Vazgeçtim| Texting

32 |

İyi okumalar, satır aralarına lütfen yorumlarını eksik etmeyin, sonda sizin için Baran hakkında yazdığım bir kısım var, bölüm bittikten sonra veda konuşmasına eklediğim lütfen onu okur musunuz?🥰

Baran'dan

Benim için kolay değildi, kimin ne olduğunu, ne kadar kötü olduğunu biliyordum. Ama böyle davranmak zorundayım, anonimin hislerine karşılık vermiyordum, cevap yazmıyordum. Üstüme kurulmuş bir oyun olacağından korkuyordum.

Hayat diğerleri için ne kadar zorsa benim için de öyleydi, beklemediğim insanlar farklı karakterlere bürünmüştü, karşılarında göğsümü gererek, sert dursamda, içimde neler yaşadığımı kimse bilmiyordu. Okuyordum anonimin attığı mesajları, eğer gerçekse bu hissettikleri, bunları hisseden her kimse, tanımak isterdim. Belki yanında olmazdım, acı çekmemesi için , zorlanmaması için ama beni böyle seven bir insanın hep arkasında olur korur kollardım. Ama kim olduğunu dahi söylemezken elimden bir şey gelmiyor du. Bana karşı yapılan bir oyun olup olmadığını da bilmediğim için hareket etmiyordum ama bir yerde ya gerçekse diye kendime kızıyordum.

Gerçekten hala böyle güzel seven insanların olduğuna inanmakta zorlanıyordum, aslında ben görünüş olarak, hareket olarak, karakter olarak ne kadar değişsemde içimde ki o duygusal erkek çocuğu gitmiyordu, ki ben her insanın içinde böyle bir tarafının olduğunu düşünüyorum, ama herkes bunu içinde tutuyor, dışarıya göstermiyor ki insanlar onları güçsüz görmesin. Aynen benim yaptığım gibi...

Bana karşı yapılan bir oyun olmasını geçtim, karşımdaki kişiyi sadece yazdıklarından ibaret biliyorum, ben hiç tanımadığım, kim olduğunu bilmediğim bir insanla nereye kadar konuşabilirim. Kim olduğunu bilsem görünüşünü yargılamadan alırım yanıma, destek olurum fakat bilmiyorum.

Bi ara kim olduğunu ölçmek için yakın davrandım, yazdım aslında yazdıklarımın hepsi de bir oyundan ibaret yani kim olduğunu öğrenmek için değildi, ben gerçekten eğer beni böyle seven bir insan varsa onu hak etmiyordum.

Üstesinden gelmeye çalıştığım bir çok olay varken, anonimin bilmediği, psikolojik tedavi almamı sağlayan o kadar sıkıntım varken, geceleri bu kadar cüsseme rağmen kendimi yalnız ve korkmuş hissederken, kendi içimde çelişkiye girerken, sinirimi kontrol edemezken nasıl bir insanla olabilirdim.

Evet hayatımda biri vardı ama bu gerçekten sevgilim miydi, ya da başta gerçekten sevip sonrasında herkese rol yapmak zorunda kaldığım kuzenim diye tanıdığım ama daha dün öz kardeşim olduğunu öğrendiğim kız mıydı cidden sevgilim? hayır.

Her insanın kendi içinde yaşadığı bir tarafı, sıkıntısı vardır, kimsenin bilmediği sorunları vardır. İnsan sıkıntılarını anlatarak, dertleşerek atarken ben sadece sinirle atabiliyorken, gerçekten hayatımda biri olmalı mıydı?

Ben bile kendimi tanıyamazken, kendimden korkarken, bir başkasının hayatını böyle etkilemem doğru olur muydu, insanlar tanımadıkları, hayatlarını bilmedikleri kişiler hakkında konuşurlar, sadece yaptıkları bir konuşmadan, bir cümlesinden, bir hareketinden belirli bir etiket yapıştırır öyle devam ederler hayatlarına.

( Bölüm bitimindeki bu yazı tipiyle yazılmış kısmı okursanız sevinirim)

Kimse hayatımı, neler yaşadığımı, ne zorluklar çektiğimi bilmeden tek suçluyu, tek kalpsizi, tek merhametsizi ben bilirken, insanların akıllarındaki düşünceyi alabilir miydim, alamazdım.

Dışardan görünen o sert adamın içinde de fırtınalar kopuyor ama en kötüsünü fırtınanın ortasında kalmış, o korkak erkek çocuğu yaşıyor.

Selamm arkadaşlar yeni bölümle sizlerleyim, umarım beğenirsiniz. Bu bölümü birazcık Baran'ın hayatını tamamen bilmeden direk Baran'ı kötü gören kişiler için yazdım, sadece anonimin ağzından dinlediklerimizle yargıladığımız Baran gerçekten kötü biri
mi yoksa yaşadıkları ve kendine edindiği doğruları, dış görünüşünü ve insanların önünde yaşadığı 'sahte' hayatı mı böyle gözüküyor? Oy ve yorumlarınızı unutmayın lütfen hepinizi çok seviyorum. Bölüme yorumlarınızı belirtirseniz sevinirim🥰🥺