα. Μόνη ελπίδα τα φώτα των πλοίων που καθρεφτίζονται έντονα στη λεία επιφάνεια του νερού. Ένα αεράκι υπόκωφο κάνει αισθητή την παρουσία του δημιουργώντας ύποπτες λωρίδες ριπών.
Η Φράνκι γυροφέρνει ελεύθερη και χαρωπή, καθώς είμαστε ολομόναχες σε όλη την παραλία της Θεσσαλονίκης. Κοιτώ γύρω μου ανασαίνοντας βαθιά και έχω την αίσθηση ότι είμαστε τα μόνα ζωντανά πλάσματα που απέμειναν στη γη. Κάπου μακριά ακούγονται απόκοσμα ελάχιστα αυτοκίνητα, σαν απόηχοι ενός παρελθόντος γεμάτου ζωτικότητα, βαβούρα και χρώμα.
Και αν όντως ήμασταν οι τελευταίες των Μοϊκανών; Μια θέρμη πλημμύρισε την καρδιά μου γιατί ξέρω ότι θα την προστάτευα με τη ζωή μου.
Τα μάτια μου κλειστά και το χέρι κατεβάζει αργά τη χειρουργική μάσκα. Το αεράκι που χαιρέτησε τα μάγουλα, τα ρουθούνια, το στόμα μου ήταν ό,τι πιο ανθρώπινο βίωσα τις τελευταίες μέρες. Και έπειτα μια σταγονίτσα έσκασε στη μύτη μου.
Ψιλόβροχο...
Μια σταγόνα ήταν αρκετή για να ξεμυτίσει η νοσταλγία. Η νοσταλγία για τις βουνίσιες δροσερές βροχοσταγόνες που μας συνόδευαν κάθε χρόνο στον πρωινό Απριλιάτικο περίπατο. Εκεί στο λατρεμένο μου χωριό στους πρόποδες του ψηλού βουνού. Εκεί που μαζευόμαστε με ζέση και ανυπομονησία από κάθε γωνιά της χώρας για να μοιραστούμε αγάπη και εγκάρδια γέλια. Και φυσικά απίστευτα σπιτίσια τραπέζια με του κόσμου τα εδέσματα. Βασικό συστατικό; Το μεράκι βεβαίως.
Η ώρα έχει κανονιστεί από την προηγούμενη και όλοι φροντίζουν να καταφθάσουν με συνέπεια στο ψηλό σπίτι με τους βασιλικούς κήπους. Σε ένα τέταρτο το χωριό έχει χαθεί από το οπτικό μας πεδίο και είμαστε πλέον εκεί. Ανάμεσα στις κουτσουπιές με τα φούξια γλυκά τους άνθη. Να εκεί ο μπαμπάς πάλι ξαπλώνει στο χαλί από τις παπαρούνες! Άλλες κόκκινες, άλλες ροζ και άλλες, οι αγαπημένες μου, σε χρώμα μωβ. Αχανή χαλιά από τρυφερές μαργαριτούλες και ευωδιαστό χαμομήλι. Παράλληλα οι μέλισσες δείχνουν ιδιαίτερα απασχολημένες να συλλέγουν γύρη και να απολαμβάνουν το θαύμα του ήλιου.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Και ξαφνικά πέφτει εκείνη η ανοιξιάτικη στάλα. Και εσύ βρίσκεσαι στο τρανό, παραδεισένιο λιβάδι, εκεί που κάποτε ο έφηβος πατέρας σου έκανε σκληρή προπόνηση για ένα καλύτερο αύριο. Οι στάλες της βροχής συναντούν την πανδαισία αρωμάτων και την ενισχύουν τόσο ώστε συνεπαίρνουν τις αισθήσεις σου. Το βοριαδάκι πρόσθεσε και το άρωμα από τα κοντινά αμπέλια ολοκληρώνοντας το έργο τέχνης που έπλασε η φύση.
Η νοσταλγία γίνεται παράπονο.
Πότε θα είμαστε ξανά μαζί; Πότε θα βρεθώ ξανά στις πλαγιές της καρδιάς μου; Πότε θα χτυπήσω την καμπάνα του δικού μου Άη-Λια? Η καρδιά χτυπάει με αγάπη και τα μάτια μου βουρκώνουν. Η σκέψη πετάει κοντά σε αγαπημένα πρόσωπα, όσα έχουν απομείνει και όσα πλέον ζουν στη μνήμη μας. Μαζί με μια ευχή. Να είμαστε σύντομα παρέα στο αγαπημένο μας μονοπάτι, συζητώντας, κάνοντας πειράγματα και ακούγοντας τη διάλεξη βοτανολογίας του θείου με την απαραίτητη τοπική ορολογία.
Δεν θα ήταν θαυμάσιο να βρεθείς κι εσύ εκεί όπου τ' αηδόνια δεν παύουν την κουβέντα τους μέχρι τα πρώτες κρύες μέρες του φθινοπώρου;
