Dark University {Parallel Universe}

-7-

İyi okumalar!

Canım yanıyor,aldığım nefes kaburgalarımı parçalıyor ve adeta yeni konuşmuşçasına kulaklarımdan gitmeyen kalın sesi kulak zarımı titretiyordu..

1 saat..? 2 saat...? Belki de 3..? Bilmiyordum..Kaç saattir burada böylece yattığımı bilmiyordum tek bildiğim şey yerde ki taşların soğukluğundan ve sertliğinden sırtımın morarmış olduğuydu..

'Tanrı'm biri beni kurtarsın lütfen!'

Kim olduğunu hala bilmediğim o kişi beni korkutmaktan başka hiç bir şey yapmamış, resmen göz dağı vermişti!

Eğer birileri beni yarım saate kadar bulmazsa burada donarak ölecektim ki bu şu an isteyeceklerim listemde son sıraya bile talip olamazdı, daha çözmem gereken bilmeceler,aralamam gereken sır perdesi vardı!

Kırpamadığım gözlerimden akan yaşlar gece siyahı saçlarımın etrafında ufak gölcükler oluştururken acizliğimden nefret etmiştim.

Bilincim yavaştan kapanmaya başlamış, göz kapaklarım rahatsız edici yavaşlıkta gözlerimi örtmüştü. Kontrolüm dışında ki vücudum hafiften titremeye başlarken adım sesleri duymaya başlamıştım.

'Birileri geliyor,kurtulacaksın! Dayan,dayan kızım bırakma sakın kendini.'

Sakince kendime telkinler veriyor ve bedenimden çıkmak için can atan ruhumu dizginlemeye çalışırken bir yandan da ölümlülerin tek dayanağı ve dalı olan umuda sıkı sıkıya bağlanıyor kurtulacağıma olan inancımı sürdürüyordum.

Açmaya her ne kadar zorlasamda beni dinlemeyen göz kapaklarım ile dışarıdan bir ölü gibi gözüktüğüme bahse girerdim.

Yaklaşan adım sesleri ile kalbimin ritmi değişmiş, adete kalbim ağzımda atmaya başlamıştı,nefesim soluk boruma takılıyor nefes alma yetim zaten iyi değilken iyice zorlaşıyordu.

Bedenime dolanan büyük ve iri eller damarlarımda ki kanı adeta şimşek hızıyla beynime sıçratmıştı.

Tepki vermek,çığlık atmak istiyordum ama bir yandan da bu çabalarımın nafile olduğunu biliyordum.. Bu durum ağlama isteğimi her ne kadar tetiklesede soğuk kanlılığımı korumalı ve durumdan bir an önce kurtulmanın bir yolunu bulmalıydım.

Ah bir de tabii ki beni kurtaran kişiyi bulmam lazımdı.. Çünkü bu bedenimi çit gibi saran eller hayatta ablama ait olamayacak kadar erkeksi,Jack'e ait olamayacak kadar kocaman ve büyük babasına ait olamayacak kadar diriydi.

Boşlukta sallanan kafamı zorlanmadan göğsüne bastırmıştı. Tanrım bu kokuda neyin nesiydi böyle..?

Burnumun dibinde ki göğsünden beynime kadar ulaşıp etkisinde olduğum bu şeyi adeta hafifletiyor ve bedenimi rahatlatıyordu.

Saatlerdir açık kalması için uğraştığım bilincim yavaş yavaş kendini karanlığa bırakırken aklımda tek bir soru vardı.

'Beni düştüğüm bu durumdan kurtarmaya gelip böylesine kırılacak bir eşyaymışım gibi kucağında taşıyan güzel ve erkeksi kokuya sahip olan adam kimdi ?'

Parelel evrenimin etkisinden çıkmamanız dileğiyle.
Diğer bölümlerde görüşürüz!