"Bedenen bir adamdan daha güçlü olmaman, onu yenemeyeceğin anlamına gelmez."
***
"Senin için dans etmeyeceğim," dedim net bir ifadeyle.
Yüzünde ukala bir gülümseme peyda oldu. "Başkaları için dans ediyorsun ama," dedi ve bardağını masaya bırakıp ay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şiddetli bir gök gürültüsü duyuldu, bu birazdan başlayacak olan yağmurun habercisiydi. Buraya geldiğim günden beri ilk kez içim kıpır kıpır oldu. Yağmuru severdim, etrafta bıraktığı kokuyu ve çıkardığı sesleri. O essiz kokunu keyfini çıkarmak için içim içimi yiyordu. Dışarı çıksaydım kızar mıydı acaba? Haberi olur muydu? Anneme ihtiyacım vardı. Hiç olmadığı kadar çok anneme ihtiyacım vardı.
O olayın ardından kaç saat geçmişti? Bilemiyordum, artık saat hakkında tek bir fikrim bile yoktu. Babamın ne cevap verdiğini bilmiyordum, çünkü bana göstermemişti. Fakat cevabı her neyse bu Savaş'ı delicesine sinirlendirmişti. Sinirle odadan çıktıktan sonra geri dönmemişti. Odaya sadece bir kez Ecevit gelmişti, o da yiyecek bir şeyler getirmişti. Onun bile arasından saatler geçmişti.
Yavaşça oturduğum yataktan kalktım ve fikrimi değiştirmemek için kendi kendime cesaretimi topladım. En fazla beni tekrardan odama gönderirdi... O yağmur damlalarını tenimde hissetmeliydim, her şeyden çok buna ihtiyacım vardı.
Bulunduğum odanın kilitli olmadığını biliyordum, çünkü ne Savaş çıkarken kilitlemişti ne de Ecevit. Bu yüzden kapıyı açtığım gibi odadan dışarı adımlarımı attım. Her yerde kameralar olduğunun bilincindeydim, ama bu şu anda umurumda değildi. Buradan çıkmalıydım, bu beş dakika için bile olsa çıkmalıydım. Dış kapının nerede olduğunu bildiğimden adımlarımı direkt olarak oraya çevirdim. Etrafta kimsenin olmaması tuhafıma gitse de bu konuyu düşünmek istemedim. Birileri gelmeden en azından birazcık bile olsa o yağmur damlalarının keyfini çıkarmak istiyordum. Buradan kaçmalıydım, bunun farkındaydım. Burada daha fazla kalamazdım en kısa zamanda buradan kaçmanın bir yolunu bulmalıydım. Bunun içinde akıllı davranarak bu evden uzaklara gidebilmeliydim. Etrafı inceleyip, buranın çıkışını bulmalıydım.
Dışarı çıktığımda rüzgârın uğultularını beni karşıladı. Gözlerimi yumdum ve bu sesin keyfini çıkardım. Ardından da vücuduma değen yağmur damlalarının soğukluğu tüm düşüncelerimi âdeta yok etti. Etrafta kimse yoktu, bunun sebebi büyük ihtimalle şiddetli gök gürültüsü ve yağan yağmurdu. İnsanların bundan kaçmalarına hiçbir zaman anlam verememiştim, hâlâ da veremiyordum. Yine de onların kaçması, benim yalnız olmama sebepti. Bu yüzden mutluydum. Karanlık tırsmama sebep olmasına rağmen, bugün yaşadıklarımdan sonra bu dışarıda olan karanlık bile beni korkutamazdı. Alışık olduğumuz gibi sokak lambalarıyla kaplı olan bir yer değildi bu yer, hatta gördüğüm kadarıyla evlerde bile elektrik yoktu. Etraf mum ışıklarıyla ve fenerlerle aydınlanıyordu.
Derin bir nefes aldım ve avuç içimi yağan yağmurların doldurması için çevirdim. Avuç içime dolan yağmur beni gülümsetmişti, işte şimdi tam anlamıyla vücudum tüm pisliklerden arınıyordu. Tüm bana isteğim dışımda dokunan o adamlardan arınıyordu...
