THE STORY OF ORIGINAL VAMPIRE AND QUEEN OF HELL (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

Κεφάλαιο 6

Με έβαλε να κοιμηθώ η αλήθεια είναι ότι νύσταζα όμως από την άλλη ήθελα να τον κοιτάζω με κατάλαβε ότι τον κοίταζα και γέλασε 

- χευ, μικρή μου είπαμε να κοιμηθείς 

 γέλασα
 
- έλα τώρα δεν είμαι μωρό 

γκρίνιαξα τελικά αποκοιμήθηκα την επόμενη μέρα φάγαμε πρωινό και ο Ελάιτζα πήγε να δει ένα σπίτι με ρώτησε αν ήθελα να πάω μαζί του δεν είχα τι να κάνω και δέχτηκα το σπίτι ήταν υπέροχο, πανέμορφο το κοίταζα με θαυμασμό με αγκάλιασε 
 
- πως σου φαίνεται; 

- Πολύ όμορφο αν ήμουν πλούσια θα ήθελα να ζήσω εδώ 

ο Ελάιτζα με άφησε μόνη για λίγο και μιλούσε με τον μεσίτη όταν γύρισε κοντά μου είπε πως το αγόρασε χαμογέλασα έχει πραγματικά πολύ ωραίο γούστο, ο μεσίτης αφού μας χαιρέτησε έφυγε ο Ελάιτζα με κοίταζε

- τι είναι; 

Ρώτησα με κάποια απορία για τον τρόπο που με κοιτούσε 
 
- λοιπόν; τι λες; θέλεις να έρθεις μαζί μου να διαλέξω έπιπλα; 

Ένιωσα να κοκκινίζω αλλά μου άρεσε που με σκέφτηκε αν και δε καταλάβαινα γιατί εμένα; 

- Ελάιτζα εγώ.. δε ξέρω από αυτά γιατί θέλεις εμένα μαζί σου; 

- Γιατί πιστεύω πως έχεις γούστο και θέλω την γνώμη σου και γιατί...

 Σταμάτησε και με κοίταξε

- γιατί τι; θα μου πεις; 

- Ναι φυσικά! θέλω να έρθεις μαζί μου γιατί σκέφτηκα κάτι τι θα έλεγες αν σου πρότεινα να έρθεις να μείνεις μαζί μου εδώ; 

Για λίγο έχασα τα λόγια μου και τον κοίταζα ....

- Εγώ; αλήθεια;  ναι θα το ήθελα πολύ

βούρκωσα και τον αγκάλιασα πήγαμε να δούμε έπιπλα και πήραμε λίγο πολύ τα πάντα λόγο των δυνάμεων μας δεν κουραστήκαμε να βάλουμε τα έπιπλα στα δωμάτια, το δικό μου ήταν το τελευταίο του πάνω ορόφου το δικό του ήταν δυο πόρτες μακριά είχαν περάσει δυο μέρες που είμαστε συγκάτοικοι περνούσαμε όμορφα μαζί, ο Ελάιτζα είχε βγει και ήμουν μόνη η πόρτα του σπιτιού χτύπησε πήγα να ανοίξω ήταν μια ξανθιά γυναίκα άγνωστη φυσικά μόλις με είδε χλόμιασε.

- Πάλι εσύ μπροστά μου; πως είναι δυνατόν; 

- Συγνώμη κυρία αλλά γνωριζόμαστε; 

Βλέποντας με να την κοιτάζω αθώα πίστεψε πως παίζω θέατρο και θύμωσε, με άρπαξε από το μπράτσο
 
- άκου εδώ παλιοκόριτσο δε ξέρω πως εμφανίστηκες εδώ ξανά αλλά ο γιος μου είναι ένα τέρας γι' αυτό μείνε μακριά του κατάλαβες; 

- Μην με αγγίζετε!! πως τολμάτε; και μην λέτε τον Ελάιτζα έτσι δεν είναι τέρας!! 

  Φώναξα θυμωμένη την κοίταζα και ένιωθα να βράζω από θυμό..

- Δεν θα πάω πουθενά αυτό είναι το σπίτι μου, δε με νοιάζει ποια είστε φύγετε από δω τώρα πριν τα πάρω! 

Πήγα και κάθισα στον καναπέ και τότε μου ήρθε μια εικόνα, είδα αυτή την γυναίκα μαζί μου αλλά φορούσα διαφορετικά ρούχα και είχα τα μαλλιά μου πλεξούδα, αυτή με μαχαίρωσε και έπεσα στο πάτωμα γεμάτη αίματα πετάχτηκα πάνω. 

- Εσύ ... εσύ με σκότωσες θα πεθάνεις!! 

Τα μάτια μου γίναν κόκκινα και την άρπαξα από τον λαιμό
 
- γιατί με σκότωσες παλιόγρια; 

- Μην με λες έτσι και το 'κανα για να σώσω τον γιο μου 

- έτσι ε; και γω θα σε σκοτώσω έτσι γιατί γουστάρω 

κρατιόμουν με το ζόρι σκεφτόμουν τι να της κάνω .. ο Ελάιτζα μπήκε στο σπίτι και μας είδε 
 
- μητέρα; τι δουλειά έχεις εδώ; 

- Σε σώζω όπως πάντα από αυτό το παλιοκόριτσο 

την χαστούκισα ο Ελάιτζα με αγκάλιασε γιατί δεν ήθελε να γίνουν χειρότερα τα πράγματα  

- άφησε την ήσυχη την αγαπάω!! 

Βούρκωσα μόλις είχε πει πως με αγαπάει, η μητέρα του είχε γίνει έξαλλη από θυμό και μάλωναν δεν μπορούσα πια να συγκρατήσω τα νεύρα μου

- άκου εδώ στριμμένη γριά άσε τον ήσυχο δε θες να τα βάλεις μαζί μου ή μήπως θες να σε στείλω σπίτι; 

 γέλασα ο Ελάιτζα με κοίταζε
  
- ωχ, Κατερίνα .... Εμ.. Κέιτ εννοούσα σε παρακαλώ ηρέμησε κάνε το για μένα 

πήρα μια βαθιά ανάσα και έκλεισα τα μάτια μου έγινα ξανά ο εαυτός μου

- καλύτερα να πάω στο δωμάτιο μου 

τους άφησα στο σαλόνι και ανέβηκα πάνω, άκουγα φωνές μιλούσαν έντονα ο Ελάιτζα τελικά την έδιωξε δεν έκανε πίσω για κανέναν λόγο, της είπε να μην ξαναπάει εκεί να τον ξεχάσει, λυπήθηκα για κείνον είναι σκληρό να μην έχεις κανέναν όμως από την άλλη μια μητέρα σαν αυτή είναι καλύτερα να βρίσκεται μακριά σου.

Η πόρτα του δωματίου μου χτύπησε χαμογέλασα
 
- πέρασε 

ο Ελάιτζα μπήκε μέσα και με κοίταξε με ένα απολογητικό ύφος 

- συγνώμη για την μητέρα μου 

- όχι εγώ συγνώμη απλά δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τον θυμό μου είδα πως με σκότωσε και.. 

Ο Ελάιτζα έπιασε το χέρι μου 

- δηλαδή μου λες πως άρχισες να θυμάσαι; 

Με αγκάλιασε πήγα να τον σταματήσω αλλά ήταν τόσο χαρούμενος λυπήθηκα να πω κάτι που ίσως τον στεναχωρούσε και έμεινα στην αγκαλιά του, σκεφτόμουν όλα όσα μου έλεγε και αν ήμουν όντως εγώ τελικά η Κατερίνα του; χαμογελούσα αυτό θα ήταν απίστευτα ρομαντικό, να ήμασταν μαζί σε μια άλλη ζωή και τώρα θα μπορούσαμε να ζήσουμε ξανά μαζί να έχουμε μια δεύτερη ευκαιρία.