Seven roses

He is Back

Ik staar naar het zwarte scherm. "Wat zou hij nu weer willen?" was het eerste dat in mij opkwam. Ik zou nooit durven denken dat ik zo speciaal ben dat iemand mij zou willen aanbidden. Ik bedoel gewoon... Ik kwam uit mijn bed en ging traagjes aan het raam staan. Het uitzicht van uit het vierde verdiep is niet zo verrassend of geweldig maar het heeft wel iets speciaal. Het heeft iets wat ze op het 10de verdiep niet hebben, uitzicht op de voorbijgangers. Je zou het 'mensje kijken' kunnen noemen. Ik probeerde mijn laatste gedachte af te maken. Ik keek uit het raam. "Wat heb ik dat dat meisje overstraat niet heeft?" Ik begon te twijfelen. Wat als ik nooit genoeg zal zijn voor Thomas? Hij is een miljonair. Hij heeft letterlijk alles. Vrouwen, geld, familie, goed bedrijf, vakanties naar overal. Noem het op en hij heeft het. Ik zonk diep in mijn gedachten tot ik realiseerde wat er aan het gebeuren was. Ik mag hier niet over na denken. Het gaat nooit iets worden tussen hem en mij. Ik moest me met iets afleiden. Ik ging om de tippen van mijn tenen terug naar mijn bed en nam mijn gsm. Eens zien wat onze 'rozenman' gestuurd heeft. Ik las de berichten van boven naar beneden. Het was eerst een foto. Op de foto stond ik in mijn jurk. Het gaf me kippenvel. Ik analyseerde de foto van kop tot teen. Er was niet anders op de foto dan mijn mooie jurk en ik. Mijn ogen verlieten de foto en dwaalden verder naar de woorden onder de foto.

"Wat moet ik doen om die jurk van je te scheuren?"

Ik kreeg het opeens zeer koud. Het was op dat
moment dat ik realiseerde dat ik niet te maken had met een aanbidder maar met een stalker.

Er is niet zoiets als eenzijdige liefde. Liefde is pas kompleet als de twee partijen die liefde voelen. Als de 'liefde' eenzijdig is spreken we niet van liefde maar van aanbidden. Iemand die tot het uiterste gaat om die persoon lief te hebben of te aanbidden noemen we dan weer een stalker. De grens is groot maar de muur is klein tussen de twee. Daarmee bedoel ik dat er een groot verschil is tussen de twee maar een aanbidder word rap een stalker. Je moet de altijd goed oppassen. Iets wat ik beter ook deed.

Twee dagen werden al rap twee weken zonder enig teken van Thomas. Ik had heb de laatste 14 dagen 26 berichtjes gestuurd en 16 keer gebeld. Ik was overrompeld met schuldgevoelens. Dit was allemaal mijn schuld. Maar vandaag voelde anders aan. Het voelde alsof ik het had losgelaten. Ik kon het allemaal even vergeten. Ik had weer zin om verder mijn leven te leiden.

Ik zette mijn voet uit de lift en stapte met veel zelfvertrouwen binnen. Ik nam mijn dagelijkse koffie en glimlachende naar al mijn collega's. Ik was in een goede mood vandaag. Op dat moment kon ik wel zweven. De getinte glazen van zijn zonnebril weerkaatst mijn gelaatsuitdrukking. Mijn mondhoeken daalden terug naar beneden. Zijn haar was niet gewassen en een beetje pluizig. Er klopte iets niet helemaal aan dit plaatje. Hij nam nog een slok van zijn koffie. Zo te zien was hij bijna op want hij boog de beker helemaal naar achter. Het was de eerste keer dat ik hem in casual kleren zag. Maar wat me het meest ongemakkelijk maakte, waren de getinte glazen van zijn zonnebril. Het was een regenachtige november dag. Waarom zou hij zonnebril moeten dragen? Wist ik maar wat er achter die zonnebril zat. Het was net een engel die mijn wens deed uitkomen want nog geen 10 seconden later deed hij zijn zonnebril traag af. Mijn ogen vielen direct op de dikke wallen en rode ogen. Wat was er gebeurd? Had ik hier iets mee te maken?