Παρασιτικός μύκητας που καταλαμβάνει τον εγκέφαλο εντόμων και τροποποιεί τη συμπεριφορά τους με βάση τις θρεπτικές του ανάγκες. Τι θα συνέβαινε αν ο συγκεκριμένος μύκητας μεταλλασσόταν έτσι ώστε να μπορεί να προσβάλει και ανθρώπους; Σύμφωνα με την Naughty Dog, η πλειοψηφία της ανθρωπότητας θα μετατρεπόταν σε άβουλα και επιθετικά μεταλλαγμένα όντα, οδηγώντας τον μη μολυσμένο πληθυσμό στην ανάγκη να οχυρωθεί σε ζώνες απομόνωσης στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, υπό τον ζυγό του στρατιωτικού νόμου. Έξω από αυτές τις ζώνες «ασφαλείας», θα υπήρχε μία ζούγκλα κατοικημένη από μολυσμένους και ομάδες πλιατσικολόγων που θα σκότωναν για προμήθειες χωρίς δεύτερη σκέψη. Παρά το αληθοφανές ψευδοεπιστημονικό υπόβαθρο, πρόκειται απλώς για ένα έξυπνα καμουφλαρισμένο “zombie apocalypse”, με εμφανείς επιρροές από πηγές όπως: 28 Days Later, The Road, I Am Legend και The Walking Dead. Έχουν περάσει 20 χρόνια από την καταστροφή που προκάλεσε ο αναθεματισμένος μύκητας (και από το εκπληκτικό playable intro του παιχνιδιού, για το οποίο δεν μπορούμε καν να μιλήσουμε, αν δε θέλουμε να μας βάλει η Sony το δισκάκι του The Last of Us… στη θήκη) και η πόλη της Βοστώνης αποτελεί μία από τις προαναφερθείσες ζώνες απομόνωσης, με ένα μικρό αριθμό επιζώντων που παλεύει να τα βγάλει πέρα μαγειρεύοντας αρουραίους στη φωτιά και διακινώντας αγαθά και όπλα παράνομα, ευελπιστώντας ότι θα αποφύγουν το άγρυπνο βλέμμα του στρατού. Ο Joel, ένας από τους πιο σκληραγωγημένους και ικανούς λαθρεμπόρους της περιοχής, αναλαμβάνει παρά την θέλησή του μία ιδιαίτερη αποστολή: θα πρέπει να μεταφέρει με ασφάλεια την 14χρονη Ellie στους αντιστασιακούς “Fireflies”, κάπου δυτικά. Γιατί; Δεν του λέει κανείς, αλλά είναι προφανές ότι ο λόγος είναι σημαντικός. Πρόκειται για ένα ταξίδι που ξεκινάει καλοκαίρι και ολοκληρώνεται περίπου έναν χρόνο μετά, με κάθε εποχή να αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο του παιχνιδιού. Στη (15ωρη περίπου σε real-time) διάρκεια αυτής της περιπέτειας, το αταίριαστο αυτό ζευγάρι χαρακτήρων, πολλές φορές συνοδευόμενο και από άλλους φιλικά προσκείμενους επιζώντες, διασχίζει σχεδόν όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες από τα ανατολικά προς τα δυτικά, με απώτερο σκοπό την αναζήτηση των Fireflies, αλλά με ουσιαστικό και συνεχή βραχυπρόθεσμο στόχο την επιβίωση. Είναι δύσκολο να τα βγάλει πέρα κανείς σε ένα περιβάλλον εγκαταλελειμμένο και γεμάτο ερείπια, με κατεστραμμένα από απελπισμένους βομβαρδισμούς κτίρια και πλούσια βλάστηση παντού, αφού η φύση έχει πλέον ανακτήσει ό,τι είχε χάσει από την καθολική επέκταση του ανθρώπου. Η δυσκολία αυτή δεν έγκειται μόνο στην ύπαρξη των Μολυσμένων, τα στάδια μόλυνσης των οποίων καθορίζουν την επικινδυνότητά τους, αλλά και στην δράση των ομάδων αδίστακτων επιζώντων που προαναφέραμε. Μην ξεχνάμε και τον στρατό. Για να επιβιώσουν, ο Joel και η Ellie θα πρέπει να κινηθούν αθόρυβα, να πολεμήσουν μέχρι τελικής πτώσης βοηθώντας ο ένας τον άλλον, να ψάξουν στο περιβάλλον για προμήθειες και όπλα, να δημιουργήσουν αυτοσχέδια χρήσιμα αντικείμενα για την άμυνα ή την θεραπεία τους (χωρίς να παγώνει η δράση ενώ συμβαίνει αυτό), να βρουν τρόπο να προχωρήσουν μέσα από φαινομενικά απροσπέλαστα σημεία και, το βασικότερο, να έρθουν πιο κοντά. Μόνο έτσι θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα μπροστά σε όλες αυτές τις αντιξοότητες, χωρίς να επιβαρύνουν το περιβάλλον με δύο ακόμη κουφάρια. Αρχικά, αυτό μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο. Δεν είναι μόνο η διαφορά ηλικίας, αλλά και η διαφορά βιωμάτων και ιδιοσυγκρασίας. Ο Joel είναι σκληρός και απόμακρος, βλέποντας την αποστολή αυτή σαν τη χειρότερη δυνατή αγγαρεία. Η Ellie, έχοντας γεννηθεί μετά την περίοδο της καταστροφής, είναι ακόμη ενθουσιώδης και γεμάτη ελπίδα για το μέλλον, αφού δεν είχε ζήσει καλύτερες στιγμές, όπως ο Joel και όλοι οι υπόλοιποι ενήλικες. Η έξοδος από τη ζώνη απομόνωσης είναι για εκείνη μία συναρπαστική περιπέτεια, με κινδύνους μεν, αλλά και με ανεπανάληπτες εμπειρίες που δεν είχε ζήσει ως τώρα. Τα τοπία που βλέπει στη διάρκεια του ταξιδιού τους την καθηλώνουν και ό,τι καινούριο συναντάει της εξάπτει την περιέργεια με συχνότητα στην οποία δεν μπορεί να ανταποκριθεί ο λιγομίλητος και βλοσυρός Joel. Η εξέλιξη αυτής της αλληλεπίδρασης είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το The Last of Us αποτελεί, πριν καν την κυκλοφορία του, ορόσημο στην κατηγορία των videogames που έχουν ως πυρήνα τους την αφήγηση ιστοριών. Σενάριο, διάλογοι, ερμηνείες, σχεδιασμός χαρακτήρων και animation συνδυάζονται πιο αρμονικά από κάθε άλλη φορά για να αποδώσουν με ομαλό και πιστευτό τρόπο την σταδιακή σύνδεση δύο ολοκληρωμένων χαρακτήρων στα πλαίσια πολυάριθμων αντιξοοτήτων. Έχουμε συναντήσει πολλές φορές videogames που περιλαμβάνουν «συναίσθημα» και «έντονες συγκινήσεις», όμως ποτέ πριν δεν υπήρξε μία τόσο μετρημένη και φυσική θεώρηση των πραγμάτων. Στο The Last of Us δεν θα συναντήσετε συνεχή κλάψα και φτιαχτούς, τυποποιημένους διαλόγους που μπορείτε να μαντέψετε πριν καν εκστομιστούν. Σίγουρα, υπάρχουν στιγμές που οι πρωταγωνιστές τσακώνονται ή αλληλοβοηθούνται και δεν είναι αδύνατο να μαντέψει κάποιος και την τελική εξέλιξη της ιδιόμορφης αυτής σχέσης τύπου «πατέρα-κόρης», όμως όλα συμβαίνουν σταδιακά, ανεπαίσθητα και φυσικά, με τρόπο που σέβεται τη νοημοσύνη του παίκτη και του πιθανού θεατή. Αυτή η ωριμότητα διαποτίζει το παιχνίδι σε ολόκληρο το φάσμα της αφήγησης, αλλά και στην ενσωμάτωσή της στο gameplay. Ναι, θα αφήσετε πίσω σας πολλά πτώματα, όμως σκοτώνετε για να ζήσετε και είναι πολλές οι φορές που θα βιώσετε το βάρος των πράξεών σας, σε αντίθεση με το αξιόλογο κατά τα άλλα Uncharted της ίδιας εταιρείας, όπου ο Drake μετατρεπόταν από φιλικός και αστειάτορας αρχαιολόγος σε μαζικό δολοφόνο και τούμπαλιν, από τη μια στιγμή στην άλλη. Οι χαρακτήρες που συναντάτε στο δρόμο σας δεν είναι όλοι με-το-ζόρι προδότες, παρά μόνο απελπισμένοι άνθρωποι, που η όποια ενέργειά τους έχει πιστευτό υπόβαθρο. Το σενάριο δεν είναι γεμάτο με συνεχείς forced ανατροπές με σκοπό τη δημιουργία φθηνού και εύπεπτου εντυπωσιασμού. Ο «κακός» δεν είναι ένας αδίστακτος τρομοκράτης ή ένα τέρας με ύψος δέκα ορόφων, αλλά η ίδια η ανθρώπινη φύση και η αλλοίωσή της σε συνθήκες ολικής καταστροφής. Σε ό,τι αφορά την ενσωμάτωση της αφήγησης στο gameplay που λέγαμε, ο Joel δεν είναι υπερήρωας με άψογο χειρισμό όλων των όπλων και ακροβατικές ικανότητες. Το σημάδι του δεν είναι σταθερό (μέχρι να οικειοποιηθεί τις σχετικές αναβαθμίσεις) και χρειάζεται σκάλα για να ανέβει σε υψηλότερα σημεία στο περιβάλλον, ενώ όταν δέχεται έναν πυροβολισμό τινάζεται πίσω με δύναμη και υποφέρει, χάνοντας μεγάλο μέρος της ενέργειάς του. Για να την αναπληρώσει, θα πρέπει να δέσει το τραύμα του σε πραγματικό χρόνο, έχοντας βρει ένα ασφαλές σημείο. Ξεχάστε εδώ rechargeable health και λοιπές ευκολίες. Τα αντικείμενα που βρίσκει στο περιβάλλον, πέρα από τα collectibles που οδηγούν σε συντηρητικές αναβαθμίσεις όπλων και ικανοτήτων, χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία επιδέσμων, βομβών μολότοφ και άλλων χρήσιμων αντικειμένων. Τα melee όπλα σπάνε μετά από κάποια χρήση, ενώ μπορούν να δεχθούν προσωρινές αναβαθμίσεις και πάλι μέσω της χρήσης αντικειμένων που βρίσκονται διάσπαρτα στο περιβάλλον, όπως ο συνδυασμός ενός ψαλιδιού και μονωτικής ταινίας με έναν λοστό, για ένα άμεσο kill. Η μάχη σώμα με σώμα δεν είναι σεμινάριο boxing, αλλά μία αλληλουχία δυνατών και απελπισμένων χτυπημάτων. Γενικά, δεν υπάρχει κάτι που να βρίσκεται εκτός κλίματος που έχει διαμορφωθεί από το σεναριακό υπόβαθρο του παιχνιδιού και την φύση των χαρακτήρων, με αποτέλεσμα η συνοχή της εμπειρίας σε όλα τα επίπεδα να είναι παραδειγματική. Η συνοχή αυτή αναφέρεται σε πράγματα που περιμένει κανείς και συνήθως δεν συνδυάζονται σωστά. Το The Last of Us όμως δεν είναι απλώς μία συνεπής ως προς τις διαμορφωθείσες προσδοκίες εμπειρία, αλλά και μια νέα εμπειρία στον τομέα της απόδοσης της αίσθησης του ταξιδιού στην όλη περιπέτεια που ζουν οι δύο πρωταγωνιστές. Πρόκειται για ταξίδι και όχι για μετάβαση από το ένα set-piece στο άλλο και η αίσθηση αυτή επιτυγχάνεται ιδανικά λόγω του pacing που έχει ενορχηστρώσει η Naughty Dog. Αν και σε γενικές γραμμές μπορεί να γίνει ένας αδρός διαχωρισμός ανάμεσα στις μάχες και στην εξερεύνηση, ο παίκτης βρίσκεται συνέχεια μπροστά σε καινούριες καταστάσεις, που ξεφεύγουν από την αλληλουχία ανταλλαγών πυροβολισμών, με χαρακτηριστικά παραδείγματα την μάχη απέναντι σε έναν sniper και τους συντρόφους του, ένα κυνήγι με άλογα και την εκπληκτική αρχική σκηνή που λαμβάνει χώρα μόλις ξεκινά το κεφάλαιο του χειμώνα. Ακόμη και τα collectibles έχουν ενσωματωθεί στην αφήγηση, όπως τα ημερολόγια που αφού τα διαβάσετε μπορεί να αποτελέσουν σύντομο αντικείμενο συζήτησης ανάμεσα στον Joel και την Ellie. Όλα αυτά, ενώ το περιβάλλον αλλάζει συνεχώς: από πόλεις σε χωριά, από δρόμους σε εσωτερικούς χώρους, από σχολεία σε ξενοδοχεία, από πανεπιστήμια σε ράντσα και πάει λέγοντας. Οι διακοπές ανάμεσα στη δράση είναι εκτεταμένες, αλλά δεν αποτελούν νεκρό χρόνο, αφού στη διάρκειά τους ο Joel και η Ellie περπατούν συζητώντας χαλαρά, ψάχνουν εξονυχιστικά το περιβάλλον για προμήθειες ή απλώς θαυμάζουν το τοπίο.
ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΆΛΑΙΟ
