ÇIKIŞ (Ara Verildi)

4.BÖLÜM : Kapının Ardındaki Gizem

Ekleyecek bir müzik bulamadım
En sevdiğim grup
En sevdiğim şarkı

Düşlerim zifiri karanlık,

Orada seni mumla arardım ben.

4.BÖLÜM : Kapının Ardındaki Gizem

O kadar çaresizdim ki, onunla tanışalı bir gün bile olmamıştı, ama yinede ona güvenmiştim. Biliyorum bu kadar çabuk birine güvenilirmi diyorsunuz belki ama gerçekten bilmiyorum ona güveniyorum. Şimdi ise hiç bir yerde yok. Ormanın içine girebilecek miyim?

Bunu yapmalıydım, Denizi bulmalı ve o kapıdan bahsetmeliyim. Evet evet bunu yapacaktım . Tam ormana doğru giderken arkamdan gelen sesle irkildim.

"Deren" bu Denizin sesiydi.

"Deniz nerdesin sen her yerde seni aradım ama yoktun." dedim.

"Kusura bakma bu kadar meraklanacağını tahmin etmemiştim. Odamdaydım. " dedi. Ah salak kafam, ah salak kafam. Yatakhane koridorlarını baştan sona geziyorsun. Denizde sanki beni bekliyodu koridorlarda. Tabiki odasında olcaktı, başka nerede olacaktı.

"Benimle gel seninle konuşmamız lazım. " dedim ve hastanenin yemekhanesine doğru ilerledim. Yine en köşeye oturdum çünkü kimsenin bizi duymaması gerekiyordu.

"Ne oldu, önemli birşey mi oldu?" dedi.

"Ben buraları hem tanımak, hemde seni aramak için geziyordum. Sonra merdivenleri gördüm ve 2.Yatakhaneye çıktım tek tük insanlar koridorlardaydı. Sonra 3.yatakhaneye çıktım. Koridorun sonunda siyah bir kapı gördüm ve oraya ilerledim"
Sözümü kesti ve şöyle dedi.

"Neden bilmediğin yerlere gidiyosun senin ne işin var 3.katta." dedi öfkeyle onu aldırmadan devam ettim.

"Sonra kapıdan bir anahtar sesi geldi, hemen açık odalardan birine girdim ve köşeden izlemeye çalıştım. Kapı kolu yavaş yavaş aşağı indi ve odadan Dr. Adem çıktı, tedirgin bir şekilde etrafına baktı, kapıyı kilitledi ve hızlı hızlı ilerledi. O an önlüğünün kenarında küçük bir kan lekesi gördüm." söylediklerim karşısında donakalmış bir ifadeyle bana bakıyordu.

"Demekki seni yalnız bırakmamak gerekiyormuş." bende birşey diyecek sandım.

"Bırak şimdi dalgayı, o kapıyı açmamız lazım." dedim

"Dalga değildi, ama neyse. Tamam, o kapıyı açalım da nasıl?" dedi

"işte orasını bilmiyorum."

"Tamam akşam yemekhaneye inelim, herkes yemekhaneden ayrıldığı zaman odadan çıkalım ve 3.kata gidelim." Açmamız için bi çözüm değildi ama en azından mantıklıydı ona tamam dedim ve odalarımıza çıkarken aklıma gelen soruyu sordum.

"Sen kaçıncı yatakhanedesin?"diye sordum.

"12 numara 1. Kat " dedi.

12 numaramı? Kapılarımız da numara yazıyordu ve ben bunu farketmedim. Ben ona boş boş bakarken bana mala anlatır gibi daha açık söyledi.

"Seninkinin yanı. " tam bir maldım.

Odaların önüne geldik ve kapı numaramda 13 yazdığını gördüm. İçeri girdim saat henüz 18.06' ydı. Yani akşam yemeğine yaklaşık 1 saat var. Ben kapıyı nasıl açarız diye düşünürken komodinimin üstünde mektup gibi birşey vardı. Mektubu açtım ve okudum,

"Deren eğer bunu okuyorsan ben ölmüşümdür. Sanırım doktorlar sana anlattığımı farkettiler, beni çağırıp duruyorlar neyse, benim ölümümüde olsa bul 3.katta bir kapı var. Ayşe hemşirenin cesedini gösterdikleri yer. Bi ara oranın anahtarını yürüttüm açamazlarsa belki öldüremezler diye. Bu anahtarı sana bırakıyorum. Pes etme, buradan herkesi çıkarmak için uğraştığını biliyorum kurtar herkesi."