"Bedenen bir adamdan daha güçlü olmaman, onu yenemeyeceğin anlamına gelmez."
***
"Senin için dans etmeyeceğim," dedim net bir ifadeyle.
Yüzünde ukala bir gülümseme peyda oldu. "Başkaları için dans ediyorsun ama," dedi ve bardağını masaya bırakıp ay...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Savaş'la sessiz bir yolculuğun ardından eve vardık. Onunla tek bir kelime bile konuşmak istemiyordum. Asıl kırgınlığım dün söylediklerine miydi, yoksa babamın verdiğini söyledikleri cevaba mı? Bilemiyordum. Bilmek istiyordum, dün babam ne söylemişti? Aklımda bu soru dönüp dolaştığı için mantıklı düşünemiyordum. Babamın söylediğini düşündüğüm şeyler beni korkutuyordu. Ömür boyu bu delikte kalma düşüncesi beni delicesine korkutuyordu. Babama ihtiyacım vardı, onun söylediğini duymaya ihtiyacım vardı.
Daha fazla kendimi tutamayarak, "Babamın cevabı neydi?" diye sordum. "Dün ne söyledi?"
Savaş'ın yüzündeki ifade anında değişti. "Seni ilgilendirmez."
"Bilmek benim de hakkım," dedim ve gözlerinin içine meydan okuyarak baktım. "O benim babam ne söylediğini bilmek benim hakkım."
"Kes çeneni," dedi, gözlerinden ateş fışkırıyordu.
"Babama bana dokunacağını söyledin!" diye bağırdım sinirle. "Ona bana dokunacağını söyledin! O ne cevap verdi? Ne söyledi de çekip gittin? Anlatsana, bilmek istiyorum! Tüm gündür aklımda neler dolaşıyor senin haberin var mı? Söyle, ne söylediğini söyle, bilmek benim hakkım. "
Ben konuştukça öfkesi çoğalıyordu, yüzündeki ifade öyle öfke doluydu ki bir an için korkudan geri adım atacaktım. Buna fırsat vermeden kolumdan sıkıca tuttu. "Öyle mi? Ne dediğini üzerinde göstermeme ne dersin?" Sesi öfkeliydi, sinirle kolumdaki eli baskıyı çoğalttı ve beni onun odası olduğunu bildiğim odaya sürükledi, kolundan kurtulmaya çalışsam da başaramadım. Sinirle kapıyı ardımızdan kapadı, kilitledi ve öfkeyle, "Sen ne yaptığının farkında mısın?" diye tısladı ve kolumdaki elini çekti. "Sen ne yaptığının farkında mısın? O lanet çeneni açarak ne yaptığını biliyor musun?"
Korku bedenimi âdeta esir aldı. Adım atamadım. Nefes alamadım. Kendimi aptalca bir şey yapmamak için engellemeye çalıştım, lâkin beynim âdeta bir konuya yoğunlaşmış gibiydi. Tek düşünebildiğim buradan çıkmaktı. Kendimi kapana kısılmış gibi hissediyordum. Kapıyı kilitlediydi, öfkeliydi ve dün yapmadığı şeyi şimdi yapabilirdi. Babam dün her ne söylediyse, bunu yapabilirdi. Kaçmak istedim olabildiğince uzağa kaçmak. Gözlerinin içine bakarak birkaç adım geriye gittim.
