ထိုဆိုင္မွျပန္လာၿပီး အိမ္ေရာက္သည္ထိလည္း သူမမွာမ်က္နွာမေကာင္းလွသျဖင့္ ဖခင္ကလည္း သူ၏ခ်စ္ဇနီးအနားမွ တစ္ဖဝါးမ်ွမခြာေပ။

ကြၽန္မသိခ်င္သည္က..သူမအဘယ္ေၾကာင့္ငိုေနခဲ့သနည္း။

..........

ညေနေျခာက္နာရီ။
ေနာက္က်မွအိမ္ျပန္လာမည္ဆိုေသာ ကေလးငယ္ကို ဟင္းခ်က္ရင္းေစာင့္ေနရသည္က ကြၽန္မကိုပိုၿပီးစိတ္မရွည္ျဖစ္လာေစသည္။

ခ်က္ေနသည့္ၾကက္သားက က်က္လုဆဲဆဲ....။
ေဂၚဖီနွင့္ခဝဲသီးဟင္းရည္ကဆူၿပီမို႔ ဂတ္စ္မီးကိုပိတ္လိုက္သည္။
ၾကက္သားဟင္းအိုးကိုအဖံုးပိတ္ၿပီး ကိုယ္လက္သန္႔စင္ရန္ ‌ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ခဲ့သည္။

တစ္ေအာင့္ၾကာမွ ကေလးငယ္ကေရာက္လာသည္။
လက္ထဲတြင္ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္တစ္ခ်ိဳ႕နွင့္ ‌ေဈးဝယ္လာဟန္တူသည္။

"နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္...မမ..ညစာကခ်က္ၿပီးသြားၿပီလား"

"အင္း...ၾကက္သားပဲခ်က္ထားတယ္"

ေျပာရင္း သူ႔လက္ထဲကအထုပ္မ်ားကိုဆြဲယူၿပီး ‌ေရခဲေသတၱာထဲထည့္သည္။
ေရခန္းသြားေသာၾကက္သားအိုးကိုမီးပိတ္ၿပီး ပန္းကန္ထဲခပ္လိုက္သည္။
အေျခအေနကေအးေဆးဆဲ။

ထိုအခ်ိန္..

"ခြမ္း"

ငယ္ေလးက သူေသာက္ေနက်ဖန္ခြက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ျခင္းပင္။
သို႔ေသာ္ သူဆက္ေျပာလိုက္ေသာစကားေၾကာင့္ ကြၽန္မစိတ္ထဲေတြေဝသြားရသည္။

"ေမေမ...ေမေမ မဟုတ္လား..ေမေမ ဟုတ္တယ္မလား"

အေၾကာင္းက သူအန္တီဂေရ႕စ္ကိုၾကည့္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။

"မျဖစ္နိုင္ဘူး...မဟုတ္ရဘူး..."

ကြၽန္မစိတ္ထဲ ခပ္ေလးေလးေရ႐ြတ္မိေသာ္လည္း ဦးေနွာက္ကအလုပ္လုပ္လာသည္။
ေန႔လယ္က အန္တီဂေရ႕စ္ကို ‌ေဖေဖက'ေဆာင္း'ဟုေခၚခဲ့သည္။

ရႈပ္ေထြးသည္ထက္ရႈပ္ေထြးလာေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားက ‌ေခါင္းထဲတိုးဝင္လာသည္။

အေျဖကိုသိလ်က္နွင့္ လ်ွာဖ်ားတြင္က်ေပ်ာက္သည့္ခံစားခ်က္ပင္။

ခ်စ္ေသာ...ငယ္Where stories live. Discover now