Namütenahi aşk +18 (tamamlandı)

20.bölüm sırılsıklam"

Merhaba çiğköfteli ekmeklerim yeni bölüm geldi. Son taraflar birazcık aşklı meşkli oldu neyse spoi yok okuyun ve yorum atın yada yazın az muhabbet edek yav

Seviyorum sizi
İyi okumalar

Nikah masasına oturduğumuzda salona göz gezdirdim

Şahitler ve memurla birlikte beş kişiydik, benim şahitliğimi Esra, pamirin şahitliğini ayaz üslenmişti

"Sen Demet kızı asel, Sezin oğlu Pamir'i eş olarak kabul ediyor musun?"

Pamir'e baktım, o anda onunda bakışları beni buldu, kafasını yana eğip vereceğim cevabı bekledi

"Evet"

Memur bu seferde aynı soruyu Pamir'e yöneltti

"Sen Sezin oğlu pamir, Demet kızı aseli eş olarak kabul ediyor musun?"

Pamir hiç beklemeden cevabını vermişti

"O zaman bende sizi karı koca ilan ediyorum, gelini öpebilirsin"

Ayağa kalktık, Pamir izin istercesine bana baktı, alnıma öpücük kondurup geri çekildi

Ona baktım, mutluydu, bende mutluydum. Ama ikimizin de üzerinde kırgınlık vardı, ikimizde bu anı çok beklemişiz gibiydik, ama ikimizde birbirimize karşı suçlu hissediyorduk

Benle arasını düzeltmeye çalışan Esra sessizliği böldü

"Bu günleri göreceğimizi düşünmezdim"

"Niye..." dedim sakin bi tonla

"Yalanınızın ortaya çıkacağını hesaba katmamış mıydın?"

Esra'nın ve ayazın gülen yüzü bi anda gitti

"Asel her şeyi biliyorsun, kimsenin içinde kötü niyet yoktu"

"Tabi" dedim ve Pamir'e döndüm

"Bir an önce eve gidip ufaklığı almak için ne yapacağımıza bakalım"

Salondan çıkarken son kez göz gezdirdim

ve yaşadıklarım teker teker gözümün önünden geçti

Dolan gözlerime aldırmadan yürümeye devam ettim, artık ağlamayacaktım kendime söz vermiştim

1 saat geçmeden eve varmıştık

Ama kapıdan girmeden bi ses beni durdurdu

"Asel biraz dolansak ya konuşalım"

Yalvaran gözlerle bakan Esra'ya döndüm ve kafa salladım, Pamir ve ayaz eve girerken bizde bahçeye doğru yürümeye başlamıştık

"Biliyorum sinirlisin bana, kızgınsın, ama bizi anladın dinledin her şeyi, biz tamamen sen mutlu ol diye seni tunayla bıraktık, onun seni bırakıp gideceğini düşünemedik"

"Bırakıp gittikten sonra da söylemediniz ama"

"İnanır mıydın Asel, kocanı yeni kaybetmiş birine, o senin çocukluğun değil kocan değil o şerefsiz aslında ölmedi desek İnan'ır mıydın?"

Bişey demeden yürüdüm

"Bak sen bile emin değilsin..."

"Lütfen kardeşim, lütfen beni affet, her şey yalansa bile benim senden başka kimsemin olmadığı doğru"

Ona döndüm, ne kadar sakin konuşmaya çalışsa da sesi titriyordu ve gözleri dolmuştu, kendi kendime yeter dedim, ona bu kadar acı ve vicdan yeterdi